Τετάρτη, Μαρτίου 24, 2010

-Οι 232 νέοι υπάλληλοι της ΒΟΥΛΗΣ και τα έννομα συμφέροντα των φτωχών και προσεχώς ανέργων

Δημοσιεύω σήμερα το περιεχόμενο της ανάρτησης που μπορεί να βρεί όποιος ενδιαφέρεται ακολουθώντας αυτόν τον δεσμό

Συμπληρώνω μόνον
ότι, θα ήταν σκόπιμο μια ομάδα πολιτών να προχωρήσει και σε προσφυγή, κατά της νομιμότητας των πράξεων του προέδρου της Βουλής, ενώπιον του ΣτΕ, ζητώντας την μη εφαρμογή της επαίσχυντης διάταξης Σιούφα ως αντισυνταγματικής. Με συνοδευτικό αίτημα για την λήψη προσωρινών μέτρων μη εκτέλεσης των πράξεων διορισμού, -για κατεπείγοντες λόγους δημοσίου συμφέροντος-, μέχρι την οριστική εκδίκαση. Η οικονομική κατάσταση της χώρας και η προστασία των αρχών της διαφάνειας της χρηστής διοίκησης και της αναλογικότητας θεμελιώνουν μια τέτοια επίκληση.

Κυρίως, όμως, αυτή η επίκληση, θεμελιώνεται από την επιτακτική ανάγκη για την διαφύλαξη της υπέρτατης αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του διοικουμένου. Εν όψει των δύσκολων συνθηκών για την χώρα, που πάνω και πέρα από όλα απαιτούν συνεργασία και αίσθηση συλλογικότητας και ομοψυχίας. Γιατί η συνεργασία πατάει πάνω στο αίσθημα της εμπιστοσύνης. Και η εμπιστοσύνη είναι παιδί της δικαιοσύνης.

Και ας δούμε τι θα πει το ΣτΕ για το ζήτημα του παραδεκτού που έχει να κάνει με την συνδρομή ή μη λόγων εννόμου συμφέροντος της ομάδας των πολιτών που θα αναλάβει την πρωτοβουλία. Ή ακόμη για την δυνατότητά του να δικάζει τις πράξεις της Βουλής, διότι δήθεν κάτι τέτοιο θα παραβίαζε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, που τόσο σεβόμαστε σε αυτήν την χώρα. Είμαστε λίγοι σε αυτόν ον τόπο. Καιρός να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε καλύτερα.

Προσωπικά έχω ήδη ασχοληθεί με το θέμα εδώ και εδώ. Επιτέλους όμως η θεωρία πρέπει κάποτε να αρχίσει να γίνεται πράξη. Ας ξεκινήσουμε κάτι τώρα.

**********************************************************************************

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

1.-ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
2.-ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
3.-ΠΡΟΣ ΟΣΑ Μ.Μ.Ε. [έντυπα και ηλεκτρονκά] έχουν το θάρρος της δημοσίευσης
4.-ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ [blogs] που έχουν το θάρρος να το δημοσιεύσουν

Από ανάρτηση μέλους μας της 20/3/2010 πληροφορηθήκαμε την εξώδικη διαμαρτυρία της κ. Γεωργίας Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου π.Νομικού συμβούλου Δήμου Βούλας , έναντι της Βουλής των Ελλήνων για την πρόσληψη 232 υπεράριθμων υπαλλήλων στην Ελληνική Βουλή.

Αποδεχόμενοι πλήρως το σκεπτικό της διαμαρτυρίας της και συνδράμοντας ενεργά , ως Έλληνες πολίτες , στην προσπάθειά της για διαφάνεια στο δημόσιο βίο της χώρας , συνυπογράφουμε τη εξώδικο επιστολή - διαμαρτυρία της , συνενώνουμε την προσωπική μας φωνή με τη δική της και συντασσόμαστε πλήρως με την συγγραφέα της επιστολής, απευθυνόμενοι αντιστοίχως στους αποδέκτες αυτής για μια σαφή εξήγηση της αναγκαιότητας της επιλογής τους.

Άλλως, επιφυλασσόμεθα παντός νομίμου δικαιώματός μας, τείνοντος, στον, δια της εφαρμογής των προβλεπομένων νομίμων κυρώσεων, εξαναγκασμόν σας σε συμμόρφωση, προς όσα ανωτέρω αναφέρονται και αιτούμεθα.

Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο της κ. Γεωργίας Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου

Παράθεση:
EΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ Εξώδικη Διαμαρτυρία-Δήλωση-Πρόσκληση.
--------------------------------------------------------------------------------
Π Ρ Ο Σ
1) ΒΟΥΛΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, νομίμως εκπρ/νην από τον κον Πρόεδρόν της.
2) Εναν έκαστον των κ .κ. ΒΟΥΛΕΥΤΏΝ ατομικώς και
3) Κον ΠΡΟΕΔΡΟΝ της Ελληνικής Δημοκρατίας, κατοίκων όλων Αθήνας
---------------------------------------------
Κύριοι,
Με την παρούσα μου διαμαρτύρομαι εντονότατα σε εσάς, διά την εκ μέρους του Κοινοβουλίου, πρόσληψη, λίαν προσφάτως, 232 νέων υπαλλήλων, πλέον των ήδη υπεραρίθμων υπαρχόντων, για τους οποίους μάλιστα δεν επαρκούσαν και δεν επαρκούν και τα έδρανα!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα ωΓς απλή Ελληνίδα, φορολογούμενη πολίτις, η οποία, μαζί με τους υπολοίπους συμπολίτες μου, καλούμεθα, σʼ αυτήν την οικονομική κρίση, (την οποία δημιουργήσατε ΕΣΕΙΣ , κατά κύριον λόγον) να μειώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, υποβαλλόμενοι σε περικοπές μισθών και δώρων και καταβάλλοντες πληθώρα εμμέσων φόρων, που θα κάνουν το ακριβό κόστος ζωής μας, ακόμη ακριβότερο, πλέον των λοιπών αμέσων φόρων που έχετε ήδη εξαγγείλει!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα διότι ενώ η Κυβέρνηση δια στόματος του Πρωθυπουργού, πάγωσε τις προσλήψεις στο Δημόσιο, εσείς πίσω από την πλάτη μας, προβήκατε στην πρόσληψη των δικών σας παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν υπήρχε νομοθετική ρύθμιση (του Σιούφα) και ότι δήθεν δεν μπορείτε να την αγνοήσετε! Εσείς που έχετε, ήδη, συλλήβδην, αγνοήσει και εν τη πράξει, καταργήσει πολύ περισσότερους από έναν Νόμους θεμελιωτικούς υφισταμένων από παλιά εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων!!!
Διαμαρτύρομαι για μένα ατομικώς αλλά και για τις λοιπές Ελληνίδες μάνες, που βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνιούν καθημερινώς, αναζητώντας μια θέση εργασίας, μια οποιαδήποτε, παρά τα πτυχία τους, θέση εργασίας και να μην μπορούν να την έχουν!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα, διότι μας εμπαίζετε για μιά ακόμη φορά, ασύστολα!

Κύριοι,
Αν και το γνωρίζετε καλώς, οι Νόμοι ΚΑΤΑΡΓΟΎΝΤΑΙ από άλλους, νέους Νόμους, που ρυθμίζουν διαφορετικώς την ίδια περίπτωση.Είναι τα Νομικά, που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής! Θα μπορούσατε, λοιπόν, εάν το θέλατε, με νεώτερο Νόμο να καταργήσετε την όποια νομοθετική ρύθμιση και να παγώσετε τις προσλήψεις και των δικών σας παιδιών! Δεν το κάνατε! Επιλέξατε δύο μέτρα και δύο σταθμά! Οπως πάντα! Οπως και με τις αποζημιώσεις σας, τις συντάξεις σας, τις κρατήσεις σας, τα προνόμιά σας!
Κύριοι, ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να χρισθείτε Ηγεμόνες μας; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε την Ελλάδα φέουδό σας και εμάς, φόρου υποτελείς στα κελεύσματά σας; Πού είναι επιτέλους η αρχή της ισότητας, της ισονομίας, των ίσων ευκαιριών στην εργασία; Πού είναι επιτέλους η Δημοκρατία, την οποίαν, σας επιλέξαμε να υπηρετείτε; Και που με την προκλητική συμπεριφορά σας, παραβιάζετε κατʼεπανάληψη!
Επειδή, η συμπεριφορά σας αυτή δεν συνάδει ούτε με την ιδιότητά σας ούτε και με το λειτούργημά σας, διαμαρτύρομαι για πολλοστή φορά ενώπιόν σας και

ΣΑΣ ΚΑΛΩ

Οπως, εντός μιάς (1) εβδομάδος, από την γνωστοποίηση της παρούσας μου, προβείτε στις κάτωθι ενέργειες:
1) Δώσετε στην δημοσιότητα όλα τα όνόματα των υπαλλήλων της Βουλής και των νεοπροσληφθέντων.
2) Μας γνωρίσετε τι είδους έργον επιτελούν ακριβώς και ποιά ανάγκη επέβαλε την πρόσληψη νέων, με την διαδικασία του κατεπείγοντος, σε περίοδο λιτότητος, για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δικαιούμαστε, εν πάσει περιπτώσει, ως φορολογούμενοι σκληρά πολίτες, να γνωρίζουμε πού πάνε τα χρήματά μας!
Άλλως, επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου, τείνοντος, στον, δια της εφαρμογής των προβλεπομένων νομίμων κυρώσεων, εξαναγκασμόν σας σε συμμόρφωση, προς όσα ανωτέρω αναφέρω και αιτούμαι.


Γεωργία Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου
π.Νομικός σύμβουλος Δήμου Βούλας
Νομική-Οικονομική Αναλύτρια, Λογοτέχνις
Για την διαδικτυακή κοινότητα InOut [ http://inout.gr ]

Οι υπογράφοντες:

Δημήτρης Ανδρονίδης
Κωνσταντίνος Μπράτσας
Σταυρούλα Χλαπάτσου
Ζήσης Χριστόφορος
Βασίλειος Μόσχου
Λαμπρινή Κόνιαρη
Αντώνης Β. Μακρής
Αντώνης Λαμπρινίδης
Άρης Μοσχόπουλος
Σταυρούλα Δρακοπούλου
Τάσος Αναγνωστόπουλος
Θεμιστοκληs Καραμανληs
Σπύρος Μέλχερ
Αλέξανδρος Κοσικίδης
Λευτέρης Χατζόπουλος
Αχιλλέας Πιπινέλλης
Δημήτριος Σαρλής
Βασίλης Βουρβόπουλος
Ιωάννης Γιαννακόπουλος
Ανδρέας Πάμπουκκας
Νίκος Κοντογούρης
Κωνσταντίνος Τρικαλιώτης
Μαρία Μαραντίδου
Ευτύχιος Κωνσταντουδάκης
Ιωσήφ Βουτσίνος
Ιωσηφίνα Αγαθοκλέους
Αστρινός Καπτάκης
Μαρία Ε.Κοντοπόδη
Νίκος Γιγουρτάκης
Ηλίας Σαϊνόγλου
Παναγιώτης Ρεντζεπόπουλος
Χάρης Βενέρης
Κωνταντινιά Ισαακίδου
Μαρία Αραπάκη
Σωτήρης Χατζηδάκης
Δημήτρης Κουβελογιάννης
Βασίλης Σιγάλας
Αντώνης Ρεφολυϊας
Μιχαήλ Διρχαλίδης
Ελένη Σπανού
Αναστασία Εξαπηχίδου
Χρυσοβαλαντης Βιολιντζης
Βασίλειος Μαυρομμάτης
Γεώργιος Σταματάκης
Κύνθια Κατούφα
Στέφανος Μπέλλος
Αθηνά Μιγκάρδου

buzz it!

Τρίτη, Μαρτίου 23, 2010

-Ο τροπαιοφόρος Παπανδρέου ανήμερα της εθνικής μας εορτής


Ας σταματήσουμε για λίγο να σχολιάζουμε την θλιβερή πραγματικότητα και ας δώσουμε μια κορυφαία είδηση της τελευταίας στιγμής.

Η καγκελάριος Μέρκελ συμφώνησε οριστικά με τον πρόεδρο Σαρκοζύ για την επί του παρόντος άμεση και, κυρίως, συγκεκριμένη αντιμετώπιση του προβλήματος της Ελλάδας μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απόφαση πρέπει να θεωρείται οριστική και λήφθηκε αποκλειστικά κάτω από το βάρος της μεγάλης έκθεσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών στο ελληνικό χρέος. Με άλλα λόγια η προοπτική της εμπλοκής του ΔΝΤ απομακρύνεται. Προς το παρόν τουλάχιστον. Η είδηση προέρχεται από κύκλους του πυρήνα της γερμανικής δημοσιογραφίας και επιβεβαιώνει ότι το πρόβλημα μας είναι σημαντικότερο από όσο και οι ίδιοι πιστεύουμε και ότι η μοιραία δήλωση κατάρρευσης ήταν πλέον ζήτημα ημερών.


Για τα ποσοστά στα οποία θα κυμανθεί η διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μετά την σύνοδο κορυφής της Πέμπτης, δεν έχω επαρκείς πληροφορίες. Εικάζω ότι θα αγγίξουν το 20%. Παρακαλώ τον Θεό να μην διαψευσθώ. Και για τα δύο.

buzz it!

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010

-Στα πρόθυρα εμφυλίου;

Το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, παριστάνοντας πως γυρεύει την απάντηση στο ερώτημα του εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο 6,5%. Έτσι αποφεύγει να μιλήσει για το πραγματικό ζητούμενο. Που δεν είναι άλλο από το εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε εν γένει. Ακόμη και αν εξασφαλίσουμε επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της κραταιάς Γερμανίας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο περιμένοντας ένα θαύμα. Όπως όλοι οι ετοιμοθάνατοι.

Οι αριθμοί είναι πλέον αμείλικτοι. Το μοντέλο "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμο. Το χρέος έγινε αυτοτροφοδοτούμενο και ο ρυθμός μεγέθυνσης του τα αμέσως επόμενα χρόνια θα πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη, -η πραγματική ανάπτυξη και όχι αυτή της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, που πληρώνονται με δανεικά, ή της ανακύκλωσης χρημάτων από μεταβιβάσεις υπερτιμολογημένων ακινήτων-, το αβέβαιο αυτό θαύμα που όλοι δήθεν περιμένουν, χρειάζεται χρόνο. Και ακόμη και εάν ξεκινήσει με ορμή άμεσα θα τρέξει πολύ πιο αργά από την καταιγίδα.

Η λύση που απομένει είναι μόνο μια. Ο δραματικός περιορισμός του αριθμού των υπαλλήλων του δημοσίου και ο εξορθολογισμός των πραγματικών αμοιβών όσων απομείνουν, με επαναφορά τους στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει κάτι τέτοιο. Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός μπορεί να κάνει τα πάντα. Εκτός από την αυτοκατάργηση του.

Ένας από τους κυρίαρχους και πιο παραπλανητικούς μύθους, στους σημερινούς καιρούς της κρίσης, είναι αυτός που θέλει την δημοσιοϋπαλληλία να ταυτίζεται με τους απλούς εργαζόμενους αυτής της χώρας. Είναι αυτός που παρουσιάζει τους υπαλλήλους του κράτους ως κάποιους ακόμη δυστυχείς βιοπαλαιστές, ως μέλη μιας κοινής ευρείας τάξης εργαζομένων, που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανασφάλειες έχοντας απέναντι τους έναν κοινό εχθρό. Το σώμα των ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών. Τίποτε πιο αναληθές από αυτό.

Η δημοσιοϋπαλληλία και το άθλιο και φαύλο πολιτικό σύστημα δεν αποτελούν διακριτές οντότητες. Αντίθετα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μέρη του ίδιου παρασιτικού οργανισμού, με τρόπο που η λειτουργία του ενός τροφοδοτεί και εξασφαλίζει την συνέχιση της λειτουργίας του άλλου. Η δημοσιοϋπαλληλία δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την παρουσία του πολιτικού συστήματος και αυτό με την σειρά του δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να αναπαραχθεί χωρίς την πολύτιμη στήριξη της. Καμία πράξη από όλες όσες καταλογίζονται στο πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να εκτελεσθεί χωρίς την νομιμοποίηση που προέρχεται από την πρόθυμη δράση της δημόσιας διοίκησης. Κανένα ρουσφέτι, καμία παρέμβαση, καμία κατάχρηση, καμία αλλοίωση διαδικασιών, καμία καταστρατήγηση θεσμών και νόμων. Το πολιτικό σύστημα δεν διεισδύει με τρόπο μεταφυσικό μέσα στις σάρκες του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Διαθέτει το ζωντανό, δραστήριο και μαχητικό στράτευμά του. Τον αποτελεσματικό του εκτελεστικό βραχίονα. Τους κρατικούς υπαλλήλους.

Υπό το φώς αυτής της πραγματικότητας η δημοσιοϋπαλληλία δεν αποτελεί τμήμα και μέρος του σώματος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Είναι αντίθετα η δύναμη κρούσης του στρατού κατοχής που κατατρώει τις σάρκες της. Και όπως σε όλες τις μεγάλες εισβολές κατά των ανυπεράσπιστων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, η ηγεσία είναι αυτή που διαχειρίζεται τα μεγάλα και σημαντικά (τις συμβάσεις της Siemens, τις μαζικές προμήθειες στα εξοπλιστικά, τα χορταστικά φιλέτα στις "επενδύσεις" της υγείας) και το άτακτο και ανώνυμο στράτευμα αυτό που ανταμοίβεται για την αφοσίωση και την συνεργασία του, με την ελευθερία της απόλαυσης του καθημερινού μικροπλιάτσικου (το φακελάκι του γιατρού, το χαρτζιλίκι του τελωνειακού, το δώρο του πολεοδόμου, το ποσοστό του εφοριακού).

Στις μέρες που διανύουμε το φάσμα της μαζικής ανεργίας πλανάται ήδη απειλητικά πάνω από την χώρα. Σε λίγο καιρό θα γίνει δυσβάστακτη πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να επιλέξουμε αν προτιμούμε την ανεργία των παραγωγικών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου ή αυτήν των κρατικών μας υπαλλήλων. Με τα υποκριτικά ψευδοανθρωπιστικά κριτήρια της αγοράς οι δύο αυτές μορφές στέρησης του "δικαιώματος στην ζωή" θα φαντάζουν όμοιες και ισοβαρείς. Με όρους όμως πραγματικής δικαιοσύνης και, κυρίως, με όρους προοπτικής του κοινού μας μέλλοντος, η επιλογή της δήθεν ισότητας θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να πάρει τις κατάλληλες, δύσκολες, αλλά σωτήριες αποφάσεις. Και όχι τόσο επειδή δεν διαθέτει ορθή κρίση. Αλλά επειδή του είναι αδύνατον να αποφασίσει αυτόβουλα την αυτοκατάργηση του. Κάτι πολύ φυσικό μέσα στα ανθρώπινα μέτρα.

Σε λίγο καιρό ο μέσος παραγωγικός έλληνας της πραγματικής οικονομίας θα αντιληφθεί ότι, σε κάθε δύσκολο βήμα του, είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει στην πλάτη του από έναν αυθάδη κηφήνα. Και ότι η σίτιση αυτού του κηφήνα θα προηγείται των δικών του αναγκών. Των αναγκών του σπιτιού και των παιδιών του. Η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των απολυμένων φτωχοδιάβολων θα θεωρείται φυσική και αναπότρεπτη για την σωτηρία της πατρίδας. Τα "καταχτημένο" δικαίωμα όμως των μόνιμων υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος "στην δουλειά" και "την ζωή", δεν θα μπαίνει σε καμία ζυγαριά και καμία διαπραγμάτευση.

Στην αρχή θα είναι ενόχληση. Μετά θυμός. Έπειτα οργή. Την συνέχεια κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Περισσότερο από φόβο.


buzz it!

Παρασκευή, Μαρτίου 19, 2010

-Empörung. Ή γιατί δεν μας καταλαβαίνουν οι Γερμανοί.

Empörung: von starken Emotionen begleitete Entrüstung als Reaktion auf Verstöße gegen moralische Konventionen. Ή ελληνιστί: Έκπληξη και θυμός που συνοδεύονται από έντονα συναισθήματα ως αντίδραση στην παραβίαση ηθικών συμβάσεων (από το λεξικό Duden).

Τα χρήματα έρχονται δεύτερα. Άλλωστε δεν τα ζητάμε χάρισμα. Κάποια στιγμή θα τα επιστρέψουμε (λέμε τώρα). Και η θρυλούμενη επείγουσα ανάγκη των ιδίων των γερμανών, για επάνοδο της ευρωζώνης στην ομαλότητα, από τις αταξίες που σωρεύσαμε τόσο καιρό με την ανεμελιά μας, ίσως τελικά να μην είναι τόσο σημαντική. Όλα αυτά είναι πράγματα προσωρινά και άνθρωποι με καλή διάθεση τα ξεπερνούν. Αυτό που μετράει για να αρχίσει η διαδικασία μιας τίμιας συναλλαγής είναι η συμπάθεια. Και η συμπάθεια έχει ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη συνάφειας. Στην προκειμένη περίπτωση μια αίσθηση συγγένειας, μια αίσθηση ότι μοιραζόμαστε κοινές αξίες και αντιλήψεις.

Ένα από τα πράγματα που μαθαίνει από πολύ τρυφερή ηλικία ένας γερμανός είναι η έννοια της προσωπικής ευθύνης. Σαν μέλος μιας πανίσχυρης συλλογικότητας, διδάσκεται πρώτα τις υποχρεώσεις του απέναντι στους άλλους και μετά τα όποια δικαιώματα. Η προσωπική ευθύνη έχει ως άξονα τις κοινά παραδεκτές ηθικές αξίες. Και μια από αυτές ορίζει ότι δεν πρέπει να εξαπατάς τον εταίρο σου. Έτσι μπορείς να κτίζεις άνετα το οικοδόμημα σου πάνω στα θεμέλια της καλής πίστης. Που την προσφέρεις απλόχερα ο ίδιος, για να μπορέσεις αργότερα να την εισπράξεις ως ανταπόδοση. Επιπλέον, υπάρχουν κάποια πράγματα που, κάθε φορά, τα κάνεις ή δεν τα κάνεις, όχι επειδή σε συμφέρει ή επειδή μπορεί να έχουν ευχάριστες ή δυσάρεστες προσωπικές συνέπειες. Αλλά γιατί, πολύ απλά, έτσι πρέπει. Επειδή δεν γίνεται, κάτω από το πρίσμα του ηθικού νόμου, να κάνεις διαφορετικά.

Οι γερμανοί μαθαίνουν επίσης από τα μικρά τους χρόνια, ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να αποφεύγουν είναι η έκθεση τους στον ηθικό κίνδυνο. Στην βεβαιότητα δηλαδή, ότι μπορούν να δρουν απερίσκεπτα και ανεύθυνα, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Επειδή θα ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος, ή ακόμη και εκβιαστικά υποχρεωμένος, να τους ξελασπώσει.

Η ταύτιση με το αγαθό είναι αισθητικά ελκυστική. Η ιδιοτελής παραβίαση των κανόνων που έχουμε συναποδεχθεί είναι αντίθετα αισθητικά αποκρουστική και απεχθής. Η ίδια η ζωή είναι μια συνεχής άσκηση αισθητικής.


buzz it!

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

-Ο δημοσιονομικός εισαγγελέας, η επιλεκτική μνήμη των ταγών και τα μέτρα λιτότητας για την σωτηρία της πατρίδας


Ο κ. Σχοινιωτάκης είναι Γενικός Επίτροπος της Επικράτειας στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Κάτι δηλαδή σαν τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αλλά στα δημοσιονομικά ζητήματα, όχι στα αστικά και τα ποινικά. Σε χώρες σαν την δική μας, που τις διακρίνει τόση νοικοκυροσύνη στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος, το όνομα του υψηλά ιστάμενου αυτού αξιωματούχου θα έπρεπε να ακούγεται πολλές φορές την ημέρα στα δελτία ειδήσεων, κάνοντας τον κάθε επιτήδειο απατεώνα να τρέμει από φόβο και απόγνωση. Δυστυχώς, όμως, για όλους εμάς, που πληρώνουμε τακτικά τους φόρους μας, ελάχιστοι γνωρίζουν τον κ. Σχοινιωτάκη. Τον μάθανε μόλις πρόσφατα, επειδή ζήτησε να επιστραφεί στα δημόσια ταμεία το μέρος εκείνο των αποδοχών που καταβλήθηκαν σε χρυσά παιδιά από κρατικούς οργανισμούς καθ΄ υπέρβαση του ανωτάτου ορίου αμοιβών, που δεν είναι άλλο από το ύψος τη αμοιβής του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Άσφαιρα πυρά.


Τον Απρίλιο του 2009, η τότε Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον νόμο 3763/2009. Στο άρθρο 36 αυτής της πολύχρωμης κουρελούς οριζόταν ρητώς ότι, "όσες δαπάνες έχουν πραγματοποιηθεί από τα δημόσια νοσοκομεία μέχρι την δημοσίευση του παρόντος θεωρούνται νόμιμες". Γιατί χρειάστηκε να θεωρηθούν νόμιμες; Γιατί απλούστατα δεν ήταν. Ήταν όλες παράνομες. Πόσες ήταν αυτές οι δαπάνες; Επισήμως κανείς δεν γνώριζε, επειδή στην συνοδευτική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που, κατά το άρθρο 75 του Συντάγματος, πρέπει να συνοδεύει υποχρεωτικά κάθε διάταξη νόμου που συνεπάγεται δαπάνη για τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν υπήρχε μνεία του σχετικού ποσού. Εξαρχής λοιπόν το νομοθέτημα προσέκρουε στις απαιτήσεις του καταστατικού μας χάρτη, γεγονός που διέλαθε της προσοχής των πατέρων του έθνους. Ανεπισήμως, όπως προκύπτει και από τα πρακτικά της βουλής εκείνης της συνεδρίασης το ποσόν άγγιζε τα 6 δις €. Ψίχουλα.


Η διάταξη αυτή τσαλαπατούσε επίσης το άρθρο 98 του Συντάγματος, που ορίζει με περισσή σαφήνεια ότι η αρμοδιότητα για τον έλεγχο των δημοσιών δαπανών ουδόλως ανήκει στην νομοθετική εξουσία αλλά, αντίθετα, έχει εκχωρηθεί, από τον συντακτικό νομοθέτη, αποκλειστικά στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μαζί με το άρθρο 98 πάει περίπατο και το 87, που κατοχυρώνει την διάκριση των εξουσιών και την συνεπαγόμενη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Από κοντά, η Εθνική μας Αντιπροσωπεία, δεν δίστασε να περιποιηθεί λιγάκι και το άρθρο 28 που ως "θεμέλιο για την συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης" προσδίδει υπερεθνική ισχύ στις κοινοτικές οδηγίες, οι οποίες εν προκειμένω ήταν αυτές που παραβιάσθηκαν μαζικά, για να παραχθούν οι παράνομες συσσωρευμένα δαπάνες των 5-6 δις €. Για όσους μάλιστα διατηρούν και τις ελάχιστες αμφιβολίες υπάρχει ήδη και η απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με αριθμό C-481/2006 (18/12/2007/ - Επιτροπή κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας) που επιβεβαιώνει την μπαγαμποντιά.


Για την ιστορία του πράγματος, να προσθέσουμε ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ομορφιά ψηφίστηκε με ονομαστική ψηφοφορία, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι τότε 151 γαλάζιοι, -συμπεριλαμβανομένου ασφαλώς και του καταλληλοτάτου "δεν παίζω με τους θεσμούς" αλήστου μνήμης τέως πρωθυπουργού μας-, υπό τις διαμαρτυρίες και τις κατάρες του συνόλου της αντιπολίτευσης. Προς χάριν της ιστορίας και πάλι, να σημειώσουμε ότι παρόμοιες διατάξεις ψηφίσθηκαν και το 2001 και 2005, γιατί και τότε οι προμήθειες των νοσοκομείων ήταν εξίσου παράνομες. Και τέλος, για την ιστορία του μέλλοντος αυτή τη φορά, να πούμε ότι η ίδια διάταξη θα χρειασθεί να ψηφισθεί και προσεχώς, διότι οι προμήθειες των νοσοκομείων εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι παράνομες. Και ως παράνομες βάναυσα υπερτιμολογημένες.


Τι έκανε για όλα αυτά ο κ. Σχοινιωτάκης; Τουμπεκί και μάλιστα ψιλικομμένο. Ουδόλως ενοχλήθηκε. Και ήδη το Ελεγκτικό Συνέδριο ενέκρινε προ τριμήνου την πληρωμή μέρους των οφειλών των νοσοκομείων προς την αλητεία των προμηθευτών, σεβόμενο τους "νομιμοποιητικούς της παρανομίας" νόμους της βουλής και γράφοντας στα παλαιά του υποδήματα την υπερκείμενη Συνταγματική Έννομη Τάξη και το καθήκον της κατά τα άλλα τυφλής και ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Μιλάμε για πολλά δισεκατομμύρια. Πάρα πολλά. Περισσότερα από αυτά που θα μας περισσέψουν από τα μέτρα που, σήμερα και προσεχώς, θα κάνουν τον ελληνικό λαό να στενάξει.


Τώρα, με περισσό λαϊκισμό, οι ταγοί έρχονται και ζητούν την επιστροφή των χρημάτων των γκόλντεν μπόιζ. Λησμονώντας ότι, όλοι αυτοί οι άξιοι μάνατζερ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από καλόπιστοι τρίτοι, που αμοίβονταν σύμφωνα με τις αποφάσεις των κρατικών λειτουργών. Ο κ. Παναγόπουλος, ας πούμε, εγκατέλειψε την πολλά υποσχόμενη καρριέρα του στον ιδιωτικό τομέα και δέχθηκε να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο θυσιαζόμενος, από την θέση του προέδρου της ΕΡΤ, με αμοιβή μόλις 350.000 € ετησίως. Την αμοιβή αυτή δεν την αποφάσισε ο ίδιος. Την όρισαν με Κοινή Υπουργική Απόφασή τους οι πολιτικοί του προϊστάμενοι. Και η επιστροφή τέτοιων χρημάτων στα ταμεία του κράτους γίνεται με πράξεις καταλογισμού στους προϊσταμένους αυτούς. Ρουσόπουλος, Αλογοσκούφης και κάτι τέτοια παρόμοια, εάν δεν κάνω λάθος. Ας ζητήσει λοιπόν ο κ. Σχοινιωτάκης από εκεί τα χαμένα χρήματα. Ακίνητη περιουσία υπάρχει. Μπορεί να εκποιηθεί. Και ας ζητήσει από την βουλή την διερεύνηση των πολιτικών και ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών για την δημιουργία των παράνομων οφειλών των νοσοκομείων, που με τόση ευκολία νομιμοποιούνται από τις συνάξεις των εκλεκτών πατέρων του ελληνικού έθνους. Κακλαμάνης, Αβραμόπουλος και κάτι παρόμοια, εάν δεν κάνω λάθος. Όλα τα άλλα είναι χάντρες και καθρεφτάκια για αφελείς ιθαγενείς.


Ας τα ζητήσουν όλα τα παραπάνω και οι ίδιοι οι ταλαίπωροι ιθαγενείς. Που βγαίνουν στους δρόμους και απαιτούν την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν. Δεν ξέρουν ότι όλοι αυτοί, οι προκαλέσαντες, διαθέτουν όνομα, επώνυμο και διεύθυνση κατοικίας;


Υπενθυμίζουμε ότι οι προμήθειες των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων εξακολουθούν και σήμερα να είναι παράνομες. Τώρα τα παρόμοια λέγονται Ξενογιαννακοπούλου, Κατσέλη και κάτι τέτοια εάν δεν κάνω λάθος. Και η επόμενη "νομιμοποιητική διάταξη" θα ψηφισθεί με ονομαστική ψηφοφορία από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Στον ρόλο της αγανακτισμένης αντιπολίτευσης, σε αυτό το νέο υπερθέαμα, θα σκίζουν τα ρούχα τους οι πατέρες της ΝΔ με τους μόνιμους μαϊντανούς. Τον Καραττζαφέρη, τον Τσίπρα και την Παπαρήγα.





υστ. Για την ενημέρωση του κ. Σχοινιωτάκη: Παρόμοιες "νομιμοποιητικές" διατάξεις κατέθεσε τα τελευταία 5 χρόνια δις εις την βουλή και ο καθηγητής Πάκης Παυλόπουλος. Για τις μικροδαπάνες των ΟΤΑ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

buzz it!

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

-Η καλή έρευνα αγοράς είναι το άπαν κ. Καράογλου

Ο κ. Καράογλου θέλει να γίνει υπουργός. Αυτό είναι γνωστό από παλιότερα. Σήμερα βέβαια, με τόσους πολλούς να έχουν πληγώσει την παράταξη και να την έχουν στείλει μισολιπόθυμη στο καναβάτσο, οι πιθανότητες είναι κάπως περιορισμένες. Αλλά το μέλλον παραμένει ελπιδοφόρα αβέβαιο, ποτέ δεν ξέρεις, Τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Η πολιτική κάνει κύκλους, σαν τον τροχό του λούνα πάρκ. Ευχόμαστε λοιπόν στον κ. Καράογλου να πετύχει τους προσωπικούς του στόχους.

Γιατί όμως ο κ. Καράογλου θέλει να γίνει υπουργός; Αυτό μας το λέει ο ίδιος χωρίς να τον ρωτήσουμε. Απλά για να είναι υπουργός. Επειδή η υπουργική ιδιότητα διαθέτει μια αυταξία. Και επιπλέον, έναν στολίσκο υπηρεσιακών αυτοκινήτων με οδηγούς, πολλούς θεράποντες και συνοδούς και , προ πάντων, πολλούς ανθρώπους που χαιρετούν και προσκυνούν και που είναι κάθε στιγμή έτοιμοι να συμφωνήσουν ενθουσιωδώς και άνευ αντιρρήσεων με τις υπουργικές απόψεις και να γελάσουν ηχηρά και ευτυχισμένα με τα υπουργικά ανέκδοτα. Η υπουργική ιδιότητα είναι ένα στοργικό θερμοκήπιο της ψυχής και του σώματος.

Ο κ. Καράογλου θέλει να γίνει υπουργός μόνον για τα παραπάνω. Γιατί για τα υπόλοιπα δεν είναι σίγουρος ακόμη. Βρίσκεται σε αναζήτηση νέων πολιτικών θέσεων, καθόσον οι παλιές αστόχησαν.

Η πολιτική βλέπετε είναι ένας αθώος και νόμιμος μεταπρατισμός. Αρχικά πηγαίνεις σε ένα σουπερμάρκετ και διαλέγεις προσεκτικά μερικές φρέσκιες πολιτικές θέσεις, προσέχοντας πάντα να είναι τελευταίας εσοδείας. Αν είσαι πιο εναλλακτικός και με περισσότερη φαντασία, προτιμάς μικρά μαγαζιά, από αυτά που πωλούν βιολογικά προϊόντα χωρίς λιπάσματα και ενισχυτικά πρόσθετα. Πηγαίνεις στου Λούλη ας πούμε. Μετά στήνεις στην αγορά τον δικό σου πάγκο και απλώνεις το λαχταριστό εμπόρευμα φωνάζοντας. Περάστε κόσμε, εδώ οι καλές οι πολιτικές οι θέσεις!!! Αν δεν τσιμπήσουν οι πολλοί τα μαζεύεις όπως όπως και ξαναβγαίνεις στην γύρα να ψάξεις καινούργια πραμάτεια. Και η ζωή συνεχίζεται. Το εμπόριο έχει τα πάνω, έχει και τα κάτω του.

Αστεία αστεία ο κ. Καράογλου γίνεται κυνικός και αποκαλύπτεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Ομολογεί ότι μπήκε στην πολιτική χωρίς πυξίδα και όραμα. Από την άλλη μεριά ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει, χωρίς κι' αυτός να το αντιλαμβάνεται. Να, ας πούμε τώρα, Πάσχα που έρχεται, ακούει για κατσικάκι ελληνικής ιθαγένειας, αλλά ρίχνει πονηρεμένος και καμιά ματιά στις σφραγίδες. Για να μην του πουλήσουν οι επιτήδειοι τράγο δεκαετίας που πέρασε νύχτα τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Γι 'αυτό η πολιτική σήμερα θέλει καλή έρευνα αγοράς κ Καράογλου. Οι καιροί άλλαξαν.

buzz it!

Σάββατο, Μαρτίου 13, 2010

-Πατριωτισμός


Εξέφρασα κάπου μια παράδοξη άποψη για τον πατριωτισμό. Ήθελα να μην τον μπερδεύω με τις παρελάσεις, τις αντιευρωπαϊκές υστερίες, την εθνικιστική περηφάνια, τα Ίμια και τις κούφιες ιστορικές αναδρομές των περασμένων μεγαλείων. Επικρίθηκα. Και αναγκάστηκα να γράψω ένα κείμενο για να απολογηθώ.


Αγαπητέ φίλε


Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να πω την άποψη μου για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Πριν ξεκινήσω όμως επίτρεψε μου να σου θυμίσω την κραυγή που είχε ακουστεί το καλοκαίρι του 2007 στις μ
εγάλες πυρκαγιές της νότιας Ελλάδας. "Εδώ καίγονται οι άνθρωποι", φώναζαν κάποιοι, "και μείς τρέχουμε να σώσουμε τις πέτρες". Δεν θα το σχολιάσω περισσότερο τώρα. Κράτησε το για την συνέχεια.

Ο πολιτισμός είναι περισσότερο και πάνω από όλα στάση και τρόπος ζωής. Είναι το σύνολο όλων των μικρών τρόπων που κατευθύνουν την σκέψη μας, που ορ
ίζουν την συμπεριφορά μας, που συνθέτουν τους κώδικες με τους οποίους ζούμε, συνεννοούμεθα και συνυπάρχουμε, διασκεδάζουμε, γελάμε, κλαίμε και πεθαίνουμε. Τα άψυχα πράγματα που κατασκευάζουμε, τα κτίρια, τα αγάλματα, τα αντικείμενα της τέχνης μας, δεν είναι τα ίδια πολιτισμός. Είναι μόνο σύμβολα που αφήνουμε πίσω μας, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσουμε στην ύλη το εκμαγείο της ψυχής μας. Όπως αυτό διαμορφώνεται σε κάθε στιγμή της ιστορικής μας διαδρομής.

Ας πάρουμε λοιπόν αυτές τις λίγες σκέψεις και ας ξεκινήσουμε την περιήγηση μας στην σημερινή Ελλάδα. Ας αρχίσουμε από τα πιο κοντινά. Από το κέντρο της Αθήνας, κάτω και γύρω από την Ακρόπολη. Για να δούμε τα άθλια κουτιά της Ερμού, με τις βιοτεχνίες της δεκαετίες του '60, τα παραπήγματα στο Μοναστηράκι, την ασχήμια της Μητρόπολης, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τις τριτοκοσμικές συνθήκες κίνησης, τα παρκαρισμένα στα στενά πεζοδρόμια αυτοκίνητα, τους αυτοσχέδιους πάγκους και τα παντού πεταγμένα σκουπίδια. Μετά ας συνεχίσουμε στο μουσείο της Ακρόπολης, για να κοιτάξουμε για μια στιγμή μπροστά, το μεγαλειώδες σύμβολο του μέτρου και του κάλλους, πριν γυρίσουμε το βλέμμα στην άλλη πλευρά, για να χαθούμε μέσα στην αλλόκοτη ασχήμια των στριμωγμένων πολυκατοικιών και των βρόμικων δρόμων. Ας ανηφορίσουμε κατόπιν το ποτάμι και ας κοιτάξουμε αριστερά μας αυτό το απίστευτο γκρίζο συνοθύλευμα από πηγμένο τσιμέντο και σκουριασμένες λαμαρίνες που ονομάζουμε δυτικές συνοικίες. Για να βγούμε προς την ελληνική ύπαιθρο, με τους τραυματισμένους ελαιώνες, από τα εκατοντάδες χιλιάδες άθλια κυβικά κατασκευάσματα, με τις αυθάδικες υψωμένες αναμονές, τα καμένα δάση, τα μολυσμένα και γεμάτα σκουπίδια ρέματα, τα γυμνά, ξεκοιλιασμένα από τα λατομεία βουνά, τα κρεμασμένα με σύρμα στα κλαδιά κυνηγόσκυλα και τα χιλιάδες παλιά ξωκλήσια, που καταρρέουν αφρόντιστα, με τις παλιές τοιχογραφίες τους χαραγμένες με σουγιά, για να μείνουν στους αιώνες αλησμόνητες οι μέρες που πέρασαν από κει οι απόγονοι του Περικλή, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα.

Ας σταματήσουμε για λίγο και στην Έρημο του Αγίου Όρους. Αυτήν την άλλοτε αυστηρή αλλά μαγευτική αλληλουχία από κάθετου
ς λίθινους όγκους που ξεφυτρώνουν από την Θάλασσα. Όπου παλιά, το κάθε ανθρώπινο άγγιγμα ήταν κάτι σαν προσευχή ή κάτι σαν χαραγμένη στην πέτρα εξομολόγηση. Και σήμερα, εκεί, ο ανεξέλεγκτος οικοδομικός οργασμός να συναγωνίζεται αυτόν της Λούτσας σε ένταση και ασκήμια, σε εγωϊσμό και αμετροέπεια.

Ας τα δούμε όλα αυτά. Γιατί αυτά είναι ο πραγματικός πολιτισμός μας, αυτό που ονομάζεις "ιδεολογία", "κοσμοθεωρία" και "στάση ζωής". Αυτά και μερικά ακόμη. Όπως ο εφοριακός που λαδώνεται για να παραβλέψει την κλοπή, ο γιατρός που συνταγογραφεί άσκοπα για να πάρει δώρα από τις εταιρείες, ο συνταξιούχος που παραδίδ
ει το βιβλιάριο του στον φαρμακοποιό επειδή αυτόν δεν τον νοιάζει, τα ταμεία θα πληρώσουν την ζημιά, ο βουλευτής που ανταλάσσει το καθήκον που πηγάζει από τον όρκο του στο έθνος για μερικές οικογενειακές ψήφους έναντι ενός παράνομου διορισμού, το φοιτητικό κίνημα που καίει δημοκρατικά το πανεπιστήμιο.

Ας τα δούμε και ας αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση τους με την Αφροδίτη της Μήλου, με τους κίονες της Δήλου, που αλλάζουν χρώμα κάθε δειλινό, με τον Παρθενώνα κάτω από το αμείλικτο φως, με την υποβλητική μαγεία του Δελφικού τοπίου, με την συμμετρία των αριθμών του Ευκλείδη, με τον βαθύ στοχασμό του Πλάτωνα και με την σοφία που ανέδιδε το φαινομενικό χάος και ο ασύντακτος θόρυβος της Εκκλησίας του Δήμου.

Καμιά φορά οι κληρονομιές είναι άδικες επειδή οι κληρονόμοι είναι ανάξιοι. Δεν τα αγαπάμε όλα αυτά που μας κληροδοτήθηκαν. Και δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε πόσο αξίζουν. Και πάνω από όλα δεν ξέρουμε πώς να τα μιμηθούμε. Ζούμε μέσα σε μια τραγική και συνάμα κωμική αντίφαση.


Οι άλλοι, οι ξένοι, που τα ανακάλυψαν και τα έκαναν πρότυπα και θεμέλια για τους δικούς τους πολιτισμούς, μας είπαν κάποτε ότι είναι ωραία, σπουδαία και ανεκτίμητα. Και εμείς, μέσα στην ανάγκη μας να θεραπεύσουμε μια μειονεξία αιώνων, χρησιμοποιού
με χρόνια τώρα αυτήν την γενναιόδωρη αναγνώριση για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς.

Αν περπατήσει κανείς στο σύμπλεγμα της Γλυπτοθήκης του Μονάχου, θα αισθανθεί το αρχαίο κλέος περισσότερο από όσο αν τριγυρνούσε σε κάθε άλλο μέρος της σημερινής Ελλάδας. Δεν θα δει την ίδια την Ακρόπολη η τα Προπύλαια. Αυτά ανήκουν αλλού. Θα δει όμως την συνειδητή και φιλότιμη προσπάθεια ενός σημερινού λαού για την μίμηση τους. Με άλλα λόγια θα δει τον ανυπόκριτο θαυμασμό, που μετατρέπεται σε επιθυμία για την ενσωμάτωση μιας κληρονομιάς του παρελθόντος στις συνθήκες του σύγχρονου καθημερινού βίου. Θα δει και κάτι άλλο, μοναδικό. Την

χαμένη συνέχεια του δικού μας έθνους, στο περιστήλιο, μέσα από τα γραμμένα με τους ελληνικούς χαρακτήρες ονόματα των ηρώων και των ομάδων της ελληνικής επανάσ
τασης του 1821.

Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα, Πατριάρχης Γρηγόριος
, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Φιλική Εταιρεία, Ανδρέας Λόντος, Πανούτζος Νοταράς. Ονόματα σχεδόν σημερινά, χαραγμένα πάνω στα αντίγραφα των αρχαίων μαρμάρων. Την ίδια στιγμή που εμείς ακόμη συνεχίζουμε την άσκοπη διαμάχη της Κοραϊκής Ουτοπίας, για το εάν είμαστε απόγονοι του Περικλή ή παιδιά του κινήματος των ησυχαστών του 14ου αιώνα. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ο πολιτισμός είναι ένα στοχαστικό μείγμα, μια αδιάσπαστη συνέχεια, που συνδέει μοιραία και ακατάλυτα το παρόν με το παρελθόν.

Ο πολιτισμός δεν είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζεται με συμβόλαια και τίτλους ενώπιον των αρχών. Είναι βίωμα και επιθυμία μίμησης αυτού που ξεχωρίζει ως αγαθό. Τα κατορθώματα των παλιών δεν πιστώνονται ακέραια και ποσοτικοποιημένα στους επιγόνους. Σας τις ιδέες του Πλάτωνα, ελευθερώνονται από τους φυσικούς τους φορείς και αιωρούνται στο σύμπαν χωρίς ημερομηνία τέλους. Γίνονται μέρος της δημιουργίας και κτήμα της ανθρωπότητας. Το ερώτημα πλέον του σε ποιον ανήκουν παρέλκει. Και εάν θελήσουμε να μπούμε στην λογική ενός, άσκοπου κατά την γνώμη μου ανταγωνισμού, για το ποιος είναι ο καλύτερος, τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι καλύτερος είναι αυτός που θέλει και μπορεί να τα αγγίζει και που λαχταρά να τα μετουσιώνει σε δικά του πρότυπα βίου. Τα υπόλοιπα είναι κενή και μικρόθωρη αυταρέσκεια.


Δεν δώσαμε εμείς τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Τα έδωσαν αυτοί που κατοικούσαν αυτόν τον τόπο πριν από αιώνες και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, που κουτσά και παραφθαρμένα μάθαμε όπως όπως να μιλάμε και εμείς. Το πνεύμα των συμβόλων χάθηκε. Μια γενιά σπουδαίων ανθρώπων στις αρχές του περασμένου αιώνα συναισθάνθηκε το βάρος του πολιτισμού αυτού του τόπου μόνον όταν ήρθε σε επαφή με το Ευρωπαϊκό πνεύμα. Και πήγε να τον σπουδάσει αυτόν τον πολιτισμό και να τον επιστρέψει στην κοιτίδα του, από την Χαϊδελβέργη, την Οξφόρδη και το Παρίσι. Ο Τσάτσος, ο Κανελλόπουλος, ο Θεοδωρακόπουλος. Ή ο Σεφέρης, που χρειάστηκε να ζήσει την πιο πολλή ζωή του έξω από τα φυσικά όρια του ελληνισμού, για να μπορέσει να βιώσει, με σωματικό σχεδόν πόνο, το μεγαλείο του. Και, όπως μας είπε γι' αυτόν ο αείμνηστος Χατζηδάκης, ένας άλλος μεγάλος έλληνας, πολίτης αυτού του κόσμου, ενός κόσμου που είναι σε ένα μέρος του κόσμος ελληνικός, "γύρισε πίσω, έκτισε σπίτι ελληνικό, κλείστηκε μέσα, και από τότε δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς στην αγορά". Γιατί στην πραγματικότητα η φτηνή αυτή μας αγορά πολύ λίγο τον χρειάζονταν και πολύ λίγο τον ήθελε.
Ποιος θα τον θυμόταν άραγε χωρίς το "δικό μας", "ελληνικό" Νόμπελ;

Για να μην είμαστε όμως άδικοι. Αυτός ο πολιτισμός δεν είχε ολότελα χαθεί από αυτόν τον τόπο, ακόμη και όταν αυτοί, οι κάποιοι λίγοι από εμάς, αναζητούσαν τις κορυφές και την κωδικοποιημένη και εκλογικευμένη μορφή του στα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Σιγόκαιε κάτω από την επιφάνεια, όπως αποτυπώθηκε μέσα στους αιώνες στους τρόπους με τους οποίους ζούσαν οι ελληνικές μικρές κοινότητες στα κλεισμένα βουνά, τα απόμερα νησιά και τις πόλεις. Με τους χορούς, τις ντοπολαλιές, τους απαράβατους αρχαίους αστικούς κώδικες, τους αρραβώνες και τους γάμους, τις γιορτές και τα πανηγύρια, τα ταφικά έθιμα. Όλα αυτά με τα οποία ζούσανε οι ανυποψίαστοι φορείς μιας παράδοσης, που με την ακαθόριστη μαγεία της παγίδευε εκείνους τους αριστοκράτες διανοούμενους περιηγητές, που ταξίδευαν θαμπωμένοι από το φως της Ελλάδας των περασμένων αιώνων. Όλα αυτά που σάρωσε το αυτάρεσκο εκσυχρονιστικό κύμα των τελευταίων δεκαετιών. Τότε που γκρεμίζαμε τα χαμηλά σπίτια με τα ακροκέραμα για να χτίσουμε τετράγωνες πολυκατοικίες. Που αφήναμε τα "άχρηστα" ξωκλήσια μας να ρημάζουν. Που μετατρέπαμε τους λαϊκούς μας χορούς όχι σε δική μας χαρά, παραζάλη και μέθεξη αλλά σε φολκλόρ για τους τουρίστες. Και που κάναμε τους γέροντες της Κρήτης με τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα καρτ ποστάλ για φτηνά εντυπωσιασμένους ευρωπαίους μικροαστούς. Για να απομείνουμε τελικά με ένα πουκάμισο αδειανό. Και με το χέρι απλωμένο για βοήθεια.


Για όλους αυτούς τους λόγους λέω, ότι πατριωτισμός δεν είναι η αυτάρεσκη επίδειξη ενός ένδοξου παρελθόντος κλεισμένου μέσα σε νεκρές μουσειακές προθήκες. Ενός παρελθόντος που μας είναι διανοητικά ξένο και που ψυχανεμιζόμαστε μόνον την ακτινοβολία του. Είναι αντίθετα η αναζήτηση της αυτογνωσίας. Ένα αναγκαστικά δυσάρεστο καθήκον. Μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί υπομονή, αντοχή και θάρρος.

Οι ιδέες υπάρχουν και πλανώνται στο σύμπαν. Οι άνθρωποι επιλέγουν, όταν το θελήσουν, να γίνουν οι φορείς τους. Κανείς δεν κατέχει τίποτε και οι όροι της πρόσκτησης απέχουν πολύ από αυτούς που καταγράφονται στα εγχειρίδια του κοινού κληρονομικού δικαίου. Αντί να λοιδορούμε λοιπόν όλους αυτούς που στοχάστηκαν με ειλικρίνεια και θαυμασμό πάνω στα ανεκτίμητα πρότυπα θα έπρεπε να τους είμαστε ευγνώμονες. Γιατί είναι αυτοί που σήμερα μας δίνουν έστω και μια ελάχιστη ιδέα για αυτό που θα έπρεπε να γίνουμε, αν προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε την χαμένη συλλογική μας μνήμη. Εμείς, οι σημερινοί έλληνες.

Πατριωτισμός είναι πάνω από όλα η αναγνώριση της από μέρους μας παράβασης των νοερών όρων της κληρονομιάς μας και όχι οι κραυγές για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Αυτά θα επιστρέψουν, με μια σχεδόν αυτόματη διαδικασία, μόνον όταν ο κόσμος αντιληφθεί ότι δεν έχει πλέον ηθικό δικαίωμα να τα κρατά. Γιατί θα πρέπει να τα γυρίσει σ' αυτούς που έχουν την επιθυμία να ζήσουν σύμφωνα με την αρμονία των σχημάτων τους. Σήμερα. Τώρα. Και στην διάρκεια του χρόνου. Όχι μόνο στις σύντομες αναπαραστάσεις των γιορτών του παρελθόντος. Την αξιοπρέπεια μας πρέπει να την ξανακερδίσουμε μόνοι. Αφού πρώτα βρούμε τον αυτοσεβασμό μας. Είναι πράγματα που δεν θα μας χαρίσει κανείς από τους μεγάλους προγόνους μας.


Τα αρχαία μάρμαρα λοιπόν ή τα χτισμένα με κόπους και ιδρώτες αυθαίρετα μέσα στο καθημαγμένο ελληνικό τοπίο. Για την ώρα νομίζω ότι οι Έλληνες έχουν κάνει την επιλογή τους. Μια επιλογή πολύ φυσική και ανθρώπινη. Προτιμήσανε τα δεύτερα. Και αυτό γιατί κλήθηκαν να αποφασίσουν όχι σαν μια συλλογική οντότητα, αλλά σαν μονάδες ενός ασυνάρτητου και απροσδιόριστου συνόλου, που βρέθηκε τυχαία να ζει πάνω σε αυτή την γη. Οι αρχαίες πέτρες έχουν πάψει από καιρό να αποτελούν μέρος της συλλογικής αφήγησης. Γιατί η ίδια αυτή η αφήγηση έχει πάψει από καιρό να υπάρχει.


Δείτε αν θέλετε και αυτό. Ένα "τραγούδι" του Κόντογλου για την βαθύτερη ουσία του πατριωτισμού όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι. Για τα πράγματα που άξιζε τον κόπο να προστατεύσουμε αλλά, δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο να σταθούμε. Να παραθέσω μόνο ένα μικρό κομμάτι που λέει:


" Δεν μπορώ να παραστήσω το πόσο συγκινημένη ήτανε η καρδιά μου σαν άκουγα να ψέλνει ο ψαράς ο πάτερ Νείλος, ξυπόλητος, με το κατραμωμένο βρακί, με τα φύκια κολλημένα πάνω στα γυμνά ποδάρια του, να ψέλνει με κείνη την αρχαία μελωδία και να λέγει στίχους Ιαμβικούς, και παραπέρα ν΄ αφρίζουνε τα παμπάλαια ελληνικά κύματα κι ο αγέρας να βουΐζει πανηγυρικά απάνω στα θεόχτιστα βράχια και στα δέντρα!".


Ο πάτερ Νείλος. Ο πολλούς αιώνες πριν. Ο ακόμα χλωρός μες στη φωτιά ... ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν ... Θα τολμούσα διστακτικά και με σεβασμό βαθύ να συμπληρώσω.

Διαβάστε το και κοιτάξτε και τις συνοδευτικές εικόνες.


http://ermippos.blogspot.com/2006/08/blog-post_05.html

buzz it!

Τρίτη, Μαρτίου 09, 2010

-Αντώνη κράτα τους όλους. Κανείς δεν περισσεύει.


Ας μου επιτραπεί ένα μικρό σχόλιο.


Δυστυχώς για την ΝΔ, και μάλλον και για την Ελλάδα, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί με ρεαλιστικούς όρους να διεκδικήσει τον τίτλο της "δεξιάς" στην χώρα. Αυτό το αλλόκοτο μόρφωμα, που προέκυψε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας εσμός μεταπρατών και απατεώνων που καπηλεύτηκαν με επιδεξιότητα και περισσό κυνισμό αφενός τα πατριωτικά αντανακλαστικά των ανθρώπων που πολέμησαν τους κομμουνιστές και αφετέρου τον πόνο, τα βάσανα και τους φόβους τους. Η ηγέτιδα τάξη αυτής της δήθεν "δεξιάς" δεν θέλησε ποτέ τίποτε περισσότερο από την κατοχή και την νομή της εξουσίας. Η φυσιογνωμία αυτού του χώρου καθορίστηκε αποκλειστικά και μόνον με τον ετεροπροσδιορισμό. Δεξιά ήταν πάντα ότι δεν πίστευε στον κομμουνισμό και ότι τον αντιμαχόταν.


Σε αυτό το άρμα έτυχε να καβαλήσει, χωρίς ποτέ να το πιστεύει, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄, ο κανονικός, και να κυριαρχήσει στα πολιτικά μας πράγματα για τέσσαρες ολόκληρες δεκαετίες. Ήταν μια τύχη και ταυτόχρονα μια ατυχία για την χώρα. Τύχη γιατί ο Καραμανλής είχε γνήσιο και ειλικρινές όραμα για τον τόπο. Όραμα που κατάφερε να πραγματώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, με μοναδικά όπλα την επιβλητική προσωπικότητα και την ακλόνητη θέλησή του. Οι κατά καιρούς ηγετικές ομάδες και οι μηχανισμού της "δεξιάς" στήριζαν σταθερά αυτό το "ξένο σώμα" όχι επειδή τον πίστευαν, αλλά γιατί καταλάβαιναν ότι μόνον χάρη σε αυτόν θα μπορούν να μακροημερεύουν στην εξουσία. Από την άλλη μεριά η παρουσία αυτού του μεγάλου άνδρα έκρυβε μια πραγματική κατάρα. Το μέγεθος της πολιτικής του ακτινοβολίας και της αστείρευτης δημιουργικότητάς του καθιστούσε περιττή κάθε ανάγκη για την επεξεργασία μιας διακριτής ιδεολογίας στο κόμμα και μιας πυραμίδας ισχυρών θεσμών στην χώρα. Πράγματα που θα υποκαθιστούσαν τον ηγέτη όταν αυτός θα άρχιζε σταδιακά να αποσύρεται από το προσκήνιο. Ο ίδιος δεν φαίνεται να αντιλήφθηκε ποτέ αυτό το έλλειμμα την εποχή του δημιουργικού οίστρου του. Πιθανόν να το διαισθάνθηκε πολύ αργότερα, όταν είχε ήδη αποσυρθεί στον ρόλο της υψηλής εποπτείας. Αλλά τότε ήταν ήδη πολύ αργά. Φυσική συνέπεια ήταν ότι αυτό που ονομάζουμε "Καραμανλισμό", και πολύ λανθασμένα ταυτίζουμε με την ελληνική δεξιά, έσβησε μαζί με τον έναν και μοναδικό εκφραστή του. Και φυσική συνέχεια ήταν η ευνουχισμένη παράταξη των τελευταίων 20 ετών, που απορροφήθηκε πλήρως από αυτό που πολύ εύστοχα αποκαλεί ο Γιανναράς "Πασοκικό Κοινωνικό Μετασχηματισμό".


O Κώστας Καραμανλής ο Β', ο χονδρός, ήταν τυπικό γέννημα αυτής της μετεξέλιξης. Αυτός δεν καβάλησε, όπως ο θείος του, το άρμα της μετεμφυλιακής "δεξιάς" ως λαθρεπιβάτης, για να επιδιώξει τους δικούς του προσωπικούς οραματισμούς. Και αυτό επειδή δεν είχε τέτοιους. Ανέλαβε απλά να ηγηθεί στο τσούρμο των διψασμένων από την μακρόχρονη στέρηση μεταπρατών, με μόνο όπλο την βαρύτητα του ονόματος του. Ο Καραμανλής ο Β' ο χονδρός οδηγήθηκε αναγκαστικά στην μηδενιστική επιλογή της δήθεν ιδεολογίας του μεσαίου χώρου για έναν και μόνον λόγο. Δεν πίστευε σε τίποτε και έπρεπε να βρει κάτι να προβάλει και να νομιμοποιήσει την παρουσία του στην σκηνή. Μια επίφαση που θα κάλυπτε το ιδεολογικό κενό του ιδίου και των ανθρώπων του χώρου που οδηγούσε. Οι καιροί είχαν περάσει, ο κίβδηλος πατριωτισμός, (ουσιαστικά ο στείρος αντικομμουνισμός), είχε χάσει οριστικά την δυναμική του και η κοινωνία είχε αρχίσει να αποκτά παραστάσεις και ελευθερίες, με αποτέλεσμα να δυσφορεί στην αυταρχική και πατερναλιστική λογική της παρωχημένης "δεξιάς", που κυριαρχούσε απόλυτα μέχρι την μεταπολίτευση. Το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου ήταν μια κάποια λύση.


Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σε όλους και είναι περιττό να μακρηγορούμε. Η έλλειψη ιδεολογίας υποκαταστάθηκε από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Οι ηγεσίες δεν επιχειρούσαν να οδηγήσουν τον λαό, όχι γιατί φοβόντουσαν τις αντιδράσεις του, όπως κατά κόρον γράφεται από πολλούς, (οι δήθεν δισταγμοί και η παροιμιώδης, πάλι δήθεν, αναποφασιστικότητα του Καραμανλή του Β' του χονδρού μπροστά στις προκλήσεις), αλλά απλά επειδή δεν είχαν καμία επιθυμία να τον πάνε κάπου. Επειδή μέσα στο μυαλό τους δεν υπήρχε κάποιο ζωντανό μοντέλο για την κοινωνία. Και έτσι περιορίστηκαν να οδηγούνται οι ίδιες από τα ορμέφυτα και την σύγχυση του κόσμου, εφαρμόζοντας ευκαιριακά ως πολιτική τα κελεύσματα των τακτικών δημοσκοπήσεων. Η κατάρρευση, (ο βίαιος τρόπος της πτώσης), ήταν προβλέψιμη από την αρχή, για όσους είχα μάτια να δουν. Αν όχι από την αρχή τουλάχιστον από τα μέσα του 2005.


Οι σημερινές απελπισμένες κραυγές προς τον Σαμαρά, το πλήθος των παροτρύνσεων, οι εκκλήσεις να συγκροτήσει επειγόντως και όπως όπως μια πρόταση δεκανίκι για το κόμμα του, δείχνουν και αποδεικνύουν με τον πιο διαυγή τρόπο το τεράστιο ιδεολογικό κενό. Κενό που δεν δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια αλλά προϋπήρχε ήδη από τα χρόνια της δεκαετίας του '50. Καταδεικνύουν το γεγονός της εγγενούς σαθρότητας του οικοδομήματος. Και καθιστούν σαφές και κάτι άλλο. Ότι εν όψει της πλήρους ανεπάρκειας πολιτικού οράματος, (οι θολοί πατριωτισμοί και οι επικλήσεις πραγμάτων με πρώτο συνθετικό το έθνος διόλου δεν αποτελούν αναπαράσταση ενός μοντέλου λειτουργίας μιας σύγχρονης κοινωνίας), όλες οι συμβουλές που δέχεται ο αρχηγός δεν είναι τίποτε άλλο παρά συγκαλυμμένες μορφές ψυχρών τεχνικών πρόσκτησης της εξουσίας. Μιας εξουσίας που αν αυτοί που την επιζητούν ερωτηθούν τι θα την κάνουν πολύ δύσκολα θα βρούνε λόγια να απαντήσουν. Μην πάτε μακριά. Δείτε τα υποκριτικά πρόσωπα των προβεβλημένων στελεχών και ακούστε τον λευκό θόρυβο της ξύλινης γλώσσας τους. Δείτε την αμηχανία του ίδιου του ηγέτη, όταν ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να αντιπολιτευθεί τον ΓΑΠ. Όχι να πει στην κοινωνία την γνώμη του για τα πράγματα. Αλλά για να δείξει απεγνωσμένα ότι υπάρχει. Ότι παίζει με τους μεγάλους στην σκηνή. Επί Καραμανλή του Β' του χονδρού είχαμε έναν και αυθεντικό Λούλη. Τώρα αποκτήσαμε αισίως δεκάδες και ερασιτέχνες.


Να αποκτήσουμε ιδεολογία λένε οι πιο πολλοί. Η ιδεολογία όμως δεν αποκτάται. Προσκτάται. Και ενυπάρχει μέσα στον καθένα μας, αφού, όπως επισημάνθηκε παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσομοίωση ενός εναλλακτικού μοντέλου της κοινωνίας μέσα στο μυαλό. Ξεκινάει από τα άγουρα χρόνια μας ως βαθιά επιθυμία και καημός, διαμορφώνεται μέσα από βιώματα, συγκρούσεις και εμπειρίες, μέχρι τέλος να γίνει μια συνολική αντίληψη για τον κόσμο. Και καμιά φορά, για τους λίγους και πιο προικισμένους, τους προορισμένους να οδηγούν, καταλήγει να αποκρυσταλλωθεί σε εξορθολογισμένο σχέδιο πράξεων και δράσης. Αυτό δεν είναι μηχανιστική διαδικασία σύντομων μεταβατικών περιόδων μεταπήδησης στην εξουσία. Είναι πρωτογενής εξέλιξη που επισυμβαίνει σε βάθος χρόνου. Είναι κάτι με λίγα λόγια που είτε το έχεις είτε όχι. Και εάν δεν το έχεις όσο και αν ψάξεις, όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν σφιχτείς το μόνο που θα παράγεις θα είναι κακότεχνες και υποκριτικές μεγαλοστομίες που δεν θα πείθουν κανέναν. Ο κόσμος δεν νοιάζεται και αγνοεί τα μικρά και επιφανειακά. Καταλαβαίνει όμως τα βαθιά και τα πραγματικά μεγάλα. Σαν τα μικρά παιδιά και σαν τα σκυλιά μπορεί με αλάνθαστο τρόπο να ξεχωρίσει ποιοι και πόσο τον αγαπάνε. Ποιοι νοιάζονται γι' αυτόν.


Και για να συνεχίσουμε. Η διαμόρφωση μιας ιδεολογικής φυσιογνωμίας είναι πιεστική ανταπόκριση στην πραγματικότητα του συλλογικού βίου. Είναι ενστικτώδης απάντηση στο ερώτημα του "πως συνυπάρχω επ' αγαθώ". Κανείς δεν χτίζει μοντέλα στο σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού του με σκοπό την διανοητική άσκηση. Η έλλειψη συλλογικού βίου καταργεί την ανάγκη αυτή και την υποκαθιστά με το ορμέφυτο της ατομικής αυτοπροστασίας, μέσα σε ένα χώρο, όπου δεν ζούμε κοινωνώντας και μοιράζοντας, αλλά, αντίθετα, επιδιδόμενοι σε έναν διαρκή πόλεμο επιβίωσης απέναντι σε εχθρικές θελήσεις, που προσπαθούν αντιμαχόμενες να μας απωθήσουν και να καταλάβουν τον χώρο που κατέχουμε. Η ελληνική κοινωνία (ένας καθησυχαστικός ευφημισμός πλέον) έχει προ πολλού περάσει αυτό το τραγικό κατώφλι. Είναι με άλλα λόγια από καιρό ανίκανη να παράξει ιδεολογίες και τα παρόμοια.


Για να γίνουμε όμως λιγάκι πιο πρακτικοί. Αν ο κάθε Σαμαράς σταματήσει να διαβουλεύεται αναζητώντας με αγωνία τρόπους και τεχνάσματα που θα κάνουν την φωνή της ΝΔ να ακουστεί πάνω από την βοή της άρρωστης αγοράς. Και αποφασίσει απλά και μόνο να πει φωναχτά και με ειλικρίνεια αυτά που σκέφτεται. Για τον Καραμανλή, τον Μητσοτάκη, την Ντόρα, τον Παναγιωτόπολο, τον Γκιουλέκα, τον ΓΑΠ, την οικονομία, την Ευρώπη, τον Μπαρόζο, την Ελλάδα, τους κωλοέλληνες (ναι ακόμη και γι' αυτούς). Αν τα πει σκεπτόμενος όχι την πρωθυπουργία, αλλά μόνο το γεγονός ότι αυτό που πραγματικά έχει νόημα, λίγο πριν βυθιστείς στην ανυπαρξία, είναι να μπορείς περήφανα να πεις στον εαυτό σου ότι έδωσες στον κόσμο την δική σου προσωπική αφήγηση με πρόσωπο καθαρό, χωρίς να υπολογίζεις καμιά συνέπεια. Έτοιμος να μιλήσεις με θαυμασμό γι' αυτούς που θαυμάζεις και με περιφρόνηση γι' αυτούς που την αξίζουν. Αν κοντολογίς βγάλει προς τα έξω την ιδεολογία του. Όχι αυτήν που θα του φτιάξουν οι Λούληδες αλλά αυτήν που φτιάχτηκε μέσα του μόνη της, από τα 15, που άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο, μέχρι σήμερα. Αυτή που κρύβει με φανερή αμηχανία σήμερα μετρώντας συμμαχίες και ποσοστά δημοσκοπήσεων. Αυτήν που κρύβει όταν καλεί σε επίπλαστες ενότητες με όλους, γιατί κανένας δήθεν δεν περισσεύει, (κι ας περισσεύουν στην πραγματικότητα οι πιο πολλοί). Και αυτήν που κρύβει όταν διαφωνεί με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό παράλληλα συστήνει και εξεταστικές για την οικονομία, (χωρίς εξεταστικές, ποιος ξέρει, μπορεί και να συναινούσε).


Τότε ο κόσμος θα αρχίσει να κοιτάει και να γυρνάει το αυτί. Στην αρχή μπορεί καχύποπτα, σαν ασυνήθιστος σε τέτοια. Άλλα όσο θα περνάει ο καιρός με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μέχρι στο τέλος να μαγευτεί. Στην περίπτωση αυτή κανένα μέσο, κανένας ΜΜΕ, κανένας νταβατζής και καμία πληρωμένη δημοσκόπηση δεν θα μπορούν να σταματήσουν το ποτάμι που θα αρχίσει να φουσκώνει. Τότε όλοι θα διαπιστώσουν ότι οι καθαρές φωνές τσακίζουν και περνάν όλα τα δόλια στημένα αναχώματα. Τότε μπορεί και η πρωθυπουργία να έρθει από μόνη της σε όσους δεν την ζητούν ως νάρκισσοι αλλά καλούνται σε αυτήν ως παράκλητοι. Το βλέπω πολύ δύσκολο.

buzz it!

Κυριακή, Μαρτίου 07, 2010

-Βουλευτές (με σταυρό)


Άρθρο 39

Στο τέλος του δευτέρου εδαφίου της δεύτερης παραγράφου 4 του άρθρου 114Α του Κανονισμού της Βουλής (Μέρος Β', ΦΕΚ 51 Α'/10-4-1997), όπως προστέθηκε με την παράγραφο Δ4 του άρθρου 14 της απόφασης 6483/6-12-2001 της Ολομέλειας της Βουλής "για την τροποποίηση διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής" και αντικαταστάθηκε με την παράγραφο 2 του άρθρου 5 της απόφασης 6573/4060/18-6-2003 της Ολομέλειας της Βουλής "τροποποίηση διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής", προστίθεται εδάφιο ως εξής:


"Τα προηγούμενα εδάφια εφαρμόζονται αναλόγως για τους μετακλητούς και απεσπασμένους υπαλλήλους που υπηρετούσαν στην Βουλή κατά τον χρόνο λήξης των εργασιών της ΙΑ' περιόδου της Βουλής καθώς και για τους υπαλλήλους, απεσπασμένους και μετακλητούς που υπηρετούν στην Βουλή κατά τον χρόνο δημοσίευσης του παρόντος ή και κατά τον χρόνο λήξης των εργασιών της ΙΒ' περιόδου της Βουλής, ανεξάρτητα από την υπηρεσία από την οποία προέρχονται και τον χρόνο υπηρεσίας τους στην Βουλή. Η σχετική αίτηση των ανωτέρω υποβάλλεται το αργότερο μέχρι την συμπλήρωση τριών (3) μηνών από την λήξη των εργασιών της ΙΒ' περιόδου της Βουλής.

(από το ΦΕΚ 126 Α'/2-7-2008).


Αυτή λοιπόν είναι η διάταξη που είναι υποχρεωμένος άνευ ετέρου να εφαρμόσει ο νομοταγής κ. Πετσάλνικος, για να αποκτήσει το εθνικό μας Κοινοβούλιο άλλους 232 φρέσκους και γεμάτους όρεξη για παραγωγική εργασία νέους υπαλλήλους. Έτσι όπως την βλέπετε. Στο τέλος της παραγράφου Α, που τροποποιήθηκε με την απόφαση Β, που είχε αντικατασταθεί από την διάταξη Γ, που συμπληρώθηκε με την προσθήκη Δ', προστίθεται εδάφιο Ε' ως εξής: "Φέρτε και σεις 100 δικούς σας και κάντε τουμπεκί για να τελειώνουμε. Λεφτά υπάρχουν".

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά και να ασχοληθεί με το κατάπτυστο περιεχόμενο. Και μόνον ο βιασμός της ελληνικής γλώσσας θα ήταν αρκετός για να διαπιστώσει κανείς το επίπεδο των ανθρώπων που κρατούν στα χέρια τους το μέλλον αυτής της χώρας. Μετρήστε πόσες φορές παρατίθεται η λέξη "βουλή" μέσα σε μια μόνο πρόταση. Πέντε. Ενώ θα αρκούσε μόνο μία.

Έψαξα να βρώ και την αιτιολογική έκθεση της διάταξης. Ζητείται βλέπετε υποχρεωτικά από το άρθρο 74 του Συντάγματος. Πλην ματαίως. Μάλλον θα την ξεχάσανε πάνω στις φούριες τους. Κοίταξα και την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου. Που ορίζει ότι "δεν εισάγεται για συζήτηση νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που αποσκοπεί στην τροποποίηση διάταξης νόμου, αν δεν έχει καταχωρηθεί στην αιτιολογική έκθεση ολόκληρο το κείμενο της διάταξης που τροποποιείται, και στο κείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης ολόκληρη η νέα διάταξη, όπως διαμορφώνεται με την τροποποίηση". Πίκρα και εκεί. Τίποτε.

Μετά διάβασα στην πρώτη σελίδα της κυριακάτικης Süddeutsche Zeitung κάτι προβοκατόρικα που λέγανε ότι, στην Αθήνα, κάποιοι μασκοφόροι νεανίες δείρανε έναν αρχισυνδικαλιστή ονόματι Yannis Panagopoulos, γιατί τα παιδιά θέλανε την κρίση να την πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και οι τραπεζίτες και αυτός μάλλον δεν συμφωνούσε και τους νευρίασε. Ωραία δουλειά κι αυτή. Να φορτώνονται τα βάρη αυτοί που δεν φταίνε.

Μετά σκεφτόμουν εκείνο το παλικάρι τον Κουκοδήμο. Τι να σου κάνει το παιδί, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, προσπαθεί αλλά άμα αντιστέκεται το σύστημα. Και η Ράπτη έκανε στην Θεσσαλονίκη εκδήλωση της οργάνωσης Αγάπη που την έχει επίτιμο πρόεδρο και ήρθε και μίλησε στις κυρίες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο Τζιτζικώστας δεν ήταν γιατί είχε πάει ταξίδι στην Μελβούρνη να τακτοποιήσει την ομογένεια. Ούτε ο Γκιουλέκας, γιατί είχε πολλές πίτες στις τοπικές και έτρεχε και δεν έφτανε. Εν τω μεταξύ την Όλγα την Κεφαλογιάννη την έκανε σκιώδη υπουργό ο Σαμαράς και άφησε απέξω τον Μιλτιάδη τον Βαρβιτσιώτη γιατί ήταν με την Ντόρα. Και η Όλγα δηλαδή με ποιον ήτανε; Δεν κατάλαβα. Θα κάνει και τον Σταϊκούρα τώρα. Είχε και ένα άρθρο στην Καθημερινή προχθές η κόρη της Πετραλιά. Δεν μασούσε τα λόγια της. Να στρωθούμε στην δουλειά, αλήθειες έλεγε. Πάντως στην Αθήνα αν δεν τα βρει με τον αρχηγό ο Κακλαμάνης μάλλον ο Άρης θα κατέβη. Διάβασα και κάτι που έγραψε σε ένα σάιτ τις προάλες, ότι είναι περήφανος που πάνω από τα μικρά και μίζερα βάζει πάντα τα συλλογικά και τα εθνικά. Καλά κάνανε και τον δείραν τον Panagopoulos. Δεν θα πληρώνει ο κοσμάκης τις μαλακίες των άλλων.

buzz it!

Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

-Ασε μας ρε Πετσάλνικε!

Η είδηση είναι παλιά, αλλά επανέρχεται στην δημοσιότητα μετά από σχετικές δηλώσεις του προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου. Εν μέσω καταιγίδας για τους πολλούς το κράτος δικαίου μας δεν μπορεί παρά να φανεί αταλάντευτα συνεπές στις δεσμεύσεις του και να προσλάβει άνευ αντιρρήσεων και κωλυσιεργιών τους (τουλάχιστον) 232 καινούργιους ξύπνιους. Που με μια απλή αίτηση, -σε ένα κομμάτι χαρτί και άνευ χαρτοσήμου-, δικαιούνται να εισχωρήσουν και να εγκατασταθούν ισοβίως στο θερμοκήπιο του κοινοβουλίου, ως μόνιμοι υπάλληλοι, και να αρχίσουν να διάγουν τον αμέριμνο βίο των 16 μισθών ετησίως.

Ο κ. Πετσάλνικος μας λέει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεσμεύεται, ο δυστυχής, στην υποχρεωτική εφαρμογή μιας απόφασης του πάλαι ποτέ κ. Σιούφα, -από την παλαιάν εκείνην εποχήν, το 2008, της βασιλείας Ελλήνων, θυμάστε,- σύμφωνα με την οποία, όσοι είχαν προσληφθεί ως την διάλυση και της τελευταίας βουλής ως μετακλητοί σε γραφεία κομμάτων ή υψηλών κομματικών αξιωματούχων, αποκτούν το δικαίωμα να γίνουν μόνιμοι υπάλληλοι στο ευαγές ίδρυμα. Με μοναδική προϋπόθεση να εκφράσουν την επιθυμία τους με μια απλή αίτηση. Χωρίς καμία άλλη χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία. Το δικαίωμα αυτό εκχωρήθηκε ακόμη και σε όσους άσκησαν τα υψηλά καθήκοντα της συμβουλευτικής αρωγής των πολιτικών μας ταγών ακόμη και για λίγες μόνον ημέρες. Ο κ. Πετσάλνικος λοιπόν δεν μπορεί να κάνει τίποτε, επειδή, όπως ο ίδιος εν τη σοφία του προέβλεψε, τυχόν άρνηση εκτέλεσης της επιθυμίας των κομματόσκυλων θα έχει σαν αποτέλεσμα την βέβαιη δικαίωση τους από τα διοικητικά δικαστήρια.

Το άρθρο 25 του Συντάγματος ορίζει με σχετική ακρίβεια την έννοια του δικαιώματος. Του δικαιώματος του κάθε αθλίου Σιούφα, του δικαιώματος του κάθε κομματικού κηφήνα και , εξ αντανακλάσεως έστω, του δικαιώματος κάθε απελπισμένου ανυπεράσπιστου μεροκαματιάρη που παλεύει να μεγαλώσει τα παιδιά του μέσα σε ένα σκληρό κόσμο, που πολύ λίγο καταλαβαίνει και ελέγχει. Και προβλέπει ότι η προστασία αυτού του δικαιώματος αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη. Το εάν με τις αποφάσεις του προκατόχου του και τις δικές του εξασφαλίζεται αυτή η αίσθηση δικαιοσύνης και πραγματώνεται η κοινωνική πρόοδος είναι κάτι που ο κ. Πετσάλνικος οφείλει να απαντήσει. Δυστυχώς κανείς δεν δείχνει να θέλει να υποβάλλει τέτοια ενοχλητικά ερωτήματα.


Το άρθρο 25 προβλέπει επίσης ότι η πρόσκτηση -και αντίστοιχα η παροχή- δικαιωμάτων πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο της αρχής της αναλογικότητας και, επιπλέον, ότι η άσκησή τους δεν μπορεί να είναι καταχρηστική. Δεν ξέρω ποιο είναι εκείνο το διοικητικό δικαστήριο που θα αποφανθεί στα σοβαρά ότι η αρμοδιότητα του κάθε Σιούφα να μοιράζει δημόσιες θέσεις κατά βούληση, το δικαίωμα του κάθε ανεπάγγελτου κομματικού χειροκροτητή να αποσπά προκλητικά προνόμια εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνίας και η ευχέρεια του σημερινού προέδρου της βουλής, -μιας βουλής, που χωρίς αιδώ ψηφίζει νόμους για την σωτηρία της κοινής πατρίδας, με το αίμα των άλλων όμως-, να ερμηνεύει τους νόμους και τις διατάξεις σαν φθηνός γραφειοκράτης, έχουν ασκηθεί σύμφωνα με τις παραπάνω θεμελιώδεις αρχές.

Ο κ. Πετσάλνικος ασφαλώς αγνοεί τις βαθιές και αφηρημένες επιταγές του Κοινωνικού Συμβολαίου. Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι του άλλωστε. Τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες δεν χρειάζονται για την εξυπηρέτηση των εξαθλιωμένων ψηφοφόρων πελατών. Το μόνο που ξέρει καλά είναι ότι, από τους 232 μικροαπατεώνες, που στέκονται με την αίτηση στο χέρι μπροστά στην πόρτα του μικρού τους παραδείσου, τουλάχιστον οι μισοί φοράνε πράσινη φανέλλα.

Στο μεταξύ η συζήτηση για την επέκταση των μέτρων περικοπής εισοδημάτων και στον ιδιωτικό τομέα καλά κρατεί. Για λόγους ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Για λόγους ισόρροπης ανάληψης των βαρών για την σωτηρία της πατρίδας.

----------------------------------------------------------------------------

Υστερόγραφο. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρό. Ας αρνηθεί ο πρόεδρος της βουλής την ικανοποίηση του αιτήματος των λαμόγιων με το αιτιολογικό ότι η σχετική απόφαση Σιούφα παραβιάζει βασικές διατάξεις του Συντάγματος. Θα στενοχωρηθεί λιγάκι ο κοντός στενός συνεργάτης και τακτικός συνομιλητής του Κ. Καραμανλή, μπορεί και να αισθανθεί προσβεβλημένος, αλλά μικρό το κακό. Θα το αντέξει. Μετά, ας τρέχουνε οι θιγόμενοι στα δικαστήρια για την αδικία που τους έγινε. Να μάθουμε με την ευκαιρία και τα ονόματα τους. Θα έχει ενδιαφέρον.

buzz it!