Παρασκευή, Απριλίου 30, 2010

-Συνωμοσία κατά του Έθνους ή μια ακόμη χαυνωτική αυταπάτη;

Δεν περνάει ημέρα που στις σελίδες του τύπου δεν βλέπει το φως ένα καινούργιο σενάριο συνωμοσίας. Ανούσιες παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Σκοτεινοί κύκλοι, ηγεμονικές φιλοδοξίες, πολύπλοκα γεωπολιτικά παίγνια, κράτη, μηχανισμοί, εταιρείες και αόρατα κέντρα εξουσίας. Και στην μέση η δύσμοιρη Ελλάς, το αιώνιο πλην ακατάβλητο θύμα μιας ανεξήγητης ζηλοφθονίας και κακότητας. Κανείς δεν εννοεί να αφήσει για μια στιγμή τον κόσμο ήσυχο, μήπως και μπορέσει να συγκεντρώσει λιγάκι το μυαλό του και καταφέρει να κατανοήσει την δυσάρεστη θέση της χώρας;

Αναλύουν όλοι βαθυστόχαστα τους σκοτεινούς λόγους της άρνησης των "επενδυτών" να μας δανείσουν και κάνουν σαν να μην βλέπουν πως η Ελλάδα χρωστάει την στιγμή αυτή κάτι παραπάνω από 300 δις € και έχει ένα ΑΕΠ στο οποίο κυριαρχεί το σκέλος των καταναλωτικών δαπανών. Δαπανών μάλιστα που τροφοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από διαρκή εισροή δανεικών. Τα νούμερα είναι πλέον ξεκάθαρα. Ο νέος δανεισμός είναι αδύνατος από την στιγμή που, από το διαθέσιμο καθαρό εισόδημα, δεν υπάρχει περίσσευμα ικανό να καλύψει το κόστος των ήδη υφιστάμενων δανείων. Πολλώ δε μάλλον για να κατευθυνθεί στην αποπληρωμή δόσεων. Η απαίτηση για διατήρηση του σημερινού επιπέδου ζωής οδηγεί αντικειμενικά σε διαρκή αύξηση του χρέους. Θεωρητικά βέβαια, διότι στην πράξη ο δανειστής κάποια στιγμή διακόπτει τον δανεισμό, για να διαφυλάξει, τουλάχιστον, ότι μπορεί, από αυτά που είχε ήδη την απερισκεψία να δώσει.

Έχουμε φτάσει στο σημείο, πράγματα που ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει πολύ καλά και αποδέχεται, όταν βρεθεί σαν απλός δανειολήπτης μπροστά στο γκισέ μιας τράπεζας, να μην μπορεί ή να αρνείται πεισματικά να τα κατανοήσει στο συμμετρικά διευρυμένο επίπεδο της γενικής οικονομίας. Ποιος είναι αυτός που θα συνεχίσει να δανείζει μια χώρα, που εννοεί να παράγει δέκα και να καταναλώνει είκοσι. Και που αδιαφορεί πλήρως για το ενδεχόμενο αποπληρωμής των υποχρεώσεων της στο ορατό μέλλον; Γιατί πρέπει υποχρεωτικά μια τέτοια απροθυμία να συνδυάζεται με δόλο και κακές προθέσεις; Αν βγάλουμε λίγο από τις εξισώσεις μας τους συντελεστές της αγιοποίησης του εαυτού μας και της δαιμονοποίησης των άλλων και κρατήσουμε μόνο τα μεγέθη που μπορεί να ψηφιοποιηθούν αξιόπιστα, ίσως καταφέρουμε να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα γύρω μας.

Υπάρχουν σίγουρα κερδοσκόποι. Δεν κάνουν, όμως, τίποτε παράξενο, παράδοξο ή μη αναμενόμενο. Όπως τα τσακάλια και οι γύπες, δεν επιτίθενται σε υγιή κοπάδια. Ελκύονται αντίθετα από την βαριά μυρωδιά των σαπισμένων ιστών. Και σπεύδουν να επωφεληθούν. Δεν προκαλούν την αρρώστια. Ζούνε από αυτήν.

Κ
αι μετά, λέμε πως οι έλληνες είναι λαός. Ένα σύνολο μοναδικών οντοτήτων με ψυχή και αισθήματα και ανάγκες. Η Ελλάδα έχει, σαν να λέμε, κοινή γνώμη. Και μάλιστα ευαίσθητη. Ενώ αυτό που ονομάζουμε Γερμανία είναι μόνον κυβέρνηση. Μια μηχανιστική οντότητα, με ψυχρές σκοπιμότητες, απρόσωπους σχεδιασμούς και ηγεμονικές φιλοδοξίες. Για μας εκεί δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να γυρνάνε από την δουλειά τους κουρασμένοι και να ακούν ως πρώτη είδηση μια ακόμη περικοπή στο κοινωνικό τους κράτους και ως δεύτερη την ανάγκη να δουλέψουν λίγο σκληρότερα την επομένη και να μην ξοδέψουν, επειδή πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη στους έλληνες συνταξιούχους των 50 ετών. Των οποίων μάλιστα το επίπεδο ζωής πρέπει όχι μόνο να παραμένει αμετάβλητο αλλά και διαρκώς να βελτιώνεται. Παράξενο είδος αλληλεγγύης αλήθεια. Αλλά η γερμανοί πρέπει να κατανοούν τις συνθήκες, να δείχνουν ανθρωπιά και να υπομένουν με καρτερία. Ενώ οι έλληνες δικαιούνται το αναφαίρετο "ανθρώπινο" δικαίωμα της αμεριμνησίας. Η Γερμανία είναι μόνον η κ. Μέρκελ, η Deutsche Bank και η Siemens. Αντίθετα, η Ελλάδα είναι οι υπέροχοι άνθρωποι της. Δέκα εκατομμύρια σεβαστές μοναδικότητες.

Και από κοντά και το βαρετό πια εφεύρημα του πλούσιου βορρά, που συγκέντρωσε σε δικά του πλεονάσματα τα ελλείμματα του αδικημένου νότου. Και τώρα πρέπει, λέμε, να τα επιστρέψει. Οι μαζικές αγορές των Καγιέν, όμως, και των χίλιων δυό άλλων status symbols των σημερινών ελλήνων, δεν έγιναν με αναγκαστικά γερμανικά διατάγματα. Κανείς γερμανός δεν μας επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας μας. Την κυριαρχία των διεφθαρμένων συνδικαλιστών. Τα κρυμμένα επιδόματα των νυχτοφυλάκων του ΟΣΕ και των προαγωγών χορού του Βουλγαράκη. Την δημιουργία του γραφειοκρατικού τέρατος που απομυζά κάθε ικμάδα παραγωγικής ζωής. Την επέκταση της υπόγειας συναλλαγής, ακόμη και στην μικρότερης κλίμακας δραστηριότητα. Τους 2000 και βάλε "υπαλλήλους" της Βουλής. Την μετατροπή των αγροτών σε βιομηχανικούς παραγωγούς προϊόντων προορισμένων για απόσυρση. Για να φτάσει η χώρα να εισάγει ξερά σύκα από την Τουρκία. Όταν πριν από λίγες δεκαετίες ο Ελύτης, όταν δεν έβρισκε άλλο τρόπο να περιγράψει την πατρίδα του, έλεγε, ότι "όπου υπάρχουν συκιές, υπάρχει η Ελλάδα".


Ακόμη και εάν είναι στοχευμένα, όλα αυτά που γίνονται, δεν θα γινόντουσαν εάν εμείς δεν είχαμε δώσει την αφορμή. Εάν δεν είχαμε προσφερθεί ως ανόητα, ξιπασμένα και ανυποψίαστα θύματα. Η επίμονη επικέντρωση μας στο γεγονός του δόλου και της σκοτεινής σκοπιμότητας του διεθνούς παράγοντα και η άρνηση μας να δεχτούμε το αντικειμενικά αυταπόδεικτο γεγονός της δικής μας ευθύνης, μας αφαιρεί και το τελευταίο ηθικό έρεισμα και ίσως μας καθιστά ακόμη και γελοίους στα μάτια των λίγων εκείνων, που έχουν ακόμη την διάθεση να συνεχίσουν να μας συμπαθούν.

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι χθεσινές, από το κέντρο του Μονάχου. Οι ιδρωκοπούντες οδηγοί των πάρα πολλών τρίτροχων ποδηλατοταξί είναι όλοι γερμανοί. Σε λίγα χρόνια κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν διδακτορικό από το Ludwig Maximilian. Δεν ξέρω έλληνα σε αυτήν την ηλικία που θα καταδεχόταν να κάνει αυτή τη δουλειά. Και πολύ περισσότερο δεν ξέρω έλληνα γονέα που θα ανεχόταν να βλέπει το παιδί του να κάνει κάτι τέτοιο, που στην χώρα μας νομίζουμε ότι είναι μόνον για ταλαιπωρημένους πακιστανούς, στο έσχατο όριο της ένδειας. Ούτε καν για αλβανούς πλέον. Έχουν αποκτήσει κι αυτοί δικαιώματα.

Αυτοί οι γερμανοί, λοιπόν, συγκροτούν, μαζί με πολλούς άλλους, λιγότερο ή περισσότερο ευνοημένους, την αδιάφορη και ανύπαρκτη, για την δική μας λογική, κοινή γνώμη αυτής της χώρας. Και αν δεν φταίνε οι απλοί έλληνες, που σήμερα οδηγούνται στην σφαγή, επειδή η κυβέρνηση τους τα έπαιρνε χοντρά από την Siemens, άλλο τόσο δεν φταίνε και οι απλοί γερμανοί που η δική τους Siemens τα έχωνε χοντρά στα πρόθυμα ελληνικά καθάρματα.

Στο κάτω κάτω, το βαθύτερο πρόβλημα του μέσου έλληνα δεν ήταν ότι αγοραζόντουσαν οι γείτονες του έναντι πινακίου φακής, ξεπουλώντας τα συμφέροντα της χώρας του. Η καθημερινή του αγανάκτηση πήγαζε περισσότερο από το γεγονός ότι δεν βρισκόταν κανείς να αγοράσει και αυτόν τον ίδιο, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα και οποιοδήποτε κόστος για το δημόσιο συμφέρον. Η διαφθορά ενοχλούσε κάποιον μόνο στον βαθμό που δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε αυτήν. Αν συλλογιστούμε για μια στιγμή νηφάλια και το παραδεχθούμε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για την αναγέννηση μας. Αν αφήσουμε για λίγο την υψηλή γεωπολιτική και κοιτάξουμε τα μικρά και ασήμαντα μπορεί να βρούμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε.

buzz it!

-Καμιά κρίση δεν φοβόμαστε! Βάζουμε μπροστά τους καλύτερους και προχωράμε!


Βαριά η κρίση, δεν λέω. Δύσκολοι οι καιροί. Ασυγκράτητη η μανία των ανθελλήνων, που 2.500 χρόνια τώρα προσπαθούν να υποτάξουν αυτόν τον μικρό αλλά περήφανο λαό. Χωρίς ποτέ να τα καταφέρουν.

Δεν έχουμε κανένα μεγάλο μυστικό. Απλά, αυτή είναι η κατασκευή μας. Είμαστε οι καλύτεροι. Και στις δύσκολες στιγμές, βάζουμε μπροστά τους πιο καλούς από τους καλούς και προχωράμε.

Από την μια οι φοβέρες και οι κεραυνοί της τοσοδούλας Μέρκελ, του συμπλεγματικού Στρος Καν και των ανάξιων χαρτογιακάδων του στρατού των επίδοξων κατακτητών. Και από την άλλη η ανακοίνωση του βουλευτή Σαλμά. Του "Υπεύθυνου του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Υγείας της Νέας Δημοκρατίας". Σταχυολογώ από το κρυστάλλινο κείμενο, της μισής σελίδας μόλις, και το φρόνημα μου ανορθώνεται.


"... θα παίρνει τιμή στην χώρα μας, ίση με τον μέσο όρο των τριών φθηνότερων χωρών της Ευρώπης". Ίση με τον μέσο όρο ποιου πράγματος; Της ηλιοφάνειας; Της μέσης θερμοκρασίας κατά τους θερινούς μήνες; Του ύψους των ενηλίκων ανδρών; Της "φθήνιας" των χωρών; Και ποια ακριβώς ιδιότητα κομίζει το κατηγορούμενο "φθηνός" στο υποκείμενο "χώρα"; Την κάνει αυτό που λέμε φθηνιάρικη; Θα μου πείτε, στην δική μας χώρα, την χώρα των έξυπνων και πρακτικών ανθρώπων, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Μόνο που όταν τα παραλείπεις στα μικρά, μαθαίνεις μοιραία να τα παραλείπεις και στα μεγάλα.

"... αργότερα έρχεται τροπολογία, σε άσχετο με το θέμα νομοσχέδιο". Αυτό, υποτίθεται, είναι χοντρή μπηχτή κατά του κακού ΠΑΣΟΚ. Την στιγμή που το πτώμα του μακαρίτη δεν έχει προλάβει να κρυώσει στο υπόγειο. Γιατί ναι μεν το κόμμα του κ. Σαλμά αποχαιρέτισε την εξουσία, αφήνοντας πίσω του ένα μνημειώδες νομοθετικό έργο 23,562 τροπολογιών. Ήταν, όμως, όλες, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ενσωματωμένες σε σχετικά με το θέμα νομοσχέδια.

"... ότι υπάρχει το πιο αξιόπιστο και μοναδικό στην Ευρώπη παρατηρητήριο τιμών φαρμάκων". Καλά, το αξιόπιστο δεν το συζητάμε. Αυτονόητο είναι. Στην χώρα της απόλυτης αξιοπιστίας ζούμε. Το ζήτημα είναι ότι είναι και μοναδικό. Κανείς άλλος μέχρι στιγμής δεν κατόρθωσε να έχει τέτοιο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το δικό μας είναι το "πιο αξιόπιστο" από τα άλλα, που δεν υπάρχουν.

"... σε αντίθεση με ό,τι προβλέπει ο ισχύον νόμος". Όπως λέμε δηλαδή "ο ισχύον κανονισμός", "η ισχύον απόφαση", "μου πονάει το ισχίον" κ.λ.π. Είναι βλέπετε και ορθοπεδικός ο κ. Σαλμάς και ξέρει από ισχία. Α! Και ένα αξεδιάλυτο μυστήριο. Αν και είναι ολοφάνερο ότι ο βουλευτής δεν φοίτησε ποτέ σε σχολείο, είναι σε θέση να διακρίνει την διαφορά μεταξύ ενός συνδέσμου και μιας αντωνυμίας. Και την υπογραμμίζει μάλιστα εμφατικά ο μπαγάσας. Για να προλάβει προφανώς ενδεχόμενη σύγχυση μας.

Είχα έναν καθηγητή στο γυμνάσιο, ο Θεός να συγχωρέσει την ψυχούλα του, που όταν του έλεγες, "το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το πω" 'η "το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το πω καλά" σου απαντούσε: "αν δεν μπορείς να το πεις, δεν το ξέρεις καθόλου, ανόητε". Χρόνια τώρα, με ετοιμόρροπα λόγια, ετοιμόρροπες σκέψεις, ετοιμόρροπες ιδέες. Με ετοιμόρροπους νόμους και ετοιμόρροπες πράξεις. Έφθασε μάλλον η ώρα να μάθουμε να ζούμε και με ετοιμόρροπες ζωές.


-----------------------------------------------------------------------------------------------

Παρεμπιπτόντως. Από πολύ πρόσφατη Υπουργική Απόφαση με την οποία εγκρίνονται στο πόδι πιστώσεις 2,5 δις €. Από αυτά τα καινούργια, που θα μας δανείσουν οι βλάχοι οι Γερμανοί.

(Επιτρέπονται) αντικαταστάσεις ειδών, με άλλα είδη, διαφορετικού αριθμού, σε περιπτώσεις που εκτιμάται ότι τα είδη αυτά είναι απαραίτητα πλέον στον φορέα και προέκυψε η ανάγκη προμήθειας άλλων ειδών ή σε περιπτώσεις, που κατά την υποβολή των προδιαγραφών προκύπτει διαφοροποίηση κωδικοποιήσεως του είδους.

Αυτός που θα μπορέσει να ξεδιαλύνει το νόημα του κρυπτικού αυτού κειμένου θα κερδίσει ισόβια θέση αντιπροέδρου στο Συμβούλιο της Επικρατείας ή, εάν το προτιμά, Γενικού Επιτρόπου στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Και αυτό διότι αυτά θα είναι τα δύο δικαστήρια που θα κληθούν στο άμεσο μέλλον να ερμηνεύσουν την διάταξη, -υπό το φως της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος ασφαλώς-, και να νομιμοποιήσουν την κατά 200% υπέρβαση της προβλεπόμενης δαπάνης. Έξω παλιοαλήτες του ΔΝΤ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

buzz it!

Τρίτη, Απριλίου 27, 2010

-Διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ ή με τον πιο κακό εαυτό μας;

κ. Διευθυντά, λέτε στο κεντρικό άρθρο του σημερινού ΒΗΜΑΤΟΣ ότι:

"Η διεθνής πίεση προς τη χώρα μας για λήψη νέων μέτρων δεν έχει προηγούμενο. Η έντασή της τείνει να εξαντλήσει τις αντοχές της πολιτικής και τις ανοχές της κοινωνίας. Η κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει τη διαπραγματευτική ικανότητά της ώστε να εξισορροπήσει την προσαρμογή και να αποτρέψει τη διαμόρφωση συνθηκών κοινωνικής έκρηξης."

Επιτρέψτε μου να πω ότι, αν και το σκέλος της άποψης σας, που αναφέρεται στην εξάντληση της ανοχής της κοινωνίας, είναι απόλυτα σωστό, από την πλευρά του τι πρέπει να γίνει, θέτετε το ζήτημα σε λανθασμένη βάση.

Είναι προφανές και απόλυτα λογικό ότι οι ξένοι πιστωτές θέλουν να διασφαλίσουν την επιστροφή των χρημάτων τους. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν τον εξορθολογισμό των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας. Οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, όμως, δεν διαθέτουν την πολυτέλεια ούτε για την λήψη εξειδικευμένων εξυγιαντικών μέτρων ούτε για την άσκηση της καθημερινής και σε βάθος εποπτείας της ελληνικής διοίκησης. Δεν διαθέτουν με άλλα λόγια την δυνατότητα να περιορίσουν πρωτογενώς την απίστευτη σπατάλη που προέρχεται από την κακοδιοίκηση, την ανικανότητα των κρατούντων ή την εκτεταμένη και ομολογημένη σε όλα τα επίπεδα διαφθορά. Μοιραία λοιπόν θα περιορισθούν στην κορυφή του παγόβουνου και θα απαιτήσουν πιεστικά την οριζόντια περικοπή των εμφανών δαπανών, που κατευθύνοντα σε μισθούς, συντάξεις και νόμιμες κοινωνικές παροχές. Θα ζητήσουν την κατάργηση δημόσιων θέσεων εργασίας. Θα παρέμβουν στα βασικά και θεμελιώδη, όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια θα βελτιώσουν τους αριθμούς και θα παραμελήσουν τους ανθρώπους. Όχι επειδή αδιαφορούν γι΄αυτούς. Αλλά επειδή, η συγκεκριμένη φροντίδα είναι αναγκαστικά ζήτημα και αρμοδιότητα των ελληνικών αρχών. Υπό την έννοια αυτή η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τον διεθνή παράγοντα, στο επίπεδο που την εννοείτε, στερείται πλήρως νοήματος. Η χθεσινή δήλωση της κ. Μέρκελ είναι εξαιρετικά εύγλωττη.


Για παράδειγμα μόνον σας αναφέρω τον τομέα Υγείας. Το ποσόν που θα μπορούσε να εξοικονομηθεί από τον περιορισμό της διαφθοράς στην λειτουργία των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων ανέρχεται στο δυσθεώρητο ύψος των 4-5 δις € ετησίως. Κάτι που δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό. Και όμως είναι αληθές. Τι έχει κάνει γι΄αυτό μέχρι σήμερα η ελληνική κυβέρνηση; Σχεδόν τίποτε. Τα αποσπασματικά μέτρα του κ. Λοβέρδου θα έχουν εξαιρετικά χαμηλή αποτελεσματικότητα, επειδή δεν ακουμπούν τις αιτίες της κακοδαιμονίας. Και η αμηχανία της κ. Ξενογιαννακοπούλου, μπροστά σε ένα πρόβλημα που της είναι εντελώς άγνωστο και που αντιμετωπίζει με προσχηματικές ανακοινώσεις και ασκήσεις εικονικής πραγματικότητας, δεν προοιωνίζεται τίποτε ευχάριστο για το άμεσο και εξαιρετικά κρίσιμο μέλλον.

Προ ολίγων εβδομάδων η κ. Υπουργός "ενέκρινε" το "πρόγραμμα προμηθειών των νοσοκομείων" ύψους 2,5 δις €. Το "ενέκρινε" είναι ένας καθησυχαστικός και επικοινωνιακός ευφημισμός. Όσο και αν αναζητήσει κανείς κάποια στοιχειώδη γραπτά στοιχεία που να αφορούν τον έλεγχο που ασκήθηκε, τα κριτήρια που λήφθηκαν υπ΄ όψη, τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, δεν θα ανακαλύψει τίποτε. Πρόκειται απλά για άσκηση διοικήσεως εν κενώ. Για ανεξέλεγκτη διαχείριση και διάθεση τρομακτικών ποσών με διακίνηση προσχηματικών "νομιμοποιητικών" εγγράφων.

Προ ολίγων ημερών η ίδια Υπουργός κατέθεσε τροπολογία για θέματα προμηθειών στην Βουλή. Κανείς, βουλευτής ή δημοσιογράφος, δεν έκανε τον κόπο να μελετήσει το περιεχόμενο του νόμου και της αιτιολογικής του έκθεσης. Για να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα ανελλήνιστο και άνευ νοήματος προχειρολόγημα, που δεν επιφέρει την παραμικρή αλλαγή στο απόλυτο χάος του συστήματος. Ενδεικτικά, με μια λακωνική αναφορά τριών γραμμών η κ. Ξενογιαννακοπούλου δίνει την δυνατότητα στα νοσοκομεία να διενεργούν ηλεκτρονικούς διαγωνισμούς. Μέρος του τύπου χαρακτήρισε την νομοθετική αυτή πρωτοβουλία ως πέρασμα σε μια νέα εποχή. Ίσως επειδή δεν γνώριζε ότι, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, οι κοινοτικές οδηγίες, που ισχύουν αναγκαστικά στην χώρα μας, προβλέπουν ήδη με εξαντλητικές λεπτομέρειες την δυνατότητα εφαρμογής της συγκεκριμένης ηλεκτρονικής μεθόδου. Και, ακόμη περισσότερο, ότι, η παραποίηση των στοιχείων που οδηγούν στην νόθευση του ανταγωνισμού και στην καταλήστευση του δημοσίου χρήματος δεν λαμβάνει χώρα στο στάδιο της διαδικασίας που είναι δυνατόν να ψηφιοποιηθεί. Είναι γνωστό, όμως, ότι η ανάγνωση εγγράφων και η αναζήτηση των εντολών του νόμου δεν είναι μέρος των συνηθειών των δημόσιων λειτουργών. Των λειτουργών του τύπου συμπεριλαμβανομένων. Αντίθετα οι ανεύθυνοι λόγοι και τα φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα αφθονούν.


Εν όψει όλων των παραπάνω, τα γκρίζα κουστούμια του ΔΝΤ θα ζητούν, το κάθε ευρώ που θα χάνεται μέσα στον καιάδα της ανευθυνότητας και της θεμελιώδους άγνοιας της ανίκανης διοίκησης, να υποκαθίσταται από κάποιες νέες δραστικές και δραματικές περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις και από κάποιες νέες, όλο και περισσότερες, καταργήσεις θέσεων εργασίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι κραυγές για την επίδειξη ανθρωπισμού, που ανέπεμψαν σήμερα σε δραματικούς τόνους οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στην συνεδρίασή τους, δεν έπρεπε να απευθύνονται προς τους αδιάφορους λογιστές του ΔΝΤ. Αλλά προς τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της καταρρέουσας χώρας. Η ανοχή της κοινωνίας θα φτάσει σίγουρα σε εκρηκτικά όρια. Η διαπραγμάτευση, όμως, που θα μπορούσε να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι διαπραγμάτευση αναγκαστικά εσωτερική. Και εξαιρετικά επείγουσα.

Με τιμή

buzz it!

Σάββατο, Απριλίου 24, 2010

-Αν είχαμε λίγο μυαλό θα αρχίζαμε να κοιτάμε τα μικρά. Αυτά που μας φαίνονται ασήμαντα.

Με όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες ήταν αποκαρδιωμένος και περίλυπος εχθές ο κ. Κ. Ζούλας της Καθημερινής. Μια μικρή είδηση, όμως, τον έκανε να ξαναβρεί το χαμένο ηθικό του. Μια είδηση που, μέσα από τις στήλες της εφημερίδας, είχε την καλοσύνη να μεταφέρει και σε μας, μήπως και αναθαρρήσουμε.

(Περιληπτικά μόνον, για όσους δεν έχουν την υπομονή να διαβάσουν το σχετικό άρθρο, η υπόθεση έχει ως εξής: Σε έναν αθηναϊκό δρόμο ένας τροχονόμος σταματάει για έλεγχο ένα μηχανάκι με οδηγό μια σκερτσόζα και χαριτωμένη κυρία. Η κυρία δεν έχει κανέναν χαρτί μαζί της. Είναι όμως από την Θεσσαλονίκη και αυτό για κάποιο λόγο συγκινεί το όργανο της τάξεως. Τα λέει και ωραία, χαμογελάει ακόμη πιο καλά και ξέρει γενικώς να γοητεύει. Για να μην τα πολυλογούμε ο τροχονόμος εγκαταλείπει κάθε αντίσταση, βάζει στην άκρη το υπηρεσιακό του ύφος, χαριεντίζεται μαζί της και τελικά την αποδίδει ελεύθερη και ακηλίδωτη στην κοινωνία. Μετά ζουν αυτοί καλά, εμείς καλύτερα και το δημόσιο ταμείο να πάει να κουρεύεται, χωρίς το προβλεπόμενο από τον ΚΟΚ πρόστιμο.)

Λυπάμαι που το λέω κ. Ζούλα, αλλά το "χαριτωμένο" περιστατικό που μας μεταφέρετε θα έπρεπε φυσιολογικά να σας προκαλέσει μεγαλύτερη αποκαρδίωση. Και όχι να λιγοστέψει την ήδη συσσωρευμένη. Και αυτό επειδή αποκαλύπτει μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Την ανεύθυνη και απαξιωτική στάση της απέναντι στον νόμο.


Ο υπάλληλος, μας λέει το διοικητικό δίκαιο, δεν διαθέτει βούληση. Διαθέτει αρμοδιότητα σαφώς προκαθορισμένη από τον νόμο. Η ατομική του κρίση, που καμιά φορά χρειάζεται να εφαρμοσθεί στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων του, δεν πρέπει να επηρεάζεται από προσωπικά στοιχεία και από τυχόν άλλους παράγοντες που εκφεύγουν των ορίων της διακριτικής του ευχέρειας. Της αναγκαστικής δηλαδή επιλογής μίας μόνον από τις ενδεχομένως πολλαπλές διαθέσιμες σε κάθε περίπτωση νόμιμες λύσεις. Η διακριτική ευχέρεια δεν νοείται ως απεριόριστη ελευθερία δράσης. Είναι και αυτή μια αρμοδιότητα που παρέχεται από τον νόμο και υπόκειται στις αναγκαστικές του δεσμεύσεις. Και ως τέτοια ελέγχεται.

Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει. Η κρατική εξουσία εγγυάται την τήρηση του κοινωνικού συμβολαίου. Και για να το κάνει αυτό αποτελεσματικά απαγορεύει την αυτοδικία και κατέχει μονοπωλιακά το προνόμιο της άσκησης νόμιμης βίας. Όταν η βία αυτή ασκείται ανέλεγκτα, έξω από τις αυστηρά προκαθορισμένες προϋποθέσεις της, η εμπιστοσύνη των διοικουμένων κλονίζεται, η αίσθηση δικαίου αμβλύνεται και η συλλογικότητα εξασθενεί. Η βαθιά ρίζα του σημερινού προβλήματος της πατρίδας μας είναι ακριβώς αυτή.

Το περιστατικό που μας αναφέρετε είναι προφανώς ασήμαντο. Αλλά ο πειρασμός να σταθμίζουμε την φύση και την σημασία του νόμου κάτω από το υποκειμενικό πρίσμα της βαρύτητας του αδικήματος για το οποίο πρέπει αυτός να εφαρμοσθεί είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Τα μικρά και ασήμαντα γίνονται στην πορεία του χρόνου μεγάλα και σημαντικά. Η χαριτωμένη κυρία έμαθε ότι, χρησιμοποιώντας την γοητεία και το αθώο χαμόγελό της, μπορεί να ξεφεύγει εύκολα από τον έλεγχο του τροχονόμου. Δεν μας νοιάζει και πολύ, επειδή φαινομενικά η ζημιά για την κοινωνία είναι πολύ μικρή ή και ανύπαρκτη. Αύριο, όμως, τηρουμένων των αναλογιών, αυτά τα ίδια ακαταμάχητα όπλα θα χρησιμοποιηθούν για το κτίσιμο ενός αυθαιρέτου ή για την απόκρυψη του φορολογητέου εισοδήματος. Την θέση του μεγαλόκαρδου και ευαίσθητου αστυνομικού θα πάρουν ο φιλικός πολεοδόμος και ο συμπονετικός προϊστάμενος της εφορίας. Και η αλυσίδα ολοένα και θα μακραίνει. Για να αντιληφθούμε την κατάληξη, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε γύρω μας.

Και ο αστυνομικός; Αυτός μαθαίνει ότι είναι ένας μικρός θεός. Που διαθέτει όχι αυστηρά προσδιορισμένη κρατική εξουσία, όπως θα έπρεπε, αλλά προσωπική ευχέρεια να απονέμει δίκαιο ανάλογα με τις ενορμήσεις της στιγμής. Σήμερα χαρίζεται στην κυρία με το όμορφο χαμόγελο. Αύριο θα κτυπήσει αλύπητα τον πεσμένο στο έδαφος και ήδη εξουδετερωμένο και ακίνδυνο πλέον διαδηλωτή, επειδή το πρωί έτυχε να ξυπνήσει άσχημα, να μαλώσει με την γυναίκα του και βρέθηκε να έχει οργή πολλή συσσωρευμένη μέσα του. Βάλτε στην θέση του οποιονδήποτε άλλο δημόσιο λειτουργό. Από τον πρωθυπουργό της χώρας, που κυβερνά ελέω Θεού με τους κολλητούς του, μέχρι τον θυρωρό του μικρότερου κρατικού κτιρίου, που ανοιγοκλείνει την πόρτα κατά το κέφι του, σε όποιον του φαίνεται συμπαθής και αρεστός. Τελικά τα πράγματα έχουν πιο απλές εξηγήσεις από όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Και κάτι τελευταίο. Τι έκανε άραγε ο ίδιος τροχονόμος, όταν δέκα λεπτά αργότερα σήκωσε το χέρι του και σταμάτησε για έλεγχο μια αντιπαθητική και κακομούτσουνη χονδρή από το Αγρίνιο, που οδηγούσε το μηχανάκι της χωρίς άδεια, δίπλωμα και ασφάλεια; Και πως αισθάνθηκε άραγε αυτή η ταπεινωμένη μέγαιρα όταν γύρισε στο σπίτι της, κουβαλώντας στην τσάντα την ισοδύναμη με 15 μεροκάματα "δίκαιη" και "νόμιμη" τιμωρία της δικής της πολιτείας; Βλέποντας μάλιστα στην οθόνη τον ωραιότατα μαυρισμένο πρωθυπουργό να της μιλάει για το ξεπέρασμα της κρίσης και να της ζητάει ομοψυχία, θυσίες και επίδειξη αλληλεγγύης;




buzz it!

Παρασκευή, Απριλίου 23, 2010

-Πιο προσεκτικά κ. Μανδραβέλη. Θα σκίσετε το καλσόν σας.

Μια κραυγή αγανάκτησης του κ. Μανδραβέλη στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αν ήμουν κάτοικος κάποιου μακρινού γαλαξία, που έχασε τον δρόμο με το διαστημόπλοιο του και προσγειώθηκε ένα μεσημέρι τυχαία στην Πλατεία Συντάγματος, θα συμφωνούσα απόλυτα με τον κ. Μανδραβέλη. Δυστυχώς όμως είμαι, πολλές δεκαετίες τώρα, φόρου υποτελής σε αυτό το θλιβερό κράτος. Και η απάντηση μου στον σεβαστό αρθρογράφο πρέπει να είναι του τύπου "πιο προσεχτικά κύριε μου, θα σκίσετε το καλσόν σας". Και αυτό όχι για όσα λέει για το ΚΚΕ, την ιστορία του και τις άθλιες πρακτικές του. Τόσο στο παρελθόν όσο και στην τραγική σημερινή συγκυρία. Αυτά είναι σωστά. Και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος λογικός άνθρωπος να τα αντικρούσει. Αλλά, για τον τίτλο του δημοσιεύματος και τις δήθεν αγανακτισμένες επισημάνσεις της τελευταίας παραγράφου.

Τα "ως εδώ" και οι παρόμοιες αγριάδες μετράνε όταν τα λένε άνθρωποι και θεσμοί εξουσίας που διαθέτουν αποθέματα πολιτικής και, κυρίως, ηθικής νομιμοποίησης. Αυτό ακριβώς που λείπει από όλους τους ανθρώπους και όλους τους θεσμούς της εξουσίας στην χώρα μας. Του τύπου, δυστυχώς, μη εξαιρουμένου.

Δείξτε μου υπό την έννοια αυτή κάποιον, από όλους όσοι κατέχουν το προνόμιο να χειρίζονται ένα κομμάτι εξουσίας σε αυτή τη χώρα, ο οποίος δεν έχει κάτι για το οποίο οφείλει να απολογηθεί. Για πράξη, για παράλειψη, για συγκάλυψη. Και ποτέ δεν απολογείται. Και ποτέ δεν δικάζεται. Και ποτέ δεν τιμωρείται. Η δημόσια ζωή έχει καταντήσει ένας βρωμερός λασπότοπος. Όπου οι μισοί κατηγορούν τους άλλους μισούς. Και οι πάντες κινούνται μέσα σε ένα κλίμα αμοιβαίας συνενοχής και καχυποψίας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον κανέναν. Κανείς δεν ακούει τα λόγια κανενός. Παρά μόνο κοιτάει να βρει ποιος βρίσκεται πίσω από αυτά σε κάθε δεδομένη στιγμή, ποιος κερδίζει και ποιος εξυπηρετείται. Το ερώτημα του "τι λές" δεν απασχολεί πλέον κανένα. Το σημαντικό είναι το "γιατί το λές" και "ποιος και για ποιους σκοτεινούς σκοπούς σε έβαλε να το πεις". Ένας τέτοιος τόπος δεν μπορεί πλέον να κυβερνηθεί.

Η άσκηση δημόσιας εξουσίας και η δυνατότητα στιβαρής και αποφασιστικής επίκλησης της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, προϋποθέτουν την ύπαρξη εμπιστοσύνης. Όταν αυτή λείψει ακόμη και οι πιο περίτεχνα κατασκευασμένοι θεσμοί καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Η κοινωνία, ως διακριτό υποκείμενο της ιστορίας, παύει να υπάρχει. Το κοινωνικό συμβόλαιο καταργείται και ο κάθε ένας διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα της αυτοπροστασίας. Στο ατομικό φαντασιακό η αυτοδικία εγγυάται την δικαιοσύνη. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αναδύονται στην σκηνή νέου τύπου θύτες και οι δρόμοι και οι πλατείες γεμίζουν από νέου τύπου θύματα.

Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει καλά ένας σοβαρός δημοσιογράφος είναι ότι, για να είναι κοινωνικά ωφέλιμο το λειτούργημα του, πρέπει να μην υπόκειται στις δεσμεύσεις οιονδήποτε σκοπιμοτήτων. Έχοντας αυτό στο μυαλό του ο κ. Μανδραβέλης ας σκεφθεί πόσα είναι αυτά που, στην διάρκεια της μακράς επαγγελματικής ιστορίας του, ήξερε αλλά δεν έγραψε. Πόσα "δεν μπορεί", από τα πολλά που αραδιάζει στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του, έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια της κατρακύλας να πει, αλλά δεν είπε. Ας το κάνει. Και μετά ας βγει να επικρίνει τους υπόλοιπους. Μπορεί ο κόσμος να τον πιστέψει.

buzz it!

Τρίτη, Απριλίου 20, 2010

-Ας ζητήσουμε και ένα ΔΝΤ για την αναμόρφωση του Τύπου. Για μια από τις πλέον απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Τα 10 κρίσιμα λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου απαριθμεί στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής ο σοβαρός αρθρογράφος Αλ. Παπαχελάς. Τα 10 σοβαρά λάθη που οδήγησαν την χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ ως δήθεν πρόβατο επί σφαγή. Τα γράφει αυτά ο καλός δημοσιογράφος υπονοώντας προφανώς ότι υπήρχε και άλλη λύση. Λύση συμβατή με το Δημόσιο Χρέος στο δυσθεώρητο ποσόν των 300 και βάλε δισεκατομμυρίων, με την ανταγωνιστικότητα του παραγωγικού ιστού στο χαμηλότερο δυνατό σημείο και με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας να προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά από το άθροισμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, τον τζίρο των μεταβιβάσεων ακινήτων και την αξία των εισαγομένων αυτοκινήτων πολυτελείας.

Από το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας ήταν απολύτως προφανές, για όσους διέθεταν στοιχειώδη πληροφόρηση και την μέση κρίση του κάθε συνηθισμένου νοικοκύρη οικογενειάρχη, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που παρουσιαζόταν. Επειδή δεν βρισκόμαστε απλά ενώπιον μιας περιστασιακής κρίσης δανεισμού, που αν ξεπεραστεί θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε ανενόχλητοι τον αμέριμνο βίο μας. Αντιμετωπίζουμε αντίθετα συνθήκες που δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση την συνέχιση του δανεισμού μας, μια και το κόστος εξυπηρέτησής του έχει πλέον από πολλού ξεπεράσει το ύψος του διαθέσιμου εισοδήματος μας. Τόσο απλά. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι επίσης προφανές ότι η κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του το ΔΝΤ δεν θα είναι τα 15 ή 20 δισεκατομμύρια που θα μας δανείσει με δήθεν ευνοϊκούς όρους, αλλά οι επώδυνες μεταρρυθμίσεις που θα επιβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την δημιουργία πλεονασμάτων, τα οποία, για τα επόμενα πολλά χρόνια, θα διατίθενται για την σταδιακή αποπληρωμή της απερισκεψίας του παρελθόντος.

Ας αφήσουμε όμως την ουσία της υπόθεσης και ας περάσουμε στο κυρίως θέμα της ανάρτησης που δεν είναι άλλο από την αξιοπιστία του τύπου και τις ευθύνες του για το κατάντημα της χώρας. Και ας δούμε το ένατο κατά Παπαχελά λάθος της κυβέρνησης. Γράφει λοιπόν ο δημοσιογράφος:

9. Οταν φάνηκε πως οι αγορές στερεύουν, απευθυνθήκαμε στην Ε.Ε. Οταν οι Γερμανοί έδειξαν πόσο σκληροί θα ήταν στους όρους τους, η Ελλάδα άρχισε να απειλεί ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ. Ετσι λοιπόν οι Γερμανοί αποφάσισαν, μαζί με τις αγορές, να μας στείλουν εκεί. Τότε θυμηθήκαμε ότι δεν μας αρέσει το ΔΝΤ και πως δεν είναι σωστό για την Ευρώπη να μπλέξει στα πόδια της το ΔΝΤ.

Το ένατο αμάρτημα ήταν ο τσαμπουκάς. Η αυθάδεια του μαθητή μπροστά στον πανίσχυρο δάσκαλο. Η κουτοπονηριά του μικροαπατεώνα απέναντι στον αυστηρό στυλοβάτη του ηθικού νόμου. Η απειλή του κλέφτη που έχει το θράσος να ζητάει τα ρέστα. Πολύ σωστά όλα αυτά.

Ας γυρίσουμε όμως δύο περίπου μήνες πριν. Στην 10η Φεβρουαρίου. Τότε που ο ίδιος σοφός δημοσιογράφος συμβούλευε από καθέδρας τον πρωθυπουργό για τις επόμενες κινήσεις του στην διεθνή σκακιέρα. Και τον συμβούλευε να είναι τολμηρός και ευρηματικός. Να μην διστάσει, προκειμένου να παγιδεύσει τους εχθρούς μας, να κάνει ακόμη και το πιο Βαθύ Μακροβούτι. Έγραφε λοιπόν τότε ο παντογνώστης ...

Η Ε.Ε. δεν το έχει ξανακάνει, δεν έχει ιδέα πώς οργανώνεται πρακτικά μια τέτοια λύση, αλλά θεωρεί ζήτημα τιμής να μην αφήσει ένα μέλος της Ευρωζώνης να πάει στο ΔΝΤ. Οταν ο πρωθυπουργός τηλεφώνησε στον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν προ καιρού, υπήρξε ανησυχία στο Παρίσι και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Ε.Ε. τα είχε ήδη κάνει «θάλασσα» στη Λεττονία, με αποτέλεσμα να κληθεί το ΔΝΤ και κανείς δεν θέλει να επαναληφθεί το ίδιο τώρα.

Ο κ. Παπανδρέου, όμως, θα θέσει ένα εύλογο ερώτημα στους συνομιλητές του σήμερα στο Παρίσι και αύριο στις Βρυξέλλες: «Μου ράψατε ένα πολύ στενό κοστούμι δημοσιονομικής πειθαρχίας, το οποίο ίσως να είναι και λίγο πιο στενό από αυτό που θα μου έραβε το ΔΝΤ. Βλέπω το “μαστίγιο”, δεν βλέπω όμως το “καρότο”. Αφού σας αποδείξω ότι μπορώ να εφαρμόσω αυτά που υποσχέθηκα, θα πρέπει και εσείς να δείξετε στις αγορές ότι θα φέρετε τα χρήματα στο τραπέζι». Αν μάλιστα ήθελε να κλιμακώσει τη διαπραγμάτευση θα μπορούσε ενδεχομένως ακόμη και να απειλήσει με προσφυγή στο ΔΝΤ. Ο κ. Στρος Καν επιθυμεί διακαώς, όσο δεν γίνεται, να δοκιμασθεί στην περίπτωση της Ελλάδος το νέο «πιο πολιτικά και κοινωνικά ευαίσθητο μοντέλο διάσωσης.

... και συμβούλευε τον κ. Παπανδρέου, αν αντέχει, αν τολμά, να κλιμακώσει την διαπραγμάτευση και να απειλήσει ενδεχομένως ακόμη και με προσφυγή στο ΔΝΤ. Κάτι που, όπως προκύπτει από την εμβριθή ανάλυση, θα βύθιζε στα τάρταρα την γερμανική αξιοπρέπεια. Και θα έκανε την κ. Μέρκελ να σέρνεται στα πόδια της Ελλάδας παρακαλώντας την να μην υποβάλλει τον αθώο γερμανικό λαό σε αυτήν την απάνθρωπη, την αβάσταχτη δοκιμασία. Σήμερα ο αναμάρτητος Παπαχελάς, ο αυστηρός εισαγγελέας, ο βαθύς κριτής των πολιτικών μας πραγμάτων, θεωρεί την δική πρόταση του ως ένα από το δέκα θανάσιμα αμαρτήματα για τα οποία ο πρωθυπουργός οφείλει να απολογηθεί.

Υποτίθεται πως ο κ. Παπαχελάς ενημερώνει και διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως κάθε καλός εγχώριος αεριτζής μεταπράτης, ψάχνει, δύο φορές την εβδομάδα, να βρει τις 500 λέξεις που θα γεμίσουν τον χώρο που του διαθέτει η εφημερίδα και θα δικαιολογήσουν τον παχυλό μισθό του. Ακολουθώντας το ένστικτό του, που του λέει πως η πολιτική ζωή της χώρας είναι μια χαρούμενη οπερέτα και πως αυτός ο υπέροχος λαός, στον οποίο με τόση περιωπή απευθύνεται, διαθέτει ευμετάβλητη διάθεση, ανεξάντλητη ροπή στην μυθοπλασία και εξαιρετικά ασθενή μνήμη.

Ο κ. Παπαχελάς, από την υψηλή του έδρα, κατακεραυνώνει κάθε βδομάδα τους ανεύθυνους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους, τους κακούς επιχειρηματίες, τους αδιάφορους πολίτες. Και τους συμβουλεύει για το πώς πρέπει να αλλάξουν τον κακό τους τρόπο. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και αυτός ο ίδιος, όταν δημοσιογραφεί, το κάνει μοιραία με τον τρόπο των υπολοίπων. Τον μοναδικό τρόπο που διαθέτει αυτή η χώρα.

buzz it!