Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011

-Η Ελλάδα στο ΔΝΤ και το 1ο Λυκειο του Δεδέαγατς στην Βαρκελώνη. Α ναι! Και ο στοργικός δήμαρχος με τα λεφτά από κοντά. Δια παν ενδεχόμενο.






Ομολογώ πως η είδηση μου έκανε βαθιά εντύπωση. Και μάλιστα για περισσότερους από έναν λόγους. Γι΄αυτό, έκοψα το απόκομμα της εφημερίδας και το κράτησα. Το ξαναδιαβάζω σήμερα, μήπως και καταφέρω να βρω απάντηση στις απορίες μου. Αυτές, όμως, αντί να λύνονται, περισσεύουν.

Η μαθητιώσα νεολαία της Αλεξανδρούπολης θέλει "πενταήμερη" στην Βαρκελώνη. Οι εφημερίδες γράφουν καθημερινά για κάποιο τσουνάμι που έρχεται, η ανεργία σπάει το ένα μεταπολεμικό ρεκόρ μετά το άλλο, οι προβλέψεις μιλούν για το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων στο διάστημα μέχρι το καλοκαίρι, η, όση έχει απο
μείνει, δημόσια περιουσία πάει για ξεπούλημα στο όσο όσο, το μέλλον είναι σκοτεινό. Οι καλομαθημένοι γόνοι των ακριτών μας, όμως, γουστάρουν τσάρκες στην Καταλωνία. Πάει καλά. Αν έχουν οι γονείς να πληρώσουν, ντέφι να γίνει.

Θα μπορούσε βέβαια να προβληθούν και πάλι αντιρρήσεις. Γιατί είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα υπήρχαν κάποιες οικογένειες, που είτε επειδή ήταν από πριν φτωχές είτε επειδή τις έχει ακουμπήσει ήδη η κρίση, -και όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά επειδή
πραγματικά δεν μπορούσαν-, θα στέρησαν από τα παιδιά τους την χαρά της συμμετοχής σε μια από τις εκδηλώσεις που, καλώς ή κακώς, θεωρούνται από τις βασικές της μαθητικής ζωής. Υπό αυτούς τους όρους είναι βαθιά ανήθικο και αντιεκπαιδευτικό να επιτρέπονται και να αδειοδοτούνται από το υπουργείο παιδείας υψηλού κόστους σχολικές εκδρομές στις οποίες δεν μπορεί, για αντικειμενικούς λόγους, να υπάρξει καθολική συμμετοχή των μαθητών. Διότι έτσι ενθαρρύνονται οι από οικονομικές αιτίες διακρίσεις καθώς και το έλλειμμα αλληλεγγύης. Στον χώρο εκείνο, όπου κατ΄ εξοχήν θα έπρεπε να διδάσκεται και να εμπεδώνεται η ισότητα των ευκαιριών και η αρχή της κοινής συμμετοχής και της αλληλοβοήθειας. Στην μαθητική κοινότητα. Στο σχολείο. Που αποτελεί το πρώτο βάπτισμα και την πρώτη κρίσιμη δοκιμασία σε αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε παραγωγικό συλλογικό βίο.

Ας είναι. Οι μαθητές του 1ου Αλεξανδρούπολης έπεσαν θύματα α
πατεώνων και ατύχησαν. Ο δήμος της πόλης, όμως, τι δουλειά είχε; Και πρωτίστως, τι αρμοδιότητα διέθετε ώστε να εκχωρήσει τα πολύτιμα χρήματα των φορολογουμένων, για να μην διαταραχθεί η ευωχία των κακομαθημένων γόνων των ανεύθυνων γονέων; Το έκανε για δευκόλυνση; Θα ζητήσει αυτά τα χρήματα πίσω; Θα τα πάρει; Και εάν όχι θα τα πληρώσει τελικά από την τσέπη του; Διότι, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, η καταβολή τους δεν προβλέπεται από καμία διάταξη νόμου. Και ο δήμαρχος δεν είναι ιδιοκτήτης του δημοσίου ταμείου αλλά διαχειριστής του. Σε μια διαχείριση που υποτίθεται ότι πρέπει να υπακούει στους νόμους.

Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι ο δήμαρχος, κρυπτόμενος πίσω από το αιρ
ετόν του αξιώματος του και το προφανώς λαοφιλές της ενέργειας του, θα καταχωρήσει την φιλάνθρωπη πράξη στο διαφημιστικό του φυλλάδιο για τις επόμενες εκλογές. Ώστε ως τζάμπα μάγκας με ξένα, και μάλιστα δανεικά, λεφτά, -που πάρθηκαν με όρους περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας αυτή τη φορά-, να ελπίζει ακόμη και σε αύξηση των εκλογικών ποσοστών του από τους ικανοποιημένους πελάτες του κρατικού μαγαζιού της αυθαιρεσίας.

Ολόκληρη η ελλαδική κοινωνία έχει διδαχθεί και έχει για δεκαετίες βαθιά εθιστεί στην ανέμελη έκθεση της στον ηθικό κίνδυνο. Όλοι πλέον γνωρίζουν, και το μαθαίνουν από την πιο
τρυφερή τους ηλικία, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, χωρίς να σκεφθούν, χωρίς να σχεδιάσουν, χωρίς να προνοήσουν, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν την ευθύνη. Διότι πάντα κάποιος άλλος, συνήθως το στοργικό κράτος, -κάτι ξένο με εμάς, που οι πόροι του προέρχονται από το υπερπέραν, μια προέλευση που καθόλου δεν μας αφορά-, θα είναι εκεί για να φροντίσει το ξελάσπωμα τους. Την μια ο δήμος, την άλλη η παρέμβαση του βουλευτή, ύστερα οι υστερικοί λαϊκιστές των "καναλιών", την επόμενη οι φωτογραφικές διατάξεις, οι τροπολογίες και οι νόμοι παραγραφής της βουλής. Το αξίωμα είναι γνωστό. "Έλα μωρέ τώρα, τι να κάνουμε, έγινε που έγινε το κακό". Και μια και το κακό έγινε το θεραπεύουμε όπως όπως, τσαλαπατώντας τους θεσμούς. Για να εγγυηθούμε ότι θα ξαναγίνει και θα ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Και δεν θα σταματήσει ποτέ να γίνεται.

Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτ
ητο να γίνουν για να εξασφαλισθεί το ομαλό μέλλον αυτής της χώρας. Και κανείς δεν ξέρει ή δεν τολμά να πει κάτι παραπάνω από όσα ήδη λέγονται για τους φαρμακοποιούς, τους συμβολαιογράφους, τις δημόσιες μεταφορές και την άφρονα εκποίηση της δημόσιας πειρουσίας. Τις ασπιρίνες δηλαδή με τις οποίες προσπαθούμε να θεραπεύσουμε έναν βαρύ και επιθετικό καρκίνο.

Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις, όμως, είναι αλλού και αγγίζουν τον σκ
ληρό πυρήνα της κρατικής εξουσίας και των προσαρτημάτων της. Και η πρώτη από όλες αφορά τον τρόπο προσδιορισμού του δημοσίου συμφέροντος, -που σήμερα βρίσκεται στα ιδιοτελή χέρια του κάθε τυχάρπαστου πολιτικού ή υπαλλήλου-, και τις διαδικασίες του δικαστικού ελέγχου της συνδρομής του. Η χώρα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα της χωρίς βαθιές και ουσιαστικές μεταβολές στο πρώτο από όλα τα αναχώματα που διαθέτει η αυθαιρεσία της διοίκησης. Στο νομικό απολίθωμα της ευτελιστικής διαδικασίας της ακυρωτικής δίκης, που αφήνει τις ενέργειες των κρατικών οργάνων στο πλήρες απυρόβλητο και προσβάλλει βαθιά την δημοκρατία και τον πολίτη.

Η χώρα δεν θα μπορέσει να ελπίζει ότι θα βγει από τα αδιέξοδα της εάν δεν αποκτήσει νέο κανονισμό λειτουργίας της βουλής που θα καθιστά τις διαδικασίες διαφανείς και τον βουλευτή υπεύθυνο για την ψήφο του . Εάν δεν αποκτήσει δημοσιουπαλληλικό κώδικα ο οποίος θα εγγυάται ότι οι κρατικές υπηρεσίες θα πάψουν να είναι ιδ
ιοκτησία των υπαλλήλων και ότι οι τελευταίοι θα γίνουν αυτό που έπρεπε πάντα να είναι. Υπηρέτες του λαού. Εάν δεν περιορισθεί με σκληρούς νόμους η δράση των συνδικάτων του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, ώστε να πάψουν οι πολίτες να μετατρέπονται σε ανήμπορους ομήρους, για την εξυπηρέτηση της αρπακτικής βουλιμίας των λίγων. Εάν τελικά η Ελλάδα δεν γίνει αυτό που θέλει να λέει ότι είναι. Κράτος δικαίου.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά θα παρακολουθούμε συνεπαρμένοι, στα σαλόνια της πρώτης θέσης, όλο αγωνία και έξαψη, το στημένο κρυφτούλι του Λοβέρδου με τ
ους φαρμακοποιούς. Ενώ η δεύτερη θέση και το κατάστρωμα θα αγωνιούν με την κλιμάκωση της πιο λαϊκής παράστασης, της τιτανομαχίας του Ρέππα με τους φορτηγατζήδες. Την ίδια στιγμή που η πρύμνη του Τιτανικού έχει αρχίσει ήδη να παίρνει την μοιραία κλίση προς τον κρύο βυθό.





************************************




Ειδικό Παράρτημα:

(προσοχή όμως !!!!! μόνο για ρέκτες!!!!!)


Μπορεί οι εμπλεκόμενοι πολίτες να μην είναι σε θέση να γνωρίζουν,
πλην όμως οι (υποτιθέμενες) ελεγκτικές αρχές του μακαρίου κράτους μας θα έπρεπε να ξέρουν και να φροντίζουν για την εφαρμογή του νόμου. Μια τέτοια επίδειξη επιμέλειας εκ μέρους τους (λέμε τώρα, μην το πάρουμε και στα σοβαρά) θα απέτρεπε εν γένει όλα αυτά τα δυσάρεστα περιστατικά.

Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην οδηγία 314/1990/ΕΟΚ, με την οπ
οία ορίζεται ρητά ότι, ο διοργανωτής και πωλητής παρόμοιων τουριστικών υπηρεσιών πρέπει να είναι σε θέση να αποδεικνύει (όχι απλά να υπόσχεται, αλλά να αποδεικνύει) ότι διαθέτει επαρκείς εγγυήσεις κατάλληλες να εξασφαλίσουν, σε περίπτωση αφερεγγυότητας ή πτώχευσης, την επιστροφή των καταβληθέντων χρημάτων και τον επαναπατρισμό των καταναλωτών. Με άλλα λόγια με την κοινοτική οδηγία επιβάλλεται η νόμιμη ασφάλιση των δραστηριοτήτων του ως μέρος του συνολικού πακέτου της προσφοράς του.

Σε περίπτωση που οι διαασφαλίσεις αυτές δεν παρέχονται με ευθύνη του κράτους μέλους, το οποίο είτε δεν μετέφερε την οδηγία στην εσωτερική του έννομη τάξη, είτε την μετέφερε ατελώς, είτε αμέλησε να ασκήσει επαρκή εποπτεία στην αγορά και να διασφαλίσει την ορθή εφαρμογή του νόμου, οι ζημιωθέντες καταναλωτές μπορούν να στραφούν και εναντίον του, για την διεκδίκηση αποζημίωσης και για την κάλυψη των πρόσθετων εξόδων στα οποία αδίκως υποβλήθηκαν.

(πρβλ. σχετ. και απόφαση του ΔΕΚ της 8/10/1996, στην υπόθεση Erich Dillenkofer & Others v. Germany [συνεκδικασθείσες C-178/94, C-179/94, C-188/94, C-1
89/94 & C-190/94], [προδικαστικό ερώτημα του Landgericht Bonn])

(παρατίθεται απόσπασμα της απόφασης - όπου, αντί του "εάν είχε μεταφερθεί στο γερμανικό δίκαιο" μπορεί κανείς να βάλει το "εάν το κράτος μέλος είχε μεριμνήσει για την εφαρμογή της")

Είναι προφανές ότι οι ελληνική διοίκηση, (οι υπουργοί Δημήτρης Αβραμόπουλος ή Άρης Σπηλιοτώπουλος ας πούμε, καθώς και όλοι οι άλλοι, οι λιγότερο διάσημοι, που κάθησαν κατά καιρούς στην μεγάλη καρέκλα του υπουργείου τουρισμού), ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για άλλα πράγματα (τις πολυτελείς σουίτες των διανυκτερεύσεων τους στα, προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος, ταξίδια τους για παράδειγμα) και λιγότερο για την εύρυθμη λειτουργία της κακότυχης βαριάς βιομηχανίας μας, από την οποία ακόμη και σήμερα περιμένουμε την σωτηρία της χώρας.

Θα μου πείτε βέβαια ότι και tour operators και τα αντίστοιχα γραφεία και επιχειρήσεις συγκροτούν μια ακόμη αξιοσέβαστη και ισχυρή συντεχνία, όπως τόσες άλλες που υπάρχουν στον τόπο μας. Και ως τέτοια (συντεχνία δηλαδή) ασκούν κι αυτοί με την σειρά τους την καλή επιρροή τους στην πολιτική ηγεσία και την διοίκηση για την από την πίσω πόρτα αποφυγή όλων αυτών των ενοχλητικών και κοστοβόρων κουτοφράγκικων διαδικασιών που ορίζουν οι οδηγίες. Κάπως έτσι προφανώς εξασφάλιζε όλα αυτά τα χρόνια η χώρα μας την κουτσή ανταγωνιστικότητα της.

Να προσθέσουμε επιπλέον ότι όλα τα παραπάνω οφείλουν, αν όχι να τα γνωρίζουν εξαρχής, τουλάχιστον να τα πληροφορούνται εκ των υστέρων, κατόπιν σοβαρών ερευνών, οι ερασιτέχνες εισαγγελείς των εφημερίδων και των λοιπων μέσων, ώστε να είναι σε θέση, όταν χρειαστεί, να στρέφουν τα βέλη τους στην σωστή κατεύθυνση και να αποδίδουν τις ευθύνες εκεί που πραγματικά αυτές ανήκουν. Στην πολιτική ηγεσία δηλαδή, που διαχρονικά κατήντησε την χώρα αυτή τόπο ανομίας, τσαπατσουλιάς και ανευθυνότητας. Μια πραγματική παράγκα του καραγκιόζη.

buzz it!

Τρίτη, Μαρτίου 29, 2011

-Οι "μαζί τα φάγαμε" και το πλυντήριο της Βουλής των Ελλήνων.



Για όσους ακόμη επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Και για όσους διατηρούν έστω και ελάχιστες ελπίδες για το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν την θέληση και την δυνατότητα να μας σύρουν έξω από την καταιγίδα που οι ίδιοι προκάλεσαν.


*********************************************************

Πολύ σωστά εντοπίζει ο κ. Ξυδάκης στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μια ακόμη ελεεινή απόπειρα της κλεπτοκρατικής και εγκληματικής πολιτικής τάξης της χώρας, να εξαφανίσει κάθε ενδεχόμενο πιθανής λογοδοσίας και να εξασφαλίσει το απόλυτο ακαταδιώκτο ενώπιον νέων ενδεχόμενων αποκαλύψεων παράνομου πλουτισμού που θα γίνουν στο μέλλον. Ο κ. Ξυδάκης, όμως, παραλείπει να αναφέρει, πιθανόν από έλλειψη ενημέρωσης, ότι η νέα αυτή απόπειρα, μέσω του άρθρου 10 του νόμου 3932/2011, είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα σε σχέση με όσα σχετικά με το ζήτημα έχουν ήδη προηγηθεί. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Με το άρθρο 10 του Ν.3932/2001 ο "νομοθέτης" προσέθεσε μια παράγραφο στο άρθρο 6 του Ν. 3213/2003 (και όχι στο άρθρο 10 όπως, προφανώς εκ παραδρομής, αναφέρει ο αρθρογράφος) με την οποία ορίζει ότι η ψευδής δήλωση πόθεν έσχες ή η μη υποβολή της ή η ανακριβής υποβολή της μπορεί και να παραμείνουν ατιμώρητες σε περίπτωση που το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο κρίνουν ότι "η εκτίμηση των περιστάσεων" το επιτρέπει. Να θυμίσουμε ότι, με το συμπληρούμενο, με την νέα ευνοϊκή διάταξη, άρθρο 6 του
Ν.3213/2003 ορίζονται οι ποινές και τα πρόστιμα για τα αδικήματα της παράβασης των κανόνων περί υποβολής του πόθεν έσχες.

Όσοι βιαστούν, όμως, να ανατρέξουν στο αυθεντικό κείμενο του
άρθρου 6 του Ν.3213/2003, για να αποκτήσουν μια πιο σαφή εικόνα της αρχικής διάταξης και να αντιληφθούν την σημασία του περιεχομένου της επίμαχης συμπλήρωσης, θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Διότι το άρθρο αυτό δεν αναφέρεται στις ποινές που επιβάλλονται για κακή εφαρμογή των κανόνων περί κατάθεσης πόθεν έσχες. Αντίθετα ορίζει τις προϋποθέσεις για τον καταλογισμό, προς όφελος του δημοσίου, των χρηματικών ποσών ή της αξίας των υλικών οφελημάτων που έλαβε παράνομα δημόσιος λειτουργός, εκμεταλλευόμενος την εξουσία και την ιδιότητα του. Και αυτό διότι ο Ν.3213/2003 είχε στο μεταξύ τροποποιηθεί εκ θεμελίων με τον Ν. 3849/2010, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 26η Μαΐου 2010. Λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση του διαβόητου νόμου, με τον οποίο κυρώθηκε το Μνημόνιο με τους όρους δανεισμού της τρόικας.

Το μείζον ενδιαφέρον, λοιπόν, δεν εντοπίζεται στην, ελαφριά και μάλλον πταισματικού χαρακτήρα τροποποίηση, που έλαβε χώρα με το άρθρο 10 του πρόσφατου Ν. 3923/2011 και στην οποία αναφέρεται ο κ. Ξυδάκης, αλλά, αντίθετα, στην ρι
ζική τροποποίηση που επήλθε τον Μάιο του 2010. Τροποποίηση που ισοδυναμεί με ουσιαστική αμνήστευση όλων των αδικημάτων που είχαν τελεσθεί μέχρι τότε. Αδικημάτων που εάν αποκαλύπτονταν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διαδικασίες μέσω των οποίων το δημόσιο θα είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει από τους παρανομήσαντες πολιτικούς ή υπαλλήλους την επιστροφή στα ταμεία του των προϊόντων του εγκλήματος. Και αυτό είναι που σήμερα απασχολεί και ενδιαφέρει περισσότερο. Με απλά λόγια με την τροποποίηση του Ν.3213/2003, με τον περυσινό νόμο 3849/2010, λίγες μέρες μετά την είσοδο στην ζωή μας του Μνημονίου, η ελληνική βουλή, φρόντισε να απαλλάξει κάθε δημόσιο λειτουργό, πολιτικό, δικαστικό ή υπάλληλο, από την κίνδυνο να χρειασθεί να επιστρέψει τα κλεμμένα. Τόσο καλά. Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι.

Με τον νόμο 3213/2003 προβλέπονταν οι ποινικές κυρώσεις (άρθρο 4), η ποινική διαδικασία (άρθρο 5), ο καταλογισμός των ποσών που αντιστοιχούσαν στα παράνομα οφέλη (άρθρο 6) και οι διάφοροι περιορισμοί που έπρεπε να ισχύουν για τους δημόσιους λειτουργούς, σε σχέση με ιδιότητες που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για προσπορισμό παράνομων οφελών ή απόκρυψη εισοδημάτων (άρθρο 7 - συμμετοχή σε off shore, εταιρικά σχήματα κ.λ.π). Ο νόμος 3849/2010, λίγες ημέρες μετά την μετατροπή του μνημονίου σε νόμο του κράτους επαναλαμβάνουμε, -και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό-, με μια παράξενη, περίπλοκη και εμφανώς ύποπτη νομοτεχνική πρακτική όρισε, στο πρώτο άρθρο του, ότι όλες οι επικίνδυνες αυτές προβλέψεις, επικίνδυνες επειδή θα μπορούσαν ενδεχομένως να απειλήσουν τις περιουσίες που απέκτησε η αλητεία που επί μια 30ετία καταλήστευε τον τόπο, καταργούνται.


Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νομική παιδεία για να γνωρίζει κανείς ότι η κατάργηση ενός ποινικού νόμου καταργεί αναδρομικά και το σύνολο των αδικημάτων που είχαν κωδικοποιηθεί με αυτόν και εξαλείφει τον αξιόποινο χαρακτήρα παρόμοιων πράξεων που συνέβησαν στην διάρκεια της ισχύος του (μέχρι δηλαδή την 25/5/2010/) και θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν στο προσεχές μέλλον. Ασφαλώς, το περιεχόμενο των διατάξεων των άρθρων 4 έως 7 του Ν.3213/2003 επαναλαμβάνεται ελαφρά ή περισσότερο παραλλαγμένο στην συνέχεια. Πλην όμως, μετά την ρητή κατάργησή των κρίσιμων άρθρων, που περιγράφουν την αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων και ορίζουν τις διαδικασίες κολασμού και τις ποινές, και όχι την τροποποίηση, ούτε την αντικατάσταση τους, κάθε έγκλημα που συντελέστηκε μέχρι την 25/5/2010/ έπαψε να υπάρχει. Η δυνατότητα δηλαδή του νόμου να ερευνήσει και να τιμωρήσει υποθέσεις παράνομου πλουτισμού εις βάρος του δημοσίου, και, κυρίως, η δυνατότητα του κράτους να ζητήσει από τους εγκληματίες την επιστροφή των κόπων του ελληνικού λαού, έπαψε οριστικά να υφίσταται.

Με άλλα λόγια, με τον Ν.3849/2010 διασφαλίσθηκε η ποινική ασυλία κάθε αξιοπρεπούς απατεώνα και σιγουρεύθηκαν τα κλεμμένα, όπου και σε όποια μορφή κι αν βρίσκονται.

Το άρθρο 10 του πρόσφατου 3932/2011 είναι, όπως είπαμε, απλά το κερασάκι στην τούρτα. Καλύπτει την περίοδο των 10 μηνών που πέρασαν από τον Μάιο του 2010, -διότι δεν μπορεί, ο πειρασμός είναι ίδιον του ανθρώπου και όλο και κάτι πονηρό θα έγινε στο μεταξύ-, και δίνει την ευχέρεια στο δικαστικό συμβούλιο, συνεκτιμώντας όλες τις περιστάσεις να απαλλάσσει πρόχειρα κάθε κατηγορούμενο, προλαμβάνοντας την ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής και διασφαλίζοντας την τόσο απαραίτητη, κατά Παπαχελά και Πρετεντέρη, εθνική συνεννόηση, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ομερτά των αντίπαλων μαφιόζικων ομάδων.

Ας κάτσουμε λοιπόν ήσυχοι στα σπίτια μας και ας περιμένουμε υπομονετικά την σωτηρία μας.
Όπου νάναι έρχεται.


buzz it!

Δευτέρα, Μαρτίου 28, 2011

-Ο Θεός να μας φυλάει!


"Όπως ακριβώς η δύναμη του Internet είναι το χάος, έτσι και η δύναμη της ελευθερίας μας εξαρτάται από το χάος, την κακοφωνία και τον ελεύθερο λόγο, τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Συνταγματική Τροποποίηση"

(από απόφαση Ανώτατου Πολιτειακού Δικαστηρίου των ΗΠΑ)


"Γιατί ελάχιστοι οι πολίτες οι ικανοί να εντοπίσουν τα ενδεχόμενα; Στατιστικές εκτιμήσεις της κριτικής ικανότητας, της αμεροληψίας, της νηφαλιότητας δεν υπάρχουν. Ο αφορισμός δεν διεκδικεί αντικειμενικότητα, συνάγεται από την υποκειμενική αξιολόγηση του επιπέδου της δημοσιογραφίας, των τηλεοπτικών "συζητήσεων", της τυφλής, συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας. Συνάγεται και από την έκπληξη για την πλημμυρίδα ακρισίας και μικρόνοιας που κατακλύζει σχόλια και απόψεις (ανώνυμες συνήθως) στο Διαδίκτυο - καινούργια αυτή λοιμική τρομακτικής ανευθυνότητας, αναιρετικής κάθε ίχνους "κοινωνίας των πολιτών""

(από την επιφυλλίδα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 26ης Μαρτίου 2011)



Θεωρώ ότι κάθε σχολιασμός πλεονάζει. Το μόνο που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε υπομονετικά και αποφεύγοντας τους ανεύθυνους σχολιασμούς την πρώτη, ανακουφιστική για την δημοκρατία μας, πράξη της κυβέρνησης προσωπικοτήτων, που θα μας στείλει η θεία πρόνοια, φροντίζοντας για την σωτηρία μας.

Η πράξη αυτή, βεβαίως, δεν θα είναι άλλη από την λυτρωτική απαγόρευση της χρήσης της σύγχρονης λοιμικής του Internet. Η οποία θα αποκαθάρει το μολυσμένο πνεύμα μας, -εάν αυτό είναι ακόμη εφικτό να γίνει, με τον τόσο κατήφορο που έχουμε πάρει-, και θα επιτρέψει την επιστροφή μας στις ενορίες, τις πραγματικές μήτρες και κοιτίδες της "κοινωνίας των πολιτών".

Προσωπικώς εγώ και οι συνενορίτες μου θα τεθούμε, ως εκ του τόπου διαμονής μας, υπό την παιδευτικήν εποπτείαν της δεσποτικής ράβδου του αρχιερέως Ανθίμου. Και σταδιακά, όλοι μαζί, εμπνεόμενοι εκ του ορθού λόγου και χωρίς περισπασμούς, θα πλεύσωμεν προς τους ασφαλείς λιμένας της χαλαρωτικής των αισθήσεων εντροπίας μας.

Θου Κύριε φυλακή.

buzz it!

Κυριακή, Μαρτίου 27, 2011

-Αν ήμασταν Ευρωπαϊκή χώρα. Ή αν θέλαμε τουλάχιστον να γίνουμε.

Μια κυριακάτικη εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας κατηγορεί, με εκτενές άρθρο της, έναν υπουργό της κυβέρνησης για συνέργεια σε φοροαποφυγή, φοροκλοπή και καταχρηστικές πρακτικές, με σκοπό την δόλια πτώχευση. Δεν πρόκειται για οποιονδήποτε υπουργό. Αλλά για τον κ. Παπακωνσταντίνου. Αυτόν που αποφασίζει τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, την επιβολή των νέων φόρων και των επιβαρύνσεων, την ικανοποίηση των όρων των δανειστών μας και εν γένει την εφαρμογή όλων εκείνων των μέτρων σκληρής λιτότητας που κρίνονται απαραίτητα για την σωτηρία της πατρίδας.

Το ζήτημα θα ήταν σε κάθε περίπτωση σοβαρό. Αλλά εν όψει του κρίσιμου πεδίου ευθύνης του συγκεκριμένου υπουργού γίνεται σοβαρότερο. Πράγματι, κατ' αρχήν και μέχρις ενός σημείου, είναι αδιάφορο εάν η καλή εφημερίδα έχει δίκιο ή άδικο. Διότι αυτό που κύρια διακυβεύεται, κάθε φορά που στον αέρα αιωρείται μια αναπόδεικτη και αδιερεύνητη κατηγορία, είναι η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη των πολιτών. Πρωτίστως προς την πολιτική του ηγεσία και δευτερευόντως προς τον θεσμό του τύπου. Η έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο ως προς την ακεραιότητα της διακυβέρνησης όσο και ως προς την αξιοπιστία της ενημέρωσης, βλάπτουν σοβαρότατα την κοινωνία. Και αυτή η βλάβη είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μικρότερες είναι οι ανοχές που της έχουν απομείνει. Καλή ώρα σήμερα.

Σε κάθε χώρα όπου ο λαός σέβεται τους θεσμούς και όπου οι θεσμοί, με την σειρά τους, υπάρχουν για να υπηρετούν την θέληση και τα συμφέροντα του λαού, υποθέσεις σαν αυτήν θα έπρεπε να αποτελούν ζητήματα πρώτης προτεραιότητας.

Εάν η εφημερίδα έχει δίκαιο ο υπουργός πρέπει να απολυθεί και να λογοδοτήσει ενώπιον της δικαιοσύνης άμεσα. Με τον τρόπο αυτό οι πολίτες θα πληρώσουν τους αυριανούς, απαραίτητους για την ανάκαμψη της οικονομίας, φόρους και θα υποστούν τις νέες επιβεβλημένες στερήσεις βαρυγκωμόντας λιγότερο.

Εάν η εφημερίδα έχει άδικο θα πρέπει να υποστεί τις πιο βαριές από όλες τις συνέπειες που προβλέπει ο νόμος, ώστε οι συντάκτες της, και μαζί με αυτούς και οι υπόλοιποι παράγοντες του τύπου, να αντιληφθούν ότι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ειδικά σε περιόδους σοβαρής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, είναι μια πολύ απαιτητική και υπεύθυνη δουλειά που δεν επιτρέπεται να υπακούει σε κάθε λογής ύποπτες σκοπιμότητες.

Δεν θα γίνει πιθανότατα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όπως σε όλα τα άλλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα. Το μόνο που θα μείνει θα είναι η διάχυτη καχυποψία του πληθυσμού και η εξ αυτής ολοένα και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση και άρνηση της απαραίτητης συνεργασίας του στα αυτονόητα που πρέπει επειγόντως να γίνουν. Το μόνο που θα μείνει θα είναι η αργή, βασανιστική και, προπάντων, παράδοξα ενσυνείδητη, διαδικασία αυτοκτονίας της χώρας.

Ασφαλώς, η καταγγελλόμενη ως ύποπτη απόφαση του υπουργού δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας της διοικητικής δικαιοσύνης ούτε μετά από προσφυγή πολιτών. Όποιοι το επιχειρήσουν θα εισπράξουν την ολιγόλογη απορριπτική απόφαση του ΣτΕ επειδή, θα λέει το δικαστήριο, δεν θα έχουν άμεσο, προσωπικό και ενεστώς έννομο συμφέρον. Τώρα, θα μου πείτε; Πως είναι δυνατόν ένας πολίτης, που καλείται να πληρώσει και νέες έκτακτες εισφορές για να καλυφθεί το κενό των οφειλών των 70 εκ. που, ενδεχομένως παράνομα, θα στερηθεί το δημόσιο ταμείο με την απόφαση του κ. Παπακωνσταντίνου, να μην διαθέτει έννομο συμφέρον για τον έλεγχο της νομιμότητας της πράξης; Αυτά, όμως, είναι υψηλά νομικά και δεν πρέπει να κουράζουμε τους νομοθέτες μας που τα θέσπισαν και τους μεγαλοδικαστές που τα εφαρμόζουν ζητώντας εξηγήσεις. Ούτως ή άλλως είναι πράγματα που, ελλείψει νομικής παιδείας, δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε.

Τελευταίο και όχι λιγότερο ενδιαφέρον. Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι, κάποιες από τις ύποπτες ενέργειες του επιχειρηματία είχαν γίνει στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν με την χρήση φωτογραφικών διατάξεων, που είχε εισηγηθεί στην, πάντα ανυποψίαστη και πρόθυμη βουλή, ο τέως υπουργός ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκης. Εάν, λοιπόν, δεν ασχοληθεί με την διερεύνηση της υπόθεσης καμία κρατική αρχή, ας ασχοληθεί τουλάχιστον ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια και, ούτως ή άλλως, το κόμμα του βρίσκεται στην κορύφωση μιας διαδικασίας αυτοκάθαρσης και εξυγίανσης, με σκοπό να είναι απόλυτα έτοιμο όταν, πολύ σύντομα, θα κληθεί, ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη, να βγάλει την χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα.

Θα μπορούσαν ακόμη να ρωτήσουν τον κ. Χατζηδάκη και οι διάφοροι τηλεοπτικοί αστέρες, σε μια από τις εκπομπές τους, στις οποίες συχνά πυκνά συχνάζει, για να μας εξηγεί περισπούδαστα τους τρόπους με τους οποίους θα πετύχουμε την εθνική συνεννόηση, την ομοψυχία και το ήπιο κλίμα συνεργασίας που τόσο χρειαζόμαστε. Βλέπετε, κάθε ένας από τους παράγοντες του δημοσίου βίου μας διαθέτει ένα εμπόρευμα στην αγορά. Ότι μπορεί. Ο κ. Χατζηδάκης συγκεκριμένως εμπορεύεται, με μεγάλη επιτυχία, ήθος, μετριοπάθεια και ευρωπαϊκό πολιτισμό.

buzz it!

Σάββατο, Μαρτίου 26, 2011

-Συνωμοσιολόγοι προσέλθετε!


Ξεφύλλιζα κάποιες σημειώσεις μου γραμμένες τον Ιούνιο του 2008. Για ένα κείμενο που έμεινε τελικά στην μέση και ξεχάστηκε κάτω από έναν σωρό καινούργιων χαρτιών. Μεταφέρω το περιεχόμενο τους αυτολεξεί:

Για πολλές δεκαετίες, και μέχρι πολύ πρόσφατα μάλιστα, η Αμερική διέθετε την σχεδόν απόλυτη δυνατότητα να επιβάλλει την θέληση της σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Αυτή η δύναμη επιβολής των όποιων αποφάσεών της μετέτρεπε τους σχεδιασμούς της σε, λίγο πολύ, αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Το αποτέλεσμα ήταν ο σταδιακός εθισμός των αμερικάνικων ελίτ στην ψευδαίσθηση της κατοχής της απόλυτης γνώσης του κόσμου. Μιας γνώσης που πήγαζε από την υποτιθέμενη σοφία των think tanks, το αλάνθαστο των συμπερασμάτων των ινστιτούτων ερευνών και το δογματικά αδιαμφισβήτητο της ποσοτικοποίησης κάθε είδους δραστηριότητας σε παγκόσμια κλίμακα από τους διαβόητους οίκους αξιολόγησης.

Την αντίληψη αυτή ενστερνίζονταν ασφαλώς και ο υπόλοιπος κόσμος, ο οποίος για πολλές δεκαετίες υφίστατο ως υποτελής τις συνέπειες της πολιτικής ισχύος της υπερδύναμης. Ποιος άλλωστε από εμάς, τους λίγο μεγαλύτερους, δεν θυμάται τον, ήδη εξασθενημένο στην εποχή μας, μύθο των καιρών του ψυχρού πολέμου, που ήθελε τις παντοδύναμες μυστικές υπηρεσίες των δύο αντίπαλων ηγέτιδων δυνάμεων. (τα διαμάντια του στέματος κάθε αξιοπρεπούς θεωρίας συνωμοσίας), να γνωρίζουν τα πάντα, να δρουν αλάνθαστα και με απεριόριστες δυνατότητες και να σχεδιάζουν τις κινήσεις τους και το μέλλον του πλανήτη με ακρίβεια δευτερολέπτων σε βάθος δεκαετιών;

Υπό τις συνθήκες αυτές οι ΗΠΑ δημιούργησαν σταδιακά ένα στείρο και μονοδιάστατο μοντέλο σκέψης που αδυνατεί να λειτουργήσει υπό τις σημερινές συνθήκες μειωμένης κυριαρχίας και δυνατότητας επιβολής. Το γεγονός αυτό αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα με τους τελευταίους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, όπου η μόνη πλέον υπερδύναμη αντιμετώπισε, για πρώτη φορά μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, οριακές προκλήσεις που υπερέβαιναν τους αυτονόητους και μάλλον αφελείς σχεδιασμούς της.

Το δυστύχημα είναι ότι, ο υπόλοιπος κόσμος, αν και ευρισκόμενος πλέον σε καθεστώς σχετικής απεξάρτησης από την ατλαντική ηγεμονία, δεν διαθέτει καμία εναλλακτική κεντρική δεξαμενή σκέψης, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το έλλειμμα της φθίνουσας αμερικανικής ισχύος, με αποτέλεσμα οι εξελίξεις, σε έναν κόσμο ούτως ή άλλως ανοικτό και πολλαπλά αλληλοεξαρτώμενο, να λαμβάνουν χαρακτήρα χαοτικό, δυσπρόβλεπτο και δύσκολα ελεγχόμενο.

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στα πολύ ψιλά των οικονομικών στηλών του τύπου μια, κατά την άποψη μου, εξαιρετικά σημαντική είδηση. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ, σε συνέντευξη της στους Financial Times, ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να προωθήσει σχέδιο δημιουργίας ανεξάρτητης αρχής αξιολόγησης οικονομικών δεδομένων. Κατά την κ. Μέρκελ, η ανάγκη αυτή είναι επιτακτική, αφού, το παγκόσμιο σύστημα δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει αποτελεσματικά με τις κατευθύνσεις του αποτυχημένου, όπως το χαρακτήρισε, αγγλοσαξωνικού μοντέλου. Το ζητούμενο για την γερμανίδα ηγέτη είναι η ίδρυση μιας ευρωπαϊκής υπηρεσίας πιστοληπτικής αξιολόγησης που θα λειτουργήσει ως αντίβαρο στην ηγεμονία των Moody's και Standard & Poor's.

Η βαθύτατα διορατική αυτή κίνηση δεν είναι άσχετη με τις σκέψεις που εξέθεσα παραπάνω. Ασφαλώς, η, έστω και μερική, αντικατάσταση των μηχανισμών σκέψης που διαμορφώνουν τις ισορροπίες του κόσμου δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Ειδικότερα εάν λάβει κανείς υπ' όψιν την προβληματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι ήδη χαλαρές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι το εγχείρημα που οραματίζεται η κ. Μέρκελ ξεπερνά σε κάθε περίπτωση τις δυνατότητες της ίδιας της Γερμανίας και μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνον εάν αποτελέσει θεμελιώδες συστατικό ενός κοινού στόχου μιας συμπαγούς ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Ας ελπίσουμε, όμως, και ας ευχηθούμε, πίσω από την όχι και τόσο ιδιαίτερα προβεβλημένη αυτή είδηση να κρύβεται ένας ευρύτερος και υψηλού βάθους στρατηγικός σχεδιασμός.

Η κ. Μέρκελ είχε τότε ανακοινώσει ότι, η πρόταση θα αποτελέσει, με πρωτοβουλία της, αντικείμενο συζήτησης στην σύνοδο κορυφής του G8, που επρόκειτο να γίνει τον Ιούλιο του χρόνου εκείνου στο Χοκάιντο της Ιαπωνίας. Έκτοτε αγνοείται η τύχη της. Της πρότασης. Όχι της καγκελαρίου.

Τρία χρόνια μετά, το ΔΝΤ, και μαζί του η πιο ακραία ορθοδοξία των αγορών, που βλέπουν μέσα από τα μάτια της Moody's και ακούν μέσα από τα αυτιά της S&P, εγκαθίσταται για τα καλά στα ευρωπαϊκά πράγματα, ως βασικός εταίρος σε όλα τα σχεδιαζόμενα μελλοντικά σχήματα στήριξης και σωτηρίας. Όχι μόνον με τις ευλογίες αλλά, κυρίως, με την απαίτηση της Γερμανίας, που αδυνατώντας να εμπιστευθεί την χαλαρότητα και τα συνήθη εκβιαστικά παζάρια της χαοτικής Ένωσης νοιώθει προφανώς την ανάγκη μιας στιβαρής αντιρροπιστικής επιδιαιτησίας. Και με το δίκιο της. Αφού είναι αυτή που, σε κάθε περίπτωση νέου αδιεξόδου, θα καλείται, -λόγω της αντικειμενικής αδυναμίας των άλλων και της εξίσου αντικειμενικής δικής της δυνατότητας-, να πληρώνει τις ζημίες του κάθε άτακτου ζαβολιάρη. Τι έγιναν όμως τα μεγαλεπήβολα σχέδια του 2008;

Κατά την προσωπική μου άποψη τα πράγματα είναι ιδιαίτερα απλά. Οι ευρωπαϊκές χώρες διστάζουν να ψελλίσουν το αυτονόητο. Ο αυτοκράτωρ των Παρισίων δεν ανέχεται να σκεφθεί το αυτονόητο. Και η ίδια η Γερμανία φοβάται έστω και να ακούσει τους γύρω της να ψιθυρίζουν το αυτονόητο. Μια ένωση, όμως, 27 κρατών και 500 εκ. πολιτών, τόσο ίδιων αλλά και τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, δεν μπορεί να διοικηθεί αποτελεσματικά από τους περιφερόμενους θιάσους των συνόδων κορυφής και των συμβουλίων υπουργών. Ούτε από το μαλθακό και κακομαθημένο γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών. Χρειάζεται ηγεσία, μηχανισμούς λήψης και εφαρμογής αποφάσεων και κεντρικό στιβαρό συντονισμό. Και κατά τους νόμους της φύσης, η ηγεσία μιας ομάδας εμβίων υπακούει λιγότερο στους περιορισμούς του λόγου και περισσότερο στους αμείλικτους συσχετισμούς της ισχύος. Είτε το θέλουμε, λοιπόν, είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης είναι αυτή που όλοι γνωρίζουν, χωρίς όμως να μπορούν να το αποδεχτούν. Το παρελθόν της Γερμανίας, επειδή είναι αυτό που είναι και επειδή πολλοί θέλουν να συνεχίσει να εκτιμάται με τον παραδοσιακό και ασφαλή για αυτούς τρόπο δεν επιτρέπει το άνοιγμα της τόσο απαραίτητης και επείγουσας συζήτησης. Μιας συζήτησης που, περισσότερο από όλους, φοβούνται οι ίδιοι οι γερμανοί.

Φοβούνται. Πλην όμως τα τελευταία χρόνια αισθάνονται όλο και περισσότερο αυτήν τους την δύναμη και μαζί και την ανάγκη να την επιβεβαιώσουν. Εάν αυτό δεν μπορέσει να γίνει στο πλαίσιο της Ε.Ε. η Γερμανία μοιραία θα αναπτύξει τάσεις αυτονόμησης, ώστε να πετύχει, αυτοτελώς πλέον, την τοποθέτηση της σε μια από τις επίζηλες θέσεις του παγκόσμιου βάθρου. Το πιθανότερο είναι να μην το επιτύχει. Γιατί μπορεί να είναι ισχυρή αλλά δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν, όσο χρειάζεται μεγάλη και αυτάρκης. Η εξέλιξη, όμως, προς την κατεύθυνση αυτή είναι νομοτελειακή. Διότι η ισχύς χρειάζεται ζωτικό χώρο. Αλλά και η ιστορία, με την σειρά της, επαναλαμβάνεται.

Η Ευρώπη, όμως, μπορεί να σώσει την Γερμανία από τον ίδιο της τον εαυτό. Και η Γερμανία, σε αντάλλαγμα, μπορεί να κάνει πολλά για την Ευρώπη. Φτάνει να διαγραφούν από όλες τις πλευρές τα ξεπερασμένα και ανόητα στερεότυπα. Ο χρόνος πιέζει και η ιστορία ποτέ δεν λειτουργούσε με σχεδιασμούς και σκοπιμότητες. Περισσότερο την διαμόρφωναν τα στιγμιαία ατυχήματα.

Εκτός βέβαια από τις παραπάνω εκτιμήσεις, θα υπάρχουν πάντα και οι θεωρίες συνωμοσίας. Πιο ζουμερές και σχεδόν πάντα με κακούς δράκους, γενναία βασιλόπουλα και φυλακισμένες σε σκοτεινούς πύργους μικρές πριγκιπέσσες.




(το απόκομμα είναι από το ΒΗΜΑ της 3/6/2008/)

buzz it!

Σάββατο, Μαρτίου 12, 2011

-Προσεχώς Δημήτρης. Stay tuned


Λεζάντα φωτογραφίας: Ο ηγέτης, σε κατάσταση οραματικής έκστασης, κοιτάζει περιδεής προς το μέρος των μυστικών φωνών που ακούει να έρχονται από τα επέκεινα και σηκώνει ελαφρά το χέρι για να ψηλαφήσει το μέλλον (από παλαιότερη ανάρτηση της έγκριτης ιστοσελίδας μας)


Είναι αδύνατον να κοιτάξει κάποιος την παραπάνω φωτογραφία χωρίς να γεννηθούν μέσα του πολλαπλά αγωνιώδη ερωτήματα.

Γίνεται, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που επιλέγει αυτόν τον απίθανα γελοίο τρόπο για να διαφημίσει τον εαυτό του να διαθέτει έστω και το έλάχιστο ίχνος κοινής νοημοσύνης και σοβαρότητας;

Και από την άλλη μεριά, μπορεί ένας λαός, που τελικά πείθεται να αναθέσει τις τύχες του και το μέλλον των παιδιών του στην πέρα από κάθε όριο φαιδρή αυτή φυσιογνωμία, να έχει σοβαρές αξιώσεις για την καλή πορεία των υποθέσεων του; Αξεδιάλυτα μυστήρια.

Τέλος πάντων. Την επόμενη εβδομάδα θα ασχοληθούμε και πάλι για λίγο με την αυτού εξοχότητα, -τον εκλαμπρότατο πρέσβυ αυτοπροσώπως-, και μερικούς από την παρέα του, στην καλύτερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο (την κυβέρνηση Καραμανλή για όποιον δεν κατάλαβε).

Θα ασχοληθούμε αναγκαστικά, αφού δεν λέει να ασχοληθεί η κατά νόμον αρμόδια δικαιοσύνη. Υποψιάζομαι ότι θα το κάνει όταν έρθει το καλοκαίρι και μαζί με αυτό το πλήρωμα του χρόνου. Η οριστική παραγραφή, δηλαδή, βάσει του νόμου περί επιλεκτικής και προνομιακής συγκάλυψης κακουργημάτων πολιτικών. Αυτού του κοσμήματος της έννομης τάξης μας, που εξασφαλίζει με σοφό τρόπο την ομαλότητα του πολιτικού βίου και μαζί με αυτήν την ευημερία και την πρόοδο του λαού μας.

Υπάρχει, λοιπόν, ένα έγγραφο, με αριθμό πρωτοκόλλου 51816/15-4-2009. Το έγγραφο αυτό ... ...
...

buzz it!

Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

-Ήρωες στα μέτρα μας. Και η ανεπίγνωστη προετοιμασία της εσωτερικής κατάρρευσης.


Πριν από έναν χρόνο περίπου, ή σχεδόν ακριβώς, την 23η Μαρτίου 2010, γράφαμε ως αποκλειστική είδηση της στιγμής σε αυτό το ιστολόγιο ότι, μετά από την από κοινού απόφαση της καγκελαρίου Μέρκελ και του προέδρου Σαρκοζύ, η Ελλάδα επρόκειτο να αποφύγει την ανοικτή επίσημη χρεοκοπία, με την υπαγωγή της σε σχέδιο οικονομικής βοήθειας των συμμάχων της. Η είδηση, που προέρχονταν από έγκυρες γερμανικές δημοσιογραφικές πηγές, επιβεβαιώθηκε λίγες ώρες αργότερα, με εξαίρεση το σκέλος της που ήθελε την επιχείρηση σωτηρίας να λαμβάνει χώρα χωρίς την ταυτόχρονη εμπλοκή του ΔΝΤ.

Σήμερα, οι ίδιες πάνω κάτω πηγές μας πληροφορούν ότι, τις μέρες που το έθνος θα ετοιμάζεται να γιορτάσει για μια ακόμη φορά τον μεγάλο σηκωμό, ο εθνικός μας ηγέτης κ. Παπανδρέου θα επιστρέψει και πάλι νικητής και τροπαιούχος από τα πεδία της μάχης των Βρυξελλών. Η γερμανική πολιτική ηγεσία, αντιμετωπίζοντας με πανικό την προοπτική της κατάρρευσης ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης, θα συνεχίσει μέχρι νεοτέρας να συντηρεί το εγχώριο θέατρο σκιών, πληρώνοντας αγόγγυστα το κόστος των παλαιότερων αβλεψιών της.

Οι Γερμανοί παρηγορούνται βέβαια με την ιδέα ότι η αγωνιώδης αυτή διαδικασία δεν θα πάει στον βρόντο, μια που στο τέλος θα έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την σωτηρία μιας φίλης χώρας αλλά, ταυτόχρονα, και την ενίσχυση των ίδιων των ευρωπαϊκών δομών συνεργασίας. Θα ικανοποιήσει μια ανάγκη που αποτελεί πλέον μονόδρομο, αφού η αλληλεξάρτηση των χωρών που μοιράζονται το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπει την παράταση του μέχρι σήμερα καθεστώτος της χαλαρής και χωρίς αξιόπιστους κανόνες συνύπαρξης.

Το διανοητικό φράγμα που υπάρχει ανάμεσα μας, όμως, δεν τους επιτρέπει να εννοήσουν ότι, αυτό που τελικά συντηρούν με τεχνητά μέσα στην ζωή, εκεί, στην νότια άκρη της βαλακανικής, δεν είναι τίποτε άλλο από το ακατανόητα, -για τα δικά τους μέτρα ασφαλώς-, διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα και τα ποικίλα προσαρτήματά του. Την εξαχρειωμένη δηλαδή δημοσιοϋπαλληλία, την εγκληματική αθλιότητα των συνδικάτων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα και τα ρετιρέ των προνομιούχων προστατευόμενων επαγγελμάτων, εκείνου του δήθεν ιδιωτικού τομέα, που ευημερούν από την έμμεση φορολόγηση των κοινωνικών πόρων και την εκτεταμένη κλοπή του δημοσίου χρήματος.

Με τον τρόπο αυτό, οι σύμμαχοι μας, απομακρύνουν το ενδεχόμενο της άμεσης εξωτερικής χρεοκοπίας, φέρνοντας, όμως, ολοένα και πιο κοντά την προοπτική της εκ των έσω κατάρρευσης της χώρας, που θα έρθει σαν αποτέλεσμα της πλήρους διάσπασης των ήδη ετοιμόρροπων κοινωνικών δομών, της εκτεταμένης αναρχίας και της άρνησης συνεργασίας των ομάδων του πληθυσμού, με τα ετερόκλητα και μέχρις εχθρότητας αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Υπάρχουν αυτήν την στιγμή πολίτες, -έστω λίγοι, αλλά υπάρχουν-, για τους οποίους το "κίνημα" του "δεν πληρώνω" δεν αποτελεί άσκηση αρχών ή εκδήλωση εκ του ασφαλούς επαναστατικότητας αλλά, αντίθετα, ανάγκη επιβίωσης. Υπάρχουν πλέον επιχειρηματίες και επαγγελματίες, -μάλλον πολλοί αυτή τη φορά-, για τους οποίους η φοροαποφυγή ή η φοροκλοπή δεν αποτελεί όπως άλλοτε πρόσθετη πηγή παράνομου πλουτισμού αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχιση της ύπαρξης τους και, ίσως ίσως, δραστηριότητα στα πλαίσια της νόμιμης άμυνας. Υπάρχουν εργάτες που καλούνται να συντηρήσουν τις οικογένειες τους με τα 400€ του μειωμένου ωραρίου, νέοι με μακροχρόνια προοπτική ανεργίας και συνεπαγόμενο κοινωνικό αποκλεισμό, συνταξιούχοι στα όρια της πραγματικής πείνας.

Και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, παίρνοντας διαρκείς ανάσες ζωής από τους ανυποψίαστους και πανικόβλητους εταίρους μας, προχωρά σε οριζόντιες περικοπές, διαπραγματεύεται με φαρμακοποιούς και δικηγόρους για την συνέχιση της κοινωνικής φορολόγησης που θα συντηρήσει τα ψηλά εισοδήματα τους και, επιπλέον, επεξεργάζεται το νέο μισθολόγιο της δημοσιοϋπαλληλίας, το οποίο, για λόγους ισότητας (!!!!), θα εξισώσει τους μισθούς των εκατοντάδων χιλιάδων κηφήνων στα 1.600€, με μείωση των ρετιρέ και αντίστοιχη άνοδο των "αδικημένων" ισογείων.

Όλα τα στοιχεία συνηγορούν υπέρ του γεγονότος ότι στο τέλος η χώρα δεν πρόκειται να τα "καταφέρει". Το χρέος έχει προ πολλού περάσει τα όρια εκείνα που θα επέτρεπαν την ομαλή εξυπηρέτηση του. Και ο εσωτερικός θίασος στο σύνολο του, το μπουλούκι της σκηνής μαζί με τους χαζοχαρούμενους θεατές της πλατείας, αρνείται να καταλάβει ότι αυτή τη φορά οι ξύπνιοι που κερδίζουν χρόνο δεν είμαστε εμείς αλλά οι παγιδευμένοι εταίροι μας. Που κάποια στιγμή, αφού μετρήσουν και συνεκτιμήσουν τα δεδομένα με τον ορθολογισμό που τους διακρίνει, θα γυρίσουν τον διακόπτη και θα αποσυνδέσουν τον ασθενή από την συσκευή της τεχνητής αναπνοής.

Αργά ή γρήγορα η καταστροφή θα έρθει. Θα ήταν ίσως καλύτερα να είναι καταστροφή εξωτερική. Κατάρρευση που θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε με ανασυγκρότηση των δυνάμεων μας και ενίσχυση των συλλογικών μηχανισμών άμυνας μας. Επειδή από την εσωτερική κατάρρευση, από το σάπισμα και το βίαιο σπάσιμο των ήδη χαλαρών δεσμών που μας συνδέουν, θα υποφέρουμε περισσότερο και θα αργήσουμε πολύ να συνέλθουμε. Με ότι αυτό ήθελε σημαίνει.


buzz it!

Τετάρτη, Μαρτίου 02, 2011

-Αυτοί λοιπόν θα μας σώσουν


Από το (έ! όσο και να το κάνουμε) έγκυρο Bloomberg:

"Η εταιρεία Johnson & Johnson θα πρέπει να αντιμετωπίσει αγωγή του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για (παράνομη) πληρωμή προμηθειών, με σκοπό την προώθηση του αντιψυχωτικού φαρμάκου της, Risperdal, ανήγγειλε ένας δικαστής σήμερα."

(η συνέχεια για όποιον ενδιαφέρεται στο λινκ παραπάνω).

Αυτά, στην Αμερική, την χώρα του απάνθρωπου καπιταλισμού.

Εμείς εδώ είμαστε ανθρωπιστές και χτίσαμε φιλάνθρωπο κοινωνικό κράτος. Χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε ότι, πριν αποφασίσεις ποιο σύστημα θα ακολουθήσεις, εκείνο της ανθρωποφαγίας (όπως συνηθίζουμε να λέμε για τους άλλους) ή εκείνο της κοινωνικής προστασίας, θα πρέπει να αντιληφθείς ότι θα έχεις κάνει μια πελώρια τρύπα στο νερό αν προηγουμένως δεν το εξοπλίσεις με σταθερούς κανόνες και μηχανισμούς που θα εγγυώνται την λειτουργία του.

Οι αμερικάνοι, λοιπόν, είναι στυγνοί καπιταλιστές. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Τουλάχιστον όμως ο καπιταλισμός τους λειτουργεί με σταθερούς και προβλέψιμους κανόνες. Και όταν βγαίνεις το πρωί στο δρόμο ξέρεις λίγο πολύ από που μπορεί να σου έρθει η κεραμίδα.

Εμείς εδώ είμαστε κράτος κοινωνικής προστασίας. Στην προμετωπίδα όμως. Στην φωτεινή επιγραφή. Γιατί στο γιαλαντζί εσωτερικό του μαγαζιού τα ταμεία είναι ανοικτά, για όποιον επιτήδειο ξέρει τον τρόπο να τα ξαφρίσει πολιτισμένα. Με τροπολογίες, ΦΕΚ και στρογγυλές σφραγίδες. Και αν δεν βρει μέσα μετρητά, όπως εσχάτως συμβαίνει, μικρό το κακό. Μπορεί να κόψει στα μουλωχτά για λογαριασμό του μερικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, που θα πληρωθούν από τις επόμενες γενεές νεόπτωχων του περήφανου γένους μας.

Ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Σαν αυτά που πολύ πολύ προσφάτως, προ ολίγων εβδομάδων, έκοψε ο Παπακωνσταντίνου, για να πληρώσει στην αλητεία το κολοσσιαίο έγκλημα των πολλών δις των υπερτιμολογημένων ιατρικών υλικών. Βλέπετε στοιχίζει λίγο ακριβά η ποινική ασυλία του Παπαδόπουλου, της Μαριλίζας, του Κακλαμάνη, του Αβραμόπουλου και μερικών ακόμη. Αυτούς τους ανθρώπους τους χρειαζόμαστε και πρέπει να τους προστατεύσουμε. Έστω και αν χρειαστεί να πληρώσουμε κάτι τις παραπάνω. Διαβάστε και τον Παπαχελά να δείτε ότι έχω δίκαιο.

Έτσι θα πορευτούμε. Μέχρι να εξαντληθεί και το τελευταίο όριο της αντοχής μας. Μετά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει.








υστ. 1

Εάν υπήρχε κοινωνία πολιτών, αυτοί οι ανεγκέφαλοι του δήθεν κινήματος "δεν πληρώνω" των διοδίων θα έπρεπε ήδη να ετοιμάζουν μαζική αγωγή κατά των Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδου για απιστία σε βαθμό κακουργήματος και συγκάλυψη κοινού εγκλήματος. Και να πραγματοποιούν καθιστική διαμαρτυρία μπροστά στην Βουλή. Για όσο χρόνο χρειαστεί το ευαγές ίδρυμα να άρει την κατάπτυστη ασυλία των μελών του.

υστ. 2

υστ. Ανάμεσα στους παραλήπτες των κρατικών ομολόγων είναι και η φιλάνθρωπη εταιρεία Johson & Johnson (βλ. Depuy και πάμπολλες άλλες δραστηριότητες στην χώρα). Ο προνοητικός κ. Παπακωνσταντίνου, ξέρει ότι η καλή εταιρεία θα πρέπει να πληρώσει εγκαίρως τα πρόστιμα της στο αμερικανικό δημόσιο. Φρόντισε λοιπόν να της εξασφαλίσει την απαραίτητη ρευστότητα.


υστ. 3

Η πρόταση για μαζική αγωγή ισχύει και για όσους διαβάζουν τις γραμμές αυτές στο διαδίκτυο. Δεν στοιχίζει τίποτε και είναι το ξεκίνημα μιας συμμετοχής σε κάτι που ούτως ή άλλως αφορά αποκλειστικά εμάς και τα παιδιά μας. Προσωπικά βρίσκομαι στην διάθεση σας.

buzz it!

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2011

-Glaubwürdigkeit. Και θλιβερές συγκρίσεις.


Ο πολλά υποσχόμενος πολιτικός, ο αστέρας της δημόσιας σκηνής, ο αυριανός καγκελάριος της χώρας, ο αριστοκράτης με τα 14 μικρά ονόματα και εκείνο το ελάχιστο αλλά τόσο σημαντικό και εύγλωττο "zu" μπροστά από το ένδοξο επίθετο του, ο μέχρι πριν λίγα λεπτά υπουργός άμυνας της κραταιάς Γερμανίας, αποτελεί πλέον θλιβερό παρελθόν και παράδειγμα προς αποφυγήν για τους συμπατριώτες του.

Ο Τσου Γκούτενμπεργκ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αξιοπιστίας (Glaubwürdigkeit) που απαιτεί ο υψηλός του ρόλος και έπρεπε να φύγει, λένε οι ανακοινώσεις. Η πολιτική ασκείται δια του παραδείγματος και ο επιφανής αυτός παράγων δεν έδινε το καλύτερο από αυτά στην νέα γενιά της πατρίδας. Ο διδακτορικός του τίτλος ήταν, εν μέρει, προϊόν λογοκλοπής.

Μια κοινωνία, πρέπει να επιδιώκει την αριστεία. Στην Γερμανία, όταν κάποιος αποκτά διδακτορικό τίτλο αλλάζει την ίδια στιγμή και αστυνομική ταυτότητα. Τοποθετείται ένα σκαλί ψηλότερα από τους άλλους. Τα προνόμια του πολλαπλασιάζονται. Απολαμβάνει πλήθος υλικών αλλά κυρίως ηθικών ανταμοιβών.

Προϋπόθεση της επιδίωξης της αριστείας είναι η άμιλλα. Η άμιλλα παράγει νέες ιδέες, νέα προϊόντα, περισσότερο πλούτο. Εμπνέει την σκληρή εργασία. Οι πολίτες συντάσσονται σε έναν ενιαίο στίβο και η χώρα μετατρέπεται σε ένα απέραντο εργαστήρι δημιουργικότητας.

Η κοινωνία περιφρουρεί το μεγαλύτερο αγαθό που συγκολλά όλα τα παραπάνω. Την εμπιστοσύνη. Αυτός που θα παραβεί τους κοινά συμφωνημένους κανόνες θα τιμωρηθεί. Θα εκτεθεί στην κοινή χλεύη και θα περιφρονηθεί. Θα αποχωρήσει. Ο κ. Τσου Γκούτενμπεργκ, ο μέχρι χθες αστέρας της γερμανικής πολιτικής σκηνής αποτελεί πλέον οριστικό παρελθόν. Πρόδωσε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του.

Ας κάνουμε μια μικρή σύγκριση με τα δικά μας και ας σταματήσουμε να αναζητούμε σε λάθος μέρος τις αιτίες των προβλημάτων μας. Στην δική μας φτωχική σκηνή μια αποκάλυψη του είδους θα δημιουργούσε στα δελτία των οκτώ, στα πρωϊνάδικα και τα talk show των ομιλουσών κεφαλών ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ποιος κρύβεται πίσω από την επίθεση κατά του τάδε ή του δείνα και τι πραγματικά επιδιώκει; Ποια συνωμοσία εξυφαίνεται και από ποια σκοτεινά κέντρα; Το πρόβλημα αυτό θα απασχολούσε την σκέψη μας μέχρι να σκάσει το επόμενο σκάνδαλο και να αλλάξουμε κατεύθυνση στο κυνήγι των ανεμόμυλων.

Γιατί σε αυτήν την φουκαριάρα χώρα να μπεις στο πεδίο της παραγωγικής άμιλλας, αφού το διδακτορικό σου μπορεί να το γράψουν, κατόπιν εντολής, οι ταπεινοί υποτελείς υπηρέτες του καθηγητή μπαμπά σου; Γιατί να δουλέψεις παραγωγικά και να δημιουργήσεις αφού μπορεί να γίνεις πλούσιος πουλώντας υπερτιμολογημένα stents λαδώνοντας διεφθαρμένους γιατρούς, υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, αφού προηγουμένως έχεις αγοράσει νόμους και ΦΕΚ από ακόμη πιο διεφθαρμένους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού; Και γιατί να μην τα κάνεις όλα αυτά όταν γνωρίζεις ότι αν κάτι αποκαλυφθεί το μόνο για το οποίο θα συζητάει για σένα η κοινωνία θα είναι η μαγκιά και η καπατσοσύνη σου;

Μην πάμε λοιπόν πολύ μακρυά και ας αφήσουμε κατά μέρος τις λεπτομέρειες και τις περισπούδαστες οικονομικές αναλύσεις.

Ο τσου Γκούτενμπεργκ απεχώρησε ντροπιασμένος επειδή καταχράστηκε την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του. Αυτό δηλαδή που τους κάνει να πηγαίνουν το πρωί στην δουλειά τους ήσυχοι και ξέγνοιαστοι, ξέροντας ότι έχουν αφήσει τις υποθέσεις τους σε καλά χέρια. Αυτό που τους κάνει να ματώνουν παραγωγικά μέσα στα εργαστήρια και τις αίθουσες των σχολείων και των πανεπιστημίων για να έρθει κάποτε η στιγμή να πάρουν στα χέρια τους την ταυτότητα του δόκτορα, τον έπαινο του δήμου και της αγοράς. Έχοντας αποδώσει στην κοινωνία, που τους απονέμει αυτόν τον έπαινο, τον πλούτο της δικής τους προσπάθειας. Έχοντας επιστρέψει το ίσο, το αντάλλαγμα της απολαβής τους.

Ξέρω. Το βράδυ στις ειδήσεις των οκτώ θα ακούσουμε για μια ακόμη φορά περισπούδαστες αναλύσεις για αυτούς που κρύβονται πίσω από την υπόθεση της ταπεινωτικής αποπομπής. Για τα σκοτεινά συμφέροντα που διαγκωνίσθηκαν για να πετύχουν την πολιτική εξόντωση. Θα μάθουμε για την απέραντη συνωμοσία, της οποίας άλλωστε είμαστε και μεις μέρος.

Θα έχουμε χάσει για μια ακόμη φορά τον στόχο. Και θα έχουμε απομακρυνθεί λιγάκι ακόμη από την επίλυση των δικών μας προβλημάτων.


buzz it!