Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2011

-Δικαιοσύνη και εσωτερική αλληλεγγύη. Η τελευταία ελπίδα πριν την άβυσσο.


Ακούγεται πολύ συχνά τελευταία ο όρος αλληλεγγύη. Είναι επειδή την ζητάμε επίμονα και πιεστικά από τους εταίρους μας. Δεν ξέρουμε, όμως, ακριβώς τι σημαίνει. Νομίζουμε μάλλον ότι είναι μια ακόμη λέξη της πλούσιας γλώσσας μας για τα δανεικά. Επειδή αν ξέραμε δεν θα είχαμε φτάσει στο χάλι που φτάσαμε. Θα είχαμε εφαρμόσει πρώτα από όλα τις αρχές που επιχειρούμε να διδάξουμε στους άλλους στο δικό μας σπίτι.

Μιλούσα εχθές με έναν γνωστό από μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κάθε ένας μας έχει τον τρόπο του να διασκεδάζει. Αυτός, μετά την δουλειά, περνάει τα απογεύματα του στα καφενεία και τις καφετερίες της πόλης, που είναι συγκεντρωμένες σε δύο παράλληλους δρόμους του κέντρου.

Στις μικρές πόλεις οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Εκεί, για να βγεις έξω, δεν τηλεφωνιέσαι, δεν κλείνεις ραντεβού και δεν κανονίζεις. Απλά βγαίνεις. Και πηγαίνεις εκεί που, σχεδόν την ίδια ώρα, μαζεύονται όλοι οι υπόλοιποι. Χαιρετάς πολύ κόσμο, μιλάς δεξιά και αριστερά, χαριεντίζεσαι, ρωτά και ακούς νέα, κάθεσαι σε αυτό, σε κείνο ή στο άλλο τραπέζι. Όποιος δεν είναι φίλος σου δεν είναι ξένος αλλά γνωστός. Η πόλη είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη παρέα.

Ο φίλος κοντεύει τα πενήντα και το περιβάλλον που συναναστρέφεται είναι κι αυτό λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω από αυτά. Μέχρι πριν μερικούς μήνες όλα κινούνται ομαλά. Βέβαια κάποιοι από τους γνωστούς τα πήγαιναν καλά, κάποιοι όχι και τόσο, κάποιοι τα κατάφερναν περίφημα. Τίποτε από την κατάσταση του καθενός, όμως, δεν είχε κάτι που θα μπορούσε να ενοχλήσει προσωπικά τους άλλους της παρέας και να καταστρέψει το καλό κλίμα. Μπορεί μερικοί να είχαν περισσότερα. Αλλά κι αυτοί με τα λίγα ήταν καλά. Και κανενός τα χαΐρια δεν ήταν κλεμμένα από την τσέπη του άλλου. Σημαντικό αυτό.

Τους τελευταίους μήνες κάτι άρχισε να αλλάζει. Κάποιοι, κυρίως ιδιοκτήτες μικρών μαγαζιών στο κέντρο ή υπάλληλοι σε τοπικές εταιρείες, έχουν οικονομικά προβλήματα. Είναι συνήθως σκεπτικοί και σπάνια ακολουθούν στις ταβέρνες μετά τις εννιά. Κάποιων άλλων η παρουσία έχει αρχίσει να προκαλεί μια παράξενη αμηχανία, που είναι φορές που έχει χαρακτήρα υπόκωφης έντασης. Συμπτωματικά όλοι αυτοί οι δεύτεροι είναι από εκείνους που πρόλαβαν και βγήκαν στην σύνταξη κοντά στα πενήντα τους. Από την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το δημόσιο, τον στρατό ή την αστυνομία. Μέχρι χθες φιλαράκια. Δεν έκλεψαν και δεν πείραξαν κανέναν στο κάτω κάτω. Μερικοί, όμως, άρχισαν να λεν ότι τώρα οι φόροι που τους ζητάει το κράτος και αυτοί δεν έχουν εύκολα να δώσουν είναι για να πληρωθούν αυτές οι συντάξεις. Υπάρχει κάτι δηλητηριώδες στην ατμόσφαιρα λέει ο φίλος. Έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται.

Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν πλατείες όπου μαζεύονται πολλοί ανώνυμοι και ξένοι μεταξύ τους. Εύκολα βρίσκουν έτσι τα κοινά και ενώνονται με αυτά αγνοώντας εκείνα που τους χωρίζουν. Κανείς δεν ξέρει αν ο διπλανός του είναι στ' αλήθεια άνεργος. Η επαρχία έχει καφενεία, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκεί φαίνονται εύκολα οι διαφορές.

Πριν από 30 χρόνια η ελληνική επαρχία είχε γεμίσει με πράσινα και γαλάζια καφενεία. Τότε βέβαια υπήρχαν λεφτά, για άλλους λιγότερα, για άλλους περισσότερα, δεν έχει σημασία. Υπήρχαν λεφτά και το μπαρούτι δεν έπαιρνε εύκολα φωτιά. Σήμερα, που έφτασε ο λογαριασμός εκείνης της παλιάς ηρωικής εποχής λεφτά πλέον δεν υπάρχουν. Κι αν έρθει ένας νέος διχασμός θα πρέπει να πληρωθεί με άλλου είδους νόμισμα. Επειδή οι διχασμοί δεν είναι σαν τα δάνεια, που μπορείς αν φτάσεις στο αμήν να τα αναδιαρθρώσεις, να τα επιμηκύνεις ή ακόμη και να τα κουρέψεις. Οι διχασμοί πληρώνονται πάντα στο ακέραιο. Και στην ώρα τους.

buzz it!

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011

-Μάλλον η τελευταία μας ευκαιρία


Το πλήρες κείμενο από την Süddeutsche Zeitung εδώ


Επιστολή του Υπουργού Οικονομίας προς τους Ευρωπαίους συναδέλφους του και το ΔΝΤ. Ο Schäuble ζητά αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

07.06.2011, 20:39

Von Claus Hulverscheidt, Berlin

Σε επιστολή του, που βρίσκεται στην διάθεση της εφημερίδας, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομίας Wolfgang Schäuble, απευθύνεται προς τους Ευρωπαίους συναδέλφους του και το ΔΝΤ ζητώντας την επιπλέον βοήθεια ύψους πολλών δις προς την Ελλάδα και την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας. Σε διαφορετική περίπτωση προειδοποιεί ότι είναι υπαρκτή η απειλή της πρώτης ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας χώρας μέλους της Ευρωζώνης.

Η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση παραδέχεται πρώτη φορά ανοικτά ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα επιπλέον πρόγραμμα βοήθειας πολλών δις και μια αναδιάρθρωση του χρέους της. Χωρίς ένα τέτοιο "πακέτο" είναι πλέον υπαρκτή η απειλή της πρώτης ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας ενός κράτους μέλους της Ευρωζώνης. Στην αναδιάρθρωση θα πρέπει να συμμετάσχουν οι τράπεζες και οι ιδιώτες επενδυτές, που θα πρέπει να περιμένουν επτά χρόνια επιπλεόν για την επιστροφή των χρημάτων τους.

Το δισέλιδο γράμμα του Schäuble απευθύνεται στους συναδέλφους του στην Ε.Ε., στον Διοικητή της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, στον Επίτροπο Olli Rehn και στον αναπληρωτή Διευθυντή του ΔΝΤ John Lipsky.

Με την επιστολή παραδέχεται ότι το μέχρι τώρα σχέδιο της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για την σταθεροποίηση της Ελληνικής οικονομίας έχει αποτύχει. Το σχέδιο προέβλεπε ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητας εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης με αντάλλαγμα την λήψη βοήθειας από τους εταίρους. Από την άνοιξη του 2012 η χώρα θα έπρεπε να επιστρέψει σταδιακά σε δανεισμό από τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια και τους μικρούς επενδυτές.

Μια ουσιώδης αύξηση της βοήθειας

Ο Schäuble θεωρεί μια τέτοια γρήγορη επιστροφή στις αγορές ως μια προοπτική "περισσότερο από μη ρεαλιστική". Για τον λόγο αυτό πιστεύει ότι είναι ανάγκη να υπάρξει συμφωνία για έναν νέο πρόγραμμα στήριξης, το οποίο θα κλείσει τα υπάρχοντα οικονομικά κενά και θα αποτρέψει την στάση πληρωμών. Ο υπουργός στην επιστολή του δεν αναφέρεται στην έκταση ενός τέτοιου προγράμματος. Μιλάει απλά για μια ουσιώδη αύξηση του προηγούμενου ποσού των 110 δις €.

Στο τραπέζι βρίσκεται ήδη μια προσθήκη ύψους τουλάχιστον 60 δις €. Σε περίπτωση, όμως, μη επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές ούτε το 2013 και 2014 το ποσόν που θα ήταν απαραίτητο θα ξεπερνούσε τα 100 δις.

Ο Schäuble τονίζει ότι "κάθε περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα θα πρέπει να περιέχει μια δίκαιη επιβάρυνση μοιρασμένη ανάμεσα στους φορολογουμένους και τους ιδιώτες επενδυτές". Ο σωστός τρόπος για την διασφάλιση μιας ουσιώδους συμμετοχής των ιδιωτών πιστωτών θα ήταν ένα Bond Swap, μια ανταλλαγή με άλλα λόγια παλιών με νέα κρατικά ομόλογα.

Συγκεκριμένα, αυτό που έχει υπ' όψη του, είναι ότι οι επενδυτές θα ανταλλάξουν όλα τα χαρτιά που έχουν στην κατοχή τους με νέα χρεόγραφα με παράταση λήξης επτά ετών. Έτσι θα πάρουν τα χρήματα τους αργότερα αλλά σε κάθε περίπτωση χωρίς απώλειες. Αλλιώς, τα παλιά χρεόγραφα θα μπορούσαν, εξαιτίας της ακόμη πιθανής στάσης πληρωμών, να μην πληρωθούν ποτέ.

Ο Schäuble αφήνει ανοικτό το ζήτημα για το εάν οι ιδιώτες πιστωτές θα πρέπει ή όχι να εξαναγκασθούν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο είχε μέχρι τώρα απορριφθεί τόσο από την Καγκελάριο Μέρκελ όσο και από τον κ. Τρισέ. Ο τελευταίος φοβάται ότι μια αναδιάρθρωση, και ειδικά με την συμμετοχή ιδιωτών, θα βύθιζε εκ νέου το οικονομικό σύστημα σε σκληρές αναταράξεις και επιπλέον θα ήταν δυνατόν να δημιουργήσει βαθιές σχισμές στο ισοζύγιο της Κεντρικής Τράπεζας. Πίσω από τον φόβο αυτό βρίσκεται το γεγονός ότι η ΕΚΤ είναι από καιρό ο μεγαλύτερος δανειστής της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση από κυβερνητικούς κύκλους του Βερολίνου αναφέρεται ότι πολλές τράπεζες έχουν ήδη απαλλαγεί από τους ελληνικούς τίτλους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι "μετά από μια επιπλέον αναμονή δεν θα υπάρχει Ελληνικό χρέος σε χέρια ιδιωτών".

buzz it!