Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2012

-Νομίζαμε ότι ψηφίζαμε για την κρίση. Τελικα θέλαμε μόνον να φύγει ο Αλέξης.


Μια μικρή περιήγηση, τις μέρες αυτές, στο διαδίκτυο αρκεί για να καταδείξει ότι, δύο και πλέον χρόνια τώρα, η Ελλάδα βασανίζονταν, χωρίς να το υποψιάζεται καν, από ένα και μοναδικό πρόβλημα. Τον Τσίπρα. Τον ΣΥΡΙΖΑ και τις εξωτικές συνιστώσες του. Ένα μεγάλο και δύσκολο γρίφο, που, τελικά, ο σοφός ελληνικός λαός απομάκρυνε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Η θριαμβολογία για την μεγάλη νίκη των νεόκοπων “ευρωπαϊκών δυνάμεων”, (ένας πολιτικός νεολογισμός που, με δεδομένο τον πάγιο προσανατολισμό της χώρας τα τελευταία διακόσια χρόνια, αγγίζει τα όρια του παραλόγου και καταδεικνύει τον φαντασιακό χαρακτήρα των ερωτημάτων στα οποία συρθήκαμε να απαντήσουμε), η αισιοδοξία που ξεχύνεται από παντού, η γεμάτη έξαψη αναμονή για την επιλογή των προσώπων, που θα συγκροτήσουν την νέα κυβέρνηση, με την οποία θα πορευτούμε αγέρωχοι προς το μέλλον, όλα αυτά δεν εξηγούνται διαφορετικά. Η οικονομική και κοινωνική κρίση ήταν, κατά πως φαίνεται, μια δυσάρεστη οφθαλμαπάτη. Το πρόβλημα μας, δύο χρόνια τώρα, ήταν μόνον ο Αλέξης. Και τώρα, που ο θανάσιμος αυτός κίνδυνος απομακρύνθηκε, μπορούμε να συνεχίσουμε απερίσπαστοι την αμέριμνη καθημερινότητα μας. Business as usual.

Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μύρια όσα, πρωτόγνωρα, για τις έως τώρα εμπειρίες και παραστάσεις μας, προβλήματα. Και όμως, το σύνολο του δημοσίου διαλόγου, σε όλη την προεκλογική περίοδο, εξαντλήθηκε στην άνευ προηγουμένου προβολή και στην υπαρξιακού χαρακτήρα ανάγκη καταπολέμησης ενός υποθετικού και μάλλον, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευασμένου κινδύνου. Τόσο κατασκευασμένου που, ακόμη και αυτοί που υποτίθεται ότι τον ενσάρκωναν, ο Αλέξης και η γραφική παρέα του, δεν πρόλαβαν να κατανοήσουν, ώστε να προσαρμόσουν ανάλογα τον λόγο και την εικόνα τους και να προστατευθούν αποτελεσματικά.

Μια μαζική και στα όρια της υστερίας πανεθνική αυθυποβολή. Από απολιτίκ άεργες νοικοκυρές, που πανικοβλήθηκαν στην ιδέα ότι οι κόκκινοι Χμέρ θα κοινωνικοποιήσουν τα διαμερίσματα και τα μαγαζιά, που με τα νοίκια τους εξασφαλίζουν την ξέγνοιαστη ζωή τους. Από φιλελεύθερους αστούς, γνήσιους οπαδούς και εκπροσώπους του ιδιότυπου σοβιετικού τύπου νεοελληνικού καπιταλισμού, που αισθάνθηκαν ξαφνικά την καυτή ανάσα της επερχόμενης πολιτιστικής επανάστασης, στην Ελλάδα του 2012. Από νοικοκυραίους κάθε ηλικίας, που μέσα στο μυαλό τους ξύπνησαν οι φρικώδεις διηγήσεις των παππούδων τους για τους γενειοφόρους συμμορίτες με τα σκουριασμένα κονσερβοκούτια. Όλα αυτά τα τρομερά θα τα έκανε ο Τσίπρας, που μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα στην δανεική υπερκαταναλωτική ευφορία της παπανδρεϊκής Ελλάδας. Μαζί με την γενιά των μπαχαλάκηδων, των ελέω της Παυλοπουλικής ακηδίας επαναστατών του γλυκού νερού, που, όταν δεν σπάνε βιτρίνες, μπροστά στην ευνουχισμένη από τις ίδιες τις αστικές δυνάμεις αστυνομία, ξοδεύουν το χαρτζιλίκι των μπαμπάδων τους στα φραπεδοπωλεία και τις σουβλακερί των Εξαρχείων. Υποψιάζομαι ότι αν όλοι αυτοί ήξεραν τι είναι ο κομμουνισμός που τους αποδίδεται θα τρόμαζαν περισσότερο από τους πανικόβλητους ψηφοφόρους του “Μεγάλου Πατριωτικού Μετώπου” που άρον άρον συγκροτήθηκε για την αποτροπή του τέταρτου γύρου και την σωτηρία της δόλιας πατρίδας.

Νικήσαμε λοιπόν τον γιαλαντζί εχθρό, που ούτε ο ίδιος υποψιάστηκε ποτέ ότι ήταν τέτοιος. Και χάσαμε ταυτόχρονα το προνόμιο να απολαύσουμε το υπέροχο θέαμα μιας μοναδικής επιδεξιότητας και τέχνης κυβίστησης, που θα μας επανέφερε στην πραγματικότητα, εξαντλώντας και τα τελευταία ψήγματα από την εθνική αυταπάτη, που μας οδήγησε στην καταστροφή και που συντηρεί ακόμη και σήμερα την αδιανόητη στασιμότητα και παρακμή μας. Χάσαμε, επιπλέον, την ιστορική ευκαιρία να ξεφορτωθούμε μια και καλή την γάγγραινα της ηθικής υπεροχής της δογματικής μετεμφυλιακής αριστεράς, που, με απόλυτη ευθύνη της δήθεν αστικής τάξης, οδήγησε την κοινωνία στις ιδεοληψίες και τον παραλογισμό της μεταπολίτευσης, νομιμοποίησε κάθε είδος παραβατικής συμπεριφοράς και στέρησε από την χώρα την δυνατότητα να ενσωματώσει ομαλά και να προσαρμοστεί στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις.

Θα μου πείτε και το χάος που θα έφερναν μαζί τους οι άσχετοι; Και ο κίνδυνος του ακαριαίου θανάτου; Η έξοδος από το ευρώ;

Όποιος κάνει τέτοιου είδους ερωτήσεις είναι γιατί κοιτάει ακόμη ανακουφισμένος προς την μεριά του νικημένου και δήθεν εξουδετερωμένου στρατού των σύγχρονων Βελουχιώτηδων, αυτών με τα iPhone και τα Timberland. Μόλις, όμως, καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και αρχίσει να εξατμίζεται αργά η αφελής ανακούφιση, για την αποτροπή του φαντασιακού κινδύνου, οι περισσότεροι θα αντιληφθούν, -και θα το αντιληφθούν με ανείπωτη φρίκη-, ότι η χώρα συνεχίζει, και μάλιστα με την ομόθυμη εντολή τους, να κυβερνάται από τους ίδιους αναχρονιστικούς και φαύλους μηχανισμούς. Και ότι οι ίδιοι εξακολουθούν να παραμένουν οθωμανικού τύπου υπήκοοι και φόρου υποτελείς, στις ίδιες ακριβώς κομματικές μαφίες, που με πλήρη συνείδηση και δόλο οδήγησαν την χώρα στην σημερινή έσχατη απαξίωση.

Ακόμη και ο φανατικότερος οπαδός των θλιβερών υπολειμμάτων του δικομματισμού δεν θα είχε πρόβλημα να παραδεχθεί ότι η δήθεν μεγάλη νίκη των, κατά δήλωση τους, “ευρωπαϊστών” στηρίζεται από την μια μεριά σε ψήφους δοσμένες μαζικά με κρύα καρδιά, αν όχι με αηδία (“με σιχασιά το μη χείρον”, όπως έλεγε προ ολίγων εβδομάδων ο γηραιός και σοφός επιφυλλιδογράφος μιας εκ των εγκύρων). Και από την άλλη σε έναν βαθιά αντιδημοκρατικό και καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο. Δυστυχώς, όμως, η ψήφος δεν δίνεται ποτέ ούτε υπό αίρεση ούτε με περιοριστική και ανασταλτική ρήτρα αηδίας. Είναι άχρωμη και αυτοτελής, δεν επιστρέφεται και δεν αλλάζει μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Και απονέμει αρμοδιότητες και εξουσίες στο ακέραιο. Επιστροφή στην σταθερότητα λοιπόν. Στην ακινησία του βάλτου.

Μήνα με τον μήνα τα αδιέξοδα της οριστικά και αμετάκλητα χρεοκοπημένης οικονομίας θα κάνουν όλο και εντονότερα αισθητή την παρουσία τους. Τα όρια των πολιτικάντηδων, στους οποίους δόθηκε για μια ακόμη φορά λευκή επιταγή, είναι ήδη γνωστά. Ο παρασιτικός δημόσιος τομέας θα συνεχίσει, απόλυτα προστατευμένος, να απορροφά και να καταστρέφει ότι έχει απομείνει ζωντανό από τα παραγωγικά κύτταρα της κοινωνίας. Όπως δύο χρόνια τώρα. Ότι, φαινομενικά μόνο, ακμάσει θα φέρει την σφραγίδα της εύνοιας των υπουργικών γραφείων και θα επιστρέφει στην πραγματική οικονομία υποπολλαπλάσιους πόρους από αυτούς που κατανάλωσε για την δημιουργία του. Ακόμη και σήμερα, οι ίδιοι μοιραίοι άνθρωποι που ετοιμάζονται να αναλάβουν την μοιρασιά, μιλάνε, -σε μια χώρα που χωρίς να παράγει τίποτε επένδυσε τις τελευταίες δύο δεκαετίες μυθώδη πλούτο σε άχρηστα και στημένα δημόσια έργα-, για απελευθέρωση πόρων που θα διατεθούν στην κατασκευή υποδομών, για την εξασφάλιση, λένε, θέσεων εργασίας. Αδυνατούν να κατανοήσουν την οικονομία ως ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων, που πρέπει να αφεθεί ελεύθερο να λειτουργήσει και επιμένουν στο μόνο μοντέλο που γνωρίζουν. Αυτό της κεντρικά κατευθυνόμενης παρασιτικής προσοδοθηρίας.

Οι εταίροι μας θα παραχωρήσουν κάποιο περιορισμένο χρόνο στο “νέο” καθεστώς αλλά δεν θα στηρίξουν σε καμία περίπτωση το καθιερωμένο εγχώριο κλεπτοκρατικό μοντέλο που αυτονόητα θα εξακολουθήσει να ισχύει. Δεν πρόκειται να δώσουν καινούργια χρήματα αν δεν μπορέσουν να ελέγξουν τον προορισμό τους και αν δεν διασφαλίσουν την μέτρηση της απόδοσης της επένδυσης τους. Οικονομικά και πολιτικά. Με άλλα λόγια δεν πρόκειται να δώσουν καινούργια χρήματα σε αυτούς, στους οποίους για μια ακόμη φορά αναθέσαμε την σωτηρία μας. Στα δύο χρόνια που πέρασαν τους έμαθαν καλά. Εμείς αργούμε.

Υπό τις συνθήκες αυτές τα βαθιά ρήγματα που διατρέχουν το σώμα της κοινωνίας, οριζοντίως και καθέτως, θα καταστούν αβυσσαλέα. Οι διαχωρισμοί μεταξύ του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, οι διαφορές μεταξύ των ηλικιακών στρωμάτων, οι καινοφανείς ταξικοί διαχωρισμοί, που ήδη σχηματίζονται, θα αποκόψουν πλήρως τα τμήματα της κοινωνίας μεταξύ τους υπό καθεστώς βαθιάς εχθρότητας. Ο λαϊκισμός, τότε, θα είναι το μοναδικό αποκούμπι των εξαθλιωμένων μαζών και των νεόπτωχων. Ο Τσίπρας και οι μπαχαλάκηδες των συνιστωσών του, η Χρυσή Αυγή και όλοι οι υπόλοιποι που είτε υπάρχουν είτε θα γεννηθούν, θα περιμένουν, ηθικά δικαιωμένοι, στην γωνία. Την φορά αυτή δεν θα είναι αμήχανοι, αδαείς και ακίνδυνοι, όπως τώρα. Θα ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν. Όλα αυτά όχι στο απώτερο μέλλον. Σύντομα.

Σαν τον αποτυχημένο χαρτοπαίκτη, που αρνείται να αποδεχθεί την ζημιά, να ξεχάσει οριστικά τα χαμένα και να επιστρέψει στο σπίτι του, με την απόφαση να διορθωθεί, και που πέρα από κάθε λογική συνεχίζει να δανείζεται, με όλο και επαχθέστερους όρους, για να μείνει στο παιχνίδι και να ρεφάρει, έτσι και μεις αρνούμεθα να αναλάβουμε το κόστος της εξόδου μας από την κρίση που μας βασανίζει. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε και κάθε μέρα που περνάει βυθιζόμαστε ακόμη πιο βαθιά σωρεύοντας καινούργια αδιέξοδα. Ανθρώπινο είναι. Η επίκληση της ελπίδας είναι ατράνταχτο άλλοθι.

Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να υποδείξει εκ των υστέρων ότι έπρεπε να ψηφιστεί ο Αλέξης. Είναι απλά μια προσπάθεια για να καταδειχθεί μια νομοτέλεια. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι κατασκευασμένο για να επιτυγχάνει ορθολογικές λύσεις, κοντά στον μέσο όρο. Αντίθετα φτιάχτηκε για να λειτουργεί με υπόγειες αντιπαροχές και, στην ανάγκη, με κατασκευασμένα ακραία εκβιαστικά διλήμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν προκειμένω, είναι ένα αναπόσπαστο μέρος του. Δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Είναι η μόνη εναλλακτική λύση που η προηγούμενη κυριαρχία αυτών των δυο επιτρέπει. Και δεν θα εξαφανιστεί αν δεν εξαφανιστούν οι συνθήκες που τον δημιούργησαν και τον συντηρουν. Η λύση του πολιτικού και δευτερευόντως του οικονομικού προβλήματος θα βρεθεί μόνο αν αναζητηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

buzz it!

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2012

-Η απάντηση στο δίλημμα είναι η εξαφάνιση του


Ομολογώ την αδυναμία μου να κατανοήσω πως είναι δυνατόν το μέλλον μια ολόκληρης χώρας, μια κοινωνίας εκατομμυρίων μονάδων, ενός πολύπλοκου μηχανισμού, που διαθέτει εξ ορισμού αυτονομημένα συστήματα διατήρησης ισορροπιών και αυτορύθμισης, να κρίνεται με όρους όμοιους με αυτούς που καθορίζουν το μέλλον ενός μοναχικού, απελπισμένου παράφρονα, που βρίσκεται κάποια στιγμή να ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο χείλος της αβύσσου.

Σχεδόν οι πάντες, πλέον, ισχυρίζονται πανικόβλητοι ότι το μέλλον της Ελλάδας, σε βάθος χρόνου μερικών δεκαετιών, τουλάχιστον, θα κριθεί, αύριο, από την στιγμιαία απόφαση που θα πάρουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, την τελευταία στιγμή, όταν θα πλησιάσουν, σε κατάσταση μάλλον συγχυτική, την κάλπη. Για να καθορίσουν το εάν πρώτο κόμμα στις αυριανές εκλογές θα είναι η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ και εάν η μεταξύ τους διαφορά θα είναι μια, δύο ή τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Κάτι που δήθεν θα είναι το σημαντικό. Αυτό που θα κάνει την ουσιώδη διαφορά.

Αστεία πράγματα. Φοβάμαι πως, όταν ένα πρόβλημα φτάνει να τίθεται με αυτούς τους όρους, ο βαθμός περιπλοκότητας του τείνει ήδη να αγγίξει το άπειρο. Και, τότε πλέον, το πρόβλημα αυτό δεν διαθέτει καμία συμβατική λύση. Είναι αυτό που οι παλιότεροι ονόμαζαν γόρδιο δεσμό.

Οι κοινωνίες δεν είναι ψηφιακά συστήματα και, υπό την έννοια αυτή, δεν μεταπίπτουν από την μια ακραία κατάσταση στην άλλη με το πάτημα ενός απλού κουμπιού.

Οι κοινωνίες είναι πολύπλοκες αναλογικές μηχανές, που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Και οργανώνονται αργά, επιτυγχάνοντας τα σημεία ισορροπίας τους σε βάθος χρόνου. Στο διάστημα αυτό είτε αυξάνουν τα αποθέματα της συγκολλητικής τους ουσίας είτε σωρεύουν σταθερά εκρηκτική ύλη για την διάλυση τους.

Στην δεύτερη περίπτωση, είναι μεγάλο λάθος να συγχέουμε την διαδικασία σώρευσης του καταστροφικού παράγοντα με το στιγμιαίο γεγονός, που έρχεται, στην κρίσιμη ώρα, να προκαλέσει την πυροδότησή του. Το σφάλμα αυτό μας οδηγεί, μοιραία, σε ένα δεύτερο. Μας κάνει να πιστέψουμε ότι ένα άλλο, διαφορετικής φύσης, στιγμιαίο γεγονός, μπορεί να μας μεταθέσει αυτόματα από το ένα σημείο ισορροπίας στο πολύ απομακρυσμένο αντίθετο του. Αποκτούμε έτσι μια αφελή και παιδαριώδη αισιοδοξία.

Σε κάθε περίπτωση, πρώτη απαίτηση για την αναγνώριση ενός συστήματος ως ενιαίου είναι η καθολικότητα των αρχών και των κανόνων που διέπουν την λειτουργία του. Στο πλαίσιο τέτοιων συστημάτων και μόνον είναι δυνατή,-και επιπλέον αποκτά νόημα-, η διάκριση μεταξύ αληθών και ψευδών προτάσεων. Με άλλα λόγια, πραγματικών ή όχι διλημμάτων.

Είναι ολοφάνερο, εν προκειμένω, ότι το καθοριστικό μέρος του εκλογικού σώματος δεν εξετάζει το κυρίαρχο δίλημμα των αυριανών εκλογών, όπως αυτό τέθηκε, για να το αποδεχθεί κατ΄ αρχήν ως αληθές ή να το απορρίψει ως ψευδές. Αντίθετα το θεωρεί εξ ορισμού ως πραγματικό και περιορίζεται να το εκτιμήσει με όρους ποιοτικούς, για να μπορέσει να προσδώσει στην επιλογή της είτε θετικό είτε αρνητικό πρόσημο. Και να ψηφίσει ανάλογα. Αυτό που είναι ζείδωρο και ελπιδοφόρο για τους μεν αξιολογείται ως θανάσιμο και καταστροφικό για τους άλλους. Και το αντίστροφο.

Η στάση αυτή δεν είναι παράδοξη, όπως αρχικά φαίνεται. Αντίθετα, αποδεικνύει την διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας σε ευδιάκριτα τμήματα, ξένα μεταξύ τους, που, ενώ συνυπάρχουν αναγκαστικά, δεν εντάσσουν την λειτουργία τους σε ένα ομοιογενές πλαίσιο κανόνων. Δεν αποτελούν δηλαδή ενιαίο σύνολο, που συγκροτείται με έρεισμα την κοινή νοηματοδότηση ή, στην περίπτωση που αυτή απουσιάζει, με την ελάχιστη βάση της ισόρροπης εξυπηρέτησης των διάσπαρτων προσωπικών συμφερόντων, που, έστω και ατελώς, υποκαθιστά την έλλειψη των πνευματικών συνηθειών.

Μια τέτοια συνύπαρξη, όμως, είναι θνησιγενής, με όρους κανονικότητας. Τα μέρη της είναι αδύνατον να συμβιώσουν και θα πρέπει να χωριστούν. Εάν αυτό είναι πρακτικά αδύνατον θα συγκρουστούν αναγκαστικά βίαια μεταξύ τους, έως ότου μετατεθούν οι συσχετισμοί ισχύος και γίνει πάλι εφικτή η εξεύρεση ενός σταθερού σημείου ισορροπίας.

Βαδίζουμε πλέον με γρήγορα βήματα προς τα εκεί. Με ένα επιπλέον βάρος. Την ανεπάρκεια των αναλυτικών μας εργαλείων, που μας κάνει να εξετάζουμε τις διαφορές μας χρησιμοποιώντας τους γλωσσικούς όρους που η κάθε ομάδα υιοθέτησε για να χαρακτηρίσει τον εαυτό και τους αντιπάλους της μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Οι όροι αυτοί, που ούτως ή άλλως δεν είχαν από την αρχή ιδιαίτερα στενή σχέση με την πραγματικότητα, απομακρύνονταν τις τελευταίες δεκαετίες από αυτήν όλο και περισσότερο. Ειδικότερα, μετά την είσοδο μας στην Ε.Ε., τότε που η χώρα έπαψε να αποτελεί κλειστό σύστημα και άρχισε να επηρεάζεται μαζικά, σε επίπεδο κυρίως υλικό, όμως, από την διεθνή πραγματικότητα. Υπό αυτήν την έννοια το πρόβλημα μας είναι σε μεγάλο βαθμό και πρόβλημα γλώσσας. Πρόβλημα επικοινωνίας.

Καμία κοινότητα δεν μπορεί να διατηρήσει την συνοχή της ευρισκόμενη σε κενό νοήματος. Και καμία κοινωνία δεν μπορεί να διατηρήσει την σταθερότητα της όταν στους κόλπους της υπάρχει μια ομάδα με κρίσιμο μέγεθος που έχει την αίσθηση ότι αδικείται. Είναι αδιάφορο αν αυτή η αίσθηση είναι δίκαια διαμορφωμένη ή όχι. Σημασία έχει ότι, κάποια στιγμή και για κάποιους λόγους, διαμορφώθηκε και υπάρχει.

Ζούμε αναγκαστικά μαζί. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια νέα κοινή αφήγηση. Στην ανάγκη μια δίκαιη διευθέτηση των ατομικών μας συμφερόντων. Επειδή πρέπει κάπως να συνυπάρξουμε. Είτε σαν κοινωνία είτε, αν δεν είμαστε άξιοι για κάτι τέτοιο, σαν μια καλά ρυθμισμένη ανώνυμη εταιρεία. Αν δεν μπορέσουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο μας περιμένει το χάος.

buzz it!

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2012

-Τα "μέτωπα" των εκατέρωθεν πατριωτών και ο διχασμός που έρχεται





Όλη αυτή η θλιβερή κατάντια οφείλεται στην, αυταπόδεικτη πλέον, χρόνια αδιαφορία, -που εξελίχθηκε με φυσικό τρόπο σε πλήρη αδυναμία-, του λεγόμενου αστικού χώρου να εγγυηθεί το αίσθημα δικαίου του πληθυσμού, με την χρηστή διοίκηση και την δημιουργία και λειτουργία αξιόπιστων θεσμών.

Γεγονός που, στις ακραίες περιπτώσεις, -όπως αυτές που τείνουν πλέον να υποκαταστήσουν την καθημερινότητα μας-, θα του προσέφερε την νομιμοποίηση για την χρήση της συντεταγμένης και νόμιμης κρατικής βίας, που θα τσάκιζε -το "τσάκιζε" εδώ με όλη την σημασία του- κάθε παρόμοια φασιστική συμπεριφορά. Είναι πλέον πολύ αργά.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα να δηλητηριάζει την δημόσια ζωή (και πολύ σύντομα θα εισχωρήσει και στην ιδιωτική σφαίρα - ας μην γελιούνται όσοι αφελώς νομίζουν ότι η μη συμμετοχή και η απομόνωση που επιδιώκουν θα τους προσφέρει προστασία)  είναι το σύμπτωμα και όχι η νόσος καθεαυτή.

Ευρισκόμενοι στο παρά πέντε, όμως, συνεχίζουμε ακόμη να βλέπουμε το δένδρο και να αγνοούμε το δάσος. Έκπληκτοι, επειδή δεν κατορθώσαμε να προβλέψουμε τις δυσάρεστες εξελίξεις, εξακολουθούμε να μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η αρρώστια ξεχνώντας τον υποκείμενο βαρύ νοσογόνο παράγοντα.

Καταδικάζουμε με τον, εκ των πραγμάτων ανίσχυρο πλέον, ορθό πολιτικό λόγο την βία, αφήνοντας ανέπαφες όλες τις βαθιά άρρωστες δομές που την γέννησαν και που, μέσω της απονομιμοποίησης της επίσημης εξουσίας, ακύρωσαν σταδιακά την νόμιμη αποτρεπτική δύναμη της τελευταίας, και ενίσχυσαν κυκλικά τα φαινόμενα. Φέρνουμε, έτσι, στις ζωές μας, χωρίς να το αντιληφθούμε, περισσότερη βία.

Και βαδίζουμε προς την ολοκλήρωση του δράματος διαπράττοντας ένα μείζον στρατηγικό λάθος, -ένα λάθος εγκληματικό υπό τις παρούσες συνθήκες-, που δεν είναι άλλο από την δημιουργία των "μετώπων" και τον συνεπακόλουθο διαχωρισμό των Ελλήνων σε πατριώτες ή μη. Σε εν δυνάμει καταστροφείς της χώρας και σε εν δυνάμει σωτήρες. Αναγγέλλουμε με ελαφρότητα μια δραματική αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Διότι, πάνω σε αυτό το έδαφος, μια ενδεχόμενη -και μάλλον επερχόμενη- καταστροφή εγγυάται με βεβαιότητα έναν νέο βαθύ εθνικό διχασμό, που θα δηλητηριάζει την χώρα για δεκαετίες και θα αποτρέπει την αναστροφή της πορείας προς ένα καλύτερο αύριο.

Η αντίθετη πρακτική από αυτήν των "μετώπων", η αποδοχή με άλλα λόγια του "άλλου" ως ισότιμου και αξιόπιστου συνομιλητή, φορέα μιας, απλά και μόνο, διαφορετικής άποψης, επιτρέπει την απόσβεση των κραδασμών μια αποτυχίας και την με ομαλούς τρόπους ανάληψη του κόστους της. Εγγυάται έτσι την συνέχιση της ζωής μέσα από την παραγωγική διαδικασία του ειλικρινούς διαλόγου.

Δυστυχώς, προτιμήσαμε αυτό που εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα την προσωρινή επιβίωση των απαξιωμένων προσώπων και των ετοιμόρροπων κομμάτων, που δεν είχαν άλλο δρόμο. Και όχι αυτό που θα υπηρετούσε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον.

Τελικά, κάναμε αυτό που ξέραμε και μπορούσαμε, επειδή και εμείς, όπως και οι σπιθαμιαίες ηγεσίες μας, ήμασταν τόσοι.

buzz it!

Κυριακή, Ιουνίου 10, 2012

-Μια ευκαιρία να συναντηθούμε με την γενιά των γονέων μας


Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα τον Μάιο του 2010. Πίστευα, τότε, ότι αυτό που περιγράφει ήταν απλά μια ευκαιρία. Σήμερα, μετά από αυτά τα δύο βασανιστικά χρόνια, πιστεύω πως είναι η μόνη και τελευταία ευκαιρία που μας έχει απομείνει. Επειδή το πρόβλημα μας έχει μετατοπιστεί πολύ βαθύτερα. Έχει πάψει πλέον να είναι η οικονομία.


9/5/2010/

Πριν από κάμποσο καιρό, πριν έρθει η αναστάτωση της κρίσης, διάβασα ένα ωραίο άρθρο σε μια εφημερίδα. Ήταν μια απότιση φόρου τιμής προς τους πατεράδες και τις μανάδες μας. Προς την μεταπολεμική γενιά, που, σιγά σιγά στις μέρες μας, φεύγει. Σε αυτούς, που βγαίνοντας εξουθενωμένοι από δύο καταστροφικούς πολέμους, κατόρθωσαν με σκληρή δουλειά, στερήσεις, θυσίες, αυταπάρνηση και όραμα να δημιουργήσουν μια νοικοκυρεμένη και ευημερούσα χώρα. Την ίδια χώρα, που εμείς ετοιμαζόμαστε τώρα να παραδώσουμε στις φλόγες της αυτοκαταστροφικής μας μανίας. 

Ένα μόνο σκοτεινό σημείο περιείχε το κείμενο. Αποκαλούσε την γενιά αυτή, γενιά που "δεν έζησε". Αλλά η απουσία πραγματικής ζωής είναι ασύμβατη με την δημιουργία. Και η γενιά αυτή δημιούργησε. Άρα, δεν μπορεί παρά να "έζησε".

Σήμερα μας δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να συναντηθούμε στοχαστικά με την γενιά των γονέων μας. Όχι για να γίνουμε ρομαντικοί εραστές της ολιγάρκειας ή της φτώχιας, αναζητώντας παραμυθία και κρύβοντας την αδυναμία μας να ανοίξουμε και πάλι τον δρόμο προς ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά για να εμπνευσθούμε από τα ουσιώδη της δικής τους ζωής, που είναι τα μόνα που μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια νέα ανοδική πορεία. Να ανακαλύψουμε την χαρά της κοινωνίας και της συμμετοχής. Την ασφάλεια της αλληλεγγύης, της αλληλοστήριξης και της εμπιστοσύνης. Την λυτρωτική αίσθηση της άμιλλας και της δικαιοσύνης. Που δίνουν ακόμη και στην ήττα μια γεύση λιγότερο πικρή. Τότε είναι σίγουρο ότι όλα τα υπόλοιπα, οι μικρές ή οι μεγάλες πολυτέλειες, αυτές που είναι για να κλείνουν τις εξωτερικές, τις πιο επιπόλαιες απ' τις πληγές μας μόνο, θα έρθουν χωρίς να χρειαστεί να τις αναζητήσουμε.

Είχα γράψει τότε στον αρθρογράφο ένα μικρό σημείωμα.


Αγαπητέ κ. Χ

Γράφετε πολύ ωραία και σπάνια διαφωνώ μαζί σας.

Στο σημερινό σας άρθρο, όμως, χαρακτηρίζετε μάλλον άστοχα την γενιά που φεύγει ως την γενιά που "δεν έζησε". Νομίζω πως αυτό είναι ένα λάθος που έχει την ρίζα του στην παθογένεια των καιρών μας. Στην ταύτιση δηλαδή της ζωής (της ευτυχίας ή της απόλαυσης με άλλα λόγια) με την αφθονία των υλικών μέσων, που την κάνουν πιο πλούσια, πιο εύκολη και πιο άνετη.

Οι γονείς μου ανήκουν στην γενιά αυτή και πέρασαν ιδιαίτερα δύσκολα χρόνια. Δεν έζησαν μόνο την απερίγραπτη φτώχια στην οποία αναφέρεστε, -και που εμείς με τα δικά μας σημερινά μέτρα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε-, αλλά και πόλεμο και καταστροφές και ορφάνια και θάνατο. Είδαν τα σπίτια τους να καίγονται και σύρθηκαν για καιρό σε καταυλισμούς προσφύγων. Δεν νομίζω παρόλα αυτά ότι υπήρξαν ποτέ δυστυχείς με την πραγματική έννοια του όρου. Γιατί η ζωή τους είχε σε κάθε στιγμή μια σταθερή νοηματοδότηση, που άφηνε ορθάνοικτο ένα μεγάλο παράθυρο αισιοδοξίας, ελπίδας και προοπτικής. Υπό την έννοια αυτή είχαν τα πάντα χωρίς να έχουν τίποτε. Και επιπλέον, ότι έκαναν δεν το έκαναν για μένα. Το έκαναν για τον εαυτό τους, του οποίου εγώ έτυχε απλά να υπάρξω ως φυσική προέκταση.

Το κρίσιμο στοιχείο όμως κ. Χ ήταν πως οι γονείς μου, όπως όλοι ο γονείς της γενιάς μας, αισθάνονταν τον εαυτό τους ως αναπόσπαστο μέρος μιας ενιαίας ομάδας, που ξεκινούσε από την στενή πυρηνική οικογένεια, περνούσε από το σόι και τους συγγενείς, απλώνονταν στην γειτονιά, στην πόλη και τελείωνε στα όρια αυτού που θεωρούσαν πατρίδα τους. Κανείς δεν ήταν μόνος του μέσα σε ένα εχθρικά ανταγωνιστικό σύμπαν. Κάθε ένας αποτελούσε ουσιώδες δομικό στοιχείο μιας αδιάσπαστης υπερβατικής οντότητας. Και η ποιότητα των σχέσεων, η πίστη στις άυλες αξίες, η συνείδηση ενός προορισμού, η αίσθηση κάποιου καθήκοντος, μικρού ή μεγάλου, δεν έχει σημασία, μαζί με την πληρότητα που πήγαζε από την ορθή εκτέλεση του, ήταν εκείνα τα πράγματα που γέμιζαν την ζωή με γνήσιες απολαύσεις και που τούς έκαναν τελικά να "ζουν" και να δημιουργούν τα υλικά θαύματά τους. Θαύματα για τα οποία πολύ σωστά γράψατε.

Αν υιοθετήσουμε αυτό το "δεν έζησαν", που με τόση βαρύτητα διατυπώνετε στο άρθρο σας, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι για χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα ζούσε βυθισμένη στον ζόφο και την δυστυχία. Περιμένοντας την εποχή του ανά εξάμηνο ανανεούμενου iPod, για να αρχίσει να αισθάνεται το πραγματικό νόημα της ύπαρξης της. Και η αντίληψη αυτή θα μας κρατάει όλο και πιο μακριά από τις λύσεις των προβλημάτων μας.

Δεν είναι αναχωρητής, πιστέψτε με. Μάλλον καταναλωτικός θα έλεγα.

buzz it!

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2012

-Η αυτοδικία είναι φυσική εξέλιξη

Η καταδίκη της αυτοδικίας δεν μπορεί να γίνεται με ελαφρότητα και με τα γελοία κριτήρια της δήθεν ευγένειας, του καθωσπρεπισμού και της ορθής πολιτικής συμπεριφοράς. Δυστυχώς, όμως, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα μέσα από αυτά, τα ίδια πάντα, στερεοτυπικά και απλοϊκά σχήματα. 
 Η απαγόρευση της αυτοδικίας είναι βαθύ και ουσιώδες συστατικό του κράτους δικαίου και πρέπει να αντιμετωπίζεται στοχαστικά. Και, κυρίως, χωρίς να λησμονείται ότι το θεμέλιο και η ηθική νομιμοποίησή της είναι η υπόσχεση της δίκαιας δίκης. Κάθε μορφή εξουσίας που δεν μπορεί να εγγυηθεί αξιόπιστα την τελευταία χάνει το έρεισμα της, αποσυντίθεται και καταρρέει, συνήθως βίαια.

Υπό την έννοια αυτή και ειδικότερα υπό τις σημερινές συνθήκες, της σταδιακής επιδείνωσης των συνθηκών ζωής του πληθυσμού και του διάχυτου αισθήματος αδικίας, τα περιστατικά της άμεσης λεκτικής αλλά και σωματικής βίας κατά των θεσμικά ανέγγιχτων και δικαστικά ανέλεγκτων δημοσίων προσώπων θα πολλαπλασιάζονται και σε αριθμό και σε ένταση. Και κανείς δεν θα δικαιούται να δηλώνει έκπληκτος γι' αυτό.

Ένας Τσοχατζόπουλος δεν αρκεί για να απαλλάξει από τις ευθύνες της μια ολόκληρη πολιτική τάξη, που στην συλλογική συνείδηση θεωρείται βαθιά ιδιοτελής και διεφθαρμένη. Το εάν αυτή η πεποίθηση ανταποκρίνεται ή όχι στην αλήθεια έχει πλέον ελάχιστη σημασία. Το ουσιώδες είναι ότι υπάρχει και είναι από καιρό βαθιά ριζωμένη. Αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα αλλάζει. Και ακόμη και στην περίπτωση που αποτελεί μια απλή παρανόηση, η ευθύνη για την δημιουργία και την συντήρησή της βαρύνει τους ίδιους τους πολιτικούς.

buzz it!

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2012

-Τα δίκια του Αλέξη (και του Αντώνη) με απλά μαθηματικά


Τα θεωρήματα είναι ταυτολογίες, που δεν επινοούνται, αλλά προκύπτουν αυτόματα, με την εφαρμογή των αυστηρών κανόνων της λογικής. Το πλαίσιο αναφοράς συγκροτείται από το αξιωματικό σύστημα, που προσλαμβάνεται διαισθητικά.

Τα αξιώματα είναι λίγα σε αριθμό και διακρίνονται για την απλότητα τους. Τα θεωρήματα μπορεί εν δυνάμει να είναι άπειρα και καμιά φορά είναι εξαιρετικά σύνθετα.

Τα αξιώματα δεν διαθέτουν αισθητικά χαρακτηριστικά. Είναι δεδομένα και ουδέτερα. Αντίθετα, τα θεωρήματα, πολλές φορές, διακρίνονται για την ομορφιά τους. Για τον λόγο αυτό η ανακάλυψη τους μπορεί να είναι μια γοητευτική υπόθεση.

Οι στοχασμοί του ανθρώπου για τον κόσμο που τον περιβάλλει ξεκινούν από τα αξιώματα, που επινοεί, στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει τον κόσμο. Τα θεωρήματα, που συνάγονται, όπως είπαμε, ταυτολογικά, έπονται και είναι είτε προσπάθειες επίλυσης πρακτικών προβλημάτων της καθημερινότητας είτε χαριτωμένες ασκήσεις πνευματικής εγρήγορσης. Πάντα μέσα στο σφικτό πλαίσιο του αξιωματικού συστήματος.

Εν προκειμένω:

Αξίωμα 1ο: Τα δανεικά είναι εισόδημα (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)
Αξίωμα 2ο: Τα δανεικά μπορεί και πρέπει να είναι τόσα όσα χρειαζόμαστε (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)
Αξίωμα 3ο: Οι ανάγκες μας προσδιορίζονται από το ηθικώς (μας) δέον το οποίο, με την σειρά του, οριοθετεί και το νόμιμο (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)
Αξίωμα 4ο: Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη - δείτε και τα αποδεικτικά καταβολής των βουλευτικών αποζημιώσεων του Καραμανλή καθώς και τις πρόσφατες δηλώσεις του ανδρός)
Αξίωμα 5ο: Χωρίς εμάς ο κόσμος χάνει το νόημα του για τους Γερμανούς (ισχύει οπωσδήποτε)

Η ελληνική κοινωνία είναι θεματοφύλακας του αξιωματικού της συστήματος. Είναι επειδή είναι στοχαστική και σοφή.

Τα κόμματα απαρτίζονται από τα περισσότερο ενθουσιώδη μέλη της κοινωνίας.  Η διαδικασία της διαρκούς αναζήτησης και της συνεπούς κωδικοποίησης των άπειρων ισοτήτων, που μπορεί να προκύψουν από έναν τόσο περιορισμένο αριθμό θεμελιωδών αρχών, ασκεί ισχυρή έλξη πάνω σε αυτούς τους προικισμένους ανθρώπους. Είτε για την καθαρά αισθητική απόλαυση (κλασσικό παράδειγμα, εδώ, ο ποιητής Βύρων Πολύδωρας) είτε για την ανακάλυψη ορθολογικών τρόπων καλυτέρευσης της ζωής του συνόλου (είναι λαχτάρα της προσφοράς στον πλησίον, που μπορεί να διακρίνει κανείς στο βλέμμα πολιτικών όπως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος).

Τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων είναι πλήρεις ενότητες θεωρημάτων, που ανταποκρίνονται με ακρίβεια στις απαιτήσεις συνέπειας της μεθόδου. Είναι νοητικές κατασκευές καταρχήν όμορφες.

Η διαφορά στην έλξη που ασκεί το κάθε ένα από αυτά -από την άλλοτε άλλη έλξη αυτή προκύπτει και η πολυσυλλεκτικότητα της πολιτικής μας ζωής καθώς και οι τυχόν διαφωνίες μας- είναι απολύτως φαινομενική. Και εξαφανίζεται όταν εξετασθεί κάτω από το φως των κρυμμένων συμμετριών.

Κατά βάση η αισθητική προσέγγιση είναι κοινή. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού στα θεμέλια του οικοδομήματος κυριαρχεί η στιβαρότητα των ακλόνητων αξιωμάτων.

Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μη χρηστικό παιχνίδι σύγκρουσης συνεπών αισθητικών προτύπων. Η στιγμή κατά την οποία κορυφώνεται η πνευματική περιπέτεια του σοφού λαού μας και αποδεικνύεται η υπεροχή του σε σχέση με τους άλλους, που ερμήνευσαν τον μεγάλο Αριστοτέλη σύμφωνα με τις ανάγκες της αθλίας κοιλίας τους. Μετά από αυτές ο νόμος των συμμετριών εξαφανίζει τις ψευδείς αντιφάσεις και η ζωή συνεχίζεται χαρούμενη, όπως πρώτα.

buzz it!