Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2012

-Η κρυφή γοητεία της τσιπρολογίας



Ενώ η Ελλάδα κυβερνιέται, εξουσιάζεται (και μέρα με την μέρα συντρίβεται και βυθίζεται) από την αμήχανη και συγχυτική τριανδρία των Σαμαροβενιζελοκουβέληδων οι πάντες ασχολούνται εντατικά και επίμονα και σχεδόν αποκλειστικά με τον Τσίπρα. Μέχρι και το πιο ανεπαίσθητο νεύμα του αποτελεί πλέον αιτία βαθυστόχαστου σχολιασμού και (συνήθως πολεμικής) εκτεταμένης ανάλυσης. Μια ακόρεστη Τσιπρολαγνεία έχει καταλάβει και συνεγείρει το πανελλήνιο.

Άλλη εξήγηση, από του ότι οι πάντες είναι πλέον πεπεισμένοι ότι ο εξαίρετος αυτός πολιτικός αρχηγός είναι ήδη πρωθυπουργός σε βραχεία αναμονή και ότι πρέπει να συνετισθεί και να καλοπιασθεί εκ των προτέρων, δεν υπάρχει.

Αν το παραπάνω δεν είναι απόλυτα αληθές και η επιδίωξη των τσιπρομάχων είναι απλά η πολιτική φθορά του φερέλπιδος νέου πολιτικού, έτσι, για καλό και για κακό, οι δράστες θα πρέπει να ελεγχθούν για ανοησία. Μιας και κάνοντας ότι κάνουν επιτυγχάνουν το εντελώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Διότι, αφενός, το κοινό στο οποίο λογικά απευθύνονται, αυτό των υποψηφίων ψηφοφόρων του Αλέξη μας, διόλου δεν συγκινείται πια, -διεγείρεται μάλιστα θετικά, θα έλεγα-, από την επισήμανση τόσο του εξτρεμισμού όσο και των κραυγαλέων αντιφάσεων, που ξεχειλίζουν είναι η αλήθεια, στον δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εξτρεμισμός αυτός είναι χάδι μπροστά στα τωρινά πάθη του στρατού των ανέργων και οι αντιφάσεις υποσχέσεις παραδείσων, για ανθρώπους που βρίσκονται ήδη στην κόλαση και που δεν αγγίζονται από διλήμματα για μια θεωρητικής αξίας σωτηρία και για την διασφάλιση μιας δήθεν ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Που στα χέρια της ανήθικης και αδίστακτης πολιτικής τάξης έχει κι αυτή χάσει κάθε νόημα και έχει ξεπέσει, όπως όλα όσα από καιρό νοηματοδοτούν ανεπαρκώς τον βίο μας, σε φτηνό και ανούσιο ιδεολόγημα. Η σωτηρία της πατρίδας, όπως εκτελείται, δεν τους αφορά, μια και αυτή η πατρίδα έχει πάψει από πολλού να τους περιλαμβάνει, στο πρακτικό τουλάχιστο επίπεδο, αυτό της εξασφάλισης του επιούσιου.

Αφετέρου, οι δραστήριοι επικριτές του Τσίπρα, κάνουν ότι μπορούν για να διευρύνουν, μέρα με την μέρα, το, δικαίως ή αδίκως, απελπισμένο αυτό κοινό. Ακόμη και μέσα στις ίδιες τις τάξεις των κατάφωρα ευνοημένων δημοσίων υπαλλήλων. Που αντί να ακούσουν με σθεναρή φωνή ότι η πολιτική τάξη κάνει ότι μπορεί, τσαλαπατώντας την υπόλοιπη κοινωνία, για να διατηρήσει, έστω σε περιορισμένο βαθμό, τα παράλογα προνόμια τους, προνόμια που σε καμία περίπτωση δεν ισοσκελίζονται από την παραγωγικότητα, βλέπουν του άθλιους κομματάρχες να μιξοκλαίγονται μπροστά τους, ότι δήθεν θα έπρεπε να τους δώσουν περισσότερα αλλά οι "προσωρινές" συνθήκες, -προσωρινές μόνον, που δεν μπορεί παρά να αλλάξουν-, δεν το επιτρέπουν. Και να απεικονίζουν τον καημό αυτό για την "αδικία" σε κούφια εφευρήματα και υποσχέσεις του τύπου της "ρήτρας αναπλήρωσης", που όλοι κατά βάθος ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ.

Καταντούν έτσι να εισπράττουν αποστροφή και μίσος, ακόμη και από εκείνους που θα έπρεπε να ξεπληρώνουν με ευγωμοσύνη. Και όχι μόνον. Με τον τρόπο αυτό συνεχίζουν να συντηρούν στους κόλπους των παραδοσιακών πελατών τους την αίσθηση κατοχής ενός μη διαπραγματεύσιμου δικαιώματος που τώρα απαλλοτριώνεται αδίκως. Ενός δικαιώματος που πηγάζει από την αρχική συμφωνία του Οθωμανού πολιτικού με τον εξίσου Οθωμανό πελάτη. Εγώ σε διορίζω και σου εξασφαλίζω το προνόμιο να ζεις χωρίς να σκάπτεις. Εσύ έχεις μια και μόνη υποχρέωση. Να με ψηφίζεις και να συντάσσεις, χωρίς να ρωτάς, τις διοικητικές πράξεις που είναι απαραίτητες για τις δουλειές μου. Τα τυχερά και ότι περισσέψει στο τραπέζι δικά σου.

Η κοντόφθαλμή και αδιέξοδη αυτή τακτική διευρύνει το χάσμα στην κοινωνία, παγιώνει την ύπαρξη των στεγανών, ανάμεσα στο ιδιωτικό και το κρατικοδίατο κομμάτι του πληθυσμού και διαιωνίζει την διαμάχη που ξεκίνησε με την αποκάλυψη της οικτρής κατάστασης της οικονομίας, εγκυμονώντας θανάσιμους εθνικούς κινδύνους για το μέλλον. Παράλληλα δεν ευνοεί την απόκτηση επίγνωσης του προβλήματος, που είναι όρος, εκ των ων ουκ άνευ, για την εξεύρεση και εφαρμογή μιας εφικτής και βιώσιμης λύσης.

Ενώ, λοιπόν, το καράβι αρμενίζει αμέριμνο με πορεία προς τα βράχια, η χώρα διοικείται ατύπως από μια τρόικα ξενόγλωσσων υπαλλήλων, -που ναι μεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν αλλά δεν διαθέτουν την δυνατότητα να νομοθετήσουν οι ίδιοι και να ελέγξουν εσωτερικά, σε μικροεπίπεδο, την κρατική μηχανή-, η ηγετική τριανδρία, βυθισμένη σε υπαρξιακό πανικό,  εφαρμόζει αμήχανα τις ατελείς εντολές και η αστική διανόηση τσιπρολογεί ακατάπαυστα, μήπως και ξορκίσει το μεγάλο κακό, που άρχισε τελευταία να πείθεται ότι, το δίχως άλλο, την περιμένει.

Δηλώνει μάλιστα και την έκπληξη της για τα πρωτόγνωρα φαινόμενα του εκχυδαϊσμού του δημόσιου λόγου, από θεσμικά πρόσωπα πολλής περιωπής, όπως είναι ο ίδιος ο πρόεδρος της έρμης της βουλής μας. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι, πολλά χρόνια τώρα, ο συμπαθής Βαγγέλας ποτέ δεν κρύφτηκε. Αυτός ήταν ο λόγος του και αυτόν εξέπεμπε αδιακρίτως, δεξιά και αριστερά, με φρόνημα και αυτοπεποίθηση. Και γι' αυτόν τον όμορφο λόγο είναι που όλοι εμείς τον αγαπήσαμε. Και αυτόν και τους φίλους του. Όλους τους φίλους του.

buzz it!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2012

-Ο γέρων Παστίτσιος, το κράτος που αγρυπνά και ο βαλκανικός αστικός διαφωτισμός

Όλοι αυτοί που ασχολούνται αυτάρεσκα με το νέο φρούτο που μας προέκυψε, -τον γέροντα Παστίτσιο και τις περιπέτειές του-, και επιδεικνύουν, με εξυπνακισμούς και ειρωνείες κυρίως, τον προοδευτισμό και την δυτικόστροφη σκέψη τους, δεν αντιλαμβάνονται, οι δυστυχείς και αφελείς το πόσο μοιραία θύματα είναι οι ίδιοι.

Το κράτος (το πολιτικό σύστημα και τα πάσης φύσεως προσαρτήματα του) , δρώντας σοφά, με συνέπεια και σοβαρότητα, προς την κατεύθυνση του ενός και μόνο σκοπού του, που δεν είναι άλλος από την δική του προσωπική επιβίωση και αναπαραγωγή, είναι υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων να προσαρμόζεται στις επιθυμίες και τις ανάγκες όλων εκείνων από τους οποίους θα μπορούσε, στα πλαίσια της ψευτοδημοκρατίας που εφαρμόζεται στην χώρα, να κινδυνεύσει.

Ποιοι είναι αυτοί στην συγκεκριμένη περίπτωση; Μα όσοι πιστεύουν σταθερά και σθεναρά στις αξίες και τις αρχές τους, -όποιες και αν είναι αυτές, ακόμη και οι πιο βλακώδεις, αναχρονιστικές και πρωτόγονες-, και δεν είναι πρόθυμοι, έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος, να τις προδώσουν.

Σε αντίθεση με την ψοφοδεή, εξαγορασμένη και πανικόβλήτη δήθεν αστική τάξη της χώρας, η οποία, μη διαθέτοντας η ίδια φρόνημα, ηθική υπόσταση και πνευματικά ερείσματα, είναι έτοιμη να προσκυνήσει άνευ όρων οιονδήποτε τύραννο και να ανεχθεί το χωρίς όριο τσαλάκωμα της αξιοπρέπειας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων της, υποτασσόμενη στην δύναμη των φτηνών εκβιαστικών διλημμάτων της απώλειας του καταναλωτικού παραδείσου της. Του μόνου πράγματος που κατέχει και στο οποίο πραγματικά πιστεύει.

Το κράτος λοιπόν πράττει σοφά και ορθολογικά, υποτασσόμενο στην ανάγκη και ας νομίζουν κάποιοι ότι είναι ένα κράτος γελοίο. Αναγκάζεται να συμπλεύσει με αυτούς που δεν μπορεί να εξαπατήσει, να εξαγοράσει ή να εκβιάσει και να ικανοποιήσει στο ακέραιο το περί δικαίου αίσθημα τους. Για τους υπόλοιπους, τους μορφωμένους φωταδιστές, τους έξυπνους και ανοιχτόμυαλους Ευρωπαίους της βαλκανικής, τους αγωνιστές της δημοκρατίας των social media, τους θηρευτές των like στο Facebook, δεν είναι διατεθειμένο να αναλώσει τα αποθέματα του και να κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση τους, στην επόμενη κρίσιμη καμπή, είναι αρκετό ένα νέο απλοϊκό και πρόχειρο δίλημμα καταστροφής.

Οι εγχώριοι Ταλιμπάν, όπως τους αποκαλούν οι επικριτές τους, οι ελαφρόμυαλοι, οι θρησκόληπτοι και προληπτικοί, οι πιστοί στην μνήμη του κάθε Παϊσίου, διαθέτουν ένα ανίκητο υπερόπλο. Είναι συνεπείς και ανυποχώρητοι. Δεν συνηθίζουν να ψηφίζουν στις εκλογές το μη χείρον με σιχασιά. Στέκουν εκεί ορθοί και απαιτούν, κατά προτεραιότητα, την ικανοποίηση των αναγκών της ψυχής τους. Για τούτο και οι επιθυμίες τους είναι ιερές και γίνονται συνήθως σεβαστές.

Οι άλλοι, αντίθετα, αυτοί που γνωρίζουν τα πολλά και ειρωνεύονται την μικρόνοια των απλών, πλησιάζουν κατά κανόνα την κάλπη με αποστροφή, κλείνουν την μύτη και τα μάτια με αηδία και ψηφίζουν τους κλέφτες και τους ψεύτες που σιχαίνονται. Ανταλλάσσοντας την ψήφο τους με το επόμενο σαββατοκύριακο στο εξοχικό και το νέο μοντέλο του αγαπημένου τους γκάτζετ, που όπου νάναι κυκλοφορεί στην αγορά. Αυτούς, το σοφό μας κράτος, το ίδιο που βγαίνει από αυτές τις όζουσες κάλπες της σιχασιάς, ούτε που τους υπολογίζει και ούτε που τους υπολήπτεται. Απλά, όταν έρθει η καλή ώρα, για άλλη μια φορά τους εκβιάζει. Μπορεί να είναι οι πιο έξυπνοι αλλά, παράλληλα, είναι και οι πιο εύκολοι. Οι πιο ακίνδυνοι.

Και κάτι ακόμη. Οι ηθικές αξίες έχουν ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό. Διατηρούν την ακεραιότητά τους και δεν ανέχονται σταθμίσεις και περιορισμούς. Σε αντίθεση με τις υλικές, οι οποίες κατά κανόνα δεν αντιστέκονται στις εκπτώσεις. Είναι αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Λένιν. Αυτοί οι ίδιοι είναι που, λίγο λίγο, θα μας δώσουν το σχοινί για να τους κρεμάσουμε.

Το κράτος είναι σοφό. Όσο πιο διεφθαρμένο τόσο πιο σοφό.

buzz it!