Στο πληκτικό χωριό που εργάζεται —
υπάλληλος σ’ ένα κατάστημα
εμπορικό· μεσήλιξ πια — και που αναμένει
ακόμη δυο τρεις μέρες να περάσουν,
ακόμη δυο τρεις μέρες για να λιγοστέψουν η δουλειές,
κ’ έτσι να μεταβεί στας εξοχάς για να ριχθεί
εις τα αθλήματα και στην διασκέδασιν ευθύς·
στο πληκτικό χωριό όπου αναμένει —
έπεσε στο κρεββάτι απόψι ...
P.S. 1 - ζητώ συγγνώμη από τον θείο Κώστα για την ασεβή διασκευή
P.S. 2 - στην φωτογραφία εγώ σε περυσινές διασκεδάσεις, μιμούμενος λίαν επιτυχώς την χειμερινήν εκδοχήν του Ιησού του εν Κορκοβάδω
Καλή χρονιά σε όλους!!!
Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006
-Κλειστόν λόγω ολιγοήμερων διακοπών
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006
-Λίγα λουλούδια και πολλές ευχές από τους γείτονες
Αυτά τα πράγματα εαν είσαι σοβαρός κράτος ούτε που τους περνάει από το μυαλό να στα κάνουνε.
Ότι γαρ άπαξ και στα κάνουνε, δεν στα κάνουνε για να τα ξεκάνουνε. Όπερ σημαίνει ότι οι εσωτερικές βαθυστόχαστες αναλύσεις περί του βαθμού της κακότητος της γειτονίας των γειτόνων ελαχίστην αξίαν έχωσιν.
Βεβαίως το όλο θέμα θα ήτο αδιάφορον, ή ακόμη και όλως άγνωστον, δια τον μέσον πολίτην του κόσμου εάν δεν ετύγχανε της διαρκούς προσοχής και φροντίδας της υπερήφανης, -και αρκούντως σκληράς ως προς την υπεράσπισιν των δικαίων του έθνους-, εξωτερικής μας πολιτικής.
υστερόγραφον:
αν ήταν λίγο πιο έξυπνοι οι κρατούντες, -λέμε τώρα-, θα έπρεπε να μετονομάσουν με κατεπείγουσα πράξη του παμπόνηρου του Michel το αεροδρόμιο "Μακεδονία" σε "Bardar-Ataturk International (Extended) Hava Limani". Ετσι θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την περίσταση και να κτυπήσουμε ταυτόχρονα και από την άλλη πλευρά, -με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια που λένε-, και να τους βάλουμε και τους δύο να τρέχουνε και να μην αποσώζουνε πρωτοχρονιάτικα. Να δούνε αυτοί οι μπιζιμπόντηδες.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25, 2006
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006
-Όχι ακριβώς ωραία
Για μια αγαπημένη φίλη που σήμερα γιορτάζει,
ένα ποίημα μέ τόν ευάρμοστο τίτλο:
***********
Οχι ακριβώς ωραία λέγω
Αλλωστε είναι μιά κυρία,
πού φαίνεται από καιρό,
σαράντα ετών - χωρίς αμφιβολία -
τά χρώματα - κι η χάρη -,
πηγαίνουνε αντάμα μέ τά νιάτα
Αλλιώς δέν είναι φυσικό
πού τίς αγνές γραμμές αντανακλά,
αυτήν πού βρίσκεται μές τήν μορφή,
πού τήν αξιοπρέπεια περιβάλλει αχνά
πού στέργει σιωπηλά καί δέν γελιέται,
τότε θά πείς, καί βέβαια, αλλάζει,
αλλά ποτέ δέν χάνεται η ομορφιά
στά μάτια τών απλών - πού δέν νοούν,
παρά μέ σχήματα καί εικόνες –
οχι ακριβώς ωραία λέγω,
πλήν παρακλήτων τοιούτων - θεμιτώς
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006
-Η ευτελής κακοποίηση του θεσμού με σκανδιναβικό μανδύα
Ποιος είναι ο κύριος; Μα ποιόν κοροϊδεύει το "ΒΗΜΑ"; Τέτοια ερωτήματα, εάν είσαι σοβαρός και ειλικρινής, μπορείς να τα απευθύνεις μόνον σε χαζούς ή σε παιδιά κάτω των 2 ετών. A ναι, και σε κινέζους τουρίστες ένα-δύο λεπτά μετά την προσγείωση τους. Αν δεν προλάβεις έχασες. Μέχρι να περάσουν τον έλεγχο διαβατηρίων θα τον έχουν μάθει και αυτοί.
Είναι προφανές ότι οι συντάκτες του ΒΗΜΑΤΟΣ προσπαθούν να ειρωνευτούν και να μειώσουν τον Νομάρχη μας. Να κληθεί αμέσως ο λαός για την υπεράσπιση του θεσμού του!
Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006
-Περί της των μικρών εμπάθειας
Διάβαζα σήμερα στον τύπο τα σχετικά με την υπόθεση του ληστή-υπασπιστή του Γερουσιαστή Καλλιώρα και, μεταξύ άλλων, πληροφορήθηκα και για όλα όσα έχουν να κάνουν με τα πτυχία, την λαμπρή ακαδημαϊκή πορεία, την υψηλή κατάρτιση και της θαυμαστές ικανότητες του ατυχούς, -στις δευτερεύουσες ασφαλώς επιλογές του-, φερέλπιδος πολιτικού.
Και αναρωτήθηκα ειλικρινώς, μήπως καμιά φορά εμείς οι πολίτες θεατές, ωθούμενοι από ζήλια και κρυφή μειονεξία, αδικούμε με την μίζερη και ζηλόφθονη κριτική μας όλους αυτούς τους ικανούς και προικισμένους ανθρώπους της δημόσιας ζωής, που εργάζονται με τόσο πάθος, τέτοια αυταπάρνηση και τέτοια διάθεση για προσφορά για το δικό μας μικρό μέλλον.
Μετά θυμήθηκα και την σχεδόν οργισμένη αντίδραση ενός καλού φίλου κάθε φορά που κάποιος από την συντροφιά τολμά να εκτοξεύσει τα φαρμακερά του βέλη εναντίον ενός πολύ νεαρού ακόμη αστέρα της πολιτικής, (σε κάποια από τις περιφέρειες της χώρας), που με τις ευλογίες του μηχανισμού του κόμματός του ετοιμάζεται να διαδεχθεί στις επόμενες εκλογές τον μπαμπά του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. "Εδώ δεν έχεις δίκαιο! Γίνεσαι κακός και εμπαθής!", εξεγείρεται η ορθή κρίσις. Και συνεχίζει. "Μπορεί να είναι υιος του τέως Γερουσιαστού αλλά τουλάχιστον γιαυτόν η συγκεκριμένη ιδιότητα δεν αποτελεί, όπως για άλλους, το μοναδικό του προσόν. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος είναι και μορφωμένος και έξυπνος και ικανός. Δεν μπορούμε να τους καταδικάζουμε όλους".
Και γέμισα ενοχές!
Τι πρέπει να κάνω άραγε; Να παραδεχθώ την αλήθεια και να υποκλιθώ; Ή να διατηρήσω την εμπαθή και ζηλόφθονη στάση μου απέναντι στους μεγάλους;
Η δεύτερη λύσις είναι ασφαλώς θελκτικότερη, αφού μου δίδει την δυνατότητα να διατηρήσω την ανόητη υπεροψία μου και να συνεχίσω την δήθεν αφ΄ υψηλού, -και οπωσδήποτε αυτοθεραπευτική της μικρότητας μου-, κακόβουλη και απαξιωτική κριτική. Χρειάζομαι όμως ένα έρεισμα. Μιαν ευπρεπήν δικαιολογίαν. Ενα ικανό επιχείρημα. Κάτι σαν σκίαστρον κατάλληλον να μειώσει την λάμψιν των γιγάντων, των ικανών και δικαίως προβεβλημένων, και να επιτρέψει και την ιδικήν μου εμφάνισιν εις το στερέωμα, εμού, του ασθενεστέρας λάμψεως αδικηθέντος αστέρος. Κάτι που να λειτουργεί εναντίον τους τέλος πάντων!
Και τότε θυμήθηκα μια παλαιότερη και ευστοχότατη αναφορά ενός αθεράπευτου γκρινιάρη των εβδομαδιαίων στηλών. Του γνωστού για τις αντιδραστικές του απόψεις καθηγητού Χ. Γιανναρά. Και ιδού τι λέγει ο από μηχανής Θεός μου, ο προστάτης της ζηλοφθονίας μου, σε παλαιότερο δημοσίευμα του:
"Οι άνθρωποι της πολιτικής στην Ελλάδα σήμερα (οι κομματάνθρωποι), πολυπτυχιούχοι και φινετσάτοι ή προϊόντα του συνδικαλιστικού πρωτογονισμού, είναι αδύνατο να συντονιστούν με τον στοιχειωδέστερο έστω πολιτικό - κοινωνικό προβληματισμό. Κατανοούν, φυσικά, (τουλάχιστον ορισμένοι) τη γλωσσική διατύπωση των προβληματισμών, ίσως (λιγότεροι) και τη λογική τους. Αλλά τους είναι αδύνατο να μετάσχουν στον προβληματισμό, να προβληματιστούν οι ίδιοι. Τον οποιοδήποτε προβληματισμό θα τον εντάξουν στη μοναδική τους έγνοια: στη λογική της επανεκλογής τους"
Μέχρις νεοτέρας ανακουφίστηκα και συνεχίζω την πορείαν μου ως κακός.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006
-Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας
Το κείμενο που ακολουθεί συντάχθηκε το καλοκαίρι του 2004 με σκοπό να αποτελέσει έναυσμα μιας συζήτησης σχετικής με το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας. Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία λίγους μήνες νωρίτερα δεν ήταν άσχετη με τις προθέσεις και, κυρίως, με τις προσδοκίες του συντάκτη.
Ο προτεινόμενος διάλογος ωστόσο δεν ξεκίνησε ποτέ.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΓΗΡΑΝΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το δημογραφικό πρόβλημα άρχισε να απασχολεί τις αρχές της χώρας από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ήδη την περίοδο εκείνη το φαινόμενο της δημογραφικής κατάρρευσης του Ελληνικού πληθυσμού είχε αρχίσει όχι μόνον να λαμβάνει χαρακτηριστικά στατιστικής κανονικότητας, αλλά και να εμφανίζει πλέον σημεία μόνιμης εγκατάστασης.
Έκτοτε εκπονήθηκαν, και είδαν το φως της δημοσιότητας, αρκετές αξιόλογες μελέτες, που αν και σε σημαντικό βαθμό ανέταμαν το πρόβλημα, εκτίμησαν με σχετική μόνον αξιοπιστία τις αιτίες του και πρότειναν ανάλογους ατελείς τρόπους αντιμετώπισης.
Όμως, παρά το γεγονός ότι το πρόβλημα διαπιστώθηκε, τόσο ως προς την πλήρη έκταση του, όσο και ως προς την μείζονα σοβαρότητα του, η αντιμετώπιση του δεν αποτέλεσε ζήτημα εύλογου προβληματισμού για την κρατική διοίκηση και δεν προκάλεσε την υιοθέτηση ανάλογων μέτρων.
α) Η διακύμανση των δημογραφικών δεικτών, [ως φαινόμενο που αφενός υπακούει σε πολύπλοκους κανόνες και αφετέρου εξελίσσεται σε ικανό βάθος χρόνου], είναι αδύνατον να αποτελέσει οικεία παράσταση του απλού πολίτη, [που βρίσκεται αποκλειστικά προσανατολισμένος στην επεξεργασία των προσωπικών, καθημερινών και άμεσων προβλημάτων του].
Έτσι η συνειδητοποίηση, από την κοινή γνώμη, του κινδύνου της επερχόμενης δημογραφικής κατάρρευσης είναι ατελής και επισυμβαίνει με έμμεσο τρόπο, [και σε όψιμα μόνον στάδια της εξέλιξης του φαινομένου], ως απότοκος του βιώματος των παράπλευρων κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων που γεννώνται από αυτήν.
Υπό τις συνθήκες αυτές η αναζήτηση πραγματικών πολιτικών ευθυνών δεν βρίσκει ουσιαστικό έρεισμα και το δημογραφικό τείνει να θεωρείται μια συστηματική, μη επαρκώς προσδιορισμένη και αθεράπευτη κοινωνική νόσος, η διατήρηση της οποίας δεν προκαλεί ανάλογο πολιτικό κόστος.
β) Η αποτελεσματική αντιμετώπιση (και επίλυση) του δημογραφικού προβλήματος απαιτεί, σε κάθε περίπτωση, την υιοθέτηση και εφαρμογή μίας μακροπρόθεσμης πολιτικής στρατηγικού χαρακτήρα και εξαιρετικά υψηλού κόστους.
Η προοπτική αυτή, όμως, προϋποθέτει τον ριζικό επαναπροσανατολισμό του αναπτυξιακού και δημοσιονομικού μοντέλου της χώρας, ο βαθμός και η έκταση του οποίου μπορούν να επιτρέψουν να γίνεται λόγος ακόμη και για συνολικό επαναπροσδιορισμό του ίδιου του αξιακού συστήματος της κοινωνίας.
Εν όψει της παραδοχής αυτής και με δεδομένο ότι η ελληνική κοινή γνώμη δεν έχει πλήρως αντιληφθεί την σοβαρότητα του προβλήματος, παρόμοια πολιτική δεν είναι δυνατόν να γίνει ευρέως αποδεκτή και άρα εφαρμόσιμη.
γ) Το μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα των τελευταίων 15 ετών είχε σαν αποτέλεσμα την ποιοτική αλλοίωση και την άμβλυνση των άμεσων ορατών επιπτώσεων του δημογραφικού προβλήματος και πρόσφερε την δυνατότητα για την περαιτέρω αναβολή αφύπνισης και λήψης των απαραίτητων μέτρων.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί ότι η άποψη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης σχετικά με το ζήτημα των οικονομικών μεταναστών είναι μάλλον λανθασμένη. Πράγματι, η διαδεδομένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ελληνική κοινωνία ανέχεται μεγαλόψυχα και φιλοξενεί γενναιόδωρα τους οικονομικούς μετανάστες, θεωρώντας μάλιστα ότι εάν, (και όποτε), θελήσει θα μπορέσει να απαλλαγεί χωρίς δυσκολία από αυτούς, σε καμία περίπτωση δεν ευσταθεί. Αντίθετα η εγκατάσταση των ανθρώπων αυτών στην Ελλάδα υπακούει, σε γενικές γραμμές, σε νόμους προσφοράς και ζήτησης.
Υπό την έννοια αυτή, οι οικονομικοί μετανάστες καλύπτουν σήμερα πραγματικές ανάγκες της αγοράς εργασίας, [ανάγκες που σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκαν και (ή κυρίως) ως αποτέλεσμα της δυσμενούς εξέλιξης του δημογραφικού προβλήματος της χώρας], και σταδιακά, και παρά τις δυσκολίες, [που προέρχονται από την μη πλήρη παραδοχή της πραγματικότητας και την ανειλικρινή στάση των ελλήνων «εργοδοτών»], ενσωματώνονται στον κορμό της κοινωνίας ως αναπόσπαστο τμήμα της.
Εν όψει των παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το μεταναστευτικό ρεύμα λειτουργεί ήδη ως αυτόματος μηχανισμός θεραπείας της ανεπαρκούς ανανέωσης του γηγενούς πληθυσμού και δημιουργεί μία νέα μη αναστρέψιμη κατάσταση, την οποία όμως οι έλληνες αρνούνται, μάλλον επίμονα, να αποδεχθούν.
Από όλα όσα προεκτέθηκαν μπορεί να εξαχθεί το θεμελιώδες πολιτικό συμπέρασμα, σύμφωνα με το οποίο το δημογραφικό πρόβλημα, παρά την μείζονα σοβαρότητα του, δεν αποτελεί σε μαζικό επίπεδο αναγνωρισμένο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αντίθετα παραμένει, μέχρι και σήμερα, αντικείμενο συζήτησης αποκλειστικά των ανώτερων πολιτικών και πνευματικών κύκλων της χώρας.
Η διάγνωση, όμως, του προβλήματος από την Βουλή των Ελλήνων, την Ακαδημία Αθηνών, τα διάφορα Ινστιτούτα συναφών μελετών ή τούς ειδικούς επιστήμονες δεν είναι αρκετή για να προκαλέσει την λήψη αποτελεσματικών μέτρων. Και αυτό διότι οι διορθωτικές παρεμβάσεις που είναι ουσιωδώς απαραίτητες για την επίλυση του είναι τόσο σημαντικές σε έκταση, ώστε η άσκηση τους να μην είναι δυνατή χωρίς την ειλικρινή συναίνεση ή, τουλάχιστον, την ευρεία ανοχή του συνόλου των πολιτών.
Κοντολογίς, η κοινή γνώμη θα πρέπει κατ΄ αρχήν να αντιληφθεί την ύπαρξη του προβλήματος. Περαιτέρω, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα αυτό, λόγω της φύσης του, υπακούει στους θεμελιώδεις νόμους της δυναμικής της κίνησης των πληθυσμών και υπό την έννοια αυτή επιλύεται ήδη με αυτόματο και μη ελεγχόμενο τρόπο μέσω της οικονομικής μετανάστευσης, η οποία με φυσιολογικό τρόπο καλύπτει τα δημιουργούμενα κενά. Τότε μόνον θα καταστεί σαφές ότι, μακροπρόθεσμα, το αποτέλεσμα της δημογραφικής κατάρρευσης δεν θα είναι η ερήμωση της χώρας, αλλά, μάλλον, η σταδιακή και μη αναστρέψιμη αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης και φυσιογνωμίας της.
Οι διαπιστώσεις αυτές μετατοπίζουν τα διλήμματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και καθιστούν προφανέστερες τις διαθέσιμες επιλογές της πολιτείας, η οποία οφείλει να λάβει τις κατ΄ αρχήν αποφάσεις της σε θεμελιώδες και στρατηγικό επίπεδο.
Υπό την έννοια αυτή θα πρέπει, σε πρώτο στάδιο, να αποφασισθεί εάν θα προτιμηθεί η αποχή από οποιαδήποτε δράση ή εάν αντίθετα θα προκριθεί η άμεση ενεργητική παρέμβαση.
Αναπόφευκτα, όμως, τα αμέσως επόμενα χρόνια, το δυναμικότερο και πιο προικισμένο κομμάτι της τάξης αυτής θα διεκδικήσει την επαγγελματική και κοινωνική του αναβάθμιση και την περισσότερο αναλογική και ουσιαστική συμμετοχή του στην διαμόρφωση της προοπτικής της χώρας. Το αίσθημα διεκδίκησης θα ενισχύεται διαρκώς από την παρουσία μιας νέας γενιάς πολιτών, αυτής των άμεσων απογόνων τους, που θα μιλούν ελληνικά, θα θεωρούν την Ελλάδα σαν πρώτη και πραγματική πατρίδα τους και θα ταυτίζουν το μέλλον τους με αυτήν.
Είναι προφανές ότι οι συνθήκες αυτές θα ευνοήσουν τον σχηματισμό ισχυρών αντιτιθέμενων κοινωνικών πόλων και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης ρατσιστικών αισθημάτων και εχθρικού, συγκρουσιακού περιβάλλοντος.
Είναι προφανές ότι η εγγενής αβεβαιότητα σχετικά με τον βαθμό απόδοσης της πρώτης πηγής καθιστά απολύτως αναγκαία την λήψη μέτρων που θα στοχεύουν στην ομαλή εγκατάσταση των μεταναστών. Είναι επίσης προφανές ότι οι δύο πολιτικές πρέπει να εφαρμοσθούν ταυτόχρονα και παράλληλα η μία με την άλλη και να βρίσκονται σε διαρκή δυναμική ισορροπία, μέτρο της οποίας θα είναι η, σε κάθε χρονική στιγμή, κάλυψη των πραγματικών αναγκών της χώρας.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Όλες σχεδόν οι μελέτες που εκπονήθηκαν μέχρι σήμερα καταλήγουν σε ταυτόσημα συμπεράσματα, σύμφωνα με τα οποία οι αιτίες που οδήγησαν στην δημογραφική κατάρρευση, από την αρχή της 10ετίας του 1980, είναι πρωτευόντως αιτίες οικονομικής φύσης. Ασφαλώς στις μελέτες αυτές γίνεται λόγος και για αίτια με περισσότερο θεμελιώδη και αφηρημένο χαρακτήρα, (π.χ. αλλαγή αξιακού συστήματος, απώλεια παραδοσιακών θεσμών, καθιέρωση νέων προτύπων κ.λ.π.), πλην όμως τα αίτια αυτά τοποθετούνται και αξιολογούνται παράλληλα με τα αντίστοιχα οικονομικά, ωσάν να είχαν την ίδια βαρύτητα στην δημιουργία του προβλήματος. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται άλλωστε και από την ίδια την φύση των μέτρων που προτείνονται, μέτρα που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αμιγώς, [ή πρωτευόντως], οικονομικού χαρακτήρα.
Η επιθυμία τεκνοποίησης, ως αρχέγονη και πρωτεϊκή λειτουργία, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα ανταπόκρισης του ατόμου στο αξιακό του σύστημα, ο δε βαθμός ανάπτυξης της αποτελεί συνάρτηση του αισθήματος ασφάλειας και προοπτικής που προσφέρει το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Οι οικονομικές συνθήκες ασκούν μικρή επίδραση στο πλέγμα αυτών των παραγόντων και ειδικότερα όταν αυτές αξιολογούνται μέσα στο πλαίσιο του, κυρίαρχου πλέον, καταναλωτικού μοντέλου, επιδίωξη του οποίου είναι η διαρκής δημιουργία νέων «αναγκών», η δημιουργία δηλαδή νέων τρόπων ανάλωσης των διαθέσιμων οικονομικών πόρων.
Η υιοθέτηση των παραπάνω σκέψεων οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η βελτίωση της ατομικής οικονομικής θέσης του πολίτη δεν οδηγεί σε αξιόλογη αύξηση της επιθυμίας του για απόκτηση απογόνων. Αντίθετα η επιθυμία αυτή ενισχύεται σημαντικά από την αίσθηση συμμετοχής σε μια κοινωνία που μπορεί να εγγυηθεί συνθήκες συνοχής και αλληλεγγύης και να εμπεδώσει μόνιμο αίσθημα ασφάλειας και προοπτικής. Τα οικονομικά ή άλλα εξατομικευμένα μέτρα, που έχουν σκοπό την αντιμετώπιση του δημογραφικού, μπορούν να είναι αποτελεσματικά μόνον εάν εφαρμοσθούν επικουρικά και εξειδικευμένα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού, που κατ΄ αρχήν θα θεραπεύει τις θεμελιώδεις αιτίες του προβλήματος και θα εγκαθιστά πρωτογενώς την επιθυμία τεκνοποίησης.
Η συγκεκριμένη ανάγνωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αισιόδοξη, αφού βάσει αυτής το δημογραφικό πρόβλημα συνιστά γενικευμένη και συστηματική κοινωνική νόσο, τα αίτια της οποίας πρέπει να αναζητηθούν στην αλλαγή του αξιακού συστήματος της κοινωνίας, στην κατάρρευση της συλλογικότητας, στην εξαλείψει της κοινοτικής συνοχής και αλληλεγγύης, στην επικράτηση του ατομικισμού και του εξοντωτικού ανταγωνισμού και στην μείωση του αισθήματος ασφάλειας και προοπτικής.
Η οικονομική διάσταση προκύπτει ως απότοκος όλων αυτών, στο μέτρο της επικράτησης της εσφαλμένης αντίληψης, σύμφωνα με την οποία τα παραπάνω εν ανεπαρκεία αγαθά έχουν μετατραπεί σε αγοραία προϊόντα, που ο κάθε ένας μπορεί να τα προμηθευθεί, ανάλογα με τις δυνατότητες του.
Συνεπώς τα όποια οικονομικά μέτρα υιοθετηθούν θα έχουν μικρή μόνον αποτελεσματικότητα, θα δρουν, –παρά την καθολική τους εφαρμογή-, εξατομικευμένα και δεν θα είναι ικανά να προκαλέσουν ουσιώδη ανατροπή των δημογραφικών δεικτών.
Η Νέα Δημοκρατία, λόγω της μακράς παραμονής της εκτός εξουσίας και της εκτεταμένης ανανέωσης του πολιτικού της προσωπικού είναι κατ΄ ουσίαν ένα κόμμα χωρίς παρελθόν. Το γεγονός αυτό της επιτρέπει να δημιουργήσει κλίμα αυξημένων προσδοκιών, να εμπνεύσει αισιοδοξία και να κινητοποιήσει έτσι την κοινωνία προς την κατεύθυνση πραγματοποίησης σημαντικών αλλαγών. Διαθέτει κατά συνέπεια την δυνατότητα να αποσπάσει από τους πολίτες την αναγκαία συναίνεση που θα της επιτρέψει να παρακάμψει την στείρα διαχειριστική λογική και να χειριστεί τα προβλήματα του τόπου σε δομικό και θεμελιώδες επίπεδο.
Παρά το γεγονός ότι ο χρονικός ορίζοντας πλήρους υλοποίησης παρόμοιων εξαγγελιών είναι μακρύς, ή και αβέβαιος, τα αποτελέσματα της οραματικής αφομοίωσης τους από την κοινωνία είναι άμεσα ορατά. Πράγματι οι προσδοκίες που αναπτύσσονται μειώνουν την δυσπιστία, αυξάνουν την ανοχή, εξασφαλίζουν κλίμα συναίνεσης και καθιστούν την εφαρμογή των επί μέρους εξειδικευμένων πολιτικών ανεμπόδιστη.
Η αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος μπορεί να σχεδιαστεί μόνον μέσα στο πλαίσιο που περιγράφεται παραπάνω και υπό την αναγκαία προϋπόθεση ότι οι πολίτες της χώρας θα αναγνωρίσουν την ύπαρξη του και θα εκτιμήσουν την μείζονα σοβαρότητα του. Για τον λόγο αυτό το επίμαχο ζήτημα, που σήμερα αναφέρεται μόνον σποραδικά και σχεδόν τυχαία, πρέπει να αναδειχθεί σε κεντρικό και πρωταρχικό στοιχείο του καθημερινού πολιτικού λόγου, σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταστεί σαφές ότι η επίλυση του αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την προσέγγιση όλων των υπόλοιπων οραματικών στόχων.
Περαιτέρω θεμελιώδης προϋπόθεση για την εγκατάσταση ευνοϊκών συνθηκών αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος είναι η δημιουργία στην κοινή γνώμη της βεβαιότητας ότι καταβάλλονται όντως σοβαρές και αξιόπιστες προσπάθειες για την καταπολέμηση της ανεργίας, την αναζωογόνηση της υπαίθρου, την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και παιδείας, την προστασία της μητρότητας, με την δημιουργία ελαστικής σχέσης οικογένειας – εργασίας, την εν γένει διευκόλυνση του στεγαστικού προβλήματος κ.λ.π.
Πρέπει να σημειωθεί ότι για όλα τα παραπάνω η παρουσίαση απτών και μετρήσιμων αποτελεσμάτων είναι λιγότερο σημαντική από αυτή καθ΄ αυτή την αξιοπιστία και την πειστικότητα των σχετικών εξαγγελιών, αφού το βασικό ζητούμενο είναι η καλλιέργεια κλίματος συναίνεσης, η ανάπτυξη προσδοκίας και αισιόδοξης προοπτικής και εν υστάτη αναλύσει η ανάκτηση του ουσιώδους, που δεν είναι άλλο από την αρχέγονη χαρά της ζωής.
Στα πλαίσια του υπομνήματος αυτού παρέλκει ασφαλώς η αναφορά των ειδικότερων μέτρων (οικονομικών ή άλλων) που είναι σκόπιμο να εφαρμοσθούν για την τακτική αντιμετώπιση των επί μέρους εξειδικευμένων προβλημάτων. Άλλωστε όπως προαναφέρθηκε τα μέτρα αυτά ελάχιστα μπορούν να αποδώσουν εάν δεν προηγηθεί η δημιουργία του ευνοϊκού γενικού πλαισίου. Σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμο να σημειωθεί ότι:
η παροχή βασικών υπηρεσιών υψηλής ποιότητας πρέπει να λάβει προτεραιότητα σε σχέση με τα όποια μέτρα άμεσης οικονομικής ενίσχυσης
η αναβολή του γάμου και της πρώτης τεκνοποίησης πρέπει να καταπολεμηθεί δραστικά
η επανασυγκρότηση της οικογένειας των δύο γενεών –μέσα στο πλαίσιο κοινοτήτων μικρού μεγέθους- πρέπει να επιδιωχθεί έντονα
τα μέτρα προστασίας και παροχής υπηρεσιών στο παιδί για όλο το διάστημα μέχρι την ενηλικίωση του πρέπει να λάβουν υψηλή προτεραιότητα
η γέννηση του δεύτερου –και δευτερευόντως του τρίτου- παιδιού πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ειδικής στόχευσης
Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006
-Το blog ανοίγει και πάλι !!!
Το blog ανοίγει και πάλι !!! Ναι αγαπητοί μου αναγνώστες!!! Ανοίγουμε σε λίγες μέρες με νέα και άκρως εντυπωσιακά δημοσιεύματα, από την πατρίδα και το εξωτερικό!!!
Μάλιστα από τώρα σας ενημερώνουμε ότι το επόμενο μας post θα φέρει τόν τίτλο:
"Huzur Trans - Hosgeldiniz Avrupa",
και θα αναφέρεται στην γλώσσα ήλιο, την γλώσσα μητέρα όλων των γλωσσών, την αγαπημένη μας νέα επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την τουρκική. Την τιμημένη τουρκική. Aferim.
Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε η επιγραφή που δέσποζε στον μουσαμα μιας υπερήφανης τουρκικής νταλίκας που κατάπινε αγέρωχη τον περασμένο Αύγουστο τα χιλιομετρα της Εγνατίας προς την Ηγουμενίτσα, την νέα πύλη της Ευρώπης. Της Αβρούπα του νέου Τουρκικού αιώνα. Έγραφε λοιπόν ο μοσαμάς της νταλίκας με τεράστια γαλάζια γράμματα:
HUZUR TRANS
Δηλαδή, σε ελληνική απόδοση, άνετες μεταφορές, ή ξεκούραστες μεταφορές ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάτι σαν το, αν θέλετε να μεταφέρετε το πράγμα σας στην Αβρούπα ξεκούραστα και με το χουζούρι σας ελάτε σε μας. Εγγύηση!
Huzur Trans λοιπόν. Η ξεκούραστη μεραφορά.
Όπως και "Buzdolapi" to ψυγείο, "Buzluk" η κατάψυξη, "Havuz" η μαρμάρινη πολυτελής πισίνα του ξενοδοχείου Ciragan, "Araba vaporu" το Ferry Boat, "kalem" το μολύβι και "Dolma Kalem", -γεμιστό μολύβι δηλαδή-, το στυλό διαρκείας που παίρνεις από τον"Kıtapçı", "merakli oğlan" οι έντιμοι, φιλομαθείς και επιμελείς μαθητές που μελετούν κα κοιτάνε μόνο "doğru", προς το μέλλον της πατριδας τους, "Damar sertliği" η Αρτηριοσκλήρυνση , "sevdali" και "sevdalu" τα αγόρια και τα κορίτσια που ερωτεύονται και αγαπούν με πραγματικό πάθος, "
Όλα αυτά τα σπουδαία, τα hayiria δηλαδή, προσπαθείστε να τα πείτε με την μόνη σωστή προφορά. Αυτήν της μητέρας γλώσσας. Δεν γίνεται αλλοιώς. Και τότε μόνον θα μπορέσετε να τα κατανοήσετε βαθιά και να αντιληφθείτε τις βαθύτερες νοηματικές τους διαστάσεις (σημ. αν είστε πόντιος θα τα καταφέρετε μάλλον καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους).
Και μετά προσπαθείστε να σκεφθείτε γιατί όλες αυτές οι λέξεις, αλλά και πάρα πολλές άλλες, φαίνονται τόσο αστείες σε μας τους έλληνες την στιγμή που αφήνουν μάλλον αδιάφορο τον μέσο γερμανό που θα τύχει να διασταυρωθεί με την απαστράπτουσα Huzur νταλίκα όταν αυτή διασχίζει εξίσου αγέρωχα τις υπέροχες Autobahn της φίλης χώρας.
Όμως αρκετά. Η συνέχεια στο επόμενο!
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006
-To blog κλείνει προσωρινά
Το blog κλείνει προσωρινα λόγω μετακόμισης. Απίστευτη ενόχληση, αλλά αναγκαστική.
Παρακαλώ τους πολυάριθμους επισκέπτες μου να κάνουν υπομονή. Ξέρω ότι είναι δύσκολο.
Θα τα ξαναπούμε όμως σε 20 περίπου ημέρες, με νεότερα και πιό ενδιαφέροντα δημοσιεύματα.
Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006
-Σε ελληνικό νησί το καλοκαίρι του 2006
Ποιός έκλεψε τις ψυχές των ανθρώπων αυτής της χωρας;
Και πως μπορεί κανείς να τις βρεί για να τις ξαναδώσει πίσω;
Τρίτη, Αυγούστου 22, 2006
-Να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας;
Α, όχι! Σε Έλληνας σαν κ΄ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες!
"[...]Η οθωνική φιλοσοφία καλλιεργήθηκε στις όχθες του λιμνάζοντος Ιλισσού και η παιδεία υπηρέτησε πιστά τις κρατικές επιταγές. Τίποτε δεν έπρεπε να θυμίζει την πραγματικότητα. Ούτε καν η γλώσσα. Όλα παραποιήθηκαν κι όλα πέρασαν από τον πάγκο του ανελέητου Προκρούστη ώστε να καταντήσουμε όχι μόνο ανάδελφοι αλλά και άκληροι, αφού απαρνηθήκαμε την αλεξανδρινή, την ελληνορωμαϊκή, τη βυζαντινή και την οθωμανική κληρονομιά και σβήσαμε από τους χάρτες ότι βρισκόταν έξω από την επικράτεια του 1830.
Αξιοθρήνητοι ναυαγοί σε μιαν άγονη νησίδα όπου ξέθαβαν αρχαιότητες για να ΄χουν κάτι να δείχνουν στα παιδιά τους, όταν θα ερχόταν η ώρα τους να τους μιλήσουν για τις ρίζες τους. Πλήρως αποκομμένοι από τον περιβάλλοντα χώρο: τον αλύτρωτο Ελληνισμό και τους αλλοεθνείς λαούς, ομοδόξους και ετεροδόξους, με τους οποίους είχαν συνυπάρξει οι Έλληνες επί αιώνες ή και χιλιετίες..."
(Aποσπάσματα απο ομιλία της κ. Μαριάννας Κορομηλά σε εκδήλωση του Δήμου Κομοτηνής). Για περισσότερα κάντε κλίκ εδώ.
Πόσο σωστά αλήθεια διέγνωσε το θλιβερό τέλος του οικουμενικού ελληνισμού ο ποιητής!
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, ας μην γινόμαστε τόσο άδικοι με τον δυστυχή Όθωνα. Πριν από αυτόν η πατρίδα είχε προλάβει να ανακαλύψει μόνη το χαμένο της πρόσωπο και να προετοιμαστεί για την αναγέννηση που ερχόταν, μέσα από την πολιτισμική πλημμυρίδα του Κοραϊκού διαφωτισμού. Ας δούμε πως τον βλέπουν κάποιοι από τους άφθονους θαυμαστές του:
"...Ήθελε να καταπολεμήσει το βυζαντινό σκότος εν τη γενέσει του. Ο Κοραής όπως όλοι οι κορυφαίοι διανοητές της εποχής του ενστερνίζονταν την άποψη ότι το βυζάντιο είναι ο θεοκρατικός δεσποτισμός του Μεσαίωνος και η παρακμή του πολιτισμού και έτσι με απαράμιλλο ηρωισμό προετοίμαζε το έδαφος της πλήρους αποκοπής του νεότερου Ελληνισμού από την μακραίωνα βυζαντινή λαίλαπα ... ... Όμως πάνω απ΄ όλα τα ζητήματα έβαλε το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων που το ιχνογράφησε στην Αρχαία Κλασσική Ελλάδα ..."
Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006
-Επάνοδος από την Ελλάδα
Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ΄, Έρμιππε.
Μεθαύριο θαρρώ∙ έτσ΄ είπε ο πλοίαρχος.
Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε∙
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.
όσο που απ΄ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν
δεν χαίροσουν και συ; Αξίζει να γελιούμαστε;-
αυτό δεν θα ΄ταν βέβαια ελληνοπρεπές.
είμεθα Έλληνες κ΄εμεις – τι άλλο είμεθα; -
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις
που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.
Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους
να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας
(θυμάσαι πως γελούσαμε με δαύτους
σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήρια μας)
που κάτω από το εξωτερικό τους το επιδεικτικά
ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,
καμιά Αραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο
καμιά Μηδία και δεν περιμαζεύεται,
και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι
πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.
Α όχι δεν ταιριάζουνε σ΄ εμάς αυτά.
Σ΄ Έλληνας σαν κ΄ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.
Το αίμα της Συρίας και της Αιγύπτου
που ρέει μες στες φλέβες μας να μη ντραπούμε,
να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.
(από τα κρυμμένα του Κ. Καβάφη - Ιούλιος 1914)
Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006
-Μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;
(εναλλακτικός τίτλος: "Άλλος χρωστάει και άλλος πληρώνει;")
Σύμφωνα με την είδηση, η καγκελάριος Ανκέλα Μέρκελ φέρεται να έχει αποφασίσει την αποστολή 3.000 γερμανών στρατιωτών στην ειρηνευτική δύναμη, μια πρωτοβουλία που είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και τις σημερινές φιλοδοξίες της να παίξει σημαντικό ρόλο στην διεθνή πολιτική.
«Πρέπει να το κάνουμε (σ.σ. να στείλουμε στρατιώτες), όχι παρά το Ολοκαύτωμα, αλλά εξαιτίας του Ολοκαυτώματος. Οι γερμανοί στρατιώτες θα φρουρούν τα σύνορα του Ισραήλ. Θα είναι εκεί για να προστατεύσουν ζωές Εβραίων» είπε ο Βέρνερ Σόνε, γνωστός σχολιαστής στην κρατική τηλεόραση.
Η επίσημη απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης αναμένεται την ερχόμενη εβδομάδα. (από το ΒΗΜΑ της Πέμπτης 17/8/2006/)
Τελικά ίσως να είχε δίκαιο εκείνα τα παλιά χρόνια ο Θ. Πάγκαλος όταν, -για άλλους λόγους βέβαια-, έλεγε κάτι πράγματα για γίγαντες με μυαλά μικρού παιδιού.
Αν οι γερμανοί νομίζουν ότι πρέπει να πάνε στον Λίβανο για να εξοφλήσουν επί τόπου ένα ακόμη ληξιπρόθεσμο λογαριασμό τους προς τους εβραίους ας το ξανασκεφθούν και ας αποφασίσουν ότι θα ήταν μάλλον καλύτερα να κάτσουν ήσυχοι εκεί που κάθονται. Αυτόν τον καιρό άλλωστε κάνει πολύ ζέστη εκεί στα νότια.
Αν, αντίθετα, αισθάνονται ότι έχουν απεξαρτηθεί από τις ενοχές και τα συμπλέγματα τους και ότι είναι ήδη σε θέση να μεταβούν στην περιοχή ως ουδέτερη ειρηνευτική δύναμη, ικανή να επιδείξει, εάν χρειασθεί, την απαραίτητη σκληρότητα και προς τις δύο πλευρές, τότε καλώς να βάψουν κυανά τα κρανία τους και να οδεύσουν προς την κόλαση.
Παράλληλα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα αν, έστω και με καθυστέρηση, αποφάσιζαν να χορηγήσουν πλήρη δικαιώματα εγκατάστασης σε 2-3 εκατ. παλαιστινίους από την Γάζα και τα Κατεχόμενα. Έτσι, για να φεύγουν από την μέση και τα τελευταία γραμμάτια που τους μείναν απλήρωτα από το Ολοκαύτωμα.
Σάββατο, Αυγούστου 05, 2006
-Πολιτισμός. Η βαριά βιομηχανία του Εθνους.
Πριν από αρκετά χρόνια, ίσως και δέκα, σε ένα παλιό αφιέρωμα της ΕΣΤΙΑΣ για το Άγιον Όρος που έπεσε στα χέρια μου, διάβασα ένα πολύ όμορφο κείμενο του Φώτη Κόντογλου. Μιλούσε για την ολιγοήμερη παραμονή του σε μια καλύβα ψαράδων μοναχών στην Έρημο του Όρους, κάπου κοντά στα Καυσοκαλύβια. Και με την συγκίνηση του ανθρώπου που λιγότερο παρατηρεί και μελετά και περισσότερο μετέχει, εικονογραφούσε με ενάργεια έναν τρόπο ζωής, ένα αρχαίο, ορθόδοξο και ελληνικό βίωμα που πλέον έχει χαθεί για πάντα. Έγραφε ο Κόντογλου:
«… Είχε έρθει μια μέρα στα Καψοκαλύβια ένας καλόγερος από κάποιο ψαραδόσπιτο που ήταν ανάμεσα στον κάβο Σμέρνα και στα Καψοκαλύβια, και τον φιλοξένησε ο πάτερ Ισίδωρος και γνωρισθήκαμε. Τον λέγανε Νείλο, κ΄ ήτανε Μυτιληνιός. Φεύγοντας με προσκάλεσε να πάγω στο κελί του. Σε δύο τρεις μέρες, πήγα. Στο Όρος βλέπει κανείς πολλά ασυνήθιστα πράγματα και χτίρια, πλην το κελί του πάτερ Νείλου ήτανε από τα πιο παράξενα. Σε αυτό το μέρος κατεβαίνανε δύο ραχοκοκαλιές από βράχια και κάνανε δύο κάβους που τραβούσανε βαθιά στην θάλασσα, ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τόσο, που έλεγες πως το νερό που βρισκότανε ανάμεσα τους ήτανε ποτάμι κι όχι θάλασσα. Εκεί που έσμιγε ο ένας κάβος με τον άλλον, σηκωνόντανε δυό ράχες από βράχια κι ήτανε τόσο κοντά, που σκοτείνιαζε εκείνο το μέρος, ας έλαμπε ο ήλιος το καλοκαίρι. Σ΄ αυτό το μέρος, μέσα σ΄ αυτή την τρύπα, ήτανε χτισμένος ο αρσανάς του πάτερ Νείλου. Τα νερά ήτανε άπατα και σκοτεινά μέσα σε κείνο το κανάλι. Το σπίτι τόχανε χτισμένο λίγο παραπάνω από την θάλασσα, θεμελιωμένο στο βράχο, με χαγιάτια και με καμάρες, όπως συνηθίζεται στο Όρος από τα παληά χρόνια, με μαύρες πλάκες αντί για κεραμίδια. Λίγο παραπάνω ήτανε χτισμένη η εκκλησιά, μικρή, με σκαλιστό τέμπλο και με όλα τα καθέκαστα. Αποπάνω κρεμότανε ένα βουνό δασωμένο και στην κορφή είχε ένα βράχο απότομο, μ΄ ένα σπήλαιο. Σ΄ αυτό το σπήλαιο ασκήτευε προ λίγα χρόνια ένας γέροντας που στάθηκε στα νιάτα του οπλαρχηγός στην Μακεδονία. Τώρα είχανε φωλιάσει όρνια μέσα στην σπηλιά και τάβλεπα που πέρνανε βόλτες γύρω στη ράχη. Ο Νείλος και η συνοδεία του είχανε δυό τράτες και δυό βάρκες. Ήτανε εφτά – οχτώ νοματέοι, πέντε μεγάλοι και δυό τρία καλογέρια. Όλοι τους ήτανε ηλιοκαμένοι, μαύροι σαν αραπάδες. Ο πάτερ Νείλος είχε απάνω του μια ησυχία και μιαν απλότητα που σε έκανε να τον αγαπήσεις και να τον σεβαστείς. Λιγόλογος, μα ολοένα ήτανε χαμογελαστό το πρόσωπο του, με κάτι χείλια χοντρά σαν του αράπη, με μαύρα και πυκνά γένεια, που φυτρώνανε κάτω από τα μάτια του και σκεπάζανε τα μάγουλα του. Με τη σκούφια που φορούσε ήτανε ίδιος βαβυλώνιος. Ξυπόλητος, όπως δα ήτανε όλοι τους, φορούσε απάνω ένα σκούρο πουκάμισο και κάτω ένα βρακί ανατολίτικο ίσαμε τα γόνατα. Τις μέρες που κάθησα εκειπέρα, ο Νείλος κ΄ ένας δόκιμος δεν πηγαίνανε με την τράτα για να μου κρατήσουνε συντροφιά. Ήτανε κ΄ ένας γέρος, πάτερ Αθανάσιος, που φύλαγε πάντα το σπίτι. Σαν γυρίζανε από το ψάρεμα βγάζανε τα ψάρια έξω και αφού διαλέγανε λίγα χοντρά για να φάμε, κι άλλα για πάστωμα, τα ψιλά τα κάνανε ένα σωρό και τα αφήνανε να σιτέψουνε για να τα΄ αλατίσουνε. Από τα χοντρά παστώνανε πολλούς ροφούς, νάχουνε το χειμώνα. Ψιλά, μαρίδα και σαρδέλλα, παστώνανε πολλά βαρέλια και τα στέλνανε στη Σαλονίκη. Καθόντανε σταυροπόδι γύρω στο σωρό και παστώνανε. Όλο το σπίτι μύριζε μια τέτοια ψαρίλα, που στην αρχή γυρίζανε άνω κάτω τα στομάχια μου. Μα σιγά σιγά συνήθισα και δεν καταλάβαινα την ψαρίλα σχεδόν ολότελα. Συλλογιζόμουνα κιόλας πως έτσι θα μυρίζανε κι ο Χριστός κ΄ οι απόστολοι. Οι άνθρωποι κ΄ ότι έπιανες, όλα μυρίζανε ψαρίλα. Ακόμα και μέσα στην εκκλησιά ένοιωθες αυτή τη μυρουδιά. Τις ώρες που λείπανε οι άλλοι στο ψάρεμα, κουβεντιάζαμε με τον πάτερ Νείλο για θρησκευτικά και για τα ιστορικά του σπιτιού του, τι φουρτούνες περάσανε, τι θεριόψαρα συναντήσανε, τι καΐκια βουλιάξανε από τότες που κάθησε σ΄ αυτό το μέρος κι άλλα λογιώ λογιών. Άλλη φορά πάλι, εκεί που καλαφάτιζε μια βάρκα τραβηγμένη έξω, έψελνε με τη γλυκειά φωνή του, κ΄ έκανε τον δεξιό ψάλτη κι εγώ τον αριστερόν. Λέγαμε τις Καταβασίες της Μεταμορφώσεως (γιατί ήτανε εκείνες οι μέρες του Αυγούστου) «Χοροί Ισραήλ αήκμοις ποσί, πόντον ερυθρόν και υγρόν βυθόν διελάσαντες», τα Πασαπνοάρια με το δοξαστικό «Παρέλαβεν ο Χριστός τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην», κι ύστερα λέγαμε αργώς και μετά μέλους το Κοινωνικό «Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευόμεθα εις τον αιώνα». Στο τέλος όμως ψέλναμε πάντα το «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το πνεύμα το άγιον, και δι΄ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι». Δεν μπορώ να παραστήσω το πόσο συγκινημένη ήτανε η καρδιά μου σαν άκουγα να ψέλνει ο ψαράς ο πάτερ Νείλος, ξυπόλητος, με το κατραμωμένο βρακί, με τα φύκια κολλημένα πάνω στα γυμνά ποδάρια του, να ψέλνει με κείνη την αρχαία μελωδία και να λέγει στίχους Ιαμβικούς, και παραπέρα ν΄ αφρίζουνε τα παμπάλαια ελληνικά κύματα κι ο αγέρας να βουΐζει πανηγυρικά απάνω στα θεόχτιστα βράχια και στα δέντρα! Μα η πιο βαθειά κι η πιο παράξενη συγκίνηση μ΄ έπιανε την Κυριακή και τις άλλες γιορτινές μέρες που λειτουργούσε ο πάτερ Νείλος ο ψαράς και γινότανε ιερέας του Υψίστου, αυτός που τον έβλεπα τις άλλες μέρες ν΄ αλατίζει ψάρια, να καλαφατίζει βάρκες, να ματίζει σκοινιά, να γραντολογά καραβόπανα, να βολεύει άγκουρες, να μπαλώνει δίχτυα, μαζί με τη συνοδεία του! Και στη λειτουργία γινότανε σαν πατριάρχης, με το επανωκαλύμμαυχο, με το χρυσό φελόνι, με τα επιμάνικα, με το επιγονάτιο, και δεότανε μυστικώς μπροστά στην αγία Τράπεζα «υπέρ των του λαού αγνοημάτων», «ως ενδυόμενος την της ιερατείας χάριν». Ω! Τι εξαίσια και φρικτά μυστήρια έχει η ταπεινή ορθοδοξία μας! Μα η καρδιά μου δάκρυζε αληθινά από άγια χαρά κι από κατάνυξη, σαν στρώνανε για να φάμε και ευλογούσε την τράπεζα ο πάτερ Νείλος με τα θαλασσοψημένα δάχτυλα του, ενώ γύρω στεκότανε με σταυρωμένα χέρια εκείνοι οι απλοί ψαράδες, κουρασμένοι, θαλασσοδαρμένοι, ξεχασμένοι από τον κόσμο μέσα σε κείνη την καταβόθρα. Κι έλεγε με την ταπεινή φωνή του ο πάτερ Νείλος «Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου, ότι άγιος ει πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», ενώ μας απόσκιαζε η πλώρη του τρεχαντηριού κ΄ η αρμύρα ερχότανε από το βουερό το πέλαγο».
Αν και έχω περπατήσει πολλές φορές τα βράχια της περιοχής δεν μπόρεσα να ανασύρω από την μνήμη μου κάποια γνώριμη εικόνα. Δεν μπόρεσα να φανταστώ σε πιο σημείο της ακτογραμμής θα μπορούσε να βρίσκεται ο αρσανάς της διήγησης. Άλλωστε οι νότιες ακτές της χερσονήσου είναι άγριες, απότομες και σχεδόν απροσπέλαστες και γιαυτό το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού περνάει αρκετά ψηλά πάνω από την θάλασσα, τόσο, που να αφήνει στον πεζοπόρο ελεύθερη μόνο την θέα του ανοικτού πελάγους.
Πρέπει να ήταν την άνοιξη του 2002 η τελευταία φορά που βρέθηκα με έναν καλό φίλο στα ίδια μέρη. Έχοντας ξεκινήσει νωρίς το μεσημέρι από την Κερασιά, στα 800 περίπου μέτρα, πεζοπορήσαμε ανατολικά, μέσα στο δάσος, μέχρι να καταλήξουμε στην Καλύβα του Αγίου Νείλου, στην κορυφή ενός θεόρατου βράχου που υψώνεται κάθετα από την θάλασσα. Από εκεί στρέψαμε πίσω προς την δύση, για τα Καυσοκαλύβια, ακολουθώντας το δύσκολο μονοπάτι που ανεβοκατεβαίνει, άλλοτε κοντά και άλλοτε σε απόσταση από την ακτή, ψηλά, πάνω από απόκρημνα βράχια.
Λίγο μετά τον Άγιο Νείλο, στο τέλος μιας μεγάλης κατηφόρας, η πορεία ενός χοντρού τηλεφωνικού καλωδίου στα αριστερά μας μας αποκάλυψε την αρχή ενός στενού και απότομου μονοπατιού, που κατηφόριζε στο βάθος της χαράδρας, σχεδόν κρυμμένο πίσω από μικρούς βράχους. Στο μυαλό μου γύρισε αμέσως η διήγηση του Κόντογλου. Κατεβήκαμε σχεδόν τρέχοντας. Και ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Ο παλιός αρσανάς του πατέρα Νείλου και της συνοδείας του. Οι δύο μεγάλοι απότομοι κάβοι, ο βαθύς και στενός σαν ποτάμι κόλπος, η σκιερή ακτή, η θεμελιωμένη στον βράχο πέτρινη καλύβα, τα απομεινάρια της μικρής εκκλησίας, η παλιά σκάλα που δένανε τα καΐκια.
Βρίσκονταν όλα στην θέση τους. Όχι όμως όπως τα είχαν αφήσει οι τελευταίοι ένοικοι. Γιατί οι καινούργιοι ιδιοκτήτες, παρόλου που δεν μένουνε ποτέ εκεί, φρόντισαν να κάνουν κάποιες αποφασιστικές και αναγκαίες παρεμβάσεις με προφανή σκοπό να προετοιμάσουν την καλύβα για τις αυξημένες ανάγκες του 21ου Ελληνικού αιώνα.
Πρώτα από όλα ενισχύσανε με μπόλικο κονίαμα το επάνω όριο των τοίχων και στην θέση της πέτρινης σκεπής τοποθέτησαν μια θαυμάσια επίπεδη τσιμεντένια πλάκα. Η απλή αυτή κατασκευή διαθέτει αντοχή αλλά και αισθητική αρτιότητα. Επιπλέον η εμπρόσθια προέκταση της λειτουργεί και ως αποτελεσματικό σκίαστρο για την ευρύχωρη και πολυλειτουργική βεράντα. Ποιά βεράντα;
Μα την βεράντα που δημιουργήθηκε με την προσθήκη ενός υπέροχου μπετονένιου σκελετού που έζωσε αρμονικά από την μέση και κάτω την παλιά πέτρινη κατασκευή. Μάλιστα, για λόγους ασφάλειας, στην εμπνευσμένη αυτή σύνθεση προστέθηκε μια σειρά από υπέροχα περίτεχνα κάγκελα υδραυλικού σωλήνα που πάνω στους κομψούς πυλώνες τους διατρέχουν περιμετρικά το σύνολο
και καταλήγουν στην βάση της πρϋπάρχουσας σκάλας.
Αλλά ο σχεδιαστής πέτυχε να πιάσει με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Γιατί το ευμεγέθες της κατασκευής από την πλευρά της θάλασσας δημιουργεί τον απαραίτητο χώρο για έναν ισόγειο, στεγασμένο και πολυλειτουργικό αποθηκευτικό χώρο, ευρύχωρο και άμεσα προσπελάσιμο για κάθε χρήση.
Από την μεριά της θάλασσας παλι, το κατέβασμα της κατασκευής προς την ακτή εντυπωσιάζει με την απλότητα αλλά και την στιβαρότητα του.
Τα δύο σοφά τοποθετημένα ανισομεγέθη ανοίγματα εξυπηρετούν ασφαλώς τις ανάγκες φωτισμού και εξαερισμού της αποθήκης. Παράλληλα όμως αποτελούν και μια αισθητική πινελιά που ολοκληρώνει με ευαισθησία την σύνθεση.
Τέλος, ο περιβάλλων χώρος, ένα μεγάλο μέρος της ακτής, που κάποτε ήταν γεμάτη με εκείνες τις άχαρες γυαλιστερές στρογγυλεμένες κροκάλες, καλύφθηκε με ένα ίσιο και καθαρό στρώμα τσιμέντου που καθιστά την πρόσβαση ανεμπόδιστη και ασφαλή.
Που ήταν το ΚΕΔΑΚ (για όσους δεν γνωρίζουν, το Κέντρο Διαφύλαξης Αγιορείτικης Κληρονομιάς);
Μα που άλλού; Στα γραφεία του στην Θεσσαλονίκη.
Άντε και σε κανένα από τα εργοτάξια των 20 κυρίαρχων μονών που εδώ και χρόνια, -με κονδύλια και της Ευρωπαϊκής Ένωσης-, συντηρούνται και αναπαλαιώνονται με εντατικούς ρυθμούς. Μόνον αυτά. Μόνο τα μοναστήρια. Ίσως και λίγα άλλα κτίρια μνημειακού χαρακτήρα στις Καρυές. Όλα τα υπόλοιπα, από το 2,000 και πλέον κτίσματα του Αγίου Όρους, αφήνονται στην τύχη τους, έρμαια των αλόγιστων παρεμβάσεων και θύματα της κακογουστιάς και της χυδαίας αισθητικής των προσωρινών ενοίκων τους.
Γιατί είναι προφανές ότι η ελληνική διοίκηση (με άλλα λόγια ο μέσος έλληνας που την συντηρεί και την στηρίζει) αδυνατεί να κατανοήσει ότι το φυσικό και το πολεοδομικό περιβάλλον αποτελούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο και ότι, υπό την έννοια αυτή, κανένα οικοδόμημα δεν μπορεί να σταθεί και να αναδειχθεί αυτοτελώς. Αντίθετα μπορεί να ιδωθεί μόνον ως μέρος, προσάρτημα και συνέχεια των πραγμάτων που το περιβάλλουν.
Επιπλέον η ελληνική διοίκηση (με άλλα λόγια ο μέσος έλληνας που την συντηρεί και την στηρίζει) αδυνατεί να κατανοήσει την βαθύτερη ουσία του πολιτισμού. Αδυνατεί να αντιληφθεί τον πολιτισμό ως καθολικό βίωμα και συνολικό τρόπο ύπαρξης. Ως πολύπλοκo ιστό πολλών μικρών, απλών και καθημερινών πραγμάτων που κάθε τόσο, στις μεγάλες στιγμές των λαών, συμπυκνώνονται, από τους καλύτερους εκπροσώπους του, για να μετουσιωθούν σε έργα μνημειακού χαρακτήρα. Σε κατασκευάσματα υψηλής συμβολικής αξίας, που στην μορφή και τις γραμμές τους, με εργαλείο και μέσο την ιδιοφυία των άμεσων δημιουργών τους, αποτυπώνονται η φυσιογνωμία, τα χαρίσματα και η πνευματική αλκή των γενεών που τους ανέδειξαν.
Ο Παρθενώνας δεν φτιάχτηκε από δύο αρχιτέκτονες. Παραγγέλθηκε σε αυτούς από τους πολίτες μιας ελεύθερης πόλης, που έτσι ακριβώς τον ήθελαν και έτσι τον ζήτησαν. Το ίδιο και οι μεγάλοι καθεδρικοί της δυτικής χριστιανοσύνης. Που αν κοιτάξει κανείς τους δρόμους και τις γειτονιές γύρω τους, αν δει όλα τα μικρότερα, απλά και καθημερινά πράγματα που στέκονται με δέος στη σκιά τους, καταλαβαίνει αμέσως. Και δεν ρωτάει πως, και με ποιόν τρόπο, υψώθηκαν εκεί αυτά τα βέλη να δείχνουνε τον δρόμο προς τον ουρανό.
Για όλους αυτούς τους λόγους η ταπεινή καλύβα του πατέρα Νείλου, κάπου στην Έρημο του Αγίου Όρους, ανάμεσα στον κάβο Σμέρνα και στα Καυσοκαλύβια, έχει την ίδια αξία με τους περίτεχνους τρούλλους του καθολικού της Πατριαρχικής και Χρυσοπηγιακής και Ιεράς και Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου. Είναι γιατί τα πρώτα πρέπει να στέκονται τριγύρω, σιωπηλοί και ταπεινοί μάρτυρες, για να ιστορούν στους πεζοπόρους πως βρέθηκαν τα δεύτερα.
Αλλά δεν χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς τόσο μακρυά. Μια ματιά στους εμπορικούς δρόμους της Αθήνας κάτω από τον "ιερό βράχο" είναι αρκετή για να καταδείξει ότι ο Παρθενώνας δεν ταιριάζει πια σαυτή την πόλη των βαθιά παρηκμασμένων κληρονόμων του αρχαίου κλέους.
Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006
-Si vis pacem, para bellum
Προσωπικό του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού βοηθά πρόσφυγες από τον Λίβανο να επιβιβασθούν σε πλοίο του στόλου (από την Καθημερινή της Παρασκευής 4/8/2006/)
Προσοχή. Δεν πρόκειται ούτε για εθελοντές, ούτε για μέλη φιλανθρωπικής οργάνωσης, ούτε για στελέχη κάποιας περίεργης Μ.Κ.Ο. Είναι άνδρες του Ελληνικού Στρατού. Θεσμικοί εκπρόσωποι της ισχύος της χώρας μας. Είναι με λίγα λόγια η υλική υπόσταση της όποιας αποφασιστικότητας διαθέτουμε για να συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε και για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Είναι το αποτελεσματικότερο εργαλείο με το οποίο μπορούμε να διεκδικούμε και να επιβάλλουμε το δικαίωμα μας να ζούμε ειρηνικά.
Εικόνες σαν κι αυτή θα πρέπει να μας κάνουν υπερήφανους. Εμένα τουλάχιστον με κάνουν.
Και είναι βέβαιο ότι, στα μάτια του πολιτισμένου κόσμου, εικόνες σαν κι αυτή μπορούν να αναδείξουν τις αρετές της πατρίδας μας το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα, με 10 βυθισμένες στην χλιδή ολυμπιάδες.
(σημ. δεν θα άλλαζε τίποτε αν τα πιτσιρίκια της φωτογραφίας ήταν εβραιόπουλα - τώρα όμως δεν μας χρειάζονται)
Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006
-Άγιον Όρος (3)
Στο οστεοφυλάκιο της Μονής Καρακάλου. Προσδοκούν Ανάστασιν νεκρών. Περιμένουν.
Στο κοιμητήριο της Μονής Κωνσταμονίτη. Πέτρος μοναχός, Αγλάϊος μοναχός. Αναπαύονται απλά. Όπως έζησαν.
-Άγιον Όρος (2)
Σκήτη Αγίου Δημητρίου. Το Κυριακό.
Μονή Διονυσίου. Προετοιμασία για την Πασχαλινή Τράπεζα.
Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006
Παρασκευή, Ιουνίου 30, 2006
-Mια ράτσα υψηλότερης στάθμης, μια πιό σοφή για τα πράγματα του κόσμου ράτσα .....
«Δεν πιστεύω ότι ο σκύλος μέσα στο μαντρί έχει το τελικό δικαίωμα στο μαντρί, ακόμα κι αν ξάπλωνε εκεί για πολύ καιρό. Δεν παραδέχομαι τέτοιο δικαίωμα. Δεν παραδέχομαι, για παράδειγμα, ότι έγινε κάποια μεγάλη αδικία στους Ερυθρόδερμους Ινδιάνους της Αμερικής ή στους Αβορίγινες της Αυστραλίας. Δεν παραδέχομαι ότι μια αδικία έγινε σ’αυτούς τους ανθρώπους επειδή μια ισχυρότερη ράτσα, μια ράτσα υψηλότερης στάθμης, μια πιο σοφή για τα πράγματα του κόσμου ράτσα, για να το θέσω έτσι, ήρθε και πήρε τη θέση τους»
.
Ποιός άραγε είπε τα μεγάλα αυτά λόγια; Σίγουρα εκείνος ο αχρείος ο Χίτλερ!
Πάντως σε καμία περίπτωση δεν τα είπε ο πατέρας της ειρήνης, ο Γουΐνστον Τσώρτσιλ, στην Επιτροπή Έρευνας Πηλ, το 1937, για να δικαιολογήσει την βίαιη καταστολή της πρώτης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα [1936 – 1939] που ξέσπασε ενάντια στον εβραϊκό εποικισμό και θα ήταν αποτελεσματική αν δεν την εξουδετέρωνε η παρουσία και η έντονη ανάμειξη των 25.000 Βρετανών στρατιωτών (να σημειωθεί ότι αυτή η επιχείρηση καταστολής ήταν η μεγαλύτερη του είδους μέχρι την εκστρατεία στην Μαλαισία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - εκεί η αυτοκρατορία κτύπησε νέο ρεκόρ).
Τελικά είναι μεγάλος λαός αυτοί οι Άγγλοι. Μετά από κάθε απελευθερωτικό πόλεμο φτιάχνουν και επιτροπές για να διερευνήσουν ενδεχόμενες παραβάσεις των βασικών αρχών του ανθρωπισμού και των υγιών κανόνων του ευγενούς πολέμου. Κανένας δεν γλυτώνει. Όποιος ασυνείδητος έσφαζε με σκουριασμένη λόγχη τρώει πέντε μέρες στο μπαλαούρο και συνετίζεται. Ας σώζει ο Θεός την βασίλισσα τους!
Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006
-Με λένε αβγδεζ και είμαι καθαρός!!! Pray for me guys!!
Δηλαδή δεν έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου τις τελευταίες δύο ημέρες. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένας μικρός προσωπικός θρίαμβος!
Από τότε που ξεκίνησα το κάπνισμα, κοντά τρείς δεκαετίες πριν, ο μεγαλύτερος χρόνος αποχής μου από αυτό δεν ξεπέρασε τις 15 ώρες. Γιατί τόση ήταν η διάρκεια μίας εφιαλτικής πτήσης χωρίς στάση από την Νέα Υόρκη στο Τόκυο. Μέχρι τότε είχα σπάσει μερικά μικρότερα ρεκόρ, - 8ωρα, 9ωρα, 10ωρα κ.λ.π.-, πάντα μέσα σε κάποιο αεροπλάνο να μετράω μπαρουτιασμένος τα δευτερόλεπτα.
Άρχισα να καπνίζω από την ηλικία των δεκαπέντε ή δεκαέξι χρόνων. Δεν θυμάμαι πλέον πότε ακριβώς. Δεν ήταν από μαγκιά. Αυτό είναι σίγουρο. Γιατί τον πρώτο καιρό το κάναμε κρυφά. Τα απογεύματα του Σαββάτου αγοράζαμε με έναν φίλο ένα πακέτο Astor, πηγαίναμε στο παρκάκι της παραλίας μπροστά από το βασιλικό θέατρο, την πέφταμε στο γρασίδι και δεν σηκωνόμασταν πριν κάψουμε άτσαλα και το τελευταίο τσιγάρο.
Μετά από λίγους μήνες η σαχλαμάρα αυτή είχε γίνει καθημερινή συνήθεια. Τότε αρχίσαμε να καπνίζουμε στα διαλείμματα του σχολείου. Παίρναμε τον "Άσσο" ή τα "Καρέλια" κασετίνα που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη με δέκα τσιγάρα. Φορούσαμε ακόμη καμπάνες παντελόνια και μπορούσαμε να το βάζαμε μαζί με τα σπίρτα στις κάλτσες. Δεν καπνίζαμε πολύ και το μεγάλο πακέτο των είκοσι δεν τελείωνε σε μια μέρα. Και μιά και δεν μπορούσαμε, λόγω των αυστηρών μητρικών ελέγχων, να κουβαλάμε το περίσσευμα στο σπίτι το πέταγμά του ισοδυναμούσε με βαριά οικονομική αιμορραγία. Καμιά φορά, όταν ο προϋπολογισμός μας δεν το επέτρεπε, αγοράζαμε και κανένα πακέτο "Πρώτο". Κόστιζε, θυμάμαι, 4 δραχμές και τα τσιγάρα ήταν παραγεμισμένα με τεράστια χοντρά κοτσάνια καπνού. Κανονικό χόρτο. Ήταν εποχές οπωσδήποτε ηρωικές.
Στις εισαγωγικές του πανεπιστημίου, -για όσους τις περάσανε τότε, ένα ολόκληρο παράλογο καλοκαίρι τυράννιας που το περνούσαμε διαβάζοντας και διαβάζοντας και διαβάζοντας-, ήταν πλέον ζήτημα μαγκιάς. "Άσσος Σκέτος", πολλά βαρύς, με κτύπημα πάνω στο πακέτο και επιμελές σάλιωμα. Θυμάμαι ότι το σάλιωνα συστηματικά αν και ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τον λόγο. Οι πιo φευγάτοι παίρνανε Pall Mall ή Camel άφιλτρα που ταιριάζανε περισσότερο με τα απόλυτα φετίχ της εποχής. Τα Ray Ban και τον Lou Reed.
Ακολούθησαν καμιά δεκαπενταριά εξαιρετικά χρόνια. Με την χαρά της αφθαρσίας μεσ' τα μάτια. Καπνίζαμε και κάναμε τα πάντα με απόλυτη άνεση και φυσικότητα. Καπνίζαμε και ανεβαίναμε τρέχοντας στον Μύτικα, καπνίζαμε και παίζαμε 3 ώρες μπάσκετ στο Ποσειδώνιο, καπνίζαμε και κολυμπούσαμε, καπνίζαμε και ξενυχτούσαμε, καπνίζαμε και κάναμε τα πάντα καπνίζοντας. Δεν έχω ούτε μιά φωτογραφία που να μην χαμογελάω ή να ποζάρω δήθεν σκεπτικός με ένα τσιγάρο στο χέρι ή στο στόμα και δεν έχω τραβήξει ο ίδιος ούτε μια φωτογραφία που να μην θολώνει ελαφρά από το συννεφάκι καπνού που περνάει μπροστά από τον φακό. Έχω σπάσει όλα τα ρεκόρ, έχω παραβιάσει όλους τους κανονισμούς και έχω παραβεί όλες τις απαγορεύσεις. Με κατέβασαν, τα παλιά καλά αμερικάνικα χρόνια, από λεωφορείο της Grayhound, με συνέλαβαν, ευτυχώς επί Γιέλτσιν, στο μετρό της Μόσχας, απείλησαν να με εκδιώξουν από μοναστήρια του Αγίου Όρους, μου ζήτησαν να πληρώσω τις μοκέτες στον διάδρομο του TGV σε μία χαμηλή "πτήση" προς Μασσαλία (ευτυχώς είμασταν πολλοί και την γλυτώσαμε), μου έφεραν τρέχοντας και κραυγάζοντας ακαταλαβίστικα σε κατάσταση πανικού τασάκι στο αεροδρόμιο του Τόκυο. Μόνο στην πατρίδα δεν με ενόχλησε κανείς. Ποτέ. (Ας είμαστε καλά και ας συνεχίσουμε να καταλαβαίνουμε όπως κανείς άλλος λαός στον κόσμο τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του).
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω μικρή ανηφόρα και με λούζει κρύος ιδρώτας. Ξεχνάω τα γυαλιά μου στο ένα δωμάτιον και προτιμώ να στραβωθώ μπροστά στην οθόνη παρά να γυρίσω πίσω να τα πάρω. Φορτώνομαι και τις δεκαπέντε σακούλες ψώνια από το αυτοκίνητο μέχρι το το σπίτι γιατί σκέφτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χρειαστεί να κάνω και δεύτερο δρομολόγιο.
Μετά από αυτά τολμώ να σκεφτώ ότι τρία πακέτα την ημέρα, καμιά φορά και τέσσερα, ήταν μάλλον πολλά. Εξ ου και το σύνδρομο στέρησης.
Δυό εικοσιτετράωρα τώρα είμαι σε κατάσταση απόλυτου πανικού. Πότε πότε μπαίνω στον πειρασμό να ζητιανέψω από κανέναν άγνωστο ένα τσιγάρο. Ακόμη και στον δρόμο. Το μυαλό μου λειτουργεί σαν κλούβιο αυγό. Θα έλεγα ότι είμαι μάλλον νωθρός. Οι προτάσεις μου μένουν συνήθως μισές. Αλλά τα πόδια μου μουδιάζουν με έναν ευχάριστο τρόπο και αναπνέω ήδη εμφανώς καλύτερα. Σήμερα το πρωί ο βήχας μου ήταν σχετικώς αξιοπρέπης. Λένε ότι σε δέκα μέρες γίνεσαι άλλος άνθρωπός. Θα δούμε. Αν δούμε.
Pray for me guys.
Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006
-Aναμένοντας «ειρηνικό» ακρωτηριασμό
Tο πολιτικό μας σύστημα έχει ολοφάνερα καταρρεύσει (αδυνατεί να λύσει ακόμα και δευτερεύοντα κοινωνικά προβλήματα). Kαι ενώ στην Tουρκία η ανανέωση - αυτοσυντήρηση του ηγεμονεύοντος στρατιωτικού κατεστημένου γίνεται με κοινωνικούς μηχανισμούς αυστηρών αξιοκρατικών προκρίσεων, την Eλλάδα την κυβερνάνε, μισό αιώνα τώρα, τρεις οικογένειες. Tο υπόλοιπο προσωπικό του πολιτικού συστήματος (σαφώς υπηρετικό της πρωθυπουργοκεντρικής παντεξουσιότητας) αντλείται κυρίως από τον συνδικαλισμό και τις κομματικές νεολαίες, δηλαδή από τις πιο υποβαθμισμένες σε ανθρώπινη ποιότητα κοινωνικές κάστες.
Από την επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 25-6-2006
Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ