Πριν συνεχίσει ο κ. Παπαχελάς να συμβουλεύει από την υψηλή του έδρα το πολιτικό σύστημα και να εγκαλεί τον πρωθυπουργό για τον πλημμελή συντονισμό της κυβέρνησης του, θα ήταν απολύτως σκόπιμο να ρίξει μια ματιά στα δικά του. Για να βεβαιωθεί προηγουμένως εάν αυτός ο ίδιος είναι σε θέση να ελέγχει τους δαιμόνιους συντάκτες της εφημερίδας που διευθύνει. 'Ετσι ώστε να ανταποκρίνονται, πρώτοι αυτοί από όλους, οι διδάσκαλοι, στο εθνοσωτήριο πνεύμα των υψηλών διδαχών του.
Όποιος έχει όρεξη και μπορεί να διαθέσει 5 μόλις λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του, ας διαβάσει το άρθρο στο οποίο οδηγεί ο παρακάτω δεσμός. Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην χθεσινή Κυριακάτικη έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_27/02/2011_434116
Και εάν δεν καταλάβει, από τις πρώτες κιόλας γραμμές, πως και γιατί γράφτηκε και τι ακριβώς εξυπηρετεί (ναι, καμιά φορά τα κείμενα του τύπου μπορεί να εξυπηρετούν και άλλους σκοπούς, πέραν αυτών της έγκυρης ενημέρωσης) θα είναι άξιος για κάποιες ακόμη δεκάδες αναθεωρημένα μνημόνια. Όχι μόνο για να έχει να πορεύεται ο ίδιος, μέχρι την μακρινή ώρα που θα κλείσει τα μάτια του, αλλά και για να του περισσέψουν μερικά. Που θα τα αφήσει κληρονομιά πολύτιμη και παρακαταθήκη στους δυστυχείς απογόνους του.
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω κάποιες επισημάνσεις, που θα βοηθήσουν τους αναγνώστες αυτού του θαυμάσιου δημοσιογραφικού πονήματος να εμβαθύνουν στο περιεχόμενο του.
α) Η εταιρεία που, όλως τυχαίως, πρόκειται να ωφεληθεί από την ικανοποίηση των "επιστημονικών αιτημάτων", που περιγράφονται με τραγικούς τόνους στο πρώτο μέρος του δημοσιεύματος, (τα σχετικά αποδεικτικά δημόσια έγγραφα υπάρχουν), είναι αυτή που πρωταγωνίστησε στο μεγαλύτερο από όσα σκάνδαλα του τομέα προμηθειών υγείας έχουν, -μέχρι στιγμής τουλάχιστον-, δει το φως της δημοσιότητας. Είναι η πολύ γνωστή Johnson & Johnson, μητρική της Depuy. Η καλή αυτή πολυεθνική έχει ήδη πληρώσει στις αρχές της χρηματαγοράς της Νέας Υόρκης, κατόπιν εξωδικαστικού συμβιβασμού, πρόστιμο της τάξεως των 80 εκ. $, για παραβάσεις που αφορούν διεφθαρμένες πρακτικές. Ο αποδεδειγμένος χρηματισμός, ασφαλώς, αφορούσε έλληνες γιατρούς που προωθούσαν με ψευδείς γνωμοδοτήσεις τα αγρίως υπερτιμολογημένα υλικά της εταιρείας.
Παράλληλα, από τον περασμένο Απρίλιο, ο 44χρονος Βρετανός Robert John Dougall, πρώην ανώτερο στέλεχος της θυγατρικής Depuy στην Αγγλία, εκτίει ποινή φυλάκισης ενός έτους, μετά την καταδίκη του από δικαστήριο της χώρας του, για το ίδιο αδίκημα. Τον χρηματισμό, δηλαδή, ελλήνων πολιτών. Παρά το γεγονός ότι όλα τα διαθέσιμα στοιχεία είχαν διαβιβασθεί έγκαιρα στις ελληνικές αρχές και παρά το γεγονός της μεγάλης δημοσιότητας που έλαβε το ζήτημα, η υπόθεση στην χώρα μας βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της διερεύνησης. Η δε πολυεθνική επιχείρηση συνεχίζει να δραστηριοποιείται στην ελληνική αγορά, σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτε.
β) Η μόνιμη ικανοποίηση παρόμοιων δακρύβρεκτων και δραματοποιημένων ιατρικών αιτημάτων, (η συστηματική σαν να λέμε παράβαση του Κοινοτικού Δικαίου), από τις ελληνικές αρχές έχει οδηγήσει ήδη σε καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (βλ. απόφαση C-489/06 της 19/3/2009/). Και μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, μετά την επίμονη άρνησή μας να συμμορφωθούμε με τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού που επιβάλλουν οι κοινοτικές οδηγίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε εκ νέου στο Δικαστήριο. Την φορά αυτή, μάλιστα, με επιβολή ημηρεσίου προστίμου, που θα υπολογισθεί και θα καταλογισθεί αναδρομικά, από την ημερομηνία της πρώτης καταδικαστικής απόφασης.
γ) Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ε.Ε. όπου το Κοινοτικό Δίκαιο, οι ανώτατης βαθμίδας δικαστικές αποφάσεις και οι τεχνικές πρακτικές και πιστοποιήσεις που θεσπίστηκαν από έναν μηχανισμό που εκπροσωπεί 27 από τα πιο προηγμένα κράτη του κόσμου και 500 εκ. πολίτες, υποχωρούν μπροστά στα κουρελόχαρτα της γνωμοδότησης ενός επαρχιακού γιατρού, που αναλαμβάνει αυτόβουλα να εξυπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, όπως ο ίδιος το ερμηνεύει. Άσχετα αν ο τόπος βοά για τις απροκάλυπτες και θρασύτατες οικονομικές σχέσεις του ιατρικού κόσμου με τα άθλια παρασιτικά εμπορικά κυκλώματα, που καταλήστεψαν τα τελευταία 20 χρόνια το σύστημα υγείας, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην συνολική χρεοκοπία της χώρας.
Ένας σοβαρός δημοσιογράφος, που διενεργεί μια σοβαρή έρευνα, που δημοσιεύεται σε ένα σοβαρό φύλλο, που διευθύνεται από έναν σοβαρό μεγαλοδημοσιογράφο, που με την σειρά του διεκδικεί το προνόμιο να συμβουλεύει και να επικρίνει ως ανεύθυνο τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, οφείλει, πριν σπείρει την ανασφάλεια στον πληθυσμό για ζητήματα που αφορούν την δημόσια υγεία, -για να εκβιάσει, από ότι όλα δείχνουν, ύπουλα και υπόγεια μια ήδη ψοφοδεή και εξαρτώμενη από τις εντυπώσεις του επικοινωνιακού παιγνίου εξασθενημένη πολιτική διοίκηση-, να διασταυρώσει τις πηγές του και να ελέγξει την νομιμότητα και την βασιμότητα των ισχυρισμών που μεταφέρει. Ειδικά όταν το μέσο που θα διαδώσει όλα αυτά διεκδικεί τον ρόλο του σημαντικότερου παράγοντα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Αυτά όμως σε άλλες χώρες. Από αυτές που δεν χρειάζονται μνημόνια για να βάλουν τάξη στα του οίκου τους.
Ο Υπουργός Υγείας κ. Λοβέρδος είναι υποχρεωμένος να παρέμβει άμεσα και να διατάξει κατεπείγουσα έρευνα. Να παρέμβει είτε για να προστατεύσει την υγεία του ελληνικού λαού από τα επικίνδυνα ράμματα, τα σάπια γάντια και τα ακατάλληλα stents, είτε για να διαφυλάξει την ίδια την ζωή των 700.000 ανέργων, που θα κληθούν να πληρώσουν καινούργιους βαρύτατους έμμεσους φόρους για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της απληστίας αυτής της αδίστακτης αλητείας που κατατρώει μεθοδικά τις σάρκες του ελληνικού λαού.
Και εάν έχει δίκαιο η καλή εφημερίδα και οι "άριστοι επιστήμονες", να στείλει τις επικίνδυνες εταιρείες από κει που ήρθαν και να διακόψει άμεσα την συνεργασία τους. όχι μόνον με το νοσοκομείο της Νέας Ιωνίας, αλλά και με τα υπόλοιπα νοσοκομεία της χώρας, των οποίων οι γιατροί, είτε από μειωμένη αίσθηση καθήκοντος, είτε από ελλιπή επιστημονική κατάρτιση δεν αντελήφθησαν ήδη τους κινδύνους που μας απειλούν. Επιπλέον, να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό επαγρύπνησης της Ένωσης, ώστε τα ίδια επικίνδυνα υλικά να αποσυρθούν από όλα τα ευρωπαϊκά νοσοκομεία. Των οποίων οι γιατροί, ομοίως, δεν διαθέτουν ούτε τις ευαισθησίες ούτε την επιστημονική αυθεντία των κυρίων της Νέας Ιωνίας, που αναφέρονται ως καταγγέλλοντες στο προδήλως στημένο δημοσίευμα.
Εάν, όμως, σε όλα αυτά δεν υπάρχει σπέρμα αληθείας, να στείλει τους αυτόκλητους εκφραστές του δημοσίου συμφέροντος εκεί που πραγματικά τους αξίζει να ανήκουν. Στην φυλακή. Και να ζητήσει από την Ένωση Συντακτών να κινήσει τις σχετικές διαδικασίες για τον καταλογισμό ευθυνών στο μέλος της. Και πέρα από όλα αυτά, να απαιτήσει την δημοσίευση του όποιου πορίσματος της έρευνάς του στην ίδια θέση της εφημερίδας μια από τις αμέσως επόμενες Κυριακές. Ώστε αφενός να καθησυχάσει την κοινή γνώμη και αφετέρου να εδραιώσει την πεποίθηση ότι ο κρατικός μηχανισμός υπάρχει και δρα αποτελεσματικά.
Σε διαφορετική περίπτωση, η αποχή του από τις επιβαλλόμενες αυτές δέσμιες ενέργειας θα ισοδυναμεί με πολιτική δειλία και βαριά παράβαση καθήκοντος.
Καμία άλλη επιλογή δεν είναι νοητή. Στα πλαίσια ασφαλώς μιας ευνομούμενης πολιτείας, που σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της. Οι ευκαιρίες που μας απομένουν για να αποδείξουμε ότι είμαστε ή ότι θέλουμε να γίνουμε μια τέτοια πολιτεία λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Γιατί ο ήδη χαλαρός κοινωνικός ιστός μας μέρα με την μέρα διαλύεται. Και η χώρα πεθαίνει. Κυρίως ηθικά και πολύ λιγότερο οικονομικά.
Και μια σημαντική λεπτομέρεια. Το τελευταίο δίμηνο η ελληνική κυβέρνηση "κόβει ομόλογα" και πληρώνει τις εταιρείες που λήστεψαν συστηματικά για μια τουλάχιστον δεκαετία το ΕΣΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία. Η αμνηστία, γιατί περί αμνηστίας πρόκειται, κι ας απαγορεύεται αυτή από το Σύνταγμα, δόθηκε με "νόμο", ο οποίος ορίζει ότι η προμήθειες "θεωρούνται" νόμιμες (άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία). Ο νόμος αυτός, όμοιος με πολλούς άλλους του πρόσφατου παρελθόντος, που προωθήθηκαν από τις κυβερνήσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων, έγινε ως συνήθως ασμένως αποδεκτός από το ευνουχισμένο Ελεγκτικό Συνέδριο, προς χάριν του Δημοσίου Συμφέροντος. Μεταξύ των εταιρειών που παραλαμβάνουν τους τίτλους βρίσκεται βεβαίως και η παραπάνω αναφερομένη πολυεθνική. Και μετά, είναι κάποιοι που μιλούν για την κήρυξη του χρέους μας προς τους ξένους δανειστές ως επαχθούς. Την στιγμή που ξεχνούν να εγκαλέσουν την ελληνική διοίκηση για το γεγονός ότι δεν τόλμησε να προβάλλει παρόμοια αξίωση πρώτα κατά αυτών που απροκάλυπτα και αποδεδειγμένα την ελήστευσαν. Οι αναρτήσεις του Μαϊου και Ιουνίου 2010 στην ιστοσελίδα αυτή είναι εύγλωττες και βρίσκονται στην διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 28, 2011
-Η μη παρέμβαση Λοβέρδου ισοδυναμεί με παράβαση καθήκοντος
Σάββατο, Φεβρουαρίου 26, 2011
-Σχετικά με τα θεμέλια του παραγωγικού διαλόγου
Πριν λίγες μέρες, διάβασα σε μια πολύ αξιόλογη ιστοσελίδα ένα ενδιαφέρον κείμενο καθώς και την συζήτηση που το ακολούθησε. Λίγο μετά η συζήτηση αυτή μεταφέρθηκε στο Buzz. Και μια που τον τελευταίο καιρό αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι να ψηλαφήσουμε τα πολλά γιατί της θλιβερής κατάντιας μας, η αντιπαράθεση γρήγορα εξελίχθηκε σε σύγκρουση μεταξύ κάποιων κυρίαρχων απόψεων, σχετικών με την ανάπτυξη μέσω της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της χώρας. Οι μεν εντόπιζαν εκεί την αιτία του προβλήματος. Οι δε έβρισκαν στα ίδια πράγματα τις αναγκαίες λύσεις.
Βρήκα την συζήτηση να αιωρείται στο κενό. Επειδή απουσίαζε η πιο βασική προϋπόθεση για την διεξαγωγή ενός παραγωγικού διαλόγου. Η κατ' αρχήν ελάχιστη συμφωνία στην ερμηνεία των όρων που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή των συζητούμενων πραγμάτων και καταστάσεων. Υπό τις συνθήκες αυτές η προσπάθεια, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, μοιάζει με αυτήν κάποιου που προσπαθεί να κτίσει ένα σπίτι ξεκινώντας από τους πιο ψηλούς ορόφους, θεωρώντας ότι μπορεί να αφήσει για αργότερα τα θεμέλια.
Νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι το βασικότερο πρόβλημα της χώρας. Δεκαετίες ολόκληρες τώρα, συζητούμε χωρίς αποτέλεσμα για το μέρος, αρνούμενοι να θέσουμε κανόνες λειτουργίας για το όλον. Με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζουμε και τις σημερινές μας προκλήσεις. Παρασυρόμενοι από την ψευδή αίσθηση του επείγοντος του ειδικού, παρεμβαίνουμε λανθασμένα, παραβιάζοντας τους θεμελιώδεις κανόνες του γενικού. Χειροτερεύοντας έτσι τα πράγματα. Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να οδηγήσουμε τις σκέψεις μας λίγο βαθύτερα από όσο συνηθίζουμε.
Προσπάθησα να συμμετάσχω και εγώ στην συζήτηση, με ένα σχετικά εκτενές σχόλιο, το οποίο παραθέτω εδώ.
--------------------------------------------------------------------------------------
Μακάρι το πρόβλημα να ήταν αν θα πάμε με λεωφορείο, με τα πόδια, με ταξί ή με την πόρσε που μας αγόρασε ο μπαμπάς μας. Θα το είχαμε ήδη λύσει συζητώντας ή, ακόμη και αν δεν τα καταφέρναμε, θα το είχαν λύσει η ίδια η ζωή και ο χρόνος για λογαριασμό μας. Οι τόποι των ονείρων μας θα ήταν πάντα εκεί για να μας περιμένουν. Δυστυχώς το πρόβλημα μας είναι ότι, με όσα κάναμε, καταστρέψαμε τους ίδιους τους προορισμούς.
Προσωπικά, στο κείμενο του Βυτίου διέκρινα, ή απομόνωσα αν θέλετε, -παραμερίζοντας τις αποπροσανατολιστικές συνήθεις λεπτομέρειες, που μας κάνουν να χανόμαστε στην αναζήτηση του μέρους και να αγνοούμε στο τέλος το όλον-, μια νοσταλγία για την χαμένη αυθεντικότητα του τόπου. Εκείνη την αυθεντικότητα που ενυπάρχει ανεξάρτητα από τα προσωπικά γούστα, τις ιδιορρυθμίες και τις ιδιαιτερότητες του καθενός μας και που δεν περιέχεται σε αυτές αλλά, αντίθετα, τις περιέχει.
Το πρόβλημα της χώρας είναι αφενός πρόβλημα αισθητικής και αφετέρου πρόβλημα στοχοθέτησης. Η καθολική απουσία και των δύο αυτών πραγμάτων, που το ένα οριοθετεί τον ηθικό κόσμο στον οποίο ζητάμε να υπάρξουμε και το άλλο την αποτελεσματικότητα των πιο πεζών επιδιώξεων μας, παραπέμπει ευθέως στην απουσία συλλογικότητας, που είναι και το θεμελιώδες μας έλλειμμα. Υπό αυτήν την έννοια συζητήσεις, όπως για παράδειγμα αυτές που αναφέρονται στο τι είδους ανάπτυξη θέλουμε, παύουν να έχουν νόημα, αφού είτε είναι πρωθύστερες είτε, όταν γίνονται απολογιστικά, δεν καταλήγουν πουθενά, επειδή δεν υπάρχουν οι ελάχιστες σταθερές, με βάση της οποίες θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα σημεία της σύγκλισης ή της διαφωνίας μας.
Δύο σοβαρά μέρη μπορεί να συζητούν για χρόνια για το εάν ο Παρθενώνας είναι πιο σημαντικός από τον Καθεδρικό του Στρασβούργου χωρίς να καταλήγουν πουθενά. Οι διαφωνίες τους, όμως, θα είναι θεμιτές, και πάνω από όλα παραγωγικές, μια και θα αφορούν το διαφορετικό είδος του νοήματος και της αρμονίας που αναδύεται από τα δύο κατασκευάσματα και θα εντοπίζονται πολύ μακριά από διλήμματα του τύπου ομορφιά ή ασκήμια. Αντίθετα μια συζήτηση για το αν προτιμούμε τα χυδαία αυθαίρετα της Λούτσας ή της παραλιακής από τα κατασκευάσματα της συντεταγμένα "αναπτυγμένης" Κηφισίας, στερείται πλήρως νοήματος. Διότι η όποια επιλογή αναγκαστικά θα περιορίζεται ανάμεσα σε δύο ειδών εφιάλτες. Μια που και τα δύο αυτά, τόσο τα ασυνάρτητα χαμόσπιτα των φτωχών καταπατητών, όσο και τα μελετημένα γυάλινα κουτιά των άλλων καταπατητών, -αυτών που φορούν γκρίζα κοστούμια, διαθέτουν λόμπυ, πολυπληθή νομικά γραφεία και την ευλογία του νόμου-, δεν εμπεριέχουν μέτρο, ρυθμό, συναρμογή με το τοπίο, άποψη και, πάνα από όλα, κατάθεση ψυχής.
Το ίδιο αντιπαραγωγικό αδιέξοδο θα ίσχυε και για μια ενδεχόμενη αντιπαράθεσή μας σχετικά με τους φορείς αυτής της επιθυμητής ανάπτυξης (ο λόγος πλέον για την οικονομική αποτελεσματικότητα).
Εδώ, οι οπαδοί της φιλελεύθερης προσέγγισης, προβάλλουν το αυταπόδεικτο χάλι της δημόσιας περιουσίας για να νομιμοποιήσουν ηθικά τις διεκδικήσεις τους. Με μεγάλη όμως πονηριά. Επειδή συνηθίζουν να ταυτίζουν την έννοια της εν γένει κρατικής δομής με την όλως εξαιρετική και πρωτοφανή για τα μέτρα του δυτικού κόσμου αθλιότητα και ανικανότητα της ελληνικής διοίκησης. Για να απαξιώσουν έτσι τεχνητά κάθε τι που διαθέτει δημόσιο χαρακτήρα (ευτυχώς το αγαθό παράδειγμα πλήθους δυτικών χωρών διαψεύδει μια τέτοια προσέγγιση - την διαψεύδει φυσικά μόνο στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης και καλόπιστης συζήτησης, από αυτές που δεν συνηθίζονται από καιρό στον τόπο μας).
Από την άλλη, οι οπαδοί του δημόσιου χαρακτήρα των βασικών αγαθών θα θέσουν, εξίσου υποκριτικά, ως προμετωπίδα την διαφθορά που ακολουθεί κάθε εμπλοκή ιδιωτικού συμφέροντος. Θα μιλήσουν για την χωρίς δυνατότητα αναπλήρωσης ανάλωση και καταστροφή των φυσικών πόρων, που έρχεται νομοτελειακά σαν αποτέλεσμα της ατομικής απληστίας. Μια απληστίας που αναγκαστικά είναι τέτοια και τόση, αφού λειτουργεί με ορίζοντα δράσης πολύ βραχύτερο από αυτόν που θα διέθετε ένα οργανωμένο σχήμα, το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να υπηρετεί μια κοινωνία με προοπτική γενεών. Για να απαξιώσουν με την σειρά τους, τεχνητά κι αυτοί, κάθε είδους δημιουργική απόκλιση από τον ακίνητο βάλτο, στον οποίο μοιραία καταλήγει η μη ανανεούμενη επιβολή αμετακίνητων κυρίαρχων απόψεων. Που, όσο και αν κάποτε λειτουργούν σωστά, κάποια στιγμή, αν δεν εμπλουτισθούν με το καινούργιο, χάνουν την ζωντάνια και την αποτελεσματικότητα τους.
Για ποιους ιδιώτες όμως θα μιλάνε αυτοί οι κρατιστές; Ασφαλώς γι' αυτούς που αφέθηκαν από το ίδιο το κράτος να λειτουργήσουν μέσα σε ένα άναρχο περιβάλλον ανομίας, και διαφθοράς, από το οποίο απουσιάζει κάθε μορφής κανόνας και κοινωνικό συμβόλαιο. Θα μιλάνε γι' αυτούς για να συκοφαντήσουν κάτι με το οποίο αυτοί δεν έχουν καμία πραγματική σχέση. Την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το πρόβλημα μας, λοιπόν, είναι πολύ βαθύτερο και καμία εξειδικευμένη συζήτηση δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά εάν δεν μπορέσουμε προηγουμένως να το λύσουμε. Γιατί για να συζητήσουμε για το είδος της ανάπτυξης που θέλουμε ή για το κατάλληλο και περισσότερο επωφελές μοίρασμα των ρόλων των ιδιωτικών συμφερόντων και των κοινωνικών φορέων που θα αναλάβουν να την πραγματώσουν, πρέπει να αποφασίσουμε αν πριν από όλα αυτά είμαστε σε θέση να θέσουμε σαφείς και διακριτούς κανόνες. Αν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια την διαφορά ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό δικαίωμα και, στην συνέχεια, να οριοθετήσουμε το εύρος του κάθε ενός από αυτά. Και τέλος αν έχουμε την θέληση και τους σταθερούς και δίκαιους μηχανισμούς να επιβάλλουμε αυτές τις αποφάσεις. Όποιες και αν είναι.
Σε διαφορετική περίπτωση η πόροι της χώρας, φυσικοί και ανθρώπινοι, πόροι που θα μπορούσαν να αποδώσουν πολλαπλάσια με ορθολογική διαχείριση, που θα ισορροπεί αρμονικά ανάμεσα στο συμφέρον της συλλογικότητας και στην ευημερία του ατόμου, (όπου το ένα θα υπάρχει για το άλλο), θα αναλίσκονται χωρίς δυνατότητα αναπλήρωσης, για να εξυπηρετήσουν τις προσωρινές ανάγκες επιβίωσης ενός ασυντόνιστου και ασυνάρτητου συνόλου μεμονωμένων μικροσυμφερόντων.
Τελικά, ας μην γελιόμαστε. Δεν υπάρχει καμία διαμάχη και κανένας πόλεμος μεταξύ κράτους και ιδιωτών στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ συλλογικού και ατομικού. Και αυτό επειδή δεν υπάρχει κρατική δομή, που να εκπροσωπεί με την εφαρμογή σταθερών κανόνων κάποιου είδους συλλογικότητα και να εγγυάται τις επί μέρους σχέσεις μεταξύ των μελών της.
Η πολιτική τάξη, τα ποικίλα παραρτήματα της δημοσιοϋπαλληλίας, τα ρετιρέ των συνδικάτων δεν είναι παρά ομάδες ιδιωτών, στις οποίες παραχωρήθηκαν οι κρατικές δομές και τα εργαλεία και οι οποίες απέκτησαν το δικαίωμα να νομοθετούν αυθαίρετα και ανέλεγκτα, σύμφωνα με τα ατομικά τους συμφέροντα, και να ασκούν νόμιμη βία κατά των πολλών ανυπεράσπιστων. Αυτά τα δήθεν ατομικά συμφέροντα είναι που διαγκωνίζονται με τα άλλα, τα υποτίθεται κανονικά, για το μοίρασμα του πλούτου αυτού της χώρας, που, δυστυχώς όμως, όπου να' ναι τελειώνει.
Πιστεύω πως, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, είμαστε υποχρεωμένοι να μεταθέσουμε το αντικείμενο της συζήτησης λιγάκι βαθύτερα, σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο.
Tweet
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 24, 2011
-Ένα ποτάμι που σιωπηλά φουσκώνει
Εχθές, αργά το απόγευμα, πήρα ένα μήνυμα από έναν φίλο, που είχα να δώ και να ακούσω πολύ καιρό. Χάρηκα για την ευχάριστη έκπληξη και ομολογώ πως κολακεύτηκα που έμαθα ότι παρακολουθεί την ιστοσελίδα μου.
(Να παρατηρήσω στο σημείο αυτό ότι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τα πραγματικά μου στοιχεία. Τα γνωρίζουν όμως, από την πρώτη στιγμή και με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες, όλες οι αρμόδιες αρχές της χώρας, κυρίως οι διωκτικές και αυτές της δικαιοσύνης. Καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι από όλο το φάσμα του τύπου. Η ενημέρωση έγινε, δοθείσης κάθε φορά της ευκαιρίας, άμεσα, από εμένα τον ίδιο, μια και κάποιες από τις αναρτήσεις του περασμένου χρόνου εκφεύγουν από το πλαίσιο του απλού σχολιασμού της καθημερινότητας και περιέχουν σοβαρές καταγγελίες, για τις οποίες ένα φυσικό πρόσωπο έπρεπε οπωσδήποτε να αναλάβει την ευθύνη. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν εύλογα να εκληφθούν ως αντικείμενο συκοφαντίας και φθηνού, ή ίσως ακόμη και κακόβουλου, κουτσομπολιού.
Πιστεύω, βλέπετε, ότι ο ακτιβισμός, όπως και κάθε άλλη μορφή αντίστασης, πρέπει να συνοδεύεται από την αντίστοιχη έκθεση του ακτιβιστή στον κίνδυνο της διαφανούς αναμέτρησης με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που πολεμάει. Κάθε νέα νομιμότητα, για να διαθέτει αξιοπιστία, ισχύ και διάρκεια, είναι απαραίτητο να προκύπτει αποκλειστικά μέσα από τις θεσμικές διαδικασίες αναθεώρησης και διόρθωσης αυτής που αντικαθιστά. Σε διαφορετική περίπτωση, η διεκδίκηση της δεν διαφέρει, παρά μόνο στα εξωτερικά της γνωρίσματα, από την ωμή βία. Η οποία, όταν επικρατεί, φέρνει μαζί της το χάος και την αδικία. Ενώ, όταν νικηθεί, οδηγεί στην ενίσχυση των άρρωστων θεσμών που ήθελε, υποτίθεται, εν ονόματι του δικαίου να καταργήσει.
Νομίζω πως τα παραπάνω απαντούν και σε κάποιες από τις κραυγές που ακούγονται τελευταία, και από τις δύο πλευρές του λόφου, σε σχέση με τις ολοένα και αυξανόμενες σε ένταση περιπτώσεις πολιτικής ανυπακοής. Το "κίνημα" καρικατούρα του εκ του ασφαλούς "δεν πληρώνω" ή οι χωρίς κόστος δήθεν συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ομηρίας και βασανισμού των πολιτών, από κάποιες προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, που μάχονται για την διατήρηση προνομίων που αγγίζουν τα όρια της κοινής κλοπής, είναι εύγλωττα παραδείγματα. Σε συνδυασμό ασφαλώς με την υποκρισία των κομματικών συμμοριών που κυβερνούν τον τόπο και συνηθίζουν να θρηνούν για την ακεραιότητα των θεσμών όταν πλέον δεν μπορούν οι ίδιοι να τους ελέγξουν και να τους κακοποιήσουν προς χάριν των προσωπικών τους συμφερόντων.)
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα της ανάρτησης και ας διαβάσουμε το σύντομο μήνυμα, αυτούσιο, όπως ακριβώς στάλθηκε:
Φίλε μου ΧΧΧΧ,τι κάνεις;
Χάθηκες για αρκετό διάστημα,
Από καιρό θέλω να σου πω για την αξιόλογη δουλειά που κάνεις.
Προσπάθησε μόνο να μην κάνεις την γλώσσα σου δύσκολη, αλλά βατή και κατανοητή. Φυσικά γνωρίζεις πολύ καλά το παιχνίδι της Ελληνικής γλώσσας και μπορείς να γράφεις με αυτό τον τρόπο. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες προτάσεις μπορεί να τις ξαναδιαβάσω δεύτερη φορά...
Αυτά που σου γράφω είναι προσωπική μου άποψη και έτσι να την εκ λάβεις και σαφώς όχι σαν υπόδειξη.-
Φαντάζομαι είσαι ακόμη στο ΧΧΧΧΧΧΧ;
Με την δουλειά σου τι γίνεται;
Για την δική μου μπορούμε να μιλάμε ώρες...
Με μία λέξη μόνο θα σου έλεγα: σιχάθηκα.
Αηδίασα πλέον και δεν ξέρω εάν πρέπει να αρχίσω να παίρνω ψυχοφάρμακα ή να πάρω ένα μπουρλότο και να τινάξω στον αέρα την Βουλή - όχι ότι ξεκαθαρίζει έτσι η κατάσταση.
Νοιώθω ότι πήγε στράφι η ζωή μου, ότι δουλεύω τριάντα χρόνια και είμαι πάλι στην αρχή.
Νοιώθω ότι κάποιοι μου κλέψαν την ζωή...
Αστα γιατί όπως καταλαβαίνεις έχω τις σκοτεινές μου.
Δεν μπορώ να βλέπω το ειρωνικό χαμόγελο του Βουλγαράκη-Ρουσόπουλου-Τσοχατζόπουλου-Μαντέλη-Τσουκάτου-κλπ.κλπ. γιατί νομίζω ότι γελάνε με την αγωνία μου για το αύριο.
Νοιώθω ότι μου λένε :δούλευε μαλάκα, λεφτά δεν πρόκειται να βγάλεις έτσι...
Και όλοι είναι ελεύθεροι- ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι και απολαμβάνουν τα κλεμμένα.
Ο άνθρωπος που έγραψε τα παραπάνω είναι αυτός που θα χαρακτηρίζονταν ως ο μέσος έλληνας αυτοδημιούργητος νοικοκύρης. Δουλεύει από την εφηβεία του και δεν διαθέτει ανώτερες σπουδές στο ενεργητικό του. Δεν ασκεί εμπορική δραστηριότητα και δεν πουλάει άυλες υπηρεσίες. Δημιούργησε μια μικρομεσαία, για τα μέτρα της οικονομίας μας, και ιδιαίτερα επιτυχημένη επιχείρηση κάθετης κατασκευής εξειδικευμένου μηχανολογικού εξοπλισμού που αντικαθιστά κατά 100% εισαγόμενα μηχανήματα. Κάθε βίδα που τοποθετεί αποτελεί εγχώρια προστιθέμενη αξία και παραγωγή καθαρού εθνικού πλούτου. Κάθε δραχμή που εισπράττει αντιστοιχεί σε πραγματικό ΑΕΠ. Από αυτό που σήμερα επειγόντως χρειαζόμαστε και όχι από αυτό που προκύπτει από την άθροιση των κερδών των αντιπροσωπιών εισαγομένων αυτοκινήτων. Και κάθε παραγγελία, που από δω και πέρα θα χάνει, θα αντικαθίσταται με εισαγόμενα αγαθά, που θα πληρώνονται το βάρος τους σε χρυσάφι, αφού θα είναι στην πλειοψηφία τους tailor made.
Η απελπισία αυτού του παραγωγικού ανθρώπου, -και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό το "του παραγωγικού"-, δείχνει ένα και μόνο πράγμα. Ότι καμία διαδικασία εξόδου από την κρίση δεν έχει ξεκινήσει. Ότι αντίθετα η οικονομία, η κοινωνία και η χώρα συνεχίζουν να βυθίζονται στον εφιάλτη της καταστροφής με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα. Ότι δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει ούτε τι μας συμβαίνει ούτε και πως θα το αντιμετωπίσουμε.
Δυστυχώς, τόσο αυτοί που μας κυβερνούν όσο και αυτοί που μας ενημερώνουν δεν είναι μόνον φαύλοι. Είναι ταυτόχρονα και ηλίθιοι. Και οι ηλίθιοι δεν μπορεί να αντιληφθούν την δικαιοσύνη (θεωρητικά μόνον γιατί η βαθύτερη αίσθηση αυτού του αγαθού θα τους ξεφεύγει πάντα) παρά μόνο σαν αποτέλεσμα εφαρμογής οριζόντιων ρυθμίσεων. Στις δύσκολες στιγμές, όταν ξυπνούν για λίγο απ' την λαγνεία και απ' την μέθη και ανίκανα και μισοζαλισμένα κοιτούν να σώσουν το προσωπικό τους έχειν, μπορούν να βλέπουν μόνον αριθμούς. Και ακόμη και αυτούς με τον απλοϊκό τρόπο που ταιριάζει στην μικρόνοια τους.
Διάβαζα πριν λίγες μέρες, σε μια από τις ναυαρχίδες του τύπου μας, μια ανταπόκριση για τα προβλήματα του εμπορικού διανομέα της Timberland. Η ευαισθητοποιημένη εφημερίδα βέβαια, -σφόδρα ταραγμένη η ίδια για το μέλλον της εισαγωγικής επιχείρησης των παράλογα ακριβών ειδών πολυτελείας-, μας καθησυχάζει λέγοντας μας ότι, ευτυχώς, η μητρική εισαγωγική κυπριακών συμφερόντων δεν σκοπεύει να αφαιρέσει την τοπική αντιπροσωπεία, αλλά θα επαναδιαπραγματευθεί απλά τους όρους των συμβολαίων. Ανακούφισις. Μια πολύτιμη μονάδα της οικονομίας μας θα μπορέσει μάλλον να σταθεί στα πόδια της, μέσα στην καταιγίδα. Βλέπετε έρχεται και καλοκαίρι και οι σόλες των φτηνών απομιμήσεων χαράζουν το γυαλισμένο μαχαγκόνι των κότερων, στα οποία θα καταφύγει για να ξεκουραστεί η δικαιωματικά συγκλίνουσα με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο ευημερίας μεσαία τάξη μας.
Σοκαρισμένη ακόμη από το τράνταγμα της εξόδου από την αμεριμνησία και πανικόβλητη από την προοπτική απώλειας της εξουσίας η άρχουσα τάξη μας είναι ανίκανη να σκεφθεί και να κάνει στοιχειώδεις διακρίσεις. Αν για παράδειγμα εξασφαλίσουμε λίγα ακόμη δανεικά και το ΑΕΠ πάρει την ανηφόρα, -επειδή θα τα διαθέσουμε στους υπαλλήλους που βάζουν σφραγίδες και αυτοί , με στην σειρά τους, θα "ζεστάνουν" την αγορά, ψωνίζοντας εισαγόμενα καλούδια από τις αντιπροσωπίες και τα σούπερ μάρκετ-, θα στηθεί γιορτή μεγάλη στο Σύνταγμα. Και οι τηλεπερσόνες θα καλούν τους συντελεστές της επιτυχίας στις εκπομπές τους και θα τους ρωτούν βαθιά εντυπωσιασμένοι για τα μυστικά της επιτυχίας τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι, εδώ που φτάσαμε, πρέπει πλέον να κατανοήσουμε ότι υπάρχει ΑΕΠ και ΑΕΠ και ότι, ενώ το πρώτο δίνει ζωή και προοπτική, το δεύτερο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο που κατεβαίνει αργά στην γη.
Ας είναι όμως. Από το λιτό μήνυμα του φίλου βγαίνει, για όποιον έχει μάτια και διάθεση να δει φυσικά, ένα σημαντικό μήνυμα. Που μας λέει ότι το πρόβλημα μας δεν είναι η οικονομική κρίση αυτή καθ' αυτή. Ότι τα πράγματα στην ζωή είναι σχετικά και ότι πιθανόν θα μπορέσουμε να ζήσουμε, και να ζήσουμε μάλιστα καλά, για όσα χρόνια χρειασθεί, με λιγότερα από αυτά που θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δεδομένα. Επειδή το κεντρικό αίτημα δεν είναι τα περισσότερα αγαθά και η εφήμερη ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευφορίας.
Η κυρίαρχη απαίτηση, αυτή που θεμελιώνει την συλλογικότητα και οδηγεί στην πραγμάτωση έργων μεγάλης κλίμακας, όπως είναι σήμερα η ζητούμενη ηθική και υλική ανόρθωση της κοινωνίας, είναι η δικαιοσύνη. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αυτό είναι νομίζω που πάνω από όλα ζητά ο φίλος του σημειώματος. Δικαιοσύνη και εμπιστοσύνη. Αν τα εξασφαλίσει θα επιστρέψει ήρεμος στο παραγωγικό του έργο. Και όλο το ποτάμι θα επιστρέψει μαζί του στην παλιά του κοίτη. Αυτό που θα αρχίσει να φουσκώνει θα είναι το πραγματικό μας ΑΕΠ.
Προς το παρόν, όμως, η δικαιοσύνη αυτή, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, πραγματώνεται με τις οριζόντιες περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Και για να μην είμαστε άδικοι. Και με τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές της Βουλής.
Τρίτη, Φεβρουαρίου 22, 2011
-Η Μητσοτάκαινα περιφέρεται (και αυτή) εις το ποιητικόν στερέωμα
Η κ. Υρκανός σε τετ α τετ με τον προηγούμενο Γρυπό
(με τον νέο Γρυπό δεν τα πάει και πολύ καλά, -ακόμη-)
(με τον Ζαβίνα τα ψιλοβρίσκουν)
(βεβαίως, ο εις μωρός, ο έτερος ηλίθιος, φευ το γνωρίζει)
(αλλά τι φταίει αυτή, ζητεί η ταλαίπωρη να μπαλωθεί)
Δεν είναι μυστικό ότι οι πολιτικοί μας ταγοί μας είναι, στο σύνολο τους σχεδόν, άνθρωποι ημιμαθείς και ολιγογράμματοι. Διαθέτουν όμως την πολυτέλεια να απευθύνονται σε ένα κοινό που τους μοιάζει. Αν μάλιστα δεν είναι από αρκετά έως και πολύ χειρότερο απ' αυτούς.
Αυτήν την φορά, λοιπόν, στο πλαίσιο της αυτάρεσκης επίδειξης αυτής της μετριότητας, στην οποία συχνά πυκνά και μη αισχυνόμενοι επιδίδονται, η πολλαπλώς ατυχήσασα πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, -η κατά κόσμον Ντόρα Μπακογιάννη-, έκρινε σκόπιμο να επιστρατεύσει και ολίγα από τον, -πασπαρτού για τέτοιου είδους απόπειρες τον τελευταίο καιρό-, σεβάσμιο Καβάφη. Για να εμπλουτίσει έτσι με βαθείς συμβολισμούς το βαρυσήμαντο άρθρο της. Άρθρο που φιλοξενήθηκε πριν δύο ημέρες στην πάντα πρόθυμη για τέτοια και πάντα φιλόξενη, -αποκλειστικά βεβαίως για αυτούς που διαθέτουν την δύναμη και την θέληση να σώσουν την πατρίδα από την καταστροφή-, Κυριακάτικη Παπαχελινή.
"Βλάπτουν και οι δύο την Συρία το ίδιο", μας λέει η εισέτι βαρυπενθούσα για την απωλεσθείσα αρχηγία οσιομάρτυς -και μεγάλως για την πατρίδα της λυπούμενη, ως άλλη Άννα Κομνηνή και αυτή-, σε μια κραυγαλέα επίδειξη αγραμματοσύνης (το υπόλοιπο κείμενο είναι μια εξίσου κραυγαλέα επίδειξη βαθύτατα αφελούς υποκρισίας - αλλά το ζήτημα αυτό είναι άλλης τάξεως και εκφεύγει των ορίων του παρόντος σημειώματος). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά, ανατρέχοντας στην ασφάλεια των πηγών.
Στο ωραιότατο ποίημά του "Ας φρόντιζαν", ο Καβάφης μας καθιστά κοινωνούς των σκέψεων ενός αποτυχημένου και κατεστραμμένου νέου που, μετά από μια περίοδο ασώτου, ανεύθυνου και δαπανηρού βίου στην εκμαυλιστική, (για τα μέτρα της εποχής ασφαλώς), Αντιόχεια, αναζητεί μια διέξοδο από την παρακμή στην οποία έχει περιέλθει και σχεδιάζει ένα νέο ξεκίνημα. Την φορά αυτή όχι στην αφιλόξενη έρημο της απάνθρωπης αγοράς αλλά, αντίθετα, στην ζεστή αγκαλιά του φιλάνθρωπου τομέα της κρατικής εξουσίας.
Ο νέος της ιστορίας μας φέρεται αποφασισμένος να κτυπήσει διαδοχικά τις φιλόξενες πόρτες των τριών φαύλων αντιπάλων εξουσιαστών της εποχής, του Ζαβίνα, του Γρυπού και του Υρκανού και να διεκδικήσει θέση εντεταλμένου συμβούλου ενός εξ αυτών. Θέση διαχρονικά ασφαλή και καλοπληρωμένη στην καθ' ημάς ανατολή, όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα στην διάρκεια της διαδρομής των ελληνικών αιώνων. Το κεντρικό μήνυμα του ποιήματος συμπυκνώνεται στο γεγονός ότι ο, προσγειωμένος και μετριοπαθής πλέον, μετά τα αλλεπάλληλα κτυπήματα της ζωής, νέος αδιαφορεί για τον ιδεολογικό προσανατολισμό της μελλοντικής του δραστηριότητας και δηλώνει πρόθυμος να υπηρετήσει με συνέπεια και άνευ ηθικών ή άλλων αναστολών οποιονδήποτε από τους τρεις φαυλεπίφαυλους υποψηφίους εργοδότες προκρίνει ως σκόπιμο τον παρ' αυτώ διορισμό του . Και σε μια επίδειξη κακώς εννοουμένου ψευτοκυνισμού (εκείνου του κυνισμού που φροντίζει για την επιβίωση των μικρών) ο ήρωας μας αναφωνεί με χαριτωμένη ασυνειδησία: "Αλλά κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ, ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ".
Η ηθική νομιμοποίηση αυτού του, ούτως ειπείν όπως είπαμε, κυνισμού πηγάζει από την αναντίρρητη αλήθεια, σύμφωνα με την οποία η εξουσία δεν είναι παρά ένα ιδιοτελές προσωπικό παιχνίδι ατομικών συμφερόντων. Από το γεγονός ότι η Συρία η ίδια δεν είναι το αντικείμενο των οραμάτων, των σχεδιασμών και των πολιτικών των εκάστοτε διαχειριστών της τύχης της. Η κάθε Συρία είναι μόνον το όχημα για την πραγμάτωση των κρυφών ιδιωτικών επιδιώξεων των ισχυρών που την κατακτούν. Και πάντοτε, χωρίς καμία εξαίρεση βλάπτεται εξίσου από όλους. Προσφέρεται ως αθώο θύμα σε όλους.
Με αυτά τα λίγα στην σκέψη ας επιστρέψουμε στο πόνημα της βαρυπενθούσας για την πατρίδα της πολιτικού. Ποια θέση άραγε καταλαμβάνει αυτή η ίδια στο σενάριο που εκτυλίσσεται στο αριστουργηματικό ποίημα;
Εκ πρώτης όψεως, ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει την ανακρίβεια της παρατιθέμενης, στην σχολιαζόμενη βαρυσήμαντη πολιτική παρέμβαση, ποιητικής περικοπής. "Βλάπτουν και οι δύο την Συρία το ίδιο" μας λέει η κ. πρόεδρος, αυτή που εκλήθη προσφάτως να υπηρετήσει την όλως αυθορμήτως σχηματισθείσα Συμμαχία Πολιτών. Οι δυο τους μόνον! Ο μωρός Ζαβίνας και ο ηλίθιος Γρυπός. Που είναι, όμως, ο τρίτος; Που είναι ο Υρκανός;
Λογικά, και σύμφωνα με τα διδάγματα της πολύ πρόσφατης ιστορίας του τόπου, η απάντηση είναι προφανέστατη. Ο χαμένος, στην υπόθεση της αδέξιας μεταφοράς του έργου τέχνης στην σύγχρονη πραγματικότητα, Υρκανός δεν είναι άλλος από την ίδια την κυρία Μπακογιάννη. Που σκοπίμως και δολίως προσπαθεί να απομακρυνθεί από το κάδρο των κριτικής, -κριτικής βεβαίως που δεν αφορά παρά αυτά τα πολύ ολίγα που μπορεί να συγκεντρώσει και να επεξεργασθεί η ασθενής μνήμη των ατυχών Σύριων-, και να καταστήσει με τον τρόπο αυτό υπευθύνους των δεινών τους δύο άλλους. Για να μπορέσει να καταλάβει μελλοντικά την θέση τους, συντηρώντας το αέναο παιχνίδι της εναλλαγής των φαύλων στην εξουσία, μέχρι το επόμενο, προβλεπόμενο με ακρίβεια, επεισόδιο.
Αλλά ας μην βιαζόμαστε. Κανείς δεν είναι τόσο αφελής. Κανείς δεν αποκαλύπτει το πραγματικό του αντιπαθητικό πρόσωπο με τέτοια ελαφρότητα και ευκολία. Πολλώ δε μάλλον δεν θα το έκανε μια παλιά καραβάνα, όπως η κ. Μπακογιάννη. Άλλο πράγμα θα εννοεί.
Η κυρία πονά πραγματικά και δεν προσπαθεί να μας εξαπατήσει. Πονά και μιλά ασφαλώς από την δυσάρεστη και άβολη θέση του αναγκεμένου και κυνικού υποψηφίου πολιτικού συμβούλου των φαύλων Σύριων ηγεμόνων. Την θέση του κατεστραμμένου νέου, που ζητά ο ταλαίπωρος να μπαλωθεί, υπηρετώντας, αν χρειασθεί, ακόμη και τον διάβολο, με μόνη ανταμοιβή ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Στην περίπτωση μας μάλιστα δεν έχουμε να κάνουμε με μια εκ των υστέρων συνειδητοποίηση του πραγματικού προσώπου της εξουσίας από έναν ανίδεο τρίτο, όπως ο ελεεινός και τρισάθλιος ήρωας της ιστορίας μας. Η ατυχήσασα κ. Μπακογιάννη, ως διατελέσασα εξ απαλών ονύχων Υρκανός, γνωρίζει καλά και από μέσα τις συνθήκες του παιγνίου. Ξέρει ότι η Συρία είναι όπως και να' χει το πράγμα χαμένη. Και προσπαθεί να μπαλωθεί στην θαλπωρή της αγκαλιάς του Μωρού Ζαβίνα. Ή του ηλίθιου Γρυπού. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Μια θέση υπουργού σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αναζητά η δυστυχής. Μια μικρή παράταση. Μια νέα ευκαιρία. Μια μικρή ευεργεσία. Έτσι ανέστια και πένης που κατήντησε, σε αυτή τη μοιραία πόλη, που όλα τα χρήματα της τα έφαγε. Αυτή, με τον δαπανηρόν της βίο.
Τρίτη περίπτωση δυστυχώς δεν υπάρχει. Ο ποιητής είναι αμείλικτος. Η ιστορία, την οποία γνωρίζει, αναλύει και καταγράφει, δεν έχει άλλα δρώντα υποκείμενα, πέρα από τους φαύλους εξουσιαστές και τους μικροϊδιοτελείς υπηρέτες τους. Τρίτη καλή δύναμη δεν αναγνωρίζεται και δεν ανιχνεύεται. "Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί" λέει κάπου αλλού, σε μια άλλη πικρή διαπίστωσή του.
Προς τι λοιπόν αυτή η επιπόλαια περιδιάβαση στα περιβόλια της ποιήσεως; Εάν δεν είναι ομολογία κυνισμού και φαυλότητας δεν μένει παρά να είναι ναρκισσιστική επίδειξη ανυποψίαστης αμάθειας. Από αυτές που ο απλός λαός συνηθίζει να αντιμετωπίζει με ένα αυθόρμητο "Που πας ρε Ντόρα; Τι θες και μπλέκεις με τα ποιήματα, αφού δεν το κατέχεις το άθλημα;". Με τον μόνο δηλαδή τρόπο που οι καθημερινοί άνθρωποι μπορούν και ξέρουν να εκδικούνται. Με την απόλυτη περιφρόνηση. Αφού φυσικά έχουν πληρώσει πρώτα τον παραφουσκωμένο λογαριασμό.
Αλλά, μια και μπλέξαμε με τον Καβάφη. Γιατί δεν διάλεγε η κυρία, -ή αυτοί που της γράφουν τα περισπούδαστα κείμενα τέλος πάντων-, κάτι πιο ταιριαστό. Έχει πολλά η συλλογή. Ας πούμε να διάλεγε ένα σαν κι αυτό που παραθέτω παρακάτω, μετά από μια μικρή διασκευή που το κάνει πιο κατανοητό και επίκαιρο, (ας συγχωρήσει την απρέπεια μου ο ποιητής):
.... ....
κατόπιν σαν οι νεοδημοκράτες στο Μαξίμου
μπήκαν, και την εκάναν υπουργό
στην υπουργία χύθηκεν επάνω
για να χαρεί με νέον τρόπο κάθε μέρα
για να μαζεύει αρπαχτικά χρυσό και ασήμι,
και για να ευφραίνεται και να κομπάζει,
βλέποντας πλούτη στιβαγμένα γύρω της.
Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκησι-
ουτ' ήξερε τι γένονταν τριγύρω της*
Οι Έλληνες γρήγορα τους βγάλαν
και στην Ρηγίλλης ξέπεσε, μες το παλάτι
των Καραμανλήδων, να διασκεδάζει και να οκνεύει.
Μια μέρα ωστόσο την πολλήν αργία της
συλλογισμοί ασυνήθιστοι διεκόψαν.
Για λίγο βγήκε απ' την λαγνεία και απ' την μέθη
και κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,
κάτι να κάμει, κάτι κατά του Αντωνίου να σχεδιάσει,
κι απέτυχεν οικτρά και εξουδενώθη.
Το τέλος της κάπου θα γράφηκε και εχάθη
ή ίσως η ιστορία να το πέρασε,
και, με το δίκιο της, τέτοιο ασήμαντο
πράγμα δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει
... ...
... ...
*Αυτό το παραδέχεται ασμένως και η ιδία. Δεν ήξερε, λέει, τι γινόταν στο εσωτερικό. Όλο σε ταξίδια στο εξωτερικό ήταν η φουκαριάρα.
Tweet