Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2011

-Γιώργο αντίο. Και, ακόμη και αν το έκανες κατά λάθος, σε ευχαριστούμε.


Το ότι το ανίκανο και φαύλο πολιτικό σύστημα θα κατέρρεε κάτω από το βάρος των απαιτήσεων της δύσκολης πραγματικότητας ήταν το μόνο βέβαιο. Το ερώτημα, όμως, που δεν μπορούσε εύκολα να απαντηθεί, ήταν αν θα προλάβαινε να τραβήξει μαζί του στον βυθό και στην καταστροφή ολόκληρη την χώρα και τους πολίτες της. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι αυτός ο κίνδυνος παραμένει υπαρκτός, οι εξελίξεις μας επιτρέπουν να κοιτάμε το αύριο με μια συγκρατημένη αισιοδοξία.

Το 2009 το ΠΑΣΟΚ έκανε ένα τραγικό λάθος, που η φύση του η ίδια, ίσως, -ως αναπόσπαστου μέρους του δικομματικού συστήματος-, δεν του επέτρεψε να αποφύγει. Έθεσε στο απόλυτο απυρόβλητο τις εγκληματικές ευθύνες της 5ετίας Καραμανλή, εφάρμοσε με συνέπεια τους κανόνες της ομερτά και ξεκίνησε την διαχείριση της εξουσίας με την πάγια μεταπολιτευτική λογική του business as usual.

Η βαθιά επαρχιώτικη πολιτική συγκρότηση των εγχώριων ψευδοσοσιαλιστικών ελίτ δεν τις επέτρεψε να αντιληφθούν ότι, στο πλαίσιο των τεκτονικών αλλαγών που προετοίμαζε η αποκάλυψη του αδιεξόδου στο οποίο οδηγείται, σε παγκόσμια κλίμακα, το αποχαλινωμένο σύστημα του τζογαδόρικου καπιταλισμού, η σκοπιμότητα της αποκάλυψης του φαύλου ελληνικού τρόπου διακυβέρνησης και η τιμωρία των κάθε λογής σκανδάλων δεν θα περιορίζονταν μόνο στην, για λόγους κατάληψης πλεονεκτικής θέσης στο φτηνό εσωτερικό παίγνιο, εξουδετέρωση του αντιπάλου.

Αντίθετα, θα δημιουργούσε εκ του μηδενός τις προϋποθέσεις και τα ερεθίσματα για την ανακάλυψη ενός νέου και ποιοτικά διαφορετικού τρόπου θεσμικής διακυβέρνησης, θα προκαλούσε την εγκατάλειψη του, εμφυλιοπολεμικής προέλευσης και ως εκ τούτου παρωχημένου, διπόλου δεξιάς - αριστεράς και θα ωθούσε σε αναδιάταξη των κοινωνικών στρωμάτων, στην βάση των νέων αναγκών που διαμορφώνονται σε έναν περίπλοκο κόσμο, στον οποίο αναγκαστικά μετέχουμε και ο οποίος καθημερινά αλλάζει.

Ο επαρχιωτισμός και η έκδηλη ανικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας, όμως, δεν ήταν οι μόνοι λόγοι που εμπόδισαν μια τέτοια εξέλιξη. Η βεβαιότητα ότι μια ενδεχόμενη κάθαρση θα οδηγούσε σε ατιμωτική αποβολή από το πολιτικό προσκήνιο και ενός μεγάλου αριθμού προβεβλημένων στελεχών του ιδίου του ΠΑΣΟΚ έπαιξε εξίσου σημαντικό ρόλο. Η συλλογική συνείδηση μιας ομάδας, που παρέμενε επί δεκαετίες ενωμένη και αποτελεσματική, με αποκλειστικό στόχο την κατοχή και νομή της εξουσίας, δεν επέτρεψε τέτοιου είδους, αναιρετικές της ίδιας της φύσης της, υπερβάσεις.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αφέθηκε έτσι στην νομοτελειακή της κατάρρευση. Και παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να κάνει το παραμικρό για την σωτηρία της χώρας στάθηκε απόλυτα συνεπής στην εξυπηρέτηση ενός διαφορετικού στόχου, που δεν ήταν άλλος από την σωτηρία του δικομματισμού. Το γεγονός αυτό εξέθεσε την χώρα σε έναν τρομακτικό κίνδυνο, έναν πραγματικό εφιάλτη. Την επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, επικεφαλής μιας ομάδας φανατικών λαϊκιστών. Και με ακέραιο και σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα, ασφαλώς, όλο τον απεχθή συρφετό των διεφθαρμένων στελεχών που διέπρεψαν στην διάρκεια της καραμανλικής περιόδου. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα φάνταζε υπήνεμο λιμάνι και ασφαλές καταφύγιο.

Τελικά ο Γιωργάκης δεν μπόρεσε να αλλάξει την Ελλάδα με τους ομαλούς και θεσμικούς τρόπους που ονειρεύονταν. Θρυλείται ότι, πραγματικά, κάτι τέτοιο ήταν το θολό όνειρο του. Αλλά αυτό είναι μια υπόθεση που ούτε μπορεί να αποδειχθεί, ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία. Αδιάφορο. Τόσο για μας όσο και για τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Φεύγοντας, όμως, άθελα του ή μη, -και αυτό είναι κάτι που ομοίως στερείται σημασίας και ενδιαφέροντος-, φρόντισε, έστω και καθυστερημένα, να τραβήξει την κουρτίνα. Και να μας απαλλάξει, εκτός από την δική του παρουσία και από τον εφιάλτη του άλλου πόλου του δικομματισμού. Ενός πόλου που, χωρίς έλεος, περίμενε έτοιμος να μας αποτελειώσει.

Ακόμη και με την δραχμή, λοιπόν, αν σταθούμε άτυχοι και δεν προκάνουμε, χωρίς αυτούς θα είμαστε σίγουρα πολύ καλύτερα.


buzz it!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

-Ιδού η μάχη. Ιδού και το στράτευμα.



Και τώρα τι; Πήραμε, με την ψυχή στο στόμα, μια ακόμη μικρή παράταση. Και παραμένουμε στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον μέχρι το τέλος της τρέχουσας εβδομάδας.

Ο αντιμνημονιακός Αντώνης εκάμφθη, για το καλό της πατρίδας, και αποδέχθηκε να ψηφίσει (αυτός, ο ίδιος, όχι η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ.) και ένα και δύο και, αν χρειαστεί, ακόμη και τρία νέα μνημόνια. Με τα οποία, όμως, δεν θα συμφωνεί. Και τα οποία θα επαναδιαπραγματευτεί και θα καταργήσει όταν με το καλό γίνει αυτοδύναμος πρωθυπουργός.

Το όλον ΠΑΣΟΚ ανάσανε με ανακούφιση. Απέφυγε την ολοκληρωτική κατάρρευση και έσωσε στο παρά πέντε το αδειανό και κουρελιασμένο πουκάμισο του δικομματισμού. Αν όλα πάνε κατ' ευχή, στο αμέσως επόμενο διάστημα, η οικογένεια θα αλλάξει αρχηγό. Ο καλός Λοβέρδος, -γνωστός ζηλωτής των μεταρρυθμίσεων, που αν τον ακούγαμε νωρίτερα δεν θα ήμασταν εδώ-, θα αναπτερώσει τις ελπίδες των Πρετεντέρη και Παπαχελά και τα δύο κόμματα θα φτάσουν στις εκλογές με σχεδόν ίσους όρους. Σαν τις μωρές παρθένες που αμάρτησαν. Αλλά το έκαναν για το παιδί τους.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στις δύο φαμίλιες ιστορικά χαμηλά ποσοστά. Της τάξης του 35%. Αυτό όμως είναι απολύτως αδιάφορο. Οι σοφοί εκλογικοί κανόνες της θεσμικής μας φυλακής έχουν φροντίσει ώστε η καταμέτρηση να γίνεται επί των εγκύρων. Σε όσους αρέσει. Οι υπόλοιποι ας ρίξουν λευκό ή άκυρο. Ας κάτσουν στα σπίτια τους. Τα ΜΜΕ φροντίζουν ήδη από το πρωί να μας θυμίζουν το εύρος των επιλογών μας. Μας παίζουν Μαριλίζα, Όλγα Κεφαλογιάννη και Μαρκόπουλο. Στις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Μαριλίζα και Όλγα. Όλγα και Μαριλίζα.

Αυτή η, επιπέδου σχολικής παράστασης, διαδικασία της προσωρινής διευθέτησης των συσχετισμών δυνάμεων της κομματικής και δημοσιογραφικής μαφίας χαρακτηρίζεται ήδη ως ένα ιστορικό βήμα προς την κατεύθυνση της εθνικής συνεννόησης. Ξοδεύουμε ασυλλόγιστα τις μεγάλες λέξεις για να δώσουμε ψεύτικη και προσωρινή λάμψη στα μικρά πράγματα. Ξεχνάμε, όμως, ότι τις λέξεις τις έχουμε για να σκεφτόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι μας ελαφρώνει να καταργούμε προσωρινά την σκέψη μας. Λέμε προσωρινά. Μήπως όμως είναι για πολύ; Ή και για πάντα;

Υπάρχουν δύο πράγματα που κανένας πλέον, όσο και αν θέλει να κρυφτεί, όσο και αν προσπαθεί να διατηρήσει τις παραμυθητικές του ψευδαισθήσεις, δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Το πρώτο είναι ότι οι καλές μας μέρες έχουν οριστικά περάσει. Η φτώχεια είναι για πολλούς ήδη εδώ. Για τους υπόλοιπους έρχεται σύντομα. Κάθε μέτρο που στο εξής θα ανακοινώνεται θα είναι σκληρότερο και πιο επώδυνο από το προηγούμενο.

Το δεύτερο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας που δεν πιστεύει ότι οι πολιτικές ηγεσίες και οι κομματικοί στρατοί που τις υπηρετούν συγκροτούνται, στο σύνολο τους, από ιδιοτελείς ψεύτες και κλέφτες. Τα εγκλήματα, μάλιστα, πολλών από αυτούς είναι ήδη ευρέως γνωστά. Και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι -και πολιτεύονται με περισσή θρασύτητα- χάρη στην κραυγαλέα ανεπάρκεια της δικαιοσύνης, την διακομματική ομερτά και τις ακραία καταχρηστικές συνταγματικές προβλέψεις για την ευθύνη των υπουργών.

Υπάρχει και ένα ερώτημα. Πως θα αποφύγουμε τον εμφύλιο; Πως θα πεισθεί αυτός ο λαός να υποβληθεί στις βαρύτατες θυσίες που απαιτούνται, όταν αυτό είναι κάτι που θα το ζητούν και θα το επιβάλλουν, -ακόμη και με την χρήση της νόμιμης κρατικής βίας-, αυτοί που στην συνείδηση του είναι και παραμένουν οι ψεύτες και οι κλέφτες; Ακλόνητοι, καλοζωισμένοι και ατιμώρητοι.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι ψηφιακοί μηχανισμοί. Είναι στοχαστικά αναλογικά συστήματα. Προς το παρόν καλούνται να μας υπηρετήσουν με τους στοχασμούς τους η Όλγα και η Μαριλίζα. Και λίγο ο Μαρκόπουλος. Καμιά φορά ο Ρέππας, ο Άρης και ο Πρωτόπαππας.

buzz it!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2011

-Λίγα πράγματα για το μέλλον


Η μηνυτήρια αναφορά που ακολουθεί κατατέθηκε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και, δεδομένου ότι η εξέτασή της προσέκρουσε σε ενδεχόμενες ευθύνες υπουργών (και πρωθυπουργών), διαβιβάσθηκε "αμελλητί" στην βουλή των ελλήνων. Έκτοτε, η τύχη της αγνοείται. Ο κ. Πετσάλνικος είχε προφανώς σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Όπως, για παράδειγμα, να προσλαμβάνει στην βουλή τους συγγενείς των συναδέλφων του.


Τις μέρες του μεγάλου ξυλοδαρμού του από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις εποπτείας της χώρας, ο εν αναμονή συνταξιοδότησης αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός των οικονομικών Ε. Βενιζέλος δήλωσε μελαγχολικά: "Το μεγαλύτερο πολιτικό μας λάθος ήταν ότι αφήσαμε να διαγραφεί από την μνήμη του ελληνικού λαού τι είχε συμβεί τα τελευταία 6 χρόνια. Αποτελεί δράμα για την κοινωνία η ρηχή πολιτική μνήμη."

Τα αδικήματα που περιγράφονται στο έγγραφο που ακολουθεί παραγράφηκαν οριστικά πριν από λίγες εβδομάδες. Για λόγους προστασίας της ομαλότητας του πολιτικού μας βίου ασφαλώς.

Τα αδικήματα αυτά έχουν σχέση με την ευθεία εξαπάτηση των κοινοτικών αρχών και των "αγορών", -σε σχέση με την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας-, γεγονός που επέτρεψε στην κυβέρνηση Καραμανλή να δανείζεται αμέριμνη τα μικροποσά που ήταν απαραίτητα για την επανίδρυση του κράτους και τις πληρωμές των μισθών και των εφάπαξ των αγροφυλάκων.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Σαμαράς, με την ευθύτητα και την γενναιότητα που τον διακρίνει, έκανε την αυτοκριτική του κόμματος του. Μέχρις αυτομαστιγώματος είπαν μερικοί, που για λόγους ανθρωπισμού προσπαθούσαν να τον σταματήσουν.

Οι εξαγνισμένοι από τον χρόνο καταγγελλόμενοι "υπουργοί" περιμένουν με σκούρα κοστούμια στον προθάλαμο, για να αναλάβουν για μια ακόμη φορά το τιτάνιο έργο της σωτηρίας των ιθαγενών από τα αρπακτικά νύχια των γερακιών της διεθνούς των τραπεζών.

***************************************************

Ενώπιον του κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου

Άρειος Πάγος - ΑΘΗΝΑ

Θεσσαλονίκη 12/5/2010/

ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

κατά των βουλευτών:

Κωνσταντίνου Καραμανλή, Παπαθανασίου Ιωάννη και Αβραμόπουλου Δημητρίου,

(τ. πρόεδρου της κυβέρνησης, τ. υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών και τ. υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης αντίστοιχα)

για τα αδικήματα:

-της κατ΄ εξακολούθηση και με δόλο ηθικής αυτουργίας για την έκδοση και χρήση ψευδών δηλώσεων και βεβαιώσεων

-του κατ΄ εξακολούθηση και με δόλο εξαναγκασμού υπαλλήλων του δημοσίου σε έκδοση και χρήση ψευδών δηλώσεων και βεβαιώσεων

-της εξαπάτησης με δόλο της ελληνικής κοινής γνώμης και των Κοινοτικών Αρχών, εν γνώσει των συνεπειών που αυτό μπορούσε να επιφέρει στην δυσμενή εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών και της εν γένει οικονομικής κατάστασης της χώρας, στις σχέσεις της με τους εταίρους της στην Ε.Ε. και στην συνολική εικόνα της στο εξωτερικό (σημ. τα παραπάνω έχουν πλέον καταστεί στο σύνολο τους αυταπόδεικτα)

-της κατ΄ εξακολούθηση παράβασης καθήκοντος

-της κατ΄ εξακολούθηση παραβίασης της αρχής της εντίμου συνεργασίας που διέπει τις σχέσεις των Κρατών Μελών με τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. (πρβλ. Συνθήκη για την Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και σχετική νομολογία του ΔΕΚ) με αποτέλεσμα την σοβαρή δυσφήμηση της χώρας στο εξωτερικό

και

κατά παντός άλλου υπευθύνου, πολιτικού προσώπου ή κρατικού υπαλλήλου της κεντρικής διοίκησης και της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας:

-για την έκδοση και χρήση ψευδών βεβαιώσεων κατά παράβαση καθήκοντος και για συνέργεια με δόλο σε όλα τα παραπάνω

Σε κάθε περίπτωση η εισαγγελική αρχή αφού εκτιμήσει τα παρατιθέμενα γεγονότα οφείλει να διακριβώσει και την ενδεχόμενη τέλεση άλλων αδικημάτων πέραν των διαλαμβανομένων.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Τον Μάρτιο του 2009, μετά από μελέτη των στοιχείων, που διαθέτει αναρτημένα στην επίσημη ιστοσελίδα της η Ευρωπαϊκή Στατιστική Αρχή (Eurostat), διαπίστωσα ότι, στο μέρος που αφορούσε το μέγεθος των εκκρεμών οικονομικών υποχρεώσεων των Δημόσιων Νοσοκομείων, (ποσό που λαμβάνεται υπ' όψιν με αρνητικό πρόσημο στον υπολογισμό του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κι επιβαρύνει ανάλογα το συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα), υπήρχε μεγάλου μεγέθους απόκλιση σε σχέση με τα αντίστοιχα ποσά που γνώριζα από τις πληροφορίες που ήταν διαθέσιμες στο εσωτερικό της χώρας. Πιο συγκεκριμένα, ενώ σύμφωνα με την Eurostat το συνολικό χρέος του δημόσιου τομέα υγείας ανέρχονταν, την 31/12/2009/, στο ποσό των 2,2 δις €, τα στοιχεία του εγχώριου τύπου διαβεβαίωναν ότι οι οφειλές ήταν πολύ μεγαλύτερου ύψους και συγκεκριμένα άγγιζαν το δυσθεώρητο ποσόν των 5,2 δις €. Παράλληλα υπήρχαν, ήδη από την εποχή εκείνη, πολλαπλές αναφορές, όχι μόνον στον τύπο αλλά ακόμη και στην ίδια την Βουλή (πρβλ. σχετική αναφορά στην συνέχεια του κειμένου) σχετικά με παραποίηση και απόκρυψη των πραγματικών δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την ψευδή παρουσίαση του ύψους του δημοσιονομικού ελλείμματος.


Η συνέχεια του κειμένου εδώ:

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2011

-Θα προκάνουμε; Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά;


Καμιά φορά τα σχόλια των απλών αναγνωστών περιέχουν περισσότερες και σημαντικότερες ειδήσεις από τα ίδια τα άρθρα της εφημερίδας. "Δυστυχώς είναι πολύ αργά", σχολιάζει στο ΒΗΜΑ ο συμπατριώτης από την Γαλλία. "Ο εκεί Τύπος δεν αναφέρεται πλέον στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του αλλά στους Έλληνες τους ίδιους". Στα μάτια των ξένων, με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός ταυτίζεται πλέον με την απέραντη αθλιότητα της ηγεσίας του.

Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας προσπαθούν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τις ενέργειες μας με τον μόνο τρόπο που μπορούν. Αντλώντας από τις δικές τους παραστάσεις και εμπειρίες. Σκέφτονται λοιπόν και αναλύουν μέσα στο πλαίσιο των σταθερών αρχών και των συμβάσεων που ισχύουν στις δικές τους, δυτικού τύπου, δημοκρατίες. Όπου τα πολιτικά αξιώματα δεν μεταβιβάζονται κληρονομικά, όπου οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για αυτά που λένε και πράττουν, όπου υπάρχει λογοδοσία και καταλογισμός συνεπειών.

Οι δυτικού τύπου δημοκρατίας δεν είναι εικόνες βγαλμένες από τον παράδεισο. Υπάρχει και σε αυτές δόλος, διαφθορά, ανηθικότητα. Υπάρχουν όμως και θεσμικά αναχώματα που εμποδίζουν τους πρωθυπουργούς ή τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης να περιφέρουν στην αγορά, ως κληρονομημένη απόλυτη ιδιοκτησία τους, τις ψήφους του κοπαδιού των βουλευτών που τους χάρισε το έθνος.

Στις δυτικού τύπου δημοκρατίες οι εκεί Γιωργάκηδες δεν χρησιμοποιούν τους ευτελισμένους θεσμούς για να επικυρώνουν τις προειλημμένες αποφάσεις της σκοτεινής παράγκας τους. Και οι εκεί Αντωνάκηδες δυσκολεύονται να υποκαταθιστούν τις ψοφοδεείς κοινοβουλευτικές τους ομάδες, δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι "αυτοί", αφού συσκέφθηκαν με τους έμπιστους συνεργάτες τους, "αποφάσισαν" να μην ψηφίσουν το α ή το β νομοσχέδιο.

Στις δυτικού τύπου δημοκρατίες οι θεσμοί εκπροσωπούν λίγο πολύ την ίδια την λαϊκή θέληση. Τυχόν παρεκτροπές προλαμβάνονται και οι παρεκτραπέντες τσακίζονται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η γαλλική και η γερμανική κοινή γνώμη δικαιούνται να πιστεύουν ότι πίσω από την αθλιότητα του πρωθυπουργού Γεωργίου του Γ΄κρύβεται η θέληση του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μέσος γάλλος και ο μέσος γερμανός φορολογούμενος δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει και να δικαιολογεί την στάση της δικής μας Βάσως, που πριν αποφασίσει για την ψήφο της θα πρέπει να σκεφθεί το μέλλον των ορφανών του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Ούτε την στάση του δικού μας Αντώνη, που κάνοντας την "αυτοκριτική" του κόμματός "του", πρέπει πριν από όλα να φροντίσει για την ακεραιότητα της ιερής εικόνας του Καραμανλή, αυτής που κρατά όρθια την ψυχή των οπαδών της μεγάλης ιστορικής παράταξης.

Σε μια ξεχασμένη στα συρτάρια του προέδρου της βουλής μηνυτήρια αναφορά, -αναφορά που καταγγέλλει ένα κορυφαίο ζήτημα, από αυτά που προκάλεσαν στην κατάρρευση της χώρας-, υπάρχουν. μεταξύ άλλων, αυτές οι γραμμές:


Εάν πράγματι οι ευθύνες που αποκαλύπτονται στην παρούσα μηνυτήρια αναφορά ήσαν γνησίως πολιτικές ο ευρωπαϊκός τύπος θα μπορούσε να αποδώσει στην πολιτική ηγεσία της χώρας απλή ανικανότητα. Σήμερα όμως έχει φθάσει στο σημείο να χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό στο σύνολο του ως λαό κοινών απατεώνων. Η στάση αυτή είναι απολύτως φυσική, αφού, από την στιγμή που οι ευθύνες δεν προσωποποιούνται ποτέ στους πραγματικούς ενόχους είναι φυσικό να βαρύνουν το σύνολο των πολιτών, κατ' εξουσιοδότηση των οποίων υπάρχει και δρα η πολιτική τάξη.



buzz it!