"Σε αναζήτηση τεχνοκρατών με γνώσεις επί των ασφαλιστικών θεμάτων βρίσκεται η νέα υπουργός Απασχόλησης κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά που επιχειρεί να συγκροτήσει μια ομάδα κρούσης. Σύμφωνα με πληροφορίες θα αντικατασταθούν ο γενικός γραμματές Απασχόλησης κ. Δ. Κοντός και ο γενικός γραμματές Κοινωνικής Ασφάλισης κ. Δ. Μαμμωνάς".
Αυτά μας λέει, μεταξύ άλλων, το σημερινό κυριακάτικο ΒΗΜΑ, για την έντονη κινητικότητα που παρατηρείται χρονιάρες μέρες στο Υπουργείο Απασχόλησης.
Η κ. Πετραλιά, λοιπόν, βρίσκεται σε αναζήτηση πολιτικών στελεχών ανώτατης βαθμίδας που θα αναλάβουν τις θέσεις των Γενικών Γραμματέων. Και εξειδικευμένων τεχνοκρατών, με ειδικές γνώσεις, στους οποίους θα αναθέσει την εφαρμογή των πρωτοποριακών ιδεών της.
-Κατά τα λοιπά το εν λόγω υπουργείο είχε ήδη από καιρό έτοιμο ένα σοβαρό και πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Και βρισκόταν ένα μόλις βήμα, μια μικρή ανάσα, πριν από την πλήρη εφαρμογή του.
-Κατά τα λοιπά το σχέδιο αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα τυχαίων εμπνεύσεων της στιγμής. Αντίθετα αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου και μακράς πνοής κυβερνητικού προγράμματος, που εκτυλίσσεται σε διάστημα τετραετιών και αντλεί έμπνευση από τα λαμπρά οράματα του άξιου ηγέτη και πρωθυπουργού μας.
-Κατά τα λοιπά η ατυχής συγκυρία που οδήγησε στην πρόσφατη ταπεινωτική αποπομπή ενός ανώτατου πολιτικού στελέχους, -για λόγους που ασφαλώς ήταν άσχετοι με την απολύτως επιτυχή άσκηση των καθεαυτό αρμοδιοτήτων του-, δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να επηρεάσει την αδιατάρακτη εκτέλεση του κυβερνητικού έργου. Που θα παρέμενε, υποτίθεται, σταθερή και στενά συνδεδεμένη με τον σε βάθος χρόνου αρχικό προγραμματικό σχεδιασμό.
-Κατά τα λοιπά το κράτος επανιδρύθηκε και απέκτησε επιτέλους συνέχεια και αταλάντευτη συνέπεια. Με αποτέλεσμα η διοίκηση να ασκείται πλέον από έμπειρα στελέχη. Με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που απέκτησαν στο διάστημα της μακράς παραμονής στις θέσεις ευθύνης τους. Και όχι από τίποτε τυχάρπαστους, ανεύθυνους και ιδιοτελείς μικροσυνωμότες που έτυχε για κάποια φεγγάρια να αποτελούν μέρος της αυλής των "έμπιστων" κολάκων του κάθε υπουργού.
-Κατά τα λοιπά είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μας είχε έτοιμο για ψήφιση, (από τους άβουλους και άμοιρους βουλευτές της), ένα ακόμη νομοσχέδιο κουρελού που σκόπευε να μας σερβίρει για μείζονα μεταρρύθμιση. Και τώρα, υπό την απειλή της οσμής των σκανδάλων και μετά τις μείζονες πολιτικές παρεμβάσεις του κ. Λούλη και των λοιπών δημοσκόπων και άλλων σκοτεινών τεχνικών της εξουσίας, το παίρνει πανικόβλητη πίσω. Για να το αντικαταστήσει με μια νέα κουρελού, καθαρή και φρεσκομπαλωμένη αυτή τη φορά από τα επιδέξια χέρια της εθνικής μας σούπερ γιαγιάς.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2007
-Κράτος κουρελού
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 21, 2007
-Οι αθώοι πολίτες και οι αόρατοι ένοχοι
Ασχολείται σήμερα ο Στ. Τζίμας στην «Καθημερινή» με το νέο δημαρχιακό μέγαρο της Θεσσαλονίκης. "H Θεσσαλονίκη", λέει, "ανήκει στις πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το λιγότερο πράσινο. Η πόλη οικοδομήθηκε και εξακολουθεί να οικοδομείται με καταστροφικό για την ποιότητα ζωής των ανθρώπων της τρόπο, ο οποίος έχει ως υπέρτατο κανόνα την ανελέητη εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής γης προς όφελος των εργολάβων. Αποτέλεσμα; όχι μόνο δεν βελτιώνεται η καθημερινότητα των πολιτών, άλλα υποβαθμίζονται και όσες από τις ομορφιές της έχουν διασωθεί και θέλει να επιδείξει."
"Οικοδομήθηκε και οικοδομείται". Έτσι, αόριστα. Κανείς δεν την οικοδομεί. Οικοδομείται από μόνη της. Και μάλιστα προς όφελος των εργολάβων!!!
Η συνταγή είναι γνωστή. Και η δημοσιογραφική γλώσσα αλάνθαστη. Μην πυροβολείτε τους πολίτες-αναγνώστες.Ποτέ δεν φταίνε. Αντί για αυτούς πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος άλλος, εύκολος ένοχος, με λίγο αόριστη περιγραφή. Που να μην μπορεί να εντοπισθεί και να παρατηρηθεί δια γυμνού οφθαλμού. Κάποιος στον οποίο να μπορούμε πρόχειρα να φορτώσουμε τις μομφές για τα κακά και τις συμφορές που βρίσκουν αυτόν τον δήθεν αθώο και ανυποψίαστο λαό. Την μια οι εργολάβοι, την άλλη οι κακοί πολιτικοί, την επόμενη τα σκοτεινά συμφέροντα. Και ο καταλογισμός αόριστων ευθυνών δεν έχει τέλος. Λες και δεν είναι οι έλληνες πολίτες αυτοί που αγοράζουν τα εκτρώματα των κακών εργολάβων. Λες και δεν είναι αυτοί που αναδεικνύουν με την ελεύθερη ψήφο τους τους αδιάφορους, ανίκανους και ανήθικους πολιτικούς. Και αυτοί που με την καθημερινή αυτόβουλη και παράλογη καταναλωτική συμπεριφορά τους συντηρούν τα κάθε λογής, όχι και τόσο σκοτεινά, καρτέλ των οικονομικών συμφερόντων.
Μια και είμαστε όμως φανατικοί θιασώτες των αξιών της ελεύθερης αγοράς, μια και πιστεύουμε ότι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική και ελεύθερη χώρα, όπου αυτοί που αποφασίζουν είναι οι ίδιοι οι πολίτες, ας σκεφτούμε λιγάκι. Θα υπήρχε υπό τις συνθήκες αυτές η λογική πιθανότητα, να ευδοκιμήσει, να διατηρηθεί και να γίνει καθεστώς κάτι που δεν ταιριάζει με την αισθητική, με τις λειτουργικές ανάγκες και εν τέλει με τα συμφέροντα μας; Σίγουρα όχι. Οι πρώτες άσχημες πολυκατοικίες θα είχαν μείνει να αραχνιάζουν απούλητες. Οι πρώτες γειτονιές χωρίς πάρκα και ελεύθερους χώρους θα είχαν ερημώσει και θα είχαν περάσει στην καθημερινή διάλεκτο σαν τα πιο αποκρουστικά μέρη της πόλης. Και κάθε απόπειρα για οικιστική εκμετάλλευση, σε βάρος του αστικού τοπίου και της ποιότητας ζωής, θα είχε καταδικαστεί στο χειρότερο είδος αποτυχίας. Την οικονομική.
Τι συμβαίνει όμως πραγματικά; Πολλές δεκαετίες τώρα, το είδος αυτής της οικοδομικής δραστηριότητας, που έχει καταντήσει τις ελληνικές πόλεις αποκρουστικά τέρατα λειτουργικής και αισθητικής ανεπάρκειας, συνεχίζεται αδιατάρακτο. Οι εργολάβοι κτίζουν. Αλλά κτίζουν επειδή ο κόσμος αγοράζει. Και αγοράζει φανατικά. Ανήλιαγα λαγούμια, καταπατημένους ακάλυπτους, κλεισμένους υμιυπαίθριους. Αγοράζει με λαχτάρα και φανερή ικανοποίηση τα πάντα. Αγοράζει εκπληρώνοντας όνειρα.
Από την μαζική αυτή συμπεριφορά ένα και μόνο συμπέρασμα μπορεί με ασφάλεια να προκύψει. Ότι οι ελληνικές πόλεις ταιριάζουν στους έλληνες. Οι ελληνικές πόλεις αρέσουν στους έλληνες. Γιατί αυτή είναι η αισθητική τους και αυτή η ερμηνεία τους για τις πραγματικές τους ανάγκες. Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για την πολιτική. Και για τις καταναλωτικές συνήθειες. Και για κάθε άλλο τομέα κοινωνικής δραστηριότητας.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν είμαστε κοινωνία πολιτών. Ότι δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα αντανακλαστικά και δεν γνωρίζουμε τους τρόπους και τις συμπεριφορές εκείνες που θα μας βοηθούσαν να αποκρούσουμε τις διαφαινόμενες απειλές, να επιβληθούμε στις κακές και ιδιοτελείς πολιτικές μας ηγεσίες, να πολεμήσουμε και να τσακίσουμε τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που δημιουργούν συνθήκες αντίθετες με τα δικαιώματα και την ευημερία μας. Δεν φαίνεται όμως ότι τα πράγματα είναι έτσι. Κάθε άλλο μάλιστα.
Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι όταν θίγονται εκείνα τα συμφέροντα που η ίδια θεωρεί σημαντικά αντιδρά οργανωμένα, άμεσα και βίαια. Και, κυρίως, αντιδρά αποτελεσματικά. Όπως για παράδειγμα όταν θίγονται οι κυρίαρχες ισοπεδωτικές αντιλήψεις που έχουν οδηγήσει σε παρακμή και μαρασμό την παιδεία. Όταν κινδυνεύουν οι επαίσχυντες "αξίες" της ευνοιοκρατίας και της ήσσονος προσπάθειας. Όταν πάει για λίγο να κλονισθεί το άθλιο σύστημα του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας, που βυθίζει καθημερινά την χώρα στην υπανάπτυξη. Όταν κινδυνεύουν οι αναπηρικές συντάξεις μαϊμούδες. Όταν απειλείται, έστω και αδιόρατα, το καθεστώς της απόλυτης αυθαιρεσίας και της εκτεταμένης ανομίας. 'Οταν, όταν, όταν ...
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2007
-Τίνα φοβηθήσομαι (πλην της παραφροσύνης ασφαλώς);
Νομάρχης φωτισμός μου και σωτήρ μου. Τίνα φοβηθήσομαι;
Νομάρχης υπερασπιστής της ζωής μου. Από τίνος δειλιάσω;
Εν τω εγγίζειν επ΄ εμέ κακούντας του φαγείν τας σάρκας μου,
οι θλίβοντες με και οι εχθροί μου, αυτοί ησθένησαν και έπεσαν.
ΑΜΗΝ
(Ψαλμός 26)
Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007
-Ο δ', αυτός υμνών, αυτός εστίν ο κτανών τον παίδαν τον εμόν
Για να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά ότι η δουλόφρων υποταγή είναι το μόνον εφόδιον που απαιτείται για μια μακρά και λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία.
(Διότι η Φάνη μας, σε αντίθεση με την Θέτιδα, ξέρει και δεν ρωτά. Και όταν την βρίσκουν συμφορές στρέφει την κεφαλή στον ουρανό και περιμένει ατάραχη και με εμπιστοσύνη την απόδοση της ακατάληπτης θείας δικαιοσύνης. Την ώρα που κάποιοι άλλοι χάνουν τα λογικά τους. Και μέσ' στον οδυρμό τους τα βάζουν οι κουτοί με τους Θεούς. Και ξεσκίζουν τα πορφυρά τους ρούχα. Και πετούν στο χώμα τα βραχιόλια και τα δακτυλίδια τους. Η Φάνη όμως ξέρει. Ότι, όπως λέει σοφά και ο ποιητής, ήταν "ο Απόλλων, αυτός ο ίδιος", που "κατέβηκε στην Τροία και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα")
-Ένας ειλικρινής άνθρωπος. Ένα αθώο θύμα των περιστάσεων.
Το δράμα της χώρας με δέκα μόνο λέξεις.
"Όμοια με όλες τις οικοδομικές άδειες που έχουν εκδοθεί στην περιοχή ...".
Ο δυστυχής υπουργός είναι απολύτως ειλικρινής. Και πιστεύει με όλη την δύναμη της πληγωμένης ψυχής του ότι αποτελεί στόχο και αθώο θύμα μιας άδικης και απρόκλητης επίθεσης. Διότι απλούστατα, όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, έτσι και ο αστείος αυτός άνθρωπος, που από ένα γύρισμα της τύχης βρέθηκε να απολαμβάνει για μερικά φεγγάρια τους χυμώδεις καρπούς της εξουσίας, δεν διαθέτει τους κατάλληλους αντιληπτικούς μηχανισμούς που θα τον καθιστούσαν ικανό να κατανοήσει την έννοια του νόμου.
Εξ ου και δικαίως ισχυρίζεται ότι η δημοσιότητα που έχει λάβει το ζήτημα είναι κατευθυνόμενη. Εξ ου και ειλικρινώς θεωρεί ότι δεν έκανε τίποτε κακό. Τίποτε περισσότερο από ότι έχουν κάνει όλοι οι υπόλοιποι. Και ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παραβιάζουν κατάφωρα την θεμελιώδη αρχή της ισότητας. Της ισότητας στην παρανομία. Εννοείται. Την αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται τα τελευταία 50 χρόνια το θαυμαστό οικοδόμημα της ευδαίμονος ελληνικής μας κοινωνιας.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2007
-Η ιπτάμενη μαντάμ Σουσού και η αντιπυραυλική της προστασία
Διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο ότι την περασμένη εβδομάδα το ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας) ενέκρινε την αγορά δύο (ακόμη) κυβερνητικών αεροσκαφών μεταφοράς υψηλών προσώπων. Μέχρι εδώ η είδηση δεν ξενίζει και πολύ. Πληθαίνουν άλλωστε τα περιστατικά της θρασύτατης επίδειξης του νεοπλουτισμού της εξουσίας. Και της άσκοπης σπατάλης του δημοσίου χρήματος, εν μέσω διαπιστωμένης και γενικής δημοσιονομικής στενότητας. Είχαμε πεί βέβαια κάποτε "σεμνά και ταπεινά", αλλά ας μην το παρακάνουμε κιόλας. Ας μην στερούμεθα και τα απολύτως απαραίτητα.
Ένα σημείο όμως της είδησης προκαλεί εύλογη απορία. Τα νέα VIP αεροσκάφη, λέει η ανακοίνωση, θα διαθέτουν και υψηλής τεχνολογίας (και ανάλογης ασφαλώς αξίας) συστήματα αντιπυραυλικής προστασίας!!!
Γιατί ποιόν λόγο άραγε;;;!!! Υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο κάποιος διεστραμμένος τρομοκρατικός εγκέφαλος που θα ήθελε να ξοδέψει τους πολύτιμους πυραύλους του για να καταρρίψει ένα ιπτάμενο παλάτι στο οποίο θα επιβαίνει με την συνοδεία του έλλην υπουργός;;;!!!
Υπάρχει ας πούμε κάποιος που θα ήθελε να εξαφανίσει από την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα έναν Λιάπη, έναν Αλογοσκούφη ή έναν Παυλόπουλο; Γιατί; Για να πάρουν έτσι, εν τη απουσία αυτών των γιγάντων, άλλη τροπή οι διεθνείς υποθέσεις;;;!!!
Ή μήπως η γαλάζια εξουσία ωρίμασε πλέον. Και αφού ξεπέρασε με επιτυχία το σύνδρομο της "δεξιάς παρένθεσης" και μεγαλοπιάνεται πλέον με χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση άρχισε να ξεδιπλώνει αδιάντροπα και την αφελώς χαριτωμένη μαντάμ Σουσού που τόσα χρόνια έκρυβε επιμελώς μέσα της. Με μόνη την διαφορά ότι την φορά αυτή τους λογαριασμούς δεν τους πληρώνει μόνος του εκείνος ο έρμος, ο πτωχός ψαράς, ο σαστισμένος Παναγιωτάκης.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 04, 2007
-Το μετέωρο πολιτικό βήμα του κ. Σανιδά
"Θα πρέπει να γίνει συνείδηση όλων ότι ο τελικός κριτής της νομιμότητας, της προάσπισης όλων των δικαιωμάτων των πολιτών και της διατήρησης του κράτους δικαίου είναι η δικαστική λειτουργία. Νόσφιση ή προσπάθεια νοσφίσεως από οποιοδήποτε άτομο ή άλλο όργανο εξουσίας εμπίπτουσας στο πεδίο της δικαστικής λειτουργίας, όχι μόνον δεν είναι νοητή αλλά αντίκειται ευθέως στο Σύνταγμα. "
Αυτά δήλωσε ο σεβαστός εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς, την Κυριακή που μας πέρασε στην Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος. Υπερασπιζόμενος την αυστηρή προστασία του Συντάγματος μέσω της πλήρους κατάλυσής του. Θα μου πείτε, είναι λανθασμένες οι παραπάνω διαπιστώσεις; Ασφαλώς και όχι. Είναι ορθότατες. Ε τότε! Που βρίσκεται η απάτη;
Μα είναι προφανές! Στο γεγονός ότι αυτός που επιχειρεί την νόσφιση εξουσίας, αυτός δηλαδή που καταλύει το Σύνταγμα, έχοντας σκοπό δήθεν να το προστατεύσει, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Ο οποίος συνειδητά, ταυτίζοντας τον σκοπό με το μέσον, ανατρέπει πλήρως την έννοια του κράτους δικαίου, που υποτίθεται ότι θέλει να υπηρετήσει, και μας επιστρέφει στην μακρινή προ γαλλικής επαναστάσεως εποχή.
Ο κ. Σανιδάς εκκινεί από την κατά βάση ορθή παραδοχή σύμφωνα με την οποία η λειτουργία των συστημάτων καταγραφής και παρακολούθησης που διαθέτει η ελληνική αστυνομία υπηρετεί την δημόσια ασφάλεια και υπό την έννοια αυτή το δημόσιο συμφέρον. Ο κ. εισαγγελέας, όμως, εξετάζει το ζήτημα αυτό μονοδιάστατα, αρνούμενος ακόμη και τον παραμικρό υπαινιγμό σύμφωνα με τον οποίο είναι πολύ πιθανόν το δικαίωμα των πολιτών στην ασφάλεια να συγκρούεται με άλλο εξίσου ισχυρά προστατευόμενο έννομο αγαθό των ιδίων. Που στην περίπτωση που συζητάμε δεν είναι άλλο από την προστασία της προσωπικής τους ζωής. Στο σημείο αυτό δημιουργείται η πρώτη σύγχυση. Ο ανώτατος δικαστής έχει ήδη βρεί ποιό είναι το σωστό. Έχει δηλαδή προσδιορίσει τον αγαθό σκοπό, αποφεύγοντας όμως να διατρέξει όλο το φάσμα της συνταγματικής έννομης τάξης και να προχωρήσει στις απαραίτητες σταθμίσεις.
Στην συνέχεια ο κ. Σανιδάς προχωρά με ένα ασυγχώρητο νομικό άλμα. Επιχειρώντας με πρωτότυπο, και ασφαλώς παράνομο τρόπο, να εξασφαλίσει ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία για τις μελλοντικές ποινικές δίκες που ενδεχομένως θα διενεργήσει, -με κατηγορουμένους τους δράστες των υποθετικών επεισοδίων-, ξεχνά πολύ εύκολα ότι από νομικής απόψεως είναι άλλο πράγμα οι ενέργειες της διοίκησης που στοχεύουν στην καταπολέμηση του εγκλήματος και άλλο πράγμα το έγκλημα αυτό καθευατό. Και ότι, σύμφωνα πάντα με το Σύνταγμα, κάθε φορέας δραστηριότητας διαθέτει το προνόμιο να δικάζεται από τον φυσικό δικαστή που του έχει ορίσει ο νόμος. Ξεχνά εν προκειμένω ότι ενώ οι εγκληματικές πράξεις δικάζονται από την ποινική δικαιοσύνη, -ανώτατος λειτουργός της οποίας είναι και ο ίδιος-, οι ενέργειες της διοίκησης έχουν τοποθετηθεί από τον νομοθέτη σε ριζικά διαφορετικό επίπεδο. Και, σύμφωνα με ρητή απαίτησή του, κρίνονται αποκλειστικά από την διοικητική δικαιοσύνη. Της οποίας την ανώτατη εποπτεία δεν διαθέτει ο Άρειος Πάγος αλλά το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ένα άλλο ανεξάρτητο Ανώτατο Δικαστήριο του οποίου οι αρμοδιότητες δεν συναντώνται σε κανένα επίπεδο με αυτές του κ. Σανιδά.
Έτσι η νόσφιση εξουσίας για την οποία είναι υπόλογος ο κ. Σανιδάς είναι πολλαπλή. Αφενός επειδή οικειοποιήθηκε παράνομα το δικαίωμα να αποφανθεί ο ίδιος σχετικά με την νομιμότητα μιας διοικητικής πράξης (διότι ας μην κρυβόμαστε, με απόφαση ισοδυναμεί η "γνωμοδότηση" του και εν πλήρη επιγνώσει ως τέτοια την εξέδωσε) και με τον τρόπο αυτό παραβίασε τις σαφείς διαχωριστικές γραμμές που έχει θεσπίσει ο συντακτικός νομοθέτης μεταξύ της ποινικής και της διοικητικής δικαιοσύνης. Και αφετέρου διότι, εν τοις πράγμασι, και κατά παράβαση κάθε έννοιας αρμοδιότητας, εξέδωσε λάθρα μια οιονεί διοικητική πράξη, με την οποία κατ΄ ουσίαν διέταξε την (σε κάθε περίπτωση προθυμότατη) ελληνική αστυνομία να θέσει σε λειτουργία το επίμαχο σύστημα παρακολούθησης των δημοσίων χώρων.
Είναι φανερό ότι ο περί ου ο λόγος ανώτατος δικαστής αποφάσισε να εγκαταλείψει το πεδίο της αρμοδιότητας του και να παίξει το παιχνίδι της κυβέρνησης διασχίζοντας πλησίστιος τον ποταμό προς στην όχθη της πολιτικής. Το παιχνίδι μιας κυβέρνησης που αφού πέρασε μια "γονιμη" 5ετια στην αντιπολίτευση, ζητώντας με φανατική επιμονή την ίδρυση δεκάδων ανεξάρτητων αρχών με αρμοδιότητες επί παντός επιστητού, τώρα προσπαθεί για ιδιοτελείς λόγους να τις καταργήσει. Μια και θεωρεί πλέον ότι αποτελούν ανάχωμα στην καθεστωτική της λογική.
Ο κ. Σανιδάς δεν ενήργησε ως δικαστής. Απλά, ως αναλώσιμος εντολοδόχος της εκτελεστικής εξουσίας, έθεσε το υψηλό κύρος της περίζηλης θέσης του, -κύρος που ανήκει περισσότερο στον θεσμό που εκπροσωπεί και πολύ λιγότερο στον πρόσωπο του-, στην υπηρεσία της φθηνής πολιτικής. Και απευθύνθηκε ως κοινός δημαγωγός στους ανυποψίαστους αφελείς πολίτες που φοβούνται για την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται οι δυστυχείς ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να εξασφαλίσει αποτελεσματικά τον ήσυχο ύπνο των ανίσχυρων δεν είναι άλλος από αυτήν την ίδια την περιφρούρηση των θεσμών και της νομιμότητας.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007
-Εντυπωσιοθηρικός γαλλοτροπισμός
Έντονος γαλλοτροπισμός διακρίνει τελευταία την πολιτική «συζήτηση» στην Αθήνα. Ο πρόεδρος της Γ.Σ.Ε.Ε. προειδοποίησε ότι «θα γίνει της Γαλλίας» ενώ παράλληλα δημοσιεύματα μας πληροφορούν πως το «μοντέλο Σαρκοζί» θέλγει τους κύκλους του Μαξίμου.
Η επιπολαιότητα και η απόλυτη αδιαφορία για τα ουσιώδη μεγαλειώδης.
Εκτός από το πραγματικό γεγονός ότι οι Γάλλοι συνδικαλιστές δεν φαίνεται να τα πολυκαταφέρνουν και στερούνται κοινωνικής συμπαράστασης, εκείνο που παραβλέπουν οι κύκλοι της πρωθυπουργικής έδρας είναι ότι ο Σαρκοζί δεν εχρίσθη ούτε αυτοαναγορεύθηκε σε «μεταρρυθμιστή». Εργάσθηκε επίμονα και αποτελεσματικά, συγκρούσθηκε με τον παραλογισμό των προνομιούχων μειοψηφιών, έπεισε ότι βρίσκεται στην πολιτική για να δρα και να δημιουργεί και εν τέλει εξελέγη πρόεδρος για όλα τα προηγούμενα. Μετά την εκλογή του αποδεικνύει καθημερινή συνέπεια προς τις προεκλογικές του εξαγγελίες, (Τουρκία, Μεσογειακή συνεργασία, ενίσχυση Γαλλικών επιχειρήσεων), εκπλήσσοντας εκείνους που πιστεύουν ότι οι «…γενικόλογες προεκλογικές αναφορές διαφέρουν από τις συγκεκριμένες κυβερνητικές ρυθμίσεις…».
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι ο επανιδρυτής υπουργός του ΕΣΥ, ο πολυπράγμων κ. Αβραμόπουλος, είχε ισχυρισθεί ότι η εκλογή του Καραμανλή άνοιξε το δρόμο για τη νίκη των μεταρρυθμιστών στην Ευρώπη.
Στα του ασφαλιστικού οι συνεχιζόμενες αοριστολογίες, οι υπεκφυγές και οι κυβερνητικοί ελιγμοί, σε συνδυασμό με τις αντιφατικές και ανερμάτιστες κραυγές των «συνδικαλιστών» και της «αντιπολίτευσης», συντηρούν την αβεβαιότητα και την άγνοια των πολιτών. Επιτυγχάνουν να στρώνουν το έδαφος στον ευφυή λαϊκισμό των «άκρων». Επιβεβαιώνουν ότι οι ιθύνοντες πολιτικοί και συνδικαλιστές αγωνίζονται μόνο για να διατηρούν τις θέσεις και τους ρόλους τους. Αναγκάζουν κάθε τέτοια αναφορά σ’ αυτούς να βρίθει εισαγωγικών, ως τον μόνο ανεκτό τρόπο καταγραφής της θλιβερής πραγματικότητας.
Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007
-Η παράγκα της ελληνικής δικαιοσύνης - μια αληθινή ιστορία
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Ο πολίτης "Α" είναι σήμερα πολύ χαρούμενος. Είναι γιατί διάβασε στις ειδικές σελίδες του τύπου ότι το Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου ΨΨΨ πρόκειται πολύ σύντομα να διενεργήσει δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό για την προμήθεια κάποιων σημαντικών ειδών που θα καλύψουν τις ετήσιες ανάγκες του. Ο πολίτης "Α" παράγει τα είδη αυτά και ήδη ετοιμάζει με επιμέλεια και ενθουσιασμό την προσφορά του.
Ο διαγωνισμός έγινε. Αλλά τι συμφορά! Η προσφορά του πολίτη "Α" απορρίφθηκε. Η επιτροπή που είχε ορισθεί για την τεχνική αξιολόγηση του δημόσιου διαγωνισμού έκρινε ότι τα προϊόντα του είναι ακατάλληλα προς χρήση. Ο πολίτης "Α" είναι απαρηγόρητος. Ξέρει καλά ότι η απόφαση είναι άδικη. Το παιχνίδι είναι σίγουρα στημένο. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν είναι πάντα τόσο καθαρά. Δεν θα το βάλει όμως κάτω. Θα αγωνισθεί για τι δίκιο του. Ο Εθνάρχης Βενιζέλος, εκείνα τα παλιά χρόνια που αυτή η ευλογημένη χώρα στηνότανε στα πόδια της, το είχε πεί. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται. Κανείς. Γιατί υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας.
Ο πολίτης "Α" θα πάει στους δικαστές των Αθηνών. Ήδη ετοιμάζει την προσφυγή του. Δεν έχει καμία αμφιβολία ότι θα κερδίσει. Διαθέτει ένα όπλο ακαταμάχητο. Στο άθρο "χχ" της διακήρυξης αναφέρεται ρητά και με σαφήνεια: "Σε περίπτωση που κριθεί απαραίτητο η υπηρεσία μπορεί να ζητήσει για τα προς προμήθεια προϊόντα την διενέργεια ποιοτικού τεχνικού ελέγχου. Ο έλεγχος θα διενεργηθεί από ανεξάρτητο εργαστήριο". Τελεία και παύλα. Η διαδικασία ήταν παράνομη. Ο όρος δεν σήκωνε δεύτερη ερμηνεία. Η υπηρεσία έπρεπε να είχε στείλει τα δήθεν ακατάλληλα προϊόντα σε ανεξάρτητο εργαστήριο. Έπρεπε να είχε τηρήσει την αρχή της διαφάνειας που η ίδια επικαλέστηκε και η ίδια θέσπισε ως όρο του διαγωνισμού της. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτη αυθαιρεσία.
Ο πολίτης "Α" έχει και άλλα επιχειρήματα, το ίδιο σημαντικά. Τα προϊόντα του είναι πιστοποιημένα σύμφωνα με τα αυστηρότατα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σύμφωνα με τον νόμο η πιστοποίηση αυτή μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από την Αρμόδια Κοινοτική Αρχή που την χορήγησε. Η υπηρεσία δεν απευθύνθηκε στην Αρχή αυτή. Ενήργησε μόνη της και είναι φανερό ότι ενήργησε για δεύτερη φορά αυθαίρετα. Piece of Cake. Οι δικαστές δεν θα χρειαστεί να σκεφθούν και πολύ. Ξέρουμε ήδη την απόφαση τους.
Στον επίδικο διαγωνισμό είχαν βέβαια συμμετάσχει και άλλοι πολίτες. Ένας από αυτούς είναι και ο πολίτης "Β". Και κατά τερατώδη σύμπτωση και η δική του προσφορά έχει απορριφθεί. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τα προϊόντα του ήταν και αυτά ακατάλληλα. Πιστοποιημένα μεν αλλά ακατάλληλα. Ο πολίτης "Β" όμως δεν είναι λιγότερο μαχητικός. Είναι κι αυτός αποφασισμένος να παλέψει για το νόμιμο δικαίωμα του στον ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό. Θα πάει και αυτός στους δικαστές των Αθηνών. Και θα επικαλεστεί, τι άλλο; Το άρθρο χχ της διακήρυξης. Αυτό που επικαλείται και ο "Α". Τα προϊόντα μου, θα πεί, έπρεπε να εξετασθούν, σε περίπτωση αμφιβολίας, από ανεξάρτητο εργαστήριο. Ο απαράβατος αυτός όρος δεν τηρήθηκε. Η διαδικασία ήταν παράνομη. Ο πολίτης "Β" όμως δεν θα αρκεστεί σε αυτό. Θα μιλήσει όπως και ο "Α" και για την πιστοποίηση του. Θα αναφερθεί ξεκάθαρα στην αδυναμία της υπηρεσίας να λάβει οποιαδήποτε απόφαση που αμφισβητεί την πιστοποίηση χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Αρμόδιας Αρχής. Ο πολίτης "Β" έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη και ξέρει κι αυτός ότι θα κερδίσει.
ΟΙ ΔΙΚΕΣ
Οι δύο δίκες προσδιορίζονται σύντομα. Οι υποθέσεις πρόκειται να εκδικασθούν την ίδια ημέρα και από την ίδια σύνθεση. Οι ίδιοι δικαστές είναι αυτοί που θα αποδώσουν ταυτόχρονα δικαιοσύνη και στον πολίτη "Α" και στον πολίτη "Β".
Η μεγάλη στιγμή φτάνει. Η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ανωτάτου Ακυρωτικού μας, βρίσκεται σε απαρτία στην αίθουσα των διασκέψεων της. Στο κατάστημα του Δικαστηρίου επί της οδού Πανεπιστημίου. Οι τρείς σοφοί δικαστές κάθονται στην κορυφή του τραπεζιού. Συνοφρυωμένοι και βαρύθυμοι. Όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που συναισθάνονται βαθιά το μέγεθος της ευθύνης τους. Που ξέρουν πως οι στοχασμοί τους αφορούν τις τύχες και καμιά φορά και τις ζωές άλλων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά στέκονται οι εισηγητές των υποθέσεων. Κρατούν στα χέρια τους τους βαρείς φακέλους με τις δικογραφίες και τα στοιχεία. Η διάσκεψη αρχίζει.
Ο πρώτος εισηγητής παρουσιάζει την υπόθεση του πολίτη "Α". Οι δικαστές ακούν σκυφτοί, με προσοχή.
Ο πολίτης "Α", λέει ο εισηγητής, ισχυρίζεται ότι η υπηρεσία δεν είχε το δικαίωμα να εξετάσει τα δείγματα των προϊόντων του. Ο πολίτης "Α" ισχυρίζεται ότι, σύμφωνα με το άρθρο χχχ της διακήρυξης, η μόνη δυνατότητα της υπηρεσίας ήταν να στείλει τα δείγματα του σε ανεξάρτητο εργαστήριο ποιοτικού ελέγχου. Ο ισχυρισμός αυτός όμως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Η υπηρεσία μπορούσε να ενεργήσει κατά το δοκούν και καμιά ενέργεια της δεν είναι παράνομη, αφού σύμφωνα με το τεκμήριο της νομιμότητας της διοικητικής δράσης κάθε πράξη της αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Περαιτέρω ο δεύτερος λόγος που επικαλείται ο πολίτης "Α" πρέπει να απορριφθεί επίσης ως αβάσιμος. Ο νόμος μπορεί να προβλέπει ότι η αμφισβήτηση μιας κρατικής πιστοποίησης μπορεί να είναι νόμιμη μόνον όταν γίνεται από τον Αρμόδιο Φορέα που την χορήγησε. Αυτό όμως δεν είναι λόγος που μπορεί να περιορίσει το δικαίωμα του κάθε κρατικού υπαλλήλου να ενεργήσει κατά παρέκκλιση για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμμερόντων της υπηρεσίας του. Οι νομικοί συλλογισμοί είναι ακαταμάχητοι. Οι δικαστές σκέφτονται βαθιά. Η αίσθηση της ευθύνης είναι φανερή στα πρόσωπα τους. Η απόφαση θα είναι σκληρή. Αλλά πρέπει να την πάρουν. Ο εισηγητής έχει δίκιο. Η διοίκηση έδρασε νόμιμα. Η αίτηση πρέπει να απορριφθεί. Ένας ένας σηκώνουν το κεφάλι και δίνουν με ένα νεύμα την σιωπηρή τους συγκατάθεση. Ο πολίτης "Α" έχασε.
Τα σύννεφα διαλύονται. Οι δικαστές ξεχνούν στην στιγμή την καταδικαστική απόφαση που μόλις πήραν. Γιαυτούς δεν υπάρχει πλέον. Έχει γίνει ήδη μακρυνό παρελθόν. Αυτοί δεν πρέπει να ξοδεύονται με ανθρώπινες ευαισθησίες και ανώφελους συναισθηματισμούς. Πρέπει να κρατούν το πνεύμα, το μυαλό και το συναίσθημα τους, καθαρό. Έτοιμο να βλέπει πάντα την επόμενη υπόθεση με φρέσκια και κρυστάλλινη ματιά.
Ο δεύτερος εισηγητής παίρνει την θέση του απέναντι τους. Ανοίγει προσεκτικά τον φάκελο της δικογραφίας του πολίτη "Β". Αρχίζει να μιλά. Ο πολίτης "Β", λέει, ισχυρίζεται ότι η υπηρεσία δεν είχε το δικαίωμα να εξετάσει τα δείγματα των προϊόντων του. Ο πολίτης "Β" ισχυρίζεται ότι, σύμφωνα με το άρθρο χχχ της διακήρυξης, η μόνη δυνατότητα της υπηρεσίας ήταν να στείλει τα δείγματα του σε ανεξάρτητο εργαστήριο ποιοτικού ελέγχου. Ο ισχυρισμός αυτός είναι βάσιμος. Η διοίκηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραβιάζει τους όρους και τις προϋποθέσεις που η ίδια θεσπίζει. Η διοίκηση πρέπει να λειτουργεί σε καθεστώς συνέπειας και διαφάνειας. Η πράξη της διοίκησης είναι για τον λόγο αυτό ακυρωτέα και η ισχύς της πρέπει να ανασταλεί. Εν όψει αυτού παρέλκει η εξέταση των υπόλοιπων λόγων που συμπληρώνουν το δικόγραφο. Οι νομικοί συλλογισμοί είναι ακαταμάχητοι. Οι δικαστές σκέφτονται βαθιά. Η αίσθηση της ευθύνης είναι και πάλι φανερή στα πρόσωπα τους. Ευτυχώς όμως, τη φορά αυτή η απόφαση τους είναι εύκολή. Ο εισηγητής έχει δίκιο. Η διοίκηση παρανόμησε. Η πράξη της πρέπει να ακυρωθεί. Ο πολίτης "Β" κέρδισε.
Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
α) Σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας:
"Η διακήρυξη της διοικητικής διαδικασίας έχει χαρακτήρα κανονιστικής διοικητικής πράξης και δεσμεύει με τους όρους τους οποίους περιέχει τόσο τη Δημόσιο ή το ΝΠΔΔ, που διενεργεί τον διαγωνισμό, όσο και τους διαγωνιζομένους. Τυχόν παράβαση ουσιώδους τύπου της διακήρυξης, είτε κατά την συνομολόγηση της σύμβασης είτε κατά το στάδιο εκτέλεσης αυτής, συνιστά παράβαση νόμου και επάγεται ακυρότητα" (βλ. πορίσματα νομολογίας 1929/1959 έκδοση 1961 σελ. 431 και απόφαση 2992/1983 του ιδίου δικαστηρίου)
Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι η διακήρυξη ισοδυναμεί με νόμο. Η διακήρυξη ΕΙΝΑΙ νόμος!
β) Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 4 του Ελληνικού Συντάγματος:
"Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου"
Τέλος σχολιασμού.
ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Οι δικαστικές αποφάσεις έχουν, ή τέλος πάντων πρέπει να έχουν, μια συγκεκριμένη δομή. Ξεκινούν με την περιγραφή του είδους και της σύνθεσης του δικαιοδοτικού οργάνου και τις αρχικές τυπικές λεπτομέρειες της κάθε υπόθεσης.
π.χ. "Η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας συνεδρίασε σε συμβούλιο στις χχ/χχ/χχχχ/ με την εξής σύνθεση: Τάδε Ταδόπουλος, Σύμβουλος της Επικρατείας, Πρόεδρος τους Β΄ Τμήματος Διακοπών, Δείνας Δεινόπουλος, Σύμβουλος κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. ... ... για να αποφασίσει σχετικά με την από ψψ/ψψ/ψψψψ/ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του ... ... κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π."
Ακολουθεί η βαρυσήμαντη φράση:
"Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα, (η Επιτροπή δηλαδή, αυτή τα μελέτησε), σκέφθηκε κατά τον νόμο"
Στην συνέχεια έπεται η παράθεση των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης, η ανάπτυξη του μείζονος και του ελάσσονος δικανικού συλλογισμού και η η απόφαση κλείνει με την εκφορά του διατακτικού.
Από τα περιστατικά όμως που προεκτέθηκαν παραπάνω προκύπτει με σαφήνεια ένα και μόνο εύλογο συμπέρασμα:
Η Επιτροπή Αναστολών που δίκασε τις δύο αυτές υποθέσεις, όπως σχεδόν και κάθε άλλη Επιτροπή Αναστολών του ίδιου δικαστηρίου που εκτελεί ανάλογη αποστολή, ούτε "συνεδρίασε" ποτέ "σε συμβούλιο", ούτε έκανε ποτέ τον κόπο να "σκεφθεί κατά τον νόμο". Το πιο πιθανό είναι ότι ο σπουδαιοφανής πρόεδρος της επικοινώνησε κάποια στιγμή με τον εισηγητή της υπόθεσης του πολίτη "Α" με τον οποίο αντάλλαξε τα παρακάτω χαριτωμένα λόγια:
-Τι έγινε ρε παιδί; Τελείωσες με κείνη την υπόθεση του Τάδε;
-Όχι ακόμη κ. Πρόεδρε. Είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω.
-Καλά, μην το αργείς άλλο. Βάλτο πάνω πάνω να τελειώνει και φέρτο γρήγορα να το υπογράψω. Ένα ένα να φεύγουν απ΄ το κεφάλι μας. Μην τα αφήνεις να μαζεύονται. Καλοκαίρι είναι. Κάποτε πρέπει να φεύγουμε και μεις.
Μετά πήρε στο κινητό τον εισηγητή της υπόθεσης του πολίτη "Β".
-Τι έγινε ρε συ με την υπόθεση του Δείνα; Την είδες ακόμη;
-Βέβαια κ. πρόεδρε. Την τελειώνω. Στην καθαρογραφή είμαι.
-Ωραία, μπράβο. Κοίτα να κάνεις γρήγορα τη γύρα να μαζέψεις τις υπογραφές και να την πας στην γραμματεία για δημοσίευση. Πήξαμε στους φακέλους.
-Μάλιστα κ. Πρόεδρε. Ευχαριστώ. Θα κάνω ότι μπορώ.
Ποιός δεν θυμάται άλλωστε την πολύ πρόσφατη υπόθεση των αρεοπαγιτών που συμμετείχαν στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας του άλλου Ανωτάτου μας μέσω των ασφαλών συχνοτήτων της Vodafon.
ΟΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Οι όμορφες αυτές αποφάσεις κοσμούν το αρχείο του Συμβουλίου της Επικρατείας και θα αποτελούν εις τους αιώνες, -μέχρι την άκρη του τέλους που έγραφε και ο Βενέζης-, μέρος του υπέροχου νομικού πολιτισμού μας. Οι αριθμοί τους, κατόπιν ευλόγου αιτήματος, μπορεί να τεθούν στην διάθεση κάθε σοβαρού ενδιαφερομένου.
(Η συνέχεια στο επόμενο. Κάποια πράγματα σχετικά με την ασφάλεια δικαίου, τις αγωγές κακοδικίας, τα δικαιώματα αποζημίωσης του πολίτη για βλάβες που υπέστη εξαιτιας της κακής λειτουργίας της δικαιοσύνης και άλλα τινά ευτράπελα. Α ναί! Και για τα ονόματα της σύνθεσης. Που προκαλούν ίλιγγο.)
Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007
-Η λαγνεία των (ανύπαρκτων) θεσμών ή άλλως η παπαρολογία των κατά τεκμήριο ειδικών
Είπα να γράψω κάτι σχετικά με τις δηλώσεις Του για τον "νέο" εκλογικό νόμο αλλά μετά είδα την φωτογραφία Του και είπα άσε, Τον τιμωρώ αλλιώτικα. Θα βάλω μόνο την ευειδή μορφή Του.
Τέλος πάντων όμως. Παρασύρομαι.
Τι δήλωσε λοιπόν ο Υπουργός;
"Ήμασταν θεσμικώς συνεπείς" είπε, "Οι αλλαγές γίνονται στην αρχή της τετραετίας, όπως πάγια υποστηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια" (από το ΒΗΜΑ της 20ης Νοεμβρίου)
Συγγνώμη, αλλά ποιοί είναι αυτοί οι θεσμοί που έχουν σχέση με το δικαίωμα της Βουλής να ψηφίζει όποτε της κατέβει νέους εκλογικούς νόμους; Και τι ακριβώς προβλέπουν; Υπάρχει στην έννομη τάξη μας ειδική διάταξη που ορίζει χρονικούς περιορισμούς για την θέσπιση νόμων, όταν αυτοί αφορούν σε τροποποιήσεις εκλογικών συστημάτων; Διάταξη που επιβάλλει την κατάθεση των νόμων αυτών στην αρχή, στην μέση ή στο τέλος της κάθε τετραετίας;
Μήπως τελικά ο διαπρεπής μας διοικητολόγος, παρασυρόμενος προφανώς από την ασυγκράτητη θεσμολαγνεία του, μπερδεύει τους θεσμούς με την πολιτική δεοντολογία; Πολύ πιθανόν. Με τόσες δουλειές και αρμοδιότητες άλλωστε δεν είναι δύσκολο να τα χάνει κανείς πότε πότε.
Και πάλι όμως, γιατί τόση κουβέντα και τόσος κομπασμός κάθε φορά για τους θεσμούς; Δεν είναι αυτονόητη η τήρηση τους; Αποτελεί περίπτωση υπέρβασης καθήκοντος η υποταγή των πολιτικών και των πολιτών σε αυτούς; Εξαίρεση σπάνια και μοναδική; Εξαίρεση τέτοια που να αποτελεί λόγο για απονομές ξεχωριστών αυτοεπαίνων;
Τίποτε από όλα αυτά. Μόνο που είναι φανερό ότι ο κ. καθηγητής αισθάνεται άβολα κάθε φορά που αναλαμβάνει να κάνει ακόμη μια ματσαγκονιά προς την κατεύθυνση της πλήρους επιβολής του γαλάζιου καθεστωτισμού. Και τότε επιστρατεύει αυτό για το οποίο οι φουκαράδες τηλεθεατές, και οι ακόμη πιο φουκαράδες βουλευτές, τον θεωρούν ειδικό. Τους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους νόμους, τα κακογραμμένα συντάγματα των βασικών μετόχων και τους ala cart φαντασιακούς θεσμούς μας. Που για να τα ξετρυπώσεις όλα αυτά και να βρείς τι κάθε φορά ισχύει πρέπει να συνδυάσεις καμιά σαρανταριά δυσνόητους νόμους της πυρκαγιάς, -που ο ένας τροποποιεί τον άλλον-, καμιά κατοσταριά διάτρητα προεδρικά διατάγματα και άλλες τόσες υπουργικές αποφάσεις και καμιά διακοσαριά κρυμμένες σε άσχετα νομοσχέδια (και άρα ευθέως αντισυνταγματικές) νυχτερινές τροπολογίες.
Πολύπλοκα πράγματα δηλαδή. Και περισσότερο πολύπλοκα όταν βγαίνουν από το στόμα του σοφού ακαδημαϊκού, που παρεμπιπτόντως, και προσωρινά μόνον, εγκατέλειψε την λατρεία των μουσών για να ασχοληθεί με την επανίδρυση του κράτους. Τεκμήριο νομιμότητας λέγεται αυτό στο διοικητικό δίκαιο, ας μας επιτραπεί ο διασταλτικός παραλληλισμός. Το ποιός δικαιούται η δεν δικαιούται να ομιλεί (ή να γνωρίζει, στην περίπωση μας) που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας.
Ασφαλώς στην ίδια μάχη επιστρατεύονται και οι κενές πληροφοριακού περιεχομένου ταυτολογίες και οι παπαρολογίες. Είναι ωραίο πράγμα άλλωστε η παπαρολογία. Argumentum ad ignoradiam που έλεγαν και οι λατίνοι. Επίκληση στην άγνοια. Λογική πλάνη που προκύπτει από την εκφορά "επιχειρήματος" που είναι άσχετο με αυτό που θέλουμε να υποστηρίξουμε. Ποιός όμως τολμάει να αποκαλέσει άσχετο έναν κοτζάμ καθηγητή; Και μάλιστα ελληνικού πανεπιστημίου.
Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007
-Ένοχοι παράγοντες
Ο κατηγορούμενος πρόεδρος της Ε.Ρ.Τ. δεν είναι υποχρεωτικά ένοχος.
Είναι σοβαρά ύποπτος κατά την εισαγγελέα. Καλύτερο από κακοδιαχειριστής, προς το παρόν κάτι χειρότερο από χρηστός διοικητής.
Διαχειριζόμαστε τα χρήματα, που εκόντες άκοντες πληρώνουν όλοι οι πολίτες, όπως θέλουμε, χωρίς ίχνος ουσιαστικού και ειλικρινούς δημόσιου απολογισμού. Καθορίζουμε τις αμοιβές μας και αποφασίζουμε τις συνεργασίες και τις αναθέσεις όπως μας αρέσει. Πάντα όμως για το καλό της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, θα μπορούσαν να προσθέσουν σε μια έκρηξη ειλικρίνειας.
Δεν έχει η διοίκηση δικαίωμα να αποφασίζει επενδύσεις σε στελέχη και παραγωγές;
Και βέβαια έχει κάθε τέτοιο δικαίωμα.
Έχει όμως και την υποχρέωση να εκτιμά το αποτέλεσμα και να αναπροσαρμόζει τις αποφάσεις της.
Μπορεί να ισχυριστεί ο κατηγορούμενος πρόεδρος - με επίσημα στοιχεία της A.G.B. – ότι οι επενδύσεις της διοίκησης απέδωσαν και έφεραν την Ε.Ρ.Τ. στο κέντρο του τηλεοπτικού τοπίου;
Και επί πλέον, μπορεί να μας πει κάποιος:
-πόσες φορές τις τελευταίες δεκαετίες ασκήθηκε ανάλογη δίωξη σε πρόεδρο μεγάλης κρατικής εταιρείας;
-ποια στάση κράτησαν οι εκάστοτε αρμόδιοι υπουργοί;
-ποια στάση κράτησε η εκάστοτε αντιπολίτευση;
-υπάρχει άλλη κρατική ή ιδιωτική εταιρεία με δεδομένα και σίγουρα ετήσια έσοδα 300 εκατομμυρίων ευρώ που να δίνει αυξήσεις 40% στα μεγαλοστελέχη της;
Διαπλεκόμενοι και διακομματικοί παραγοντίσκοι, με το βλέμμα στραμμένο στην τσέπη τους, νέοπλουτοι της εξουσίας και απολίτικες παρεούλες επιχειρούν να μας επιβάλουν τη νοοτροπία τους. Τη νέα μεταρρυθμιστική λογική της πολιτικής ανευθυνότητας, της διοικητικής αθωότητας.
Γι αυτή την επαναλαμβανόμενη πράξη τους είναι ένοχοι.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007
-Στην σκιά των Ζωνιανών ...
... η άοπλη εγκληματικότητα βασιλεύει.
Τα γεγονότα στα Ζωνιανά μπορούν να προσεγγισθούν με πολλούς τρόπους.
- Απίστευτα πράγματα. Συμβαίνουν στην Ελλάδα; Η αιφνιδιασμένη προσέγγιση.
- Ο νόμος και η τάξη θα επιβληθούν. Η αστυνομική προσέγγιση
- Η πολιτεία θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα κι έχουν ήδη δοθεί οι σχετικές εντολές. Η υπουργική προσέγγιση.
- Χρόνια τώρα δεν έχουν σχολείο τα Ζωνιανά. Η τηλεοπτικολαϊκιστική προσέγγιση.
- Μόνο με τα όπλα μπορεί η επαρχία να κεντρίσει και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κράτους των Αθηνών. Η προσέγγιση του αδικημένου Έλληνα.
- Σε λίγο καιρό όλα θα είναι πάλι όπως πριν, σ’ αυτόν τον τόπο τίποτα δεν αλλάζει. Η αδρανής προσέγγιση.
- Κάθε μέρα σκοτώνονται από τροχαία, από καρδιακά, από το τσιγάρο, από τα ναρκωτικά, από ιατρικές υπερβολές, δεκάδες Έλληνες. Τι κάνει το κράτος; Η γενική προσέγγιση.
Όλες οι παραπάνω απόψεις όντως κυκλοφορούν κι έχουν ακουστεί.
Με όποιο τρόπο κι αν το δει κανείς, εκείνο που διαπιστώνει είναι ένα.
Η νομιμότητα δεν αποτελεί αυτονόητη βάση δράσης του κράτους και των λειτουργών του.
Δεν αποτελεί σταθερή βάση στη σκέψη των πολιτικών.
Εν τέλει οι νόμοι δεν μας απασχολούν.
Δεν τους φοβόμαστε, είναι σαν να μην υπάρχουν παρά μόνο για κάποιους ανυπεράσπιστους φουκαράδες.
Αποτέλεσμα; Συχνές διαπιστώσεις για αύξηση της εγκληματικότητας. Ποίας εγκληματικότητας όμως; Της ένοπλης. Αυτής που προσφέρει πλούσιο κι εντυπωσιακό τηλεοπτικό θέαμα.
Και η άλλη εγκληματικότητα; Η άοπλη; Αυτή ζει και βασιλεύει ως μαύρη εργασία, χρηματισμός, λεηλασία δημόσιου χρήματος, οικογενειοκρατία, αδιαφανέστατες προμήθειες, λαθρεμπόριο καυσίμων και πολλά πολλά άλλα.
Νομιμοποιείται δε καθημερινά δια πράξεων και παραλείψεων των σοβαροφανών αρμοδίων.
Από μεγάλα λόγια αναστατωμένων υπουργών είμαστε χορτάτοι. Από συγκεκριμένες διοικητικές και νομοθετικές δράσεις για την αντιμετώπιση της παραμένουμε πεινασμένοι.
Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007
-Δωροδοκία με .... δεοντολογία
Η παρανομία βαφτίσθηκε «κώδικας δεοντολογίας» με νονό τον «επανιδρυτή» του ΕΣΥ υπουργό Υγείας κ.λ.π. , Δ. Αβραμόπουλο.
Αποκτήσαμε και "κώδικα δεοντολογίας" για τις απροκάλυπτες δωροδοκίες των γιατρών. Ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας «τακτοποιεί» τα του οίκου του και προσδιορίζει τα όρια των δωροδοκιών. Μάλιστα παρουσίασε τον "κώδικα" του σε μεγαλειώδη εκδήλωση με την παρουσία του Υπουργού Υγείας εκλαμπρότατου κ. Δ. Αβραμόπουλου.
Αξιοθαύμαστη προσπάθεια. Η ιδιωτική πρωτοβουλία νομοθετεί και ο υπουργός χειροκροτεί. Αυτό κι αν είναι μεταρρύθμιση.
Ο επανιδρυτής υπουργός, είτε αγνοεί παντελώς τους νόμους τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετεί , είτε τους έχει γραμμένους κανονικά και ενεργεί ως εξέχον μέλος της συμμορίας που λυμαίνεται τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων με όπλο την ανεξέλεγκτη καθοδηγούμενη συνταγογράφηση.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι για το θέμα των «δώρων» που οι φαρμακευτικές εταιρείες προσφέρουν αφειδώς στους συνεργαζόμενους γιατρούς, υπάρχει πλήρες, σαφές και επαρκές νομικό οπλοστάσιο. Μπροστά του όμως ορθώνεται το ισχυρό τείχος της επανιδρυτικής νοοτροπίας με κεντρικό σύνθημα : «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΓΑΣΙΑ », συνοδευόμενο από το γνωστό παρασύνθημα « ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ».
Σε οποιαδήποτε αξιοπρεπή δημοκρατική χώρα, η απόλυτη και προκλητική προτροπή κι επιδοκιμασία υπουργού σε πολίτες και επιχειρηματίες που παρανομούν, όπως έπραξε ο επανιδρυτής υπουργός με την λαμπρή του παρουσία στην εκδήλωση του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος, θα οδηγούσε σε άμεσα μέτρα και αποπομπή του.
Στην πατρίδα μας το γεγονός θεωρείται ως φαίνεται ασήμαντο ακόμη και από την κεφαλή της κυβέρνησης.
Δεν είναι όμως ασήμαντα τα εκατομμύρια ευρώ εθνικής περιουσίας που αρπάζουν οι «δεοντολόγοι» από τα ασφαλιστικά μας ταμεία.
Το τεράστιο πρόβλημα της αιμορραγίας των ασφαλιστικών ταμείων – όπως και πολλά άλλα – απαιτεί άμεση εφαρμογή των νόμων. Ιδού πεδίο δόξης για τους συνδικαλιστές και τους πάσης φύσης και απόχρωσης αγωνιστές των λαϊκών συμφερόντων.
Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007
-Ας γίνουμε κοινωνία πολιτών
Είναι Πολιτική η Ευθύνη να σταματήσουν οι παρανομίες και οι δωροδοκίες στο ΕΣΥ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Ας το απαιτήσουμε σήμερα!
Την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μερικές εκατοντάδες ελλήνων γιατρών "ξεκουράζονται" οικογενειακώς σε πολυτελείς ορεινούς ξενώνες, επιβιβάζονται σε αεροπλάνα με προορισμό μακρινά μέρη του κόσμου ή καταλύουν σε πανάκριβα ξενοδοχεία. Ακόμη, κάποιοι από αυτούς ανανεώνουν την επίπλωση των γραφείων τους ή παραλαμβάνουν τα νέα τους κλιματιστικά και τα καινούργια τους υπερσύγχρονα laptop.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ευχάριστων δραστηριοτήτων είναι ότι το, υψηλό συνήθως, κόστος τους πληρώνεται στο σύνολό του από τις πέρα από κάθε φαντασία γενναιόδωρες φαρμακευτικές εταιρείες και τις εταιρείες εμπορίας ιατρικού εξοπλισμού. Όταν οι γιατροί επιστρέψουν στα νοσοκομεία ή στα ιδιωτικά τους ιατρεία θα φροντίσουν ασφαλώς να αποζημιώσουν στο πολλαπλάσιο τους γενναιόδωρους χορηγούς τους. Πως;
Μα με την συνταγογράφηση τεράστιων ποσοτήτων ακριβών, άχρηστων και δυνητικά επικίνδυνων για τους αρρώστους φαρμάκων. Με την πραγματοποίηση περιττών εξετάσεων που έχουν ως μόνο σκοπό την ακόμη μεγαλύτερη κατανάλωση υλικών. Με την διενέργεια επιβαρυντικών χειρουργικών επεμβάσεων, που γίνονται χωρίς ένδειξη και σε ασθενείς που δεν τις έχουν ανάγκη, με μόνη επιδίωξη την αύξηση της κατανάλωσης των βηματοδοτών, των ορθοπεδικών υλικών και των κάθε άλλου είδους πανάκριβων προϊόντων της ιατρικής βιομηχανίας.
Το τεράστιο αυτό ζήτημα με την κολοσσιαία οικονομική διάσταση δεν απασχολεί τους πολιτικούς και τους πολίτες αυτής της χώρας.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ανεξέλεγκτες δαπάνες του τομέα υγείας εξελίσσονται πλέον σε ένα από τα σοβαρότερα και πιο επείγοντα προβλήματα της οικονομίας της χώρας.
Η υπόγεια και επαίσχυντη "συνεργασία" των επαγγελματιών της υγείας με τις φαρμακευτικές εταιρείας είναι μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Η ορθολογική διάθεση των πολύτιμων πόρων, που κατασπαταλώνται κάθε χρόνο για να γεμίζουν τα ταμεία των πολυεθνικών φαρμακευτικών επιχειρήσεων και των εδώ αντιπροσώπων τους, θα μπορούσε, μέσα σε λίγα χρόνια, όχι μόνον να αναμορφώσει τις σημερινές άθλιες υπηρεσίας δημόσιας υγείας αλλά και να αποτελέσει σημαντικό συντελεστή για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους μείζονος ασφαλιστικού προβλήματος.
Η φαρμακευτική δαπάνη των Ασφαλιστικών Ταμείων καλπάζει με ρυθμούς πρωτοφανείς.
Η σχετική δαπάνη του ΙΚΑ αυξήθηκε κατά 60% στο διάστημα από το 2003 έως το 2006.
Στο σύνολο των Ταμείων η δαπάνη αυξήθηκε κατά 19% μόνον το 2004.
Από τότε η μέση ετήσια αύξηση δεν είναι μικρότερη από 15%.
Ήδη η δαπάνη μόνο για φάρμακα έχει ξεπεράσει τα 6 δις € ετησίως.
Όσοι γνωρίζουν καλά τα πράγματα λένε ότι τουλάχιστον τα μισά από τα χρήματα αυτά αφορούν σε κατευθυνόμενη συνταγογράφηση που υπακούει σε σκοπιμότητες και δεν διαθέτει πραγματικές επιστημονικές ενδείξεις.
Έχουμε ξαφνικά μεταβληθεί σε ένα έθνος βαρέως ασθενούντων; Ή το επίπεδο παροχής υγείας που απολαμβάνουμε βελτιώνεται με αλματώδεις ρυθμούς;
Ευτυχώς για την πρώτη περίπτωση, και δυστυχώς για την δεύτερη, δεν συμβαίνει τίποτε από τα δύο. Πολύ απλά η μνημειώδης άγνοια και η εμφανής αδιαφορία από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, η πλήρης έλλειψη έστω και του πιο στοιχειώδους ελέγχου από την πλευρά της κρατικής διοίκησης και η πλήρης αναισθησία και παλιανθρωπιά της μεγάλης πλειοψηφίας του ιατρικού κόσμου, -που είναι έτοιμος να ξεπουληθεί και να ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο για ένα all included σαββατοκύριακο στο Λονδίνο ή για ένα τελευταίας γενιάς laptop-, έχουν μετατρέψει την χώρα σε Ελντοράντο των φαρμακευτικών εταιρειών.
Κάθε φορά που οι αρμόδιοι παράγοντες καλούνται να απολογηθούν για την κατάντια του Δημόσιου Συστήματος Υγείας δεν χάνουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την δήθεν ελλιπή χρηματοδότηση του. Και να ζητήσουν περισσότερα χρήματα. Είναι η μόνιμη επωδός. Και ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των αφελών. Τα χρήματα όμως αυτά υπάρχουν. Και διατίθενται ήδη στο σύστημα υγείας με βασικούς διαχειριστές τους γιατρούς. Οι οποίοι προτιμούν να τα κατευθύνουν χωρίς τύψεις στα ταμεία των ευεργετών τους έναντι ευτελών ανταλλαγμάτων.
Πόσος κόσμος ξέρει άραγε ότι η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, -που εγκαταλείφθηκε την τελευταία στιγμή εξαιτίας του υπερβολικού πολιτικού κόστους που θα προκαλούσε-, σχεδιάζονταν κυρίως για την κάλυψη των ελλειμμάτων των δημόσιων νοσοκομείων. Και ότι ήδη η κυβέρνηση αναζητά νέα φορολογικά έσοδα, λιγότερο φανερά και προκλητικά, από τις πλάτες των φτωχών κυρίως, για να καλύψει τα παράλογα αυτά ανοίγματα.
Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ αναφέρονται στην σχέση που έχουν τα ελλείμματα των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Νοσοκομείων με την άθλια πρακτική της παροχής δώρων από τις φαρμακευτικές εταιρείες προς τους γιατρούς και τους άλλους επαγγελματίες της υγείας. Οι πολιτικοί μας ποτέ σχεδόν δεν μιλούν για τα πράγματα αυτά. Για αυτούς υπάρχουν μόνον ζητήματα πολιτικού κόστους. Κατά τα άλλα είναι μονίμως υπεράνω του οικονομικού κόστους. Μόνον όταν κάποιες φορές συρθούν να απολογηθούν σε κάποια από τις σκανδαλοθηρικές εκπομπές των τηλεοπτικών αποκαλύψεων σπεύδουν να δηλώσουν έκπληκτοι για όλα όσα συμβαίνουν. Και να καταφύγουν στην «διαπίστωση» ότι όλα όσα αυτονοήτως αληθή καταγγέλλονται, δεν μπορεί παρά να αφορούν μια μικρή και θλιβερή μειοψηφία επιστημόνων. Και δεν αγγίζουν, -υποτίθεται-, την μεγάλη πλειοψηφία των ευσυνείδητων γιατρών που μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες για την υγεία του ελληνικού λαού. Από κοντά στο ίδιο παραμύθι, ως σεμνές παρθένες, και οι πανταχού παρόντες εκπρόσωποι των ιατρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Και μετά, όλοι μαζί, κουνούν το κεφάλι προβληματισμένοι και μιλούν για τις δήθεν αντιδεοντολογικές και ανήθικες πρακτικές κάποιων εταιρειών που δωροδοκούν κάποιους λίγους ασυνείδητους γιατρούς. Βλέπετε, όταν η συζήτηση στρέφεται στην δεοντολογία και στην ηθική έχει σύντομο και εύκολο τέλος. Και πάνω από όλα δεν αναδεικνύει πολιτικές και διαχειριστικές ευθύνες.
Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι όλα όσα συζητούμε δεν είναι απλά αντιδεοντολογικά ή ανήθικα; Αντίθετα είναι ευθέως παράνομα και ποινικά κολάσιμα, αφού παραβιάζουν κατάφωρα σαφείς ευρωπαϊκούς νόμους που έχουν ήδη εδώ και καιρό μεταφερθεί στην εσωτερική έννομη τάξη.
Συγκεκριμένα, οι κάθε είδους παροχές των εταιρειών διακίνησης φαρμάκων και ιατρικού υλικού απαγορεύονται, και συνιστούν σοβαρά ποινικά αδικήματα, ήδη από το 1993 με την έκδοση της οδηγίας 92/28/ΕΟΚ, (νυν οδηγία 2001/83/ΕΚ – προϊόν συμπλήρωσης της πρώτης χωρίς τροποποίηση των αρχικών της διατάξεων), που μεταφέρθηκε στην εσωτερική έννομη τάξη με την Υπουργική Απόφαση Υ6α/776/ΦΕΚ 536/20-7-1993.
Τα παραπάνω νομοθετήματα συνδέονται ευθέως, (υπό την έννοια της παράβασης του νόμου), με τις προβλέψεις των άρθρων 107§ιξ’ και 109§γ’ του ν. 2683/1998, του άρθρου 7 του ν. 2690/1999 και περαιτέρω, υπό την έννοια του άρθρου 12ΠΚ, με τα αδικήματα των άρθρων 235 και 236 και, κατά περίπτωση, των άρθρων 256, 259, 254 και 252 του Ποινικού Κώδικα.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, κάθε «συναλλαγή» των εταιρειών του ιατροφαρμακευτικού χώρου με τους επαγγελματίες του χώρου της υγείας, (και όταν λέμε κάθε εννοούμε ΚΑΘΕ), τυποποιεί τα αδικήματα της δωροδοκίας και δωροληψίας και, ειδικότερα, για τους υπαλλήλους της κρατικής διοίκησης, τα αδικήματα που έχουν σχέση με την ορθή εκτέλεση του υπηρεσιακού καθήκοντος των υπαλλήλων, την αμεροληψία, την απιστία προς την υπηρεσία κ.λ.π.
Η έκταση του φαινομένου και η κολοσσιαία οικονομική του διάσταση, (ας ξεχάσουμε προς στιγμή τις επιπτώσεις στην ποιότητα της περίθαλψης όταν κριτήριο για την συνταγογράφηση ή την επιλογή θεραπευτικής μεθόδου είναι το ποσοστό που θα εισπράξει ο γιατρός από την εταιρεία), συνηγορούν υπέρ ενός μείζονος και διαρκούς εγκλήματος που περνά απαρατήρητο και παραμένει ατιμώρητο. Πράγματι, θα ήταν αδιανόητο και πέρα από κάθε αρχή λογικής να ισχυρισθεί κανείς ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες μοιράζουν δώρα αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για λόγους αβροφροσύνης και χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα και ότι οι επαγγελματίες του χώρου της υγείας αποδέχονται τα δώρα αυτά παραμένοντας την ίδια στιγμή ανεπηρέαστοι και προσηλωμένοι στο υπηρεσιακό και επιστημονικό τους καθήκον.
Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι τα τεραστίων διαστάσεων ποινικά αδικήματα που περιγράφουμε και που συντελούνται καθημερινά σε βάρος της δημόσιας υγείας και της οικονομικής ευρωστίας του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων δεν αποτελούν ζήτημα ηθικής και δεοντολογίας. Είναι αμιγώς πρόβλημα εφαρμογής των νόμων του κράτους και υπό την έννοια αυτή συνιστά τομέα αποκλειστικής ευθύνης και αρμοδιότητας της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, και η κατάσταση ασφαλώς πρόκειται να επιδεινωθεί στο άμεσο μέλλον, επειδή αυτοί που κυβερνούν είτε δεν γνωρίζουν την ύπαρξη των νόμων είτε αδιαφορούν για την εφαρμογή τους.
Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνον αν το διεκδικήσουμε με τον πιο έντονο τρόπο. Μόνον εάν το απαιτήσουμε. Το ζήτημα αφορά το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αφορά την υγεία και τις συντάξεις μας.
Ας κάνουμε κάτι τώρα. Ας δείξουμε στην πράξη ότι η ανοχή μας εξαντλείται.
Αντιγράψτε και στείλτε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον Πρωθυπουργό, στον Υπουργό Δικαιοσύνης και στον Αρμόδιο για θέματα Δημόσιας Υγείας Επίτροπο της Ε.Ε. το παρακάτω μήνυμα.
-Εφαρμόστε την οδηγία 2001/83/ΕΚ και τους συναφείς ποινικούς νόμους.
-Σταματήστε την παράνομη δωροδοκία των γιατρών από τις φαρμακευτικές εταιρείες.
-Σταματήστε την κατευθυνόμενη συνταγογράφηση.
-Προστατεύστε την υγεία των ελλήνων πολιτών.
-Διαφυλάξτε τους πολύτιμους οικονομικούς πόρους των ασφαλιστικών ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
ηλεκτρονικές διευθύνσεις:
Πρωθυπουργός: pressoffice@primeminister.gr
Υπουργός Δικαιοσύνης: grammatia@justice.gov.gr
Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Δημόσιας Υγείας: markos.kyprianou@ec.europa.eu
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007
-Γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ
Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις χθεσινές εκλογές είναι πολλά. Και χρήσιμα. Και απαισιόδοξα.
Όχι βέβαια επειδή κέρδισε η Νέα Δημοκρατία ή επειδή έχασε το ΠΑΣΟΚ. Ή ακόμη επειδή μπήκε στην Βουλή ένα κόμμα σαν το ΛΑΟΣ, που από τους πολλούς θεωρείται πολιτικός σχηματισμός ακραίος και επικίνδυνος. Όλα αυτά δεν είναι η αρρώστεια. Είναι μόνο κάποια από τα συμπτώματα της.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός λαός αδυνατεί να αντιληφθεί την πολιτική ως θεμελιώδη λειτουργία από την οποία εξαρτάται ουσιωδώς η ζωή του. Και κατά συνέπεια ως λειτουργία την οποία θα πρέπει ο ίδιος να ελέγχει και να καθορίζει κυρίαρχα.
Αντίθετα, ο κάθε ένας από εμάς, ζώντας υπό συνθήκες απόλυτης σχεδόν απουσίας συλλογικού βίου, αντιλαμβάνεται τα πάντα ως προσωπικά του προβλήματα. Και ενοχλείται μόνον όταν κάτι τυχαίνει να θίγει περιστασιακά τα, υπό την πλέον στενή έννοια, προσωπικά του συμφέροντα.
Η στάση αυτή οδηγεί τον μέσο άνθρωπο στην ακλόνητη βεβαιότητα ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος βελτίωσης των ατομικών συνθηκών είναι η ατομική δράση. Δράση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται από κανόνες και δεσμεύσεις, αφού τα όποια δυσμενή αποτελέσματά της στο κοινωνικό περιβάλλον δεν προσμετρώνται και δεν σταθμίζονται. Στό πλαίσιο αυτό μπορεί να γίνει εύκολα ανεκτή και αποδεκτή ακόμη και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, αφού αυτά δεν θεωρούνται δεδομένα και η απόκτηση τους δεν διασφαλίζεται από μιά αμοιβαία συμφωνία, αλλά αντίθετα εξαρτάται από την θετική ή αρνητική έκβαση του διαρκούς παιχνιδιού ισχύος, που διεξάγεται μεταξύ των πολιτών με σκοπό την καθημερινή τους επιβίωση.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παραξενο που η λογική της επιλογής των εκπροσώπων μας δεν διαφέρει και πολύ από την λογική της επιλογής του τηλεοπτικού προγράμματος που διαλέγουμε για να περάσουμε δυό τρείς ευχάριστες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.
Οι πιο υποψιασμένοι βέβαια αντιδρούν στην παρακμή αυτή επιδιδόμενοι σε σκληρές ασκήσεις εικονικής αυτοκριτικής, που αντί να περιέχει προσωπικά στοιχεία, όπως οφείλει άλλωστε κάθε σοβαρή και πραγματική αξιολόγηση, εξαντλείται σε γενικόλογες και κατά τεκμήριο γραφικές αναφορές κάποιων αόριστων δήθεν ελαττωμάτων της κατά τα άλλα χαρισματικής φυλής μας.
Κάποιοι εκδηλώνουν και μια τάση για αγώνες. Έτσι αναρτούν στα ιστολόγια τους απίστευτης ηλιθιότητας, (ή λαϊκισμού - εξαρτάται από το πνευματικό επίπεδο των αγωνιστών), λεζάντες, με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν θα ησυχάσουν και δεν θα υποστείλουν τις σημαίες τους εάν δεν δικαιωθεί η Αμαλία. Πολύ καλές προθέσεις, σίγουρα. Πλην όμως όσοι τις εκδηλώνουν αδυνατούν να αντιληφθούν ότι για τα πάθη της άτυχης κοπέλας υπάρχει και κάτι που λέγεται πολιτική ευθύνη. Διότι εάν το αντιλαμβανόντουσαν, ο πολιτικός που είναι υπεύθυνος για τον συγκεκριμένο τομέα δεν θα φιγουράριζε περήφανος, και ανυποψίαστος, επειδή έτσι του επιτρέπεται, στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.
Αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε σε αυτά και ας ερμηνεύσουμε με δύο απλά λόγια την δεινή ήττα του ΠΑΣΟΚ στις χθεσινές εκλογές.
Ο Γ.Α.Π. είναι ένας άνθρωπος μέσης ευφυίας. Περίπου όπως και ο Καραμανλής. Περίπου όπως όλοι μας. Καλώς ή κακώς όμως, κάποια στιγμή, κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι είναι βλαξ. Η συγκυρία ήταν καλή. Από κοντά βοήθησε λίγο και το πρόσωπο, το ανεπαρκές γλωσσικό αισθητήριο, η γλώσσα του σώματος. Και ο δυστυχής Γ.Α.Π. καθιερώθηκε στην κοινή γνώμη ως βλαξ. Ως Γιωργάκης.
Αυτό πήγε κάποτε να συμβεί και με τον Καραμανλή. Κινδύνευσε και αυτός κάποτε να περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως Κωστάκης. Μιλούσε όμως καλύτερα, οι κινήσεις του διέθεταν μεγαλύτερο αέρα αυτοπεποίθησης και τα στελέχη του δεν είχαν την ώρα εκείνη κανένα λόγο να χαμογελούν με νόημα και εμφανή εσωτερική ικανοποίηση μπροστά σε τέτοιες μειωτικές αναφορές. Έτσι ο Κωστας έγινε αφεντικό και το Κωστάκης ξεχάστηκε και έμεινε μόνο στα χείλη κάποιων περιθωριακών αντιπάλων του, και από τις δύο πλευρές, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί πάντα να είναι όπως αυτοί θέλουν.
Μαυτά και μαυτά το ατυχές ΠΑΣΟΚ έφθασε στις κάλπες να διεκδικεί την εξουσία με τις καλύτερες των συνθηκών αλλά με "βλάκα" αρχηγό. Προσέξτε. Όχι αντιεπικοινωνιακό. "Βλάκα". Η διαφορά είναι τεράστια. Και ο Σημίτης αντιεπικοινωνιακός ήταν. Δεν το έκρυβε κανείς στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν όμως "βλάκας".
Η κοινή γνώμη, η συλλογική συνείδηση δηλαδή, είναι σαν τα πολύ μεγάλα καράβια. Προχωράει αργά και στρίβει δύσκολα. Αν χωνέψει κάτι δεν το αφήνει. Το παίρνει μαζί της και περνάει με αυτό τους ωκεανούς.
Η κοινή γνώμη είναι ακόμη σαν τα μικρά παιδιά. Αποδέχεται μόνο απλοϊκά πράγματα και μόνο με απλοϊκό τρόπο. Για την κοινή γνώμη δεν υπάρχουν μέσοι όροι και λογικές διαβαθμίσεις. Εάν δεν είσαι έξυπνος είσαι βλαξ. Και είναι φυσικό ότι ένας βλαξ δεν είναι ποτέ δυνατόν να κληθεί για να κυβερνήσει μια χώρα.
Μην πάτε σε πιο περίπλοκες αναλύσεις. Ούτε το βαθύ ΠΑΣΟΚ φταίει, ούτε ο Λαλιώτης, ούτε ο Κουλούρης. Δεν ήταν αυτά τα βαρίδια της Χαριλάου Τρικούπη. Σκεφθείτε απλά και πρακτικά. Για να μην χάνουμε χρόνο. Και για να πάμε σύντομα στο επόμενο θέμα μας.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007
-Δικαιοσύνη με ορθάνοιχτα μάτια. Ας την εμπιστευθούμε.
εναλλακτικός τίτλος:
Λευτεριά στον Καλούση, την Μπουρμπούλια και τ΄άλλα παιδιά!!!
Πριν από λίγους μήνες, σε μια φιλική συζήτηση, ένας πρώην αρεοπαγίτης και νυν, υπό άλλη αυτή τη φορά ιδιότητα, ανώτατος λειτουργός της διοίκησης έλεγε: "Μόνο αλβανούς μπορεί πλέον να καταδικάζει η ελληνική δικαιοσύνη."
Δυστυχώς, η διαπίστωση του πολύπειρου ανδρός δεν είναι σχήμα λόγου.
Προς επίρρωση η είδηση. Που είναι πολύ πρόσφατη και μπορεί να την βρεί κανείς κάνοντας κλικ εδώ.
Αποφυλακίζεται με απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αναστολών ο πρώην αντιπρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Παναγιώτης Γετίμης, ο οποίος είχε καταδικαστεί από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε κάθειρξη 16 ετών για την υπόθεση διασπάθισης 8 εκατομμυρίων ευρώ από το Πάντειο την περίοδο 1992 - 1998.
Το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής της 16ετούς κάθειρξης που υπέβαλε ο κ. Γετίμης, επικαλούμενος μεταξύ άλλων σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας του εγκλεισμού του.
Το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών διέταξε την απόφυλάκισή του με την καταβολή εγγύησης 50.000 ευρώ και τον περιοριστικό όρο της εμφάνισης μία φορά το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του.
Το δικαστήριο δεν του επέβαλε τον όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, καθώς η ακαδημαϊκή του δραστηριότητα απαιτεί μετακινήσεις και εκτός συνόρων.
Είναι προφανές ότι το ειδικό βάρος που διαθέτει η είδηση δεν είναι αρκετό ώστε να μπορέσει να προκαλέσει την προσοχή και το ξάφνιασμα του μέσου ανυποψίαστου "πολίτη" αυτής της χώρας.
Γιατί είναι αλήθεια ότι ο κάθε ένας από εμάς έχει ήδη κάνει από καιρό, ενδόμυχα και ασυνείδητα, τις παραδοχές του. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο. Και εάν υπάρχει είναι μόνο για τους γύφτους τα πρεζόνια και τους αλβανούς. Όχι και να πάει φυλακή ολόκληρος αντιπρύτανης.
Και τι έκανε στο κάτω κάτω. Ότι θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος που θα είχε την τύχη να βρεθεί στην θέση του. Βρήκε το ταμείο ανοικτό και καταχράσθηκε 8 ψωροεκατομμύρια. Μικρό το κακό. Είναι δυνατόν να δημιουργείς στον κόσμο οικογενειακά προβλήματα για ψύλλου πήδημα;,
Άλλωστε πόσοι είναι αυτοί που ψάχνουν τα ψιλά γράμματα στις εφημερίδες για τέτοιες ασήμαντες αναφορές. Ο μέσος έλληνας τα ξέρει όλα. Δεν χρειάζεται να κοιτάξει γύρω του. Τα πάντα είναι ξεκάθαρα τοποθετημένα μέσα του.
Κάποιες λεπτομέρειες ωστόσο της απόφασης είναι άξιες ιδιαίτερης προσοχής.
Το κονκλάβιο των σοφών δικαστών αποφάσισε ότι ο κ. Γετίμης δεν πρέπει να στερηθεί το προνόμιο της ελεύθερης εξόδου από την χώρα. Ότι θα πρέπει να διαθέτει την δυνατότητα να ταξιδεύει όπου και όποτε θέλει ανεμπόδιστα. Για να εξυπηρετεί έτσι τις ανάγκες της ακαδημαϊκής του δραστηριότητας!!!
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε σε 16χρονη κάθειρξη για ιδιαίτερα ατιμωτικό αδίκημα, ένας κατάδικος του κοινού ποινικού δικαίου στον οποίο δεν μπορεί να αναγνωρισθεί κανένα απολύτως ελαφρυντικό, -ποιός είναι αυτός άραγε που μπορεί να έχει περισσότερο αυξημένο καταλογισμό από έναν σοφό πανεπιστημιακό, από έναν πρύτανη-, θα ταξιδεύει στο εξωτερικό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να ασκεί την ακαδημαϊκή του δραστηριότητα.
Το ελληνικό κράτος, οι έλληνες πολίτες δηλαδή, μέσω του 5μελούς Εφετείου Αναστολών, ενός από τους υψηλότερα ιστάμενους θεσμικούς θώκους της πολιτείας, κρίνουν ότι ένας τέτοιος κατάδικος μπορεί αυτονόητα να συνεχίσει την ακαδημαϊκή του δραστηριότητα στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Μπορεί να ανεβαίνει στην έδρα και να διδάσκει ανθρωπιστικές επιστήμες στα παιδιά των ελλήνων. Να εκπροσωπεί την χώρα σε διεθνή συνέδρια και εκδηλώσεις. Πιθανόν να μετέχει και σε κάποιες από τις πολλές και καλά αμοιβόμενες, εμμέσως και αμέσως, επιτροπές πανεπιστημιακών δασκάλων, που συγκροτεί συχνότατα η διοίκηση για να την συμβουλεύουν στα δύσκολα και περίπλοκα προβλήματα που καλείται να επιλύσει. Η τροποποίηση του άρθρου 16 μας μάρανε μετά.
Ας αφήσουν τουλάχιστον ελεύθερους και τους αξιολύπητους φουκαράδες, τον Καλούση, την Μπουρμπούλια και τους άλλους, που περιμενουν προφυλακισμένοι την δίκη τους. Είναι τουλάχιστον άδικο να βασανίζεις κάποιους χρησιμοποιώντας τους για εξιλαστήρια θύματα. Να τους θυσιάζεις με ελαφρότητα στον βωμό μιας δήθεν κάθαρσης που δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από όλους τους άλλους. Έπεσαν απλώς θύματα μιας ατυχούς συγκυρίας. Ενός κακού timing. Ας βγάλουν λοιπόν και γιαυτούς ένα βούλευμα και ας τους ξαναστείλουν στις έδρες τους, μπας και ελαφρώσουν και λίγο τα βαρυφορτωμένα πινάκια των δικαστηρίων. Στο κάτω κάτω έχουν και αυτοί οικογένειες που στενοχωρούνται. Μάνες τους γέννησαν και αυτούς. Όχι κουνέλες.
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2007
-Η πόλη μας. Η ψυχή μας.
Κοιτάξτε προσεκτικά αυτές τις εικόνες. Είναι τραβηγμένες στο κέντρο, στην βιτρίνα δηλαδή, μιας τυπικής μικρής ελληνικής επαρχιακής πόλης. Είναι εικόνες οικείες και καθημερινές σε όλους μας.
Προσπαθήστε όμως να τις κοιτάξετε σαν να έρχεστε σε αυτή τη χώρα για πρώτη φορά. Ρίξτε μια φρέσκια, καινούργια ματιά, όσο αυτό είναι εφικτό.
Και μετά αναρωτηθείτε αν οι άνθρωποι που κτίζουν και κατοικούν τέτοιες πόλεις είναι δυνατόν να είναι σε θέση να διεκδικούν την ιδιότητα του πολίτη. Εάν είναι δυνατόν να μπορούν να υπάρχουν ως πολίτες. Εάν είναι δυνατόν να μπορούν να αντιλαμβάνονται, σε οποιαδήποτε μορφή, την έννοια της συλλογικότητας και του δημοσίου συμφέροντος.
Εάν τα παδιά που μεγαλώνουν σε αυτό το αποκρουστικό αστικό τοπίο πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν έστω και στοιχειώδη αισθητική παιδεία και αντίληψη. Για να μπορέσουν όταν μεγαλώσουν να αγαπήσουν και να σεβαστούν, πραγματικά, και όχι με τον υποκριτικό τρόπο των ψεύτικων πολιτικών διακηρύξεων που κολακεύουν την φιλαρέσκεια μας, τον διπλανό, το περιβάλλον ή ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης είπε, "γιαυτά τα μάρμαρα πολεμήσαμε". Οι σύγχρονοι έλληνες τόλμησαν ήδη, έστω και περιθωριακά, αλλά το τόλμησαν, το ερώτημα: εδώ κινδυνεύουν άνθρωποι και μεις προτιμάμε να σώζουμε τις πέτρες;
Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι βέβαιο ότι στην επόμενη φωτιά, η διάταξη των πυροσβεστικών δυνάμεων θα σχεδιαστεί με σκοπό την προστασία των μνημείων καλαισθησίας που φαίνονται στις φωτογραφίες. Των μνημείων της νέας Ελλάδας που έχτισαν με μεράκι οι ψηφοφόροι των αυριανών εκλογών. Και θα αφήνει τις άχρηστες πέτρες στην τύχη τους.
σημ: Παρακαλώ προσέξτε το μακρόστενο κτίριο κουτί, με την σκεπή από λαμαρίνες, που έχει κτισθεί σε απόλυτη επαφή με την μητρόπολη. Και δεξιά την Νομαρχία. Οι θεσμικοί εκπρόσωποι είναι αυτοί που πρώτοι δίνουν τον ρυθμό. Ο κόσμος ακολουθεί. Αλλά μήπως οι θεσμοί είναι ο ίδιος ο κόσμος; Η Ελλάδα είναι άλλωστε δημοκρατία.
Αναρτήσεις
