-Μια γιορτή είναι που θα περάσει. Μετά θα είναι όλα πάλι τα ίδια.

Στην διαδικασία εκλογής προέδρου της ΝΔ θα υπερισχύσει τελικά αυτός που τις επόμενες εβδομάδες θα εκπέμψει το πιο θολό και ασαφές πολιτικό στίγμα.

Εκείνος που θα μιλήσει για κάποιο πράγμα, έναντι κάποιου άλλου πράγματος και θα τοποθετήσει τον εαυτό του σε διακριτή θέση στο ιδεολογικό φάσμα θα χάσει πανηγυρικά.

Το κοινό της ΝΔ είναι πολύ αμφίθυμο και υπερβολικά αναποφάσιστο για να δεχθεί καθαρές διακρίσεις μεταξύ καθαρόαιμης δεξιάς, κενροδεξιάς ή κέντρου. Ή διαφοροποιήσεις μεταξύ παρεμβατικού κράτους και ανοικτής κοινωνίας. Από την πράξη και την κίνηση προτιμά τους ρεμβασμούς και την ακινησία.

Για τον λόγο αυτό θα ψηφίσει αυτόν που θα μιλήσει γενικά και αόριστα για το όραμα, για το νέο, για το άλμα μπρος τα εμπρός, για την νέα πορεία και για άλλες σχετικές μπούρδες και ανοησίες. Φυσικά όλα αυτά, το όραμα, το νέο, το άλμα και τα λοιπά δεν θα τα εκπροσωπεί ο ίδιος, αλλά θα ΕΙΝΑΙ ο ίδιος. Αυτό που λέμε, μην ψάχνετε αλλού και αλλού, "το μήνυμα είναι εγώ". Εναλλακτικά, το κοινό μπορεί και να προκρίνει να μην διακινδυνεύσει καμία αλλαγή. Ούτε καν αυτήν που θα διόρθωνε λίγο την σκονισμένη βιτρίνα.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν υπάρχουν φιλομεταρρυθμιστικοί χώροι που στέκονται απέναντι σε συντηρητικούς σχηματισμούς. Υπάρχουν αντίθετα μεταρρυθμιστικά μυαλά, διάσπαρτα σε όλο το πολιτικό πεδίο, από την λογική δεξιά μέχρι την λογική αριστερά. Και αυτά τα μυαλά συγκροτούν για την ώρα μια πολυδιασπασμένη μειοψηφία, αδύναμη και ανίκανη να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για την χώρα.

Η κυρίαρχη δύναμη στην γηρασμένη και άνευρη ελληνική κοινωνία είναι αυτοί που, από την δεξιά μέχρι την αριστερά, φοβούνται τις αλλαγές. Που φοβούνται την σαφήνεια μιας "άλλης", σαφούς και συγκεκριμένης πρότασης. Που επιθυμούν μόνον να μην έχουμε φασαρίες. Που θέλουν, έτσι, όσο μπορούμε, να βολευτούμε προσωρινά και να πάμε παραπέρα όπως όπως, σπρώχνοντας τις μίζερες μέρες μας, χωρίς να ξεβολευτούμε και κυρίως χωρίς να ρισκάρουμε. Που ονομάζουν την ακινησία το βάλτου ρεαλισμό και σωφροσύνη.

Όποιος εκφράσει αυτήν την συντηρητική άποψη με γενικόλογες και ανούσιες ωραιοποιήσεις, που θα ανακουφίζουν, αλλά ταυτόχρονα θα εγγυώνται υπόρρητα ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, θα κερδίσει.

Όποιος επιμείνει να λέει ότι δεν έχουμε χρόνο και πρέπει, εκτός από του να ονειρευόμαστε και να καίμε θυμίαμα σε σωτήρες, να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, αύριο κιόλας, το πρωί που θα ξυπνήσουμε, θα χάσει.

Και θα συνεχίσουμε να σπρωχνουμε τις μέρες προς την αλβανοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας. Σαν τον βάτραχο στην κατσαρόλα. Όπως όπως, φτάνει το κακό να έρχεται λίγο λίγο, για να έχουμε χρόνο να το συνηθίζουμε και να μην μας φαίνεται.

Tweet

-Ο πραγματικός πόλεμος

Αυτό που γίνεται είναι ότι, όλη η ελληνική κοινωνία, των μη κρατικοδίαιτων, αναζητά λογική από τους κρατικοδίαιτους. Κάνει επίκληση στην σωφροσύνη τους.

Τους ζητά να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να αρχίσουν να αμοίβονται ανάλογα με όσα παράγουν, (δηλαδή ελάχιστα, πλην ορισμένων εξαιρέσεων), ώστε να μπορέσει να αποκατασταθεί η ισορροπία και να αρχίσει να λειτουργεί η παραγωγική οικονομία, που χρόνια τώρα θυσιάζεται στον βωμό της συντήρησης του άχρηστου κράτους.

Ήδη, από καιρό, όσοι παράγουν δεν δίνουν πια από το περίσσευμα τους, αλλά από το υστέρημα και την ανάλωση της ίδιας της παραγωγικής τους μηχανής. Κάθε εκατό ευρώ φόρου, για την συντήρηση αέργων, είναι και μια θέση εργασίας που χάνεται. Με αποτέλεσμα το συνεχές σπιράλ θανάτου.

Η πορεία αυτή είναι απολύτως βέβαιο που καταλήγει. Το ξέρουν όλοι, άσχετα αν δεν το ομολογούν ανοικτά. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωση του ξενιστή, την οποία θα ακολουθεί ο ακαριαίος θάνατος του παρασίτου.

Αλλά, τότε, γιατί δεν γίνεται μια κίνηση καλής θέλησης από όσους καταναλώνουν εις βάρος αυτών που παράγουν; Γιατί δεν επικρατεί η λογική;

Η απάντηση είναι απλή. Το σώμα των κρατικοδίατων γνωρίζει ότι η αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας, με την αντιστοίχηση αμοιβών και παραγωγικότητας, είναι γι' αυτούς ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ξέρει ότι αν σήμερα υποχωρήσει και αρκεστεί σε λιγότερα, για να δώσει μια ανάσα στον τροφό της, αυτό θα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη.

Αν η οικονομία ορθοποδήσει, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν ποτέ στα παλαιότερα επίπεδα. Η παύση του ανορθολογισμού δεν θα είναι προσωρινή.

Τα προνόμια δόθηκαν σε εποχές αφθονίας πόρων και πλήρους αδιαφάνειας. Δεν θα επιστραφούν ποτέ ξανά, επειδή η ίδια η ορθολογική διαχείριση και η διαφάνεια είναι από δω και πέρα οι μόνες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

Και έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι, για να διατηρήσουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης στο μέλλον, θα πρέπει να αναζητήσουν πραγματική εργασία. Και οι συνταξιούχοι ότι θα περάσουν τα χρόνια που τους απομένουν με στέρηση.

Πρόκειται λοιπόν για μια σκληρή μάχη επιβίωσης, στην οποία δεν χωρά κανενός είδους συνεννόηση. Μια μάχη μέχρις εσχάτων. Όσοι από τους παραγωγικούς ανθρώπους ελπίζουν ότι αυτοί που βρίσκονται απέναντι τους θα διαπραγματευθούν και θα παραχωρήσουν την ίδια τους την ζωή για το καλό της χώρας κάνουν μοιραίο λάθος. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Οι δύο πλευρές, άσχετα αν η μια έχει αντικειμενικά περισσότερο δίκαιο από την άλλη, μοιράζονται την ίδια απελπισία. Και αυτό είναι το ουσιώδες στοιχείο.

Υπό την έννοια αυτή η κοινωνία οδηγείται μοιραία στον αργό θάνατο. Ή σε μια σύγκρουση η οποία αυτήν την στιγμή αποτρέπεται, επειδή κάποιοι, τελείως λανθασμένα, αναλύουν την κατάσταση με ταξικά χαρακτηριστικά και με την εισαγωγή στην εξίσωση της κρίσης του διεθνούς περιβάλλοντος.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε να κάνουμε μόνο με μια εσωτερική μάχη φοροδοτών και φοροκαταναλωτών. Με τους δεύτερους να έχουν το πλεονέκτημα, επειδή στην οργάνωση τους χρησιμοποιούν τις κρατικές δομές και επειδή είναι σε θέση να παράγουν νομιμότητα.

Εάν αυτή η μάχη, που διεξάγεται πέντε χρόνια τώρα σιωπηρά στα χαρακώματα, χωρίς όμως φανερές συγκρούσεις, στο όνομα μιας δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ενότητας , δεν βγεί στην επιφάνεια και δεν ονομαστεί, όπως ακριβώς είναι, η χώρα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Το μόνο που μπορεί να προλάβει την καθολική εξάντληση και τον θάνατο και των δύο πλευρών είναι μια στάση πληρωμών. Η βίαια αποκοπή των παρασίτων από τους πόρους της πλευράς που τους τροφοδοτεί.

Tweet

-Εμείς, οι εταίροι μας και η φύση της ενοχής

Όταν συζητάει κάποιος με τους Γερμανούς είναι σκόπιμο να ξέρει ποιοι είναι οι Γερμανοί. Ειδικά όταν συζητάει κρίσιμα ζητήματα.

Στην γερμανική γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις αθώος και αθωότης. Όταν, πολύ σπάνια, τις χρειάζονται, χρησιμοποιήσουν τις λέξεις "ενοχή"-"ένοχος", (Schuld - schuldig), με την προσθήκη του στερητικού "un-" (Unschuld, unschuldig).

Αυτό είναι πολύ φυσικό. Επειδή η αθωότης στην πραγματικότητα είναι πράγμα ανύπαρκτο. Αθώος είναι μόνον όποιος δεν υπάρχει. Προϋπόθεση της αθωότητας είναι η ανυπαρξία.

Όποιος υπάρχει, όποιος δηλαδή σκέπτεται και δρα, μπορεί εν δυνάμει να βρίσκεται είτε στο πλαίσιο των συμφωνημένων με τους άλλους τυπικών κανόνων, (και άρα να μην χρειάζεται να ονομαστεί ειδικά), είτε να είναι ένοχος.

Η συχνή χρήση της αυτοτελώς σχηματισμένης λέξης "αθωότης" στην καθημερινότητα καταδεικνύει την μεταφορά των κριτηρίων στον χώρο της μεταφυσικής. Εκεί όπου τα ανθρώπινα δεν είναι όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Η δε κατάχρηση της λέξης ειναι το πέρασμα στον ανορθολογισμό. Αυτό μπορεί να παράγει ωραίες και βαθυστόχαστες συζητήσεις, πλην όμως άχρηστες, αν όχι και βλαβερές καμιά φορά, για τα επίγεια.

Πέντε χρόνια τώρα εμείς συζητάμε για την αθωότητα μας και όχι για την ενοχή μας. Το αποτέλεσμα είναι εδώ. Με τις συζητήσεις μας βρήκαμε μεν το "σωστό" αλλά δεν μπορέσαμε να το κοινωνήσουμε στους απέξω, επειδή το δικό μας σωστό δεν είναι του κόσμου τούτου. Είναι του ιδανικού κόσμου της αθωότητας.

Κλείνοντας να μην ξεχάσουμε να συμπληρώσουμε ότι στα γερμανικά η λέξη Schuld εκτός από ενοχή σημαίνει και χρέος χρηματικό. Προς την τράπεζα, το κράτος, τον δανειστή σου εν γένει. Όποιος χρωστάει είναι άρρητα και ένοχος.

Tweet

-Και όμως δεν είναι οι αριθμοί.

Ακόμη και αν έχουν αντικειμενικά δίκιο, σε επίπεδο αριθμών, όσοι επιμένουν ότι η πραγματική τραγωδία τώρα αρχίζει, είναι επειδή ξέρουν να σκέφτονται μόνο με αριθμούς και να μιλάνε μόνο για αριθμούς. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από ανθρώπους.

Η κρίση των τελευταίων πέντε ετών άνοιξε τις πόρτες για την ανάδυση των πλέον αρχέγονων ανθρώπινων ενστίκτων.

Το πρόβλημα μας δεν ήταν παρά ελάχιστα οικονομικό. Ήταν πρωτίστως και κυρίως ηθικό. Και αντί από την πρώτη στιγμή της κρίσης να θέσουμε μια και μόνο προτεραίότητα, αυτήν της δικαιοσύνης, αφήσαμε την δικαιοσύνη να κοιμάται, ιερουργώντας στην ευημερία των αριθμών και μάλιστα υπό τον όρο της απόλυτης προτεραιότητας τους. Για το καλό της δεν παραμελήσαμε απλά τους ανθρώπους, αλλά τους θεωρήσαμε αναλώσιμους. Υλικό για θυσίες.

Η θυσία βέβαια είναι και αυτή συστατικό του μυστικού τόπου των βαθύτερων ιδιοτήτων του ανθρώπου. Πλην όμως αναδύεται ως προσωπική βούληση και για να αναδυθεί πρέπει πρώτα να νοηματοδοτηθεί κατάλληλα. Και νοηματοδοτείται μόνο σε περιβάλλον δικαιοσύνης.

Οι περισπούδαστε μαθηματικές αναλύσεις των καλαμαράδων και των ρεαλιστών λένε εδώ και καιρό μόνο ανοησίες και πράγματα που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Όποιος δεν μιλάει για ηθική είναι τυφλός. Η οικονομική κρίση ήταν παράγωγο βαθιάς ηθικής παρακμής και η έξοδος από αυτήν δεν θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από το πεδίο των αόριστων εννοιών που συγκροτούν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Παριστάνουμε τους δήθεν απευθείας απογόνους των αρχαίων, που έδωσαν τα φώτα πολιτισμού στην ανθρωπότητα, αλλά ξεχνούμε ότι, εκείνοι οι παράξενοι άνθρωποι, εκτός από την λογική επινόησαν και την τραγωδία. Και όπου δεν μπορούσαν να βρουν τις απαντήσεις της επιστήμης κατέφευγαν στον δικό της ποιητικό τόπο.

Κάποιοι θα συνεχίσουν να περιγράφουν ότι θα δουν από δω και πέρα με όρους οικονομικής ανάλυσης. Και θα συνεχίσουν να κάνουν λάθος, μένοντας τυφλοί, όπως ξεκίνησαν. Αυτό που θα δούμε δεν θα είναι η εξέλιξη των αριθμών, αλλά η κάθαρση, μετά την ύβρι.

Η δικαιοσύνη είναι βιολογική ανάγκη του ανθρώπου. Και σε μια κοινωνία που ξέχασε να κάνει συμβόλαιο, κάθε ένας βγαίνει στόν δρόμο με την δική του προσωπική έκφρασή της.

Tweet

Ας βάλουμε κάτι πολύ καλά και βαθιά στο μυαλό μας.

Οι πολιτικοί, οι πολιτικοί κάθε παράταξης και κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, από την στιγμή που παραμένουν πολιτικοί και δεν γίνονται απλοί πολίτες, περνάνε πάντα καλά. Ακόμη και σε χώρες εξαθλιωμένες και πάμπτωχες συνεχίζουν να περνάνε καλά. Άρχουσες τάξεις, που μένουν σε φρορυρούμενα προάστια και έχουν καταθέσεις στην Ελβετία, υπάρχουν ακόμη και στα κράτη της Υποσαχάριας Αφρικής, εκεί όπου ο κόσμος δεν έχει καλά καλά να φάει. Οι άρχουσες τάξεις δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των πλουσίων χωρών της Δύσης.

Οι πολιτικοί, για να παραμείνουν πολιτικοί, κάνουν τα πάντα, επειδή αυτή είναι η ζωή τους και δεν την προδίδουν. Η μόνη σταθερά στις εξισώσεις τους είναι η διατήρηση της θέσης τους ως πολιτικών. Όλα τα υπόλοιπα, εν προκειμένω και για να αρχίσουμε να μιλάμε συγκεκριμένα για τα πολύ πρόσφατα δικά μας, το "μένουμε Ευρώπη", το "δεν μένουμε Ευρώπη", το "ξεμένουμε Ευρώπη" και όλες οι πιθανές παραλλαγές τους, είναι απλά και μόνο κυμαινόμενες μεταβλητές. Τις αλλάζουν ανά πάσα στιγμή χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αν χρειαστεί.

Εν όψει των παραπάνω, αν εγκαταλείψουμε τις επερχόμενες εξελίξεις στην θέληση των πολτικών, όπως αυτοί μας την εξέφρασαν και όπως εμείς την προσλάβαμε, μπορεί να βρεθούμε ενώπιον οδυνηρών συνεπειών. Αν θέλουμε να "μείνουμε Ευρώπη" πρέπει να εξασφαλισθεί ότι, από δω και πέρα, αυτοί που θα χειριστούν τις διαδικασίες δεν θα έχουν λευκή επιταγή και δεν θα έχουν δικές τους σταθερές. Τις σταθερές θα τις ορίσουμε εμείς και η δική τους παρουσία στην σκηνή θα είναι μόνο μια μεταβλητή, που θα αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες εξυπηρέτησης των στόχων μας. Επειδή είναι υπάλληλοι και όχι αφεντικά μας και επειδή, και αυτό είναι το σημαντικότερο, το "μένουμε Ευρώπη" στην βαθύτερη ουσία του σημαίνει αυτό ακριβώς. Το ότι η πολιτική δεν εξυπηρετεί τον εαυτό της αλλά τους εντολείς της. Το ότι Ευρώπη είναι πάνω από όλα δημοκρατία.

Ο σκοπός των ακραίων και θανάσιμων διλημμάτων με τα οποία κυβερνώμεθα και τα οποία καλούμεθα να απαντήσουμε, πάντα σε κατάσταση πανικού, τα τελευταία έξι χρόνια είναι η καταδολίευση αυτής της θεμελιώδους αρχής της δημοκρατίας. Η απόσπαση της λευκής επιταγής με την επίκληση του κατεπείγοντος. Η εντολή στον άρχοντα να πράξει κατά βούληση, επειδή, τώρα, εδώ που φτάσαμε, δεν γίνεται δήθεν αλλιώς.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μετατροπή της πολιτικής σε μια διαδικασία διαρκούς τρόμου καταλήγει στην πλήρη υποδούλωση. Καταλήγει στην κατάσταση εκείνη όπου η ζωή μας θα ρυθμίζεται ανάλογα με τις σταθερές που ορίζουν για τις ζωές τους οι άρχοντες. Με αποτέλεσμα οι δικές μας ζωές να γίνονται μεταβλητές στις δικές τους εξισώσεις.

Και για να ξαναγυρίσουμε στα φλέγοντα δικά μας, θα "μείνουμε Ευρώπη" όχι επειδή το επιθυμεί ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όποιος άλλος. Αλλά επειδή το επιθυμούμε εμείς και δίνουμε συγκεκριμένη εντολή.

Η Ελλάδα χρειάζεται θεσμούς και όχι σωτήρες. Τα διλήμματα της τελευταίας στιγμής είναι η δόλια κατάργηση των θεσμών, που εξασφαλίζει την διαρκή ανάγκη για την έλευση των μικρών θεών σωτήρων.

Θα "μείνουμε Ευρώπη" αν αρνηθούμε με σθένος και υψηλό ήθος τα διλήμματα. Αν αποφασίσουμε να γίνουμε δημοκρατία. Αν σταματήσουμε να συρόμαστε στις κάλπες και αρχίσουμε να προσερχόμαστε με φρόνημα.

Ούτε ΝΑΙ ούτε ΟΧΙ στην κάλπη.

ΟΧΙ στο δημοψήφισμα καθεαυτό.

Tweet

-Μικρή σύνοψη της κρίσης (κλασικά μη εικονογραφημένα)

Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν πιο απλά.

Οι "ευρωπαϊσταί", δεν αρνιόντουσαν την ύπαρξη των λεφτόδενδρων, το αντίθετο μάλιστα, αλλά τα έκρυβαν δολίως και χωρίς εμφανή λόγο από τον λαό.

Ο λαός, σαν έξυπνος και λογικός που είναι, αφού είδε και απόειδε, αποφάσισε να ψηφίσει αυτούς που θα του επέτρεπαν να κάνει την σοδειά, πριν αρχίσουν οι καρποί στα ευλογημένα δένδρα να σαπίζουν και να πέφτουν άδικα στο χώμα.

Κατά κοινή ομολογία όλων των πολιτικών δυνάμεων (πλην ελαχίστων, που όμως δεν ακούγονταν) για την "προσωρινή" ασφυξία μας έφταιγαν τα τρισκατάρτα μνημόνια. Αυτά λοιπόν έπρεπε οπωσδήποτε και πάση θυσία να φύγουν. Οι άλλοι, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, όμως, δεν τα έδιωχναν. Και ο λαός, κουρασμένος από την πολλή αναμονή, ψήφισε, πολύ λογικά και πολύ έξυπνα, αυτούς που θα το έκαναν.

Ατυχώς ο λαός αυτός δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι και οι δύο του έλεγαν και εξακολουθούν να του λένε ψέματα.

Τώρα πιστεύει ότι επειδή έκλεισαν οι τράπεζες, κάποιοι του εμποδίζουν την πρόσβαση στα λεφτά. Δεν αντιλήφθηκε, ακόμη, ότι οι τράπεζες έκλεισαν επειδή δεν υπάρχουν από καιρό λεφτά. Και κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα υπάρξουν ούτε και στο ορατό στο μέλλον.

Τώρα ο λαός θα ψηφίσει αυτούς που με τις καλές διαπραγματεύσεις θα του ανοίξουν και πάλι τις τράπεζες για να μπορέσει επιτέλους να πάρει τα λεφτά (του). Που να ξέρει πως αυτά έγιναν εφάπαξ, άχρηστα φάρμακα, υπετιμολογημένα ορθοπεδικά υλικά και προμήθειες εισαγωγής χειροβομβίδων; Που να το ξέρει ο δυστυχής λαός;

Όταν λοιπόν με το καλό έρθουν οι λογικοί και ανοίξουν πάλι οι τράπεζες, τότε ο λαός θα καταλάβει ότι τα λεφτά είχαν κάνει φτερα πριν από μνημόνια και μη έχοντας να κάνει και πολλά, μια και το άγριο ξύλο που θα πέσει για μια περίοδο αφενός πονάει και αφετέρου δεν τρώγεται, θα ειρηνεύσει και θα σκεφθεί μήπως και είναι σκόπιμο να αρχίσει να εργάζεται.

Όποιος έχει αντίρρηση ότι συνέβη ακριβώς αυτό και τίποτε περισσότερο παρακαλώ να την καταγράψει πολιτισμένα.

Tweet

-Μια υπενθύμιση για το αύριο

Το ζήτημα δεν είναι να μην κάνει κανείς λάθη. Όλοι κάνουν. Το ζήτημα είναι να μην μπορεί ή να μην θέλει να διδαχθεί από αυτά.

Στην πολιτική, η βιαστική και απλοϊκή ερμηνεία της ψήφου των άλλων είναι ένα από τα τραγικότερα ολισθήματα.

Είναι εύκολο να πεις ότι κάποιος ψήφισε έτσι ή αλλιώς, επειδή απλά είναι ανόητος ή αμαθής. Διότι ακόμη και αν πραγματικά είναι, δεν αρκεί η διαπίστωση, αλλά θα πρέπει να βρεθεί και ποια ήταν τα ερεθίσματα που οδήγησαν στην προτίμηση του.

Αν θέλει κανείς να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο μπορεί να το αλλάξει μόνον αλλάζοντας αυτά τα ερεθίσματα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα. Προσαρμόζονται μόνο στο περιβάλλον τους. Και η πολιτική είναι για να αλλάζει κατάλληλα αυτό το περιβάλλον. Ίσως, με πολύ αργό ρυθμό, αλλάζει και τους ανθρώπους, αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτοί αντιδρούν προηγείται πάντα.

Οι απλοϊκές λοιπόν ερμηνείες δεν δίνουν ασφαλείς απαντήσεις. Προσφέρουν μόνον άλλοθι εκατέρωθεν, οδηγώντας σε έναν πρωτόγονο μανιχαϊσμό. Και επιτρέπουν την επανάληψη των ίδιων λαθών.

Για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο πρέπει να ερμηνεύσουμε σε βάθος την ψήφο των πολιτών στον λαϊκισμό, πηγαίνοντας πολύ πιο πέρα από τα συνήθη ανοητολογήματα περί αμαθών και ψεκασμένων. Εάν δεν το κάνουμε θα ξαναφέρουμε πίσω τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτό που προσπαθούμε να πολεμήσουμε. Και θα επαναλάβουμε τον κύκλο.

Ακόμη μια φορά. Όταν τα λάθη των μεν γίνονται το άλλοθι για την παραγραφή των λαθών των δε το κακό παραμένει και διαιωνίζεται.

Tweet

-Προς τους φίλους του FB

Λίγα λόγια για το χθεσινό, απροειδοποίητο σφράγισμα του λογαριασμού μου στο FB από το σύστημα.

Πρώτα από όλα το ζήτημα της ανωνυμίας. Για όσους πιθανόν θα παρασυρθούν να πιστέψουν ότι το οξύ καμία φορά ύφος των αναρτήσεών μου στο FB οφείλονταν στην ασφάλεια που μου παρείχε η οχύρωση πίσω από ένα ψεύτικο όνομα.

Ο λογαριασμός με το διακριτικό "Έρμιππος" δεν υπήρξε ανώνυμος. Υπήρξε, για όσο διάστημα υπήρξε, μόνον παιγνιωδώς ψευδώνυμος. Το πραγματικό μου όνομα ήταν σχεδόν πάντα στην διάθεση κάθε ενός, που είτε με δική μου είτε με δική του πρωτοβουλία συνομιλούσε μαζί μου στο ίνμποξ, για κάτι περισσότερο από μια απλή καλημέρα. Εκατοντάδες από τους δικτυακούς φίλους γνωρίζουν ήδη, εδώ και καιρό, ποιος είμαι. Κάποιοι δε από αυτούς είναι πια και καλοί προσωπικοί φίλοι.

Το πιο σημαντικό και πολύ κρίσιμο, όμως, είναι ότι τα πλήρη, πραγματικά μου στοιχεία είναι από καιρό σε γνώση και των επίσημων κρατικών αρχών. Τα γνωρίζουν, για παράδειγμα, οι εισαγγελικές αρχές διαφθοράς, για να αναφέρω μόνον κάποιες από αυτές. Και τα γνωρίζουν επειδή τα γνωστοποίησα εγώ ο ίδιος. Ήταν την εποχή που έκανα στην ομώνυμη ιστοσελίδα μου τις αποκαλύψεις για το κολοσσιαίο σκάνδαλο των προμηθειών υγείας. Το γεγονός ότι οι αναρτήσεις εκείνες, -τις οποίες μπορεί κανείς να βρει εύκολα εδώ ακόμη και σήμερα-, περιείχαν βαρύτατες καταγγελίες για επώνυμους αστέρες της πολιτικής μας σκηνής, μου δημιουργούσε την ηθική υποχρέωση να αποκαλύψω την ταυτότητα μου ενώπιον των αρχών, αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη για όσα έγραφα. Και αυτό ακριβώς έκανα, χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμό. Κανείς συνεπώς δεν δικαιούται να με κατηγορήσει για ανώνυμη διασπορά φαιών ειδήσεων ή για ανεύθυνη συκοφαντία. Όποιος, πραγματικά ενδιαφερόμενος ή θιγόμενος ήθελε μπορούσε να με εντοπίσει με ένα δυο απλά κλικ. Κανείς δεν το έκανε και αυτό σημαίνει πολλά.

Ακολουθεί το ερώτημα του αν θα συνεχίσω την παρουσία μου στο ΦΒ. Η απάντηση, για την ώρα, είναι, μάλλον όχι. Και είναι όχι επειδή δεν μου αρέσει να με εκβιάζουν και να με κακομεταχειρίζονται.

Χθες το πρωί, καθώς διάβαζα την ροή των αναρτήσεων, είδα ξαφνικά μπροστά μου μια άδεια οθόνη. Κάτι σαν τις μαύρες οθόνες της κρατικής μας ραδιοτηλεόρασης, αυτές που είχαμε δει όλοι μας, το ίδιο ξαφνικά, πριν από δεκαπέντε μήνες. Χωρίς να προηγηθεί καμία ειδοποίηση, χωρίς καμία εξήγηση. Χωρίς, -και αυτό είναι το πιο σημαντικό-, καμία δυνατότητα πρόσβασης, έστω μη λειτουργικής, έστω αμιγώς ατομικής, για άντληση στοιχείων και πληροφοριών μόνον, στο περιεχόμενο της σελίδας μου, που, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί και παραμένει προσωπική πνευματική μου ιδιοκτησία. Δεν είχα το δικαίωμα και την δυνατότητα ούτε καν να διαγράψω τον λογαριασμό, αφού δεν διέθετα και εξακολουθώ ακόμη να μην διαθέτω πρόσβαση σε αυτόν.

Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με τραμπουκισμό, με ολοκληρωτική συμπεριφορά, με ακραία εκμετάλλευση υπερέχουσας θέσης, από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο, το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να ορίζει και να επιβάλλει τους όρους του, με όπλο την καταχρηστική, ακαριαία στέρηση των υπηρεσιών του, όταν πια εκτιμήσει ότι αυτές μας είναι απολύτως απαραίτητες και αναντικατάστατες.

Διαθέτω ένα παρελθόν εντονότατης εμπλοκής στην κρατική διοικητική δραστηριότητα και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι, η χειρότερης μορφής αυθαιρεσία του κράτους κατά του πολίτη, είναι ευκολότερα αντιμετωπίσημη από αυτήν που αντιλαμβάνομαι πλέον ότι είναι σε θέση να μας επιφυλάσσουν τα πανίσχυρα και άρτια νομικά οχυρωμένα ιδιωτικά μονοπώλια. Ενώπιον του κράτους, όσο κακό και αν είναι αυτό, όσο ύπουλο και απρόθυμο να μας τα παραχωρήσει, διαθέτουμε δικαιώματα, που μπορούμε με συντεταγμένες διαδικασίες να διεκδικήσουμε. Ενώπιον των ιδιωτικών μεγαθηρίων, όμως, όχι. Το μέλλον, υπό αυτές τις συνθήκες, συνθήκες επερχόμενης νέας φεουδαρχίας, προδιαγράφεται, νομίζω, ζοφερό.

Σε κάθε περίπτωση, οι ξαφνικές μαύρες οθόνες δεν ταιριάζουν στην αισθητική μου. Όπως δεν ταιριάζουν και οι εκβιασμοί. Δεν θα επικαλεστώ το γεγονός ότι το ΦΒ ανέχεται μυριάδες λογαριασμούς, που λειτουργούν εμφανέστατα με ψεύτικα ονόματα και παρεμβαίνει επιλεκτικά μόνον, για να κλείσει κάποιους από αυτούς, μετά από "αναφορές". Προφανέστατα πιστεύει ότι όλοι όσοι κάνουν αυτές τις "αναφορές" τις κάνουν για καλό σκοπό, με αγνά κίνητρα, για την διατήρηση της ηθικής και της τάξης του κόσμου. Είναι μάλλον οι άνθρωποι που χρειάζεται. Αυτό ασφαλώς είναι δική του υπόθεση και ως ιδιωτική επιχείρηση δικαιούται θαυμάσια να το κάνει.

Αντίστοιχα, όμως, δικαιούμαι και εγώ να απαιτώ σεβασμό και, αν μη τι άλλο, δικαίωμα ακώλυτης, ατομικής τουλάχιστον, πρόσβασης στην πνευματική μου ιδιοκτησία και δικαίωμα διαγραφής και εξαφάνισης της από τα συστήματα του ΦΒ, όποτε και αν το θελήσω, μετά από μια προειδοποίηση και την ανάλογη εύλογη προθεσμία. Η διατήρηση της εκεί, με ταυτόχρονη πλήρη και απροειδοποίητη στέρηση της δυνατότητας μου να την δω και να την χειριστώ προσωπικά, ισοδυναμεί με ακραία και καταχρηστική βία και αυθαιρεσία. Εννοείται ότι δεν ζητώ την δημοσιοποίηση της ούτε την χρήση των υπηρεσιών διασύνδεσης με τρίτους. Αυτά είχε κάθε δικαίωμα να μου τα στερήσει.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν νομίζω ότι θα ήθελα να εξακολουθήσω να απολαμβάνω τις καλές υπηρεσίες της πλατφόρμας. Είναι κάτι που θίγει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια μου. Μπορώ να συνεχίσω να ζω χωρίς το ΦΒ, αλλά όχι και χωρίς αυτές.

Όσο για το κακό που πιθανόν προκαλούσα σε μερικούς, που θίγονταν από τις αναρτήσεις μου; Μάλλον πρόκειται για φόβο ελαφρώς υπερεκτιμημένο. Οι καλοί αυτοί άνθρωποι, που ακόμη μας κυβερνούν, δεν χρειάζονται βοήθεια. Δυσφημούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πιο δραστικά και πιο αποτελεσματικά από εκατό και χίλιους σαν και μένα.

Tweet

-Προς εκσυγχρονιστές-ρεαλιστές

Κάνει τον γύρο των social media άλλη μια βαθύτατα βλακώδης δήλωση υπουργού της κυβέρνησης, Αυτή του Αργ. Ντινόπουλου, που πρόκειται να αγωνιστεί για να μην μειωθούν ακόμη και μη παραγωγικές θέσεις μισθοδότησης υπαλλήλων από το δημόσιο, προκειμένου να μην αυξηθεί και άλλο η ανεργία.

Πιστεύω πως η δήλωση προσλαμβάνεται τελείως λανθασμένα από την κοινή γνώμη, ως ψηφοθηρική λαϊκιστική προσέγγιση ενός κομματικού συστήματος, του οποίου η ισχύς και μακροημέρευση βασίζεται στην πελατειακή σχέση του με τους ψηφοφόρους και κυρίως με αυτούς που έχει διορίσει το ίδιο στο δημόσιο.

Και υπό την έννοια αυτή είναι αναγκαίο κακό, στην πορεία σωτηρίας της χώρας. Κάτι που θα εξαλειφθεί σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου και που σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να ανεχθούμε. Άλλωστε για να σώσουν την πατρίδα τα συγκεκριμένα κόμματα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και με τέτοιο κακό λαό, που μόνον από αυτά καταλαβαίνει, μόνον έτσι, με τον λαϊκισμό και την χρήση των μεθόδων που πιάνουν στην πιάτσα μπορούν να επιβιώσουν, για να καταφέρουν να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους.

Έτσι μάλλον πρέπει να σκέφτονται αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση ως κακή μεν αλλά ως ότι καλύτερο διαθέτουμε δε. Οι λεγόμενοι και αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές - μεταρρυθμιστές. Και σε αυτούς απεθύνεται η ανάρτηση.

Οι καλοί και μαλλον καλοπροαίρετοι αυτοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, όμως, κάτι βασικό, κάτι που φαίνεται πλέον και δια γυμνού οφθαλμού. Ότι αυτή η πρακτική των κυβερνώντων, πρακτική άνευ όρων στήριξης του δημόσιου τομέα από το κομματικού κράτους, δεν είναι αποτέλεσμα πρόσκαιρου συμβιβασμού με μια αναπόφευκτη πραγματικότητα,δεν είναι τακτικισμός, στην πορεία προς την επίτευξη ενός άλλου, σημαντικότερου στόχου, αλλά αντίθετα πιστή εφαρμογή εδραιωμένων αυτοτελών αντιλήψεων.

Πολύ απλά οι κυβερνήτες μας δεν δρούν με την λογική του μικρότερου κακού, στο πλαίσιο μια πορείας αλλαγών και εκσυγχρονισμού. Αντίθετα πιστεύουν βαθιά αυτό που κάνουν. Επειδή είναι πλήρως ανίκανοι να αντιληφθούν την οικονομική σχέση του ιδιωτικού με τον δημοσίου τομέα, τους όρους παραγωγής των πόρων που καταναλώνει ο δεύτερος και εν τέλει την προέλευση των χρημάτων, με τα οποία σιτίζονται οι ίδιοι καθώς και οι υπάλληλοι του κράτους.

Οι κυβερνώντες πιστεύουν βαθύτατα στην ύπαρξη των λεφτόδενδρων, τουλάχιστον όσο και αυτοί που οι ρεαλιστές αποκαλούν ψεκασμένους και ονειροπαρμένους. Και επιπλέον πιστεύουν ότι αυτά τα λεφτόδενδρα υπάρχουν αυτοσυντηρούμενα και καλά κρυμμένα στις αυλές των φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα. Έτσι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τα ανακαλύψουν και να τα τρυγήσουν, για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.

Οι κυβερνώντες είναι πεπεισμένοι ότι ο προς φορολόγηση πλούτος υπάρχει, άσχετα αν δεν φαίνονται οι πηγές προέλευσης του. Και αυτό επειδή κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και, όπως είναι φυσικό, θεωρούν τους πολίτες περισσότερο διεφθαρμένους από αυτούς. Όπως αυτοί μάζεψαν και αποθησαύρισαν για χρόνια, σε ασφαλή καταπιστεύματα και τράπεζες του εξωτερικού, έτσι νομίζουν ότι πρέπει να έχουν κάνει και οι πολίτες. Οι οποίοι πλέον πρέπει να πιεστούν ανελέητα, μέχρι να αποκαλύψουν και να παραδώσουν στο κράτος τους κρυμμένους τους θησαυρούς. Το ότι αυτοί οι θησαυροί μπορεί να μην υπάρχουν δεν περνάει καν από το μυαλό τους.

Υπό την έννοια αυτή, αυτό που στηρίζουν οι ρεαλιστές δεν είναι μια σταδιακή πορεία μετ΄εμποδίων προς τον εκσυγχρονισμό, όπως θέλουν να πιστεύουν, αλλά μια πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Διότι όταν έρθει το αναγκαστικό τέλος θα μας βρει χωρίς αποθέματα. Ή, μάλλον, το τέλος αυτό θα προκληθεί από την εξάντληση των αποθεμάτων. Κάτι που θα καταστήσει ένα νέο ξεκίνημα αδύνατον.

Εάν η έκρηξη είχε προκληθεί, όπως έπρεπε, για πολιτικούς λόγους, από την αρχή αυτής της περιπέτειας, θα μας είχε μείνει ένα κομπόδεμα για μια νέα προσπάθεια. Ενώ τώρα, θα τελειώσουμε μοιραία από καθολική υποθρεψία, σε κατάσταση μη αναστρέψιμης καχεξίας.

Tweet

-Όταν εμφανίζουμε το δικαίωμα στην ζωή σαν μεγαλόθυμη ευεργεσία πλησιάζουμε επικίνδυνα στο τέλος

Ξανά μια ατελέσφορη, αδιέξοδη και κυρίως αποπροσανατολιστική συζήτηση για τα αυτονόητα. Πρέπει ή όχι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που ακόμη μπορεί να επιβιώνει, να πληρώσει επειγόντως το κόστος για την παροχή των απολύτως ουσιωδών αγαθών και υπηρεσιών γι' αυτούς που έπαψαν πλέον να διαθέτουν έστω και τις στοιχειώδεις αντοχές; Αφορμή η νέα επιβάρυνση για την αποφυγή της διακοπής ηλεκτροδότησης στους ολότελα αδύναμους.

Αναλωνόμαστε για μια ακόμη φορά στα αυτονόητα. Και μόνον η αρχή μιας συζήτησης για το εάν κάποιοι δικαιούνται ή όχι να έχουν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους και για το πώς θα τους το εξασφαλίσουμε παραπέμπει σε κοινότητα αποκτηνωμένων όντων. Υπό τις σημερινές συνθήκες ζωής είναι σαν να διαπραγματευόμαστε, πλήρως νομιμοποιημένοι, το δικαίωμα κάποιων στο οξυγόνο και την αναπνοή.

Είναι πολύ βολική αυτή η κουβέντα, όμως, για τους ενόχους. Με την σπατάλη ζωτικής ενέργειας για την εκ νέου ανακάλυψη του οφθαλμοφανούς περιορίζονται οι κακοτοπιές και τα επικίνδυνα ερωτήματα, σχετικά με τις πραγματικές αιτίες που, κάθε μέρα που περνάει, οδηγούν όλο και περισσότερους από εμάς στην κατάσταση της απόλυτης ένδειας.

Παρακάμπτεται το κρισιμότατο ζήτημα, σε σχέση με το που κατευθύνονται οι ήδη καταβαλλόμενοι φόροι και εάν η σωστή ιεράρχηση της ανάλωσης τους θα έπρεπε να είχε ήδη, εξ αρχής, καταστήσει αδύνατη την δημιουργία αυτού του καινοφανούς για μια σύγχρονη κοινωνία αδιεξόδου, που σήμερα επιχειρούμε όπως όπως να αντιμετωπίσουμε.

Κυρίως, αποσυνδέονται μεταξύ τους τα προβλήματα, εμφανίζονται άσχετα και μη συναρτώμενα και, τελικά, αυτοί που τα δημιουργούν παρουσιάζονται θρασύτατα σαν να είναι και εκείνοι που, ως από μηχανής θεοί, θα είναι πάντα ηρωικά παρόντες, πρόθυμοι και ικανοί για να τα λύνουν.

Από την αρχή της κρίσης η χώρα κυνηγάει αδιάκοπα την ουρά της, στριφογυρίζοντας αυτιστικά γύρω από τον εαυτό της, ανίκανη να ξετυλίξει σταθερά, από την αρχή, το κουβάρι της συμφοράς της, χωρίς να αφήσει το νήμα της διήγησης να ξεφύγει.

Να αντιληφθεί ότι κάθε τι που μας συμβαίνει είναι φυσική και απόλυτα προβλέψιμη συνέχεια αυτού που χθες κάναμε λάθος ή εκείνου που παραλείψαμε ή, χειρότερα, του τρίτου που κρύψαμε πρόχειρα, βιαστικά και με ιδιοτέλεια κάτω από το χαλί. Κάθε νέα συμφορά αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμη, ξεκομμένη και άσχετη από τις υπόλοιπες, φυσική καταστροφή, από εκείνες που βρίσκουν τον άνθρωπο αδύναμο και απροετοίμαστο.

Όσους τα επισήμαναν έγκαιρα και συνεχίζουν να τα επισημαίνουν όλα αυτά τους αποκαλούμε ειρωνικά προφήτες κακών και αρνητές και μίζερους. Επειδή κοντά στην κακή συνωμοσιολογία μας αρέσει να πιστεύουμε ακλόνητα και σε μια καλή τέτοια. Αυτή που θέλει τον θεό της Ελλάδας να μην την αφήνει ποτέ να πέσει. Αυτήν που οδηγεί στην παιδαριώδη πεποίθηση για το ότι η πτώση μας είναι αδύνατη, μόνο και μόνο επειδή, σύμφωνα με την δική μας άποψη, είναι αφύσικη, παράλογη και πέρα από την τάξη του κόσμου.

Τα χρονικά περιθώρια ήδη εξαντλήθηκαν. Εάν δεν αποδεχθούμε το συνολικό της αφήγησης και εάν δεν την ακούσουμε, όσο και αν ενοχλεί και κυρίως όσο και αν στοιχίζει, -και σίγουρα στοιχίζει πολύ περισσότερο από τα 50 σεντς, που σήμερα θα μας αγοράσουν μερικές ακόμη εβδομάδες από τον αθώο ύπνο του ανυποψίαστου-, θα κληθούμε σύντομα να καταβάλουμε το συνολικό υψηλό κόστος.

Θα πούμε πάλι ότι ήταν συνωμοσία; Ας το πούμε. Δεν θα έχει καμία σημασία και δεν πρόκειται να μας αναπαύσει ιδιαίτερα. Επειδή αυτός που την οργάνωσε και την εκτέλεσε εναντίον μας το έκανε καλά και πέτυχε. Ακόμη και στις συνωμοσίες αυτό είναι που μετράει. Το δίκιο βρίσκεται πάντα στην μεριά του νικητή. Αλοίμονο στους νικημένους.

Tweet

-Ο λόγος για την σωτηρία της χώρας είναι ευχή. Αν δεν λάβει σχήμα ισοδυναμεί με λόγο εξαπάτησης.

Βλέπω πολλούς ανθρώπους, ανθρώπους που θεωρώ σοβαρούς και καλοπροαίρετους, να τονίζουν τις ανεπάρκειες του πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά, να διαπιστώνουν τις βαριές ευθύνες του για την πτώση της χώρας, να καταλογίζουν, -ακόμη και για σήμερα, που οι δικαιολογίες και τα ελαφρυντικά της άγνοιας έχουν πάψει πλέον να ισχύουν-, όχι μόνο απλή αμέλεια, αλλά και ύποπτη σκοπιμότητα ή δόλο στις πράξεις των ανθρώπων του.

Και παράλληλα, την ίδια στιγμή, οι ίδιοι καλοί αυτοί συμπολίτες συνιστούν υπομονή και ανοχή για το καλό του τόπου. Και μας προτρέπουν να στηρίξουμε αυτήν την κυβέρνηση και να ευχόμαστε να πετύχει, γιατί, όπως λένε, μετά από αυτήν δεν θα έχουμε άλλη, δεύτερη ευκαιρία.

Αλλά να πετύχει η κυβέρνηση σε τι; Στις αγαθές επιθυμίες και τα οράματα που οι ίδιοι οι υποστηρικτές της προβάλλουν αβάσιμα επάνω της;

Επειδή η ίδια δεν έχει να επιδείξει κανέναν απολύτως διακηρυγμένο στόχο και μέχρι σήμερα, αυτά τα τρία βασανιστικά χρόνια, δεν έχει να παρουσιάσει ούτε μια δράση που να πείθει στοιχειωδώς ότι προέρχεται από συγκροτημένο σχεδιασμό και αποσκοπεί σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο μόνος στόχος που μονότονα και αμήχανα διακηρύσσει είναι αυτός της σωτηρίας της πατρίδας. Ένα απλοϊκό ιδεολόγημα, ένα ευχάριστο ηρωικής χροιάς σύνθημα, που δεν περιέχει καμία πληροφορία και που η ερμηνεία του επαφίεται στο ίδιο το ακροατήριο, το οποίο καλείται να επενδύσει αυθαίρετα σε αυτό τις όποιες ελπίδες του.

Η κυβέρνηση αδυνατεί πλήρως να παρουσιάσει στους πολίτες μια εικόνα του μέλλοντος, και να τους πείσει πως αυτό το μέλλον το έχει τουλάχιστον με κάποιο τρόπο φαντασθεί. Το έχει σχεδιάσει και το επιδιώκει.

Που ακριβώς θέλουμε να πάμε, με τι τρόπο θα το κάνουμε, πως θα είναι η χώρα σε 2, 5 ή 10 χρόνια, με ποιους από τους εταίρους μας θα συγκρινόμαστε, ποιο θα είναι το ύψος των μισθών, των συντάξεων και των εισοδημάτων, ποια η διάρθρωση της οικονομίας και του παραγωγικού ιστού, ποιος ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ποιο και πόσο μεγάλο το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές που θα απομείνουν ή θα προστεθούν; Ποιο το σύστημα υγείας ή παιδείας; Τίποτε από όλα αυτά. Μόνο κενός λόγος για μια αόριστη σωτηρία. Κάτι που ο καθένας θα πρέπει να αρκεστεί να ερμηνεύσει για τον εαυτό του, προσωπικά, χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί. Και μοιραία χωρίς να μπορεί να εργαστεί γι' αυτό με τους άλλους.

Η κυβέρνηση αδυνατεί να παρουσιάσει αυτήν την εικόνα επειδή πολύ απλά δεν την διαθέτει. Θα την διέθετε, έστω και ατελή, έστω και κακοσχεδιασμένη, έστω και ουτοπική και εξωπραγματική, εάν αυτό που ισχυρίζεται, ότι η σωτηρία της χώρας είναι η γνήσια επιθυμία της, ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Κάτι που δεν θα μπορούσε εύκολα ούτε να μας διαφύγει, ούτε να αμφισβητηθεί, ακόμη και από τους πλέον κακοπροαίρετους. Θα προέκυπτε αυτόματα από τον λόγο και την πράξη της και θα μας εφοδίαζε με μια εκδοχή του μέλλοντος. Οποιαδήποτε εκδοχή, δεν έχει σημασία. Τώρα, αυτήν την εκδοχή προσπαθεί ο κάθε ένας να την συλλάβει μόνος, με την βοήθεια της φαντασίας και των προσωπικών του οραμάτων. Με αποτέλεσμα την διάσπαση του κοινωνικού ιστού και την ακύρωση της δύναμης που εξασφαλίζει η συντονισμένη δράση των πολλών, σε μια στιγμή που η στιβαρή ενότητα είναι απαραίτητη περισσότερο από ποτέ.

Η μόνη εικόνα για το μέλλον που διαθέτει το πολιτικό σύστημα είναι η εικόνα του εαυτού του, όπως το ίδιο την επιθυμεί. Είναι η εικόνα των εξουσιών του, των προνομίων του, των ασυλιών του, των δικαιωμάτων που κατέχει, των παροχών που απολαμβάνει, της ατομικής ευημερίας των μελών του. Η διατήρηση και η διασφάλιση όλων αυτών είναι και η μόνη επιδίωξή του.

Το μόνο που κάνει το πολιτικό σύστημα είναι να προσπαθεί απελπισμένα να λύσει μια περίπλοκη εξίσωση. Μια εξίσωση, όπου η μοναδική σταθερά είναι η δική του επιθυμητή θέση και κατάσταση. Όλα τα υπόλοιπα, οι συνθήκες που θα επικρατήσουν για τον πληθυσμό και τον τόπο, είναι απεριόριστα κυμαινόμενες και αδιάφορες μεταβλητές. Εάν η σταθερά που το αφορά μπορεί να διατηρηθεί με την χώρα να επιτυγχάνει επίπεδα Δανίας έχει καλώς. Αν, για να παραμείνει ακέραια, θα πρέπει οι υπόλοιπες μεταβλητές να αλλάξουν, τοποθετούμενες σε επίπεδα Νιγηρίας έχει και πάλι καλώς. Σε όλες τις περιπτώσεις η εξίσωση θα έχει λυθεί με συνεπή τρόπο, σύμφωνα με το αξιωματικό σύστημα που ασπάζεται το πολιτικό σύστημα και από το οποίο προκύπτουν οι επί μέρους κανόνες.

Εάν δεν ίσχυαν όλα τα παραπάνω θα ακούγαμε στον καθημερινό πολιτικό λόγο κάποια ελάχιστα πράγματα, που σήμερα, όμως, απουσιάζουν εντελώς. Θα είχαμε μια στοιχειώδη επίσημη και επιβεβαιωμένη γνώση τόσο για την σημερινή μας θέση όσο και την απώτερη επιδίωξη. Θα ξέραμε τον επόμενο βραχυπρόθεσμο στόχο και άσχετα αν θα τον πετυχαίναμε ή όχι, στο τέλος της κάθε μέρας θα μπορούσαμε τουλάχιστον να μετρήσουμε την απόκλιση από αυτόν, να αξιολογήσουμε τις αιτίες της αστοχίας μας και να χαράξουμε την πορεία για τον επόμενο, με μεγαλύτερη εμπειρία και περισσότερη γνώση και αυτοπεποίθηση.

Όλα αυτά υποκαθίστανται βολικά από μια αόριστη ευχή, που εκφέρεται για να υποκαταστήσει τον σχεδιασμό και το πρόγραμμα. Την ευχή για την σωτηρία της χώρας. Έτσι, ο κάθε ένας ξεχωριστά, οδηγούμενος από το ένστικτο ικανοποίησης των προσωπικών του αναγκών, σχηματίζει μια ατομική αντίληψη για την σημασία αυτής της σωτηρίας. Αγνοώντας, όμως, πλήρως τι μπορεί να σημαίνει αυτή για τον διπλανό του. Και αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Η κατάργηση της συλλογικότητας και συναφώς η αναίρεση και η ακύρωση της ίδιας της πολιτικής. Υπό αυτές τις συνθήκες η όποια κυβέρνηση υπάρχει αυτοαναφορικά, μόνον για τον εαυτό της και η όποια επιτυχία αφορά αυτήν και της ανήκει αποκλειστικά. Εμείς, αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον, δεν έχουμε τίποτε να προσδοκούμε και συνεπώς τίποτε να ευχόμαστε.

Μια ολόκληρη κοινωνία λοιπόν πορεύεται προς στο άγνωστο αναμασώντας ιδεολογήματα, κοινοτοπίες, ηθικολογικές προτροπές και ανούσιες ωραιοποιήσεις και εύχεται στις χίλιες οικογένειες που ορίζουν την μοίρα της να πετύχουν τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Για την σωτηρία της χώρας.

Tweet

-Η συντήρηση της αυταπάτης και οι προσευχές σε λάθος θεό

Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτοί που αναλίσκονται, για να γράφουν καλοπροαίρετα για όλα αυτά τα γενναία, εκσυγχρονιστικά και ορθολογικά πράγματα που  "πρέπει" να κάνει το πολιτικό σύστημα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Τα γράφουν ειδικότερα όταν βρισκόμαστε σε μια σημαντική καμπή της θλιβερής πορείας μας, (εκταμίευση δόσεων, ολοκλήρωση ενός ακόμη από τους ελέγχους της ξένης επιτροπείας, αλλαγές κυβερνητικών σχημάτων κ.λ.π.), που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης και επιτρέπει την ανούσια φιλολογία περί νέας αρχής, χάραξης νέας πορείας, νέου ξεκινήματος και άλλων παιδαριωδών παρόμοιων.

Παρασυρόμενοι από τις δικές τους επιθυμίες και αγαθές προθέσεις, οι καλοί συμπολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πολιτικό σύστημα αγωνίζεται μεν σκληρά, -και θα συνεχίσει να αγωνίζεται-, αλλά το κάνει για το ξεπέρασμα όχι της δικής μας κρίσης αλλά της δικής του. Αγωνίζεται με άλλα λόγια για να συνεχίσει να υπάρχει με την σημερινή του μορφή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι κάθε αλλαγή για το καλό της κοινωνίας και της χώρας θα επιβαρύνει την δική του υπόσταση και θα απομειώσει την δική του εξουσία, οδηγώντας το σταδιακά στην αυτοκατάργηση. Γι' αυτό και όχι μόνον δεν επιδιώκει τέτοιου είδους αλλαγές αλλά, αντίθετα, τις πολεμάει λυσσαλέα.

Συνιστά, λοιπόν, θεμελιώδη αντίφαση το γεγονός ότι τους έχουμε επιλέξει για να λύσουν τα προβλήματα μας. Επειδή τα προβλήματα αυτά δεν είναι και δικά τους. Το αντίθετο μάλιστα. Τα συμφέροντα μας είναι ολοφάνερα αντικρουόμενα. Την αντίφαση αυτή, όμως, την δημιουργούμε και την διατηρούμε μόνοι μας, επιμένοντας στην ευχάριστη αυταπάτη. Ότι επιτέλους θα καταλάβουν, θα αλλάξουν, θα συμμορφωθούν, και θα κάνουν αυτό που πρέπει. Θα αυτοκαταργηθούν, επειδή αυτό είναι που πρέπει να γίνει για το καλό μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η μόνη δύναμη που πραγματικά βρίσκεται απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι η αντιπροσωπεία των δανειστών. Ατελώς βέβαια και χωρίς αξιόλογες δυνατότητες, αφού αφενός δεν διαθέτει, τουλάχιστον προς ώρας, την πολυτέλεια να αφήσει την χώρα να καταρρεύσει και αφετέρου η εικονικά δημοκρατική δομή του πολιτεύματος μας δεν της επιτρέπει άμεσες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις στον χειρισμό και τον έλεγχο των εσωτερικών υποθέσεων. Η μάχη των δόσεων, το κακοπαιγμένο αυτό έργο που επαναλαμβάνεται μονότονα σε τακτά χρονικά διαστήματα, είναι απόλυτα ενδεικτική. Είναι μια πίεση ατελής όμως και αναποτελεσματική και λειτουργεί μόνον ως μήνυμα προς εμάς. Δυστυχώς, όμως, αυτό το μήνυμα είμαστε ανίκανοι να το συλλάβουμε.

Προκύπτει σαφώς ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι τα παιχνίδι παίζεται μεταξύ δανειστών και πολιτικού συστήματος, με τον ελληνικό λαό στην γωνία και την χώρα σε θέση σκληρής και αυτόβουλης ομηρείας. Και ότι όταν οι δανειστές αποκτήσουν την πολυτέλεια να εγκαταλείψουν την χώρα το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει βίαια, από έλλειψη πόρων, συμπαρασύροντας στην κατάρρευση του και όλους εμάς, που θα έχουμε συναινέσει ομόθυμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες αν υπάρχει μια ελπίδα αυτή είναι η διατήρηση της εξάρτησης της υγείας και της ακεραιότητας της ευρωζώνης από το ελληνικό πρόβλημα. Όταν τα δύο αυτά πάψουν να σχετίζονται το παιχνίδι για μας θα έχει τελειώσει οριστικά και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Οι προσευχές αυτών που επιδιώκουν την σωτηρία τους πρέπει λοιπόν να στρέφονται σε αυτήν την κατεύθυνση. Όλα τα άλλα είναι ελπίδες μάταιες. Που θα συνεχίσουν βέβαια να υπάρχουν. Είναι ανθρώπινο κάτι τέτοιο. Και, μετά, η γνώση είναι κάτι που αποκτάται μόνον με την εμπειρία.

Tweet

-Η αυτοαναίρεση του "ρεαλισμού" των νουνεχών

Το να αποφαίνονται κάποιοι, (το σύνολο των υποστηρικτών της λύσης της "ρεαλιστικής" τρικομματικής διακυβέρνησης εν προκειμένω), ότι το πολιτικό σύστημα είναι υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας και ταυτόχρονα να αποφασίζουν, δια της ψήφου των, να συνεχίσουν να αναθέτουν την ευθύνη της διακυβέρνησης στο ίδιο αυτό σύστημα είναι μια θεμελιώδης αντίφαση.

Η συνωμοσιολογία και ο ανορθολογισμός που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή, από τον Καμμένο και την ΧΑ, μέχρι την ηπιότερη και ελαφρά πιο προσγειωμένη ανοησία της υπόλοιπης "συστημικής" αντιπολίτευσης, γεννώνται και συντηρούνται αποκλειστικά από την αντίφαση αυτή. Τίποτε δεν στέκει από μόνο του και τίποτε δεν είναι αυτοφυές.

Στο ποινικό δίκαιο κυριαρχεί το συγκεκριμένο. Οι κατηγορίες εξατομικεύονται και κωδικοποιούνται και οι τιμωρίες είναι εκ των προτέρων προσδιορισμένες. Αλλιώς δεν υπάρχει έγκλημα, δεν υπάρχει ποινή και δεν υπάρχει δίκη. Οι αόριστες λεκτικές καταδίκες δεν προσφέρουν εξηγήσεις και δεν θεραπεύουν τα ανθρώπινα πάθη. Δηλητηριάζουν μόνο την ατμόσφαιρα, ενισχύουν την καχυποψία, καταργούν την εμπιστοσύνη και την καλή πίστη και κάνουν την συνύπαρξη και την συνεργασία αδύνατη.

Αν είχαμε δικάσει ακριβοδίκαια όλους αυτούς που, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, μας οδήγησαν εδώ, όλους αυτούς που καταλήστευσαν τον δημόσιο πλούτο, που δανείστηκαν ανεύθυνα και υπέρμετρα, που διόρισαν χωρίς λόγο τους φίλους, τους συγγενείς και τους πελάτες τους, που νομοθέτησαν δόλια και καταχρηστικά, που πολιτεύθηκαν με το ψέμα και εξαπάτησαν συστηματικά, θα είχαμε την ίδια στιγμή, μέσα από αυτήν την λυτρωτική διαδικασία, καταγράψει και τις αιτίες της πτώσης. Αντί αυτού προτιμήσαμε για λόγους "ρεαλισμού" να αποσιωπήσουμε και να προστατεύσουμε το έγκλημα, δημιουργώντας έτσι στον πολύ λαό την ανάγκη να αναζητήσει αλλού τις εξηγήσεις. Γιατί έπρεπε αναγκαστικά να υπάρξουν κάποιες εξηγήσεις.

Όταν μια χώρα χρειάζεται τις πολύτιμες υπηρεσίες ενός Κώστα Καραμανλή στην βουλή, χρειάζεται οπωσδήποτε και την θεωρία των κακών Αμερικάνων, που εποφθαλμιούν τον εθνικό μας πλούτο. Όταν κάποιος δεν μπορεί να στερηθεί την μοναδική παρουσία του Γεωργίου των Παπανδρέου, δεν μπορεί να συνδέσει τα νήματα στην αφήγηση της συμφοράς του χωρίς να λάβει υπ΄ όψιν και την καλβινιστική μοχθηρία της Μέρκελ, σε συνδυασμό με τα απόκρυφα μυστικά των διαδρόμων του Κρεμλίνου. Αναφερόμαστε μόνον στις πιο εμβληματικές από όλες τις περιπτώσεις, γιατί ο κατάλογος των ενόχων, αυτών που έχουν όνομα, επώνυμο και διεύθυνση κατοικίας είναι ασφαλώς μακρύς. Όσο μακρύς είναι τελικά και ο ατελείωτος κατάλογος των απροσδιόριστων εχθρών μας. Επειδή, εκτός από αυτούς, την Μέρκελ και τον Πούτιν, υπάρχουν και δρουν διαχρονικά κατά του ελληνισμού και οι Εβραίοι, και οι Νεφιλίμ, και τα αόρατα πνεύματα. Και άλλες δυνάμεις και θελήσεις πιο σκοτεινές, πιο υπερφυσικές και πιο ύπουλες. Λειτουργούν όλα αυτά μαζί, πάντοτε, όταν αργούν για όποιους λόγους τα νόμιμα θεσμικά δικαστήρια.

Με πιο απλά λόγια δεν αρκεί να πεις ότι ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου φταίξαν και μετά να συνεχίσεις να παίζεις μουσικές και να παρουσιάζεις όπλα όταν περνάνε, να τους μισθοδοτείς γενναιόδωρα, να τους διαθέτεις ασυλίες, κρατικά αυτοκίνητα και πολυάριθμες φρουρές προστασίας. Πρέπει και να τους τιμωρήσεις με συντεταγμένο τρόπο. Αλλιώς, ο πολύς, ο κακοπαθιασμένος λαός, που μπορεί να σκέφτεται μόνον με όρους κυριολεξίας και παραδείγματα, θα αναζητήσει αναγκαστικά και θα βρει τους Γερμανούς, τους Ρώσους και τους Εβραίους του.

Οι λύσεις που προκρίνουμε κουβαλούν μέσα τους και την καθολική αναίρεσή τους. Επειδή η δικαιοσύνη δεν είναι σχετική αξία, που μπορεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος να σωπαίνει και να περιμένει στην γωνία τις λύσεις και τις καλύτερες μέρες. Η δικαιοσύνη η ίδια είναι η λύση και για τον λόγο αυτό είναι η ίδια το δημόσιο συμφέρον. Οι αρχές και οι αξίες είναι κυρίαρχες όσο και η κοινή λογική. Όταν λείψουν οι πρώτες απουσιάζει συνήθως και η δεύτερη.

Η ΧΑ, ο Καμμένος και ο Τσίπρας είναι εδώ επειδή τους έφεραν ο Σαμαράς και Βενιζέλος και πριν από αυτούς ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και άλλοι. Αποστολή τους είναι να εξηγήσουν στον λαό κάποια πράγματα που παραλείπουν να εξηγήσουν οι δικαστές. Και το κάνουν ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν αν στερηθούν την κατανόηση τους κόσμου.

Tweet

-Ο καλός λαός των εθελοντών επιτηρητών και η φρουρούμενη δημοκρατία

Άντε λοιπόν, στην επόμενη λευκή απεργία των δικαστών να συγκροτήσουμε λαϊκά δικαστήρια από εθελοντές στις πλατείες (αφού τις καθαρίσουμε πρώτα από τους λάθρο-, για να ταιριάζει και ο περίγυρος με την ιερότητα του σκοπού). Καλό θα είναι μάλιστα οι πρόθυμοι να δηλώσουν από τώρα την συμμετοχή τους, για να έχουμε έτοιμες για άμεση χρήση τις σχετικές λίστες, just in case.

Το καταλάβαμε ήδη πολύ καλά. Για όλα τα κακά που συμβαίνουν στην χώρα αυτό που φταίει είναι ο κακός χαρακτήρας του λαού. Τώρα που αυτός βελτιώνεται, μέσω του εθελοντικού κινήματος "Ο Καλός και Υπεύθυνος Πολίτης" και της ανάληψης των ατομικών ευθυνών ενός εκάστου, όλα μπαίνουν στην σωστή τους σειρά.

Και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι βαδίζουμε προς τον εμφύλιο, μόνο και μόνο για να κάνουμε την χάρη στα μέλη της πολιτικής τάξης, αποδεχόμενοι ότι δεκαετίες τώρα απλά προέδρευαν, ευωχούνταν και πλούτιζαν, κατέχοντας εύλογα το προνόμιο του απολύτως ανεύθυνου. Ίσως μάλιστα τους οφείλουμε και αποζημιώσεις για το χάλι στο οποίο οδηγήσαμε την χώρα τους, αυτήν που ο Θεός τους έταξε να κυβερνούν.

Τι και αν το πανάθλιο μόρφωμα της ΟΛΜΕ είναι γνήσια σάρκα από την σάρκα αυτού του πολιτικού συστήματος; Τι και αν οι άεργοι και αργόμισθοι συνδικαλιστές του, οι αρχιστρατηγοί του στρατού κατοχής, αποτέλεσαν για μια γενιά τώρα τα καλύτερα από όλα τα παιδιά, στους κόλπους των εγκληματικών οργανώσεων, που κατ' ευφημισμό συνηθίζουμε να αποκαλούμε πολιτικά κόμματα. Οι κομματικές παράγκες παραμένουν ανεύθυνες και συνεχίζουν να σώζουν την χώρα, την ίδια στιγμή που ο λαός αυτοψυχαναλύεται, θεραπεύεται και λύνει μόνος τις διαφορές του.

Καλός λαός, λοιπόν, κατά κακού λαού. Υπεύθυνοι κατά ανεύθυνων. Οι θεσμοί υπνώττουν και υποκαθίστανται από την ηθική που διαμορφώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες και καλλιεργείται στα πεζοδρόμια και στα social media. Δρόμος στρωμένος με τα άνθη της καλού, που, όμως, οδηγεί μοιραία στην κόλαση. Με τους πραγματικούς θύτες ανέγγιχτους, οχυρωμένους πίσω από την ασφάλεια της ποινικής και πολιτικής τους ασυλίας.

Τα συνδικαλιστικά προνόμια της κάθε ΟΛΜΕ, τα όπλα αυτά που χαρίστηκαν γενναιόδωρα στις μαφιόζικες οργανώσεις των πραγματικών ιδιοκτητών του κράτους, για τον ατιμώρητο βασανισμό και την θέση σε ομηρία της κοινωνίας, νομοθετούνται στην βουλή. Τι και αν έρθει σήμερα μια προσωρινή επιστράτευση, που θα καταλαγιάσει τα πνεύματα και θα δώσει στο ένα κομμάτι, του αγαθού λαού, την άγρια χαρά της επικράτησης πάνω στο άλλο, των ανάξιων; Οι νόμοι θα μείνουν ως έχουν, ανέπαφοι, ώστε να μπορεί και την επόμενη φορά να σωρευθεί η εύφλεκτη ύλη, που θα οδηγήσει στους δρόμους τους οργισμένους δίκαιους, για να κατατροπώσουν με όπλο την άσπιλη ηθική τους τους αδίκους.

Η βουλή είναι πολύ απασχολημένη. Επικυρώνει, δια της δεδηλωμένης, τροπολογίες, που εξασφαλίζουν το ακαταδίωκτο χρηματισθέντων δημάρχων και στελεχών κρατικών τραπεζών, νομιμοποιούν παράνομες υπερτιμολογημένες προμήθειες και προνοούν για την επόμενη γενιά των ομήρων συμβασιούχων, οδοκαθαριστών και συντηρητών κήπων, που θα πληρωθούν για δύο - τρία τέρμινα από τα λεφτά της ανάπτυξης του ΕΣΠΑ και μετά βλέπουμε. Για τα υπόλοιπα αναλαμβάνουν δράση στους δρόμους με τις πρωτοβουλίες τους οι υπεύθυνοι και ρεαλιστές πολίτες.

Το χάσμα καθημερινά μεγαλώνει. Σε λίγο καιρό θα είναι όλοι εναντίον όλων και το χάος θα έρχεται όλο και πιο κοντά, περιμένοντας την σπίθα της έκρηξης. Τότε θα φταίει και πάλι ο λαός, που φέρθηκε ανεύθυνα και η βουλή, που ήδη προληπτικά φρουρείται και προστατεύεται, θα μπορεί να νομοθετήσει σοφά και την απαραίτητη καταστολή, που για άλλη μια φορά θα μας σώσει.

Παρά το γεγονός ότι γεμίσαμε άρτια καταρτισμένους ιστορικούς, ξεχνάμε ότι στα δύσκολα χρόνια της Γερμανίας τα τάγματα εφόδου έβγαιναν στους δρόμους για να επιβάλλουν το καλό της ψυχής τους, σε μια χώρα που δεν ήξερε πια, μέσα σε μια απεριόριστη σύγχυση, πως να ερμηνεύσει τους κουρελιασμένους γραπτούς της κανόνες. Γράφει κάπου η ιστορία:

[… το άρθρο 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, που θέσπιζε υπέρ του αρχηγού του κράτους τις ευρύτατες εξουσίες "εκτάκτου ανάγκης" και τις απεριόριστες δυνατότητες να "εκδίδει τις ρυθμίσεις και τις εκτελεστικές διατάξεις που είναι απαραίτητες για την εφαρμογή των νόμων", ήταν αυτό που οδήγησε τελικά στην διάβρωση των θεσμών της ομώνυμης δημοκρατίας και στην άνοδο των Ναζί στην εξουσία]

Tweet

-Εμείς, η Κύπρος και τα άλλα μνημόνια.

Μιλώντας για τα μνημόνια των άλλων, οι Έλληνες "μνημονιακοί" ψηφοφόροι, οι σοβαροί υποτίθεται, ευρισκόμενοι σε βαθεία πλάνη, πιστεύουν ότι εφαρμόζουμε και εμείς εδώ κάποιο από αυτά τα ενοχλητικά πλην, αναγκαία προγράμματα διάσωσης. Φαντασιώνονται έτσι ότι είναι σώφρονες και ρεαλιστές και,  έχοντας την ανάγκη να ορθολογικοποιήσουν τον κόσμο και την ίδια στιγμή να επιδείξουν και την αναλυτική τους δεινότητα, επιχειρούν περισπούδαστες αλλά ατυχείς συγκρίσεις και εξάγουν ανάλογης αξίας συμπεράσματα.

 Τα ίδια περί μνημονίων εξάπτουν και το ακατέργαστο και ρηχό φαντασιακό του παρδαλού και φαιδρού συνονθυλεύματος των "αντιμνημονιακών", που επιδίδεται με την σειρά του σε ασκήσεις επαναστατικής και εθνολατρευτικής πολιτικής, επιτιθέμενο με μανία στους ανύπαρκτους εχθρούς.

Δεν αντιλαμβάνονται οι δυστυχείς ψηφοφόροι και των δύο πλευρών ότι δεν εφαρμόζουμε απολύτως τίποτε από όσα νομίζουν.

Στην χώρα τρέχει απλά ένα συνεπές και σκληρό  πρόγραμμα διάσωσης και σταθεροποίησης, σε νέες, σίγουρες βάσεις, του κομματικού και πελατειακού κράτους, με έξοδα του ελληνικού λαού και με την ευγενή και γενναιόδωρη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία, όπως τόσα χρόνια άλλωστε, συνεχίζει να πετάει τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, χρηματοδοτώντας με προθυμία και πλημμελέστατο έλεγχο τα διάφορα "προγράμματα", που, δεκαετίες τώρα, αναμόρφωσαν με τον γνωστό τρόπο την χώρα και γέμισαν με πακτωλούς τα ταμεία των ξένων τραπεζών. 

Aυτό το lose - lose για τον ελληνικό λαό παιχνίδι δεν διαθέτει κανόνες και δεν θα μπορούσε άλλωστε, μια και οι σκοποί του δεν είναι αυτοί που φαίνονται και διακηρύσσονται, άλλα άλλοι, ανομολόγητοι. Η έλλειψη των κανόνων νομιμοποιείται εύσχημα μέσω της επίκλησης των έκτακτων συνθηκών, που δικαιολογούν και επιτρέπουν τα πάντα. Κάτι που γίνεται ασμένως  ανεκτό από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, υπό το βάρος του εκβιασμού και μεταφραζόμενο σε σωφροσύνη και ρεαλισμό.

Ασφαλώς στο παιχνίδι αυτό, οι "μνημονιακοί" συναινούντες διοικούμενοι, όσο και αν πιστεύουν το αντίθετο, είναι, στο σύνολο τους, απολύτως αναλώσιμοι. Οι δε "αντιμνημονιακοί" αντιδρούντες προσφέρουν με την δική τους ανοησία τους μείζονα υπηρεσία στο σύστημα, μια και ο τρόπος με τον οποίον επιτίθενται στα ανύπαρκτα μνημόνια τα υποστασιοποιεί και τα μετατρέπει στα κατάλληλα εικονικά κάστρα, πίσω από τα οποία οχυρώνονται και μάχονται οι αντίπαλοι τους. Έτσι ο λαός περνάει την ώρα του προσπαθώντας να επιλύσει διαφωνίες επί ανύπαρκτων ζητημάτων, την ίδια στιγμή που οι εξουσιαστές απορροφούν και την τελευταία του ικμάδα, προετοιμάζοντας και οργανώνοντας την δική τους επόμενη ασφαλή ημέρα.

Η περίπτωση της Κύπρου ήρθε ως δώρο εξ ουρανού, για να κάνει ακόμη πιο αληθοφανή την πελώρια φάρσα.

Tweet

-Ένα μέρος της προσωπικής μου αλληλογραφίας

Έγραψα πριν λίγο καιρό, -τον Δεκέμβριο του 2012 συγκεκριμένα-. ένα μικρό σημείωμα σε κάποιον από τους σχετικά επώνυμους των ημερών μας, που παρακολουθώ καιρό τώρα και εκτιμώ. Πήρα την ακόλουθη απάντηση:

///Αναρωτιέμαι πώς να απαντήσω, αν μπορώ να πω κάτι που να βοηθήσει.
Εχω δει πολλούς καλούς πολίτες σαν εσάς να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα, γεωγραφικά και ηθικά. Ελπίζω να μην το κάνουν, αλλά πως να το ζητήσεις αυτό;
Καλό βράδυ///

Αισθάνθηκα την ανάγκη να συνεχίσω τον ιδιότυπο διάλογο και επέμεινα με το παρακάτω σύντομο κείμενο. Ήταν η ειλικρινής μου άποψη μου για τα πράγματα και την παραθέτω εδώ αυτούσια, χωρίς καμία αλλαγή, έτσι όπως ακριβώς γράφτηκε. 

Πριν συνεχίσω, να πω ότι δεν ξέρω καθόλου γιατί βάζω σήμερα αυτό το κείμενο εδώ. Ας μου επιτραπεί, όμως, να χρησιμοποιήσω κάποια λόγια του Σεφέρη για να δικαιολογηθώ:

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά. 

Επειδή για ότι φέρει αυτό το αύριο, η ευθύνη θα είναι όλων μας, χωρίς καμιά εξαίρεση. Κανείς, από όλους όσους καταλαβαίνουν, δεν θα μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Θα κριθούμε, όλοι. Και όλοι θα δώσουμε λόγο.

***************************************

"Δεν σας έγραψα για να μου απαντήσετε, αλλά, σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ που το κάνατε. Εξομολογήθηκα απλά μερικές σκέψεις, από παρόρμηση περισσότερο και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και μάλλον επειδή διακρίνω ότι, ανάμεσα σε όσους διαθέτουν μια δημόσια παρουσία και αναγνωρισιμότητα, είστε από τους ελάχιστους που αντιλαμβάνονται τα πράγματα με ευρύτητα, χωρίς να εγκλωβίζονται σε ανόητα στερεότυπα και αμιγώς λογιστικές ερμηνείες.

Νομίζω ότι δεν είναι πολλοί αυτοί σήμερα που μπορούν να κατανοήσουν ότι κανένα οικονομικό σύστημα, είτε αυτό είναι ο φιλελευθερισμός είτε η σοσιαλδημοκρατία είτε κάθε άλλη παραλλαγή ενός μοντέλου αστικού τύπου, δεν μπορεί να οικοδομηθεί αν λείπει το κατάλληλο έδαφος της κοινωνικής συνοχής και της συναίνεσης και ότι η δημιουργία αυτού του εδάφους πρέπει να αποτελέσει την απόλυτη μας προτεραιότητα. Αφού βέβαια προηγηθεί η ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στα πρόσωπα που θα αναλάβουν να τους υπηρετήσουν.

Όλα αυτά κείνται σε αφηρημένο επίπεδο, είναι καθαρή πολιτική και βρίσκονται πολύ μακριά από τον αφελή λόγο, περί των δήθεν σωτήριων μεθόδων διαχείρισης, που κατακλύζει τρία χρόνια τώρα τον δημόσιο χώρο. Κοντολογίς, πιστεύω ότι η χώρα μπορεί να σωθεί μόνο αν σκεφθούμε με αυτόν τον τρόπο. Μόνο αν προσπαθήσουμε να θεραπεύσουμε πρώτα από όλα το αίσθημα της αδικίας και εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι η συλλογικότητα είναι εδώ για να προστατεύσει και να εγγυηθεί, πριν από οτιδήποτε άλλο, την αξιοπρέπεια και του μικρότερου ανθρώπου. Και, χωρίς να θέλω να σας κολακέψω, πιστεύω ότι έχετε τις ίδιες ή έστω παρόμοιες απόψεις.

 Ότι πριν αποφασίσουμε αν θα πάμε δεξιότερα ή αριστερότερα θα πρέπει να έχουμε ένα σταθερό σημείο να πατήσουμε. Τα υπόλοιπα θα έχουμε τον χρόνο να τα βρούμε όταν θα είμαστε έτοιμοι.

Η απαίτηση αυτή οριοθετεί και την μόνη λογικά αποτελεσματική λύση, που δεν είναι άλλη από την συστράτευση κάποιων αξιόπιστων ανθρώπων, που θα προέρχονται από όλο το φάσμα του αστικού χώρου και δεν θα έχουν προηγούμενη εμπλοκή με την ενεργό πολιτική. Με σκοπό την δημιουργία ενός πρώτου πυρήνα, από τον οποίο θα λείπουν τα ιδεολογικά πρόσημα, γεγονός που θα απομακρύνει την εύλογη καχυποψία και θα ευνοήσει την ενότητα και την συνεργασία στην βάση της κοινωνίας.

Αν με ρωτούσατε πως θα γίνει αυτό δεν θα είχα να σας πω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο ότι τα πράγματα ωριμάζουν σιγά σιγά και εμείς δεν έχουμε παρά να θεωρούμε ότι αυτό που πιστεύουμε με ειλικρίνεια και τιμιότητα για σωστό δεν μπορεί παρά να είναι και εφικτό.

Σε κάθε περίπτωση, αν μου εζητείτο να υποδείξω κάποιους ανθρώπους, ικανούς να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, θα ήσασταν από τους λίγους που θα είχα να προτείνω ανεπιφύλακτα.

Όσο για μένα, είναι πολύ αργά για να εγκαταλείψω την Ελλάδα. Θα μπορούσα πιθανόν να το κάνω γεωγραφικά αλλά, μάλλον, δεν θα το πετύχω ποτέ ηθικά. Αγαπώ πολύ την Γερμανία και τους ανθρώπους της, τα τελευταία έξι χρόνια μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και το Μόναχο, αναζωογονούμαι αισθητικά εδώ και μαθαίνω πολλά, γι' αυτό που οραματίζομαι για την δική μου χώρα. Την δημιουργία μιας υγιούς συλλογικότητας. Αλλά δεν είμαι, ούτε θα μπορέσω ποτέ να γίνω Γερμανός.

Θα μείνω λοιπόν εδώ όπου ανήκω και θα τους πολεμήσω με κάθε τρόπο, όπως έκανα πολλά χρόνια τώρα. Έστω κι αν ξέρω ότι τελικά θα ηττηθώ. Αυτή η χώρα είναι και δική μου και δεν σκοπεύω να την εκχωρήσω, τρόπαιο στους ανάξιους ή να την βλέπω άβουλος να βυθίζεται στην παρακμή. Ακόμη και αν το ήθελα, νοιώθω ότι δεν μου επιτρέπεται. Και αν κάτι από αυτά που σας έγραψα είναι ψέμα, είναι ότι η σωτηρία της δεν με αφορά. Με αφορά πολύ και μάλιστα σε βαθμό βαθιάς εμμονής.

Μια και παρασύρομαι εύκολα ας πω και κάτι τελευταίο. Από τα εφηβικά μου χρόνια ξεφυλλίζω τον Καβάφη, τόσο πολύ, που πλέον κάθε στίχος του μου είναι προσωπικός και ανάλαφρα οικείος. Μόνο ένα ποίημα ξυπνάει ακόμη, μετά από τόσο καιρό, μέσα μου, κάθε φορά που το διαβάζω ή το απαγγέλλω, την ίδια πρώτη αίσθηση απειλής και εφιάλτη. Η Σατραπεία. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί κάποτε να καταντήσω να πάρω αυτόν τον δρόμο. Μπορεί να μην είμαι πολύς, ικανός να αξιωθώ τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, αλλά τουλάχιστον δεν θέλω να καταλήξω και μοιραία λίγος. Γι' αυτό θα μείνω.

Ελπίζω ότι δεν σας κούρασα.

Φιλικά"

Tweet

-Υπάρχουν πολλοί Παπαγεωργόπουλοι. Ανέγγιχτοι ακόμη.

Ακόμη κι αν ο πρώην δήμαρχος δεν καρπώθηκε το παραμικρό από το προϊόν της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας, (ας το υποθέσουμε προς στιγμήν για το καλό της συζήτησης), εξακολουθεί να είναι βαριά ένοχος. Επειδή επέδειξε εγκληματική αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, που ο ίδιος ζήτησε αυτόβουλα να αναλάβει. Η επίκληση της άγνοιας, της ανικανότητας ή της ανοησίας έχει όρια.  Και αν αυτά τα όρια στην καθημερινή ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι μεγάλα, στην πολιτική, που αφορά στην διαχείριση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών είναι και πρέπει να είναι σχεδόν μηδενικά.

Υπό αυτήν την έννοια η εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε χθες από το δικαστήριο είναι δίκαιη και, επιπλέον, σηματοδοτεί μια χρήσιμη αντίληψη που, αν θέλουμε μια μέρα να διοικηθούμε σωστά, είναι απολύτως σκόπιμο να κυριαρχήσει. Όποιος ζητάει να εγκατασταθεί σε τόσο υψηλές θέσεις και να απολαύσει την αίσθηση της ισχύος και τον έπαινο του Δήμου, ας μάθει να κοιτάζεται πρώτα στον καθρέφτη και να μετράει εντός του, εκτός από την δήθεν διάθεση για προσφορά και την αντικειμενική του δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, που με την θέληση του και χωρίς εξαναγκασμό διεκδικεί.

Είναι προφανές ότι η απόσταση που χωρίζει τον Παπαγεωργόπουλο από όλους τους υπόλοιπους, που κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας θρασείς και ανέγγιχτοι, είναι μόνον μερικές δεκάδες λέξεις στο Σύνταγμα και είναι ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο Κώστας Καραμανλής, το κορυφαίο ίσως παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας στις μέρες μας, είναι ένας τίμιος πολιτικός, που τουλάχιστον δεν έκλεψε. Ας το δεχθούμε. Άφησε όμως πολλούς άλλους να το κάνουν ανενόχλητοι, επιδεικνύοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μια αβάστακτη αδιαφορία. Που, αν λάβουμε υπ΄όψη την εξαιρετική βαρύτητα του αξιώματος και των αρμοδιοτήτων που ανέλαβε, ισοδυναμούσε ευθέως με ενθάρρυνση και άρα με κακουργηματική αμέλεια. Επειδή οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι κοινοί θνητοί. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ένα μόνο νεύμα τους ή μια αδιόρατη επίδειξη της ευαρέσκειας τους μπορεί να γίνει εύκολα η πύλη προς κάθε είδους παράδεισο. Τελικά, αυτός ο "τίμιος", διέγραψε την ευθύνη μιας γιγαντιαίας, μιας επικών διαστάσεων καταστροφής, με τον εμπαιγμό της ανάληψης μιας απροσδιόριστης πολιτικής ευθύνης και χορηγώντας στον εαυτό του το ελαφρυντικό της άγνοιας. Για να κερδίσει μια ισόβια θέση στην βουλή και την γενναιόδωρη συντήρηση του με έξοδα των φορολογουμένων. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, για μια μακρά σειρά ονομάτων, άλλων επίδοξων εξουσιαστών, που φιλοδοξούν να δοκιμάσουν τις δεξιότητες τους στις ανυπεράσπιστες πλάτες μας.

Το έγκλημα στην πολιτική δεν ασκείται μόνο δια πράξεων αλλά εξίσου και δια παραλείψεων, συγγνωστών ή ασύγγνωστων. Επειδή το δημόσιο αξίωμα δεν είναι πεδίο άσκησης ηθικής για περιστασιακά προθύμους που κάνουν χάρες, ή για ανεύθυνες μετριότητες, που προσπαθούν στο μέτρο τους, αλλά θέση εκτέλεσης δέσμιας αρμοδιότητας. Ο πολιτικός δεν είναι επαινετέος όταν νοιάζεται, επειδή το να νοιάζεται δεν είναι υπέρβαση, όπως για τους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά η φυσική του αποστολή. Αποστολή από την οποία δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παρεκκλίνει και που ζητά άλλωστε μόνος του, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, να αναλάβει. Ας μάθουν λοιπόν, αυτοί που πρέπει να μάθουν, ότι έρχεται ο καιρός που τα ωφελήματα θα αρχίσουν να συνοδεύονται και από τις ανάλογες βαριές ευθύνες.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί αναδρομικά ως δόλιος, καταχρηστικός και αντίθετος με τον σκληρό πυρήνα της έννομης τάξης. Αυτό έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή το σιωπηλό, αλλά επίμονο και ανυποχώρητο αίτημα της κοινωνίας, η απόλυτη προτεραιότητα. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ δεν μπορεί να συνεχίζουν ατιμώρητοι και ανέγγιχτοι. Αν γίνει έτσι το ηθικό τραύμα θα παραμένει ανοικτό και θα κακοφορμίζει, ακολουθώντας την γενιά που το κουβαλά μέχρι το φυσικό της τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Καμία σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της δεν είναι συμβατή με κάτι τέτοιο.

Tweet

-Τα σπουδαία θα γίνουν αλλού. Εδώ απλά μια παράσταση.

Στο κέντρο του κόσμου όντες και ομφαλοσκοπούντες, ως συνήθως, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα και να προβλέψουμε τις εξελίξεις μόνο με βάση τις επιθυμίες μας και τις πιο εμφανείς από τις κινήσεις που είμαστε σε θέση να διακρίνουμε, στην φτωχή, επαρχιακή μας πολιτική σκηνή. Σε αυτήν αποκλειστικά. Τίποτε εξωτερικό δεν μας αγγίζει.

Καταλήξαμε έτσι στο συμπέρασμα ότι η χώρα έμεινε στο ευρώ, δεν εξερράγη και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αναπνέει, χάρη στην υπεύθυνη πολιτική που ακολούθησε προσωπικά ο πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς και οι επιφανείς εταίροι του, στην τρικομματική κυβέρνηση του ιστορικού συμβιβασμού. Και βέβαια χάρη στις έκτακτες και ειδικές ικανότητες και άοκνες προσπάθειες του μάγου της οικονομίας, Στουρνάρα, ο οποίος προσέθεσε εύστοχα στην υψηλή πολιτική των άλλων την απαραίτητη δική του τεχνική αρτιότητα. Αυτός είναι ο κυρίαρχος μύθος, που εξηγεί τα βασικά, ενώ υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι, παράπλευροι και πάντα εσωτερικοί, για τα μικρότερα.

Το ότι η χώρα "διεσώθη" σχεδόν παρά φύσιν, χάρη στην, ολοφάνερη πλέον, ύψιστη οικονομική και πολιτική σκοπιμότητα της Ε.Ε., με αποφάσεις που πάρθηκαν, τη απουσία ημών, στις Βρυξέλλες και, κυρίως στο Βερολίνο και ότι όλα τα επί μέρους στοιχεία και μέτρα της εσωτερικής διευθέτησης καθορίστηκαν στο κατώτερο επιτρεπτό όριο, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτού και μόνον του στόχου, το σκεφτόμαστε μεν λίγο, πλην όμως το προσπερνάμε βιαστικά, επειδή είναι προφανές ότι δεν ικανοποιεί ούτε την αυταρέσκεια ούτε την περήφανη αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας.

Φτάνουμε έτσι να πιστώνουμε στον εσωτερικό πολιτικό θίασο "επιτεύγματα" που, σε καμία περίπτωση, δεν του ανήκουν. Και όχι μόνο. Επειδή η απόδοση θετικών ιδιοτήτων σε κάποιους πρέπει να ισοσταθμίζεται με την απόδοση των αντίστοιχων αρνητικών σε κάποιους άλλους, ο μύθος των μισών καλών γεννά αναγκαστικά τον παράλληλο μύθο των άλλων μισών, που δεν μπορεί παρά να είναι οι απαραίτητοι κακοί. Και ασφαλώς οι τελευταίοι, ενσωματωμένοι πλήρως στον κυρίαρχο τρόπο σκέψης της κοινωνίας, ανταποκρίνονται περίφημα στις ανάγκες του φυσικού τους ρόλου, παίζοντας με επιτυχία τους κακούς, χωρίς διόλου να το αντιλαμβάνονται.

Το αποτέλεσμα είναι η συνύπαρξη δύο παράλληλων κόσμων. Του πραγματικού, που έχει να κάνει με τις ανάγκες και τις κεντρικές αποφάσεις της Ευρώπης και του φανταστικού, που περιλαμβάνει τα όσα, εικονικής πραγματικότητας, διαδραματίζονται στην αφασική πολιτική μας σκηνή, στην οποία, τρία χρόνια τώρα, παρατηρούμε την συναρπαστική διαδοχή των επεισοδίων του έργου της σωτηρίας της πατρίδας.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους συνθλίβονται οι πολίτες, αντιμέτωποι με την ανελέητη καθημερινότητα και τα διαρκώς διογκούμενα προβλήματα. Διότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, μπορεί μεν να καθορίζουν τις βασικές πολιτικές αλλά στερούνται την δυνατότητα να τις εφαρμόσουν επί τόπου, ασκώντας οι ίδιες την διακυβέρνηση της χώρας. Και από την άλλη πλευρά το πολιτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα απασχολημένο, με την προσπάθεια του να οικειοποιηθεί οποιαδήποτε καλή εξέλιξη, εντάσσοντας την στο ευφάνταστο σενάριο της θεατρικής παράστασης που έχει αναλάβει. Η Ελλάδα πορεύεται στην ουσία ακυβέρνητη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η έξοδος από την διαδοχή των φαύλων κύκλων μπορεί να γίνει μόνο με αυτόματο και, μοιραία, βίαιο τρόπο. Αυτό θα επισυμβεί όταν το κόστος για την εξυπηρέτηση της σκοπιμότητας των εταίρων μας ξεπεράσει την αναμενόμενη για τους ίδιους ωφέλεια και καταστεί πλέον απαγορευτικό.

Το πότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί μια και εξαρτάται από παράγοντες που ούτε μπορούμε να διαμορφώσουμε, αλλά ούτε και να αξιολογήσουμε. Έχοντας τα μάτια στραμμένα στην απατηλή κινητικότητα της εσωτερικής σκιαμαχίας, που θέλουμε να θεωρούμε πολιτική σκηνή, έχουμε παραιτηθεί από κάθε δυνατότητα δράσης στο πεδίο της πραγματικότητας και έχουμε μετατραπεί από υποκείμενα σε αντικείμενα της ιστορίας. Επιλέξαμε να πληρώσουμε το κόστος μιας παράστασης, μαζί με τα έξοδα και τις αμοιβές των ηθοποιών της. Το πάθος μας για το θέατρο φαίνεται να ξεπερνάει την ανάγκη μας για την ζωή.

Tweet

-Οι ευθύνες της Ευρώπης

Στο κάδρο των βαρύτατων ευθυνών για το εξελισσόμενο ελληνικό δράμα και την πολύ πιθανή πλέον διολίσθηση της χώρας σε συνθήκες τριτοκοσμικής δικατοτορίας αρχίζουν πλέον να μπαίνουν ενεργά και οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, ειδικά οι Γερμανοί.

Η κοντοθωρη προάσπιση των υπό την στενή έννοια συμφερόντων τους τους οδηγεί στην ανεπιφύλακτη και γενναία στήριξη στο εσωτερικό της Ελλάδας ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού καθεστώτος, που καθημερινά δίνει όλο και περισσότερα, όλο και διαυγέστερα δείγματα γραφής για την πρόθεση του να μετέλθει κάθε μέσου, ακόμη και του εθνικού διχασμού, για να κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, αδιαφορώντας για τον πληθυσμό της χώρας και το υγιές μέλλον της αναδυόμενης γενιάς.

Στην αρχή αυτής της δυσάρεστης ιστορίας θα μπορούσε ίσως να υπάρχει κάποια δικαιολογία. Θα μπορούσαν οι φίλοι μας να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να υποψιαστούν. Τώρα, όμως, το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί συνεργάζονται εν γνώσει τους με ακραία διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς, -από τους οποίους επιπρόσθετα εξαπατήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν με θρασύτατο και αναίσχυντο τρόπο-, είναι κοινό μυστικό, που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρυφτεί. Οι πάντες γνωρίζουν με ποιους συνομιλούν και παρόλα αυτά συνεχίζουν.

Πριν η κ. Μέρκελ αποφασίσει για την πολιτική της στο ελληνικό ζήτημα θα έπρεπε να σκεφθεί πόσα από τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να συμβούν στην δική της χώρα. Πόσα από αυτά που σήμερα αποφασίζονται από την ελληνική κυβέρνηση θα είχαν απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες από την γερμανική δικαιοσύνη και το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Πόσες από τις αυθαίρετες πράξεις του εδώ στενού πυρήνα εξουσίας, που ασκεί ταυτόχρονα και ανεξέλεγκτα την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, σύροντας χωρίς να συναντά αντιστάσεις το άβουλο κοπάδι της βουλής,, θα είχαν προσκρούσει στους ισχυρούς θεσμούς και τις ασφαλιστικές δικλίδες του δικού της υποδειγματικού κράτους δικαίου.

Η κ. Μέρκελ εξαρτά την βοήθεια προς την Ελλάδα από τις, όπως λέει, απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες πολύ υποκριτικά εντοπίζει στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και στην απελευθέρωση των αδειών των ταξί. Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει, ενώ ξέρει πλέον πολύ καλά, ότι αν υπήρχαν κάποιοι απαραίτητοι όροι για την παροχή βοήθειας και αλληλεγγύης, αυτοί θα ήταν οι αλλαγές που θα μετέτρεπαν την βαλκανική μας χώρα σε κράτος δικαίου, ίδιο με το γερμανικό. Τότε, όλα τα υπόλοιπα, που σήμερα αποτελούν δήθεν μείζονες στόχους, θα έρχονταν από μόνα τους ως φυσικές εξελίξεις, μέσα από τις παραγωγικές συγκρούσεις και την απελευθερωση του δυναμισμού της κοινωνίας, που φέρνει μαζί της η δημοκρατία.

Αν η Ευρώπη δεν μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει να βγούμε από το τέλμα, που είναι τέλμα αμιγώς πολιτικπο, ας μας αφήσει καλύτερα να λύσουμε τα προβλήματα μας μόνοι. Αλλίως η ευθύνη της θα είναι ασυγχώρητη.

Tweet