Δεν ξέρω πια να πω ποιο από όλα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των κομματικών συμμοριών που διαχειρίζονται δεκαετίες τώρα τις υποθέσεις της χώρας. Αξίζει η παρατήρηση ότι η ο όρος "διαχείριση" δεν είναι τυχαίος. Επειδή στην πραγματικότητα οι συμμορίες δεν κυβερνούν, αλλά διαχειρίζονται, με όρους νομής και κατοχής, την χώρα, τον πλούτο της και τις ζωές των ανθρώπων. Δεν ξέρω λοιπόν και δεν μπορώ πλέον να το αξιολογήσω. Μπορώ μόνο να διαπιστώσω ότι το τελευταίο από όλη την ατέρμονη σειρά των κακουργημάτων είναι η συστηματική απόκρυψη των πραγματικών διαστάσεων και των συνεπειών του σημερινού προβλήματος.
Είναι πλέον εμφανές ότι εν όψει του ενδεχομένου της εξόδου από το ευρώ η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια καταστροφή βιβλικών διαστάσεων. Και την ίδια στιγμή, στις μεγάλες λαϊκές μάζες, καλλιεργείται ακόμη συστηματικά η παραμυθητική αίσθηση της παροδικότητας των δυσκολιών. Η πεποίθηση ότι, βρισκόμαστε μεν σε έναν δύσκολο δρόμο, -κάτι που άλλωστε δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να κρυφτεί-, αλλά διαθέτουμε ρεαλιστική δυνατότητα διαφυγής. Η πίστη ότι είναι εφικτό, -σε ορίζοντα ορατό και χρόνο εύλογο και συμβατό με τα μέτρα της προοπτικής των απλών ανθρώπων-, να επιστρέψουμε στην ευμάρεια και στο υψηλό επίπεδο ζωής που απολαμβάναμε μόλις μέχρι πριν δύο ή τρία χρόνια. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε ψευδέστερο από αυτό.
Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα φτωχή. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, επιστρέφοντας στις οικονομικές συνθήκες της δεκαετίας του '60 ή ακόμη και του '50, εξομοιώνεται με τις γειτονικές της βαλκανικές χώρες του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού και των παραλλαγών του. Υπό αυτήν την έννοια, ο ψευδαισθήσεις για τις δήθεν δυνατότητες σύντομής επανόδου αποτελούν εμπόδιο για την ομαλοποίηση της κατάστασης και το ξεκίνημα μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Πράγματι, η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να αρχίσει εάν πρωτύτερα δεν συνειδητοποιηθεί από τους πολίτες το πραγματικό σημείο εκκίνησης, -που βρίσκεται δυστυχώς πολύ χαμηλότερα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε-, και δεν περιορισθούν ανάλογα οι παράλογες απαιτήσεις και, κυρίως, οι ανεδαφικές προσδοκίες.
Ισχυρίσθηκα παραπάνω ότι τυχόν επιστροφή στην δραχμή θα προκαλούσε καταστροφή βιβλικών διαστάσεων ίσης έκτασης με τις φλόγες που κατέκαυσαν την Σμύρνη και σηματοδότησαν το οριστικό τέλος του οικουμενικού ελληνισμού και τον περιορισμό του στα, τόσο ξένα για το άμαθο και απροετοίμαστο γένος, στενά όρια του εθνικού κράτους. Πολλοί κηρύσσουν το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι στο χωρίς επιστροφή σημείο που έχουμε δυστυχώς φτάσει, η λύση αυτή διαθέτει ουσιώδη πλεονεκτήματα, καθώς θα μας επιτρέψει την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, με σκοπό την σταδιακή αποκατάσταση της χαμένης ανταγωνιστικότητας.
Οι θιασώτες της αισιόδοξης αυτής της άποψης, όμως, ξεχνούν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι περισσότερο πολιτικό και δευτερευόντως και ως εξ' αυτού μόνον οικονομικό. Υπό την έννοια αυτή η δραχμή, και μαζί με αυτήν η ανεξάρτητη οικονομική πολιτική που μπορεί μέσω αυτής να επιτευχθεί, είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διαφορετικούς τρόπους. Είτε για την σωτηρία της χώρας μέσω του συνετού και υπεύθυνου χειρισμού της είτε, όμως, και για την σωτηρία και μακροημέρευση, με κάθε εθνικό και κοινωνικό κόστος, του ίδιου του φαύλου πολιτικού συστήματος.
Η επιστροφή στην δραχμή, θα αποτελέσει ένα ανέλπιστο δώρο για την κομματικοκρατία και ένα πανίσχυρο εργαλείο για την εξ' αρχής επανασύσταση ενός νέου πελατειακού κράτους. Ειδικότερα, η αναπότρεπτη συνοδευτική προοπτική της ταυτόχρονης ανάληψης της διοίκησης του τραπεζικού συστήματος από τους πολιτικούς, σε συνδυασμό με τον έλεγχο της ροής του χρήματος και την δυνατότητα της έμμεσης απομύζησης των διαθέσιμων πόρων, μέσω του τεχνητά διαμορφούμενου πληθωρισμού, θα επιτρέψει στην εγκληματική πολιτική τάξη να δημιουργήσει μια νέα γενιά απόλυτα εξαρτώμενων πελατών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, σε βάρος της ευημερίας που θα μπορούσε να εξασφαλίσει το σύνολο. Οι ασύνδετες μονάδες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης και στερημένης από συλλογική συνείδηση και σταθερές ηθικές αξίες, -πολύ δε περισσότερο υπό της σημερινές συνθήκες φόβου και απελπισίας-, είναι έτοιμες να αποδεχθούν την έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος εξαγορά τους, με στόχο την εξασφάλιση την ευχάριστης προοπτικής για επιλεκτική και κατ' εξαίρεση ευνοϊκή μεταχείριση. Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει την θριαμβική αναγέννηση του πολιτικού συστήματος. Την πολιτική παλινδρόμηση της χώρας σε εποχές που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Και την οριστική καταδίκη σε μαρασμό και εξαφάνιση όσων λίγων έχουν απομείνει από αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ελληνισμό.
Εάν έχουν απομείνει σε αυτήν την χώρα κάποια ζωντανά κύτταρα, θα πρέπει σήμερα, πριν είναι πολύ αργά, να αντιδράσουν με έντονο και απειλητικό θυμό σε κάθε προοπτική εγκατάλειψης του ευρώ. Ακόμη και εάν αυτό ήθελε σημαίνει ότι οι θυσίες που θα απαιτηθούν για την ανόρθωση της χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο μακροχρόνιες και αιματηρές, από αυτές που θα έπρεπε να υποστούμε εάν κάναμε καλή χρήση ενός εθνικού, δικού μας νομίσματος. Επειδή παρόμοια καλή χρήση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα είχε σαν αποτέλεσμα την αυτοθυσιαστική αυτοκατάργηση του πολιτικού συστήματος. Ενδεχόμενο που κάθε άλλο παρά λογικά θα μπορούσε να προκύψει.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την διάσωση όχι της οριστικά πλέον χαμένης ευμάρειας αλλά, αντίθετα, της προοπτικής της χώρας, -μιας προοπτικής με μακρό και ιδιαίτερα οδυνηρό χρονικό ορίζοντα-, είναι η ενημέρωση των πολιτών. Η σκληρή συνειδητοποίηση του αδιεξόδου και ο σχεδιασμός της πορείας μας από μηδενική βάση, μετά την παραδοχή της χρεοκοπίας. Οι τελευταίες φρούδες ελπίδες, για σύντομη σωτηρία μέσω της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα σημάνουν την οριστική και για μακρό χρονικό διάστημα υποδούλωση και πιθανόν την, σε δεύτερο χρόνο, έξοδο μας από την ίδια της ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι τέτοιο, και αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, θα επιφέρει το οριστικό τέλος του ελληνισμού.
Το ευρώ εγγυάται την πρόσδεση μας, έστω και χαλαρή και ατελή, έστω και σφόδρα πολεμούμενη από την εγχώρια φαυλότητα, σε στιβαρούς θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας που μπορούν να μας προστατεύσουν σε βάθος χρόνου. Η εγκατάλειψή του αποτελεί θείο δώρο για κάθε έναν που επιθυμεί την επαναφορά μας στις χειρότερες περιόδους της κομματικοκρατίας. Το γεγονός ότι είμαστε πια φτωχοί δεν αλλάζει. Πρέπει να το αποδεχθούμε και να το υποστούμε. Ας αποφύγουμε τουλάχιστον όσο υπάρχει καιρός τα χειρότερα.
Αναρτήσεις
57 σχόλια:
"Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα φτωχή. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, επιστρέφοντας στις οικονομικές συνθήκες της δεκαετίας του '60 ή ακόμη και του '50, εξομοιώνεται με τις γειτονικές της βαλκανικές χώρες του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού και των παραλλαγών του"
Ερμιππε με ολη την συμπαθεια, αυτο δεν βλεπω πως μπορει να ισχυσει ποτε. Ουτε η Βουλγαρια ειναι στις οικονομικες συνθηκες Ελλαδας του 50 ουτε υπαρχει καμμια περιπτωση να γυρισουμε εμεις σε κατι τετοιο. Δεν καταλαβαινω, πραγματικα περιμενεις πτωση ΑΕΠ 90%?!
Ευχαριστώ για το σχόλιο SG.
Ασφαλώς και δεν θα ξαναγυρίσουμε στα γαϊδουράκια της τότε ελληνικής υπαίθρου. Ούτε καν στα Ντάτσουν της δεκαετίας του 70 και του 80. Τώρα υπάρχουν άφθονα θηριώδη 4Χ4 με τρίλιτρους τούρμπο ντήζελ. Αναλογικά όμως με την εξέλιξη όλων των γύρω μας και την κολοσσιαία μεταβολή της ιεράρχησης των αναγκών μας και αυτών που θεωρούμε ουσιώδη για την κοινά αποδεκτή καλή ζωή είμαστε ήδη πολύ κοντά σε εκείνες τις εποχές. Ας μην μετράμε με τα νούμερα του ΑΕΠ μόνον. Και ο αριθμός των ετήσιων εισοδημάτων που θα χρειάζονται για την αγορά ενός μέσου αυτοκινήτου από μια μέση οικογένεια είναι κι αυτός ένας καλός δείκτης.
Μπραβο στον Ερμιππο!
Το αρθρο ειναι ακριβεστατο. Η Ελλαδα ειναι ενα κρατος φτωχο που δανειζοταν απο το εξωτερικο για να διανεμει πλουτο σε διαφορες ομαδες εξαρτημενες απο αυτο (και να μην πουμε για τα δισεκατομυρια των "πακετων" που φαγωθηκαν). Η κατασταση, που ο κ. G προφανως δεν βλεπει, καθως φαινεται να συνηθιζει το βραστο νερο οπως ο βατραχος του πειραματος, ειναι ηδη παρομοια με αυτην της προσαρμογης του Ανατολικου μπλοκ στον συγχρονο κοσμο - και αν δεν θα υπαρξει μια προσαρμογη του 90%, η δραχμη θα υποτιμηθει τουλαχιστο 50-60% και θα διαλυθει απο τον επερχομενο πληθωρισμο. Τι δε εθνικο προιον θα σημειωσει συνολικη πτωση ισως και 30%-40% απο το 2009, αν κρινουμε απο τα παρδειγματα του Ανατολικου μπλοκ.
Τελος, το διλημμα της "σκληρης" δραχμης δεν υπαρχει (ποιος θα την θελει;) γιατι η αυστηρη δημοσιονομικη πολιτικη που προυποθετει αυτο το αποτελεσμα θα ειναι σκληροτερη απο αυτη που χρειαζεται για να μεινουμε στο Ευρω (που το θελουν ολοι)
Ας υποθέσουμε πως έχεις δίκιο, οτι η δραχμή θα μας δημιουργήσει προβληματα,πράγμα που όλοι το γνωρίζουμε, τι είναι όμως πιο θετικό από τη χρεοκοπία αυτή τη στιγμή, το δεύτερο πακέτο βοήθειας? Κατα ποια εκδοχή είναι καλύτερο ως λύση απο τη δραχμή;
Ανωνυμε 2
Ειλικρινα δεν καταλαβαινω - εχεις σκεφτει τις επιπτωσεις χρεωκοπιας σε ενα κρατος που χρειαζεται Ε2.8δις/ετος για εσαγωγες τροφιμων; Τι θα γινει με τις τραπεζες που θα εχουν λογιστικη κεφαλαιακη ανεπαρκεια περα απο την αρνητικη ρευστοτητα που ηδη εχουν; Τι θα γινει με τα ασγαλιστικα ταμεια; Τα αποθεματικα των νοικοκυρηδων που αφελως εμπιστευτηκαν το κρατος τους; Πως θα χρηματοδοτηθει το κοστος των Ενολπων Δυναμεων; Ποσες ειναι οι εξαγωγες για να ειναι μετατρεψιμη η δραχμη (αλλοιως πως θα βρεθουν Ευρω η δολλαρια:). Τους μονους που εξυπηρετι η δραχμη ειναι τους απατεωνες.
Εμπεριστατωμένη απάντηση στην ερώτηση θα χρειαζόταν σελίδες. Τηλεγραφικά όμως λέω ότι θεωρώ την παραμονή στο ευρώ ζωτικής σημασίας ακόμη και εάν χρειαστεί να ματώσουμε, στην κυριολεξία. Αν χρειαστεί να δουλέψουμε για μερικά χρόνια μόνο για να τρώμε ξεχνώντας για ένα διάστημα την χαρά του περιττού. Από κει και πέρα η χώρα έχει τεράστιες δυνατότητες υποκατάστασης εισαγωγών (μάθαμε να μιλάμε μόνο για εξαγωγές ξεχνώντας το σκέλος της εγχώριας ζήτησης που καλύπτεται σε μεγάλο μέρος από εισαγόμενα προϊόντα) αρχής γενομένης από τα προϊόντα της γεωργίας αλλά όχι μόνον. Ομοίως οι δυνατότητες εξοικονόμησης δαπανών από το κράτος είναι τεράστιες εν όψει του γεγονότος ότι οι περισσότερες τρύπες δεν έχουν ακόμη ούτε καν αγγιχθεί όσο και αν ο λόγος περί του αντιθέτου ωραιοποιεί την κατάσταση. Την στιγμή αυτή παίρνουμε δανεικά για να συνεχίσει ένα κομμάτι του λαού (διαρκώς συρρικνούμενο βέβαια) να κάνει ότι έκανε χρόνια. Δεν υπάρχει ασφαλέστερη συνταγή καταστροφής. Όποιος έχει απευθυνθεί σε τράπεζα για επιχειρηματικό δανεισμό ξέρει καλά την πρώτη διδαχή. Ποτέ δεν χρησιμοποιείς δανεικά για καταναλωτικές δαπάνες παρά μόνο για επενδύσεις που θα παράξουν οι ίδιες πλούτο. Εάν αποφασίσουμε να δανειστούμε για να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά και επιδείξουμε σοβαρότητα έχουμε ακόμη κάποιο παράθυρο ευκαιρίας και η βοήθεια των εταίρων μας θα είναι απεριόριστη. Για όλα αυτά όμως πρέπει να εξοντωθούν οι πολιτικοί που κυβερνούν σήμερα την χώρα. Εάν ο λαός το θελήσει πραγματικά (και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αφού ενημερωθεί όχι μόνο για τις ευθύνες αλλά και για τις από δω και πέρα συνέπειες των πολιτικών που θα επιλέξουμε) αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει. Το βλέπουμε δύσκολο επειδή δεν το θέλουμε ακόμη πολύ. Και δεν το θέλουμε επειδή δεν έχουμε καθαρή εικόνα. Δηλαδή ενημέρωση.
Τα έχω σκεφτεί όλα αυτά, απλά δε βλεπώ τίποτα θετικότερο απο το δεύτερο πακέτο βοήθειας, όλες αυτές οι αποκρατικοποιήσεις θα βοηθήσουν; για ρώτα τους ισπανούς. Δεν έχω καμια εμπιστοσύνη στην ευρωπαική ένωση, πιστεύω πως μετά θα ζητήσουν πολλά άλλα και δε νομιζω οτι ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Είμαστε σε πολυ δύσκολη θέση και όποια λύση θα πονέσει απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω οτι η καλυτερη λύση είναι η αντίθετη απο αυτή που υποστηρίζει η ευρωπαική ένωση.
Οι έλληνες είμαστε μαθημένοι στη φτώχια αλλα οχι στα πολλά μέτρα. Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ τη δραχμή.
Συμφωνώ οτι το κυριότερο πρόβλημα μας ειναι το πολιτικό, ελπίζω να ρίξουμε την κυβέρνηση και να βγουν καινούρια κόμματα.
Ίσως είμαι ρομαντική αλλα προτιμώ τη χώρα μου πιο φτωχή και ανθρωπινη.
Δεν ειναι σοβαρα αυτα: "φτωχη και ανθρωπινη", λες και τα δυο να πηγαινουν χερι χερι! Δεν ειναι πιο ρομαντικο "πλουσια και ανθρωπινη"; - γιατι, η Δανια του Βορρα πως ειναι; Η δραχμη ειναι το τελευταιο καταφυγιο των απατεωνων, αναλογο με το διλλημα μεταξυ του τουρμπανιου του Σουλτανου και της Τιαρας του Λατινου. Βασικα ειναι το ιδιο διλημμα 550 χρονια μετα και ειδαμε πως μας καταντησε - το 2011 να ψαχνεις για δουλεια στην Ιστανμπουλ γιατι η περηφανη, πλεον τιμια και φτωχη, χωρα σου καταρρεει
Συμφωνώ Ερμιππε και αναδημοσιεύω με την άδειά σου. Συμφωνώ γιατί έχω την ίδια γωνία όρασης. Ήδη το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείπει τη μάχαη σωτηρίας, τα άλλα κόμματα και βεβαίως η Αριστερά έχουν ήδη σταθεί με τη μεριά της δραχμής. Ξέρουν ότι και να γίνει θα υπάρχει και αύριο πλούτος να αρμέξουν και πρέπει το αύριο αυτό να τους βρει όσο πιο δυνατούς γίνεται. Δεν θα πουλήσουν, για νάχουν να διαγουμήσουν αύριο, δεν θα δυσαρεστήσουν τους ΔΥ για νάχουν ψήφους αύριο, δεν θα μεταρρυθμίσουν γιατί όσο πιο ανεπαρκές είναι το σύστημα τόσο το καλύτερο για τις μαφίες. Τώρα σε πιο επίπεδο και να φτάσουμε δεν τους απασχολεί. Οι κάστες των καομμάτων και των συν αυτοίς ελίτ θα έχουν την κονόμα τους. Χάρηκα που σε συνάντησα.
Το άρθρο είναι χειρουργικά ακριβές. Τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ. Όμως δεν αξίζει στη Ελλάδα κάτι καλύτερο δυστυχώς, διότι οι άλλες λύσεις προϋποθέτουν ηθική από γρανίτη και αξιακό υπόβαθρο ανύπαρκτο στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρεται αν αύριο είναι Κυβέρνηση. Ενδιαφέρεται να παραμείνει ως επιλογή και αυτό δεν θα το καταφέρει αν κάνει αυτά που πρέπει. Είναι σαν να πρέπει να κόψεις το πόδι σου μόνος σου για να ζήσεις. Τα αυτά και η ΝΔ. Χάρηκα ειλικρινά για το καθαρό μυαλό που συνάντησα σήμερα
"Ας μην μετράμε με τα νούμερα του ΑΕΠ μόνον. Και ο αριθμός των ετήσιων εισοδημάτων που θα χρειάζονται για την αγορά ενός μέσου αυτοκινήτου από μια μέση οικογένεια είναι κι αυτός ένας καλός δείκτης."
για ρωτα λοιπον εναν Ελληνα που θυμαται το 60 ποσα χρονια δουλειας θα ηθελε για ενα καινουριο αυτοκινητο, να μην πω καν για ενα συγκρισιμο με τα σημερινα αυτοκινητο.
"Αναλογικά όμως με την εξέλιξη όλων των γύρω μας και την κολοσσιαία μεταβολή της ιεράρχησης των αναγκών μας και αυτών που θεωρούμε ουσιώδη για την κοινά αποδεκτή καλή ζωή είμαστε ήδη πολύ κοντά σε εκείνες τις εποχές. "
ισως πρεπει απλα να προσαρμοστουν λιγο παλι αυτα που θεωρουμε αποδεκτα για καλη ζωη. Αν ερχοντουσαν κοντα στα μεσα γερμανικα ας πουμε, δεν νομιζω οτι θα γκρινιαζαν παρα πολλοι ανθρωποι για την ζωη τους, σε 3-4 χρονια.
Μιλαω σοβαρα, ισως να μην θεωρεις σοβαρη την αποψη μου, εχεις καθε δικαιωμα να την δεις οπως θελεις, οπως εγω θεωρω ουτοπιστικο το πλουσια και ανθρωπινη. Πες μου μια χωρα που ειναι πλουσια και ο λαος της διακρινεται για την ανθρωπια του, τη ζεστασια του και τη φιλοξενια του. Ως προς τη συγκριση με τη δανια, κατα την αποψη μου, συγκρινεις μαρουλια με μπανανες, η Δανια εχει το μισο πληθυσμο απο την ελλαδα, δεν ειναι στο ευρω και ο λαος εχει διαφορετικη νοοτροπια, ειναι βορειοι με κρυο κλιμα, δε σε βοηθαει να εχεις πολυ ορεξη για εξοδους και κοινωνικες δραστηριοτητες και εισαι πιο αποδοτικος στη δουλεια, εχουν ενα 10,6 % ποσοστο αυτοκτονιων το χρονο, οι ελληνες 3%, επισης πιστευω πως αν δεν ειχαμε μπει στο ευρω θα ειμασταν πολυ καλυτερα.
Η χωρα μου εχει πουλημενους πολιτικους που θαυμαζουν τις βορειες ανεπτυγμενες χωρες και θελουν την ελλαδα να γινει ανεπτυγμενη οπως η γερμανια και αυτο ειναι ουτοπια.
Καλο θα ειναι να δεχτουμε αυτο που ειμαστε, μια χωρα που της αρεσει η καλοπεραση και ξερει να ζει και με τα λιγα.
Αγαπω τη χωρα μου γιατι ακομα οι οικογενειες και οι φιλιες εχουν ακομα αξια, στην ελλαδα γεννηθηκε η φιλοσοφια και το ενδιαφερον για τον ανθρωπο ως κοινωνικο ον.
Καναδας / Αυστραλια / Χιλη / Ισπανια / Γαλλια / Αυστρια / Ελβετια / Μονακο για να πουμε για Ευρωπαικες χωρες κατω απο την γραμμη της μπυρας. Φυσικα θα μπορουσα να πω ολη η Ευροζωνη εκτος Ελλαδας, και ΗΠΑ, αλλα θα μετα θα καταλογιζομουν σαν λαγος του καπιταλιστικων μονοπωλιων. Ετσι και αλλοιως μονο 25 χωρες ειναι/ηταν πιο πλουσιες απο την Ελλαδα, ετσι αυτες φτανουν
'Ερμιππε κάνεις λάθος.
Δεν έχει σημασία αν η Ελλάδα θα επιλέξει μοντέλο εξαγωγών ή αντικατάστασης εισαγωγών. Αυτό που έχει σημασία είναι οτι δεν υπάρχει κανείς να χρηματοδοτήσει αυτές τις δραστηριότητες. Το κράτος για προφανείς λόγους. Ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας γιατί α) το κράτος επιχειρεί να μειώσει τα ελλείμματα σε βάρος του και β) ζούμε σε περίοδο αρνητικής πιστωτικής επέκτασης. Ο εξωτερικός τομέας άλλων χωρών γιατί οι επενδύσεις του κατευθύνονται σε μη παραγωγικές δραστηριότητες (πχ Ελευθέριος Βενιζέλος). Κανείς δε θα φέρει τα εργοστάσια του στην Ελλάδα, σε ότι μεταρρύθμιση και να προβεί η τελευταία.
Αυτό το οποίο μένει με το ευρώ είναι μια ατελείωτη ύφεση, δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας κλπ. Αυτή είναι η μακροοικονομική πραγματικότητα, και η Ελλάδα δε θα είναι το μοναδικό θύμα της λανθασμένης αρχιτεκτονικής του ευρώ.
Δε διαφωνεί κανείς για τις κάκιστες επιδόσεις του ελληνικου κράτους αλλά, ακόμα και με αυτό το κράτος, ένα εθνικό νόμισμα θα ήταν προτιμότερο από την τωρινή κατάσταση (η οποία θα χειροτερεύσει). Εκτός αν η Ευρωζώνη, μπροστά στο ενδεχόμενο να υποτροπιάσουν Ισπανία και Ιταλία, προχωρήσει στη δυνατότητα άσκησης δημοσιονομικης πολιτικής σε επίπεδο Ευρωζώνης πλέον.
Συμφωνω μαζι σου, ας κοιταξουμε την πραγματικοτητα δες πορτογαλια ισπανια και συγκεκριμενα ανδαλουσια, απιστευτη ανεργεια, ολοι φοβουνται το μελλον τους και ειναι αγανακτισμενοι, και αν θα πεσουμε θα πεσουν και αλλοι, και οι γερμανοι σε λιγα χρονια θα αντιμετωπισουν προβληματα, εχουν πολλες εταιρειες και συμφεροντα στην ελλαδα, το αγορι μου ειναι απο ανδαλουσια και τα πραγματα ειναι μαυρα. Ας χαλασουμε τις αγορες που ανοιξαν οι αναπτυγμενες χωρες για να πουλανε τα προιοντα τους. Γενικα ηρθε η ωρα για υποαναπτυξη των ανεπτυγμενων χωρων, μας καναν πλυση εγκεφαλου οτι για να ζεις καλα πρεπει να εχεις πολλα και αυτο ειναι λαθος. Ολη αυτη η κριση ηταν αναμενωμενη.
Ωραια ολα τα σχολια, αλλα πιος θα μπορουσε να εξηγησει πως απο ενα νομισμα αερα / ψευτικο, πως θα δημιουργηθει αληθινος πλουτος. Και ποτε συνεβει τα τελευταια 4.000χρονια ασθενες νομισμα να δημιουργησε τιποτε αλλο περα απο καταστροφη. Παντα ενα ασθενες νομισμα φερνει την καταστροφη του πολιτισμου στο τελος.
Λιγο υπερβολικος θα ελεγα, πιο ασθενες νομισμα εφερε καταστροφη πολιτισμου;
Εγω ιστορικα ειδα αυτοκρατοριες να πεφτουν απο απληστια, ελληνικη, ρωμαικη, βυζαντινη, ηρθε η ωρα της ευρωπαικης κατα την αποψη μου. Μακαρι να γυρισουμε στην δραχμη αλλα επειδη πιο πολλα θα χασουν οι καλομαθημενοι δε θα μας αφησουν, δεν ειδα κανενα καλο απο την ευρωπαικη ενωση και δε πιστευω οτι το κανουν για το καλο μας, παντα για το καλο τους ειναι.
Ανώνυμοι και επώνυμοι, σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας
@leo
ευχαριστώ για την τιμή της αναδημοσίευσης
@Michail
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια
@SG
Νομίζω ότι αν τα βάζαμε συστηματικά κάτω (κάτι που δεν μας επιτρέπει ο χώρος και η έλλειψη αμεσότητας του γραπτού λόγου) μάλλον θα συμφωνούσαμε σε ότι δεν έχει να κάνει με ξερά νούμερα. Καλό αυτό που λες για την Γερμανία και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο πλην όμως είναι πλέον λίγο αργά.
@Ανώνυμος
Διαφωνώ πλήρως με τον μύθο των ανθρώπινων, ζεστών και φιλόξενων ελλήνων σε σχέση με τους δήθεν μηχανιστικούς λαούς του βορρά. Τους γνωρίζουμε πολύ λίγο και τους κρίνουμε αυθαίρετα και άδικα. Και μάλιστα υπερεκτιμώντας τους εαυτούς μας. Έχουν και αυτοί φίλους, οικογένειες και έντονη κοινωνική ζωή. Και επιπλέον, σε αντίθεση με εμάς, έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση της συλλογικότητας. Όσο για την φιλοσοφία που γεννήσαμε, αυτή καλλιεργήθηκε και διδάχθηκε στα δικά τους πανεπιστήμια για αιώνες. Ότι σήμερα έχουμε εμείς εδώ το φέραμε δάνειο από αυτούς.
@Jim Slip
Μια ακόμη μυθοπλασία στην χώρα μας είναι ότι οι επενδύσεις γίνονται μόνον από τους απέξω και με μεταφορά κεφαλαίων και τεχνολογίας. Αυτό είναι αλήθεια από ένα σημείο ανάπτυξης και πάνω. Η ελληνική ερήμωση στον τομέα αφήνει πολλά περιθώρια για δική μας πρωτογενή ανάπτυξη και μάλιστα με ελάχιστα μέσα. Προσωπικά προέρχομαι από τον χώρο της παραγωγής και έχω πλήρη αίσθηση των πραγμάτων που μπορούμε με ελάχιστη προσπάθεια να φτιάξουμε στην χώρα πριν χρειαστούμε να "μας φέρουν οι ξένοι τα εργοστάσια τους". Οι ανασταλτικοί λόγοι είναι άλλοι και αφορούν σε προβλήματα που εκκινούν σχεδόν πάντα από την λειτουργία του κράτους. Είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω των στρεβλώσεων που προκαλούνται από τις δικές του συναλλαγές και μολύνουν και τον ιδιωτικό τομέα.
@Ανώνυμε
Σε κάποιο βαθμό τα προβλήματα μας έχουν κοινές ρίζες με αυτά των υπόλοιπων προβληματικών οικονομιών της ευρωζώνης. Το γεγονός όμως ότι κρυβόμαστε πίσω από αυτό για να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας και να διατηρήσουμε τις βλαπτικές ιδιορρυθμίες μας δυσκολεύει την συμπόρευση και την αναζήτηση κοινής λύσης. Αυτός είναι κυρίως ο λόγος που το ελληνικό πρόβλημα μολύνει την ευρωζώνη και θέτει σε διακινδύνευση και τις προσπάθειες διάσωσης των υπολοίπων (η παρέμβαση πρις 2-3 μέρες της Ισπανίας και Ιταλίας σε σχέση με αυτό είναι εύγλωττη). Αν εξαλείψουμε τις εθνικές μας πολιτικές αιτίες τότε ασφαλώς όχι μόνον θα μπορέσουμε να ταυτιστούμε με τους υπόλοιπους, διεκδικώντας την λύση μέσω της αλλαγής του διεθνούς συστήματος, αλλά ακόμη και να κουνήσουμε και αυστηρά το δάκτυλο και να απαιτήσουμε την ανάλογη αλληλεγγύη. Υπό τις παρούσες συνθήκες δεν έχουμε το ηθικό ανάστημα να το κάνουμε αφού δεν ζητάμε βοήθεια αλλά δωρεάν χρηματοδότηση της ανεμελιάς και της ανευθυνότητας μας.
'Ερμιππε, που ακριβώς είναι ο μύθος;
Οι παραγωγικές δραστηριότητες χρειάζονται χρηματοδότηση. Θα ήταν ευχής έργο αυτές να προέλθουν από την Ελλάδα αλλα οι δύο τομείς που θα μπορούσαν να τις χρηματοδοτήσουν δε μπορούν να το κάνουν: το μεν κράτος γιατί έχει απωλέσει τη δυνατότητα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, ο δε ιδιωτικός τομέας γιατί συνεχώς χάνει εισόδημα όσο το κράτος επιχειρεί να μειώσει τα ελλείμματα του ενώ, και να ήθελε ο ιδιωτικός τομέας να δανειστεί τα απαραίτητα κεφάλαια, διανύουμε περίοδο αρνητικής πιστωτικής επέκτασης.
Τι μένει; Μόνο οι ξένες επενδύσεις.
Αυτή είναι η μακροοικονομική πραγματικότητα. Στον fiat κόσμο (μετά την κατάργηση του κανόνα του χρυσού) χρήματα μπαίνουν σε μια οικονομία μόνο μέσω των κρατικών ελλειμμάτων ή μέσω των εξαγωγών.
Τώρα, αν υποθέσουμε οτι το εμπορικό έλλειμμα μιας χώρας ορίζεται σαν η επιθυμία του εξωτερικού τομέα των άλλων χωρών να αποταμιεύσουν στο νόμισμα της χώρας με το εμπορικό έλλειμμα, μπορούμε να εκτιμήσουμε πόσο μεγάλη ζημιά έχει κάνει στην Ευρωζώνη το οτι όλοι χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα μεταφοράς πόρων (δημοσιονομική πολιτική σε επίπεδο Ευρωζώνης). Επίσης, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο βλακώδης είναι αυτή η προ-κυκλική πολιτική που προτείνεται σα λύση, της οποίας το μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι να μειωθεί η ζήτηση γενικά, κάτι που προφανώς θα επηρεάσει και τις εξαγωγικές οικονομίες.
Δυο λεπτα:
Υπαρχουν τρισεκατομυρια που ψαχνουν αποδοσεις (αν οχι, τοτε πως εξηγουνται τα μηδενικα βραχυπροθεσμα επιτοκια;). Αυτα τα χρηματα αυτη τη στιγμη πηγαινουν παντου, ακομη και στη Αφρικη, αλλα οχι στην Ελλαδα. Σιγουρα, αν εξαιρεσει κανεις το αρπακτικο κρατος και την διαπλοκη, θα πηγαιναν και στην Ελλαδα. Μετα, υπαρχει και ελληνικο κεφαλαιο το οποιο βρισκεται εκτος Ελλαδος, διοτι το κρατος και η διαπλοκη σιγα σιγα "δημευουν" με διαφορυς τροπους την ιδιωτικη περιουσια. Αν το Ελληνικο κρατος αλλαξει μορφη και γινει ενα σοβαρο Δυτικο κρατος, τοτε η κατασταση αλλάζει (βεβαια, σε βαθος γενιας).
Οσο για το νομισμα, ας δει κανεις σαν παραδειγμα την πτωτικη ταση της Ρωμαικης Ανατολικης και Δυτικης αυτοκρατοριας σε σχεση με τη νοθευση του χρυσου νομισματος μετα το 200μΧ και το 1300μΧ επι Ανδρονικου Π.
Η δραχμη ειναι μια πλανη που μετακυλει την διαφθορα επ' απειρον. Η αποφαση λοιπον ειναι αν θελουμε σοβαρο κρατος και αν θελουμε τα παιδια μας (η και εμας) να μεταναστευουμε σε αναζητηση αξιοκρατιας / ελευθεριας.
@Jim Slip
Έγραψα "Αυτό είναι αλήθεια από ένα σημείο ανάπτυξης και πάνω. Η ελληνική ερήμωση στον τομέα αφήνει πολλά περιθώρια για δική μας πρωτογενή ανάπτυξη και μάλιστα με ελάχιστα μέσα." Πολύ απλοϊκά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι πριν η χώρα αρχίσει να μπαίνει στις περιοχές της βαριάς βιομηχανίας ή της υψηλής τεχνολογίας, πράγματα που απαιτούν και μεταφορά τεχνογνωσίας και ανάλογη χρηματοδότηση, θα μπορούσε να έχει στο μεταξύ κερδίσει την επάρκεια της στα κουνουπίδια που σήμερα εισάγει από την Ιταλία ή τα λεμόνια και τα φασόλια που φέρνει αντίστοιχα από την Τουρκία και την Κίνα. Δεν νομίζω ότι μια τέτοια παραγωγή χρειάζεται υποστήριξη πέραν από αυτή που μπορεί σήμερα να προσφέρει το δύσμοιρο ελληνικό κράτος και το ακόμη πιο δύσμοιρο τραπεζικό σύστημα. Μάλιστα αν υπήρχε σωστή διαχείριση των έστω λιγοστών διαθέσιμων πόρων και στοιχειώδης αναπτυξιακός προγραμματισμός η υποστήριξη θα μπορούσε να είναι ακόμη επαρκέστερη. Επαναλαμβάνω ότι το παράδειγμα είναι απλοϊκό.
Γενικά, δυσπιστώ ιδιαίτερα στις αναλύσεις που εντάσσουν με απόλυτους όρους την ελληνική ιδιαιτερότητα στα κλασσικά μακροοικονομικά σχήματα. Αυτή η ένταξη μπορεί να είναι σωστή στον βαθμό που αναφέρεται στα εγχώρια προβλήματα που προέρχονται από τις διεθνείς συστημικές ανεπάρκειες για την ύπαρξη των οποίων μπορεί να έχεις δίκιο (θέμα μια άλλης μεγάλης συζήτησης που δεν είχα σκοπό να ανοίξω μια και η οπτική της ανάρτησης είναι αμιγώς πολιτική). Πιστεύω όμως ότι το σημερινό μας πρόβλημα έχει μόνον εν μέρει τις ρίζες του εκεί αφού οφείλεται και σε σημαντικό βαθμό στις εγχώριες κακοδαιμονίες. Σε ποιο ακριβώς βαθμό είναι δύσκολο κανείς να πει και μάλιστα στην κατάσταση της απόλυτης σύγχυσης που φτάσαμε σήμερα η ύπαρξη φαύλων κύκλων που επιδεινώνουν διαρκώς τα πράγματα δεν μας επιτρέπει να κάνουμε τις απαραίτητες διακρίσεις. Σε κάθε περίπτωση, αν μπορούσαμε να εξαφανίσουμε τις εσωτερικές αιτίες, με μια ορθολογική και συνεπή διακυβέρνηση, τότε θα είχαμε και το δικαίωμα να εντάσσουμε την χώρα στην ομάδα αυτών που είναι αντιμέτωπες με τα συστημικά προβλήματα της διεθνούς οικονομίας και της ευρωζώνης ειδικότερα. Τώρα όμως όχι. Και περισσότερο θυμίζουμε στους έξω κάποιους μικροαπατεώνες που βάλανε μόνοι φωτιά στο σπίτι τους μετά από το μεθύσι ενός οργιώδους πάρτυ και την επόμενη βδομάδα εκμεταλλευόμενοι μια άλλη γενική φωτιά στην γειτονιά, -που όμως ξέσπασε από πτώση κεραυνού και έκαψε σπίτια νοικοκυραίων που είχαν δείξει κάποια μεγαλύτερη επιμέλεια-, για να πληρωθούν και αυτοί από την ασφαλιστική εταιρεία.
Τέλος να πω πως είναι πολύ πιθανόν ότι η επιστροφή στην δραχμή να ήταν συζητήσιμη λύση υπό ιδανικές συνθήκες διακυβέρνησης. Με το απόλυτα διεφθαρμένο και φαύλο πολιτικό σύστημα που διαθέτουμε όμως είναι καθαρή αυτοκτονία.
Νομίζω ότι επιστροφή στη δραχμή σημαίνει εμφύλιος πόλεμος.
Απλώς μια άποψη, κάπου ήθελα να τη γράψω.
Ηλία συμφωνώ μαζί σου. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε. Εάν τα προνόμια της υπαλληλίας δεν περικοπούν άμεσα οδηγούμεθα τάχιστα προς τα εκεί. Και είναι προφανές ότι οι άνθρωποι είναι τυφλοί. Διότι η εμμονή τους πιθανόν να είχε κάποια λογική αν περιείχε μια στοιχειώδη προοπτική. Αν δηλαδή παλεύανε για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους σε βάθος χρόνου. Τώρα όμως οι πάντες ξέρουν ότι το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι μόνο μια μικρή παράταση. Μια ψευδαίσθηση για μερικούς ακόμη μήνες. Για την ψευδαίσθηση αυτή λοιπόν καταστρέφουν την χώρα.
Καιρό τώρα ταλαντεύομαι, σχετικά με τους ντόπιους πολιτικούς, ανάμεσα στο δίλλημα αν είναι μικρονοϊκοί ανίκανοι ή ξεσκολισμένοι κερδοσκόποι που τους νοιάζει ή πρωσωπική μόνο(και των "δικών τους") ευημερία
Μάλλον θα βάλω τα (μη) διαθέσιμα μου στην πρώτη επιλογή...
Ισως η κραυγή "Η κατάρρευση είναι η μόνη λύση" από τον Α. Δοξιάδη 15 μέρες πρίν να είναι η μόνη μας ελπίδα μπάς και ξεβρωμίσει ό τόπος. Κάτι σαν να πάθουμε ένα (μη θανατηφόρο) έμφραγμα ώστε να κόψουμε (επιτέλους) το τσιγάρο
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/05/2011_442184
'Ερμιππε, σε ένα προηγούμενο ποστ σου έγραψες οτι είναι λάθος να ασπαζόμαστε το νεοφιλελευθερισμό επειδή το κράτος στην Ελλάδα είναι τόσο ανίκανο για τα δεδομένα Δυτικής δημοκρατίας. 'Ομως τώρα κάνεις το ίδιο λάθος υποστηρίζοντας μια ξεκάθαρα καταστροφική πολιτική προκειμένου να αποδυναμωθεί το εγχώριο πολιτικό σύστημα (κάτι που δε γίνει έτσι κι αλλιώς, άσχετα αν οι 'Ελληνες πολιτικοί έχουν τα κλειδιά του "τυπογραφείου" ή όχι).
Με όλο το σεβασμό, ποιά είναι η εναλλακτική; 10 και βάλε χρόνια ανεργίας στο 20-25% χωρίς προοπτική βελτίωσης; Γιατί η παραμονή στην Ευρωζώνη (αν αυτή επιβιώσει, επαναλαμβάνω) αυτό συνεπάγεται. Αυτά τα ποσοστά ανεργίας δεν είναι απλά δεδομένα για να πληκτρολογούμε εγώ κι εσύ. Συνεπάγονται κατεστραμμένες ζωές και πραγματική δυστυχία. Κουνουπίδια και πατάτες "παράγουμε" και τώρα, άσχετα αν οι πατάτες από Αίγυπτο έρχονται πιο φτηνά (και θα εξακολουθούν να έρχονται πιο φτηνά όσο είμαστε μέσα στο ευρώ).
Η πραγματικότητα είναι σχετικά απλή. κάποιες χώρες δεν είναι τόσο ανταγωνιστικές όσο κάποιες άλλες για να τις αφήσεις να επιβιώσουν σε μια κακοσχεδιασμένη νομισματική ένωση σε καιρό παγκοσμιοποίησης, και ούτε πρόκειται να γίνουν. Το όνειρο οτι θα γινόταν παραγωγική σύγκλιση των χωρών της Ευρωζώνης ήταν ακριβώς αυτό, ένα όνειρο, όπως και το οτι στην παγκοσμιοποίηση κάθε χώρα θα έβρισκε κάποιον τομέα που θα ήταν ανταγωνιστική και θα υπήρχε οικονομική ισορροπία. Η επιστροφή της διορθωτικής ισοτιμίας είναι πιο απαραίτητη απο ποτέ.
@Jim Slip
Δεν νομίζω ότι η παραμονή μας στο ευρώ αποτελεί κατάφαση στον νεοφιλελευθερισμό. Ακόμη όμως και εάν η ΕΕ διαθέτει σήμερα αυτόν τον χαρακτήρα θεωρώ ότι η οποιαδήποτε αλλαγή θα πρέπει να γίνει συνολικά και να αφορά όλες τις χώρες μέλη. Ήδη τα πράγματα κινούνται σε μια κατεύθυνση αμφισβήτησης που αργά ή γρήγορα θα φτάσει στην αναθεώρηση. Άλλωστε η αλληλεγγύη των εταίρων μας είναι ενδεικτική για το γεγονός της -σιωπηρής μέχρι στιγμής σε υψηλό επίπεδο- παραδοχής ότι η υπέρβαση των προβλημάτων που προκαλούν οι στρεβλώσεις του ανολοκλήρωτου συστήματος τόσο της συμμαχίας στο σύνολο της όσο και του κοινού νομίσματος ειδικότερα έχει κόστος που πρέπει να καλυφθεί. Κανείς δεν θα πετούσε σε διαφορετική περίπτωση τα λεφτά του και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να δεχτούμε ότι καμία πραγματικά μεγάλη χώρα δεν εκβιάζεται. Το δικό μας πρόβλημα όμως είναι ότι θεωρήσαμε -και μας είναι πολύ βολικό αυτό- ότι αυτή η αλληλεγγύη θα πρέπει να περιλαμβάνει και το πρόσθετο κόστος που προκαλείται από τις αδιανόητες για τα ευρωπαϊκά δεδομένα εθνικές μας "ιδαιτερότητες". Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να κρύβουμε τις εγχώριες αθλιότητες πίσω από την πραγματικά υπαρκτή συστημική κρίση. Διότι όχι μόνο χάνουμε την εμπιστοσύνη των συνομιλητών μας, που μας έχουν πλέον καταλάβει καλά και βρίσκονται στα όρια του θυμού, αλλά και επειδή ακόμη και για μας τους ίδιους θολώνει και αλλοιώνεται η όποια εικόνα και ακυρώνεται η όποια προσπάθεια αναζήτησης λύσης.
Προσωπικά πιστεύω βαθύτατα τόσο σε αυτήν καθεαυτή την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης όσο και στην ειλικρίνεια των συντελεστών της. Ας μην κρίνουμε κάποια τόσο σοβαρά θέματα από την στάση κάποιων παροδικών χειριστών που κατά καιρούς μπορεί να προκαλέσουν καθυστερήσεις ή ακόμη και πισωγυρίσματα. Το όραμα της ενοποίησης -κατ' εμέ η ευγενέστερη πολιτική κατασκευή στην ιστορία- έχει ήδη βαθιές ρίζες και έχει εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των λαών ώστε είναι δύσκολο να χάσει την δυναμική του από την αίσθηση του πολιτικού κόστους της κάθε Μέρκελ. Μπορεί αυτή η πίστη μου να είναι και μεταφυσική. Σίγουρα πάντως είναι αξιωματική. Είναι το δικό μου σημείο εκκίνησης.
(η συνέχεια στο επόμενο)
Το μεγαλύτερο λάθος της ένωσης, ένα αφελές ιδεολόγημα που σπεύσαμε να ασπαστούμε τόσο εμείς όσο και τα άλλα παλιά φτωχότερα μέλη (τα νέα φτωχά μέλη δεν μοιράστηκαν τις δικές μας αυταπάτες αφού προσχώρησαν γνωρίζοντας ήδη τις αλλαγές των συνθηκών), ήταν η προοπτική της σύγκλισης. Πολύ συνοπτικά το λέω και πιστεύω ότι οι βαθύτερες αιτίες του εκτροχιασμού των οικονομιών του νότου θα πρέπει να αναζητηθούν περισσότερο εκεί και όχι στον κακό σχεδιασμό του κοινού νομίσματος. Απλά ο ατελής σχεδιασμός διευκόλυνε τον κατήφορο σε συνδυασμό με την ένοχη σιωπή που έδειχναν οι κοινοτικές αρχές και οι κυβερνήσεις (κάθε μια για τους δικούς της λόγους) στις διαρκείς παραβάσεις των θεσμοθετημένων ανώτερων ορίων για το χρέος και το έλλειμμα (που τέθηκαν ακριβώς για να υποκαταστήσουν, κατά το δυνατόν, την απουσία κοινής δημοσιονομικής πολιτικής). Διάβασε αν θέλεις αυτό:
http://ermippos.blogspot.com/2010_10_01_archive.html
παραθέτω ένα μέρος:
"Στο πλαίσιο της συμμετοχής της χώρας στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η γενικότερη αντίληψη για την αναπότρεπτη και αδιάκοπη πορεία προς τα πάνω, εξειδικεύθηκε αφελώς από την ελλαδική κοινωνία κυρίως με το ιδεολόγημα της αυτονόητης σύγκλισης με τις ισχυρότερες και πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου. Ο ελληνικός τρόπος, όμως, είδε αυτήν την σύγκλιση ως φυσικό δικαίωμα και προνομιακή δωρεά και όχι ως ευκαιρία, που μπορούσε και έπρεπε να κατακτηθεί με την καταβολή του ανάλογου κόστους. Σήμερα η προοπτική και μόνον της απώλειας της ευκαιρίας αυτής είναι πολύ φυσικό να θεωρείται παρά και έξω από την φύση των πραγμάτων. Για τον λόγο αυτό, οι περισσότεροι από εμάς, αν και είμαστε πλέον σε θέση να δεχθούμε και να αναγνωρίσουμε την τραγική ακολουθία των μοιραίων λαθών μας, αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η λογική κατάληξη της περιπέτειας στην οποία έχουμε εισέλθει δεν είναι άλλη από την επιστροφή και μόνιμη πλέον παραμονή μας στο μακρινό σημείο εκκίνησης. Το σημείο αυτό μπορεί θαυμάσια να τοποθετηθεί, -εάν είμαστε αρκετά τυχεροί και εργαστούμε με συνέπεια και αποφασιστικότητα-, κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Είναι αλήθεια ότι το όραμα της σύγκλισης υιοθετήθηκε κάποτε με ειλικρίνεια από την ευρωπαϊκή συμμαχία στο σύνολο της. Δεν ήταν λοιπόν χωρίς πραγματικό έρεισμα οι προσδοκίες μας, έστω και αν επιδιώξαμε να τις υλοποιήσουμε με τελείως λανθασμένο τρόπο. Πλην όμως, κανείς από εμάς δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι, ενώ εμείς περνούσαμε τις καλύτερες στιγμές μας ευωχούμενοι και έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ιστορίας, που δεν επρόκειτο, ανεξάρτητα από την προσωπική μας συνέπεια, να μας διαψεύσουν, η Ε.Ε. έβαζε διακριτικά το ουτοπικό εγχείρημα σε δεύτερη μοίρα, όταν προχωρούσε στην πρώτη μεγάλη διεύρυνση προς την ανατολή. Και ότι τελικά το εγκατέλειπε οριστικά και αμετάκλητα, με την τελευταία διεύρυνση προς τους φτωχότερους συγγενείς της άνω βαλκανικής και των βαλτικών δημοκρατιών. Οι ευρωπαίοι φίλοι μας είχαν προφανώς καταλήξει με ανακούφιση στο συμπέρασμα ότι η ενωμένη Ευρώπη δεν ήταν απαραίτητο να υπάρχει σαν όχημα αποκλειστικά μιας και μόνον ταχύτητας. Αντίθετα, η συγκρότηση της θα ήταν απολύτως εφικτή και βιώσιμη, ακόμη και εάν ήταν αναγκασμένη να σέρνει πίσω της, σε απόσταση, κάποιους αιωνίως βραδυπορούντες."
Σε κάθε περίπτωση, ο πραγματικός αντίπαλος δεν βρίσκεται μέσα στα κοινοτικά σύνορα και θα είναι τραγικό λάθος να αποδυναμώσουμε το μέτωπο δίνοντας προτεραιότητα στην καταδίκη των λαθών μας.
Τέλος να παρατηρήσω ότι στο προηγούμενο σχόλιο μου γράφω ότι υπό ιδανικές συνθήκες η επάνοδος στην δραχμή θα μπορούσε να είναι συζητήσιμη σε τεχνικό επίπεδο. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι το πολιτικό σύστημα θα την χρησιμοποιήσει με εγκληματικό τρόπο προς ίδιον όφελος και το κόστος θα είναι πολύ βαρύτερο αυτό που θα κληθούμε να πληρώσουμε σε περίπτωση που η προσπάθεια μας γίνει στο περιβάλλον του ευρώ. Πρόκειται πραγματικά για αδιέξοδο από το οποίο σώζει μόνον η πίστη
Να δεχτώ, για την οικονομία της κουβέντας, την παραδοχή του γράφοντος "περί βιβλικής καταστροφής" σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Να δεχτώ ότι έχει βάση η επιχειρηματολογία του. Μα, συγνώμη, η ίδια "εγκληματική", κατά τον ίδιο, πολιτική τάξη δεν διαχειρίζεται την υπό ΔΝΤ πραγματικότητα? Η προοπτική της οποίας ποια είναι? Όταν οι πλέον έγκυροι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας κατακεραυνώνουν την πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα, όταν δηλώνουν ευθαρσώς ότι η "στήριξη" δεν ευνοεί κανέναν άλλον πέραν των τραπεζών που σε δάνεισαν, όταν ουσιαστικά καταγγέλουν ότι ο "μηχανισμός" σε ευνουχίζει οριστικά, καταδικάζοντάς σε μαρασμό, αδυνατώ να αντιληφθώ τη θέση του άρθρου. Δεν υπάρχει ίχνος αναπτυξιακής λογικής στο μονοπάτι που βαδίζουμε ώστε να έχει βάση η όποια αισιοδοξία. Ανακυκλώνουμε το πρόβλημα και πολλαπλασιάζουμε καθημερινά το κοινωνικό κόστος χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σα να προσπαθούμε να κερδίσουμε χρόνο παραμένοντας ζωντανοί -ενώ στην ουσία χάνουμε χρόνο. Ακριβώς γιατί οι όροι σταθερά χειροτερεύουν. Και γιατί η υιοθετούμενη "λύση" διαρκώς υπονομεύει τη θέση και τις -όποιες- δυνατότητές σου ως χώρα...
Να το πω αλλιώς: Διαισθητικά, πολιτισμικά, αν θέλεις, είμαι διατεθειμένος να εξαντλήσω κάθε περιθώριο πρόσδεσης με την Ευρώπη -και το ευρώ. Είναι όμως απόλυτα καθαρό ότι ο εφιάλτης του γράφοντος (γιγάντωση του κομματικού κράτους σε ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή) είναι ακριβώς ο παράγοντας που σε καταδικάζει και στη παρούσα κατάσταση. Μια πολιτική τάξη που επί δεκαετίες λειτουργεί παρασιτικά υπηρετώντας τον εαυτό της, ομάδες, φατρίες και λόμπυ, πώς ξαφνικά θα αυτοεξυγιανθεί? Για ποια παρθενογέννεση ελπίζουμε, έλεος δηλαδή? Πότε η "ιθύνουσα τάξη" (τρόπος του λέγειν, ο όρος μπαίνει καταχρηστικά) σ' αυτόν τον τόπο λειτούργησε με συνέπεια στο πλαίσιο του όποιου (καλού ή κακού, σοβαρού ή ασόβαρου, αδιάφορο) αναπτυξιακού οράματος? Ελλάδα σημαίνει τυχοδιωκτισμός, λεηλασία δημόσιου πλούτου, ευκαιριακό κέρδος. Και μια κοινωνία γαλουχημένη ανάλογα, χωρίς αντιστάσεις πια. Πώς ελπίζει ο φίλτατος Έρμιππος ότι αυτές οι "συμμορίες", όπως λέει, θα καταφέρουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να κυβερνήσουν το καράβι στη χειρότερη δυνατή φουρτούνα και να το οδηγήσουν, κάποτε, σε ήρεμες θάλασσες? Εκτός αν περιμένει να το κάνουν οι εταίροι μας αυτό, για λογαριασμό μας. Sorry, έχασε. Δεν γράφεται έτσι η Ιστορία. Η Ιστορία είναι συσχετισμός δυνάμεων και πόλεμος συμφερόντων. Η Ιστορία είναι ανελέητη. Τελεία...
Bottom line: Το πρόβλημα είναι όντως πρωτευόντως πολιτικό, έχει δίκιο. Και αυτό που τρέμει ο γράφων στο "κακό", γι αυτόν, σενάριο, είναι η προϋπόθεση για την επιβίωσή μας στο αντίστοιχο "καλό". Θες άλλης ποιότητας πολιτικό σύστημα για να διαχειριστεί την παρούσα κατάσταση. Θες την επανίδρυσή του. Και τη θες χθες. Πού θα τη βρεις, το ερώτημα. Από ποια κοινωνία θα αναδυθεί? Από αυτή που μέχρι χθες συντηρούσε την υφιστάμενη πολιτική κατάσταση? Αναρωτιέμαι, έχουμε συνηδητοποιήσει το μέγεθος της ζημιάς που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες? Στο κοινωνικό, ηθικό, αξιακό, ψυχολογικό πεδίο? Να γιατί έγραφα προχθές σε κάποιο φίλο ότι πρέπει να επινοήσουμε τον εαυτό μας, ως άτομα και κοινωνία, από την αρχή. Να πεθάνουμε και να ξαναγεννηθούμε. Προς το παρόν, 2 χρόνια μετά τη λαίλαπα, το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να μαζευτούν κάποιες χιλιάδες κόσμου σε κάποιες πλατείες. Με πηγή έμπνευσης τρίτη χώρα, παρακαλώ. Όπου μοιράζονται την απελπισία τους -και την αμηχανία τους. Αναζητώντας εναγωνίως φωνή, έκφραση. Σε μια χώρα που έχει εκφυλίσει τις πιο απλές έννοιες. Ξεκινάμε από μηδενική βάση, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και θέλει κουπί, πολύ κουπί...
ΥΓ. Εννοείται ότι ως προς το διαπιστωτικό του μέρος, προσυπογράφω το άρθρο χαλαρά...
Ανώνυμε
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Αντί να απαντήσω λέξη προς λέξη σε όσα πολύ εύλογα αναφέρεις είναι καλύτερα να παραθέσω ένα κομμάτι ενός κειμένου που γράφτηκε ήδη από τις αρχές του 2007 και αναρτήθηκε στο ιστολόγιο τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου.
"Σε κάθε περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπάρχει διέξοδος από την τραγική θέση στην οποία καθημερινά διολισθαίνουμε. Αν υπάρχει μια και μόνη ελπίδα αυτή θα πρέπει αναγκαστικά να έχει το ίδιο δυσβάστακτο κόστος με το κόστος της παρακμής στην οποία έχουμε οδηγηθεί. Φθηνές λύσεις, αλλοίμονο, δεν υπάρχουν. Υπό την έννοια αυτή εάν υπάρχει ελπίδα αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από μια μείζονα εθνική καταστροφή. Καταστροφή τόσο μεγάλη που θα αγγίξει και θα βασανίσει το κάθε σπίτι και την κάθε γειτονιά της χώρας. Καταστροφή που θα μας κάνει να σκεφτούμε όχι μεθόδους και τρόπους και διαδικασίες αλλά, αντίθετα, το νόημα της ίδιας της ύπαρξης μας. Και θα μας ξαναδώσει εκείνα τα πνευματικά και ηθικά εφόδια που πρέπει να διαθέτουμε για να μπορούμε, όταν χρειασθεί, να δυστυχούμε με αξιοπρέπεια."
http://ermippos.blogspot.com/2007/09/blog-post.html
Παρά το γεγονός ότι και αυτό μόνο θα ήταν αρκετό για να καταδείξει την άποψη μου, μια πιο συστηματική περιήγηση στα κείμενα της ιστοσελίδας θα καταστήσει απολύτως σαφές το γεγονός ότι δεν βλέπω την παραμικρή ελπίδα ομαλής διεξόδου από την βαθιά κρίση που τις τελευταίες δεκαετίες έχει μολύνει μέχρι και το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας μας. Ασφαλώς δεν περιμένω τίποτε από το πολιτικό σύστημα το οποίο συγκροτείται από ανθρώπους όχι μόνον παροιμιώδους ανικανότητας αλλά επιπλέον βαθύτατα ανήθικους και διεφθαρμένους. Όπως άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος του σώματος των πολιτών που το νομιμοποιεί. Προκύπτει λοιπόν ότι ούτε περιμένω ούτε προτείνω κάτι. Καταδικασμένος μέσα στην φυλακή της γλώσσας μου, που δεν μπορώ να αλλάξω όσο και αν το θέλω, και στο καθήκον των ανθρώπινων δεσμών που με κρατούν καθηλωμένο σε αυτήν την χώρα, υπομένω αναγκαστικά την δουλεία που μου έχει επιβληθεί από την ομόθυμα εκφρασμένη θέληση των πολλών. Υφίσταμαι την κακογουστιά τους, παραμερίζω για να βγω από το σπίτι μου τα σκουπίδια τους, παρακάμπτω στην πορεία μου τα αυθαίρετα τους, πληρώνω το κόστος των κλοπών τους, ανέχομαι τα υπεροπτικά βλέμματα τους και περιμένω.
Δεν πιστεύω σε καμία σωτηρία και σε καμία ανάκαμψη. Το λέω αυτό ως θλιβερή διαπίστωση και όχι επειδή είμαι εραστής της φωτιάς και της καταστροφής. Ούτε από κάποια προσωπική αίσθηση για την απόδοση δικαιοσύνης. Αν μπορούσα μάλιστα να κάνω κάτι για να εμποδίσω το κακό που βλέπω να έρχεται θα το έκανα με μεγάλη χαρά και προθυμία. Είμαι όμως, όπως και ο καθένας μας ξεχωριστά, μόνος και ανίσχυρος.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι μέσα σε αυτήν την καταιγίδα το μόνο που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα μια προοπτική ανάκαμψης θα ήταν η σταθερή πρόσδεση μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Με κάθε κόστος. Και η αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας που θα βοηθούσε στην αυτονόμηση των αθλίων υποκειμένων που ορίζουν τις τύχες της χώρας και θα αύξανε την εξουσία τους. Όπως εν προκειμένω η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα που θα τους καταστήσει συνολικά κυρίαρχους στην ρύθμιση της ζωής μας. Υπάρχει σίγουρα μια συστημική κρίση την οποία η ΕΕ δεν αντιμετώπισε όπως θα έπρεπε. Ίσως μάλιστα να την προκάλεσε και η ίδια με λανθασμένες πολιτικές επιλογές και αστοχίες. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι την θέλησε. Και δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι όταν οι λαοί το θελήσουν πραγματικά δεν θα την αντιμετωπίσει. Το έγραψα και παραπάνω, σε άλλο σχόλιο, ότι αυτή η πίστη είναι σχεδόν μεταφυσική. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς όμως. Το μέλλον πρέπει να σχεδιάζεται πάντα στην βάση κάποιου θεμελίου αρχικών αξιωματικών παραδοχών.
Όσο για τα λάθη της ΕΕ στον χειρισμό των προβλημάτων μας η άποψη μου βρίσκεται ήδη από την άνοιξη του 2010 εδώ:
http://ermippos.blogspot.com/2010/04/blog-post_27.html
Απ'οτι διαβαζω, πολλοι παραδεχονται οτι ειμαστε κατωτεροι διοτι δεν μπορουμε να ανταγωνιστουμε και δεν μπορουμε να αλλαξουμε - αλλα στο βαθος ειμαστε πεηφανοι για αυτη την ιδιαιτεροτητα (οι αφελεις). Για αυτο και θελουμε το φυλο συκης (δραχμης) για να κρυψουμε την ανεπαρκεια μας, της κοινωνιας μας, των πανεπιστημιων μας κλπ. Δηλαδη παραδεχομαστε, ολοι μας, οτι μετα τον πακτωλο των πακετων συγκλισης και του χρεους που με περισσια μαγκια αρνουμαστε να πληρωσαμε, τα φαγαμε ολα και καλα περασαμε, κουτοφραγκοι!
Το προβλημα μας ειναι παρεμφερες της Αιγυπτου και οχι των PIIGS, καποιας (φωτισμενης) οικογενειακης δικτατοριας που μοιραζε παντεσπανι σε μια μεριδα λιγουρηδων. Και δεν φταινε οι τραπεζες, η Μερκελ, ο Μπους, ο καπιταλισμος, η ο Φωτοπουλος. Το προβλημα ΟΛΟΙ εμεις το δημιουργησαμε αμεσα η εμεσα σε μεγαλυτερο η μικροτερο βαθμο και εμεις θα το λυσουμε. Η λυση αυτου του προβληματος ειναι ο καθρεφτης της κοινωνιας που εχουμε
Μπορούμε λίγο να δούμε το οικονομικό και να παραμερίσουμε τα προβλήματα εσωτερικής κουλτούρας της Ελλάδας;
Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή απ' την Ελλάδα είναι να επαναποκτήσει παραγωγή.
Κάποτε είχαμε παραγωγή. 'Οχι τίποτα το τρομερό, αλλά είχαμε. Και Izola, και Eskimo, και παιχνίδια El Greco, και μηχανάκια Μέγκο, και ελληνικά πλακάκια, και υφάσματα κλπ.
Ο λόγος για τον οποίο είχαμε παραγωγή, παρόλα τα προβλήματα εσωτερικής κουλτούρας, ήταν οτι επικρατούσαν συνθήκες σχετικού προστατευτισμού.
Υποστηρίζω οτι το ζητούμενο αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με εθνικό νόμισμα και πως είναι αδύνατο να γίνει μέσα στο ευρώ. Επαναλαμβάνω, αδύνατο. Αυτό δεν έχει να κάνει με τα θέματα εσωτερικής κουλτούρας της Ελλάδας, αλλά με τη μακροοικονομική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να το ανατρέψει αυτό. Ακόμα και να υποθέσουμε οτι αύριο εξάλειφε τη διαφθορά, πολυνομία κλπ, και ιδιωτικοποιούσε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, δε θα άλλαζε τίποτα. Ο λόγος είναι οτι: α) η χρηματοδότηση παραγωγικών δραστηριοτήτων δε μπορεί να επιτευχθεί στο τωρινό περιβάλλον, και β) οι ιδιωτικοποιήσεις απλά αλλάζουν το ποιός διαχειρίζεται καποιους πόρους (το κράτος ή οι ιδιώτες), αλλά δεν αυξάνουν συνολικά τους πόρους στην οικονομία, που είναι και ζητούμενο, γιατί δεν πρόκεται για εξαγωγικές δραστηριότητες.
Jim Slip:
το "αδυνατο" μοιαζει λιγο απολυτο. Αυτη τη στιγμη υπαρχει μεγαλη ρευστοτητα στην αγορα εφ'οσον κεφαλαια πηγαινουν ακομη και στυη Αφρικη, θα μπορουσαν να πανε και στην Ελλαδα. Το ψευτικο χρημα (η δραχμη) δεν εχει κανενα προτερημα - στην ουσια παραδεχεσαι οτι δουλευεις συνεχεια για ολο και λιγοτερο λογω του πληθωρισμου, μονο που αισθανεσαι (ψευδως) καλυτερα για τον εαυτο σου, μεχρι που βραζεις σαν τον βατραχο.
Ο κοσμος ειναι πια πολυ ανταγωνιστικος με τρομερες συμπιεσεις κοστους, αλλα η Ελλαδα ευτυχως εχει πολιτες που ειναι τετοιοι. Απλουστατα, το συστημα, μετα τον Α. Παπανδρεου ειδικα, δεν αφηνε το ιδιωτικο κεφαλαιο να αναπτυχθει (οπως παλια) γιατι ηθελε να ελεγχει τα παντα μεσω του κρατους.
Σε βαθος μιας γεννιας πολλα μπορουν να αλλαξουν. Εξαρταται, βεβαια, τι εννοεις παραγωγη - η ελλαδα ειχε καλες τραπεζες και στελεχη, καλη ναυτιλια, δυνατοτητες στον τουρισμο και καποια ελαφρα και αγροτικη βιομηχανια. Μπορει επισης να κτισει μια αμυντικη βιομηχανια με τοσα οπλα που αγοραζει καθως και βιομηχανια υψηλης τεχνολογιας. Για ολα τα παραπανω υπαρχουν φωτεινα παραδειγματα - απλουστατα το κρατος στη σημερινη μορφη δεν τα αφηνει. Και δυστυχως δεν υπαρχει πλεον η δυνατοτητα να ειναι καποιος ασπουδακτος και χωρις ειδικοτητα, να κανει "απλες" δουλειες και να εξασφαλιζει τα προς το ζειν
Η ακόλουθη είδηση δείχνει γιατί ΔΕΝ πρέπει να πάμε στην δραχμή, όσο τουλάχιστον υπάρχει στη χώρα το "καθεστώς κατοχής" (υπάρχον πολιτικό σύστημα), με το "στρατό" του (Δημόσιο Τομέα) και την ιδιοσυγκρατική αντίληψη που έχει για την δικαιοσύνη:
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=279233
"Δικαστήριο της Θεσσαλονίκης καταδίκασε 83χρονο συνταξιούχο επειδή χαρακτήρισε δημόσιους υπαλλήλους σε επιστολή διαμαρτυρίας του, ως «αγενείς», «αδαείς» και «ανίκανους».
... Το Β’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, καταδίκασε τον 83χρονο αγανακτισμένο πολίτη σε ποινή φυλάκισης 6 μηνών, με τριετή αναστολή."
Αν συνεχίσουμε με αυτή την πορεία πάμε ολοταχώς για εμφύλιο ... όταν καταλαγιάσει ο καπνός, κρυώσουν οι κάννες των όπλων θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για τα περαιτέρω (αν φυσικά υπάρχει ακόμα η Ελλάδα).
@Jim Slip
Από την αρχή της κουβέντας μας είπα ότι υπό ιδανικές συνθήκες η άποψη για την επιστροφή στην δραχμή μπορεί να είναι υποστηρίξιμη. Ιδανικές συνθήκες όμως δεν έχουμε και δεν πρόκειται, εάν δεν καταρρεύσει το φαύλο πολιτικό σύστημα, να έχουμε. Εμείς εδώ μπορεί να τα λέμε ωραία και να τα βρίσκουμε στους τρόπους και τις μεθόδους έχοντας κατά νου αυτό που θεωρούμε καλό και επιθυμητό. Αυτοί που μας κυβερνούν όμως έχουν στο μυαλό τους μόνο ένα πράγμα. Την παραμονή τους στην εξουσία και την παρασιτική τους επιβίωση εις βάρος μας. Και για αυτό τον σκοπό δεν θα διστάσουν να κάνουν οτιδήποτε. Η ευημερία μας και η οικονομική ανάπτυξη του τόπου τους αφήνουν πλήρως αδιάφορους. Άλλωστε ένας τέτοιος σκοπός απαιτεί γνώση και ικανότητες, που δεν τις διαθέτουν, και ως εκ τούτου δεν θα δημιουργήσουν εκούσια ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό στο οποίο δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Θα προτιμήσουν να κάνουν αυτό που έκαναν μέχρι σήμερα. Να τεμμαχίζουν το κράτος και να το πωλούν στους πολίτες, να καθιστούν την πρόσβαση στα στοιχειώδη δικαιώματα αδύνατη και μετά να παρέχουν αυτά τα δικαιώματα οι ίδιοι, ως χάρη και ευεργεσία, με το ανάλογο βέβαια πάντοτε αντάλλαγμα. Και όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο δεν θα διστάσουν να διολισθήσουν στον πιο ακραίο λαϊκισμό εμφανίζοντας μας ως εχθρό και υπεύθυνο των δεινών μας την ίδια την ευρωπαϊκή ένωση. Πράγματα που σήμερα θεωρούμε αδιανόητα μπορεί αύριο να γίνουν απτή πραγματικότητα. Όπως η χρεοκοπία πριν από μερικά χρόνια, που κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσε να έρθει, έτσι και η έξοδος μας από την Ένωση μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Αν συμφέρει στην πολιτική τάξη και στα εξαρτήματα της. Κάτι τέτοιο θα σημάνει το τέλος μας.
Ξαναλέω ότι το πρόβλημα της χώρας είναι αμιγώς πολιτικό. Και οποιαδήποτε επανάκτηση στοιχείων αυτού που θέλουμε να ονομάζουμε εθνική κυριαρχία ενισχύει τον έλεγχο των πραγμάτων από τον στρατό κατοχής που απομυζά τους πόρους της χώρας. Αν δεν λυθεί λοιπόν ως τέτοιο όλα τα άλλα όχι απλώς θα παραμένουν άλυτα αλλά θα χειροτερεύουν.
Δηλαδή Έρμιππε δεν διαφωνείς με τις θέσεις που εκφράζει κυρίως ο Δημήτρης Καζάκης, αλλά θεωρείς πως δεν έχουμε τον αυτοέλεγχο και την ποιότητα ως λαός να ανταποκριθούμε σε όσα πρεσβεύει. Οπότε κατά τι γνώμη σου καλό θα είναι να παραμείνουμε στην αγκαλιά του ευρώ που τουλάχιστον μας σώζει, εν είδει φορμόλης, από τον χειρότερό μας εαυτό.
Αυτο που δεν καταλαβαινω με ολους τους υποστηρικτες τησ δραχμης ειναι τι οφελος εχει ενα αδυνατο νομισμα που υποτιμαται συνεχως σε με μια παγκοσμιοποιημενη οικονομια οπου κυριαρχει η συνθλιβη του κοστους παραγωγης. Περα απο την μειωση του κοστους εργασιας μεσω του πληθωρισμου και την εκτιναξη των τιμων πρωτων υλων δεν εχει καμμια απο ενα αποπληθωρισμο εντος της Ευροζωνης. Υπαρχουν λαμπρα παραδειγματα στα Βαλκανια και στην Λατινικη Αμερικη - ιδιατερα στην Βολγαρια (και στην Κουβα) με ενα μπλου τζην βρισκει κανεις πολλες γυναικες.
'Ερμιππε, καταρχήν να πω οτι θεωρώ αναπόφευκτο να επιστρέψει η Ελλάδα στη δραχμή όσο η Ευρωζώνη δεν προχωρά στη δημιουργία ομοσπονδιακής κυβέρνησης στα πρότυπα των ΗΠΑ. Μπορεί να μη γίνει τώρα, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει νομοτελειακά όσο τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται και η ύφεση χειροτερεύει.
Ελπίζω να μη χρειαστεί να γίνουμε Λετωνία, που είδε μείωση του ΑΕΠ της 20% (!!) για να υπερασπιστεί βλακωδώς την κλειδωμένη ισοτιμία του νομίσματος της με το ευρώ. Το να προτιμάς μια ύφεση τέτοιου είδους για να βλάψεις (?) το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι μια άποψη που δεν καταλαβαίνω.
Ανώνυμε, οι απόψεις σου δεν έχουν καμία οικονομική βάση. Το έθνικό νόμισμα έμμεσα επιδοτεί την εγχώρια παραγωγή. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Αυτή είναι η στρατηγική στην οποία έχει βασιστεί η Κίνα προκειμένου να χτίσει τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθεματικά και να μπει στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σκηνικό.
'Οταν Ελλάδα και Γερμανία χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα και οι Γερμανοί καταπιέζουν τους μισθούς τους ενώ οι 'Ελληνες στο ίδιο διάστημα τους αυξάνουν 30%, είναι σαν οι Γερμανοί να υποτιμούν το ευρώ τους ενώ οι ΄'Ελληνες να ανατιμούν το δικό τους.
Η διαφορά είναι οτι οι Γερμανοί έχουν ήδη μια τεράστια βιομηχανία και ένα εμπορικό πλεόνασμα, οπότε βλέπουν άμεσα τα αποτελέσματα της "εσωτερικής υποτίμησης". Αντίθετα η Ελλάδα πρέπει να ξαναχτίσει τη δική της βιομηχανία και παραγωγή, και αυτό απαιτεί στοχευμένη χρηματοδότηση (επενδύσεις), τις οποίες όμως δε θα κάνει κανείς.
Τζιμη Σλιπ:
Ακριβως
Η Ελλαδα δεν παραγει τιποτα και εισαγει ακομη και την τροφη της. Αρα η δραχμη δεν εχει νοημα. Η Ελλαδα πρεπει να δημιουργησει και να συσσωρευσει "πλουτο" - κατι που δεν εγινε ποτε στην χωρα μας. Οπως ειπα, το κοστος παραγωγης συνθλιβεται παγκοσμιως και δεν ειναι μονο οι Γερμανοι, αλλα και οι Ινδοι και οι Κινεζοι και αλλοι πολλοι. Περα απο το οτι μας ειπες οτι δεν ξερω τι λεω, δεν μας ειπες πως ακριβως η δραχμη θα δημιουργησει "πλουτο" σε μια παγκοσμιοποιημενη αγορα. Ασε την Κινα (που εξαγει παντου βασισμενη σε μεροκαματα πεινας) και τις ΗΠΑ του 190υ αιωνα (ιδιο μοντελο) - ειναι απο αλλο ανεκδοτο και ειναι χωρες δεκαδων εκατομυριων.
Αυτο που μας λες ειναι οτι δεν θελεις να γινεις ανταγωνιστικος και ψαχνεις για την μαγικη λυση σε ενα παγκοσμιοποιημενο περιβαλλον. Εμεις ομως δεν θελουμε να κοψουμε την ουρα μας, οσο και ανε εσυ λες οτι μας πηγαινει, πονηρη αλεπου.
Ανώνυμε στις 10:41
Αν δεν κάνω λάθος ο Καζάκης είναι ο συντάκτης του Ποντικιού; Δεν ξέρω ακριβώς τις θέσεις του. Τον άκουσα μια φορά όλη κι όλη και το μόνο που έχω να πω είναι ότι μου φάνηκε άνθρωπος με τον οποίο αξίζει κανείς να συζητήσει. Αν τώρα εννοείς ότι η άποψη του είναι η επιστροφή στην δραχμή (κάτι που δεν ξέρω) και ρωτάς αν συμφωνώ λέω ευθέως πως όχι.
Σε προηγούμενο σχόλιο δεν είπα ότι η άποψη για επιστροφή στην δραχμή είναι σωστή αλλά ότι είναι υποστηρίξιμη. Δηλαδή δεν είναι παράλογη και στηρίζεται σε λογικές και εύλογες υποθέσεις και προσδοκίες. Αλλά ακόμη και εάν δεν υπήρχαν οι λόγοι που αναφέρονται στην ανάρτηση (το φαύλο πολιτικό σύστημα που θα χρησιμοποιήσει το όπλο της δραχμής για τα δικά του συμφέροντα) πάλι θα διαφωνούσα. Για πολιτικούς λόγους άλλης τάξεως που έχουν να κάνουν με τις οραματικές προσδοκίες μου.
Η ΕΕ μπορεί να μην είναι ακόμη ενιαίος πολιτικός χώρος και ως εκ τούτου το ευρώ είναι μια ατελής και ελαττωματική κατασκευή, αφού, όπως πολύ λογικά λέγεται, η πολιτική ολοκλήρωση και η κοινή οικονομική διακυβέρνηση έπρεπε να είχαν προηγηθεί του κοινού νομίσματος. Αυτός όμως ο άθλος της πολιτικής ολοκλήρωσης δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί εάν δεν υπήρχε ένα ισχυρό ερέθισμα που θα βοηθούσε τα εθνικά κράτη να ξεπεράσουν τους δισταγμούς τους. Μια αφόρητα πιεστική ανάγκη. Κάτι που να την καθιστά επείγουσα και απαραίτητη με όρους ζωής ή θανάτου της Ένωσης. Με λίγα λόγια αν περιμέναμε την πολιτική ένωση το ευρώ δεν θα ερχόταν ποτέ. Η δημιουργία του λοιπόν ήταν ένα άλμα στο κενό. Μια πολιτική κίνηση μείζονος εμβέλειας που αργά ή γρήγορα θα καθιστούσε την πολιτική ενοποίηση όχι επιθυμητό στόχο αλλά απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης. Ένα εργαλείο που η Ευρώπη δημιούργησε για να μπορέσει να εκβιάσει η ίδια τον εαυτό της ώστε να ξεπεράσει υπό πίεση εμπόδια που σε διαφορετική περίπτωση θα την κρατούσαν σε μια χρόνια κατάσταση αμφιθυμίας.
Μπορεί και να μην είναι έτσι και το ευρώ να ήταν όντως, όπως πολλοί λένε, μια κακοσχεδιασμένη κίνηση και αποτέλεσμα κακών και υπεραισιόδοξων υπολογισμών. Ακόμη όμως και έτσι τώρα είναι εδώ και η δυναμική της ύπαρξης του εξυπηρετεί τον τελικό σκοπό κάνοντας τον από επιθυμητό απαραίτητο.
Προσωπικά, πιστεύω βαθιά στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θεωρώντας το μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία όχι μόνο πολιτικά αλλά και πολιτισμικά. Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να το δω να αποτυγχάνει.
Και εγω ειμαι ο Φου Μαν Τσου. Σιγα την εφημεριδα των σκανδαλων - σθνυπευθυνη και αυτη στην καταστροφη που εφερε ο Αληθινος Παπανδρεου.
Εγω πιστευω οτι η λογικη της επιστροφης στη δραχμη ειναι μαυρη μαγεια. Το θεμα ειναι απλο: πως η δραχμη σε μια χωρα που εχει εισροες 10 διεσ απο τουρισμο, 16 απο ναυτιλια και μερικα αλλα απο τα λοιπα, εισαγει ακομη καθ την τροφη της, θα απαραγει πλουτο και δεν θα εξαθλιωσει τοθς Ελληνες.
Με λιγα λογια: ο Γερμανος κανει καλυτερα αυτοκινητα, ο Αμερικανος καλυτερα οπλα κα αεροπλανα, ο Ιταλος ακριβα ρουχα, ο Ελβετος καλυτερα φαρμακα, ο Μπαγλανετσιανος καλυτερα φθηνα ρουχα, ο Ινδος προγραμματα Η/Υ, ο Κινεζος τα παντα μαζικης καταναλωσης κοκ.
Η δραχμη πως θα κανει τον Ελληνα πιο ανταγωνιστικο εκτος μεσω της συμπιεσης του εργατκου κοστους μεσω του πληθωρισμου (που ουτε και αυτο αρκει απο μονο του); Το Ευρω βοηθα, αλλα δεν ειναι πανακεια. Η λυση να βρει κατι ο Ελληνα που ειναι "εθνικος πρωταθλητης".
Jim Slip
Δες το προηγούμενο σχόλιο. Το ευρώ θα φέρει την ομοσπονδοποίηση. Η διαρκής αποδυνάμωση του θα την καθυστερήσει ή ακόμη και θα την ματαιώσει. Και δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να πεταχτεί στα σκουπίδια το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά από δεκαετίες εργώδους προσπάθειας.
Θα σου ξαναπώ ότι δεν θεωρώ το ευρώ υπεύθυνο για την δημιουργία των προβληματικών κρατών της ευρωζώνης. Ανέλυσα παραπάνω ήδη την άποψη μου σύμφωνα με την οποία ο κύριος λόγος είναι η αφελής πρόσληψη του ιδεολογήματος της σύγκλισης, ως νομοτελειακής και, κυρίως, ως ηθικά σκόπιμης εξέλιξης. Η δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η αρπακτικότητα των τραπεζών, τα χαώδη πλεονάσματα του βορρά που απερίσκεπτα όδευαν ως δανεικά και ως δημοσιονομικές βόμβες στον νότο για να αυγατίσουν, αυξάνοντας τα εκεί ελλείμματα, δεν είναι η βασική νόσος αλλά οι παράπλευροι παράγοντες που έδρασαν σωρευτικά για την επιδείνωση της. Η βασική νόσος είναι η ιδεοληψία όσων πίστεψαν ότι η γερμανική ευημερία είναι δώρο θεού που πρέπει να χορηγείται εξίσου σε όλα τα παιδιά του. Μια πολιτική ένωση όμως μπορεί να υπάρχει περικλείοντας στους κόλπους της και φτωχά όπως και πλούσια μέλη. Άλλωστε κανείς από μας, πριν ονειρευτεί την απόκτηση του επιπέδου ζωής του μέσου γερμανού, δεν προβληματίστηκε από το γεγονός ότι και η ίδια η Γερμανία έχει φτωχούς αφού και σε αυτήν την πλούσια χώρα οι πόροι μοιράζονται με βάση κάποιους κανόνες που έχουν να κάνουν κύρια με τις πηγές παραγωγής τους και όχι με την γενική αίσθηση μιας κάποιας θείας δικαιοσύνης που θέλει τους πάντες ίσους. Επιπλέον, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι και σε μεγάλο βαθμό απότοκα των ιδιαιτεροτήτων μας και δεν νομίζω ότι για να τις διατηρήσουμε θα άξιζε τον κόπο να θυσιάσουμε το μέλλον μας στην ισχυρότερη πολιτική και πολιτισμική συμμαχία του πλανήτη.
@Jim Slip (συνέχεια)
Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι οι δυνατότητες μας είναι πολύ περισσότερες μέσα παρά έξω από το ευρώ. Το επίπεδο ζωής μας δεν είναι αυτονόητο και δεν μπορεί να υπολογίζεται με θεολογικούς όρους. Προσδιορίζεται αντικειμενικά από αυτό που είμαστε σε θέση να παράγουμε. Ας το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν και ας πράξουμε ανάλογα. Φροντίζοντας ταυτόχρονα και για την ισότιμη και δίκαιη κατανομή που είναι και ένα από τα σημαντικότερα σημερινά μας προβλήματα. Η σπάνις των επενδύσεων σήμερα στην χώρα οφείλεται πολύ λίγο στο ευρώ και περισσότερο στο γεγονός ότι όποιος θέλει να δουλέψει και να παράγει θα πρέπει να βάλει στην πλάτη του συνεταίρους τις άθλιες συμμορίες των πολιτικών και των κομματανθρώπων και την εξωνημένη δημοσιοϋπαλληλία και να παλέψει με άνισους όρους τα ανέγγιχτα καρτέλ και το κρατικοδίατο κομμάτι της παρασιτικής επιχειρηματικότητας. Και φυσικά τις ηλιθιοποιημένες μάζες που απαιτούν θεωρώντας αυτονόητο ότι αρκεί η ανεύθυνη 8ωρη παρουσία τους σε έναν τόπο εργασίας για να εξασφαλίσουν μια άνετη γερμανικών προτύπων ζωή.
Όσο για το ερώτημα σου για το εάν προτιμώ μια βαθειά ύφεση για να πληγεί το σύστημα; Όχι βέβαια. Επιδιώκω απλά να το εμποδίσω να συνεχίσει να βλάπτει εμένα και την πατρίδα μου.
Τέλος κάθε σύγκριση με την Κίνα είναι άστοχη και παραπλανητική. Η Κίνα πριν επωφεληθεί από το πλεονέκτημα του χειρισμού του νομίσματος της έχει ήδη λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα με τον κεντρικά κατευθυνόμενο (δια σιδηράς κομμουνιστικής πυγμής) έλεγχο της κατανομής του πλούτου, της διαθέσιμης εργατικής δύναμης και του σκληρού ελέγχου παροχής δικαιωμάτων που στα καθ' υμάς θεωρούνται από πολλού στοιχειώδη και αυτονόητα. Η δύναμη της Κίνας δεν είναι το νόμισμα αλλά η έλλειψη δημόσιας υγείας και ασφάλισης, η έλλειψη δημοκρατίας και η δυνατότητα της να ελέγχει ασφυκτικά την είσοδο στην νέα εποχή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, μέχρι να έρθει η ώρα που μπορεί να τους απορροφήσει παραγωγικά χωρίς να θιγεί η ανταγωνιστικότητα του μοντέλου της.
Οι απόψεις του Καζάκη εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE
(διάρκεια 1 ώρα και 50') και εδώ: (διάρκεια 2 ώρες και 26' - δεν πρόλαβα να το δω όλο).
Είναι πολύ ενδιαφέρουσες αλλά δεν είμαι οικονομολόγος για να κρίνω σε βάθος ορισμένα πράγματα (... στο 2ο ο ίδιος αναφέρει ότι η οικονομολογία είναι "ατιμασμένο" επάγγελμα! )
Αυτά που λέει (στο 1ο) για την δραχμή σαφώς προϋποθέτουν άλλο πολιτικό προσωπικό, όπως λέει και ο Έρμιππος.
Άποψή μου είναι ότι διανύουμε τα πρώτα βήματα του σχεδίου παγκοσμιοποίησης σύμφωνα με το οποίο θα καταργηθεί το εθνικό κράτος. Σε αυτό το σχέδιο (είτε με Ευρώ είτε με δραχμή), η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο (ακριβώς διότι είναι μια οικονομική κουτσουλιά).
Το πώς θα εξελιχθεί αυτό το πείραμα θα το δούμε.
Πιθανολογώ επίσης ότι η τρέχουσα φάση εξυπηρετεί ακόμα και την "Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση". Όχι όμως όπως την είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές αλλά με τον τρόπο που την "οραματίζονται" οι τραπεζίτες. Θα αγοράσουν φθηνά τα πάντα και μετά θα προχωρήσουν σε πολτική ενοποίηση (την οποία -εννοείται- θα ελέγχουν απολύτως).
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να βρούμε τρόπο να απαλλαγούμε από το νυν προσωπικό (ακόμα και αν ξέρουμε ότι το επόμενο μπορεί και αυτό να διαφθαρεί στην πορεία).
ΥΓ
Μια ουτοπική άποψη: Η μόνη περίπτωση να υπάρξει κάποτε (μετά από πάρα πολλά χρόνια που εμείς θα είμαστε "αστρόσκονη") μια στοιχειώδης δημοκρατία θα είναι όταν δεν θα επιτρέπεται κανείς οργανισμός (ή/και φυσικό πρόσωπο) να είναι ισχυρότερος από το "φτωχότερο" επί γης κράτος. Αυτό θα είναι μια δικλείδα ασφαλείας ώστε από ένα σημείο και πέρα να κατευθύνονται κεφάλαια και προς τους αδυνάτους. ... Ουτοπίες
Ξέχασα να βάλω το σύνδεσμο για το 2ο (των 2 ωρών, 26').
Εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ST2Ex7l1-n0#at=33
Οι τραπεζιτες (που διαφορετικοι απο ολους του αλλους κακους) ειναι μεσαζοντες - δεν αγοραζουν. ο φοβοσ τους ειναι να βρεθουν με μη ρευστα, υλικα περιουσιακα στοιχεια στο ενεργητικο τους
Αγαπητοί φίλοι παρακολουθώ την κουβέντυας σας με ενδιαφέρον. ΝΑ συμπληρώσω τους ισχυρισμούς του Έρμιππου.
Υπήρξα στο παρελθόν "επιχειρηματίας"
Όποτε χρειάστηκε να κλείσω φορολογικά δύο, τρία χρόνια είχα συναίτερο την εφορία που φούσκωνε τις λογιστικές διαφορές νομότυπα και μετά μου ζητούσε να ρίξουμε το κράτος και να κερδίσουν οι έφορες και γω. Αυτό γίνεται μαζικά χρόνια τώρα, μιλάμε για τεράστια ποσά. Τα διπλώματα αυτοκινήτου είναι όλα μα όλα λαδωμένα. Τι συζητάμε; Ποιο Ευρώ και ποιοι Γερμανοί; Σε ποια χώρα που κυβερνούν οι μαφίες μπορεί να αποδώσει οποιαδήποτε σχεδίαση;
Ένα παρακράτος όλων των αποχρώσεων κυβερνά και λυμαίνεται τον τόπο. Πριν το 73 το παρακράτος ήταν δεξιό και κατήγγειλε κάθε αντίπαλό του ως κομμουνιστή για να τον εξουδετερώσει. Μετά το 73, το παρακράτος είναι δήθεν ¨αριστερό¨και καταγγέλλει κάθε ορθολογισμό ως νεοφιλελευθερισμό για να τον δαιμονοποιήσει. Αν κάτι είναι ζκτούμενο σήμερα είναι η αστική ολοκλήρωση που όλοι μάζονται χρησιμοποιώντας αριστερότροπα ιδεολογήματα που βολεύουν για να κρύβουν τις ληστείες τους. Το πολιτικό σύστημα είναι η μήτρα των δεινών μας.
Καλησπέρα σας!
Να ομολογήσω αρχής εξ αρχής ότι διάβασα μόνον το άρθρο κι όχι τα σχόλια του ακολούθησαν,
Να τονίσω επίσης ότι δεν είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή. Και τούτο μάλλον για λόγους οικονομικούς.
Η προβληματική που εισάγεις Έρμιππε είναι πολύ κρίσιμη και αναφέρεσαι -να το πώ σχηματικά -στην θεσμική ανάταξη της χώρας στην προοπτική ενός σύγχρονου κράτους.
Μήπως όμως είτε μένουμε στο ευρώ είτε επιστρέψουμε στη δραχμή η δυνατότητα της πολιτικής τάξης (κι όσων σέρνει από κοντά) να απομυζά την πατρίδα μπορεί να συνεχίζεται;
"Πιθανολογώ επίσης ότι η τρέχουσα φάση εξυπηρετεί ακόμα και την "Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση". Όχι όμως όπως την είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές αλλά με τον τρόπο που την "οραματίζονται" οι τραπεζίτες. Θα αγοράσουν φθηνά τα πάντα και μετά θα προχωρήσουν σε πολτική ενοποίηση (την οποία -εννοείται- θα ελέγχουν απολύτως)."
Μα έτσι δεν δημιουργήθηκαν και οι ΗΠΑ; Ο αρχικός πυρήνας των πολιτειών που έστειλε τους Εγγλέζους στα τσακίδια, αγόρασε τις εκτάσεις είτε από τους Ινδιάνους, είτε από τους Μεξικάνους φτιάχνοντας έτσι την ομοσπονδία. Οι αρχικώς προσαρτηθείσες εκτάσεις ήταν απλά προτεκτοράτα μέχρι την πλήρη ενσωμάτωση τους σαν ισότιμες πολιτείες στην ένωση. Το παιχνιδάκι αυτό δεν είναι καινούργια εφεύρεση, αλλά έχει ξαναπαιχτεί και άλλες φορές στο παρελθόν: πρώτα δίνεις δάνεια, ώστε να δημιουργησεις σχέση εξάρτησης και μετά απαιτείς την αποπληρωμή, ενίοτε αξιοποιώντας τη δύναμη πειθούς των κανονιοφόρων. Η άποψη αυτού του ανώνυμου από το ίντερνετ, είναι πως μεσοπρόθεσμα συμφέρει τον μέσο Έλληνα να ξεφορτωθεί τον καθεστώς κατοχής του πολιτικού κατεστημένου και του στρατού τους (δημόσιοι υπάλληλοι, σύστημα δικαιοσύνης).
Βλέπω επικρατεί μια άρνηση της πραγματικότητας απο ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί η οικονομία (sectoral balances), πως λειτουργεί το fiat χρηματικό σύστημα, τι είναι και ποιό σκοπό εξυπηρετεί μια κεντρική τράπεζα.
Τα παρακάτω άρθρα είναι διαφωτιστικά:
http://bilbo.economicoutlook.net/blog/?p=14558
Το εξαιρετικό editorial του Martin Wolf στους Financial Times:
http://www.ft.com/intl/cms/s/0/1a61825a-8bb7-11e0-a725-00144feab49a.html#axzz1NxUWONbZ
Ξεχωριζει η ελληνικη ιδιαιτεροτητα του κυριου Σλιπ, ο οποιος χωρις να επιχειρηματολογει και ενω χαρακτηριζει τους σχολιαστες (που δεν γνωριζει) ως ασχετους, γραφει διαφορα που δεν εχουν σχεση με το θεμα, το οποιο ειναι οι επιπτωσεις στην επιστροφη στην δραχμη.
Το δε αριστο αρθρο του κ. Γουλφ υποστηριζει οτι η επιστροφη στα εθνικα νομισματα θα ειναι καταστροφικη, και οχι μονο για το κρατος που θα κανει την επιλογη. Καταληγει ο κ. Γουλφ και οτι η καλυτερη, αλλα οχι αριστη, λυση στα σημερινα οριακα διλημματα του Ευρω φαινεται να ειναι η Ευρωπαικη ολοκληρωση. Και, φυσικα, η ριζικη αναδιαρθρωση του εποπτικου συστηματος των τραπεζων, καθως τα τοπικα ελεγκτικα συστηματα, που στηριζονται απο τα κρατη, δεν μπορεσαν να σταματησουν την υπερβολικη εκθεση σε ακινητα (Ιρλανδια) και κρατικο χρεος (Ελλαδα)
Jim Slip
Εκτός από την οικονομία, μια ψευδοεπιστήμη που επεξεργάζεται μοντέλα υπό ιδανικές συνθήκες ή με υπολογισμό των εκάστοτε συνθηκών υπάρχει η πολιτική. Εάν την σεβαστείς μπορείς να επαληθεύσεις ακόμη και το πιο κακότεχνο μοντέλο. Αν την αγνοήσεις μπορείς να αποτύχεις και στο τελειότερο.
O κ. Καζακης, αντι να δηλωνει οικονομολογος - αναλυτης (τι σημαινει αυτο;) και να γραφει και να μιλα περι ανεμων και υδατων παντου και για τα παντα (απο τον Μαρξ μεχρι το Ευρω και εργατικο δικαιο), ας μπορεσει να γραψει εστω και ενα αρθρο μιας σελιδας σαν αυτο του κ. Γουλφ.
"Ακόμη και εάν αυτό ήθελε σημαίνει ότι οι θυσίες που θα απαιτηθούν για την ανόρθωση της χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο μακροχρόνιες και αιματηρές, από αυτές που θα έπρεπε να υποστούμε εάν κάναμε καλή χρήση ενός εθνικού, δικού μας νομίσματος. Επειδή παρόμοια καλή χρήση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει."
Καταλαβαινω το σκεπτικο σας,αλλα σημερα το διεφθαρμενο πολιτικο μας συστημα συνεχιζει να απολαμβανει προκλητικα προνομια,να βολευει τους δικους του,και να κατασπαταλα χρηματα-εστω λιγοτερα,ενω ο πολιτης δεν βλεπει καμια προοπτικη.
Δεν μπορειτε λοιπον να μιλατε για μακροχρονιες και αιματηρες θυσιες,οταν μαλιστα αυτες εχουν συνδεθει με απιθανους και μη επιτευξιμους δημοσιονομικους στοχους.
Αν εσεις θελετε να μεινετε στο ευρω να πατε στην Γερμανια να ζησετε ή οπου αλλου,εγω δεν δεχομαι να υποφερω 10-30 χρονια μονο και μονο για να ακουσω στο τελος της διαδρομης οτι "η Ελλαδα ειναι ειδικη περιπτωση"
Σας ευχαριστώ για το νηφάλιο κείμενο. Θα το χαρακτήριζα και προφητικό, αν δε φοβόμουν την ίδια μου την απόγνωση.
Συμφωνώ απόλυτα. Με δεδομένη την απαξία του μπλε-πράσινου ΠΑΣΟΚ, των υποτιθέμενων "ευρωπ¨αικών" δυνάμεων, πρακτικά, τι ψηφίζουμε ώστε να σώσουμε το ευρώ και να σωθούμε?
έρμιππε γιατί κάτι μου λέει οι έχοντες ψηφίζουν νόμους και αδικούν τους μη έχοντες.
Δημοσίευση σχολίου