Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2012

-Μήπως, επιτέλους, η Ευρώπη παρεμβαίνει πολιτικά;

Η ανυποχωρητη απαιτηση για απολυση δημοσιων υπαλληλων ειναι η πρωτη και μεχρι στιγμης η μονη πραγματικα σοβαρη παρεμβαση της Ευρωπης στο εσωτερικο της Ελλαδας, σε αμιγως πολιτικο επιπεδο. Σε αντιθεση με ολα τα υπολοιπα, που εχουν επιβληθει και που, απο την φυση τους, μπορουν λιγο πολυ να χαρακτηρισθουν ως συνθετη τεχνικη βοηθεια προς μια υπαναπτυκτη χωρα. 


Οι Ευρωπαιοι συμμαχοι μας, εχουν κατανοησει πλεον οτι το προβλημα της χωρας και αρα και το δικο τους δεν θα λυθει αν δεν ξεδοντιαστει το πολιτικο συστημα και αν δεν εξαφανιστουν σταδιακα απο προσωπου γης οι ανυποληπτοι μαφιοζοι που το επανδρωνουν. Γι' αυτο και θα επιμεινουν στις απολυσεις, επιδιωκοντας την υπονομευση της κομματοκρατιας και την πρωτη πραγματικα βαθια και ουσιαστικη μεταρρυθμιση, που δεν ειναι αλλη απο την καταργηση της σιωπηρης συμφωνιας τιμης μεταξυ των κομματων και της υπαλληλιας και το συνεπαγομενο ανοιγμα της πολιτικης στην κοινωνια, χωρις ορους συναλλαγης και εξαρτησης.

Την ημερα που θα απολυθει ο πρωτος υπαλληλος και θα καταρρευσει, εστω σε αρχικο συμβολικο επιπεδο, η μειζων εγγυηση της ανευ ορων μονιμοτητας, θα μπορεσουμε να μιλησουμε για το ξεκινημα της πορειας της ελληνικης κοινωνιας προς την χειραφετηση της. Ακομη και αν η πολιτικη ταξη διατηρησει το, ηδη, εξαιρετικα περιορισμενο αριθμητικα, προνομιο του ελεγχου των διορισμων, η υποσχεση που θα θεμελιωνει την αθλια δοσοληψια θα παψει να εχει τον χαρακτηρα του ισοβιου δεσμου και, υποκειμενη σε ενδεχομενη ανακληση, θα καταστει ανισχυρη. Η πολιτικη ταξη θα εχει χασει τοτε το πυρηνικο οπλο, με το οποιο εξασφαλιζει, μεσω του ασφυκτικου ελεγχου της διοικησης, την επιβολη και την μακροημερευση της. 

Σε πολιτικο επιπεδο, ομοιως, θα μπορει να προσμετρηθει και η μεσοπροθεσμη προοπτικη για την βελτιωση της λειτουργιας της κρατικης γραφειοκρατιας, μια και η δουλεια του υπαλληλου θα εξομειωθει σταδιακα με μια κανονικη απασχοληση, οπως αυτες του ιδιωτικου τομεα, και θα αρχισει να υποβαλλεται στην βασανο του ελεγχου κοστους αποδοσης. Τελος, το κερδος απο την μειωση της αισθησης της αδικιας, που κυριαρχει στον υπολοιπο πληθυσμο, ο οποιος, σε καιρο κρισης, κληθηκε να επωμισθει το δυσβαστακτο βαρος της συντηρησης του στρατου που διασφαλιζει την ισχυ του πολιτικου συστηματος, δεν θα ειναι αμελητεο. 

Ολα αυτα εν οψει του γεγονοτος οτι το βραχυπροθεσμο δημοσιονομικο οφελος απο τις απολυσεις δεν φαινεται να ειναι τοσο σημαντικο, ωστε να δικαιολογει την ανυποχωρητη επιμονη. Ενα τετοιο οφελος, αλλωστε, θα μπορουσε να ειχε εξασφαλισθει σχετικα ευκολα, μεσω μιας ασημαντης μονο αυξησης των περικοπων. Θα δουμε.

buzz it!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αρκεί,Έρμιππε, να μην έρχεται η μια κυβέρνηση να διώχνει τους υπαλλήλους που προσέλαβε η προηγούμενη. Έτσι γινόταν νομίζω στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ως απόρροια θεσπίστηκε η μονιμότητα για να διατηρείται μια συνέχεια στην κρατική μηχανή. Άλλο θέμα βέβαια ότι η μηχανή αυτή δεν λειτούργησε...
Να μπουν κριτήρια και να προωθούνται αυτοί που "βγάζουν τη δουλειά" καιν να αμοίβονται βεβαίως,βεβαίως...

ck είπε...

Πολύ εύστοχη η παρατήρηση για τον συμβολισμό της αυτής της κίνησης.
Δεν αποκλείεται να οδηγήσει πράγματι σε ρήξη όπως επίσης εύστοχα σημειώνεις.
Αλλά.
Μέσω των οριζόντιων περικοπών, οι μισθοί στο δημόσιο δεν μπορούν πλέον να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση για όσους το αξίζουν και θα ήθελαν να προσφέρουν.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο για το ελληνικό κράτος να περιορίσει δραστικά τόσο τις δραστηριότητες, όσο και το δημόσιο προσωπικό, ώστε να μπορεί να εκτελέσει με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα όσες δραστηριότητες διατηρήσει υπο τον έλεγχό του, προσφέροντας αξιοπρεπείς αμοιβές σε αυτούς που θα μείνουν.
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που απαιτεί πολύ πιο βαθιά ρήξη απο αυτήν που είναι διατεθειμένη να δεκτεί σήμερα η ελληνική κοινωνία.
Τέλος, ενδεχομένως να μην είναι τόσο εύκολη η εκτίμηση κόστους/απόδοσης για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Αν είναι έτσι, ανώνυμε, να συνεχίσουμε με τέτοιες κυβερνήσεις, έχουμε δύο επολογές. Η μια αυτη που λες και η άλλη να έρχεται η κάθε κυβέρνηση και επειδή δεν θα μπορεί να απολύσει τους άλλος να βάζει από πάνω τους δικούς της, μέχρι να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι να τελειώνουμε. Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν έκανε ο Καραμανλής;

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Minority

Το ποιοι αξιζουν και ποιοι όχι δεν θα το δούμε ποτέ διότι δεν θα μας αφήσουν οι ίδιοι οι υπάλληλοι, που αντιτίθενται λυσσαλέα σε κάθε μορφή αξιολόγησης. Και μέχρι στιγμή δεν είδαμε κάποιους από αυτούς, εν προκειμένω αυτούς που "αξίζουν", να διαχωρίζουν την θέση τους, ώστε να αρχίσει να δημιουργείται μια παραγωγική ρήξη. Αντίθετα συντάσσονται όλοι σε ένα ενιαίο μέτωπο. Υπό αυτές τις συνθήκες, αφού οι ίδιοι δεν επιτρέπουν τις εσωτερικές διακρίσεις και με δεδομένο ότι οι περικοπές είναι αναγκαστικές, αυτές θα γίνονται οριζόντια. Μόνοι το αποφασίζουν. Με τον ίδιο τρόπο θα γίνουν και οι απολύσεις. Θα φεύγουν μαζί καλοί και κακοί επειδή οι πρώτοι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν δεκαετίες τώρα να διεκδικήσουν την απόσπαση τους από το υπόλοιπο σώμα. Δεν φταίει η κοινωνία για αυτό.

Όσο για την εκτίμηση της απόδοσης, δεν είναι δύσκολο να οριστεί ένας μέσος όρος απόδοσης και να κρίνεται αν κάποιος τον ξεπερνάει ή όχι και να αμοίβεται ανάλογα ή ακόμη και να απομακρύνεται αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Φτάσαμε να μισθοδοτούμε ακόμη και πνευματικά ανάπηρους με την επίκληση ανθρωπιστικών λόγων. Προχθές είδα δυο τέτοιους στην ΔΕΗ, έναν σε θυρωρίο και μια σε γκισέ πληροφοριών (και οι δύο θρασείς και εχθρικοί). Αν αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την κοινωνική πρόνοια ας την αποκτήσουν μέσω κατάλληλων προγραμμάτων, με τρόπο που θα μας επιτρέπει να κρατάμε και τους αντίστοιχους λογαριασμούς και να ξέρουμε σαν κοινωνία τι μας στοιχίζει το κάθε τι.

ck είπε...

Συμφωνώ σε όλα.

Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι το έργο της αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα είναι πιθανόν πέραν των δυνατοτήτων οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Είναι πολύ δύσκολο να οργανώσει κάποιος μια "επιχείρηση" που έχει τόσες πολλές δραστηριότητες και "παράγει" (ή καταναλώνει) το 50% του ΑΕΠ.
Πχ το να λειτουργήσει κάποιος μια ιδιωτική κλινική με αποτελεσματικότητα, καλή εξυπηρέτηση και ελεγχόμενο κόστος είναι εξαιρετικά δύσκολο έργο, γι αυτό και ελάχιστες κλινικές καλύπτουν αυτές τις προδιαγραφές.

Πόσο μάλλον όταν πρέπει κάποιοι πολιτικοί και γραφειοκράτες να κάνουν το ίδιο για δεκάδες νοσοκομεία και κλινικές.
Το ίδιο ισχύει για τα σχολεία κλπ.
Δύσκολα πράγματα.
Πολύ δύσκολα.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Κάποτε όμως πρέπει να αρχίσει η διαδικασία. Έστω και με αδικίες εστω και με αθώα θύματα. Το κόστος πλέον για την υπόλοιπη κοινωνία είναι πολλαπλάσιο αυτού που θα υποστεί ο δημόσιος τομέας στην πρώτη φάση της ασύντακτης (λόγω της απροθυμίας και της ανεπάρκειας τόσο της πολιτικής τάξης όσο και της συνδικαλιστικής ηγεσίας των ιδίων των υπαλλήλων) αναδιοργάνωσης. Δεν μπορεί με την επίκληση του γεγονότος ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν τέλεια να εξοντώσουμε τους εκτός της προστασίας του δημοσίου Έλληνες.

ck είπε...

Σ αυτό είμαστε φυσικά σύμφωνοι.

Ανώνυμος είπε...

Επιγραμματικά

Μονιμότητα : Κανένας λόγος για την άρση της. Θα καταστήσει τους ΔΥ υποχείρια των πολιτικών προίσταμένων τους.

Απολύσεις: Αν γίνουν νε συνέπεια αθώα θύματα και αδικίες θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Θα έχουν επιβιώσει τα λαμόγια για μια ακόμα φορά, και η λειτουργία του Δημοσίου δεν θα βελτιωθεί. ( Για όσους παρανόμησαν δεν το συζητάμε. Εξω, αύριο)

Αξιολόγηση: Απαραίτητη και ουσιαστική. Βεβαίως η παροχή υπηρεσιών είναι δύσκολο να αξιολογηθεί και "σηκώνει πολύ νερό". Και προφανώς υπάρχει το πρόβλημα ποιος θα αξιολογήσει. Ο κ διεθυντής δεν είναι υποχρεωτικά "διαμάντι". Πλήν όμως υπάρχουν κάποιοι τρόποι (πχ υποχρεωτικά συγκεκριμένο ποσοστο αξιολογείται ως Α, συγκεκριμένο ως Β κ.ο.κ με δημοσιοποίηση των αξιολογήσεων ώστε ο αξιολογών να γίνεται "ρόμπα" αν κάνει μ...) Εννοείται ότι αυτά χρειάζονται μακρά και συνεπή τήρηση για να έχουν αποτελέσματα. Προφανώς και σύνδεση απόδοσης- αμοιβής.