Κυριακή, Μαΐου 27, 2012

-Τι παίζεται; Μάλλον τίποτε.

"... οι δαπάνες του κράτους είναι δεδομένες και ανελαστικές ως προς τους μισθούς και τις συντάξεις"

Περικοπή από το σημερινό άρθρο του κ. Καρακούση στο ΒΗΜΑ.

Ας κρατήσουμε το "ανελαστικές", που παραπέμπει υπόρρητα πλην με σαφήνεια σε "δέσμευση" και "υπόσχεση".

Μετά ας αναλογισθούμε ότι ο κ. Καρακούσης γράφει για λογαριασμό ή ίσως ακόμη και κατά παραγγελία των "φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων". Και ας λάβουμε υπ' όψη ότι οι δαπάνες αυτές θα παραμείνουν ανελαστικές εις το πολλαπλάσιο, αν ο ελεήμων Θεός θελήσει και εκλέξουμε "προοδευτική αριστερή" κυβέρνηση.

Στην συνέχεια ας επιστρέψουμε στο κείμενο του καλού αρθρογράφου για να πληροφορηθούμε πως:

"... Την ίδια στιγμή συνολικά η οικονομία υποχωρεί, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία αυξάνεται και η παραγωγή μειώνεται, καθώς το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο καταρρίπτεται και το καινούργιο δεν έχει ακόμη αναδειχθεί ..."

Πράγμα που θα μας βοηθήσει να συμπεράνουμε ότι οι πηγές χρηματοδότησης των "ανελαστικών δαπανών του κράτους" ή των ακόμη πιο ανελαστικών του πιθανού "αριστερού" κράτους βαίνουν διαρκώς μειούμενες. Χωρίς, όμως, αυτό να πτοεί τους εκατέρωθεν μαχητικούς "εγγυητές" της "ανελαστικότητας".

Στο τέλος της ανάγνωσης θα έχουμε ήδη ξεκάθαρα μπροστά μας τα χρώματα των στρατοπέδων της επικείμενης αναμέτρησης. "Μνημονιακοί" και "αντιμνημονιακοί"; "Ευρωπαϊστές" κατά "σκοταδιστών" της δραχμής; Παραμύθια. Στις εκλογές που έρχονται θα "αναμετρηθούν" οι άμεσα και έμμεσα σιτιζόμενοι από τα ταμεία του κράτους, (έστω και ελαφρά υποσιτιζόμενοι κάποιοι από αυτούς στην ανάγκη), με τα δυστυχή υποζύγια που πρόκειται να συνεχίσουν να πληρώνουν τον "ανελαστικό" λογαριασμό. Και θα κερδίσουν σίγουρα οι πρώτοι, για να απολαύσουν την νίκη τους στον λίγο χρόνο που θα απομείνει μέχρι να σταματήσει να υπάρχει με την σημερινή της μορφή η χώρα. Μετά; Μετά, βλέπουμε.

Το παράδοξο γεγονός ότι τα δύο "αντίπαλα" στρατόπεδα θα δεχθούν μαζικά ψήφους και από τις δύο κατηγορίες του πληθυσμού, με τα "αντιτιθέμενα" συμφέροντα, δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Το παιχνίδι είναι σικέ. Κάτω από την προσωρινή μεταμφίεση των μονομάχων, -μεταμφίεση που αποτελεί τον μαγνήτη για την προσέλκυση των πονηρών, των αφελών ή των απελπισμένων-, κρύβεται η ίδια ακριβώς επιδίωξη. Αυτή της προστασίας του σοβιετικού τύπου κρατικοδίατου "καπιταλισμού". Οι εκλογές είναι απλά μια διαδικασία επικύρωσης και νομιμοποίησης της αθώας απάτης, μέσα από την ιερή κολυμβήθρα της αφρικανικού τύπου "δημοκρατίας" μας. Επιπλέον η πιθανή αλλαγή βάρδιας δεν πρέπει να μας ξενίζει, επειδή μια τέτοια αλλαγή ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Η ελαφρά μετατόπιση, που την κάνει να φαίνεται αλλόκοτη, είναι παραπλανητική. Ο Αλέξης είναι κι αυτός δικός μας, παιδί της πρωτοπασοκικής ευδαιμονίας.

Συγγνώμη για τα πολλά εισαγωγικά. Οι λέξεις δυστυχώς έχουν πάψει να διαθέτουν ένα κοινά αποδεκτό από όλους νόημα και παραπέμπουν σε άλλοτε άλλα σημαινόμενα. Ανάλογα με τα γούστα του αναγνώστη. Τα εισαγωγικά αποενοχοποιούν λιγάκι αυτήν την διαδικασία. Αν μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα των λέξεων, μόνον αυτό, είναι βέβαιο ότι τα υπόλοιπα θα αποδεικνύονταν απλούστερα από ότι σήμερα πιστεύουμε.

buzz it!

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2012

-Η κατάργηση της νεότητας


«Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου, είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι...»

(Κωνσταντίνου Καβάφη, Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου, ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μ.Χ. - Θέμα στις "Πανελλαδικές" μας εξετάσεις)

Από όλον τον αστείρευτο πλούτο της ποίησης του Καβάφη, -από αυτήν την βαθιά και τόσο ρεαλιστικά απαισιόδοξη περιπλάνηση στα άδυτα του δράματος των ανθρωπίνων-, μόνον αυτό μπόρεσε να βρει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, για να αξιολογήσει τα όρια της δημιουργικής αντίληψης των νέων μας στις φετινές εξετάσεις. Αναρωτιόμαστε μετά γιατί και πως το ελληνικό σχολείο ενθαρρύνει και αναπαράγει την στείρα και στερεοτυπική σκέψη. Με ποιον τρόπο προετοιμάζει συστηματικά την αποτυχία της ίδιας της χώρας.

Η αντίληψη των πραγμάτων, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν προκύπτει πάντα από την σφαίρα της καθαρής νόησης. Αντίθετα, σε κάποιες περιόδους της ζωής πηγάζει αποκλειστικά από το σκοτεινό και αδιερεύνητο πεδίο της ισορροπίας του ορμητικού ποταμού των ορμονών.

Πως μπορεί, αλήθεια, ένα παιδί στα δεκαοκτώ του, ένα παιδί που διανύει την εποχή της μέγιστης σωματικής του ακμής, τόσο ώστε το μόνο σχεδόν πράγμα που μπορεί να διακρίνει κανείς επάνω του να είναι εκείνη η "χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια" -για να μείνουμε πάντα στα λόγια του ίδιου ποιητή-, πως μπορεί λοιπόν ένα τέτοιο παιδί, να έχει έστω και την ελάχιστη βιωματική σχέση με την μελαγχολία του γήρατος, με την αίσθηση της μη αντιστρεπτής φθοράς, με το βαθύ δράμα της συνειδητοποίησης του πεπερασμένου;

Αδυνατώ να το ερμηνεύσω διαφορετικά. Είμαστε μια κοινωνία που προσπαθεί να εκπαιδεύσει τα παιδιά της στην παραγωγή ανούσιων στερεοτύπων. Να τα στρέψει στην αμήχανη και ξύλινη περιγραφή πραγμάτων, που από την θέση από την οποία κοιτούν τον κόσμο είναι αδύνατον να προσλάβουν βιωματικά. Να τα προετοιμάσει για το πέρασμα από την κακόγουστη παρωδία της "βουλής των εφήβων" στην πραγματική βουλή. Αυτήν των μεγάλων, των ανόητων και αδιάφορων τιποτολόγων. Επειδή, πως μπορεί ένα παιδί στα δεκαοκτώ του να μιλήσει για το σκοτάδι, χωρίς να αναγκαστεί να παπαγαλίσει στομφώδεις και μικρομέγαλες κοινοτοπίες; Χωρίς να αναγκαστεί να ακυρώσει και να αφήσει στην άκρη τον ίδιο του τον εαυτό;

Η νεότητα δεν διαθέτει αυτοεπίγνωση και αυτό είναι το μέγιστο προνόμιο της. Αν χρειάζεται να εκπαιδευτεί σε κάτι, αυτό είναι η λογική επεξεργασία της βιωματικής της πρόσληψης. Και όχι η νοητική προβολή μια άγνωστης και πλήρως ακατανόητης βιολογικής κατάστασης του μέλλοντος.

Το γήρας μπορεί να σχηματοποιεί λογικά αυτά που θυμάται. Επειδή έχει ήδη περάσει μέσα από το βαθύ βίωμα της φθοράς. Η νεότητα δεν έχει μνήμη και στα μάτια της βρίσκεται να λάμπει μόνον η γνήσια "χαρά της αφθαρσίας". Και γι' αυτό μπορεί και πρέπει να μαθαίνει να σχηματοποιεί λογικά μόνον αυτά που ονειρεύεται. Κάτι που φαίνεται ότι εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποτρέψουμε.


*****************************



"τίτλο ταιριαστό στην περίοδο που περνάει η χώρα", βρίσκει το ΒΗΜΑ το θέμα που επιλέχτηκε για την εξέταση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης. Αξίζει να προσεχθεί ακόμη ότι, για την καλή εφημερίδα, ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγινε Κώστας. Κώστα Καβάφης λοιπόν.

buzz it!

Τρίτη, Μαΐου 22, 2012

-Η εσωτερική αλληλεγγύη, Αλέξη, προηγείται της εξωτερικής


"Αντιμέτωπη με ανθρωπιστική κρίση η Ελλάδα", δήλωσε στον Βρετανικό Guardian ο νεόκοπος πολιτικός αρχηγός και φέρελπις πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Ανεξάρτητα από χρώματα και κομματικές τοποθετήσεις, ο άθλιος θίασος της ελληνικής "πολιτικής τάξης", σε αγαστή πάντα συνεργασία με τα ψωμιζόμενα από το κράτος παρασιτικά προσαρτήματά της, έχει ήδη αρχίσει να περιφέρει την δυστυχία κάποιων Ελλήνων στο εξωτερικό. Με τρόπο που δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν που χρησιμοποιούν οι άθλιοι δουλέμποροι. Εκείνοι που "στήνουν" τους φρικτά παραμορφωμένους ανάπηρους και τα αθώα, ανυπεράσπιστα και καμιά φορά κακοποιημένα παιδιά στα φανάρια και τα πεζοδρόμια των μεγάλων πόλεων.

Ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, επικαλείται με ασύγγνωστη αφέλεια ο κ. Τσίπρας, για να προκαλέσει την αφύπνιση της ευαισθησίας της κοινής γνώμης και τον παράλληλο εκβιασμό των πολιτικών ελίτ στις χώρες που, ως ηγέτης μια φαντασιακής παγκόσμιας επανάστασης, επισκέπτεται. Την ίδια ώρα που οι κυβερνήσεις της δικής του χώρας διατηρούν ακόμη "ειδικά μισθολόγια" για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους "ειδικών κατηγοριών" και πληρώνουν, με δανεικά, συντάξεις 2.000 € και άνω σε πενηντάρηδες πρώην υπαλλήλους τους. Τους φτωχούς, που κάθε μέρα γεννά όχι τόσο αυτή καθεαυτή η κρίση αλλά η βαθιά ανισότητα στην κατανομή των βαρών της, θα πρέπει, σύμφωνα με την λογική των ταγών μας, να τους σκεφθούν και να τους νοιαστούν οι εταίροι μας στην Ευρώπη. Και πιθανόν, όταν κάποιοι από τους φτωχούς αυτούς κυλήσουν στο έσχατο όριο της εξαθλίωσης, θα είναι, για μια φορά ακόμη στην ιστορία μας, οι ξένοι αυτοί που θα φταίνε.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεόπτωχοι της Ελλάδας, τα μελλοντικά θύματα της κατά Τσίπρα επερχόμενης "ανθρωπιστικής κρίσης", χρησιμοποιούνται ήδη ως πολύτιμοι όμηροι στα χέρια της πολιτικής τάξης. Πιστεύουν φαίνεται μερικοί ότι, όπως η ελεημοσύνη των περαστικών οδηγών στα φανάρια εξασφαλίζει την καλοπέραση των μαφιόζων, που παραφυλάνε στις γωνίες, λίγες δεκάδες μέτρα μακρύτερα, έτσι και η βοήθεια των σαστισμένων εταίρων θα εξασφαλίζει επ' άπειρον την σιγουριά για την πληρωμή των εξόδων των κομματικών στρατών και των μηνιάτικων των ειδικών μισθολογίων και των εφήβων συνταξιούχων.

Πριν είναι πολύ αργά θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι η εξωτερική αλληλεγγύη θα επιδειχθεί αυτονόητα μόνον όταν αυτοί που θα την προσφέρουν θα έχουν πεισθεί για το γεγονός ότι η χώρα έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα και κάθε λογικό όριο εσωτερικής αναδιανομής. Μόνον όταν, αυτοί από τους Έλληνες που αντέχουν και δεν έχουν ακόμη γονατίσει θα έχουν επιδείξει τα ανώτατα όρια της δικής τους αλληλεγγύης, προς τους δικούς τους συμπολίτες. Οι ξένοι θα έρθουν, εάν χρειασθεί, για να βοηθήσουν έναν φίλο λαό να επιβιώσει και να ανακάμψει με όρους ορθολογικούς και όχι για να συντηρήσουν την ύπαρξη μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, όπου θα κυριαρχούν ο πολιτικός αμοραλισμός, η κακοδιοίκηση, η διαφθορά, η αδικία και οι ακραίες ανισότητες.

Και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό, που θα διαλύσει τις ψευδαισθήσεις αυτών που τόσο φιλόδοξα διεκδικούν να είναι αυτοί που θα διαχειριστούν πολιτικά το εγχώριο δράμα. Την παροχή της κάθε είδους μελλοντικής βοήθειας, από τα φάρμακα, -η συλλογή των οποίων ήδη προγραμματίζεται σιωπηρά για λογαριασμό μας-, μέχρι τα μεγαλόπνοα σχέδια Μάρσαλ, που θα συμβάλλουν στην επαναλειτουργία της οικονομίας μας, θα την ορίσουν την φορά αυτή οι ίδιοι οι φιλάνθρωποι δωρητές και θα την κατευθύνουν κατά την δική τους αποκλειστική κρίση και διακριτική ευχέρεια.

Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι κουτοπόνηροι θαμώνες των πάσης απόχρωσης κομματικών γραφείων να μην ονειρεύονται μάταια γενναιόδωρες αναθέσεις και υψηλά ποσοστά. Τα κορόιδα τελείωσαν. Αυτή τη φορά όχι τόσο μέσα, όσο, κυρίως, έξω από την χώρα.

buzz it!

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2012

-Έτσι μπορεί να μας σώσει ο πρόεδρος (λέμε τώρα)


Μην βιαστείτε, επειδή δεν αστειεύομαι. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σώσει, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή, την χώρα από την απόλυτη καταστροφή, εκεί όπου την οδηγεί η σύγχυση και ο ακραίος παραλογισμός, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Προς Θεού, δεν εννοώ να τον καλέσουμε να αναλάβει εκ νέου την διακυβέρνηση. Ας μην ζητάμε πολλά από έναν άνθρωπο που μας έχει ήδη δώσει τόσα.

Ο Κώστας Καραμανλής, όμως, θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια μικρή υπέρβαση, η οποία είναι βέβαιο ότι θα του εξασφαλίσει μια ακόμη πιο περίοπτη θέση στην εθνική μας ιστορία. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα χρειαστεί να κάνει πολλά και, το κυριότερο, αυτά τα λίγα που θα αναλάβει δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου, κουραστικά.

Φτάνει μόνο να λύσει την μακρά, επίμονη και για πολλούς ανεξήγητη σιωπή του, (ανεξήγητη, επειδή έχει να κάνει με σκοτεινούς και πέρα από τα ανθρώπινα λόγους υψηλής πολιτικής), και να μας διηγηθεί μια σειρά από σύντομες ιστορίες. Είναι κάτι που δεν θα πάρει περισσότερο από μια ώρα. Μετά θα μπορεί να αποσυρθεί και πάλι στο παρασκήνιο, που τόσο πολύ αγαπά και να συνεχίσει τις εκεί ποικίλες δραστηριότητές του. Εμείς θα υποσχεθούμε ότι δεν θα τον ξαναενοχλήσουμε. Ποτέ και για οιονδήποτε λόγο.


Να μας πει, λοιπόν, ο Κώστας Καραμανλής κάποια λίγα πράγματα από όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο δωδεκάμηνο της θητείας του. Και πιο συγκεκριμένα:

Να μας μεταφέρει, μέσες άκρες, το περιεχόμενο των τριών - τεσσάρων τελευταίων συνομιλιών του με τον Γιώργο Αλογοσκούφη, τον χειμώνα του 2008, και να μας πει ειλικρινά ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην αντικατάσταση (σιωπηρή παραίτηση;) του τελευταίου. Θα βοηθούσε ιδιαίτερα, μάλιστα, αν μπορούσε να θυμηθεί εάν τα βράδια, μετά τις συναντήσεις αυτές, έτρωγε λιγότερο ή περισσότερο από το κανονικό.

Να μας πει σε τι ήλπισε όταν αποφάσισε την αποπομπή (αποδοχή σιωπηρής παραίτησης;) του μέχρι τότε πανίσχυρου υπουργού του και, προς έκπληξη όλων, ανέθεσε την διαχείριση της οικονομίας (του δανεισμού με άλλα λόγια, διότι εκεί άρχιζε και τελείωνε ο κάθε "σχεδιασμός") στον, κατά κοινή ομολογία,  ανίδεο και ως εκ τούτου εξόχως κολακευμένο και υπάκουο Γιάννη Παπαθανασίου. Αν αυτό που προσδοκούσε δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, αλλά απλά και μόνο ένα θαύμα, ας μην διστάσει να το παραδεχθεί. Η υπηρεσία που θα μας προσφέρει θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Σχεδόν ανεκτίμητη. Θα ξέρουμε ότι τα θαύματα μπορεί μεν να είναι καλά, αλλά, συνήθως, δεν γίνονται.

Να μας μεταφέρει το περιεχόμενο της συνάντησής του με τον Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ, το καλοκαίρι του 2009, και να μας απαριθμήσει, -θα το θυμάται σίγουρα-, τον αριθμό των πιάτων που κατανάλωσε στο δείπνο του εκείνο το βράδυ. Αν δεν έφαγε καθόλου θα είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα οφείλονταν σε καταθλιπτική ανορεξία. Αν, όμως, κατέβασε τον περίδρομο θα ξέρουμε ότι είχε καταληφθεί από καταθλιπτική βουλιμία. Και στις δύο περιπτώσεις θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τα πράγματα.

Και το κυριότερο από όλα;

Να προσπαθήσει να περιγράψει με απόλυτη ειλικρίνεια τα συναισθήματα του, στο πολύ μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία συνάντησή του με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Προβόπουλο, μέχρι την στιγμή, λίγες μέρες ή ώρες μετά, που πήρε την μεγάλη απόφαση να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές της φυγής. Δεν χρειάζεται να αιτιολογήσει την απόφαση αυτή με ορθολογικούς όρους. Φτάνει να μας πει απλά και μόνο τι ένοιωθε. Φόβο; Τρόμο; Πανικό; Αίσθημα ασήκωτου βάρους; Τι απ' όλα; Μήπως όλα μαζί;

Αυτά τα πολύ λίγα. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά. Με τα πολύτιμα εφόδια που θα έχουμε αποκτήσει θα μπορέσουμε μέσα σε λίγες μέρες να κατανοήσουμε τι είναι στην πραγματικότητα το μνημόνιο, γιατί φτάσαμε στην ανάγκη γι' αυτό και τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Αν θα πρέπει να το κρατήσουμε ή να το καταγγείλουμε, δηλαδή. Προσωπικά εκτιμώ ότι θα αποφασίσουμε να το κρατήσουμε. Μετά θα διαλύσουμε τα απεχθή μέτωπα των καλών και των κακών, θα κάνουμε τις εκλογές μας στα γρήγορα και θα ξεκινήσουμε την εργώδη προετοιμασία για την επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών μας με τους εταίρους μας. Υπολογίζω ότι η τελευταία αυτή διαδικασία θα ξεκινήσει όχι αμέσως, όπως θέλει ο Σαμαράς, αλλά μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια και είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει επιτυχώς. Ακολούθως, θα ξανακάνουμε καινούργιες εκλογές και άλλα δέκα χρόνια μετά, όσα συμβαίνουν σήμερα θα αποτελούν μια κακή ανάμνηση, έναν εφιάλτη που σιγά σιγά θα σβήνει.

Φτάνει να θελήσει να μας βοηθήσει ο πρόεδρος. Μια ώρα από την ζωή του θα είναι μόνο.






υστ. Κανονικά, όλα αυτά που περιμένουμε να μας αποκαλύψει ο πρόεδρος θα έπρεπε να τα έχουμε ήδη βρει, καιρό τώρα, από μόνοι μας. Η δυσθεώρητη ανοησία του Γιωργάκη, όμως, -που έγκειται κυρίως στις γεμάτες αισιοδοξία πρόνοιες του για το καλό και ασφαλές μέλλον του δικομματισμού-, έκανε τους περισσότερους από εμάς να πιστέψουν ότι το ρολόι του χρόνου άρχισε να κτυπά μόλις τον Μάρτιο του 2010. Και όταν, δύο περίπου χρόνια μετά, ο αρχηγός ενός εκ των μικρών κομμάτων της πολιτικής μας σκηνής, ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, είπε την περίφημη και τόσο σοφή ρήση,

"Το μεγάλο πολιτικό μας λάθος είναι ότι επιτρέψαμε σε 23 μήνες να διαγραφεί από την μνήμη του ελληνικού λαού τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 6 χρόνια … … Αποτελεί δράμα για την κοινωνία η ρηχή πολιτική μνήμη",

ήταν ήδη πολύ αργά. Κανείς δεν τον πίστευε πλέον. Κυρίως, επειδή στην πραγματικότητα ο λαός δεν είχε πρόβλημα μνήμης. Θυμόταν, αντίθετα, πολύ καλά την ευωχία που έφερναν στα μπλόκα των αγροτών και στις δικαστικές έδρες οι πακτωλοί των τελευταίων δανεικών, με τα ιδιαίτερα χαμηλά, σχεδόν γερμανικά επιτόκια. Αν είχε ένα πρόβλημα ο λαός αυτός, αυτό ήταν πρόβλημα κατανόησης. Και, επιπλέον, δεν ευτύχησε ποτέ να μάθει πως αισθάνθηκε ο πρωθυπουργός του μετά από εκείνες τις κουραστικές και γεμάτες νούμερα με πολλά μηδενικά συναντήσεις του με τους τραπεζίτες.

Τον πρόεδρο Κώστα, όμως, είναι σίγουρο ότι θα τον πιστέψουν όλοι. Διατηρεί ακόμη αναλλοίωτη την φήμη ανθρώπου "έξω καρδιά" και δεν υπάρχει κανείς που δεν θα τον ήθελε στις παρέες του. Τα βράδια βεβαίως. Μετά την δουλειά.

buzz it!

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2012

-Παίρνουν χάπια







Το Νοέμβριο του 2009, στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς υπερίσχυσε συντριπτικά επί της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη και εκλέχτηκε πρόεδρος του κόμματος. Στο αμέσως επόμενο διάστημα η κοινή γνώμη υπέστη έναν καταιγισμό από κάθε λογής δημοσιεύματα. Σχόλια, άρθρα, αναλύσεις, εκτιμήσεις. Τι θα κάνει η Ντόρα; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της; Τι σχεδιάζει το επιτελείο της ψηλής; Ποια θα είναι η ηχηρή της απάντηση; Και πολλά, πολλά άλλα, σπουδαία και τρομακτικά.

Μια βδομάδα περίπου μετά το μεγάλο γεγονός συναντήθηκα με φίλο, ο οποίος τυχαίνει να γνωρίζει καλά και από χρόνια πρόσωπα και πράγματα στο περιβάλλον της αποτυχούσας κυρίας. "Τι κάνει, ρε συ, η Ντόρα", τον ρώτησα. "Παίρνει χάπια", ήταν η απάντηση. "Δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έγινε και παίρνει χάπια".

Και, μάλλον, κάπως έτσι πρέπει να ήταν. Η Ντόρα, ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού της, έπαιρνε χάπια και προσπαθούσε απορημένη να συνέλθει από την αναπάντεχη κατραπακιά.

Την ίδια στιγμή που τόσος πολύς κόσμος, έξω από το στενό της περιβάλλον, προσπαθούσε, -με την πολύτιμη συνδρομή και  του ακατάπαυστα μπουρδολογούντος Τύπου-, να προβλέψει και να μαντέψει τα επόμενα σχέδια του ακάματου και σατανικού πολιτικού μυαλού της. Σχέδια που θα καθόριζαν το προσωπικό της μέλλον, το μέλλον του κόμματος, της "παράταξης" και της πατρίδας.

Τελικά η Ντόρα συνήλθε, αλλά, από ότι φαίνεται, δεν κατάλαβε και πολλά. Μόλις έφυγε ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα, ξαναπήρε το ύφος της ηγετικής φιγούρας, που τόσο πολύ αρέσει στον λαό, έφτιαξε δικό της κόμμα, εξήγγειλε μια πολιτική που την έκανε να φαίνεται διαφορετική από τους άλλους, έσπρωξε, όπως όπως, δυο χρονάκια και όταν φτάσαμε στις πρόσφατες εκλογές πήρε το 2,55% που της αναλογούσε. Θα άρχιζε πάλι τα χάπια, αλλά την φορά αυτή οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα και έτσι έστειλε τον γιό της στην Συγγρού, να τα βρει με τον Μηταράκη, για την συμμετοχή της στο σωτήριο υπέρ πατρίδος Φιλοευρωπαϊκό Μέτωπο.

Ο πολύς κόσμος, έχει μια μυθική εικόνα για την πολιτική. Την θεωρεί μια απασχόληση απόμακρη, δύσκολη και, σε κάθε περίπτωση, άκρως εξειδικευμένη. Στα όρια του μύθου, του εξωτικού και, ίσως, ακόμη παραπέρα. Οι πολιτικοί, πιστεύει, δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κάτοχοι περίπλοκων μυστικών και μεθόδων, ταυτίζονται με την εξ ίσου ακαθόριστη έννοια του κράτους, που χειρίζονται και διακονούν. Οι πολιτικοί είναι αλλιώς.

Και όμως, οι πολιτικοί δεν είναι αλλιώς. Είναι συνηθισμένοι, άνθρωποι, όπως όλοι. Τόσο αυτοί, όσο και όσοι κινούνται στο περιβάλλον τους. Μικρές παρέες, που, όμως, κατάλαβαν έγκαιρα την αθώα απάτη και αντιλήφθηκαν ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι να είσαι αλλά να φαίνεσαι. Και, προπάντων, να συντηρείς την απόσταση. Ο απλός άνθρωπος βλέπει ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και τον πολιτικό που τον εκπροσωπεί. Ένα χάσμα γεμάτο από απροσπέλαστα μυστικά. Επιτυχία του πολιτικού είναι να διατηρεί αυτό το χάσμα αγεφύρωτο. Αν το καταφέρει δεν μένει ποτέ χωρίς δουλειά.

Σκεφθείτε τον Σαμαρά αυτές τις μέρες. Τηλεφωνεί σε φίλους από αμηχανία. "Τι γίνεται ρε συ;" "Τι να γίνει, ξέρω γω; Χαμός".

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος κάνει πολιτικές επαφές)

Κλείνεται στο γραφείο του με κάποιους κολλητούς και κοιτούν ο ένας τον άλλον σε κατάσταση πανικού; "Τι λέμε τώρα; Πέστε κάτι ρε, περιμένουν οι δημοσιογράφοι απέξω".

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος συσκέπτεται με το στενό του επιτελείο)

Του ξεφεύγει μια ανοησία, στην προσπάθεια του να ξεγλυστρίσει από μια απρόβλεπτη εξέλιξη και μετά σπάει το μυαλό του να βρει πως θα τα μπαλώσει. Στα τηλεπαράθυρα οι "αναλυτές" οργιάζουν, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την "νέα παράμετρο" στο πολιτικό παίγνιο.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος αρχίζει σταδιακά την εφαρμογή του μυστικού "plan B" του στρατηγικού του σχεδιασμού)

Επιλέγει τον αρχιστράτηγο Ψωμιάδη σαν υπερόπλο κατά του επελαύνοντος Τσίπρα, επειδή, πολύ απλά, τόσο τον κόβει.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι, δεν μπορεί, ο πρόεδρος έχει τον λόγο του, που είναι σοβαρός, πλην ανεξιχνίαστος)

Χάνει τις εκλογές παταγωδώς για άλλη μια φορά και συντρίβεται.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος μπήκε στο μάτι των Αμερικάνων πριν προλάβει να καλύψει τα νώτα του με τους Ρώσους)

Τέλος, εξαφανίζεται από την δημόσια σκηνή και αρχίζει να παίρνει χάπια.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος σχεδιάζει σε συνθήκες στοχαστικής απομόνωσης το επόμενο βήμα του και οι δημοσιογράφοι πλευρίζουν διακριτικά τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, -αυτούς που κάνουν βάρδιες για να του αλλάζουν τις κομπρέσες στο μέτωπο-, μήπως και αποσπάσουν τίποτε μυστικά και αποκλειστικότητες)

Στο μεταξύ η ιστορία συνεχίζει τον δρόμο της, μέσα από μια διαδοχή τυχαίων γεγονότων και ατυχημάτων. Πολύ αργότερα, χρόνια μετά, οι καθαρίστριες των μεγάλων γραφείων βρίσκουν τα άδεια κουτιά με τα χάπια και, ανυποψίαστες, τα πετούν στον κάδο της ανακύκλωσης. Οι καθαρίστριες δεν γράφουν ποτέ την ιστορία.

Φευ, η πολιτική, τελικά, είναι τόσο απλή όσο και η ίδια η ζωή. Όταν κάποιος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον διαδικαστικό τρόπο με τον οποίο συντονίζεται μια παρέα, μια ομάδα ανθρώπων ή μια χώρα, έχει ήδη αρχίζει να την ακουμπά. Όταν σε αυτόν τον τρόπο εντοπίσει λάθη και ανακολουθίες και σχηματίσει μέσα στο μυαλό του ένα άλλο, διαφορετικό μοντέλο για την οργάνωση και την δράση, σκέφτεται ήδη πολιτικά. Και όταν αποφασίσει να παρέμβει ο ίδιος, για να εφαρμόσει στην πράξη το δικό του πρότυπο, έχει κιόλας γίνει πολιτικός. Τα δύο πρώτα τα έχουν κάνει χιλιάδες από όλους εμάς, τους απλούς παρατηρητές των πραγμάτων. Το τρίτο και πιο αποφασιστικό βήμα, όμως, σταματάει μπροστά σε αυτό το αγεφύρωτο χάσμα, για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω.

Η χώρα διαθέτει σήμερα ένα ανεξάντλητο δυναμικό από ανθρώπους ικανούς, τίμιους, σπουδαγμένους και πρόθυμους. Ανθρώπους με γνήσιο όραμα και, σε πολλές περιπτώσεις, αίσθημα αυτοθυσιαστικής ανιδιοτέλειας. Ανθρώπους που μέσα στο μυαλό τους έχει ήδη σχηματιστεί αυτό το άλλο, το διαφορετικό μοντέλο για την λειτουργία της κοινωνίας μας. Όμως, όλοι αυτοί σταματούν περιδεείς μπροστά στο χάσμα. Θα μπορούσαν να κάνουν μια δρασκελιά μόνο και να το περάσουν. Επειδή τόσο λίγο χρειάζεται. Αλλά σταματούν περιδεείς. Επειδή πιστεύουν ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες των προστατευμένων από αυστηρές γραμματείς πολιτικών γραφείων συμβαίνουν πράγματα εξώκοσμα, που δεν τα έχουν σκεφθεί και που ανήκουν σε μια άλλη απροσπέλαστη σφαίρα. Ενώ, στην πραγματικότητα, αυτοί που βρίσκονται εκεί μέσα δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να κοιτάζονται αμήχανα και να παίρνουν χάπια. Περιμένοντας κάποιο λυτρωτικό φύσημα του αέρα ή απλά το επόμενο και, ίσως, μοιραίο ατύχημα.

Μια ομάδα απλών, καθημερινών ανθρώπων. Επαγγελματιών που έστησαν και οργάνωσαν μια δική τους δουλειά και πέτυχαν. Δασκάλων που δίδαξαν και ευτύχησαν να αξιωθούν την άδολη αγάπη των μικρών μαθητών τους. Δημοσίων υπαλλήλων που υπηρέτησαν με συνείδηση πίσω από ένα γραφείο και κέρδισαν την εκτίμηση των πολιτών. Και πολλών άλλων. Μια τέτοια ομάδα θα μπορούσε σήμερα να οδηγήσει πολύ καλύτερα την χώρα από όλο αυτό τον εσμό των πανικόβλητων "επαγγελματιών της πολιτικής", που στέκονται φτηνά μυθοποιημένοι, ως δήθεν έμπειροι και ειδικοί, απέναντι στην απελπισμένη κοινωνία, έχοντας σαν πρώτη προτεραιότητα, πριν από οτιδήποτε άλλο, να κρατήσουν το χάσμα που τους προστατεύει αγεφύρωτο.

Η πολιτική είναι τόσο απλή όσο και η ίδια η ζωή. Δεν είναι παιχνίδι με σκοτεινά μυστικά. Η τάξη των διεφθαρμένων τρέμει μπροστά στην ιδέα ότι στο τέλος κάποιοι συνηθισμένοι άνθρωποι θα βγουν στο προσκήνιο, επειδή θα αντιληφθούν ότι τα υπουργεία και τα κράτη διοικούνται, λίγο πολύ, όπως οι νοικοκυρεμένες, μικρές επιχειρήσεις. Με σκληρή δουλειά, καθαρά λογιστικά βιβλία, εφαρμογή των συμφωνιών των εταίρων και του καταστατικού τους. Πανικοβάλλεται μπροστά στην ιδέα της απομυθοποίησης της ιδιότητας της και του ανταγωνισμού που θα ακολουθήσει.

Η κοινωνία, όμως, πρέπει τώρα, επειγόντως, να βγάλει αυτούς τους ανθρώπους μπροστά. Κανένα πρόβλημα. Η κ. Μέρκελ και οι άλλοι θα συγχωρήσουν την στιγμιαία αμηχανία τους, στις πρώτες επίσημες συναντήσεις. Δεν μπορεί παρά να θυμούνται κι αυτοί τα πρώτα δικά τους βήματα. Όταν, όμως, τελειώσουν οι ενοχλητικές τυπικότητες του πρωτοκόλλου, η κ. Μέρκελ θα έχει να μιλήσει για δουλειές με ανθρώπους που ξέρουν από δουλειές, επειδή έγινε κάποτε να ασχοληθούν και με τις δικές τους. Και θα το εκτιμήσει. Και ξαφνικά θα αντιληφθούμε όλοι ότι τόσο καιρό δεν χρειαζόμασταν όσο νομίζαμε την εξωτική πολιτική εμπειρία και τις υπηρεσίες της κ. Μπακογιάννη.

buzz it!

Σάββατο, Μαΐου 05, 2012

-Η προτελευταία πράξη


Εκτός από τους πάσης φύσεως φανατικούς των κομμάτων και τους ανόητους, οι περισσότεροι σκεπτόμενοι  Έλληνες το νοιώθουν ήδη. Οι εκλογές που έρχονται δεν θα είναι αυτές που θα σηματοδοτήσουν το σταμάτημα της κατηφόρας και την αντιστροφή της πορείας της χώρας. Δεν θα είναι καν αυτές που θα μας εισάγουν στην τελευταία πράξη του δράματος. Η κυριακάτικη λαϊκή ετυμηγορία θα μας οδηγήσει απλά σε ένα μεταβατικό στάδιο. Σε μια περίοδο προετοιμασίας, για την ορμητική έλευση του λαϊκίστικου σκοταδισμού, που θα σαρώσει στο πέρασμα του τα πάντα και θα δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες αξιακού κενού, οι οποίες θα επιτρέψουν τον ριζικό επανασχεδιασμό του αποτυχημένου κοινωνικού μας μοντέλου.

Τα μέλη του δικομματισμού δεν θα παρουσιάσουν σπουδαίες επιδόσεις την Κυριακή το βράδυ. Ο εκβιασμός που άσκησαν όλο αυτό το διάστημα στην κοινωνία δεν φαίνεται ότι θα αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θα έχει αρκέσει, ωστόσο, για να εξασφαλίσει από κοινού στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ένα ποσοστό που κατά πάσα βεβαιότητα θα ξεπερνά ελαφρά το 45% του εκλογικού σώματος. Με την επίδοση αυτή, και χάρη στον ιδιαίτερα γενναιόδωρο εκλογικό νόμο, τα δύο κόμματα θα αποκτήσουν μια ευρύτατη πλειοψηφία κοινοβουλευτικών εδρών και εκ των πραγμάτων, παγιδευμένα στην ίδια την προεκλογική ρητορική τους, θα αναγκασθούν να σχηματίσουν συμμαχική κυβέρνηση. Η πιθανότητα πρόκλησης νέων εκλογών, για την απόκτηση αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, είναι σχεδόν μηδενική και πρέπει να αποκλεισθεί απολύτως. Τυχόν πρόκριση μιας τέτοιας ακραίας τυχοδιωκτικής επιλογής θα εξοργίσει τον λαό και θα προκαλέσει μάλλον την καταστροφή παρά την ωφέλεια αυτού που θα έχει τη ατυχή έμπνευση.

Η αναγκαστική συμβίωση των δύο αντιπάλων δεν θα είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνονται την πολιτική τους παρουσία, -αποκλειστικά ως κατοχή και νομή της εξουσίας-, θα οδηγήσει στην μοιρασιά του κράτους-λάφυρο ανάμεσα στους δύο στρατούς. Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος θα σημαίνει ότι ο, ούτως ή άλλως στοιχειώδης, έλεγχος των υπουργικών φέουδων της πελατοκρατίας θα περιοριστεί στην μισή έκταση του κρατικού μηχανισμού. Η μάλλον απίθανη επιλογή Παπαδήμου ή μιας λύσης τύπου Παπαδήμου θα έχει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα, μια και θα καταργήσει πλήρως κάθε έννοια συντονισμού και συλλογικής κυβερνητικής δράσης.

Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι θα συνεχίσουν τον κλεφτοπόλεμο  με την τρόικα, ψηφίζοντας διαρκώς νέα και μη εφαρμόσιμα νομικά εκτρώματα και προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο και να ματαιώσουν κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση, που θα απειλεί την τριτοκοσμικού τύπου πολιτική ισχύ τους. Το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, άλλωστε, δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με τα ευρωπαϊκά πολιτικά ήθη και τις δυτικού τύπου μορφές διακυβέρνησης. Οι υποκριτικές, αγωνιώδεις κραυγές για την ανάγκη παραμονής της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παραμονή την οποία τα δύο "μεγάλα" κόμματα δήθεν επιδιώκουν και εγγυώνται, αποτελούν φτηνά μόνον τεχνάσματα. Για το ακραία διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα η Ευρώπη δεν είναι, στην φάση αυτή, τίποτε περισσότερο από τις ανοικτές γραμμές χρηματοδότησης, που κρατούν ζωντανή την λειτουργία του κράτους και παρέχουν χρόνο για κάποιες εξελίξεις που θα επιτρέψουν την σταθεροποίηση του. Στον βαθμό που κάποιοι από τους πολιτικούς μας είναι σε θέση να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να επιχειρήσουν έστω και ένα στοιχειώδη σχεδιασμό η προοπτική αυτή ισοδυναμεί με την δυνατότητα τους να είναι αυτοί που θα χειριστούν επ' ωφελεία τους την ομαλή μετάβαση στην δραχμή.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, των "υπεύθυνων ευρωπαϊκών  δυνάμεων", που σταδιακά θα εγκαταλείπεται από τους ξένους δανειστές, θα καταρρεύσει πριν από την εκπνοή του 2012, μέσα σε κλίμα ακυβερνησίας, κοινωνικής αναταραχής και ασυγκράτητης λαϊκής οργής και η χώρα θα οδηγηθεί και πάλι σε εκλογές, στις οποίες, την φορά αυτή, θα κυριαρχήσουν απόλυτα οι αντιμνημονιακές δυνάμεις. Πολλά από τα στελέχη των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων, που θα δουν τα ποσοστά τους κυριολεκτικά να καταρρέουν, θα έχουν ήδη συμπαραταχθεί με αυτές, ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλίσουν την πολιτική τους σωτηρία. Μια ολόκληρη χώρα θα τρέφεται και θα κινητοποιείται από ένα απλοϊκό ψέμα, αυτό της κατάργησης του μνημονίου, που δήθεν ευθύνεται για τα δεινά των ελλήνων, αρνούμενη να αποδεχθεί την πολύ διαφορετική αλήθεια.

Υπό την αντιμνημονιακή της διακυβέρνηση η Ελλάδα θα ισοπεδωθεί πλήρως σε διάστημα μικρότερο του εξαμήνου. Η ανέχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού θα καταστήσει την χώρα μη ασφαλή και θα διαλύσει και τις τελευταίες αυταπάτες των προνομιούχων τάξεων που θα έχουν απομείνει, για την διατήρηση των πλεονεκτημάτων τους σε βάρος των πολλών. Έτσι, κάθε μορφή αντίστασης θα εγκαταλειφθεί και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα αμήχανης οργής, που δεν θα ξέρει προς τα που θα πρέπει να στραφεί, η κοινωνία θα ειρηνεύσει και θα επανενταχθεί οργανικά στον φυσικό της χώρο, αυτόν της Βαλκανικής, από τον οποίο είχε αποσπασθεί πολιτικά μετά τον πόλεμο, χωρίς, όμως, την ταυτόχρονη πολιτισμική της απομάκρυνση. Η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ε.Ε.. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι Ευρώπη δεν είναι μόνον οι πλούσιες κεντροευρωπαϊκές χώρες και ότι δύο από τις πλην ημών χώρες της Βαλκανικής ανήκουν ήδη από καιρό σ' αυτήν, με όλες τις υπόλοιπες να ελπίζουν και να περιμένουν την ένταξη τους στο μέλλον. Οι χώρες αυτές, εθισμένες στην φτώχια του σοσιαλιστικού τους παρελθόντος, δεν έτρεφαν ποτέ την ημέτερη γελοία αυταπάτη της ταχύτατης οικονομικής τους σύγκλισης με τις προηγμένες δημοκρατίες της δύσης, αφού οι πληθυσμοί τους δεν τροφοδοτήθηκαν ποτέ με το αφελές ιδεολόγημα που θέλει τον πλούτο και την οικονομική ευημερία να είναι αναφαίρετο "δικαίωμα" των περιούσιων λαών, χορηγούμενο ανεξάρτητα από την χρηστή διακυβέρνηση, την συλλογική δράση σε περιβάλλον κοινωνικής δικαιοσύνης, την σκληρή εργασία, την τεχνολογική πρόοδο, και την παραγωγικότητα.

Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι πλέον, σε καμία περίπτωση, δυνατόν να αποφευχθούν. Επειδή, πέρα από κάποια ψελλίσματα για τους πραγματικούς λόγους, -ψελλίσματα που ελάχιστα αγγίζουν και διαμορφώνουν την συλλογική μας άποψη-, η εγκατάσταση της οικονομικής κρίσης έχει βολικά αποδοθεί, σχεδόν από όλους, στην σκληρή λιτότητα, που μας επιβλήθηκε από έξω και στην ύφεση και το έλλειμμα ανάπτυξης που προκάλεσε η εφαρμογή του μνημονίου. Οι ατομικές και συλλογικές ευθύνες για την οικονομική χρεοκοπία, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο αναγνωρίζονται, βέβαια, αόριστα. Πλην όμως μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και παραγνωρίζονται, με την βολική υιοθέτηση ενός πλήρως αυθαίρετου δόγματος.

Σύμφωνα με αυτό, το 2009 - 2010 η χώρα είχε τις δυνατότητες να ξεπεράσει την "προσωρινή" της κρίση αν συνέχιζε να δανείζεται, για να καλύπτει απρόσκοπτα τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες ευημερίας του πληθυσμού, ενώ την ίδια στιγμή τα κολοσσιαία ελλείμματα και η εξυπηρέτηση του ήδη τεράστιου δανεισμού θα μπορούσαν να καλυφθούν από μια θεωρητική, σχεδόν στα όρια του μύθου, "ανάπτυξη", και από τις εξίσου μυθικές προσόδους που θα επέφερε η επικερδής εκμετάλλευση της "δημόσιας περιουσίας" και των διαφόρων "συγκριτικών πλεονεκτημάτων", -έτσι γενικώς και αορίστως-, της χώρας. Την "δυνατότητα" αυτήν μας την στέρησε η συμπαιγνία της Ε.Ε και του ΔΝΤ, που κατάφεραν να εξαπατήσουν ή να εξαγοράσουν, (καθείς μπορεί να προτιμήσει όποια από τις δύο εκδοχές του ταιριάζει), τον αφελή και ανίκανο πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Η συμπαιγνία αυτή πήρε μόνιμη νομική μορφή με τα περίφημα μνημόνια και συνεχίζεται με τους εκβιασμούς που, μέσω αυτών, εξακολουθούν να ασκούν σε βάρος μας οι εχθροί της Ελλάδας. Η κατάργηση, άρα, των μνημονίων και η επιστροφή στον δανεισμό, την φορά αυτή όχι από τις κακές αγορές αλλά με πιθανό όχημα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, -που όμως κανείς δεν την ρώτησε-, θα επιτρέψει την άμεση αντιστροφή της κατάστασης. Ασφαλώς, απαραίτητο προαπαιτούμενο όλων αυτών είναι η πλήρης αποκατάσταση των χαμένων εισοδημάτων και η επαναφορά των αυξητικών ρυθμών που αυτά απολάμβαναν την τελευταία δεκαετία.

Είναι απίστευτο, αλλά αυτή η ασύλληπτα παιδαριώδης και απλοϊκή φαντασιακή κατασκευή εμπνέει "προγράμματα" κομμάτων, λόγους πολιτικών και γραφίδες μεγαλοδημοσιογράφων και αναλυτών και οδηγεί, δύο χρόνια τώρα, μια ολόκληρη χώρα σε μια ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη απομάκρυνση από την λογική και σε έναν αυτοκαταστροφικό παροξυσμό.

Κανείς ποτέ δεν εξήγησε στον λαό ότι, στην πραγματικότητα, οι δανειστές μας δεν μας επιβάλλουν το παραμικρό. Απλά, δεν μας δανείζουν πλέον όσο οι ίδιοι θα θέλαμε. Και αυτό είναι απόλυτο και αυτονόητο δικαίωμα τους. Και ότι οι δήθεν επιβαλλόμενες από αυτούς, μεταρρυθμίσεις, δεν είναι τίποτε άλλο από αλλαγές στην διοίκηση και το οικονομικό μας μοντέλο, που σχεδόν οι πάντες παραδέχονται ότι θα έπρεπε ήδη από δεκαετίες να έχουν γίνει από εμάς τους ίδιους. Η συμπερίληψη τους στο διαβόητο μνημόνιο οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στην μνημειώδη ανικανότητα και αναξιοπιστία των πολιτικών μας ελίτ, οι οποίες αφενός δεν ήταν σε θέση να τις σχεδιάσουν και αφετέρου δεν μπορούσαν να προσφέρουν καμία απολύτως εγγύηση για την ορθή εφαρμογή τους.

Η δαιμονοποίηση λοιπόν του απλούστατου και αυτονόητα αναγκαίου μας οδηγεί στην πλήρη αποκοπή μας από την αμείλικτη πραγματικότητα. Οι "αντιμνημονιακοί" θέλουν να "φύγει το μνημόνιο" για να σταματήσει η ύφεση και η πίεση στους μισθούς και στα εισοδήματα. Είναι απόλυτα προφανές, όμως, ότι χωρίς το μνημόνιο οι μισθοί και τα εισοδήματα θα καταρρεύσουν αυτομάτως. Η δε ύφεση θα πάρει την μορφή της μαζικής καταστροφής και αυτού του λιγοστού εναπομείναντος πλούτου.

Από την άλλη μεριά οι λεγόμενοι "μνημονιακοί", αυτοπαγιδευμένοι στην υποκριτική τους ρητορική, -που μόνο στόχο είχε την απόκρυψη των ευθυνών τους για την πτώχευση της χώρας-, διακηρύσσουν ότι θα εφαρμόσουν το μνημόνιο, όχι επειδή πρέπει και το θέλουν, αλλά στο πλαίσιο ενός εκβιασμού που τους ασκείται από έξω. Ταυτόχρονα μας εγγυώνται και την σύντομη έξοδο από αυτό. Άλλος σε δύο και άλλος σε τρία χρόνια. Διότι και για την δική τους αφήγηση, το μνημόνιο είναι αυτό που ευθύνεται για την πτώση των εισοδημάτων και την καθήλωση της χώρας σε δραματική ύφεση.

Καλούν έτσι τον λαό να υποστεί την εφαρμογή ενός προγράμματος, -που οι ίδιοι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους θεωρούν ακατάλληλο και επιβαρυντικό-, επειδή έτσι επιθυμούν οι ανάλγητοι ξένοι, που μας έχουν προσωρινά στο χέρι. Με την τακτική αυτή δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από του να ενισχύουν τους "αντιμνημονιακούς" αντιπάλους τους και, παράλληλα, να καθιστούν αδύνατη την από μέρους τους άσκηση των αναγκαίων πολιτικών. Πετυχαίνουν βέβαια να ελαφρύνουν την θέση τους προσωρινά, ενοχοποιώντας ενώπιον του ακροατηρίου της κοινωνίας κάποιους τρίτους, εκτός της χώρας, όχι όμως χωρίς να καταβάλλουν το αναλογούν τίμημα. Που δεν είναι άλλο από την χρέωση σε αυτούς της υποτέλειας, για την οποία με την σειρά τους τους κατηγορούν, προσποριζόμενοι σημαντικά πολιτικά οφέλη, οι αμιγώς "αντιμνημονιακοί" "πατριώτες".

Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα των εκλογών θα αφορά την προτίμηση μας για τον χρόνο έλευσης της απόλυτης καταστροφής. Καλούμεθα να αποφασίσουμε αν την θέλουμε τώρα ή αν προτιμάμε να την αναβάλλουμε για αργότερα, μετά την παρεμβολή του διαστήματος της παρωδίας της ιστορικής "εθνικής συνεννόησης" των μαφιόζικων οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η απάντηση του καθενός θα εξαρτηθεί από την προσωπική του αντοχή και την γενναιότητα με την οποία μπορεί να στέκεται μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής. Πιστεύω ότι αυτή η γενναιότητα λείπει από τούς περισσότερους και ότι το μεσοδιάστημα της Σαμαροβενιζελικής συγκυβέρνησης δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ένα είναι βέβαιο, όμως. Πολλοί λίγοι θα είναι αυτοί που θα επιλέξουν με ελαφριά καρδιά και, προπάντων, με ελπίδα για κάτι καλύτερο. Οι συντριπτικά περισσότεροι θα φθάσουν στην κάλπη συρόμενοι και αναστατωμένοι. Ακόμη και αυτοί που επιμένουν να κρατούν το κεφάλι βαθιά βυθισμένο στην άμμο ξέρουν ήδη καλά μέσα τους ότι αυτή η δυσάρεστη ιστορία δεν πρόκειται να τελειώσει χωρίς κάποια βαριά τιμωρία και κόστος, χωρίς κάποιας μορφής βαρύ μνημόνιο. Το εάν θα είναι αυτό των δανειστών μας ή κάποιο άλλο, που θα συνταχθεί μετά από έναν δικό μας, ειλικρινή και λυτρωτικό διάλογο, δεν θα το κάνει λιγότερο επώδυνο, δεν θα μειώσει ιδιαίτερα την ένταση του.

Χωρίς την πολύτιμη συνδρομή των εταίρων μας η χώρα θα ήταν ήδη βυθισμένη στην δίνη ενός εμφυλίου πολέμου. Μας βοήθησαν γενναιόδωρα να αποφύγουμε την φρικτή αυτή προοπτική. Φαίνεται, όμως, ότι εμείς αποφασίσαμε να αρνηθούμε την βοήθεια τους και να προκαλέσουμε μόνοι την έλευση της συμφοράς. Καλή ψήφο σε όλους.

buzz it!

Τρίτη, Μαΐου 01, 2012

-Οι γεμάτες ταβέρνες της Πρωτομαγιάς



Όταν κάποιοι ξεπερνούν ένα όριο και φτάνουν να ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια τα φιλελεύθερα δόγματα παύουν να έχουν νόημα και αυτό που θέλουμε αφελώς να ονομάζουμε καπιταλιστική και ανοικτή οικονομία ευκαιριών μετατρέπεται απλά σε κτηνώδη ανθρωποφαγία.

Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο κριτήριο ίσως να αποτελεί (ακόμη) μέρος μιας συμβολικής και με στοιχεία υπερβολής περιγραφής της κατάστασης της χώρας. Το πραγματικό όριο, η υπερπήδηση του οποίου μπορεί να πιστοποιήσει την ανεπάρκεια του συστήματος αξιών μας και την αποτυχία της κοινωνίας μας, είναι αυτό που αν κάποιος από εμάς ξεπεράσει θα αναγκαστεί να απαλλοτριώσει την ίδια την αξιοπρέπειά του. Όχι για την απόκτηση πρόσθετων προσόδων και απολαύσεων. Αλλά προς χάριν της επιβίωσης και μόνον. Και είναι εδώ που τόσο τραγικά υστερούμε.

Επειδή αυτό το ασφαλές όριο όχι μόνον δεν το εγγυηθήκαμε ο ένας στον άλλον αλλά, πολύ περισσότερο, δεν μπήκαμε στην διαδικασία να το αναζητήσουμε και να το προσδιορίσουμε σε συλλογικό επίπεδο.

Κάθε φορά που η ολίγιστη και ανεύθυνη πολιτική μας ηγεσία ανακοινώνει νέα οριζόντια μέτρα, -επειδή έτσι αντιλαμβάνονται οι κομματάνθρωποι την δικαιοσύνη, ως όμοιο χειρισμό ανόμοιων πραγμάτων-, κάθε φορά που σχεδιάζουμε και ενεργούμε σκεφτόμενοι το μέρος και όχι το όλον, ένας αριθμός από τους πλέον αδύναμους συμπολίτες μας περνάει στο περιθώριο της χαμένης αξιοπρέπειας. Οι υπόλοιποι δεν ενοχλούνται, όσο θα έπρεπε τουλάχιστον, επειδή οι ίδιοι δεν γίνονται φτωχοί, αλλά απλά λιγότερο πλούσιοι. Και επειδή μπορούν να συνεχίσουν να πηγαίνουν στις ταβέρνες την πρωτομαγιά. Χωρίς, όμως, να σκέφτονται για πόσο ακόμη.

Το βασικό καπιταλιστικό δόγμα που θέλει "τον καθένα να έχει και να απολαμβάνει τόσα, όσα του επιτρέπουν οι δυνάμεις και η αξία του" μπορεί να ισχύσει μόνον όταν έχουν εξασφαλισθεί για όλους, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, τα βασικά δικαιώματα. Και πάνω από όλα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.

Ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται για λόγους αρχών, θα πρέπει οπωσδήποτε να επιδιώκεται για λόγους σκοπιμότητας. Επειδή θα ήταν παιδαριωδώς αφελές να πιστέψουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να κρατήσει για καιρό τις ειρηνικές ισορροπίες και την ικανότητα δημιουργίας, όταν αδιαφορήσει για την πολυδιάσπασή της και την αποξένωση των μελών της. Όταν παραμελήσει την θεραπεία του αισθήματος αδικίας. Το κοινωνικό περιθώριο μπορεί να μας φαίνεται σιωπηλό και ανίσχυρο αλλά ποτέ δεν μένει ανενεργό. Γίνεται το γόνιμο έδαφος όπου επωάζεται υπόγεια το αυγό του φιδιού. Και όταν αυτό πλέον ωριμάσει και εκκολαφθεί είναι συνήθως πολύ αργά για όλους.

Αν ήμασταν λοιπόν πραγματική κοινωνία θα έπρεπε στο ξέσπασμα αυτής της κρίσης να θέσουμε μια και μόνη απόλυτη προτεραιότητα. Αυτήν του προσδιορισμού του ορίου της διατήρησης της αξιοπρέπειας. Και θα έπρεπε να κάνουμε ότι ήταν δυνατόν για να μην επιτρέψουμε το πέρασμα κανενός κάτω από αυτό.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι παράδοξο το θέαμα των γεμάτων ταβερνών της πρωτομαγιάς. Επειδή αντί να ασκούμαστε στην περισυλλογή αναζητούμε αδιάφοροι την αμεριμνησία και την χαλάρωση. Όσοι από εμάς ακόμη μπορούμε. Και για όσο καιρό μπορούμε.

buzz it!