Πέμπτη, Φεβρουαρίου 16, 2012

-Η Ευρώπη θέλει. Χρειάζεται όμως συνομιλητές.



Όσο βαθαίνει η πολιτική κρίση, -η οικονομική είναι δεδομένη και θα μας συντροφεύει δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμη-, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η συγκάλυψη της βαθύτατης ανεπάρκειας και ιδιοτέλειας των μελών του πολιτικού συστήματος. Και του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η παραμονή τους στο τιμόνι της χώρας.

Οι κομματάνθρωποι, στο σύνολο τους, ενδιαφέρονται ελάχιστα για την σωτηρία της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Το ζήτημα τους αγγίζει, αποκλειστικά και μόνο, στον βαθμό που μια ενδεχόμενη καταστροφή μπορεί να επισύρει συνέπειες και για τους ίδιους. Για τις προσωπικές τους καριέρες και την ζωή των οικογενειών τους. Γι' αυτό και οι κόκκινες γραμμές, πίσω από τις οποίες κάθε φορά οχυρώνονται, αφορούν πρώτα και πάνω από όλα την, με κάθε κόστος, διατήρηση και διασφάλιση της δικής τους εξουσίας.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο εδώ και δύο χρόνια μέμφεται, με φτηνά ηθικολογικά ψελλίσματα, τους ευρωπαίους εταίρους μας. Προετοιμάζεται για την καταστροφή και κτίζει την κιβωτό ασφαλείας, στην οποία θα βρει φιλόξενο καταφύγιο, στα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν τον κατακλυσμό.

Προσάπτουμε στους συμμάχους μας, και κυρίως στους Γερμανούς, ότι, στην πραγματικότητα, νοιάζονται πολύ λίγο για την σωτηρία της χώρας μας. Και ότι, επί δύο συνεχή χρόνια δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από του να επιχειρούν να απομονώσουν την "ελληνική ειδική περίπτωση" και να ασφαλίσουν την οικονομική τους ζώνη από τις συνέπειες της "προαποφασιμένης" και "προσεκτικά σχεδιασμένης" χρεοκοπίας μας.

Η ελληνική πολιτική τάξη, που μέμφεται γι' αυτό τους Ευρωπαίους εταίρους, δεν έπαψε, όλο αυτό το διάστημα, να κάνει συστηματικά, στο δικό της πεδίο, ακριβώς το ίδιο, εις βάρος της χώρας και των πολιτών της. Να προετοιμάζει το δικό της οχυρό, την δική της ασπίδα προστασίας για την κρίσιμη στιγμή της έκρηξης.

Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι, το σύνολο των λαμβανόμενων μέτρων και των επιδιωκόμενων μεταρρυθμίσεων, υπήρξαν αποτέλεσμα έξωθεν επιβολής, από τις κακές δυνάμεις των δανειστών. Πάνω στην δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, που με πόνο ψυχής αλλά, φευ, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία πάντα στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα από τον ακαριαίο θάνατο. Την ίδια στιγμή, η ίδια αυτή ηγεσία, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, -που η ίδια δεν πίστευε-, στον ανήμπορο λαό.

Όσο η οικονομική κρίση βάθαινε, τόσο περισσότερο ο αμήχανος και πανικόβλητος πληθυσμός ενσωμάτωνε υποσυνείδητα την παιδαριώδη αυτή θεώρηση. Σήμερα, ακόμη και κάποιοι από τους πολίτες που, χωρίς να περιμένουν νουθεσίες και υποδείξεις από το εξωτερικό, είχαν από καιρό πεισθεί για την επείγουσα ανάγκη της ριζικής μεταρρύθμισης των άρρωστων, τριτοκοσμικών δομών της χώρας, φτάνουν και αυτοί να αποδίδουν, σε κάποιο βαθμό, την ενδεχόμενη κατάρρευση στα λάθη, τις παραλείψεις και, ίσως ακόμη και τις δόλιες προθέσεις της κ. Μέρκελ.

Αυτό που ξεκάθαρα προκύπτει είναι ότι, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα την δική του επιβίωση, -με την προσπάθεια διατήρησης ερεισμάτων στο εσωτερικό μέτωπο και την μεθοδική προετοιμασία των εχθρών, στους οποίους θα επιχειρήσει να επιρρίψει την ευθύνη μετά την πτώση της χώρας-, υπονόμευσε καταλυτικά την όποια αποτελεσματικότητα των προσπαθειών σωτηρίας. Και, ακυρώνοντας τα όποια θετικά στοιχεία του περίφημου μνημονίου, άφησε διαθέσιμα στον συγχυτικό δημόσιο διάλογο μόνο τα σημεία εκείνα που είχε φροντίσει η ίδια έγκαιρα να δαιμονοποιήσει.

Το κακοσχεδιασμένο παιχνίδι δεν είχε επιτυχή κατάληξη. Η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή είναι εξοπλισμένη με ικανά αποθέματα ορθολογισμού και τεχνοκρατικής επιμέλειας και, σε αντίθεση με αυτό που πίστεψαν οι μικροαπατεώνες της δικής μας ετοιμόρροπης παράγκας, δεν διαθέτει τις απεριόριστες δόσεις ευπιστίας, τα περιθώρια εξαγοράς και τις μειωμένες αντιστάσεις του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Επιπλέον, τα χρήματα που καλείται να διαθέσει σε αυτήν την ριψοκίνδυνη ζαριά είναι τόσο πολλά, που σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν την συνέχιση μιας επιπόλαιας προσέγγισης του προβλήματος.

Σήμερα, τα δύο ιστορικά κυρίαρχα κόμματα σύρονται στην κυριολεξία στην άνευ όρων παράδοση τους στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Όχι πλέον ως συνεργάτες, σε μια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας, -έναν ρόλο που τα ίδια επίμονα αρνήθηκαν-, αλλά ως ταπεινοί εντολοδόχοι, για την αναγκαστική εκτέλεση ενός έξωθεν επιβαλλόμενου και, για τον λόγο αυτό, εν πολλοίς ακατανόητου για τις ευρείες λαϊκές μάζες βίαιου εκσυγχρονισμού.

Είναι όμως πολύ αργά. Οι υπογραφές και οι δηλώσεις πίστης, που με τόση σπουδή και υποκριτική προθυμία σπεύδουν να παραχωρήσουν οι κατ' ευφημισμό "πολιτικοί αρχηγοί", έχουν τόση αξία όση και τα ποσοστά που λαμβάνουν στις δημοσκοπήσεις οι το πάλαι ποτέ ένδοξοι και σήμερα φυλλοροούντες και ετοιμόρροποι σχηματισμοί που εκπροσωπούν. Τα καθοριστικά τμήματα του εκλογικού σώματος βρίσκονται πλέον αλλού. Εκεί όπου επένδυσε το πολιτικό σύστημα, όταν με τόση αφροσύνη και με πλήρη αδιαφορία για το μέλλον της χώρας φρόντιζε για την εναλλακτική οδό διαφυγής του, χτίζοντας τα "αντιμνημονιακά" του μέτωπα. Εκεί, έτοιμο να γκρεμίσει και να καταστρέψει. Και να κάψει τελετουργικά στις πλατείες τις σημαίες των κρατών εκείνων που, ακόμη και σήμερα, πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας και που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν, κατά κοινή ομολογία, τα πρότυπα του ευρωπαϊκού μας οράματος.

Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι, ακόμη και σήμερα, τα άρθρα "γνώμης" των μεγάλων εφημερίδων, φροντίζουν να υποδαυλίσουν το διάχυτο αντιευρωπαϊκό κλίμα, -δια παν ενδεχόμενο-, καθρεφτίζοντας έτσι διάφανα όχι μόνο την δολιότητα και την ιδιοτέλεια αλλά και τον πανικό των διεφθαρμένων ελίτ. Είναι ευτύχημα τελικά το γεγονός ότι η Ευρώπη θα τις διαψεύσει και θα σεβαστεί τους Έλληνες περισσότερο από όσο τους σέβεται η δική τους, ανεύθυνη και σπιθαμιαία ηγεσία.

Στις δημοκρατίες η πολιτική υπάρχει για τους ανθρώπους και γίνεται από αυτούς. Ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι η εμπιστοσύνη και η συνεργασία. Καμία πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς την συμμετοχή των πολλών και την ανοχή των λίγων. Η ελληνική πολιτική τάξη, αποτυχημένη, ένοχη και στριμωγμένη στην γωνία, θα ζητήσει τώρα από τους Έλληνες να υποφέρουν και να βάλουν πλάτη σε μια τιτάνια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας. Θα ζητήσει πράγματα που μέχρι χθες η ίδια καταδίκαζε ως άδικα, προσποιούνταν ότι δεν τα ήθελε, άφηνε με κάθε τρόπο να φανεί ότι προσπαθούσε να τα αποφύγει. Πόση επιτυχία μπορεί να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα;

Μετά την οριστικοποίηση του εν αναμονή πακέτου αποτροπής της χρεοκοπίας η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξαναδώσει ούτε ένα ευρώ για την κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Για όποιους, όμως, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν θυσία για την αναγέννηση και μακροημέρευση του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Τις τελευταίες ημέρες, δια στόματος του πρωθυπουργού της Ιταλίας, -και αυτό έχει την σημασία του-, η Ευρώπη είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα.

"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Των πολιτών.

buzz it!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2012

-Πρέπει να φύγουν τώρα. Είναι όρος επιβίωσης.







Τον Δεκέμβριο του 2008, ο μοιραίος, αμίλητος πρώην πρωθυπουργός της χώρας και ο επιφανής νομομαθής υπερυπουργός του επί της δημόσιας τάξης, κρύβονταν πανικόβλητοι στα ενδιαιτήματα τους, παρακαλώντας τον Θεό να τελειώσουν όλα όπως όπως. Φτάνει, λέγανε περιδεείς,, να μην υπάρξει ένας νεκρός "διαδηλωτής". Μιλούσανε και τότε για "διαδηλωτές". Έξω γινόταν πλιάτσικο.

Οι απλοϊκοί και ακραία ανεύθυνοι αυτοί άνθρωποι δεν κατανοούσαν ότι, όταν κάποτε η ανάσχεση του απαίσιου αυτού εγκληματικού κύματος θα αποτελέσει εθνική ανάγκη και όρο επιβίωσης της ίδιας της χώρας, οι νεκροί που θα χρειαστεί να πέσουν θα είναι πλέον δεκάδες. Μπορεί ίσως και εκατοντάδες. Και αυτό χωρίς να έχουν υπολογιστεί οι παράπλευρες απώλειες, των χιλιάδων άλλων κατεστραμμένων από την φτώχια ζωών.

Η παράδοξη αυτή επίδειξη γενναιοδωρίας, -με τον όρο πάντα ότι το διακύβευμα είναι οι ζωές και οι περιουσίες κάποιων άλλων-, αποτελεί από καιρό το θεμελιώδες δόγμα των σπιθαμιαίων αποβρασμάτων που κρατούν το τιμόνι της χώρας. Η ανέξοδη πλειοδοσία στην ευτέλεια, ο συναγωνισμός στην κολακεία, η δειλία μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα, η πιο χυδαία ιδιοτέλεια, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των πολιτικών σκουπιδιών.

Στην επόμενη διαδήλωση, στην μεθεπόμενη, μπορεί και λίγο αργότερα, δεν έχει καμία σημασία, δεν θα κινδυνέψουν μόνο το Αττικό, το Σταρμπακς, το εμπόρευμα του Κορασίδη και τα νεοκλασικά στο κέντρο της Αθήνας. Θα κινδυνέψει η ίδια η υπόσταση της Ελλάδας. Τότε, όμως, ανάμεσα στους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες, που θα καίνε ηδονικά και θα γκρεμίζουν, δεν θα μπορούν πλέον να απομονωθούν και να χωριστούν με την ίδια σημερινή ευκολία οι πολλοί άλλοι. Αυτοί που θα έχουν βγει μαζικά στους δρόμους όχι για να εκτονωθούν και να διασκεδάσουν, αλλά για να διεκδικήσουν δίκαια τις ίδιες τις κλεμμένες ζωές τους.

Την ώρα εκείνη, ένας νεκρός, από τους αθώους αυτούς, θα σημάνει ολοκληρωτικό πόλεμο. Την ώρα εκείνη τα ελληνικά όπλα θα έχουν στραφεί κατά των Ελλήνων. Και οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες.

buzz it!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 12, 2012

-Αυλαία


Οι πιο πολλοί από τους πολίτες, οι συντριπτικά περισσότεροι, δεν έχουν κατανοήσει ότι είτε έτσι είτε αλλιώς το παιχνίδι έχει οριστικά χαθεί. Η δήθεν κρίσιμη και ιστορική επιλογή, της κάθε μιας από τις κωμικοτραγικές αυτές φιγούρες που θα μαζευτούν απόψε σε αυτήν την ανεκδιήγητη συντροφιά, που κατ' ευφημισμό αποκαλείται βουλή των Ελλήνων, έχει πλέον ελάχιστη έως μηδενική σημασία. Η χώρα βρίσκεται ήδη σε γοργή και μη αναστρέψιμη καθοδική περιδίνηση. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας και πολύ κοντά. Και η βία μας γνέφει ψυχρά από την γωνία και μας κλείνει με νόημα το μάτι.

Εξ ορισμού, ένα δίλημμα, -από αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε τραγικά-, δεν είναι ποτέ η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Απεικονίζει, αντίθετα, την απελπισμένη αμφιθυμία και την βασανιστική ταλάντωση ανάμεσα στην ήρεμη αποδοχή μιας συμφοράς από την μια και στην άβουλη παράδοση στον όλεθρο και την καταστροφή από την άλλη. Η απάντηση σε ένα δίλημμα αυτού του είδους δεν είναι παρά η τελετουργική επισφράγιση ενός δράματος που έχει ήδη συντελεσθεί από καιρό, οριστικά και ανεπανόρθωτα.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν υπήρξε αποτέλεσμα φυσικής καταστροφής. Από αυτές που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει και να αποφύγει. Ήρθε ως αναπότρεπτη κατάληξη εγκληματικών λαθών, δόλιων πράξεων και ηθελημένων παραλείψεων. Ακόμη και έτσι, όμως, θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί. Με την συνειδητοποίηση της κατάστασης και την υπεύθυνη, ψύχραιμη και αγόγγυστη ανάληψη της ευθύνης και του κόστους, που αναλογούσε στον κάθε ένα από τους συντελεστές του δράματος. Ο τρόπος λέγεται δικαιοσύνη.

Αντί αυτού η ελληνική κοινωνία αρνήθηκε να καταβάλλει το ελάχιστο και εκχώρησε με ελαφρότητα στον εαυτό της το ευεργέτημα της απέραντης επιείκειας. Αναζήτησε την καθολική παραγραφή και την συνολική της αμνήστευση. Τώρα, περιδεής και πανικόβλητη, καλείται να βαδίσει συρόμενη μέσα στο σκοτεινό αδιέξοδο και να πληρώσει το μέγιστο.

Δύο χρόνια τώρα, παλεύουμε με τα είδωλα του παραμορφωτικού καθρέπτη της εικονικής μας πραγματικότητας. Κατασκευάσαμε πρόχειρα μια, δύο, τρεις, χιλιάδες μικρές, φανταστικές ιστορίες ψεύτικης αθωότητας. Κάθε ένας κατά την βολή του. Και μετά τις ανταλλάξαμε ικανοποιημένοι μεταξύ μας. Όλοι. Από τον αμίλητο, γελοίο πρώην πρωθυπουργό, αυτήν την φτηνή καρικατούρα της δήθεν αινιγματικής σιωπής, που δανείστηκε 150 δις στο διάστημα της σύντομης θητείας του, για να γλυτώσει, λέει, από το κυνήγι των ξένων πρακτόρων και των προαιώνιων εχθρών του ελληνισμού. Μέχρι τον χαμηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο, που δεν το ήθελε, αλλά ήταν εκεί για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη του ψωμιού του. Και τον μικροεπαγγελματία που δεν απέδιδε τον ΦΠΑ, για να μπορεί να επιβιώνει τίμια από την αρπακτικότητα του κράτους.

Τους πραγματικούς ενόχους, επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχουν κι αυτοί, τους αναζητήσαμε και τους βρήκαμε μακριά, έξω από τα σύνορα μας. Γερμανοί, αμερικάνοι, σκοτεινοί και φανεροί τοκογλύφοι, αρπακτικά συμφέροντα, μυστικές λέσχες παράφρονων μεγιστάνων. Μπήκαμε ακόμη και στον χώρο των ιδεών. Ανακαλύψαμε πρωτότυπες ηθικές αξίες, που λείπουν από τον κόσμο αυτών που δεν είχαν την ευκαιρία να μετάσχουν της δικής μας παιδείας. Ορίσαμε μια καινούργια έννοια για την αλληλεγγύη. Και προτείναμε στους σαστισμένους εταίρους μας νέους, περισσότερο δίκαιους, τρόπους για την αναδιανομή των πλεονασμάτων τους. Αν δεν πείσαμε τους άλλους έχει μικρή σημασία. Το σπουδαίο είναι ότι πεισθήκαμε οι ίδιοι.

Τελικά και όπως ήταν αναμενόμενο η πραγματικότητα δεν μας έκανε την χάρη. Και σαρωθήκαμε. Τώρα πρέπει να πληρώσουμε. Το πόσο αναλογεί στον καθένα δεν υπολογίσθηκε ούτε μεθοδικά ούτε ακριβοδίκαια. Γι' αυτό και η βία θα έρθει. Και θα την ασκήσουν όλοι. Κάθε ένας που θα μπαίνει στην μάχη θα κρατάει στο χέρι την μικρή, προσωπική, αθωωτική του ετυμηγορία. Μπροστάρηδες θα είναι οι πιο θρασείς από αυτούς τους πολιτικούς που ψηφίσαμε και τιμήσαμε. Οι μισοί θα παραταχθούν με τους από εδώ. Και οι άλλοι μισοί με τους από εκεί. Ανάλογα με την ζαριά που θα ρίξει σήμερα στην βουλή ο καθένας. Ούτως ή άλλως, τόσα χρόνια, με ζαριές πορευτήκαμε. Δεν μπορεί παρά με αυτές να τελειώσουμε. Λευκός, αφόρητος θόρυβος και απόλυτη σύγχυση.

buzz it!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2012

-Για να δούμε. Τι είναι αυτό που ελπίζουμε να καταφέρουμε;


Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν από ενάμιση σχεδόν χρόνο, τον Οκτώβριο του 2010. Πιστεύω ότι κάτω από τις παρούσες συνθήκες γίνεται περισσότερο επίκαιρο. Επειδή κανένα από τα ερωτήματα που θέτει δεν έχει ακόμη απασχολήσει σοβαρά την ελληνική κοινωνία. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι πρέπει να κάνουμε, εκτός από του να προσδοκούμε ενδεείς και περιδεείς την βοήθεια των συμμάχων μας; Και, κυρίως, ποια είναι η πραγματική σημερινή μας θέση και, με βάση αυτήν, τι μπορούμε να ελπίζουμε, με ρεαλιστικούς όρους, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα; Από αυτό το τελευταίο, ειδικότερα, θα εξαρτηθεί η κοινωνική συναίνεση και συνεργασία, που δίχως αυτήν δεν έχουμε παρά να σταυρώσουμε τα χέρια και να περιμένουμε, μοιραίοι και άβουλοι, τα χειρότερα. Παρακαλώ τους φίλους του ιστολογίου να μπουν στον κόπο να ρίξουν μια φρέσκια ματιά και, αν θέλουν, να σχολιάσουν.

*****************************************************



Είναι εδώ και μερικούς μήνες το κυρίαρχο ερώτημα που πλανάται πάνω από την χώρα. Θα "τα καταφέρουμε";

Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό. Μας το έχει βεβαιώσει προσωπικά και επανειλημμένως ο πρωθυπουργός Παπανδρέου. Σε περίπτωση αποτυχίας του Γιώργου, μας το εγγυάται ανεπιφύλακτα ο εν αναμονή πρωθυπουργός Σαμαράς. Έχουμε σίγουρη και αξιόπιστη εναλλακτική. Επιπλέον, το διαβάζουμε με κάθε ευκαιρία, και πάντοτε με στοιχεία ατράνταχτα, στα περισπούδαστα κείμενα των σοφών μεγαλοδημοσιογράφων. Που παρακολουθούν από κοντά την τιτάνια προσπάθεια του έθνους και δίνουν λεπτομερείς οδηγίες στους χειριστές των λεπτών μας οικονομικών και άλλων συναφών υποθέσεων.

Ένα πράγμα παραλείπουν να μας πουν με σαφήνεια οι ταγοί μας. Τι ακριβώς προσπαθούμε και τι ακριβώς έχουμε ελπίδα "να καταφέρουμε". Βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι αυτό είναι κάτι που αγνοούν, -ή οι αμυντικοί τους μηχανισμοί απώθησης τους κάνουν να το αγνοούν-, ακόμη και οι περισσότεροι από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τους είναι ιδιαίτερα βολικό να αφήνουν την απάντηση στην κρίση του καθενός μας. Επειδή στο φαντασιακό των πιο πολλών από εμάς, η απόλυτα φυσιολογική επιτυχής εξέλιξη, αυτό που "θα καταφέρουμε", δεν μπορεί παρά να είναι η σύντομη επιστροφή στην τεμπέλικη, αμέριμνη, ανεύθυνη και ιδιαίτερα ευχάριστη ζωή της δανεικής καλοπέρασης. Είναι έτσι όμως;

Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουν την ιστορία σαν την ευθύγραμμη τροχιά ενός βέλους, που ακολουθεί μια και μόνη αναγκαστική πορεία χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Την πορεία που οδηγεί στην διαρκή βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, στην διαρκή ανάπτυξη, στον διαρκή προσπορισμό αγαθών και απολαύσεων. Η επικίνδυνα απλοϊκή αυτή άποψη δεν είναι αποκλειστικά ελληνική φενάκη. Αποτελεί λίγο πολύ κυρίαρχη αντίληψη σε όλο τον δυτικό κόσμο που μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο βρέθηκε να απολαμβάνει χωρίς διακοπή πολλές δεκαετίες υλικής αφθονίας, συνδυασμένης με διαρκή βελτίωση στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ευκαιριών. Στο σύνολο της η δύση παρασύρθηκε να πιστέψει ότι αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των ανθρώπινων πραγμάτων. Πορεία που διαθέτει μόνον μια δυνατότητα. Να εξελίσσεται πάντοτε προς την ίδια κατεύθυνση και να επαυξάνει τους θετικούς της ποσοδείκτες.

Ειδικότερα στην Ευρώπη, η τεράστια παραγωγή πλούτου που ακολούθησε την ολοκληρωτική καταστροφή του πολέμου, -αφού σχεδόν τα πάντα έπρεπε να ξαναφτιαχθούν από την αρχή-, και η ανάγκη για απόσβεση των ενοχών του βάρβαρου παρελθόντος των μαζικών σφαγών, ευνόησαν την ίση διανομή των διαθέσιμων πόρων και, κυρίως, την παροχή όλο και περισσότερων δικαιωμάτων και προνομίων στις αναδυόμενες μεσαίες τάξεις, και συντέλεσαν ώστε η ιστορική ανωμαλία των τελευταίων δεκαετιών να ερμηνευθεί με ανθρωπιστικούς όρους, ως το αποτέλεσμα μιας αδήριτης φυσικής συνέπειας. Στην Ελλάδα το ίδιο μοιραίο λάθος πολλαπλασιάσθηκε, αφού βρεθήκαμε να σκεφτόμαστε προς την ίδια κατεύθυνση χωρίς, όμως, να διαθέτουμε τα νοητικά εφόδια του δυτικού ορθολογισμού. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ξεκάθαρα ορατά.

Τι είναι αυτό λοιπόν που "θα καταφέρουμε" αν ξεφύγουμε από το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας; Την επιστροφή μας στο διαρκώς βελτιούμενο επίπεδο ζωής που απολαμβάναμε σε όλο το διάστημα της προηγούμενης τριακονταετίας; Σίγουρα όχι.

Στο πλαίσιο της συμμετοχής της χώρας στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η γενικότερη αντίληψη για την αναπότρεπτη και αδιάκοπη πορεία προς τα πάνω, εξειδικεύθηκε αφελώς από την ελλαδική κοινωνία κυρίως με το ιδεολόγημα της αυτονόητης σύγκλισης με τις ισχυρότερες και πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου. Ο ελληνικός τρόπος, όμως, είδε αυτήν την σύγκλιση ως φυσικό δικαίωμα και προνομιακή δωρεά και όχι ως ευκαιρία, που μπορούσε και έπρεπε να κατακτηθεί με την καταβολή του ανάλογου κόστους. Σήμερα η προοπτική και μόνον της απώλειας της ευκαιρίας αυτής είναι πολύ φυσικό να θεωρείται παρά και έξω από την φύση των πραγμάτων. Για τον λόγο αυτό, οι περισσότεροι από εμάς, αν και είμαστε πλέον σε θέση να δεχθούμε και να αναγνωρίσουμε την τραγική ακολουθία των μοιραίων λαθών μας, αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η λογική κατάληξη της περιπέτειας στην οποία έχουμε εισέλθει δεν είναι άλλη από την επιστροφή και μόνιμη πλέον παραμονή μας στο μακρινό σημείο εκκίνησης. Το σημείο αυτό μπορεί θαυμάσια να τοποθετηθεί, -εάν είμαστε αρκετά τυχεροί και εργαστούμε με συνέπεια και αποφασιστικότητα-, κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Είναι αλήθεια ότι το όραμα της σύγκλισης υιοθετήθηκε κάποτε με ειλικρίνεια από την ευρωπαϊκή συμμαχία στο σύνολο της. Δεν ήταν λοιπόν χωρίς πραγματικό έρεισμα οι προσδοκίες μας, έστω και αν επιδιώξαμε να τις υλοποιήσουμε με τελείως λανθασμένο τρόπο. Πλην όμως, κανείς από εμάς δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι, ενώ εμείς περνούσαμε τις καλύτερες στιγμές μας ευωχούμενοι και έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ιστορίας, που δεν επρόκειτο, ανεξάρτητα από την προσωπική μας συνέπεια, να μας διαψεύσουν, η Ε.Ε. έβαζε διακριτικά το ουτοπικό εγχείρημα σε δεύτερη μοίρα, όταν προχωρούσε στην πρώτη μεγάλη διεύρυνση προς την ανατολή. Και ότι τελικά το εγκατέλειπε οριστικά και αμετάκλητα, με την τελευταία διεύρυνση προς τους φτωχότερους συγγενείς της άνω βαλκανικής και των βαλτικών δημοκρατιών. Οι ευρωπαίοι φίλοι μας είχαν προφανώς καταλήξει με ανακούφιση στο συμπέρασμα ότι η ενωμένη Ευρώπη δεν ήταν απαραίτητο να υπάρχει σαν όχημα αποκλειστικά μιας και μόνον ταχύτητας. Αντίθετα, η συγκρότηση της θα ήταν απολύτως εφικτή και βιώσιμη, ακόμη και εάν ήταν αναγκασμένη να σέρνει πίσω της, σε απόσταση, κάποιους αιωνίως βραδυπορούντες.

Πέρα από αυτό, ο ακραία ναρκισσιστικός τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, και σύμφωνα με τον οποίο όταν οι ξένοι μας φέρονται ευνοϊκά δεν κάνουν τίποτε άλλο από τα ξεπληρώνουν αυτονόητες υποχρεώσεις τους ενώ, σε διαφορετική περίπτωση, όταν δεν ικανοποιούν αδιαμαρτύρητα τις απαιτήσεις μας το κάνουν επειδή συνωμοτούν αδιάντροπα εναντίον μας, δεν μας επέτρεψε να διακρίνουμε ότι, την άνοιξη του 2010, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντέδρασε βάσει οργανωμένου και επεξεργασμένου σχεδίου. Αντίθετα, σύρθηκε απροετοίμαστη πίσω από τις εξελίξεις και, εμφορούμενη από δέος και τρόμο μπροστά στις πιθανές χαοτικές και καταστροφικές επιπτώσεις της ελληνικής κατάρρευσης στο σύνολο της ευρωζώνης, αποφάσισε εν των ενόντων την εφαρμογή ενός όπως όπως σχεδιασμένου και αρκετά δαπανηρού προγράμματος προσωρινής διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Τώρα οι εταίροι μας, αφού κατέβαλαν ως καλοί, συνεπείς και υπεύθυνοι ορθολογιστές το κόστος της αβλεψίας και των κακών προβλέψεων τους, ετοιμάζουν με την μεθοδικότητα που τους χαρακτηρίζει τον θεσμικό ιστό της από εδώ και πέρα συστηματικής αντιμετώπισης των δυσπροσάρμοστων. Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της περασμένης εβδομάδας, που προβλέπουν τις διαδικασίες της ελεγχόμενης πτώχευσης με ταυτόχρονη παραμονή στην συμμαχία και στο κοινό νόμισμα, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις προθέσεις.

Οι αριθμοί πλέον είναι αμείλικτοι και κανείς δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι δεν τους βλέπει. Το μέγεθος της ανάπτυξης που απαιτείται για να πετύχουμε την εξυπηρέτηση των δανειακών μας υποχρεώσεων, με ταυτόχρονη διατήρηση του επιπέδου ζωής που είχαμε "κερδίσει" στο διάστημα της τελευταίας δεκαετίας, είναι ασύλληπτο. Το έργο που πρέπει να συντελεσθεί, ώστε να επιτευχθεί μια διατηρήσιμη αύξηση των βασικών μας μεγεθών, είναι επικών διαστάσεων και είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί σε χρονικό ορίζοντα μερικών εξαμήνων ή ετών.

Οι αλλαγές στην δημόσια διοίκηση και στην λειτουργία του κράτους, -αλλαγές που κατέχουν κρίσιμο ρόλο κλειδιού για την εξασφάλιση μιας ανοδικής πορείας-, δεν αρκεί να σχεδιασθούν στο χαρτί. Πρέπει επιπλέον να ενσωματωθούν σταθερά στην κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης τόσο των υπαλλήλων όσο και των πολιτών. Αυτό απαιτεί ακόμη και δεκαετίες εργώδους προσπάθειας. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι υποτυπώδης και σε κατάσταση αποσύνθεσης. Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς τι είναι αυτό που θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε και να πουλήσουμε έξω από τα σύνορα μας, σε ένα ακραία ανταγωνιστικό περιβάλλον, που λειτουργεί χωρίς προστατευτικά δίχτυα και περιορισμούς. Ο τουρισμός, όσο και αν βαυκαλιζόμαστε για τις ομορφιές και τα δήθεν συγκριτικά πλεονεκτήματα της πατρίδας μας, περνάει βαθιά κρίση και η αναγέννηση του, -με την επιστροφή στο φαντασιακό του μέσου υποψήφιου τουρίστα της αμόλυντης και αυθεντικής χώρας των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης για απολαβή τίμιων υπηρεσιών-, θα απαιτήσει μακρύ χρονικό διάστημα. Κυρίως, όμως, θα απαιτήσει την απομάκρυνση των εκατομμυρίων τόννων του τσιμέντου των εκτρωματικών κατασκευών, που, πανταχού παρούσες, μολύνουν αισθητικά και βιάζουν βάναυσα το άλλοτε χαρισματικό φυσικό μας περιβάλλον. Όσο και αν εμείς αρνούμαστε να το καταλάβουμε, συνεχίζοντας και οριστικοποιώντας την πολεοδομική καταστροφή της χώρας και προχωρώντας σε νέες τακτοποιήσεις και διακανονισμούς διατήρησης του αίσχους και της παρανομίας.

Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς δεκάδες άλλους τομείς δραστηριότητας, καταδεικνύοντας ότι τα περιθώρια ανάκαμψης, όπως εμείς τουλάχιστον θέλουμε να την εννοούμε, σε συνάρτηση με την διατήρηση του σημερινού επιπέδου ζωής μας, είναι σχεδόν μηδενικά. Θα μπορούσε να μιλήσει για το αδιέξοδο της παιδείας, την κωμική δήθεν έρευνα των οικογενειακών πανεπιστημιακών επιχειρήσεων, την σε ευρεία κλίμακα τεχνολογική υπανάπτυξη, τον μαρασμό της αγροτικής οικονομίας των επιδοτήσεων και των προς απόσυρση μαζικών παραγωγών. Και για πολλά άλλα. Παντού θα συμπεράνει το ίδιο αδιέξοδο και την ίδια θλιβερή υστέρηση, σε σχέση πάντοτε με τις παράλογες απαιτήσεις μας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι αυτό που μπορούμε "να καταφέρουμε", με την βοήθεια των εταίρων μας και κυρίως με την δική μας σκληρή και επίμονη προσπάθεια, είναι να προσγειωθούμε ομαλά στην βαλκανική αγκαλιά των γειτόνων μας, χωρίς μείζονες κοινωνικές εντάσεις, χωρίς βιβλικών διαστάσεων καταστροφές και χωρίς ανεπανόρθωτες εθνικές συμφορές.

Μας δόθηκε μια μοναδική ιστορική ευκαιρία που δυστυχώς αγνοήσαμε και περιφρονήσαμε. Επιδείχθηκε απέναντι μας μια μοναδική ανοχή και γενναιοδωρία που καταχραστήκαμε με τον πιο χυδαίο τρόπο. Τελειώσαμε άδοξα και ανάξια ένα μοναδικό ταξίδι που μας προσφέρθηκε. Τίποτε δεν θα μας ξαναχαριστεί.

Τώρα μας απομένει μόνον η ελπίδα να "τα καταφέρουμε". Αν προσγειωθούμε στην αμείλικτη πραγματικότητα, αν μετρήσουμε το μπόι μας και προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας σε αυτό που μπορούμε, ξεχνώντας αυτό που αυτάρεσκα θέλουμε, αν εργαστούμε σκληρά και με αφοσίωση για την επίτευξη εφικτών και σχεδιασμένων στόχων, μπορεί και να το πετύχουμε.

Τελικά, όσο και αν μας άρεσε να το πιστεύουμε, δεν είχαμε ποτέ φύγει πολύ μακρυά από την μικρή μας βαλκανική γειτονιά. Καιρός να επιστρέψουμε.


buzz it!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2012

-Πόσα δις μας κοστίζει αυτό το χάρμα οφθαλμών;





Μετά την γνωστή υπόθεση της Johnsοn & Johsnon οι αμερικανικές διωκτικές αρχές, και συγκεκριμένα το FBI, έκλεισαν, με συμβιβασμό και επιβολή προστίμου ύψους 16,8 εκ. $, μια ακόμη μεγάλη υπόθεση δωροδοκίας Ελλήνων γιατρών, από εταιρεία διάθεσης ορθοπεδικών υλικών.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, στην σχετική ανακοίνωση του στο διαδίκτυο, το FBI ευχαριστεί τις ελληνικές ανακριτικές αρχές, καθώς και το ΣΔΟΕ, για την συνεργασία και την συνδρομή τους στις σχετικές έρευνες, την στιγμή που στην χρεοκοπημένη και καταρημαγμένη από την διαφθορά Ελλάδα δεν έχει ακόμη απαγγελθεί καμία συναφής κατηγορία και δεν έχει κινηθεί καμία διαδικασία.

Και όχι μόνο. Μετά από φιλότιμες και εργώδεις προσπάθειες των πρώην υπουργών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωνσταντίνου και Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, αλλά και του νυν υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, το σύνολο των επιχειρήσεων εμπορίας ιατρικών υλικών, - μεταξύ αυτών και των ορθοπεδικών- ξοφλήθηκε στο ακέραιο το υπόλοιπο των απαιτήσεων του με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τόσο οι κ. υπουργοί, όσο και οι διωκτικές και δικαστικές αρχές του τόπου και ο Τύπος, είχαν από καιρό στην διάθεση τους επαρκή στοιχεία, που αποδείκνυαν ότι τα υλικά αυτά είχαν διακινηθεί υπό καθεστώς απάτης και είχαν τιμολογηθεί με τιμές πολλαπλάσιες (έως και 1000% σε αρκετές περιπτώσεις) σε σχέση με τις μέσες τιμές της ευρωπαϊκής και διεθνούς αγοράς. Το ιστορικό της υπόθεσης παρατίθεται αναλυτικά σε αυτό το ιστολόγιο, αρχής γενομένης από την ανάρτηση αυτή.

Μέρος των ομολόγων που δόθηκαν από το ελληνικό δημόσιο στις εταιρείες που, επί μία τουλάχιστον δεκαετία, καταλήστευαν συστηματικά το σύστημα υγείας, πληρώθηκαν ήδη την 23η Δεκεμβρίου του 2011, με την περίφημη 6η δόση του δανείου της κακής Τρόικας, ενώ το ποσό που υπολείπεται θα καταβληθεί σταδιακά τα επόμενα 2 χρόνια, από τα νέα δανεικά της "τοκογλυφικής διεθνούς".

Τα ποσά των υπερτιμολογήσεων είναι της τάξεως των αρκετών δισεκατομμυρίων, -μόνον ο υπερτιμολογημένος τζίρος των ορθοπεδικών της τελευταίας τριετίας, που διακανονίσθηκε με τα ομόλογα Παπακωνσταντίνου, πλησίαζε το 1 δις €-, και εάν το δημόσιο ήθελε να διεκδικήσει την επιστροφή τους (για όσα ήδη πληρώθηκαν) ή την μη καταβολή τους (για όσα ακόμη οφείλονται) θα μπορούσε θαυμάσια να αποφύγει την επιβολή πολλών από τα αιματηρά εισπρακτικά μέτρα και τα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων, που λαμβάνει σε βάρος των ανυπεράσπιστων πολιτών, για την δήθεν σωτηρία της χώρας.

Ασφαλώς κάθε νομική ενέργεια κατά των καταχραστών του δημοσίου χρήματος θα πρέπει να συμπεριλάβει και την παράλληλη δίωξη των επιφανών εκείνων μελών του πολιτικού κόσμου, με ενέργειες και αυταπόδεικτα σκόπιμες παραλείψεις των οποίων κατέστη δυνατή η οργάνωση και συντήρηση της απάτης, ακόμη και δύο χρόνια μετά την καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και τις απειλές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για επιβολή προστίμων. Κάτι τέτοιο, όμως, φαίνεται να είναι αδιανόητο για την τριτοκοσμική Ελλάδα, όπου το συμφέρον της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης προηγείται ακόμη και των στοιχειωδών αναγκών ζωής και επιβίωσης των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί, που σε οποιαδήποτε χώρα του πολιτισμένου κόσμου θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στις φυλακές, ως κοινοί καταχραστές και εγκληματίες, κοσμούν σήμερα τους υψηλούς κρατικούς μας θώκους, προαλείφονται για αρχηγοί κομμάτων και μελλοντικοί κυβερνήτες, απολαμβάνουν τιμών και ξεχωριστών, σκανδαλωδών προνομίων και συνεχίζουν να αποφασίζουν ανενόχλητοι και ανέλεγκτοι για τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, που έχει ήδη αρχίσει να νοιώθει τα πρώτα βαριά σημάδια της εξαθλίωσης και της ανέχειας.

Είναι τουλάχιστον ντροπή. Και έσχατη ταπείνωση για όλους εμάς. Που, μάρτυρες ανήμποροι της απίθανης αυτής τραγωδίας, παρακολουθούμε σιωπηλοί τις αλλεπάλληλες πράξεις του κακόγουστου θιάσου των "πολιτικών αρχηγών", που τώρα επείγεται να ολοκληρώσει ένα νέο επεισόδιο του έργου του, καταδικάζοντας σε αργό θάνατο κάποιους ακόμη από τους αθώους γέροντες, που δούλεψαν σκληρά για να στηθεί αυτή η χώρα, και ρίχνοντας στον καιάδα την άτυχη και αθώα νέα γενιά που ετοιμάζεται να ανατείλει.

Το ελληνικό δημόσιο μπορεί ακόμη να διεκδικήσει ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που σπαταλήθηκαν αναίτια και που πρόκειται το επόμενο διάστημα να πληρωθούν από τα νέα δάνεια που θα υποθηκεύσουν σε βάθος δεκαετιών το μέλλον της χώρας. Για να το πράξει, όμως, θα πρέπει πρώτα να τσακίσει κάποιους από τους ανάξιους, ασήμαντους και αχρείους ηγεμόνες. Σε εμάς δεν μένει παρά να το απαιτήσουμε.


buzz it!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2012

-Απέραντη αθλιότητα

Η κορύφωση του δράματος πλησιάζει. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να υποχωρήσουν, για μια ακόμη φορά, την τελευταία όμως, και να δώσουν μικρή, προσωρινή παράταση ζωής στο άθλιο μόρφωμα του νεοελληνικού τριτοκοσμικού κράτους, που δύο χρόνια τώρα επιβιώνει με μόνο όπλο του τον ανήθικο εκβιασμό.

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα γνωρίζει ότι τα περιθώρια εμπαιγμού των συμμάχων μας έχουν εξαντληθεί. Και προετοιμάζει συστηματικά την έξοδο του, -έξοδο από την δήθεν προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας-, και την παρασιτική επιβίωση του για την επόμενη μέρα. Πάνω στα ερείπια, μετά την πτώση. Δημιουργεί για τον σκοπό αυτό εξωτερικούς εχθρούς, στους οποίους και θα επιχειρήσει να επιρρίψει τις ευθύνες, ενώπιον του απελπισμένου και ταυτόχρονα βαθιά απληροφόρητου και αποπροσανατολισμένου πληθυσμού. Ήδη, το τελευταίο διάστημα, είναι ιδιαίτερα εμφανής η στροφή του "σοβαρού" τύπου σε λαϊκίστικες, "αντιμνημονιακές" θέσεις. Και ταυτόχρονα η επίμονη προσπάθεια δαιμονοποίησης της Γερμανίας, ως αποκλειστικής σχεδόν υπεύθυνης των δεινών μας και των δεινών της Ευρώπης.

Την στιγμή αυτή συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας το μέχρι πρότινος και για πολλές δεκαετίες αδιανόητο. Ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων. Η βίαιη και αυτόβουλη απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρώπη. Το σκόπιμα επιδιωκόμενο γκρέμισμα, στην συνείδηση της κοινής γνώμης, της εδραιωμένης πεποίθησης για τον θεμελιώδη προσανατολισμό της χώρας. Και αυτό προς χάριν της επιβίωσης μερικών δεκάδων πολιτικών οικογενειών, μερικών εκατοντάδων παραγόντων δευτέρας διαλογής και μερικών χιλιάδων άεργων παρασίτων, που, όλοι μαζί, συγκροτούν τους κομματικούς στρατούς και ψωμίζονται πλουσιοπάροχα από τα λάφυρα της νομής της κρατικής εξουσίας.

Ο διαπλεκόμενος με την πολιτική εξουσία Τύπος συμμετέχει ενεργά στο έγκλημα. Οι μεγαλύτερες επενδύσεις των καναλαρχών, των εκδοτών και των μεγαλοδημοσιογράφων, που διαμορφώνουν την εύπλαστη συνείδηση της κοινής γνώμης, είναι τα καρνέ με τα απόρρητα τηλέφωνα των ανθρώπων της εξουσίας. Εάν αυτοί αλλάξουν, εάν κυριαρχήσουν οι θεσμοί, εάν επικρατήσει δικαιοσύνη και εάν η χώρα κυβερνηθεί από νόμους, τα καρνέ αυτά θα καταντήσουν περιττά και άχρηστα.

Μέχρι τώρα οι δήθεν εκκλήσεις των σοβαρών σχολιαστών απευθύνονταν προς την πολιτική τάξη. Την καλούσαν να σοβαρευτεί, να αναλάβει τις ευθύνες της, να ομονοήσει και να συμμαζέψει το τέρας που, η ίδια, σκόπιμα, για δεκαετίες δημιουργούσε και συντηρούσε. Συντηρούνταν, με άλλα λόγια, η ελπίδα της σωτηρίας από αυτούς τους ίδιους, που προκάλεσαν μόνοι το κακό. Επειδή δεν υπάρχουν άλλοι.

Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που συντάσσονται με τους πολιτικούς στην χάραξη των "κόκκινων γραμμών" και προειδοποιούν την Γερμανία να σταθεί στο ύψους των περιστάσεων. Αν η Ελλάδα, διαμηνύουν, είναι να σωθεί, αυτό θα γίνει μόνον ταυτόχρονα με την σωτηρία και διατήρηση του παρασιτικού πολιτικοοικονομικού της συστήματος. Οι πραγματικές κόκκινες γραμμές είναι αυτές. Σε διαφορετική περίπτωση οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, οι Σαμαράδες, οι Παπαχελάδες και οι Πρετεντέρηδες δεν θα διστάσουν να πάρουν τον λαό τους και να αποχωρήσουν περήφανα. Και αυτός ο λαός φαίνεται ιδιαίτερα πρόθυμος να ακολουθήσει την μοιραία έξοδο, χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Φτάνει να έχει πάντα κάποιον πρόχειρο εχθρό, για να καταριέται και να μισεί. Οι Γερμανοί, είναι φανερό, προσφέρονται ιδιαίτερα γι' αυτό.

Να ένα δείγμα δημοσιογραφίας ανατολικού τύπου των τελευταίων εβδομάδων, από κάποιον Πέτρο Παπακωνσταντίνου, στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

"Η Γερμανία ορθώνεται εκεί που δεν μπόρεσε ποτέ να σταθεί μετά το 1945: ως κυρίαρχη δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης",

γράφει ο καλός αρθρογράφος, μεταφέροντας "μεταφρασμένο" απόσπασμα από πολύ πρόσφατο άρθρο της Süddeutsche Zeitung. Και συνεχίζει παραθέτοντας αυτάρεσκα την δική του σοφία:

Ωστόσο, η γερμανοποίηση της Ε.Ε. -κάτι που επιβεβαίωσε η επιβολή των γερμανικών "ντικτάτ" στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής- προκαλεί θύελλα αντιδράσεων".

"Ορθώνεται", λοιπόν, η Γερμανία, εκεί που δεν "μπόρεσε από το 1945" να σταθεί. Επιτέλους "ορθώνεται κυρίαρχη".

Ας δούμε όμως και το πρωτότυπο κείμενο της μεγαλύτερης γερμανικής εφημερίδας:

Die ratlose Macht.Deutschland steht in der Eurokrise dort, wo es seit 1945 niemals mehr stehen wollte: als dominierende Kraft in der Mitte Europas.


"Η Αμήχανη Δύναμη", γράφει ο συντάκτης, "η Γερμανία, στέκεται (και στέκεται αμήχανα - σίγουρα πάντως όχι "ορθώνεται" όπως την θέλει ο έλληνας αρθρογράφοςς) μέσα στην ευρωπαϊκή κρίση εκεί, όπου από το 1945 δεν ήθελε ποτέ ξανά να σταθεί (εκεί που δεν μπόρεσε να σταθεί, κατά τον έλληνα δημοσιογράφο - αν και το ήθελε και το επεδίωκε, όπως σαφώς αφήνεται να εννοηθεί). Σαν κυριαρχούσα (και όχι κυρίαρχη) δύναμη στο μέσο της Ευρώπης."

Το νόημα του πρωτοτύπου είναι σαφές. Το κείμενο της γερμανικής εφημερίδας είναι απολογητικό και, δεν το κρύβει, αμήχανο. Η Γερμανία, έχοντας πλήρη επίγνωση του βεβαρυμένου ιστορικού της παρελθόντος, θα έπρεπε, κατά τον συντάκτη, να αποφύγει πάση θυσία την θεσμική ανάληψη καθοδηγητικού ρόλου στην Ευρώπη. Ποτέ ξανά. Υπάρχει στο κείμενο μια αίσθηση παραίτησης και αδιεξόδου. Από την πλευρά του ισχυρού αυτή την φορά. Και αυτό έχει σημασία.

Αυτήν την χαμηλών τόνων, υπαρξιακή σχεδόν, αναζήτηση, ο κ. Παπακωνσταντίνου την κάνει σκόπιμα να φαίνεται σαν υπερφίαλος ηγεμονικός κομπασμός. Επειδή η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται κάποιον να μισήσει. Επειδή η Ελλάδα του άθλιου μέλλοντος μας, η Ελλάδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η χώρα των αποτυχημένων, χρειάζεται εχθρούς. Δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς αυτούς.

Η Γερμανία έκανε πολλά και απανωτά λάθη τα δύο τελευταία χρόνια. Ίσως και πριν από αυτά. Το σημαντικότερο από όλα, αυτό που έφερε μαζί και όλα τα υπόλοιπα, είναι ότι πίστεψε ότι στο πρόσωπο της παρασιτικής ελληνικής άρχουσας τάξης διαθέτει έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο συνομιλητή. Και ταύτισε με αυτήν την εγκληματική τάξη έναν ολόκληρο λαό. Σήμερα καλείται όχι μόνον να πληρώσει, αλλά και να χρεωθεί ιστορικά την καταστροφή αυτού του λαού, προς όφελος των εγχώριων βασανιστών του. Δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα το κάνει.



************************

update: Έκανα ένα μικρό σχόλιο στο σάιτ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, επισημαίνοντας απλά και μόνο την ουσιώδη ανακρίβεια της μετάφρασης. Η καλή εφημερίδα, η ανεξάρτητη, η αμερόληπτη, η έγκυρη, η πολλά αγαπούσα τον διάλογο και την αλήθεια, αυτή που θέλει να προφυλάξει την πατρίδα από τον ανορθολογισμό και τον φανατισμό, δεν το δημοσίευσε. Ακόμη τουλάχιστον.



buzz it!