Τετάρτη, Δεκεμβρίου 24, 2008

-Εντροπία



Ακουσα μετά προσοχής προχθές την ομιλία του κ. πρωθυπουργού στην Βουλή.
Οσο και εάν προσπάθησα δεν κατόρθωσα να συγκρατήσω το παραμικρό.
Οπερ σημαίνει ότι στο εκπεμπόμενο σήμα περιείχετο υψηλός βαθμός εντροπίας.
Τα μόνα σημεία στα οποία διεκρίνοντο ανιχνεύσιμα ίχνη πληροφορίας,
εκεί όπου το συνεχές ρεύμα του ορμητικού χειμάρρου διεκόπτετο για να υποστεί διευθέτηση,
ήταν αυτά στα οποία ο ρήτωρ εκραύγαζε: αυτή είναι η αλήθεια, αυτή και η πραγματικότητα!!!
Και τωόντι, αυτή ήταν η αλήθεια. Ο εκκωφαντικός ήχος της ρευστής κατρακύλας.

buzz it!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 23, 2008

-Πρόεδρε Κώστα, κάνε ότι και ο Ομπάμα και φάτους όλους!!!


Δεν άφησε κανένα από τα χαρίσματα του να πάει χαμένο η superstar προεδράρα και γιαυτό πάει κάθε μέρα από το καλό στο καλύτερο.

Καιρός δεν είναι να ξυπνήσουν και οι από΄δω επικοινωνιολόγοι και να αρχίσουν να αναδεικνύουν και αυτοί τα κρυφά ταλέντα του πρωθυπουργού μας; Κώστα, μην τους ακούς αγόρι μου και μην χολοσκάς με διαγγέλματα και συγγνώμες και ανασχηματισμούς! Βγάλτα όλα σαν τον Ομπάμα και κατέβα στον λαό! Δείξε τα κρυφά σου όπλα!

Σκέψου πρόεδρε αυτήν την κορμάρα με μαγιό!!!


Βέβαια μπορεί να έχει κάποιες αντιρρήσεις ο σύμβουλος που παρακολουθεί συνοφρυωμένος στο βάθος, αλλά είναι καιρός να πούμε όχι στην παλιά γενιά και να τραβήξουμε τον δικό μας δρόμο. Είναι καιρός πια να δει ο λαός και κάτι πέρα από το θεληματικό γωνιώδες πηγούνι σου.


Πρόεδρε, κάνε μας περήφανους!!!

buzz it!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2008

-Ο καθ. Γιανναράς και τα χειμερινά ανάκτορα



Ακούγοντας χθες από τον Σκάι τον καθηγητή Γιανναρά να καλεί τους διαδηλωτές, -εάν πραγματικά θέλουν να ισχυρίζονται βάσιμα ότι μετέχουν σε μια αυθεντική εξέγερση και όχι σε έναν ανεύθυνο χαβαλέ-, να αφήσουν ήσυχες τις βιτρίνες των μεροκαματιάρηδων και να κατευθύνουν την καταστροφική τους μανία στα γραφεία των κομμάτων και της βουλής, στις έδρες δηλαδή των πραγματικών ενόχων, θυμήθηκα μια επιφυλλίδα του που δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 15η Ιουνίου. Διαβάζοντας το κείμενο εκείνο, -με το οποίο πρέπει να πω ότι συμφώνησα ανεπιφύλακτα-, είχα την αίσθηση ότι ο συντηρητικός διανοούμενος δεν έκανε τίποτε λιγότερο από το να καλεί τους έλληνες σε πολιτική ανυπακοή. Εγραψα τότε ένα μικρό σχόλιο, που όμως δεν δημοσίευσα, ίσως γιατί δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος.

Μετά τα όσα άκουσα στην χθεσινή συνέντευξη δεν διατηρώ την παραμικρή αμφιβολία. Το παραθέτω λοιπόν τώρα πιστεύοντας ότι, με όλα όσα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό οι προτροπές αυτού του είδους υποδεικνύουν την τελευταία μας ευκαιρία.


-----------------------------------------------------------------------------

Πραγματικά εντυπωσιακό το άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή της 15ης Ιουνίου. Παρά το γεγονός ότι δεν προκαλεί έκπληξη η δριμεία επίθεση του αρθρογράφου κατά του πολιτικού συστήματος της χώρας είναι η πρώτη φορά που μπορεί κανείς να διαπιστώσει μια ελάχιστα συγκαλυμμένη προτροπή για πολιτική ανυπακοή.


Ασφαλώς η πρώτη επιπόλαια εντύπωση του αναγνώστη δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που θέλει τον κ. Γιανναρά να ασχολείται πρωτίστως με τα κόμματα της αριστεράς και να καταδικάζει την ανεύθυνη, καιροσκοπική και οπωσδήποτε φασίζουσα συμπεριφορά τους. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ανάγνωση και μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης κάποιων λέξεων και φράσεων, που κατέχουν θέσεις κλειδιά στο κείμενο, θα πρέπει να οδηγήσουν σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα.


Μέχρι την μέση περίπου του κειμένου η ροή των σκέψεων είναι συμβατική και προσιδιάζει στις "συντηρητικές" και "αντιδραστικές" ιδιότητες που πολλοί, δήθεν προοδευτικοί και φιλελεύθεροι, θέλουν να αποδίδουν στον συγγραφέα. Εκεί όμως που κανείς δεν θα το περίμενε ο κ. Γιανναράς εισάγει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση που ανατρέπει την μέχρι την στιγμή εκείνη συμβατική αφήγηση.


"Βέβαια", λέει, "στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ), οι φασιστικές πρακτικές τους δεν έχουν την ειλικρίνεια μιας δηλωμένης αντιπαλότητας προς την δημοκρατία. … … Εμποδίζουν την εφαρμογή νόμων ψηφισμένων από την Βουλή, όχι για να συντονισθούν τα κόμματα με κάποια έκτακτη, αυθόρμητη έκρηξη λαϊκής οργής, όχι για να συστρατευθούν με ανθρώπους κατάφωρα αδικημένους ή πεινασμένους".


Αφαιρώντας τα στερητικά μόρια μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε τις προτάσεις και να συμπεράνουμε ότι καμιά φορά, κάποιες "φασιστικές πρακτικές" μπορεί και να "έχουν την ειλικρίνεια μιας δηλωμένης αντιπαλότητας προς την δημοκρατία". Και υπάρχουν περιπτώσεις που η παρεμπόδιση της εφαρμογής των ψηφισμένων νόμων μπορεί να έχει σαν σκοπό "τον συντονισμό με κάποια αυθόρμητη έκρηξη λαϊκής οργής ή την συστράτευση με ανθρώπους κατάφωρα αδικημένους ή πεινασμένους". Ποια δημοκρατία είναι όμως αυτή που επιτρέπει στους κόλπους της την ύπαρξη "ανθρώπων κατάφωρα αδικημένων ή πεινασμένων"; Ποια δημοκρατία είναι αυτή και τι είδους θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας διαθέτει ώστε να μην μπορεί να αντέξει στην πίεση γεγονότων που οδηγούν σε "αυθόρμητες εκρήξεις λαϊκής οργής"; Εν τέλει πόσο πραγματική δημοκρατία μπορεί να είναι μια τέτοια δημοκρατία; Και εάν όντως υπάρχει μια τέτοια δημοκρατία, που μπορεί να εκτρέφει και να ανέχεται παρόμοια νοσηρά φαινόμενα, πόσο κακός μπορεί να είναι ο κάθε φασισμός που την πολεμάει; Ο στοχαστής έχει ήδη κάνει την πρώτη υπέρβαση. Μήπως τελικά μπορεί να υπάρξει και καλή πολιτική ανυπακοή; Μήπως τελικά η βαρύτητα του εγκλήματος δεν μπορεί να εκτιμηθεί παρά μόνο σε σχέση με τις συνθήκες που το προκάλεσαν; Ο υπαινιγμός είναι περισσότερο από προφανής.


Το υπόλοιπο του άρθρου εγκαταλείπει την κριτική των φασιστοειδών και καταπιάνεται με το κυρίως σώμα του πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα εξουσίας. Αυτά που είναι κατά μείζονα λόγο υπεύθυνα για την ανοχή των πράξεων των μειοψηφιών, καθώς είναι εκείνα που όχι μόνο διαμορφώνουν την πολιτική αντίληψη των πολιτών και τους όρους του παιχνιδιού, αλλά χειρίζονται και τους μηχανισμούς της βίας, τους οποίους διαθέτει για την υγιή άμυνα της η κοινωνία.


Ο κ. Γιανναράς μιλάει για κόμματα που "παραπλανούν και ξεγελάνε τον λαό", για καθεστώς "στυγνής κομματοκρατίας", για "πολυσυλλεκτικούς αχταρμάδες, κόμματα ασπόνδυλα με αποδεδειγμένο μηδενιστικό αμοραλισμό και κορυφαίες επιδόσεις ανικανότητας, ανυποληψίας και διαφθοράς". Και τέλος μιλάει για "εμπαιγμό και βασανισμό". Και δεν αναφέρεται πλέον στα φασίζοντα κόμματα της αριστεράς. Αντίθετα περιγράφει τον πυρήνα του πολιτικού μας συστήματος, τους θεσμικούς εκφραστές της δημοκρατίας. Αλήθεια όμως, σε τι είδους δημοκρατία αναφέρεται; Στην δημοκρατία του «εμπαιγμού και του βασανισμού των πολιτών»;


Είναι περισσότερο από σαφές ότι στο δεύτερο αυτό μέρος της ανάλυσής του ο αρθρογράφος δεν κάνει τίποτε άλλο από του να ισχυρίζεται ότι οι ακραίες συνθήκες που θα νομιμοποιούσαν την πολιτική ανυπακοή υπάρχουν ήδη. Γιατί τι άλλο άραγε μπορεί να είναι ο βασανισμός και ο εμπαιγμός των πολιτών σε μια δήθεν δημοκρατία που τις τύχες της ορίζουν πολιτικοί οργανισμοί βυθισμένοι στην διαφθορά και στον μηδενιστικό αμοραλισμό; Εν τέλει φαίνεται ότι, κατά την άποψη του καθηγητή, η στάση των αριστερών κομμάτων δεν είναι η ίδια η νόσος αλλά αντίθετα το απλό σύμπτωμα μιας γενικευμένης παθογένειας που έχει σαν αποτέλεσμα τον πλήρη εκτροχιασμό της έννομης τάξης σε όλα τα επίπεδα. Κλείνοντας ο κ. Γιανναράς διαπιστώνει για πολλοστή φορά την κατάλυση του Συντάγματος, την ύπαρξη έκτακτων αναγκών και την ανάγκη αντίδρασης. Το μόνο που παραλείπει είναι η αναφορά στους τρόπους αυτής της αντίδρασης, ίσως επειδή δεν τολμά ή ίσως επειδή δεν ξέρει τέτοιους. Και περιορίζεται μόνο στους εύγλωττους υπαινιγμούς.


Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται νομίζω και από την τελευταία φράση του κειμένου με την οποία ο κ. Γιανναράς αναφέρεται σε "ζούγκλα και παράνοια" και "στον αγώνα για την υπεράσπιση των μέγιστων και τίμιων της ζωής". Το γεγονός όμως ότι το ίδιο ακριβώς θα μπορούσαν να ισχυριστούν αυθαίρετα (αν και με λιγότερο καλά ελληνικά) και όσοι καίνε τα πανεπιστήμια (ότι δηλαδή και αυτοί αγωνίζονται για κάτι μεγάλο και ιερό – έτσι πιστεύουν άλλωστε) καταδεικνύει το βαθμό του αδιεξόδου. Πράγματι, όταν μια κοινωνία φθάσει στο σημείο να περιγράφει τα προβλήματα της με όρους τόσο ακραία ασαφείς, που για τον κάθε ένα υποδηλώνουν ότι θα ήθελε ο ίδιος, έχει με βεβαιότητα χάσει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας. Έχει με άλλα λόγια χάσει την ευχέρεια να επιλύει τα προβλήματα της στο πλαίσιο της έννομης τάξης, που δεν μπορεί παρά να είναι συγκεκριμένη και, λίγο πολύ, κοινά κατανοητή από όλους.


Σε μια πολιτεία που κυβερνάται από τον λόγο και τους νόμους τα όρια της ελευθερίας ορίζονται από τα κείμενα του κοινωνικού συμβολαίου και όλοι (ή τουλάχιστον αυτοί που συγκροτούν την πλειοψηφία) πρέπει να συμφωνούν με τους ορισμούς. Όταν στην ερμηνεία των συγκρούσεων αρχίσουν να υπεισέρχονται όροι ιερότητας το νήμα έχει από πολλού χαθεί.


buzz it!

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008

-Χρειάζεται και κάποιος να δίνει το μέτρο της φαιδρότητας


6,5 μονάδες μπροστά το ΠΑΣΟΚ μας λέει η VPRC. Το πιστεύουμε. Δυστυχώς όμως η δημοσκόπηση είναι ήδη παλιά και ξεπερασμένη, αφού έγινε πριν από τον χθεσινό μεγαλειώδη απολογισμό του έργου του εξοχότατου υπουργού Αβραμόπουλου.

Κοιτάξαμε μόνο μπροστά. Και με τις αλλαγές, τις οποίες επιχειρήσαμε, με τις τομές τις οποίες αποτολμήσαμε, με τα αποτελέσματα που φέρνουμε, κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο έχει αρχή και τέλος.

Μετά από τις βαρυσήμαντες αυτές δηλώσεις η διαφορά θα πρέπει να έχει ήδη ξεπεράσει τις 8,5 μονάδες. Βλέπεις, μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι επόμενες γενεές την ευεργεσία που τους έγινε και να αρχίσουν να μαζεύονται τα κέρδη παίρνει λίγο καιρό παραπάνω. Και αν βάλεις στον λογαριασμό και την έμφυτη αχαριστία του έλληνα. Και την μόνιμη απροθυμία του να παραδεχτεί την αξία του άλλου. Άστα να πάνε.

Τι πρόβλημα να είσαι μπροστά από την εποχή σου!!! Τι πρόβλημα!!!

buzz it!

-Μια πολύ σημαντική είδηση και ένα μικρό κουίζ



Η είδηση (για όσους ξέρουν να σκαλίζουν στα ψιλά γράμματα)

Ξεκινάει αύριο στο Εφετείο η δίκη ενός ακόμη αθώου θύματος των σκοτεινών μηχανισμών, που εδώ και μήνες βυσσοδομούν κατά του άξιου πρωθυπουργού μας Κώστα Καραμανλή. Ποιος δεν θυμάται άραγε την θλιβερή εκείνη συνωμοσία που, πριν από λίγους μήνες, είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να σπιλωθεί προσωρινά η τιμή και η υπόληψη ενός συμπολίτη μας αλλά και να στερηθεί ο ηγέτης μας (σε μια από τις πολλές εκείνες περιπτώσεις εκδήλωσης της αυτοθυσιαστικής πολιτικής ευαισθησίας του) τον βασικότερο και πολυτιμότερο σύμβουλό του.

Ευτυχώς όμως. Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, διαισθανόμενη τον κίνδυνο που εγκυμονούσε για την κοινωνική γαλήνη και την πίστη των πολιτών προς τους θεσμούς εκείνη η μοιραία απόφασή της, ηγέρθη πάλι στο ύψος των περιστάσεων και φρόντισε να προσδιορίσει σε χρόνους και προθεσμίες που εκπλήσσουν την ημερομηνία διεξαγωγής της καθαρτήριας τελετής. Έτσι θα λάβει τέλος μια τόσο επικίνδυνη εθνική εκκρεμότητα. Στιγμές χαράς και αισιοδοξίας μέσα στον ζόφο των τελευταίων ημερών. Σε λίγα 24ωρα η αλήθεια θα λάμψει σαν πρώτα και ένας τίμιος στρατιώτης θα επιστρέψει και πάλι στις επάλξεις του χρέους.

Όσο για τα ψιλά γράμματα! Μα είναι αυτά που εξηγούν τους πραγματικούς λόγους του ξέφρενου ενθουσιασμού στις τάξεις του κυβερνητικού στρατοπέδου! Που πολλοί αφελώς -και τελείως λανθασμένα- αποδίδουν στην εξαιρετική προχθεσινή εμφάνιση, στο mea culpa του πρωθυπουργού. Όσοι σκέφτονται με τον τρόπο αυτό δείχνουν πόσο πολύ αγνοούν τον πραγματικό Καραμανλή. Που ήταν πάντα αυτός που μόλις είδαμε. Ένας γενναίος, ειλικρινής, διορατικός και υπεύθυνος ηγέτης.

Όχι λοιπόν! Δεν χαίρεται για τα αυτονόητα η γαλάζια παράταξη. Χαίρεται επειδή γνωρίζει ότι το κρίσιμο σημείο της αντίστροφης μέτρησης για την εκτίναξη της Νέας Δημοκρατίας προς τα παλιά νικηφόρα ποσοστά της, -και ίσως την φορά αυτή ακόμη πιο ψηλά-, δεν είναι παρά η επιστροφή του σοφού πρεσβύτη στην φυσική του θέση. Την θέση του αναντικατάστατου πρωθυπουργικού συμβούλου. Είδαμε άλλωστε πόσα δεινά επισώρευσε στην δόλια πατρίδα η ολιγόμηνη απουσία του από το πλευρό του πρωθυπουργού. Τώρα όμως όλα αυτά τελειώνουν, όπως θα έλεγε και ένας άλλος αθεράπευτος καραμανλικός, ένας άλλος άξιος έλληνας, ο Δημήτρης ο Αβραμόπουλος.


Το κουίζ (για τους δίκαιους, που σκέφτονται με το χέρι στην καρδιά)

Ποια θα είναι άραγε η απόφαση της ανεξάρτητης δικαιοσύνης;

(για να σας βοηθήσω λιγάκι σας θυμίζω μια κρίσιμη περικοπή από τον προχθεσινό δεκάρικο του καταλληλότατου: "δεν πρόσεχα και πολύ πολύ γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη")





update: Τελικά η δικαιοσύνη στάθηκε. Αυτό είναι καλό. Πολύ καλό. Το μεγάλο όμως πρόβλημα παραμένει. Ο πρωθυπουργός (και μαζί με αυτόν και η χώρα) θα στερηθούν τις πολύτιμες συμβουλές του αδικηθέντος.

buzz it!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008

-Φτηνό δράμα και Lifestyle. Αλλον τρόπο δεν ξέρουμε.



Ότι πιο σιχαμερό και αποκρουστικό αναδεικνύεται από τον κουρνιαχτό των τελευταίων ημερών. Τα μικρομέγαλα φόρεσαν τις στολές των φυλακισμένων ονείρων τους, έντυσαν με κρύο ατσάλι τα καθαρά τους βλέμματα και στήθηκαν για την φωτογράφιση που θα καλύψει τις σύγχρονες επικοινωνιακές ανάγκες της απελπισμένης εξέγερσης. Σε άλλες εποχές μπορεί να φορούσαν τις στολές κάποιων από εκείνες τις νεολαίες, που προβάλλοντας με την αγνή και άδολη ορμή τους εύλογα αιτήματα απόλυτης καθαρότητας έκαναν τα φαύλα συστήματα, που με ιδιοτέλεια τις χρησιμοποιούσαν, να φαντάζουν ήπια και συντηρητικά. Σήμερα οι απαιτήσεις της σύγχρονης αισθητικής τα θέλουν να προτιμούν το street culture, και να ποζάρουν ακίνητα μέσα στα παρακμιακά τοπία και τα σκληρά χρώματα, που αποπνέουν ρηχή αγωνία και φτηνή απόγνωση. Οι συμμετρίες πάντως παραμένουν.

Η ενοχλητική σύγχυση των πρώτων στιγμών έχει παρέλθει. Τώρα πια όλα, οι σκοποί, οι επιδιώξεις, τα μέσα του κινήματος, είναι ξεκάθαρα. Τα παιδιά πλέον ξέρουν καλά γιατί βρίσκονται στους δρόμους. Οι παλιοφυλλάδες και τα βρωμοκάναλα, που ανέλαβαν την σκηνική παρουσία και το promotion της εξέγερσής τους, προετοίμασαν με ιδιαίτερη επιμέλεια τα νομιμοποιητικά ιδεολογήματα.

Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Κάνουν χωρίς αντιρρήσεις και με περισσό ενθουσιασμό αυτά που τους δείχνουν οι μεγάλοι. Στην προκειμένη περίπτωση ο κόσμος των μεγάλων περνά μια σοβαρή κρίση. Δεν βρίσκει πια δανεικά για την συνέχιση της ανέμελης ευωχίας του. Και επειδή δεν τολμά να κοιταχτεί στον καθρέπτη αναζητά κομψές και ανώδυνες διατυπώσεις για την αποενοχοποιητική υποκριτική ανάληψη των "αντικειμενικών πολιτικών του ευθυνών". Η δακρύβρεχτη αποδοχή μιας αόριστης ενοχής για την βαθιά δυστυχία των θυμωμένων βλαστών ήρθε στην ώρα της, σταλμένη από τον ουρανό. Το κυρίως ζητούμενο είναι η αναβολή της αναπόφευκτης πτώσης και η διατήρηση της ψευδαίσθησης. Έστω και για λίγους ακόμη μήνες. Με κάθε κόστος. Ακόμη και εάν αυτό είναι η καταστροφή της επόμενης γενιάς.

buzz it!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008

-Ωραίοι σαν Έλληνες. Σοφοί σαν Καραμανλήδες.



"Σύμφωνα με μια παλιά παράδοση η ελληνική αστυνομία δεν εισέρχεται στους χώρους της νομικής σχολής και του πολυτεχνείου στο κέντρο της Αθήνας"

Παλιά παράδοση! Αυτό είπε στην ανταπόκριση του από την φλεγόμενη Αθήνα λίγη ώρα πριν ένας δημοσιογράφος του CNN.

Αν ήξερε καλύτερα και έλεγε, "σύμφωνα με τον υφιστάμενο ελληνικό νόμο, πιθανόν τον μόνο νόμο που η ελληνική διοίκηση τηρεί με ευλάβεια και ουδέποτε παραβιάζει", η απορία στα μάτια των ανθρώπων μηχανών που τον άκουγαν έξω από τα σύνορα μας θα μεγάλωνε.

Είμαστε τελικά έθνος ανάδελφο. Κανείς δεν μπορεί να ψηλαφήσει το ανάγλυφο της ψυχής μας. Ας μας αφήσουν λοιπόν ήσυχους να ζήσουμε με τις ιερές παλιές παραδόσεις μας. Αυτές, που είναι το άλας της ζωής μας.

Και επιπλέον, είναι ώρα να πάψουμε να αντιδρούμε σπασμωδικά. Να δρούμε υπό πίεση. Ας μιμηθούμε όλοι την σοφία και την περίσκεψη του άξιου πρωθυπουργού μας και ας κάνουμε ότι κάνει.


buzz it!