Πέμπτη, Ιουνίου 25, 2009

-Ωρα για επανάσταση αισθητικής

Ένα κείμενο του Δημήτρη Τσάμη


100 χρόνια Ελληνική Θεσσαλονίκη

Ώρα για επανάσταση αισθητικής.


Αξίζει μια τέτοια συζήτηση σ’ αυτή την πόλη; Η Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται σε πόλη πολλαπλών περιθωρίων όπου βιώνουν κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές μοναχικότητες.

Μια ευκαιρία δόθηκε με την πολιτιστική πρωτεύουσα αλλά όλα δείχνουν ότι δεν αξιοποιήθηκε. Η σημερινή πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα και θλιβερά. Είμαστε ασφαλώς πολύ πίσω. Γιατί να ελπίσουμε ότι η επέτειος των 100 χρόνων θα έχει καλύτερη μοίρα;

Ίσως και μόνο επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Η ελπίδα, ότι θα ξεφύγουμε από ό,τι στραγγαλίζει το σήμερα. Κατακερματισμός παραγόντων, ταπεινές ιδιοτέλειες γκρίνιες και αναβολές, μικροαπάτες και υπεκφυγές,. Μα πάνω απ’ όλα κακή, κάκιστη αισθητική μηδενικός σεβασμός του δημόσιου χώρου. Απ΄ αυτά πρέπει να ξεφύγουμε κι αυτή θα άξιζε να είναι η κληρονομιά των εκατό χρόνων.

Μια σκληρή, αμείλικτη επανάσταση ποιότητας, αξιοπρέπειας κι αισθητικής.

Μια δυναμική εκστρατεία ενίσχυσης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας και του δημόσιου ήθους. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, είναι πρωτίστως ζήτημα παραδειγμάτων. Αυτά λείπουν.

Ένα νέφος ναρκισσιστικού λαϊκισμού σκέπασε την πόλη.

Οι υποδομές εκσυγχρονίζονται, οι εποχές αλλάζουν, η ευρύτερη Βαλκανική γειτονιά μας προκαλεί.

Κι εμείς εκεί. Στα περιθώρια. Συμβιβασθήκαμε με την ασχήμια και δεν μας αηδιάζει.. Δεν ξέρω πόσοι είμαστε. Ξέρω όμως, ότι χωρίς αισθητική προκοπή, ιστορική συναίσθηση και μέτρο, η ελπίδα θα πεθάνει πολύ νωρίς.


Δ.Τσάμης

buzz it!

Δευτέρα, Ιουνίου 08, 2009

-Μπήκαμε στις παρατάσεις


Εχθές το βράδυ ο Καραμανλής μας είπε ότι δεν τα πήγαμε και πολύ καλά στις Ευρωεκλογές. Εμείς, όχι αυτός. Μάλλον κάτι σαν "κοπήκατε και να επιστρέψετε με τον κηδεμόνα σας τον Σεπτέμβριο" είπε. Την άλλη φορά, αν συνεχίσουμε έτσι, θα αναγκαστεί να μας ξεφορτωθεί οριστικά και να αλλάξει λαό. Όσο καλός και αν είναι και όση υπομονή και αν διαθέτει δεν μπορεί να μας δίνει καινούργιες ευκαιρίες επ΄ άπειρον. Υπάρχουν και όρια.

Υπάρχει βέβαια κάποια πιθανότητα να συγχωρήσει αυτούς που τον ψηφίσανε και θα σκεφθεί σοβαρά και για αυτούς που ήτανε στο τσαφ, -ψυχικά κοντά το είπε-, αλλά την τελευταία στιγμή κάτι στράβωσε και ατακτήσανε. Για τους υπόλοιπους ήταν σαφής. Απαράδεκτοι.

Κατά τα λοιπά ο κ. πρωθυπουργός θα συνεχίσει αταλάντευτα την πορεία του. Είπε βέβαια κάτι για την δημόσια διοίκηση που στενοχωρεί λιγάκι τους ιθαγενείς, αλλά αυτά τα προβλήματα έρχονται από Θεού, κάτι σαν τους σεισμούς και τις πλημμύρες, και λύνονται μόνο με προσευχές και καλές συμπεριφορές των άμεσα ενδιαφερομένων. Δεν είναι δική του δουλειά. Α! Θυμήθηκε και ότι κάποιοι από τους αυλικούς παρουσίασαν συμπτώματα κακών συμπεριφορών. Όχι τίποτε σοβαρό βέβαια, άσε που ήδη τιμωρήθηκαν αρκετά από τις τύψεις τους. Ποιοί είναι και τι κάνανε δεν μας είπε αλλά έτσι δεν έκανε και ο Χριστός στον Μυστικό Δείπνο; Τους άφησε να ψάχνονται μόνοι τους για να κάνουν και την αυτοκριτική τους. Ψυχολογία αιχμής, όχι αστεία.

Σοβαρά όμως. Ο μεγάλος κατάλαβε με το αλάνθαστο πολιτικό του ένστικτο ότι δεν τον εμπιστεύεται πλέον ούτε η μάνα του. Μπορεί να τον πιστεύει αλλά δεν τον εμπιστεύεται. Ότι ακόμη και αν πεί την απόλυτη αλήθεια, και αυτομαστιγωθεί στο Σύνταγμα, και κόψει τις φλεβες του σε απευθείας εθνικό δίκτυο, ο κόσμος θα πιστέψει τα λόγια του αλλά όχι τις προθέσεις του. Όλοι θα σκεφθούν, "καλά τα λέει, αλήθεια είναι όλα, αλλά τον βάλαν οι επικοινωνιολόγοι να τα πεί, κάτι ετοιμάζει". Ο μεγάλος κατάλαβε ότι ακόμη και αν ζητήσει ταπεινά συγγνώμη αυτή μπορεί να του δοθεί αλλά θα είναι ανθρώπινη και όχι πολιτική. Καλό παιδί που λέμε αλλά δεν κάνει.

Γι΄ αυτό λοιπόν σκέφθηκε να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Πήγε να μας ψαρώσει. Εντάξει, παίξατε, φθαριστηθήκατε, ψηφίσατε, ξεσαλώσατε μας είπε. Μπείτε τώρα στις τρύπες σας πανάσχετοι και αφήστε με να κάνω ότι γουστάρω γιατί εγώ είμαι υπεύθυνος, ξέρω χίλια παραπάνω από εσάς και ήδη ασχολήθηκα πολύ μαζί σας. Ευχαριστώ τους καλούς μαθητές και αποσύρομαι.

Το ένα λάθος πάνω στο άλλο. Και το επόμενο μεγαλύτερο από το προηγούμενο.

Μπήκαμε στις παρατάσεις. Και οι ελάχιστοι στην Ν.Δ. που έχουν καταλάβει ποιός είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για την προδιαγεγραμμένη πορεία της παράταξης δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν το επικίνδυνο ποτάμι των πανικόβλητων ηλιθίων, που βλέποντας τις πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θεσούλες τους να κινδυνεύουν σέρνονται στα σκαλιά του Μαξίμου και ικετεύουν τον ξύλινο Θεό τους να τα αλλάξει όλα.

buzz it!

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

-Από μικρό και από χαζό ... ...



Μανώλης Κοττάκης. Πολλοί από τους συστηματικούς αναγνώστες του τύπου ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν από τους χειρότερους έλληνες δημοσιογράφους. Στην ουσία δεν πρόκειται καν για δημοσιογράφο. Αλλά για έναν φανατικό και μάλλον χαμηλής νοημοσύνης νεοδημοκράτη, που εκτελεί διατεταγμένη αποστολή αναπαράγωντας μονότονα, αντιαισθητικά και χωρίς καμία φαντασία την χοντροκομμένη προπαγάνδα των εντολέων του. Δεν διαφωνώ καθόλου. Αντίθετα, επαυξάνω. Έχουμε όμως την πολυτέλεια να απέχουμε από την παρακολούθηση της δραστηριότητας του συγκεκριμένου ατόμου;

Θα έλεγα πως όχι. Γιατί σε κάθε ένα από τα φαινομενικά ασήμαντα άρθρα του, ασήμαντα διότι ουδόλως εξυπηρετούν τους αμιγώς κομματικούς και ιδιοτελείς σκοπούς για τους οποίους συντάσσονται, ενυπάρχουν συνήθως κρυμμένα απίθανα υψηλά ποσά πληροφορίας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και λειτουργεί η ηγετική ελίτ που κρύβεται πίσω από τον αφελή μισθοφόρο. Σχετικά με τα κίνητρα της σημερινής εξουσίας και τελικά τον τρόπο με τον οποίο διοικείται τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα.

Αποκωδικοποιείστε για παράδειγμα λίγες λέξεις από την χθεσινή συμβουλευτική προς Καραμανλή "παρέμβασή" του στον Ε.Τ. "Δεν είναι δυνατόν" λέει "να λειτουργεί έτσι το κράτος σε μια περίοδο που το παραμικρό τσαφ προκαλεί εκλογικές απώλειες"! Εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι σε άλλες περιόδους, περιόδους κατά τις οποίες δεν υφίσταται ορατός κίνδυνος εκλογικών απωλειών η κακή λειτουργία του κράτους συνήθως επιτρέπεται. Τεκμαίρεται κατά συνέπεια η πλήρης αποδέσμευση της λειτουργίας του κράτους από κάθε σκοπιμότητα επιδιωκόμενου βέλτιστου διοικητικού αποτελέσματος, κάθε ανάγκη εξυπηρέτησης του πολίτη, κάθε απαίτηση τήρησης της έννομης τάξης. Μοναδικό κίνητρο μας για να εμφανίσουμε, προσοχή, μόνον να εμφανίσουμε , όχι να καταστήσουμε, το κράτος ως μια μηχανή που λειτουργεί εύρυθμα είναι οι εκλογικές ανάγκες. Οι απαιτήσεις της εικόνας της στιγμής. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται, λειτουργεί και αντιδρά ο Καραμανλής.

Γιατί για τον πιο κατάλληλο, τον πιο υπεύθυνο και τον πιο πατριώτη πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από το τιμόνι αυτής της χώρας, η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από την "διαχείριση της κοινής γνώμης". Κάθε τι άλλο, το όραμα για τον τόπο, ο προγραμματισμός, η διοίκηση, η εφαρμογή των νόμων, είναι για τους αφελείς και τους ονειροπόλους. Για προσωπικότητες του μεγέθους ενός Καραμανλή, για μυαλά σαν το δικό, που βλέπουν ξεκάθαρα μέσα στα σκοτεινά της ιστορίας χωρίς τις παραμορφώσεις που προκαλούν οι αδυναμίες των απλών ανθρώπων, τα πράγματα είναι απλά. Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και κάθε προσπάθεια είναι μάταια. Η ιστορία υπακούει στον δικό της ανερμήνευτο ντετερμινισμό. Η προσπάθεια παρέμβασης είναι ατελέσφορη και ταυτόχρονα κουραστική. Καλός πολιτικός είναι μόνον αυτός που μπορεί να κερδίζει εκλογές.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι λίγες παραπάνω γραμμές αρκούν για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της θλιβερής αποτυχίας της Νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης που άρχισε με τόσες ελπίδες, -των αφελών, ημών, εννοείτα-ι, και τόσες προσδοκίες και ανοχές πριν από πέντε μόλις χρόνια. Το ουσιωδέστερο λάθος της καθιερωμένης ανάλυσης είναι αυτό που θέλει την τραγωδία Καραμανλή να οφείλεται στην ανικανότητα των ανθρώπων που επέλεξε. Στο κακό υλικό του κόμματος που παρέλαβε και δεν μπόρεσε έγκαιρα να αλλάξει. Στην προδοσία του άξιου αρχηγού από κάποιους φαύλους και ιδιοτελείς. Τίποτε αναληθέστερο.

Οι χειρότεροι υπουργοί, οι πιο ανίκανοι, θα είχαν κάνει κάτι, έστω κάτι ελάχιστο, αν αφηνόντουσαν να λειτουργήσουν με κριτήρια πραγματικής διακυβέρνησης. Τα χειρότερα στελέχη θα είχαν ασχοληθεί έστω και λίγο με την διοίκηση αν είχαν ακόμη και υποτυπώδη κίνητρα από ένα κέντρο που πίστευε ότι μια τέτοια ασχολία έχει νόημα. Οι πιο θρασείς κλέφτες θα είχαν υποβληθεί σε κάποιον αυτοπεριορισμό αν αισθανόντουσαν ότι θα υποστούν έναν στοιχειώδη έλεγχο. Δυστυχώς όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια, κάθε πραγματική λειτουργία πάγωνε κάτω από την καταθλιπτική επιβολή του φίλτρου της επικοινωνιακής σκοπιμότητας του Μεγάρου Μαξίμου. Ακόμη και όταν δεν ασκείτο έλεγχος κυριαρχούσε ο φόβος για την άσκηση του. Το καλό ή το κακό, το σκόπιμο ή το άσκοπο, δεν τεκμαίρονταν από τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας ή από τις εκτιμήσεις των, κατ΄ ευφημισμόν όπως αποδεικνύεται, χειριστών των διαφόρων ζητημάτων αλλά από την εκτίμηση του πανίσχυρου αντ΄ αυτού Ρουσόπουλου για το θετικό ή αρνητικό επικοινωνιακό αποτέλεσμα κάθε δράσης. Η χώρα βυθίστηκε σταδιακά σε ένα τέλμα απραξίας απότοκο της προσπάθειας των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να προσαρμόσουν την απείρως σύνθετη πραγματικότητα στον απλοϊκό εικονικό κόσμο που υπήρχε μέσα στο λίγο μυαλό των ιδιοτελών μαθητευόμενων μάγων του κλειστού κέντρου του κυβερνητικού μεγάρου. Και ο αναχρονισμός της θεοποίησης του Καραμανλή και της αναγόρευσης του, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε Μεγάλο Τιμονιέρη δημιούργησαν σταδιακά ένα κλίμα δουλοπρέπειας και υποταγής ακόμη και των ισχυρότερων και εξάλειψαν κάθε δυνατότητα κριτικής και αμφισβήτησης που θα μπορούσε να έχει σωτήρια αποτελέσματα και να αποτελέσει διέξοδο από την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που κάθε μέρα διαμορψωνόταν στην χώρα. Κανένας από όσους καταλάβαιναν δεν έλεγε τίποτε για να μην θέσει σε κίνδυνο την εύνοια του ηγεμόνα. Ή μάλλον την εύνοια των αρχιευνούχων της αυλής που τον εκπρσωπούσαν. Γιατί ο ίδιος ο μεγάλος ηγέτης αρκούνταν να θεωρεί πληροφόρηση τους ψιθύρους τους, μη έχοντας καν την ευαρέσκεια να στρέψει ο ίδιος το βλέμμα προς τον όχλο των μικρών ανθρώπων που διαγκωνίζονταν υμνολογώντας στο κατώφλι του και εκλιπαρώντας για ένα νεύμα του.

Άλλωστε κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο. Για να ξεπεραστεί η αλογία, που γινόταν φανερή από τις πρώτες στιγμές μέσα από την έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος και την απουσία σαφούς λόγου έπρεπε να εφευρεθεί ένας "αρχηγός Θεός" με υπερφυσικές ικανότητες, στην μεταφυσική ουσία των οποίων θα μπορούσε να ακουμπήσει ο κόσμος. Ο ορθολογισμός είναι άχρηστος όταν υπάρχει πίστη. Η σημερινή παράδοξη διατήρηση της εικόνας καταλληλότητας του απολύτως ανίκανου πρωθυπουργού και η δυνατότητα που έχουν, βάσει αυτής, οι τύπου Κοττάκη κονδυλοφόροι να μιλούν για την ανάγκη της αναγέννησης, που θα έρθει μόνον όταν αυτός ο μεγάλος θα πάρει την κρίσιμη απόφαση (αλήθεια γιατί δεν την παίρνει τόσο καιρό;) να διώξει όλους αυτούς που πλήγωσαν την παράταξη επαληθεύει νομίζω τα παραπάνω και αποδεικνύει ότι για ένα ικανό διάστημα η συνταγή λειτούργησε αποτελεσματικά. Πλην καταστροφικά για το μέλλον της χώρας.

Εάν η Ν.Δ. θέλει να σώσει ότι της έχει απομείνει δεν έχει παρά ένα δρόμο. Να ξεφορτωθεί τον Καραμανλή στα απόβλητα της ιστορίας και να αποκηρύξει πλήρως την όποια κληρονομιά του. Ακόμη και οι πιο κακοί από όσους απομείνουν κάτι θα μπορέσουν να κάνουν αν αποφασίσουν ότι πρέπει, έστω και λίγο, να ασχοληθούν με την πραγματική ουσία των καθημερινών προβλημάτων.

Προσωπικά, όχι μόνο διαβάζω προσεκτικά τον δημοσιογράφο Κοττάκη αλλά αρχιοθετώ με επιμέλεια τα πολύτιμα άρθρα του. Έτσι, όταν σε λίγα χρόνια ωριμάσουν τα πράγματα και οι έλληνες αρχίσουν επιτέλους να αντιλαμβάνονται την θηριώδη απάτη του ΝεοΚαραμανλισμού, θά έχω συγκεντρωμένα χωρίς κόπο μπροστά μου τα κεφάλαια του βιβλίου της εσωτερικής ιστορίας μιας από τις απεχθέστερες περιόδους του, μεταπολεμικού τουλάχιστον, ελληνικού κράτους.



buzz it!

Πέμπτη, Ιουνίου 04, 2009

-Τα "παιδιά" των 26 ετών, οι παχυλοί λογαριασμοί και η ευαίσθητη Μαριέττα



Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί η αγωνίστρια της ζωής Μαριέττα με την δακρύβρεχτη δήλωση της. Μάλλον κάτι πρέπει να λείπει από το κείμενο. Προφανώς η πρόταση της θα έπρεπε να έχει συμπληρωθεί με την προσθήκη της διευκρίνησης "του Καραβέλα". Των "παιδιών του Καραβέλα" δηλαδή. Για να μπορεί να καταλάβει ο κόσμος ότι για κάποιους σοβαρούς πραγματικούς λόγους και για κάποια ζητήματα νομικής ερμηνείας, που έχουν να κάνουν αμιγώς με την ουσία της υπόθεσης, η υπεύθυνη πολιτικός διαφωνεί (προσοχή, δεν ενοχλείται) με το γεγονός της σύλληψης κάποιων ενδεχομένως υπόπτων ενηλίκων, που, εκτός των άλλων ιδιοτήτων τους, τυχαίνει να έχουν για πατέρα τον γνωστό πλέον στο πανελλήνιο απατεώνα. Και όπως είναι φυσικό η αναφορά της σχέσης τους αυτής καθιστά περισσότερο κατανοητή την είδηση. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να εννοήσουμε ότι σύμφωνα με την ευαίσθητη ψυχή της κάθε κ. Μαριέττας οι πολίτες των 26 ετών είναι αντικειμενικά ανεύθυνοι και ανώριμοι και ως εκ τούτου δεν πρέπει να διώκονται για τις πράξεις τους, μια και λόγω του νεαρού της ηλικίας τους δεν φέρουν καμία πραγματική ευθύνη για αυτές. Υποψιάζομαι ότι μάλλον το τελευταίο θα πρέπει να ισχύει. Η δήθεν σκληρή πρώην υπουργός λαϊκίζει συγγνωστά και ανεπαισθήτως. Όπως ακριβώς όλοι οι υπόλοιποι.

Πράγματι. Όλος ο δημόσιος λόγος των ημερών, ακόμη και αυτός των δήθεν σοβαρών νομικών μας που περιφέρονται σαν μαϊντανοί από κανάλι σε κανάλι, κινείται σε αυτό το μοτίβο. Με αποκορύφωμα το σημερινό εμετικό πρωτοσέλιδο του ΕΘΝΟΥΣ που επιχειρεί να αγγίξει τις ευαισθησίες των αφελών δείχνοντας τους, με πλήθος ρομαντικών και αισθητικών εικόνων, το πόσο πολύ αγαπά τις γατούλες η 26χρονη Σαλίνα Καραβέλα, το πόσο ευαίσθητη είναι η παιδική της ψυχούλα και το πόσο λίγο αγγίζουν αυτόν τον αθώο άγγελο το χρήμα και οι πολυτέλειες. Όλα αυτά βέβαια με την ασφάλεια που μπορούν να προσφέρουν μερικά κλεμμένα εκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις πρώτης ζήτησης. Ε, να υπάρχει και κάτι για ώρα ανάγκης βρε αδελφέ!

Αν δεν κάνω λάθος ο νόμος 3691/2008 ψηφίστηκε πολύ πρόσφατα από την Βουλή των Ελλήνων και ισχύει μέχρι σήμερα ως έχει. Με βάση τον νόμο αυτό οι ευθύνες για κακουργηματικές πράξεις που έχουν να κάνουν με ξέπλυμα χρήματος που προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες και διαχέονται και ετεροχρονίζονται και παρεκτείνονται απεριόριστα στο μέλλον για πράξεις μεταγενέστερες. Επιπλέον σύμφωνα με την έννομη τάξη κάθε έλληνας πολίτης που έχει συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του θεωρείται άνευ ετέρου ενήλιξ και υφίσταται τις συνέπειες των πράξεων του, ασχέτως εάν τον εκτιμούν οι γείτονες του στην Εκάλη και ανεξάρτητα από του εάν αγαπά τα ζώα και τα λοιπά ανυπεράσπιστα πλάσματα της δημιουργίας. Αν είναι λοιπόν να μιλήσουμε και αν είναι να κρίνουμε τους εισαγγελείς μας ας το κάνουμε κάτω από το πρίσμα των κανόνων που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει για να ρυθμίζουμε την ζωή μας. Και στις περιπτώσεις που στο τέλος διαπιστώνουμε ότι οι κανόνες αυτοί δεν είναι σωστοί ας τους αλλάζουμε με την διαδικασία που ορίζουν οι άλλοι, οι υψηλότερης στάθμης κανόνες, που θεσπίστηκαν με την σειρά τους για αυτό τον λόγο. Στο παιχνίδι αυτό οι πολιτικοί είναι αυτοί που πρέπει, πρώτοι από όλους, να δίνουν το παράδειγμα. Αντίθετα, τα παράσιτα που κυβερνούν την χώρα είναι αυτά που πριν από όλους τους άλλους επιδιώκουν συνειδητά την αναπαραγωγή του θεσμικού κενού στο οποίο ολοένα και περισσότερο βυθίζεται η ελληνική κοινωνία.

buzz it!