Ξανά μια ατελέσφορη, αδιέξοδη και κυρίως αποπροσανατολιστική συζήτηση για τα αυτονόητα. Πρέπει ή όχι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που ακόμη μπορεί να επιβιώνει, να πληρώσει επειγόντως το κόστος για την παροχή των απολύτως ουσιωδών αγαθών και υπηρεσιών γι' αυτούς που έπαψαν πλέον να διαθέτουν έστω και τις στοιχειώδεις αντοχές; Αφορμή η νέα επιβάρυνση για την αποφυγή της διακοπής ηλεκτροδότησης στους ολότελα αδύναμους.
Αναλωνόμαστε για μια ακόμη φορά στα αυτονόητα. Και μόνον η αρχή μιας συζήτησης για το εάν κάποιοι δικαιούνται ή όχι να έχουν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους και για το πώς θα τους το εξασφαλίσουμε παραπέμπει σε κοινότητα αποκτηνωμένων όντων. Υπό τις σημερινές συνθήκες ζωής είναι σαν να διαπραγματευόμαστε, πλήρως νομιμοποιημένοι, το δικαίωμα κάποιων στο οξυγόνο και την αναπνοή.
Είναι πολύ βολική αυτή η κουβέντα, όμως, για τους ενόχους. Με την σπατάλη ζωτικής ενέργειας για την εκ νέου ανακάλυψη του οφθαλμοφανούς περιορίζονται οι κακοτοπιές και τα επικίνδυνα ερωτήματα, σχετικά με τις πραγματικές αιτίες που, κάθε μέρα που περνάει, οδηγούν όλο και περισσότερους από εμάς στην κατάσταση της απόλυτης ένδειας.
Παρακάμπτεται το κρισιμότατο ζήτημα, σε σχέση με το που κατευθύνονται οι ήδη καταβαλλόμενοι φόροι και εάν η σωστή ιεράρχηση της ανάλωσης τους θα έπρεπε να είχε ήδη, εξ αρχής, καταστήσει αδύνατη την δημιουργία αυτού του καινοφανούς για μια σύγχρονη κοινωνία αδιεξόδου, που σήμερα επιχειρούμε όπως όπως να αντιμετωπίσουμε.
Κυρίως, αποσυνδέονται μεταξύ τους τα προβλήματα, εμφανίζονται άσχετα και μη συναρτώμενα και, τελικά, αυτοί που τα δημιουργούν παρουσιάζονται θρασύτατα σαν να είναι και εκείνοι που, ως από μηχανής θεοί, θα είναι πάντα ηρωικά παρόντες, πρόθυμοι και ικανοί για να τα λύνουν.
Από την αρχή της κρίσης η χώρα κυνηγάει αδιάκοπα την ουρά της, στριφογυρίζοντας αυτιστικά γύρω από τον εαυτό της, ανίκανη να ξετυλίξει σταθερά, από την αρχή, το κουβάρι της συμφοράς της, χωρίς να αφήσει το νήμα της διήγησης να ξεφύγει.
Να αντιληφθεί ότι κάθε τι που μας συμβαίνει είναι φυσική και απόλυτα προβλέψιμη συνέχεια αυτού που χθες κάναμε λάθος ή εκείνου που παραλείψαμε ή, χειρότερα, του τρίτου που κρύψαμε πρόχειρα, βιαστικά και με ιδιοτέλεια κάτω από το χαλί. Κάθε νέα συμφορά αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμη, ξεκομμένη και άσχετη από τις υπόλοιπες, φυσική καταστροφή, από εκείνες που βρίσκουν τον άνθρωπο αδύναμο και απροετοίμαστο.
Όσους τα επισήμαναν έγκαιρα και συνεχίζουν να τα επισημαίνουν όλα αυτά τους αποκαλούμε ειρωνικά προφήτες κακών και αρνητές και μίζερους. Επειδή κοντά στην κακή συνωμοσιολογία μας αρέσει να πιστεύουμε ακλόνητα και σε μια καλή τέτοια. Αυτή που θέλει τον θεό της Ελλάδας να μην την αφήνει ποτέ να πέσει. Αυτήν που οδηγεί στην παιδαριώδη πεποίθηση για το ότι η πτώση μας είναι αδύνατη, μόνο και μόνο επειδή, σύμφωνα με την δική μας άποψη, είναι αφύσικη, παράλογη και πέρα από την τάξη του κόσμου.
Τα χρονικά περιθώρια ήδη εξαντλήθηκαν. Εάν δεν αποδεχθούμε το συνολικό της αφήγησης και εάν δεν την ακούσουμε, όσο και αν ενοχλεί και κυρίως όσο και αν στοιχίζει, -και σίγουρα στοιχίζει πολύ περισσότερο από τα 50 σεντς, που σήμερα θα μας αγοράσουν μερικές ακόμη εβδομάδες από τον αθώο ύπνο του ανυποψίαστου-, θα κληθούμε σύντομα να καταβάλουμε το συνολικό υψηλό κόστος.
Θα πούμε πάλι ότι ήταν συνωμοσία; Ας το πούμε. Δεν θα έχει καμία σημασία και δεν πρόκειται να μας αναπαύσει ιδιαίτερα. Επειδή αυτός που την οργάνωσε και την εκτέλεσε εναντίον μας το έκανε καλά και πέτυχε. Ακόμη και στις συνωμοσίες αυτό είναι που μετράει. Το δίκιο βρίσκεται πάντα στην μεριά του νικητή. Αλοίμονο στους νικημένους.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 12, 2013
-Όταν εμφανίζουμε το δικαίωμα στην ζωή σαν μεγαλόθυμη ευεργεσία πλησιάζουμε επικίνδυνα στο τέλος
Παρασκευή, Ιουλίου 26, 2013
-Ο λόγος για την σωτηρία της χώρας είναι ευχή. Αν δεν λάβει σχήμα ισοδυναμεί με λόγο εξαπάτησης.
Τρίτη, Ιουλίου 09, 2013
-Η συντήρηση της αυταπάτης και οι προσευχές σε λάθος θεό
Παρασκευή, Ιουνίου 07, 2013
-Η αυτοαναίρεση του "ρεαλισμού" των νουνεχών
Σάββατο, Μαΐου 11, 2013
-Ο καλός λαός των εθελοντών επιτηρητών και η φρουρούμενη δημοκρατία
Σάββατο, Μαρτίου 23, 2013
-Εμείς, η Κύπρος και τα άλλα μνημόνια.
Τρίτη, Μαρτίου 05, 2013
-Ένα μέρος της προσωπικής μου αλληλογραφίας
Εχω δει πολλούς καλούς πολίτες σαν εσάς να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα, γεωγραφικά και ηθικά. Ελπίζω να μην το κάνουν, αλλά πως να το ζητήσεις αυτό;
Καλό βράδυ///
Πριν συνεχίσω, να πω ότι δεν ξέρω καθόλου γιατί βάζω σήμερα αυτό το κείμενο εδώ. Ας μου επιτραπεί, όμως, να χρησιμοποιήσω κάποια λόγια του Σεφέρη για να δικαιολογηθώ:
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
Επειδή για ότι φέρει αυτό το αύριο, η ευθύνη θα είναι όλων μας, χωρίς καμιά εξαίρεση. Κανείς, από όλους όσους καταλαβαίνουν, δεν θα μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Θα κριθούμε, όλοι. Και όλοι θα δώσουμε λόγο.
***************************************
"Δεν σας έγραψα για να μου απαντήσετε, αλλά, σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ που το κάνατε. Εξομολογήθηκα απλά μερικές σκέψεις, από παρόρμηση περισσότερο και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και μάλλον επειδή διακρίνω ότι, ανάμεσα σε όσους διαθέτουν μια δημόσια παρουσία και αναγνωρισιμότητα, είστε από τους ελάχιστους που αντιλαμβάνονται τα πράγματα με ευρύτητα, χωρίς να εγκλωβίζονται σε ανόητα στερεότυπα και αμιγώς λογιστικές ερμηνείες.
Νομίζω ότι δεν είναι πολλοί αυτοί σήμερα που μπορούν να κατανοήσουν ότι κανένα οικονομικό σύστημα, είτε αυτό είναι ο φιλελευθερισμός είτε η σοσιαλδημοκρατία είτε κάθε άλλη παραλλαγή ενός μοντέλου αστικού τύπου, δεν μπορεί να οικοδομηθεί αν λείπει το κατάλληλο έδαφος της κοινωνικής συνοχής και της συναίνεσης και ότι η δημιουργία αυτού του εδάφους πρέπει να αποτελέσει την απόλυτη μας προτεραιότητα. Αφού βέβαια προηγηθεί η ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στα πρόσωπα που θα αναλάβουν να τους υπηρετήσουν.
Όλα αυτά κείνται σε αφηρημένο επίπεδο, είναι καθαρή πολιτική και βρίσκονται πολύ μακριά από τον αφελή λόγο, περί των δήθεν σωτήριων μεθόδων διαχείρισης, που κατακλύζει τρία χρόνια τώρα τον δημόσιο χώρο. Κοντολογίς, πιστεύω ότι η χώρα μπορεί να σωθεί μόνο αν σκεφθούμε με αυτόν τον τρόπο. Μόνο αν προσπαθήσουμε να θεραπεύσουμε πρώτα από όλα το αίσθημα της αδικίας και εδραιώσουμε την πεποίθηση ότι η συλλογικότητα είναι εδώ για να προστατεύσει και να εγγυηθεί, πριν από οτιδήποτε άλλο, την αξιοπρέπεια και του μικρότερου ανθρώπου. Και, χωρίς να θέλω να σας κολακέψω, πιστεύω ότι έχετε τις ίδιες ή έστω παρόμοιες απόψεις.
Ότι πριν αποφασίσουμε αν θα πάμε δεξιότερα ή αριστερότερα θα πρέπει να έχουμε ένα σταθερό σημείο να πατήσουμε. Τα υπόλοιπα θα έχουμε τον χρόνο να τα βρούμε όταν θα είμαστε έτοιμοι.
Η απαίτηση αυτή οριοθετεί και την μόνη λογικά αποτελεσματική λύση, που δεν είναι άλλη από την συστράτευση κάποιων αξιόπιστων ανθρώπων, που θα προέρχονται από όλο το φάσμα του αστικού χώρου και δεν θα έχουν προηγούμενη εμπλοκή με την ενεργό πολιτική. Με σκοπό την δημιουργία ενός πρώτου πυρήνα, από τον οποίο θα λείπουν τα ιδεολογικά πρόσημα, γεγονός που θα απομακρύνει την εύλογη καχυποψία και θα ευνοήσει την ενότητα και την συνεργασία στην βάση της κοινωνίας.
Αν με ρωτούσατε πως θα γίνει αυτό δεν θα είχα να σας πω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο ότι τα πράγματα ωριμάζουν σιγά σιγά και εμείς δεν έχουμε παρά να θεωρούμε ότι αυτό που πιστεύουμε με ειλικρίνεια και τιμιότητα για σωστό δεν μπορεί παρά να είναι και εφικτό.
Σε κάθε περίπτωση, αν μου εζητείτο να υποδείξω κάποιους ανθρώπους, ικανούς να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, θα ήσασταν από τους λίγους που θα είχα να προτείνω ανεπιφύλακτα.
Όσο για μένα, είναι πολύ αργά για να εγκαταλείψω την Ελλάδα. Θα μπορούσα πιθανόν να το κάνω γεωγραφικά αλλά, μάλλον, δεν θα το πετύχω ποτέ ηθικά. Αγαπώ πολύ την Γερμανία και τους ανθρώπους της, τα τελευταία έξι χρόνια μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και το Μόναχο, αναζωογονούμαι αισθητικά εδώ και μαθαίνω πολλά, γι' αυτό που οραματίζομαι για την δική μου χώρα. Την δημιουργία μιας υγιούς συλλογικότητας. Αλλά δεν είμαι, ούτε θα μπορέσω ποτέ να γίνω Γερμανός.
Θα μείνω λοιπόν εδώ όπου ανήκω και θα τους πολεμήσω με κάθε τρόπο, όπως έκανα πολλά χρόνια τώρα. Έστω κι αν ξέρω ότι τελικά θα ηττηθώ. Αυτή η χώρα είναι και δική μου και δεν σκοπεύω να την εκχωρήσω, τρόπαιο στους ανάξιους ή να την βλέπω άβουλος να βυθίζεται στην παρακμή. Ακόμη και αν το ήθελα, νοιώθω ότι δεν μου επιτρέπεται. Και αν κάτι από αυτά που σας έγραψα είναι ψέμα, είναι ότι η σωτηρία της δεν με αφορά. Με αφορά πολύ και μάλιστα σε βαθμό βαθιάς εμμονής.
Μια και παρασύρομαι εύκολα ας πω και κάτι τελευταίο. Από τα εφηβικά μου χρόνια ξεφυλλίζω τον Καβάφη, τόσο πολύ, που πλέον κάθε στίχος του μου είναι προσωπικός και ανάλαφρα οικείος. Μόνο ένα ποίημα ξυπνάει ακόμη, μετά από τόσο καιρό, μέσα μου, κάθε φορά που το διαβάζω ή το απαγγέλλω, την ίδια πρώτη αίσθηση απειλής και εφιάλτη. Η Σατραπεία. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί κάποτε να καταντήσω να πάρω αυτόν τον δρόμο. Μπορεί να μην είμαι πολύς, ικανός να αξιωθώ τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, αλλά τουλάχιστον δεν θέλω να καταλήξω και μοιραία λίγος. Γι' αυτό θα μείνω.
Ελπίζω ότι δεν σας κούρασα.
Φιλικά" Tweet
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2013
-Υπάρχουν πολλοί Παπαγεωργόπουλοι. Ανέγγιχτοι ακόμη.
Ακόμη κι αν ο πρώην δήμαρχος δεν καρπώθηκε το παραμικρό από το προϊόν της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας, (ας το υποθέσουμε προς στιγμήν για το καλό της συζήτησης), εξακολουθεί να είναι βαριά ένοχος. Επειδή επέδειξε εγκληματική αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, που ο ίδιος ζήτησε αυτόβουλα να αναλάβει. Η επίκληση της άγνοιας, της ανικανότητας ή της ανοησίας έχει όρια. Και αν αυτά τα όρια στην καθημερινή ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι μεγάλα, στην πολιτική, που αφορά στην διαχείριση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών είναι και πρέπει να είναι σχεδόν μηδενικά.
Υπό αυτήν την έννοια η εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε χθες από το δικαστήριο είναι δίκαιη και, επιπλέον, σηματοδοτεί μια χρήσιμη αντίληψη που, αν θέλουμε μια μέρα να διοικηθούμε σωστά, είναι απολύτως σκόπιμο να κυριαρχήσει. Όποιος ζητάει να εγκατασταθεί σε τόσο υψηλές θέσεις και να απολαύσει την αίσθηση της ισχύος και τον έπαινο του Δήμου, ας μάθει να κοιτάζεται πρώτα στον καθρέφτη και να μετράει εντός του, εκτός από την δήθεν διάθεση για προσφορά και την αντικειμενική του δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, που με την θέληση του και χωρίς εξαναγκασμό διεκδικεί.
Είναι προφανές ότι η απόσταση που χωρίζει τον Παπαγεωργόπουλο από όλους τους υπόλοιπους, που κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας θρασείς και ανέγγιχτοι, είναι μόνον μερικές δεκάδες λέξεις στο Σύνταγμα και είναι ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο Κώστας Καραμανλής, το κορυφαίο ίσως παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας στις μέρες μας, είναι ένας τίμιος πολιτικός, που τουλάχιστον δεν έκλεψε. Ας το δεχθούμε. Άφησε όμως πολλούς άλλους να το κάνουν ανενόχλητοι, επιδεικνύοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μια αβάστακτη αδιαφορία. Που, αν λάβουμε υπ΄όψη την εξαιρετική βαρύτητα του αξιώματος και των αρμοδιοτήτων που ανέλαβε, ισοδυναμούσε ευθέως με ενθάρρυνση και άρα με κακουργηματική αμέλεια. Επειδή οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι κοινοί θνητοί. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ένα μόνο νεύμα τους ή μια αδιόρατη επίδειξη της ευαρέσκειας τους μπορεί να γίνει εύκολα η πύλη προς κάθε είδους παράδεισο. Τελικά, αυτός ο "τίμιος", διέγραψε την ευθύνη μιας γιγαντιαίας, μιας επικών διαστάσεων καταστροφής, με τον εμπαιγμό της ανάληψης μιας απροσδιόριστης πολιτικής ευθύνης και χορηγώντας στον εαυτό του το ελαφρυντικό της άγνοιας. Για να κερδίσει μια ισόβια θέση στην βουλή και την γενναιόδωρη συντήρηση του με έξοδα των φορολογουμένων. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, για μια μακρά σειρά ονομάτων, άλλων επίδοξων εξουσιαστών, που φιλοδοξούν να δοκιμάσουν τις δεξιότητες τους στις ανυπεράσπιστες πλάτες μας.
Το έγκλημα στην πολιτική δεν ασκείται μόνο δια πράξεων αλλά εξίσου και δια παραλείψεων, συγγνωστών ή ασύγγνωστων. Επειδή το δημόσιο αξίωμα δεν είναι πεδίο άσκησης ηθικής για περιστασιακά προθύμους που κάνουν χάρες, ή για ανεύθυνες μετριότητες, που προσπαθούν στο μέτρο τους, αλλά θέση εκτέλεσης δέσμιας αρμοδιότητας. Ο πολιτικός δεν είναι επαινετέος όταν νοιάζεται, επειδή το να νοιάζεται δεν είναι υπέρβαση, όπως για τους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά η φυσική του αποστολή. Αποστολή από την οποία δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παρεκκλίνει και που ζητά άλλωστε μόνος του, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, να αναλάβει. Ας μάθουν λοιπόν, αυτοί που πρέπει να μάθουν, ότι έρχεται ο καιρός που τα ωφελήματα θα αρχίσουν να συνοδεύονται και από τις ανάλογες βαριές ευθύνες.
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί αναδρομικά ως δόλιος, καταχρηστικός και αντίθετος με τον σκληρό πυρήνα της έννομης τάξης. Αυτό έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή το σιωπηλό, αλλά επίμονο και ανυποχώρητο αίτημα της κοινωνίας, η απόλυτη προτεραιότητα. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ δεν μπορεί να συνεχίζουν ατιμώρητοι και ανέγγιχτοι. Αν γίνει έτσι το ηθικό τραύμα θα παραμένει ανοικτό και θα κακοφορμίζει, ακολουθώντας την γενιά που το κουβαλά μέχρι το φυσικό της τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Καμία σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της δεν είναι συμβατή με κάτι τέτοιο.
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2013
-Τα σπουδαία θα γίνουν αλλού. Εδώ απλά μια παράσταση.
Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2013
-Οι ευθύνες της Ευρώπης
Η κοντοθωρη προάσπιση των υπό την στενή έννοια συμφερόντων τους τους οδηγεί στην ανεπιφύλακτη και γενναία στήριξη στο εσωτερικό της Ελλάδας ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού καθεστώτος, που καθημερινά δίνει όλο και περισσότερα, όλο και διαυγέστερα δείγματα γραφής για την πρόθεση του να μετέλθει κάθε μέσου, ακόμη και του εθνικού διχασμού, για να κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, αδιαφορώντας για τον πληθυσμό της χώρας και το υγιές μέλλον της αναδυόμενης γενιάς.
Στην αρχή αυτής της δυσάρεστης ιστορίας θα μπορούσε ίσως να υπάρχει κάποια δικαιολογία. Θα μπορούσαν οι φίλοι μας να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να υποψιαστούν. Τώρα, όμως, το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί συνεργάζονται εν γνώσει τους με ακραία διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς, -από τους οποίους επιπρόσθετα εξαπατήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν με θρασύτατο και αναίσχυντο τρόπο-, είναι κοινό μυστικό, που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρυφτεί. Οι πάντες γνωρίζουν με ποιους συνομιλούν και παρόλα αυτά συνεχίζουν.
Πριν η κ. Μέρκελ αποφασίσει για την πολιτική της στο ελληνικό ζήτημα θα έπρεπε να σκεφθεί πόσα από τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να συμβούν στην δική της χώρα. Πόσα από αυτά που σήμερα αποφασίζονται από την ελληνική κυβέρνηση θα είχαν απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες από την γερμανική δικαιοσύνη και το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Πόσες από τις αυθαίρετες πράξεις του εδώ στενού πυρήνα εξουσίας, που ασκεί ταυτόχρονα και ανεξέλεγκτα την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, σύροντας χωρίς να συναντά αντιστάσεις το άβουλο κοπάδι της βουλής,, θα είχαν προσκρούσει στους ισχυρούς θεσμούς και τις ασφαλιστικές δικλίδες του δικού της υποδειγματικού κράτους δικαίου.
Η κ. Μέρκελ εξαρτά την βοήθεια προς την Ελλάδα από τις, όπως λέει, απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες πολύ υποκριτικά εντοπίζει στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και στην απελευθέρωση των αδειών των ταξί. Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει, ενώ ξέρει πλέον πολύ καλά, ότι αν υπήρχαν κάποιοι απαραίτητοι όροι για την παροχή βοήθειας και αλληλεγγύης, αυτοί θα ήταν οι αλλαγές που θα μετέτρεπαν την βαλκανική μας χώρα σε κράτος δικαίου, ίδιο με το γερμανικό. Τότε, όλα τα υπόλοιπα, που σήμερα αποτελούν δήθεν μείζονες στόχους, θα έρχονταν από μόνα τους ως φυσικές εξελίξεις, μέσα από τις παραγωγικές συγκρούσεις και την απελευθερωση του δυναμισμού της κοινωνίας, που φέρνει μαζί της η δημοκρατία.
Αν η Ευρώπη δεν μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει να βγούμε από το τέλμα, που είναι τέλμα αμιγώς πολιτικπο, ας μας αφήσει καλύτερα να λύσουμε τα προβλήματα μας μόνοι. Αλλίως η ευθύνη της θα είναι ασυγχώρητη.
Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2013
-Ο κόσμος της εικονικής νομιμότητας που καταρρέει. Η ξεχασμένη έννοια της κατάχρησης εξουσίας.
Θα άξιζε τον κόπο να δούμε αν αυτή η αναθεώρηση μπορεί να συντελεσθεί με ομαλό τρόπο. Επειδή, όσο κι αν προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε, αυτή τελικά θα γίνει. Δεν είναι μόνο ο Σύνταγμα που απαγορεύει την κατάχρηση. Είναι και η ίδια η φύση που την απεχθάνεται.