Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2012

-Η ανάγκη για ένα θεμελιώδες όραμα



Είναι πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρον να διαβάζουμε παλιά, δικά μας κείμενα. Μπορεί να μην μας μαθαίνουν κάτι καινούργιο, κάτι από αυτά που κάθε μέρα συμβαίνουν, αλλά μας βοηθούν να δούμε πως και γιατί γίνονται τα πράγματα όπως γίνονται. Κατανοούμε τι δεν κάναμε σωστά, διαπιστώνουμε τι παραλείψαμε και εμπνεόμαστε για το τι πρέπει, ίσως, να κάνουμε από δω και μπρος.

Ξαναδιαβάζω, με αυτήν την ματιά, ένα κείμενο του 2004, που είχε γραφτεί τότε για το δημογραφικό πρόβλημα. Που αν δεν κάνουμε κάτι επειγόντως γι' αυτό, σήμερα κιόλας, κάτι βαθιά πολιτικό και εκτάκτως γενναίο, θα έρθει στην επιφάνεια με τραγικό τρόπο σε μερικά χρόνια από σήμερα, για να μας αποτελειώσει, την φορά αυτή, οριστικά. Αφήνοντας γυμνό το έθνος και βαθιά αμήχανους και απελπισμένους ακόμη και αυτούς τους υπερπατριώτες, που εξαντλούν τις συγκινήσεις τους βλέποντας κυματίζουσες σημαίες και παράσημα μεγαλόσχημων ενστόλων.

Επειδή πατριωτισμός είναι πριν και πάνω από όλα η προσήλωση στην διασφάλιση της συνέχειας. Η παράδοση της σκυτάλης. Μαζί με την ευγενή ιδέα, ο πατριωτισμός χρειάζεται καινούργια σάρκα και καινούργια κόκαλα. Ανάλωση αυτοθυσιαστική του παλιού, για χάρη του νέου, που θα γεννηθεί.

Το κείμενο θα μπορούσε να είχε γραφτεί και σήμερα. Ακολουθούν κάποιες περικοπές, παρακάτω:

******************************
 ... ... ...

Η επιθυμία τεκνοποίησης, ως αρχέγονη και πρωτεϊκή λειτουργία, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα ανταπόκρισης του ατόμου στο αξιακό του σύστημα, ο δε βαθμός ανάπτυξης της αποτελεί συνάρτηση του αισθήματος ασφάλειας και προοπτικής που προσφέρει το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Οι οικονομικές συνθήκες ασκούν μικρή επίδραση στο πλέγμα αυτών των παραγόντων και ειδικότερα όταν αυτές αξιολογούνται μέσα στο πλαίσιο του, κυρίαρχου πλέον, καταναλωτικού μοντέλου, επιδίωξη του οποίου είναι η διαρκής δημιουργία νέων «αναγκών», η δημιουργία δηλαδή νέων τρόπων ανάλωσης των διαθέσιμων οικονομικών πόρων.

Η υιοθέτηση των παραπάνω σκέψεων οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η βελτίωση της ατομικής οικονομικής θέσης του πολίτη δεν οδηγεί σε αξιόλογη αύξηση της επιθυμίας του για απόκτηση απογόνων. Αντίθετα η επιθυμία αυτή ενισχύεται σημαντικά από την αίσθηση συμμετοχής σε μια κοινωνία που μπορεί να εγγυηθεί συνθήκες συνοχής και αλληλεγγύης και να εμπεδώσει μόνιμο αίσθημα ασφάλειας και προοπτικής. Τα οικονομικά ή άλλα εξατομικευμένα μέτρα, που έχουν σκοπό την αντιμετώπιση του δημογραφικού, μπορούν να είναι αποτελεσματικά μόνον εάν εφαρμοσθούν επικουρικά και εξειδικευμένα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού, που κατ΄ αρχήν θα θεραπεύει τις θεμελιώδεις αιτίες του προβλήματος και θα εγκαθιστά πρωτογενώς την επιθυμία τεκνοποίησης.

Η συγκεκριμένη ανάγνωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αισιόδοξη, αφού βάσει αυτής το δημογραφικό πρόβλημα συνιστά γενικευμένη και συστηματική κοινωνική νόσο, τα αίτια της οποίας πρέπει να αναζητηθούν στην αλλαγή του αξιακού συστήματος της κοινωνίας, στην κατάρρευση της συλλογικότητας, στην εξαλείψει της κοινοτικής συνοχής και αλληλεγγύης, στην επικράτηση του ατομικισμού και του εξοντωτικού ανταγωνισμού και στην μείωση του αισθήματος ασφάλειας και προοπτικής.

Η οικονομική διάσταση προκύπτει ως απότοκος όλων αυτών, στο μέτρο της επικράτησης της εσφαλμένης αντίληψης, σύμφωνα με την οποία τα παραπάνω εν ανεπαρκεία αγαθά έχουν μετατραπεί σε αγοραία προϊόντα, που ο κάθε ένας μπορεί να τα προμηθευθεί, ανάλογα με τις δυνατότητες του.
… … …

Κοντολογίς η πολιτική που πρέπει να ασκηθεί απέχει πολύ από του να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πολιτική ειδική για την αντιμετώπιση του δημογραφικού. 

Αντίθετα αποκτά χαρακτήρα συνολικού πολιτικού οράματος για την κοινωνία.
… … …

Εν όψει των παραπάνω η πανηγυρική εξαγγελία της ανασύστασης ενός νέου κοινωνικού κράτους συνιστά ύψιστη προτεραιότητα.

Το προτεινόμενο μοντέλο πρέπει να οριοθετεί με ακρίβεια το επίπεδο των δικαιωμάτων που θεωρούνται στοιχειώδη, και άρα τίθενται υπό την προστασία και την εγγύηση της κοινωνίας.

Να προσδιορίζει επαρκώς το σημείο ισορροπίας του ατομικού με το δημόσιο συμφέρον.

Να διακηρύσσει ότι στο πλαίσιο της παροχής βασικών υπηρεσιών, όπως η υγεία, η παιδεία ή η ασφάλεια, το κράτος δεν δρα ανταγωνιστικά με τους ιδιώτες, αλλά αντίθετα παρέχει αυτοτελώς και σε υψηλό επίπεδο τα αγαθά αυτά, ασκώντας αυτονόητη υποχρέωση του.

Και τέλος να εγγυάται πειστικά ότι ο ανταγωνισμός, που φυσιολογικά αναπτύσσεται μεταξύ των μελών μίας ανοικτής και φιλελεύθερης κοινωνίας, δεν ασκείται με όρους εξόντωσης του ασθενέστερου και επιβίωσης του ισχυρότερου.

Παρά το γεγονός ότι ο χρονικός ορίζοντας πλήρους υλοποίησης παρόμοιων εξαγγελιών είναι μακρύς, ή και αβέβαιος, τα αποτελέσματα της οραματικής αφομοίωσης τους από την κοινωνία είναι άμεσα ορατά. Πράγματι οι προσδοκίες που αναπτύσσονται μειώνουν την δυσπιστία, αυξάνουν την ανοχή, εξασφαλίζουν κλίμα συναίνεσης και καθιστούν την εφαρμογή των επί μέρους εξειδικευμένων πολιτικών ανεμπόδιστη.
… … … 

Πρέπει να σημειωθεί ότι για όλα τα παραπάνω η παρουσίαση απτών και μετρήσιμων αποτελεσμάτων είναι λιγότερο σημαντική από αυτή καθ΄ αυτή την αξιοπιστία και την πειστικότητα των σχετικών εξαγγελιών, αφού το βασικό ζητούμενο είναι η καλλιέργεια κλίματος συναίνεσης, η ανάπτυξη προσδοκίας και αισιόδοξης προοπτικής και εν υστάτη αναλύσει η ανάκτηση του ουσιώδους, που δεν είναι άλλο από την αρχέγονη χαρά της ζωής.


buzz it!

-Θα μπορούμε μόνον όσα μπορούν αυτοί που βάζουμε μπροστά

Δημοσιογράφος μεγάλου γερμανικού μέσου μου μετέφερε τις εντυπώσεις που απεκόμισε από την προ ημερών συνέντευξη του κάπταιν Φου, της Cosco. Το λιμάνι του Πειραιά μεταμορφώθηκε πλήρως, λέει. Οι υποδομές πολλαπλασιάστηκαν, το κόστος κατρακύλησε, οι αποδόσεις εκτινάχθηκαν, η άρτια οργάνωση είναι εμφανής παντού. Ένας οργασμός δημιουργίας.

Αναρωτιέμαι, με θλίψη πραγματική. Δεν υπήρχε μια ομάδα Ελλήνων, 30, 40, 50 ανθρώπων, που θα μπορούσαν να οργανώσουν, να μανατζάρουν και να τρέξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα; Από τον ιδιωτικό τομέα ή στελέχη ενός κράτους που λειτουργεί, δεν έχει σημασία. Να σχεδιάσουν, να φτιάξουν το λιμάνι, να το διοικήσουν και να πουλήσουν ακριβά το προνομιούχο οικόπεδο και τις άρτιες υπηρεσίες σε όποιον τα χρειάζεται; Ακόμη και αν αυτός είναι ο διάολος ο ίδιος.

Σίγουρα, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και είναι πολλοί, ικανοί να συμπτύξουν όχι μια αλλά πολλές ομάδες, που θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα. Δεν τους ξέρει, όμως, κανείς, δεν τους χρειάζεται κανείς, δεν τους καλεί κανείς. Κάποιοι ήδη έφυγαν και άλλοι ετοιμάζονται να φύγουν. Κάποιοι θα μείνουν και θα υποφέρουν. Και σιγά σιγά θα συνηθίσουν.
 Επειδή οι θέσεις για τις οποίες θα ήταν κατάλληλοι είναι πάντα πιασμένες και ανήκουν στους κουμπάρους, τους γιούς, τις κόρες και τους πελάτες των αγάδων. Και στην χώρα θα γίνονται μόνον εκείνα τα λίγα, που μπορούν αυτοί, με τις περιορισμένες δυνατότητες. Τα παραπάνω ας λείπουν.

Πρέπει ίσως να το πάρουμε απόφαση. Διαλέξαμε αυτούς για να μας κυβερνήσουν και τώρα, στις πιο δύσκολες ώρες μας, συνεχίζουμε να τους διαλέγουμε για να μας σώσουν. Από δω και πέρα η ζωή μας, η θέση μας στον κόσμο, το μέλλον μας, θα είναι τόσο λίγα όσο λίγοι είναι και αυτοί, τα παιδιά τους και οι κουμπάροι τους. Η πραγματικότητα μας θα πρέπει να συρρικνωθεί, ίσα με το δικό τους, σπιθαμιαίο ανάστημα.

buzz it!

Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2012

-Στις λίστες η Ελλάδα αναστενάζει




Ωραία λοιπόν. Βρήκαμε, για μια ακόμη φορά, καινούργια δουλειά.

Ολόκληρη η κοινωνία ασχολείται πλέον με τα ονόματα στις περίφημες λίστες. Και ξέχασε, αναστατωμένη καθώς είναι, τους διεφθαρμένους χειριστές τους, τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους ολετήρες, που μπορούν τώρα, παρέα με τον Σαμαρά και απαλλαγμένοι από τις όποιες ευθύνες, να συνεχίσουν ανενόχλητοι το θεάρεστο έργο της σωτηρίας της χώρας.

Οι διασταυρώσεις και οι πιστοποιήσεις της νομιμότητας των καταθέσεων εκατοντάδων συμπολιτών μας θα γίνουν στο διαδίκτυο, από τους χιλιάδες χρήστες. Και τα σχετικά αποτελέσματα θα ανακοινωθούν σε ειδική σελίδα ενός γκρουπ του Φέησμπουκ, που θα ιδρυθεί ειδικά για τον σκοπό αυτό. Μετά, όλοι μαζί, θα ψηφίσουμε ηλεκτρονικά για την ανάδειξη του μεγαλύτερου λαμόγιου και θα περιμένουμε με αγωνία το επόμενο σόου στις οθόνες μας.

Αντί να μας βασανίζει το καίριο ζήτημα, το μοναδικό που εμπίπτει στην δική μας σφαίρα ευθύνης, ως πολιτών και ως εκλογικού σώματος, και που αφορά την απόλυτη αυθαιρεσία της πολιτικής τάξης, τον χειρισμό των δημόσιων εγγράφων και υποθέσεων με τρόπο που προσιδιάζει μόνο στην μαφία, την χρήση των πανίσχυρων μηχανισμών του κράτους από άνομα ιδιωτικά, πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, ασχολούμαστε παθιασμένα με το ασήμαντο κουτσομπολιό των ονομάτων.

Λες και είμαστε εμείς αυτοί που μπορούμε να ασκήσουμε την εξουσία της επιβολής του νόμου, που μπορούμε να διατάξουμε τις κατασχέσεις παράνομων προσόδων και που μπορούμε να επιβάλλουμε τα απαραίτητα πρόστιμα.

Επιμένουμε να μην μαθαίνουμε. Επιμένουμε να κοιτάμε αλλού από εκεί που πρέπει. Να χάνουμε συνέχεια το παιχνίδι. Να αγνοούμε ότι, στις δημόσιες υποθέσεις των δημοκρατιών, ο τύπος είναι η ουσία. Επειδή οι εντολείς μας διαθέτουν μόνον αρμοδιότητα και καμία απολύτως εξουσία.

buzz it!

Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2012

-Πολιτικές παιδαριωδίες

Δραματική έκκληση Σαμαρά. Ε, και; Σε ποιους απευθύνεται με την ξαφνική αυτή, με ετοιμόρροπα ελληνικά παιγμένη, νέα, φτηνή παράσταση;

Δεν είναι καθόλου σαφές. Αν απευθύνεται σε μας, τι θα μπορούσαμε ακριβώς να κάνουμε; Ίσως να βγαίναμε, με ελληνικές σημαίες, κορνάροντας στους δρόμους; Φοβάμαι, όμως, ότι δεν θα βοηθούσαμε πολύ. Είναι κι αργά άλλωστε. Αν απευθύνεται στους εκλεκτούς κυβερνητικούς εταίρους του, ποιος είναι άραγε ο λόγος που έκρινε ότι πρέπει να το κάνει δημόσια; Προσπαθεί μήπως να τους εκθέσει, μπροστά στους πανικόβλητους ομήρους; Να εκθέσει αυτούς, με τους οποίους, έχοντας κτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης, όπως μας διαμήνυσε πριν λίγες μέρες από τις Βρυξέλλες, παλεύει χέρι χέρι για την σωτηρία της χώρας;

Και όλος αυτός ο πρώτος ενικός; Γνωρίζω, δεν κάνω πίσω, κρατάω το τιμόνι, σκέφτομαι, κοιτάζω μπροστά, προχωράω; Προς τι; Ο κόσμος γνωρίζει το πολιτικό εκτόπισμα και μάλλον δύσκολα θα πεισθεί. Το αντίθετο, ίσως.

Επί τρία χρόνια καλλιέργησε στην χώρα τον απόλυτο παραλογισμό. Ένα άκριτο ΟΧΙ στο μνημόνιο, -στην ουσία στην συνεργασία της Ελλάδας με τους εταίρους της-, ένα τυφλό ΟΧΙ, που αποτέλεσε έρεισμα για την γέννηση κάθε λογής μυθοπλασιών και συνωμοσιολογικών θεωριών και για την πλήρη απομάκρυνση της κοινής γνώμης από την πραγματικότητα. Παρεμπόδισε όσο μπορούσε την λήψη κάθε μέτρου που θα μπορούσε να βελτιώσει, έστω και λίγο, την δραματική και διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της χώρας. Σαμποτάρισε συστηματικά κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός ενωτικού σχήματος, που δεν θα είχε τον ίδιο στην κορυφή. Έγινε τελικά πρωθυπουργός με την χρήση μιας απειλής καταστροφής και λέγοντας αποκλειστικά και μόνον ψέματα, σε αναγκεμένους και φοβισμένους ανθρώπους.

Ταξίδεψε στην Γερμανία και χωρίς να λάβει υπ΄ όψη του τις πολιτικές συνθήκες που ο ίδιος δημιούργησε στο εσωτερικό, παραπλάνησε την Μέρκελ, λέγοντας της ότι θα κάνει ακρίβώς ότι του πουν, για να εξασφαλιστεί, πρόχειρα, η συνέχιση της βοήθειας. Στο εσωτερικό, θα σκέφθηκε, θα τα βολέψουμε κάπως, όπως πάντα. Έχει ο Θεός. Τώρα, μπροστά σε μια πλήρως αποπροσανατολισμένη και απροετοίμαστη κοινή γνώμη, υποδεικνύει ως λογική, υπεύθυνη και εθνική στάση την εφαρμογή ακριβώς των αντίθετων από όσα έλεγε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και εκβιάζει, για μια ακόμη φορά, τον πολιτικό κόσμο και τους πολίτες, επικαλούμενος την σωτηρία της πατρίδας. Δεν έχει να επιδείξει ούτε μια θετική δράση σε κάποιον τομέα διαχειριστικό ή αναπτυξιακό.

Υπάρχει έστω και ένας εχέφρων πολίτης που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο άνθρωπος αυτός έχει άλλο κίνητρο δράσης και άλλο κριτήριο απόφασης εκτός από την όπως όπως παραμονή του στην πρωθυπουργία; Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς άλλη, πέραν της προσωπικής, προοπτική, με ορίζοντα που δεν ξεπερνάει το τέλος αυτής ή της επόμενης εβδομάδας. Ότι αν αύριο πιστέψει ότι οι προσωπικοί του στόχοι του θα εξυπηρετηθούν από την υιοθέτηση μιας νέας, ακραίας, δήθεν εθνικά υπερήφανης αντιευρωπαϊκής στάσης, δεν θα το κάνει χωρίς ενδοιασμούς;

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια φρικτή υποψία. Ίσως με την "δραματική" του δήλωση, ο πρωθυπουργός, να νομίζει ότι απευθύνεται στην κ. Μέρκελ. Αυτή είναι, όπως και να το δούμε, μια φρικτότατη υποψία.

buzz it!

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2012

-Το Σύνταγμα

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός δικαστή του Συμβουλίου της Επικρατείας και ενός δίκαιου (ή τέλος πάντων σοβαρού) ανθρώπου;

Ο πρώτος κάθεται μεσ' το σαλόνι, κοιτάζει γύρω του, τα έπιπλα και τα μπιμπλώ, χαϊδεύει τα παιδιά του και όταν τελειώσουνε στο Μέγκα οι ειδήσεις ερμηνεύει γραμματικά το άρθρο του Συντάγματος, που του' λαχε μπροστά του.

Ο δεύτερος δεν κάνει έτσι. Κοιτάζει ανήσυχα στον δρόμο, έξω. Και προσπαθεί να ερμηνεύσει συστηματικά την κάθε διάταξη. Πως; Μα, φυσικά, διαβάζοντας προσεκτικά και τις υπόλοιπες. Μέχρι την τελευταία.

Διότι στο όλον κρύβονται τα μυστικά του νόμου. Και στην κοινή θέα, στους δρόμους εκτίθενται.

buzz it!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19, 2012

-Το ΔΝΤ κατά της εσωτερικής υποτίμησης. Και μετά;



Όπως η σημερινή γενιά των Γερμανών δεν φταίει για τα εγκλήματα των Ναζί, έτσι και η αυριανή γενιά των Ελλήνων δεν θα φταίει για τις αθλιότητες των πατεράδων της και δεν θα πρέπει να είναι υποχρεωμένη να ζήσει σε κατάσταση δουλοπαροίκου στα χώματα της ή να τα εγκαταλείψει, επειδή κάποιοι, εγκληματικά ανεύθυνοι, τα πούλησαν ή τα εκχώρησαν για να πληρώσουν τις οφειλές τους προς τις τράπεζες. Οι λογαριασμοι των γενεών δεν πρέπει να ρυθμίζονται με τους κανόνες της κοινής λογιστικής.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ιστορία που η έννομη τάξη πρέπει να καταλύεται στιγμιαία είτε για να τροποποιηθεί επειγόντως και ριζικά είτε για να καταστεί δυνατόν να θεραπευθεί μια παγιωμένη ανωμαλία της, -η γένεση της οποίας δεν είχε προβλεφθεί-, και να μπορέσει έτσι να εξασφαλισθεί η συνέχειά της.

Σε αυτό το θολό και υπερβατικό πεδίο θα πρέπει να κινηθεί μια διαπραγμάτευση, αν θέλει να είναι πραγματικά πολιτική διαπραγμάτευση και αυτό είναι το έλλειμμα πολιτικής που πρέπει να καλύψουν και η Ελλάδα και ο Νότος, αλλά και η Ευρώπη στο σύνολο της, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει ενωμένη. Η άνευρη προσκόλληση σε νομικούς φορμαλισμούς είναι σκόπιμη και χρήσιμη σε καλούς καιρούς, αφού μπορεί να επιλύει προβλήματα χαμηλής έντασης, αδικώντας οριακά κάποιους και ευνοώντας εξίσου οριακά κάποιους άλλους, -η απόλυτη δικαιοσύνη άλλωστε είναι χίμαιρα-, αλλά μπορεί να αποβεί μοιραία σε έκτακτες περιστάσεις.

Με πιο απλά λόγια οι λύσεις, χονδρικά, είναι τρεις. Είτε διάλυση της Ευρωζώνης και πιθανόν και της Ε.Ε., με την σημερινή της μορφή, είτε πληρωμή του κόστους της σωτηρίας της, από αυτούς που καλώς ή κακώς, (η εξέταση αυτού του δεδομένου αποτελεί πλέον πολυτέλεια), βρίσκονται σήμερα στην θέση του κερδισμένου, με μεταφορά των πόρων που απαιτούνται για να καλυφθεί το μη βιώσιμο μέρος των χρεών των χωρών του νότου, είτε ένα δεκαετές επιδέξιο παιχνίδι ελεγχόμενου χειρισμού των κανόνων, που θα λειτουργεί διορθωτικά σε σχέση με τα ελαττώματα του κοινού νομίσματος, μέχρι την τελική θεραπεία τους, που αναγκαστικά θα πάρει καιρό. Οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται αλλά κόβονται. Προσωπικά βρίσκω την τρίτη λύση πρακτικότερη, αν και η εφαρμογή της προϋποθέτει πολιτική ενότητα, αποφασιστικότητα και, προπάντων, κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης.

Αν φυσικά εμείς αποδεχθούμε τον ρόλο του δουλοπάροικου για τα παιδιά μας, η παραπάνω συζήτηση είναι άνευ λόγου και πολύ λίγο μας αφορά.

Επιπλέον, να επισημανθεί ότι η δικαία τιμωρία κάποιων που υπερέβαλαν και έδρασαν πολλαπλασιαστικά στις επιπτώσεις, που ούτως ή άλλως θα είχε ο κακός αρχικός σχεδιασμός, είναι απαραίτητη. Στις δημοκρατίες η ικανοποίηση της αίσθησης δικαίου είναι ο θεμέλιος λίθος των πάντων και πρέπει οπωσδήποτε να ικανοποιείται.

Τέλος, είναι βέβαιο ότι το ελληνικό πρόβλημα συνιστά ειδική περίπτωση στο πλαίσιο του συνολικότερου προβλήματος της Ε.Ε., λόγω της ηθικής και αξιακής μας κρίσης, του ελλείμματος κοινωνικής συνοχής και της άνευ προηγουμένου διαφθοράς και κακοδιοίκησης,  που δρουν σωρευτικά και επιδεινώνουν σε εκρηκτικό βαθμό την, ήδη σοβαρή, συστημική ανωμαλία. 

 Πλην όμως, τα τραγικά λάθη και οι καθυστερήσεις της τελευταίας τριετίας, οι άστοχες πράξεις και οι μοιραίες παραλείψεις, τόσο οι δικές μας όσο και αυτές των εταίρων μας, οδήγησαν την χώρα σε τόσο δυσμενή θέση, σε βαθμό που η έξοδος από την κρίση θα ήταν αδύνατη ακόμη και αν, ως δια μαγείας, μπορούσε να αποκατασταθεί η ισορροπία στο εσωτερικό και να εξαφανισθούν οι συστημικοί παράγοντες στο εξωτερικό.

Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να συνεχίσει στην Ευρώπη εάν δεν της χαρισθεί γενναιόδωρα κάτι. Τις προϋποθέσεις γι' αυτό, όμως, προϋποθέσεις κυρίως ηθικής φύσεως, μπορεί να τις δημιουργήσει μόνον η ίδια. Η ίδια, ως ενιαίο σώμα πολιτών και όχι ως ετερογενές άθροισμα αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων συμφερόντων.

buzz it!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2012

-Η ζητιανιά πολιτικού χρόνου δεν είναι διαπραγμάτευση για την χώρα



Τι σημαίνει πολιτική διαπραγμάτευση, στο πλαίσιο ενός προσυμφωνηθέντος και κατ' ουσίαν αμετακίνητου στόχου; Είναι η αντικατάσταση ενός σχεδίου δράσης με ένα άλλο, εναλλακτικό, που αυτός που ζητά την υιοθέτησή του θεωρεί ότι θα οδηγήσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα στο τελικό ζητούμενο. 

Καλώς ή κακώς, οι δανειστές μας έχουν συντάξει κάποιο σχέδιο. Με πολλά λάθη, βέβαια, που προκαλούνται, όμως, όχι από την τεχνική τους ανεπάρκεια αλλά από την άγνοια των συνθηκών που επικρατούν στην χώρα μας και κυρίως από την κακή εκτίμηση της θέλησης της πολιτικής τάξης να υποστηρίξει κάποιες αλλαγές και της ικανότητας της διοίκησης να τις εφαρμόσει. Έλλειμμα που οφείλεται ξεκάθαρα στην δική μας ανειλικρίνεια.

Εμείς, από την μεριά μας, ζητάμε πολιτική διαπραγμάτευση αντιδρώντας σε αυτό το σχέδιο. Αλλά χωρίς να προτείνουμε κάποιο άλλο που θα το αντικαταστήσει. Σε σχέση με την δράση, την έστω και λανθασμένη, προτείνουμε την ακινησία, εν αναμονή, προφανώς, κάποιου θαύματος. Το "δώστε μας περισσότερο χρόνο" δεν είναι σχέδιο. Ναι, να ζητήσουμε χρόνο, αλλά για ποιο πράγμα;

Ένα μικρό παράδειγμα μόνον. Οι πάντες περιφέρονται και μιλούν για ανάπτυξη, Τρία χρόνια τώρα, όμως, καμία κρατική αρχή, κανένα επιμελητήριο, κανένας συλλογικός φορέας δεν έχει κάνει κάτι που έπρεπε να είχε γίνει, με κατεπείγουσες διαδικασίες, από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Μια χαρτογράφηση του, έστω φτωχού, παραγωγικού δυναμικού της χώρας, με σκοπό την εκτίμηση των δυνατοτήτων υποκατάστασης των εισαγωγών. Με πρώτη προτεραιότητα στον τομέα των κρατικών προμηθειών, που θα μπορούσαν, κατευθυνόμενες μαζικά σε ελληνικές επιχειρήσεις, να προσφέρουν όχι μόνον μια αναθέρμανση της οικονομίας αλλά και μια αίσθηση εμπιστοσύνης και συνεργατικής ενότητας του πληθυσμού. Και στο τέλος έναν οικονομικό πατριωτισμό.

Να, λοιπόν, ένα καλό πεδίο πολιτικής διαπραγμάτευσης, στην περίπτωση που κάποιοι από τους εταίρους μας θα προέβαλαν τυχόν αντιρρήσεις. Και τα επιχειρήματα θα ήταν πολλά, σε βάρος τους. Το καρτέλ των φίλτρων αιμοκάθαρσης, για παράδειγμα, δεν λειτουργούσε για πολλά χρόνια αυτόνομα στην χώρα. Στηρίζονταν ενεργά και δραστήρια από τους βαριά ένοχους γερμανικούς κολοσσούς. Και στηρίζεται ακόμη και σήμερα, κάτω από τα αδιάφορα μάτια της ασπόνδυλης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αλλά αυτά χρειάζονται στοιχειώδη γνώση. Και κάποιο όραμα.

Αντ' αυτού η ανίκανη πολιτική ηγεσία θυμήθηκε μόλις τώρα και ψελλίζει κάποιες ανέξοδες και πολιτικά ορθές κοινοτοπίες περί εφαρμογής των κανόνων του ανταγωνισμού και περί αυτόματης διαμόρφωσης του επιχειρηματικού και οικονομικού πεδίου από τις δυνάμεις της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς. Η ίδια πολιτική ηγεσία, που αφού φρόντισε να οδηγήσει σε προθανάτιο στάδιο το σύνολο σχεδόν των εγχώριων επιχειρήσεων, ακόμη και των χωρίς αμφιβολία υγιών, προσπαθεί τώρα να εμφανίσει ως αποτέλεσμα προσήλωσης σε αρχές την πλήρη αδυναμία της να δράσει, επικαλούμενη μονότονα και με τρόπο ολοφάνερα ιδεοληπτικό τις ρήτρες των κοινοτικών οδηγιών και τις αρχές της επιχειρηματικής ελευθερίας. Και προτρέπει αυτές τις επιχειρήσεις, κουνώντας μάλιστα καμιά φορά αυστηρά το δάκτυλο, να σπεύσουν στο πεδίο του ανταγωνισμού για να αντιμετωπίσουν τις εύρωστες ομόλογές τους του εξωτερικού, που, έχοντας αναπτυχθεί σε υγιή περιβάλλοντα και όντας αδρά χρηματοδοτούμενες, διαθέτουν αξεπέραστο συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι κοινοτικές οδηγίες και η ελευθερία των αγορών ως φερεντζές της τραγικής ανικανότητας και ανεπάρκειας, λοιπόν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για τις ίδιες οδηγίες που οι ελληνικές κυβερνήσεις παραβίαζαν συστηματικά και με θρασύτητα για πολλές δεκαετίες, με τεράστια ζημία για την χώρα και με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση άνομων, παρασιτικών συμφερόντων, που διοχέτευαν μαζικά τον δημόσιο πλούτο στα ταμεία μεγάλων επιχειρήσεων του εξωτερικού, με αντάλλαγμα ένα καλούτσικο ποσοστό στους λογαριασμούς που διατηρούσαν πολιτικοί και άλλοι εμπλεκόμενοι παράγοντες στις ελβετικές τράπεζες. Οι δεκάδες ή ακόμη και εκατοντάδες καταδικαστικές αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Και, ταυτόχρονα, η πλήρης περιφρόνησή των αποφάσεων αυτών από την ελληνική διοίκηση αποδεικνύει και το κρίσιμο θεσμικό έλλειμμα του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δημιούργησε μια θαυμαστή έννομη τάξη, χωρίς, όμως, να φροντίσει και για την θέσπιση των διαδικασιών εκείνων που θα εξασφάλιζαν την αναγκαστική και πιστή εφαρμογή της από τα κράτη μέλη.

Και κάτι ακόμη. Πλήθος από τις οδηγίες αυτές παραβιάζονταν και από άλλες, συνήθως τις πανίσχυρες χώρες της Ε.Ε. Την Γαλλία ή την Γερμανία για παράδειγμα. Και στις περιπτώσεις αυτές, όπως και σε μας, οι παραβιάσεις γίνονταν με την συμμετοχή ή την ανοχή της διοίκησης και της πολιτικής εξουσίας. Με σκοπό, όμως, την προαγωγή εθνικών συμφερόντων και την προστασία τοπικών επιχειρήσεων, στις οποίες παρέχονταν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έναντι άλλων ομοειδών του εξωτερικού. 

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Μόλις πριν λίγες ημέρες η εμφανώς ανεπαρκής ηγεσία του υπουργείου δικαιοσύνης, ανακοίνωσε ως μείζονα αποκάλυψη, -σε αναζήτηση επικοινωνιακών τεχνασμάτων ασφαλώς-, την πολύ μπαγιάτικη είδηση, σύμφωνα με την οποία κάποιες πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν καταβάλλει υπέρογκα πρόστιμα στις αμερικανικές αρχές και σε αρχές άλλων χωρών, μετά από παραδοχή παράνομων πρακτικών διαφθοράς στην Ελλάδα, αποδεχόμενες επώδυνους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς. Την ίδια στιγμή, οι ίδιες αυτές βαριά ένοχες εταιρείες εξακολουθούν να προμηθεύουν με τα ακριβοπληρωμένα προϊόντα τους το ελληνικό δημόσιο, συνήθως χωρίς ανταγωνιστικές διαδικασίες, αλλά με απευθείας αναθέσεις, καταθέτοντας μάλιστα υπεύθυνες δηλώσεις, με τις οποίες βεβαιούν ότι ουδέποτε έχουν διαπράξει αδίκημα σε σχέση με την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Χωρίς κανένας να γνωρίζει, ούτε καν αυτά τα ίδια τα επιμελητήρια, -οι δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων συντηρούνται από την υποχρεωτική συνεισφορά των επιχειρήσεων-, αν υπάρχουν ελληνικές παραγωγικές μονάδες, που θα μπορούσαν να τις υποκαταστήσουν στην εξυπηρέτηση της εγχώριας ζήτησης.

Με την οικονομία θνήσκουσα, την χώρα παράλυτη, την μισή κοινωνία πανικόβλητη και την άλλη μισή σε αλλόφρονα κατάσταση, -έτοιμη να πάρει τον ηθικό νόμο στα χέρια της-, και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο παραγωγικής δράσης, ένας πλήρως αναξιόπιστος πρωθυπουργός πηγαίνει για μια ακόμη δήθεν πολιτική διαπραγμάτευση. Χάρη στις ανάγκες των εταίρων μας και για κανέναν άλλο λόγο θα του δοθεί πιθανόν λίγος ακόμη χρόνος. Όχι για να κάνει κάτι που έχει σχεδιασθεί. Αλλά μήπως και προλάβει να μην πεθάνει πολιτικά ο ίδιος και ο στρατός του μέχρι να συνηθίσουν οι  Έλληνες στην ιδέα ότι, μετά από μια σύντομη περιπλάνηση στα σαλόνια της Ευρώπης, ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στην φυσική, την βαλκανική τους γειτονιά. Άλλωστε το δόγμα μας, τόσο καιρό τώρα σε κίνδυνο, ήταν ότι, "αυτούς έχουμε και με αυτούς θα πορευτούμε". Με άλλα λόγια, τόσοι είμαστε και τόσα μπορούμε.

buzz it!

Κυριακή, Οκτωβρίου 14, 2012

-Σπουδή για την ιερότητα (θέμα διαχρονικό)

Παλιά, θυμάμαι, που μια θειά μου
είχε ένα μπουκάλι ουίσκι Teachers, σφραγισμένο,
από αυτά που στην δεκαετία του '70
αγόραζαν οι αστοί, στ' αφορολόγητα,
και τα τοποθετούσαν στο σαλόνι, σαν αντικείμενα πολύτιμα.

Σπίτι, γιατί, τα χρόνια εκείνα, χωρίς κλειστό ουίσκι στο σαλόνι
δεν λογιζότανε για σπίτι καθώς πρέπει.

Εμείς, παιδιά την εποχή αυτή ακόμη, μοδέρνα παιδιά και ατίθασα,
ποθούσαμε πολύ να μεταλάβουμε απ' το ουίσκι αυτό. Αλλά
η ιερότητά του μας κρατούσε μακριά. Γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε πολλά,
όμως, καλά αναθρεμμένοι όπως ήμασταν,
γνωρίζαμε και που αρχίζει η βλασφημία.
Περάσαν χρόνια έτσι, βασανισμένα,

ώσπου μια μέρα, λίγο καιρό μετά την πτώση των συνταγματαρχών,
τότε που νιώθαμε όλοι κάτι έκτακτο να μας συμβαίνει,

και εντός και εκτός,
να αλλάζουμε το δέρμα όπως τα φίδια, 

μπήκε η θεία στο σαλόνι και ξαναβγήκε,
κρατώντας το πολυκαιρισμένο Teachers από τον λαιμό.
Το ακούμπησε στο πλαστικό τραπεζομάντηλο, μας κοίταξε θριαμβικά και είπε:
Να, δικό σας, πιείτε το.
Και το ήπιαμε. Και πέρασε και το ξεχάσαμε.

Και ήρθε μετά το '81, -ήταν το έκτακτο που νιώθαμε-,
και πέρασε κι αυτό και το ξεχάσαμε. Όλα περνούσανε με την σειρά τους
και όταν τελείωναν, έμπαινε η θεία πάντα στο σαλόνι και έβγαινε
με την μετάληψη στο χέρι,
την ακουμπούσε στο τραπέζι και έλεγε, κοιτάζοντας μας θριαμβικά,
να, πιείτε την.

Μανιτάκη, Στουρνάρα, θα περάσει κι αυτό.
Στο μεταξύ θα πάρουμε καινούργιους, απ' τα αφορολόγητα,

να'χουμε πάντα κάτι στο σαλόνι.

buzz it!