Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2013

-Υπάρχουν πολλοί Παπαγεωργόπουλοι. Ανέγγιχτοι ακόμη.

Ακόμη κι αν ο πρώην δήμαρχος δεν καρπώθηκε το παραμικρό από το προϊόν της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας, (ας το υποθέσουμε προς στιγμήν για το καλό της συζήτησης), εξακολουθεί να είναι βαριά ένοχος. Επειδή επέδειξε εγκληματική αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, που ο ίδιος ζήτησε αυτόβουλα να αναλάβει. Η επίκληση της άγνοιας, της ανικανότητας ή της ανοησίας έχει όρια.  Και αν αυτά τα όρια στην καθημερινή ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι μεγάλα, στην πολιτική, που αφορά στην διαχείριση της ζωής ολόκληρων κοινωνιών είναι και πρέπει να είναι σχεδόν μηδενικά.

Υπό αυτήν την έννοια η εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε χθες από το δικαστήριο είναι δίκαιη και, επιπλέον, σηματοδοτεί μια χρήσιμη αντίληψη που, αν θέλουμε μια μέρα να διοικηθούμε σωστά, είναι απολύτως σκόπιμο να κυριαρχήσει. Όποιος ζητάει να εγκατασταθεί σε τόσο υψηλές θέσεις και να απολαύσει την αίσθηση της ισχύος και τον έπαινο του Δήμου, ας μάθει να κοιτάζεται πρώτα στον καθρέφτη και να μετράει εντός του, εκτός από την δήθεν διάθεση για προσφορά και την αντικειμενική του δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου, που με την θέληση του και χωρίς εξαναγκασμό διεκδικεί.

Είναι προφανές ότι η απόσταση που χωρίζει τον Παπαγεωργόπουλο από όλους τους υπόλοιπους, που κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας θρασείς και ανέγγιχτοι, είναι μόνον μερικές δεκάδες λέξεις στο Σύνταγμα και είναι ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο Κώστας Καραμανλής, το κορυφαίο ίσως παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας στις μέρες μας, είναι ένας τίμιος πολιτικός, που τουλάχιστον δεν έκλεψε. Ας το δεχθούμε. Άφησε όμως πολλούς άλλους να το κάνουν ανενόχλητοι, επιδεικνύοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μια αβάστακτη αδιαφορία. Που, αν λάβουμε υπ΄όψη την εξαιρετική βαρύτητα του αξιώματος και των αρμοδιοτήτων που ανέλαβε, ισοδυναμούσε ευθέως με ενθάρρυνση και άρα με κακουργηματική αμέλεια. Επειδή οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι κοινοί θνητοί. Ειδικά σε κοινωνίες όπως η δική μας, όπου ένα μόνο νεύμα τους ή μια αδιόρατη επίδειξη της ευαρέσκειας τους μπορεί να γίνει εύκολα η πύλη προς κάθε είδους παράδεισο. Τελικά, αυτός ο "τίμιος", διέγραψε την ευθύνη μιας γιγαντιαίας, μιας επικών διαστάσεων καταστροφής, με τον εμπαιγμό της ανάληψης μιας απροσδιόριστης πολιτικής ευθύνης και χορηγώντας στον εαυτό του το ελαφρυντικό της άγνοιας. Για να κερδίσει μια ισόβια θέση στην βουλή και την γενναιόδωρη συντήρηση του με έξοδα των φορολογουμένων. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, για μια μακρά σειρά ονομάτων, άλλων επίδοξων εξουσιαστών, που φιλοδοξούν να δοκιμάσουν τις δεξιότητες τους στις ανυπεράσπιστες πλάτες μας.

Το έγκλημα στην πολιτική δεν ασκείται μόνο δια πράξεων αλλά εξίσου και δια παραλείψεων, συγγνωστών ή ασύγγνωστων. Επειδή το δημόσιο αξίωμα δεν είναι πεδίο άσκησης ηθικής για περιστασιακά προθύμους που κάνουν χάρες, ή για ανεύθυνες μετριότητες, που προσπαθούν στο μέτρο τους, αλλά θέση εκτέλεσης δέσμιας αρμοδιότητας. Ο πολιτικός δεν είναι επαινετέος όταν νοιάζεται, επειδή το να νοιάζεται δεν είναι υπέρβαση, όπως για τους συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά η φυσική του αποστολή. Αποστολή από την οποία δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παρεκκλίνει και που ζητά άλλωστε μόνος του, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, να αναλάβει. Ας μάθουν λοιπόν, αυτοί που πρέπει να μάθουν, ότι έρχεται ο καιρός που τα ωφελήματα θα αρχίσουν να συνοδεύονται και από τις ανάλογες βαριές ευθύνες.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών πρέπει να καταργηθεί αναδρομικά ως δόλιος, καταχρηστικός και αντίθετος με τον σκληρό πυρήνα της έννομης τάξης. Αυτό έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή το σιωπηλό, αλλά επίμονο και ανυποχώρητο αίτημα της κοινωνίας, η απόλυτη προτεραιότητα. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ δεν μπορεί να συνεχίζουν ατιμώρητοι και ανέγγιχτοι. Αν γίνει έτσι το ηθικό τραύμα θα παραμένει ανοικτό και θα κακοφορμίζει, ακολουθώντας την γενιά που το κουβαλά μέχρι το φυσικό της τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Καμία σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της δεν είναι συμβατή με κάτι τέτοιο.

buzz it!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2013

-Τα σπουδαία θα γίνουν αλλού. Εδώ απλά μια παράσταση.



Στο κέντρο του κόσμου όντες και ομφαλοσκοπούντες, ως συνήθως, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα και να προβλέψουμε τις εξελίξεις μόνο με βάση τις επιθυμίες μας και τις πιο εμφανείς από τις κινήσεις που είμαστε σε θέση να διακρίνουμε, στην φτωχή, επαρχιακή μας πολιτική σκηνή. Σε αυτήν αποκλειστικά. Τίποτε εξωτερικό δεν μας αγγίζει.

Καταλήξαμε έτσι στο συμπέρασμα ότι η χώρα έμεινε στο ευρώ, δεν εξερράγη και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αναπνέει, χάρη στην υπεύθυνη πολιτική που ακολούθησε προσωπικά ο πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς και οι επιφανείς εταίροι του, στην τρικομματική κυβέρνηση του ιστορικού συμβιβασμού. Και βέβαια χάρη στις έκτακτες και ειδικές ικανότητες και άοκνες προσπάθειες του μάγου της οικονομίας, Στουρνάρα, ο οποίος προσέθεσε εύστοχα στην υψηλή πολιτική των άλλων την απαραίτητη δική του τεχνική αρτιότητα. Αυτός είναι ο κυρίαρχος μύθος, που εξηγεί τα βασικά, ενώ υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι, παράπλευροι και πάντα εσωτερικοί, για τα μικρότερα.

Το ότι η χώρα "διεσώθη" σχεδόν παρά φύσιν, χάρη στην, ολοφάνερη πλέον, ύψιστη οικονομική και πολιτική σκοπιμότητα της Ε.Ε., με αποφάσεις που πάρθηκαν, τη απουσία ημών, στις Βρυξέλλες και, κυρίως στο Βερολίνο και ότι όλα τα επί μέρους στοιχεία και μέτρα της εσωτερικής διευθέτησης καθορίστηκαν στο κατώτερο επιτρεπτό όριο, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτού και μόνον του στόχου, το σκεφτόμαστε μεν λίγο, πλην όμως το προσπερνάμε βιαστικά, επειδή είναι προφανές ότι δεν ικανοποιεί ούτε την αυταρέσκεια ούτε την περήφανη αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας.

Φτάνουμε έτσι να πιστώνουμε στον εσωτερικό πολιτικό θίασο "επιτεύγματα" που, σε καμία περίπτωση, δεν του ανήκουν. Και όχι μόνο. Επειδή η απόδοση θετικών ιδιοτήτων σε κάποιους πρέπει να ισοσταθμίζεται με την απόδοση των αντίστοιχων αρνητικών σε κάποιους άλλους, ο μύθος των μισών καλών γεννά αναγκαστικά τον παράλληλο μύθο των άλλων μισών, που δεν μπορεί παρά να είναι οι απαραίτητοι κακοί. Και ασφαλώς οι τελευταίοι, ενσωματωμένοι πλήρως στον κυρίαρχο τρόπο σκέψης της κοινωνίας, ανταποκρίνονται περίφημα στις ανάγκες του φυσικού τους ρόλου, παίζοντας με επιτυχία τους κακούς, χωρίς διόλου να το αντιλαμβάνονται.

Το αποτέλεσμα είναι η συνύπαρξη δύο παράλληλων κόσμων. Του πραγματικού, που έχει να κάνει με τις ανάγκες και τις κεντρικές αποφάσεις της Ευρώπης και του φανταστικού, που περιλαμβάνει τα όσα, εικονικής πραγματικότητας, διαδραματίζονται στην αφασική πολιτική μας σκηνή, στην οποία, τρία χρόνια τώρα, παρατηρούμε την συναρπαστική διαδοχή των επεισοδίων του έργου της σωτηρίας της πατρίδας.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους συνθλίβονται οι πολίτες, αντιμέτωποι με την ανελέητη καθημερινότητα και τα διαρκώς διογκούμενα προβλήματα. Διότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, μπορεί μεν να καθορίζουν τις βασικές πολιτικές αλλά στερούνται την δυνατότητα να τις εφαρμόσουν επί τόπου, ασκώντας οι ίδιες την διακυβέρνηση της χώρας. Και από την άλλη πλευρά το πολιτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα απασχολημένο, με την προσπάθεια του να οικειοποιηθεί οποιαδήποτε καλή εξέλιξη, εντάσσοντας την στο ευφάνταστο σενάριο της θεατρικής παράστασης που έχει αναλάβει. Η Ελλάδα πορεύεται στην ουσία ακυβέρνητη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η έξοδος από την διαδοχή των φαύλων κύκλων μπορεί να γίνει μόνο με αυτόματο και, μοιραία, βίαιο τρόπο. Αυτό θα επισυμβεί όταν το κόστος για την εξυπηρέτηση της σκοπιμότητας των εταίρων μας ξεπεράσει την αναμενόμενη για τους ίδιους ωφέλεια και καταστεί πλέον απαγορευτικό.

Το πότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί μια και εξαρτάται από παράγοντες που ούτε μπορούμε να διαμορφώσουμε, αλλά ούτε και να αξιολογήσουμε. Έχοντας τα μάτια στραμμένα στην απατηλή κινητικότητα της εσωτερικής σκιαμαχίας, που θέλουμε να θεωρούμε πολιτική σκηνή, έχουμε παραιτηθεί από κάθε δυνατότητα δράσης στο πεδίο της πραγματικότητας και έχουμε μετατραπεί από υποκείμενα σε αντικείμενα της ιστορίας. Επιλέξαμε να πληρώσουμε το κόστος μιας παράστασης, μαζί με τα έξοδα και τις αμοιβές των ηθοποιών της. Το πάθος μας για το θέατρο φαίνεται να ξεπερνάει την ανάγκη μας για την ζωή.

buzz it!