Σάββατο, Ιουλίου 19, 2014

-Προς εκσυγχρονιστές-ρεαλιστές

Κάνει τον γύρο των social media άλλη μια βαθύτατα βλακώδης δήλωση υπουργού της κυβέρνησης, Αυτή του Αργ. Ντινόπουλου, που πρόκειται να αγωνιστεί για να μην μειωθούν ακόμη και μη παραγωγικές θέσεις μισθοδότησης υπαλλήλων από το δημόσιο, προκειμένου να μην αυξηθεί και άλλο η ανεργία.

Πιστεύω πως η δήλωση προσλαμβάνεται τελείως λανθασμένα από την κοινή γνώμη, ως ψηφοθηρική λαϊκιστική προσέγγιση ενός κομματικού συστήματος, του οποίου η ισχύς και μακροημέρευση βασίζεται στην πελατειακή σχέση του με τους ψηφοφόρους και κυρίως με αυτούς που έχει διορίσει το ίδιο στο δημόσιο.

Και υπό την έννοια αυτή είναι αναγκαίο κακό, στην πορεία σωτηρίας της χώρας. Κάτι που θα εξαλειφθεί σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου και που σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να ανεχθούμε. Άλλωστε για να σώσουν την πατρίδα τα συγκεκριμένα κόμματα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και με τέτοιο κακό λαό, που μόνον από αυτά καταλαβαίνει, μόνον έτσι, με τον λαϊκισμό και την χρήση των μεθόδων που πιάνουν στην πιάτσα μπορούν να επιβιώσουν, για να καταφέρουν να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους.

Έτσι μάλλον πρέπει να σκέφτονται αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση ως κακή μεν αλλά ως ότι καλύτερο διαθέτουμε δε. Οι λεγόμενοι και αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές - μεταρρυθμιστές. Και σε αυτούς απεθύνεται η ανάρτηση.

Οι καλοί και μαλλον καλοπροαίρετοι αυτοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, όμως, κάτι βασικό, κάτι που φαίνεται πλέον και δια γυμνού οφθαλμού. Ότι αυτή η πρακτική των κυβερνώντων, πρακτική άνευ όρων στήριξης του δημόσιου τομέα από το κομματικού κράτους, δεν είναι αποτέλεσμα πρόσκαιρου συμβιβασμού με μια αναπόφευκτη πραγματικότητα,δεν είναι τακτικισμός, στην πορεία προς την επίτευξη ενός άλλου, σημαντικότερου στόχου, αλλά αντίθετα πιστή εφαρμογή εδραιωμένων αυτοτελών αντιλήψεων.

Πολύ απλά οι κυβερνήτες μας δεν δρούν με την λογική του μικρότερου κακού, στο πλαίσιο μια πορείας αλλαγών και εκσυγχρονισμού. Αντίθετα πιστεύουν βαθιά αυτό που κάνουν. Επειδή είναι πλήρως ανίκανοι να αντιληφθούν την οικονομική σχέση του ιδιωτικού με τον δημοσίου τομέα, τους όρους παραγωγής των πόρων που καταναλώνει ο δεύτερος και εν τέλει την προέλευση των χρημάτων, με τα οποία σιτίζονται οι ίδιοι καθώς και οι υπάλληλοι του κράτους.

Οι κυβερνώντες πιστεύουν βαθύτατα στην ύπαρξη των λεφτόδενδρων, τουλάχιστον όσο και αυτοί που οι ρεαλιστές αποκαλούν ψεκασμένους και ονειροπαρμένους. Και επιπλέον πιστεύουν ότι αυτά τα λεφτόδενδρα υπάρχουν αυτοσυντηρούμενα και καλά κρυμμένα στις αυλές των φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα. Έτσι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τα ανακαλύψουν και να τα τρυγήσουν, για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.

Οι κυβερνώντες είναι πεπεισμένοι ότι ο προς φορολόγηση πλούτος υπάρχει, άσχετα αν δεν φαίνονται οι πηγές προέλευσης του. Και αυτό επειδή κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και, όπως είναι φυσικό, θεωρούν τους πολίτες περισσότερο διεφθαρμένους από αυτούς. Όπως αυτοί μάζεψαν και αποθησαύρισαν για χρόνια, σε ασφαλή καταπιστεύματα και τράπεζες του εξωτερικού, έτσι νομίζουν ότι πρέπει να έχουν κάνει και οι πολίτες. Οι οποίοι πλέον πρέπει να πιεστούν ανελέητα, μέχρι να αποκαλύψουν και να παραδώσουν στο κράτος τους κρυμμένους τους θησαυρούς. Το ότι αυτοί οι θησαυροί μπορεί να μην υπάρχουν δεν περνάει καν από το μυαλό τους.

Υπό την έννοια αυτή, αυτό που στηρίζουν οι ρεαλιστές δεν είναι μια σταδιακή πορεία μετ΄εμποδίων προς τον εκσυγχρονισμό, όπως θέλουν να πιστεύουν, αλλά μια πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Διότι όταν έρθει το αναγκαστικό τέλος θα μας βρει χωρίς αποθέματα. Ή, μάλλον, το τέλος αυτό θα προκληθεί από την εξάντληση των αποθεμάτων. Κάτι που θα καταστήσει ένα νέο ξεκίνημα αδύνατον.

Εάν η έκρηξη είχε προκληθεί, όπως έπρεπε, για πολιτικούς λόγους, από την αρχή αυτής της περιπέτειας, θα μας είχε μείνει ένα κομπόδεμα για μια νέα προσπάθεια. Ενώ τώρα, θα τελειώσουμε μοιραία από καθολική υποθρεψία, σε κατάσταση μη αναστρέψιμης καχεξίας.

buzz it!