Πέμπτη, Ιουνίου 26, 2008

-Οι αρχαίες πέτρες, οι άνθρωποι και ο ηγεμόνας



Εκπληκτική η γελιογραφία του Πετρουλάκη στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αλλά και αποκαλυπτικά τραγική. Αυτός που έφτασε να γελά με αυτό που τον σκοτώνει έχει ήδη αποδεχθεί και την αρρώστια και το αναπόφευκτο τέλος του.

Γράφει χθες η ίδια εφημερίδα για την φωτιά στον Υμηττό:

"Ο πρωθυπουργός ενημερώνεται από τον Υπουργό των Εσωτερικών για τις εξελίξεις, ενώ η σαφής εντολή είναι να παραμείνει η φωτιά μακριά από τις κατοικημένες περιοχές".

Ακούγεται καλό στην αρχή, δείχνει την έγνοια για τον άνθρωπο, αλλά ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά. Να μείνει μακριά από κατοικημένες περιοχές. Σε όλες τις περιπτώσεις; Και με κάθε κόστος; Η αυστηρή εντολή δεν διευκρινίζει. Και αν η σωτηρία δύο σπιτιών, ή τριών ή δέκα, συνήθως παράνομων και αυθαίρετων, κτισμένων πάνω στα παλιά καμμένα, μπορεί σε μια κρίσιμη στιγμή να κοστίσει την καταστροφή όλου του υπόλοιπου, αδόμητου ακόμη, οικοσυστήματος; Θα συνεχίσει να ισχύει;

Τα σπίτια είναι περιουσίες, (όνειρα και κόποι μιας ολόκληρης ζωής μας λένε τα κανάλια), αλλά αυτό που απέμεινε απ΄ τον κάθε ρημαγμένο Υμηττό τι είναι; Δεν είναι περιουσία των πολλών, δεν είναι μέρος της ζωής μας, δεν είναι ζωή το ίδιο; Χωρίς αμφιβολία ναι. Αλλά τα λίγα σπίτια θα τα κλάψει κάποιος σήμερα. Και αύριο θα πάει στην κάλπη φορτωμένος με τον ολόδικο του, με τον προσωπικό του θυμό. Όμως για το κοινό μας σπίτι, για τις μικρές πατρίδες μας, που κάθε μέρα σαν τις μετράμε τις βρίσκουμε όλο και λιγότερες, όλο και πιο φτωχές, τέτοιοι θυμοί δεν περισσεύουν.

Η πρωθυπουργική εντολή δεν είναι κατ΄ αρχήν παράλογη στα μάτια των πολλών. Μπορεί μάλιστα να ακούγεται και ευχάριστη. Αγκαλιάζει προστατευτικά τις μικρές αγωνίες. Αλλά ένας κυβερνήτης δεν υπάρχει για να παίρνει πάντοτε αποφάσεις που χαϊδεύουν τα στενά ιδωμένα και μίζερα υπολογισμένα από τις ανάγκες της ζωής μικροσυμφέροντα. Το δημόσιο συμφέρον, που οφείλει από την υψηλή του θέση να υπηρετεί, δεν είναι κατ' ανάγκην το ακριβές άθροισμα των μικρών εφήμερων αναγκών όλων αυτών που κατοικούν τον τόπο. Και για τον λόγο αυτό είναι περίπλοκοι και βασανιστικά στοχαστικοί οι υπολογισμοί που μπορούν να το κάνουν να αναδύεται, σαν εικόνα οράματος, μπροστά στα μάτια του ηγεμόνα. Γι' αυτό είναι δύσκολη δουλειά η πραγματική πολιτική. Γι' αυτό καμιά φορά γίνεται βάρος ασήκωτο. Γιατί για να καταλάβεις τις ανάγκες του ενός πρέπει να ακούσεις το παράπονο του. Για να δεις όμως τις ανάγκες των πολλών πρέπει να φύγεις μόνος, ψηλά και μακρυά τους. Η πραγματική πολιτική δεν είναι σύρσιμο στο πεζοδρόμιο.

Το δίλημμα τέθηκε φωναχτά στις μεγάλες φωτιές του περυσινού καλοκαιριού. Εδώ κινδυνεύουν οι άνθρωποι, είπαν κάποιοι, και αυτοί τρέχουνε να σώσουν τις σπασμένες πέτρες. Μια τέτοια ερώτηση δεν κρύβεται κάτω από το χαλί και για να απαντηθεί δεν φτάνουν τα μισόλογα. Η ζωή δεν είναι press room για ατσαλάκωτους Ρουσόπουλους. Είναι περισσότερο περίπλοκη και απαιτητική. Και κάθε μέρα που περνάει τα αμείλικτα γεγονότα θα επανέρχονται, θα επιμένουν και θα ρωτούν επιτακτικά, ζητώντας όχι τους απελπισμένους υπολογισμούς των μικρών αλλά την ατάραχη σοφία των ηγεμόνων.

Τις αρχαίες πέτρες λοιπόν ή τους ανθρώπους; Τα ξερά πεύκα των ζεστών καλοκαιριών μας που περάσανε ή τα χτισμένα με ιδρώτες και παραγεμισμένα με μικρά καθημερινά όνειρα διαμερίσματα; Προσωπικά δεν έχω απάντηση. Επειδή οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί ποτέ να είναι υποθετικές. Παράγονται μόνον εν θερμώ και κάθε φορά δείχνουν είτε μικρότητα είτε μεγαλείο. Καμία ενδιάμεση κατάσταση. Και μετά, εγώ δεν έχω απέναντι μου ούτε την κοινωνία ούτε την ιστορία.


buzz it!

Τετάρτη, Ιουνίου 25, 2008

-Ας γίνουμε κοινωνία πολιτών

update 3

Από τον σημερινό Ε.Τ.

14.000 ευρώ για την συντήρηση 800 χλμ. δασικών δρόμων του Γράμμου. Και διαμαρτύρονται οι αχρείοι. Αντί να λένε ευχαριστώ. Και να καταλαβαίνουν ότι και πολλά τους είναι. Ρε τσομπάνηδες, με 14.000 θα στέλναμε έναν γιατρό με την πεθερά του στις Μπαχάμες για να ενημερωθεί για τα νέα έμπλαστρα υψηλής τεχνολογίας, που δεν κολλάνε στις τρίχες ρε. Και τώρα τα χαλαλίζουμε για σας αχάριστοι. Τα δάση σας μάραναν παλιοχώριατοι.


********************************************************************

update 2



Από το σημερινό (25/06/08) ΒΗΜΑ.


Αλλά προς Θεού. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με τα 4 δισ. ευρώ που έφτασαν ήδη να χρωστούν τα νοσοκομεία (ποσό πολλαπλάσιο από αυτό που απαιτείται για την λειτουργία του περιλάλητου ταμείου φτώχειας - ποσό που στα τέλη του χρόνου δεν αποκλείεται να αγγίξει τα 5 δισ. ).

Βλέπετε, οι εύκολες απαντήσεις και τα οφθαλμοφανή αυτονόητα δεν ταιριάζουν στον περήφανο λαό των θυμόσοφων στοχαστών. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι κάτι πιο σκοτεινό αυτό που παρασέρνει την μοίρα μας.

Έτσι προς το παρόν θα αρκεστούμε σε έναν πρόχειρο ευρωσκεπτικισμό, που είναι άλλωστε της μόδας. Και το απόγευμα που θα δροσίσει περνάμε σε πιο βαθείς συλλογισμούς. Κάτι για την λέσχη του Μπίλντερμπεργκ ας πούμε. Ή την συνωμοσία των σοφών της Σιών που απεργάζεται τον αφανισμό του ελληνισμού. Τα έλεγε άλλωστε και΄ κείνη η μουσίτσα ο Κίσσινγκερ.

********************************************************************

Update: ΕΚΚΛΗΣΗ

Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε σε αυτήν την ιστοσελίδα τον Οκτώβριο του 2007. Ήταν μια έκκληση για κινητοποίηση των πολιτών ενάντια στην πρωτοφανών διαστάσεων διαφθορά στον τομέα υγείας. Το διάβασαν πολλοί και αρκετοί δήλωσαν θερμά την συμπαράσταση τους. Ελάχιστοι όμως αντέδρασαν ενεργά. Ελάχιστοι έστειλαν το ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας που προτάθηκε στο τέλος της σελίδας.

Διαβάζουμε και ακούμε συχνά για μια Κοινωνία Πολιτών, που μπορεί να αναδυθεί με όπλο την ασύλληπτη δύναμη επικοινωνίας που μας χαρίζει το διαδίκτυο. Μπορεί άραγε αυτή η Κοινωνία να υπάρξει και να δράσει συλλογικά, δυναμικά και αποτελεσματικά; Ή τα υποψήφια μέλη της θα περιορισθούν στο άναρχο κτίσιμο ενός ακόμη ελληνικού καφενείου (ηλεκτρονικού την φορά αυτή) που θα απορροφά τον δυναμισμό και την μαχητικότητα τους με εικονικούς καυγάδες και δήθεν επαναστατικές αναρτήσεις;

Διαβάζουμε και ακούμε συχνά, -αν και πέρασε πολύς καιρός από τον θάνατο της-, για την Αμαλία. Τις μέρες αυτές δεν είναι λίγοι αυτοί που την ξαναθυμήθηκαν. Και όλοι μιλάνε για την δικαίωση της. Αναρωτήθηκε όμως κανείς πως δικαιώνεται ένας τόσο άδικα χαμένος νέος άνθρωπος; Με συγκινητικές αναφορές στα ιστολόγια; Με ηλεκτρονικά μνημόσυνα; Με κείμενα ρηχής 10λεπτης αγανάκτησης; Με ψευτοεπαναστατικές γυμναστικές; Την στιγμή που το αδίστακτο σύστημα που την δολοφόνησε συνεχίζει ανενόχλητο την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, μέσα στην καθολική αδιαφορία όλων ημών που στο τέλος καλούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα. Καμιά φορά με χρήματα. Καμιά φορά με την ίδια μας την ζωή.

Διαβάζουμε και ακούμε, όλο και συχνότερα τελευταία, για το κύμα της ακρίβειας και την εφιαλτική προοπτική της φτώχειας που αρχίζει πλέον να αγγίζει ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Γνωρίζει κανείς από όλους εμάς ότι τα χαώδη ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων, που οφείλονται στην παράνομη συνταγογράφηση και τις βυθισμένες στην διαφθορά ιατρικές προμήθειες, είναι πλέον ένας από τους βασικότερους παράγοντες της κρατικής χρεοκοπίας που έρχεται; Ότι πολύτιμοι δημόσιοι πόροι, με τους οποίους θα μπορούσε να ασκηθεί κοινωνική πολιτική για την ανακούφιση ανθρώπων με πραγματικές και δραματικές ανάγκες, κατευθύνονται χωρίς τον παραμικρό έλεγχο στα ταμεία ελάχιστων πολυεθνικών με αντάλλαγμα τα ποσοστά και τα πολυτελή ταξίδια μερικών χιλιάδων εξαχρειωμένων γιατρών; Τι έχει να πει για όλα αυτά η γενιά των 700 ευρώ;

Γνωρίζει κανείς ότι πέρυσι τον Οκτώβριο ο ίδιος ο υπουργός Υγείας ευλόγησε με την παρουσία και τον χαιρετισμό του την σύναξη στην οποία οι φαρμακευτικές εταιρείες διακήρυξαν αδιάντροπα ότι δεν έχουν σκοπό να εφαρμόσουν την Ευρωπαϊκή και Εθνική Νομοθεσία (που απαγορεύει ρητά την παροχή κινήτρων στους γιατρούς) αλλά, αντίθετα, θα συνεχίσουν να τους χρηματοδοτούν ελεύθερα με βάση δικό τους νόμο(!!!), που προβλέπει τον ελεύθερο χρηματισμό και που, προς τέρψη των αφελών ιθαγενών, ονόμασαν μεγαλόπρεπα ¨Κώδικα Δεοντολογίας";

Ο κ. υπουργός, ο πρωθυπουργός, οι βουλευτές και οι κάθε λογής αρμόδιοι δεν νοιάζονται. Για έναν απλούστατο λόγο. Επειδή δεν νοιαζόμαστε εμείς.

Ξαναδημοσιεύω την παλιά ανάρτηση και ζητώ από όσους νομίζουν ότι είναι σκόπιμο να κάνουν κάτι περισσότερο από ένα νεύμα ανέξοδης συμπαράστασης. Η πολλαπλασιαστική δύναμη του διαδικτύου είναι τρομακτική. Με ελάχιστη προσπάθεια του κάθε ενός από εμάς μπορεί σε λίγες ώρες να μιλάει γι΄αυτό ολόκληρη η χώρα.

Τότε, ποιος ξέρει, μπορεί να ακούσει κάτι για τις πιθανές ευθύνες του και ο υπουργός Αβραμόπουλος. Η ακόμη και ο πολυπράγμων και σκληρός Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς. Πραγματικά, αξίζει τον κόπο.


*********************************************

****************************************


Αρχική Ανάρτηση (Οκτώβριος 2007)

***********

Είναι Πολιτική η Ευθύνη να σταματήσουν οι παρανομίες και οι δωροδοκίες στο ΕΣΥ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Ας το απαιτήσουμε σήμερα!

Την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μερικές εκατοντάδες ελλήνων γιατρών "ξεκουράζονται" οικογενειακώς σε πολυτελείς ορεινούς ξενώνες, επιβιβάζονται σε αεροπλάνα με προορισμό μακρινά μέρη του κόσμου ή καταλύουν σε πανάκριβα ξενοδοχεία. Ακόμη, κάποιοι από αυτούς ανανεώνουν την επίπλωση των γραφείων τους ή παραλαμβάνουν τα νέα τους κλιματιστικά και τα καινούργια τους υπερσύγχρονα laptop.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ευχάριστων δραστηριοτήτων είναι ότι το, υψηλό συνήθως, κόστος τους πληρώνεται στο σύνολό του από τις πέρα από κάθε φαντασία γενναιόδωρες φαρμακευτικές εταιρείες και τις εταιρείες εμπορίας ιατρικού εξοπλισμού. Όταν οι γιατροί επιστρέψουν στα νοσοκομεία ή στα ιδιωτικά τους ιατρεία θα φροντίσουν ασφαλώς να αποζημιώσουν στο πολλαπλάσιο τους γενναιόδωρους χορηγούς τους. Πως;

Μα με την συνταγογράφηση τεράστιων ποσοτήτων ακριβών, άχρηστων και δυνητικά επικίνδυνων για τους αρρώστους φαρμάκων. Με την πραγματοποίηση περιττών εξετάσεων που έχουν ως μόνο σκοπό την ακόμη μεγαλύτερη κατανάλωση υλικών. Με την διενέργεια επιβαρυντικών χειρουργικών επεμβάσεων, που γίνονται χωρίς ένδειξη και σε ασθενείς που δεν τις έχουν ανάγκη, με μόνη επιδίωξη την αύξηση της κατανάλωσης των βηματοδοτών, των ορθοπεδικών υλικών και των κάθε άλλου είδους πανάκριβων προϊόντων της ιατρικής βιομηχανίας.

Το τεράστιο αυτό ζήτημα με την κολοσσιαία οικονομική διάσταση δεν απασχολεί τους πολιτικούς και τους πολίτες αυτής της χώρας.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ανεξέλεγκτες δαπάνες του τομέα υγείας εξελίσσονται πλέον σε ένα από τα σοβαρότερα και πιο επείγοντα προβλήματα της οικονομίας της χώρας.

Η υπόγεια και επαίσχυντη "συνεργασία" των επαγγελματιών της υγείας με τις φαρμακευτικές εταιρείας είναι μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Η ορθολογική διάθεση των πολύτιμων πόρων, που κατασπαταλώνται κάθε χρόνο για να γεμίζουν τα ταμεία των πολυεθνικών φαρμακευτικών επιχειρήσεων και των εδώ αντιπροσώπων τους, θα μπορούσε, μέσα σε λίγα χρόνια, όχι μόνον να αναμορφώσει τις σημερινές άθλιες υπηρεσίας δημόσιας υγείας αλλά και να αποτελέσει σημαντικό συντελεστή για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους μείζονος ασφαλιστικού προβλήματος.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.

Τα ελλείμματα των δημόσιων νοσοκομείων που είχαν ήδη καλυφθεί το 2005 στο σύνολο τους από τον κρατικό προϋπολογισμό έχουν ήδη, 2 μόλις χρόνια μετά, φθάσει στο απίθανο ποσό των 3 δις €.

Η φαρμακευτική δαπάνη των Ασφαλιστικών Ταμείων καλπάζει με ρυθμούς πρωτοφανείς.

Η σχετική δαπάνη του ΙΚΑ αυξήθηκε κατά 60% στο διάστημα από το 2003 έως το 2006.

Στο σύνολο των Ταμείων η δαπάνη αυξήθηκε κατά 19% μόνον το 2004.

Από τότε η μέση ετήσια αύξηση δεν είναι μικρότερη από 15%.

Ήδη η δαπάνη μόνο για φάρμακα έχει ξεπεράσει τα 6 δις € ετησίως.

Όσοι γνωρίζουν καλά τα πράγματα λένε ότι τουλάχιστον τα μισά από τα χρήματα αυτά αφορούν σε κατευθυνόμενη συνταγογράφηση που υπακούει σε σκοπιμότητες και δεν διαθέτει πραγματικές επιστημονικές ενδείξεις.

Έχουμε ξαφνικά μεταβληθεί σε ένα έθνος βαρέως ασθενούντων; Ή το επίπεδο παροχής υγείας που απολαμβάνουμε βελτιώνεται με αλματώδεις ρυθμούς;

Ευτυχώς για την πρώτη περίπτωση, και δυστυχώς για την δεύτερη, δεν συμβαίνει τίποτε από τα δύο. Πολύ απλά η μνημειώδης άγνοια και η εμφανής αδιαφορία από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, η πλήρης έλλειψη έστω και του πιο στοιχειώδους ελέγχου από την πλευρά της κρατικής διοίκησης και η πλήρης αναισθησία και παλιανθρωπιά της μεγάλης πλειοψηφίας του ιατρικού κόσμου, -που είναι έτοιμος να ξεπουληθεί και να ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο για ένα all included σαββατοκύριακο στο Λονδίνο ή για ένα τελευταίας γενιάς laptop-, έχουν μετατρέψει την χώρα σε Ελντοράντο των φαρμακευτικών εταιρειών.

Κάθε φορά που οι αρμόδιοι παράγοντες καλούνται να απολογηθούν για την κατάντια του Δημόσιου Συστήματος Υγείας δεν χάνουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την δήθεν ελλιπή χρηματοδότηση του. Και να ζητήσουν περισσότερα χρήματα. Είναι η μόνιμη επωδός. Και ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των αφελών. Τα χρήματα όμως αυτά υπάρχουν. Και διατίθενται ήδη στο σύστημα υγείας με βασικούς διαχειριστές τους γιατρούς. Οι οποίοι προτιμούν να τα κατευθύνουν χωρίς τύψεις στα ταμεία των ευεργετών τους έναντι ευτελών ανταλλαγμάτων.

Πόσος κόσμος ξέρει άραγε ότι η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, -που εγκαταλείφθηκε την τελευταία στιγμή εξαιτίας του υπερβολικού πολιτικού κόστους που θα προκαλούσε-, σχεδιάζονταν κυρίως για την κάλυψη των ελλειμμάτων των δημόσιων νοσοκομείων. Και ότι ήδη η κυβέρνηση αναζητά νέα φορολογικά έσοδα, λιγότερο φανερά και προκλητικά, από τις πλάτες των φτωχών κυρίως, για να καλύψει τα παράλογα αυτά ανοίγματα.

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ αναφέρονται στην σχέση που έχουν τα ελλείμματα των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Νοσοκομείων με την άθλια πρακτική της παροχής δώρων από τις φαρμακευτικές εταιρείες προς τους γιατρούς και τους άλλους επαγγελματίες της υγείας. Οι πολιτικοί μας ποτέ σχεδόν δεν μιλούν για τα πράγματα αυτά. Για αυτούς υπάρχουν μόνον ζητήματα πολιτικού κόστους. Κατά τα άλλα είναι μονίμως υπεράνω του οικονομικού κόστους. Μόνον όταν κάποιες φορές συρθούν να απολογηθούν σε κάποια από τις σκανδαλοθηρικές εκπομπές των τηλεοπτικών αποκαλύψεων σπεύδουν να δηλώσουν έκπληκτοι για όλα όσα συμβαίνουν. Και να καταφύγουν στην «διαπίστωση» ότι όλα όσα αυτονοήτως αληθή καταγγέλλονται, δεν μπορεί παρά να αφορούν μια μικρή και θλιβερή μειοψηφία επιστημόνων. Και δεν αγγίζουν, -υποτίθεται-, την μεγάλη πλειοψηφία των ευσυνείδητων γιατρών που μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες για την υγεία του ελληνικού λαού. Από κοντά στο ίδιο παραμύθι, ως σεμνές παρθένες, και οι πανταχού παρόντες εκπρόσωποι των ιατρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Και μετά, όλοι μαζί, κουνούν το κεφάλι προβληματισμένοι και μιλούν για τις δήθεν αντιδεοντολογικές και ανήθικες πρακτικές κάποιων εταιρειών που δωροδοκούν κάποιους λίγους ασυνείδητους γιατρούς. Βλέπετε, όταν η συζήτηση στρέφεται στην δεοντολογία και στην ηθική έχει σύντομο και εύκολο τέλος. Και πάνω από όλα δεν αναδεικνύει πολιτικές και διαχειριστικές ευθύνες.

Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι όλα όσα συζητούμε δεν είναι απλά αντιδεοντολογικά ή ανήθικα; Αντίθετα είναι ευθέως παράνομα και ποινικά κολάσιμα, αφού παραβιάζουν κατάφωρα σαφείς ευρωπαϊκούς νόμους που έχουν ήδη εδώ και καιρό μεταφερθεί στην εσωτερική έννομη τάξη.

Συγκεκριμένα, οι κάθε είδους παροχές των εταιρειών διακίνησης φαρμάκων και ιατρικού υλικού απαγορεύονται, και συνιστούν σοβαρά ποινικά αδικήματα, ήδη από το 1993 με την έκδοση της οδηγίας 92/28/ΕΟΚ, (νυν οδηγία 2001/83/ΕΚ – προϊόν συμπλήρωσης της πρώτης χωρίς τροποποίηση των αρχικών της διατάξεων), που μεταφέρθηκε στην εσωτερική έννομη τάξη με την Υπουργική Απόφαση Υ6α/776/ΦΕΚ 536/20-7-1993.

Τα παραπάνω νομοθετήματα συνδέονται ευθέως, (υπό την έννοια της παράβασης του νόμου), με τις προβλέψεις των άρθρων 107§ιξ’ και 109§γ’ του ν. 2683/1998, του άρθρου 7 του ν. 2690/1999 και περαιτέρω, υπό την έννοια του άρθρου 12ΠΚ, με τα αδικήματα των άρθρων 235 και 236 και, κατά περίπτωση, των άρθρων 256, 259, 254 και 252 του Ποινικού Κώδικα.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, κάθε «συναλλαγή» των εταιρειών του ιατροφαρμακευτικού χώρου με τους επαγγελματίες του χώρου της υγείας, (και όταν λέμε κάθε εννοούμε ΚΑΘΕ), τυποποιεί τα αδικήματα της δωροδοκίας και δωροληψίας και, ειδικότερα, για τους υπαλλήλους της κρατικής διοίκησης, τα αδικήματα που έχουν σχέση με την ορθή εκτέλεση του υπηρεσιακού καθήκοντος των υπαλλήλων, την αμεροληψία, την απιστία προς την υπηρεσία κ.λ.π.

Η έκταση του φαινομένου και η κολοσσιαία οικονομική του διάσταση, (ας ξεχάσουμε προς στιγμή τις επιπτώσεις στην ποιότητα της περίθαλψης όταν κριτήριο για την συνταγογράφηση ή την επιλογή θεραπευτικής μεθόδου είναι το ποσοστό που θα εισπράξει ο γιατρός από την εταιρεία), συνηγορούν υπέρ ενός μείζονος και διαρκούς εγκλήματος που περνά απαρατήρητο και παραμένει ατιμώρητο. Πράγματι, θα ήταν αδιανόητο και πέρα από κάθε αρχή λογικής να ισχυρισθεί κανείς ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες μοιράζουν δώρα αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για λόγους αβροφροσύνης και χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα και ότι οι επαγγελματίες του χώρου της υγείας αποδέχονται τα δώρα αυτά παραμένοντας την ίδια στιγμή ανεπηρέαστοι και προσηλωμένοι στο υπηρεσιακό και επιστημονικό τους καθήκον.

Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι τα τεραστίων διαστάσεων ποινικά αδικήματα που περιγράφουμε και που συντελούνται καθημερινά σε βάρος της δημόσιας υγείας και της οικονομικής ευρωστίας του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων δεν αποτελούν ζήτημα ηθικής και δεοντολογίας. Είναι αμιγώς πρόβλημα εφαρμογής των νόμων του κράτους και υπό την έννοια αυτή συνιστά τομέα αποκλειστικής ευθύνης και αρμοδιότητας της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, και η κατάσταση ασφαλώς πρόκειται να επιδεινωθεί στο άμεσο μέλλον, επειδή αυτοί που κυβερνούν είτε δεν γνωρίζουν την ύπαρξη των νόμων είτε αδιαφορούν για την εφαρμογή τους.

Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνον αν το διεκδικήσουμε με τον πιο έντονο τρόπο. Μόνον εάν το απαιτήσουμε. Το ζήτημα αφορά το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αφορά την υγεία και τις συντάξεις μας.

Ας κάνουμε κάτι τώρα. Ας δείξουμε στην πράξη ότι η ανοχή μας εξαντλείται.


Αντιγράψτε και στείλτε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον Πρωθυπουργό, στον Υπουργό Δικαιοσύνης και στον Αρμόδιο για θέματα Δημόσιας Υγείας Επίτροπο της Ε.Ε. το παρακάτω μήνυμα.

-----------------------------------------------------------------------------------

-Εφαρμόστε την οδηγία 2001/83/ΕΚ και τους συναφείς ποινικούς νόμους.
-Σταματήστε την παράνομη δωροδοκία των γιατρών από τις φαρμακευτικές εταιρείες.

-Σταματήστε την κατευθυνόμενη συνταγογράφηση.
-Προστατεύστε την υγεία των ελλήνων πολιτών.
-Διαφυλάξτε τους πολύτιμους οικονομικούς πόρους των ασφαλιστικών ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

------------------------------------------------------------------------------------


ηλεκτρονικές διευθύνσεις:

Πρωθυπουργός: pressoffice@primeminister.gr

Υπουργός Δικαιοσύνης: grammatia@justice.gov.gr

Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Δημόσιας Υγεία: androulla.vassiliou@ec.europa.eu

buzz it!

Τρίτη, Ιουνίου 24, 2008

-Εχουμε απ΄ όλα. Διαλέγετε και παίρνετε.

Η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση της Siemens μόνον εάν αποδειχθεί εμπλοκή στελέχους της, μας πληροφορεί το σημερινό ΒΗΜΑ κάνοντας μας κοινωνούς των "αποκλειστικών" του πληροφοριών.


Είναι πολύ απίθανο να πάει σε εξεταστική επιτροπή η κυβέρνηση εάν προκύψουν στοιχεία για στελέχη της, ισχυρίζεται την ίδια ώρα η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, αξιοποιώντας άλλες, εξίσου αξιόπιστες, πηγές.

******************************************

Και οι δύο εκδοχές παρουσιάζονται ως "ειδήσεις" ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από ανεύθυνες και αστήρικτες εικοτολογίες. Που αντί να περιγράφουν γεγονότα, όπως οφείλουν, εξαντλούνται στην επιπόλαια απόδοση προθέσεων. Και μάλιστα σε ανθρώπους που, εξ όσων φαίνεται, βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης, άγχους και πανικού και ούτε οι ίδιοι δεν είναι απολύτως σίγουροι για το τι θα ήθελαν ή θα έπρεπε να κάνουν. Η υπεύθυνη ενημέρωση στην καλύτερη εκδοχή της.

buzz it!

Κυριακή, Ιουνίου 22, 2008

-Η αδιάντροπη αποτύπωση της παρακμής στον δημόσιο διάλογο

Η λύση ενός προβλήματος προϋποθέτει πρώτα από όλα την αναγνώριση της ύπαρξης του και την σταθερή βούληση για την αντιμετώπιση του. Σε δεύτερη φάση ακολουθεί η διερεύνηση των πτυχών και η ανάλυση των αιτίων που το προκαλούν. Η διαδικασία ολοκληρώνεται με την επεξεργασία και εφαρμογή των μεθόδων εκείνων που εκτιμάται ότι μπορούν να αναιρέσουν τους λόγους της δημιουργίας του.

Υπό το φως των παραπάνω οι πιθανότητες επίλυσης των προβλημάτων της χώρας από το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ο προφανής λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό του συνόλου σχεδόν των κομμάτων δεν αντιλαμβάνεται ούτε την ύπαρξη ούτε την φύση των προβλημάτων αυτών.

Το θλιβερό και απογοητευτικό αυτό συμπέρασμα συνάγεται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα από τις αναφορές του τύπου, που καταδεικνύουν ότι η παρακμιακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος θεωρείται πλέον από όλους ως φυσιολογική και αυτονόητη. Να τι γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής ο έμπειρος οικονομικός και πολιτικός "αναλυτής" Ν. Νικολάου:

"Ακριβώς για να περιορισθούν οι απώλειες στον μεσαίο χώρο τα ανησυχούντα στελέχη της κυβέρνησης προτείνουν στον κ. Κώστα Καραμανλή να σπεύσει να ορίσει την ατζέντα της προσεχούς τετραετίας, προσδιορίζοντας σε μια προγραμματική διακήρυξη επακριβώς τις μεταρρυθμίσεις με τη σημαία των οποίων θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο οψέποτε οι περιστάσεις επιβάλλουν την προσφυγή σε αυτήν. Διότι μετά το ασφαλιστικό, την Παιδεία, τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, νέες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν εξαγγελθεί και η κυβέρνηση μέχρι πέρατος της θητείας της κάνει καθαρά διαχειριστικό έργο, με αποτέλεσμα ο επιχειρηματικός και όχι μόνο κόσμος, να είναι απογοητευμένος, ενώ το βήμα της οικονομίας ασταθές"

Μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη ούτε το ένα τέταρτο της νόμιμης συνταγματικής της θητείας καλείται να εξαγγείλει από τώρα τις "μεταρρυθμίσεις" που θα πραγματοποιήσει την επόμενη τετραετία. Από το κείμενο συνάγεται ότι τόσο τα ανησυχούντα στελέχη της κυβέρνησης όσο και ο "αναλυτής" θεωρούν ότι ο κ. Καραμανλής γνωρίζει ποιες είναι οι απαραίτητες νέες μεταρρυθμίσεις αλλά δεν πρέπει να προχωρήσει στην άμεση υλοποίηση τους. Πρέπει μόνο να τις εξαγγείλει, για να έχουν να ελπίζουν σε κάτι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου. Επειδή δουλειά μιας κυβέρνησης δεν είναι να κυβερνά αλλά να εκλέγεται. Και οι μεταρρυθμίσεις είναι ένα ισχυρό όπλο στην μάχη για την επόμενη εκλογή. Δεν είναι το εργαλείο για την προκοπή της χώρας αλλά το δόλωμα με το οποίο θα υποκλαπεί η ψήφος των αφελών. Στο κάτω κάτω υπάρχει περίπτωση η μεταρρύθμιση της κοινωνίας σήμερα να φέρει το τέλος της ιστορίας. Και τότε ποιος θα μας χρειάζεται; Έτσι η δυσφορία και η απογοήτευση του κόσμου δεν θα αντιμετωπισθεί μέσω συγκεκριμένου έργου στο υπεραρκετό διάστημα των τριών ετών που απομένουν μέχρι τις επόμενες εκλογές αλλά, αντίθετα, μέσω νέων αόριστων υποσχέσεων οι οποίες όμως θα υλοποιηθούν υπό μία προϋπόθεση. Την ανανέωση της λευκής επιταγής για μια νέα τετραετία.

Αυτοί που χαίρονται τους χυμώδεις καρπούς της εξουσίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο πραγματικός πολιτικός χρόνος είναι συρρικνωμένος στα όρια μιας σύντομης θεατρικού τύπου προεκλογικής περιόδου. Ότι η πολιτική είναι ένα εικοσαήμερο φαντασμαγορικό θέαμα που ο κόσμος έχει την ευκαιρία να παρακολουθεί από την άνεση του καναπέ του κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια. Όπως τα πρωταθλήματα. Και καμιά φορά, αν φανεί πως βαριέται, μπορεί να απασχοληθεί ευχάριστα με σκηνές από το επόμενο μουντιάλ και με υποσχέσεις για καινούργιους προπονητές και νέα συναρπαστικά ταλέντα. Το έπαθλο που μένει στους καταφερτζήδες για το μεσοδιάστημα είναι μια μακριά και ανέμελη τετραετία που μπορούν να την περάσουν απολαμβάνοντας την καλή ζωή στα σοκάκια της Μυκόνου, στα κότερα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης και στις πολυτελείς μπουτίκ των ξένων πρωτευουσών, (εάν βαρεθούν τα εγχώρια και αποφασίσουν, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, να διασκεδάσουν την πλήξη τους περιφέροντας το αθάνατο ελληνικό πνεύμα στις αγορές του κόσμου).

Το παράξενο δεν είναι ότι αυτά τα πράγματα συζητιούνται αλλά ότι η συζήτηση τους αντί να αποθαρρύνεται ως καιροσκοπική και ανήθικη αποτελεί πλέον από καιρό μέρος ενός αυτάρεσκου δημόσιου διαλόγου. Η πλήρης μετάλλαξη της πολιτικής σε προσωπική υπόθεση κλεπτοκρατικού και πολυτελούς βιοπορισμού μερικών εκατοντάδων κομματικών κηφήνων, που οφείλουν να επιδεικνύουν την έγνοια και την καλή τους διαγωγή μόνο για μια σύντομη προεκλογική περίοδο, έχει εδραιωθεί πλέον ως κρατούσα και πλήρως αποδεκτή αντίληψη στην κοινωνία. Μια κοινωνία που όχι μόνον ανέχεται, αλλά φθάνει σε σημείο να παρακολουθεί με ευχαρίστηση και ενδιαφέρον έναν δημόσιο διάλογο που πραγματεύεται αδιάντροπα τους τρόπους και τις διαδικασίες εξαπάτησης της.


buzz it!

Παρασκευή, Ιουνίου 20, 2008

-Πίσω από τις γραμμές της αιφνίδιας μεγαθυμίας


Πολλοί μπορεί να διαφωνούν ή ακόμη και να αγανακτούν με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Να τον θεωρούν πουλημένο, μίσθαρνο όργανο του "συγκροτήματος", αδίστακτο υπηρέτη σκοτεινών συμφερόντων, άνθρωπο χωρίς αρχές και ειλικρίνεια και ότι άλλο. Το ίδιο ή χειρότερο. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος τυχαίνει να είναι ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους των εγχώριων media και ένας από τους αποτελεσματικότερους διαμορφωτές της τόσο εύπλαστης κοινής γνώμης. Όποιος λοιπόν τον παρακολουθεί συστηματικά και, κυρίως, τον παίρνει σοβαρά, χωρίς να αφήνει τα προσωπικά του γούστα να θολώνουν την καθαρότητα της γραφής, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εκεί που είναι και ο ίδιος ο δημοσιογράφος. Δυο-τρεις κινήσεις πιο μπροστά από όλο το υπόλοιπο κοπάδι.

Σήμερα λοιπόν ο κ. Πρετεντέρης ανέλαβε ξαφνικά την από του άμβωνός του υπεράσπιση του κ. Αλογοσκούφη και της συζύγου του Δίκας. Είναι γιατί στην αδικία που τους έγινε από τον βουλευτή Καχριμάκη αναγνώρισε αίφνης όλη την παθογένεια της δημόσιας ζωής. Την ανευθυνότητα και τον τσαρλατανισμό των ΜΜΕ. Το δράμα της με γκαιμπελικές μεθόδους κατασκευής ενόχων. Και τις διαλυτικές επιπτώσεις που έχει στο πολιτικό σύστημα η κυριαρχία της αδιακρίτως και από κάθε κατεύθυνση εκτοξευόμενης λάσπης. Είδε, όπως γράφει στο τέλος της παρέμβασης του, την έλλειψη του ήθους που ανατρέπει την δημοκρατική τάξη. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι ο εξαίρετος αυτός columnist ξέρει κάτι παραπάνω από όλους εμάς.

Ξέρει επίσης ότι, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα μετά την ομολογία Τσουκάτου, η ευθεία υπεράσπιση του ΠΑΣΟΚ και των στελεχών του, (που θα αρχίσουν το επόμενο διάστημα να παίρνουν σειρά στην πόρτα του εισαγγελέα - αυτός γνωρίζει ήδη τα ονόματα, εμείς ακόμη όχι), είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη ενέργεια για το κύρος και την αξιοπιστία του. Και επιπλέον ελάχιστα αποτελεσματική σε σχέση με την κυρία του επιδίωξη. Και για τον λόγο αυτό αποφεύγει να μιλήσει για το ΠΑΣΟΚ και αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Νέας Δημοκρατίας. Ή ακόμη χειρότερα. Με πρόσχημα την δήθεν προστασία του αδικηθέντος υπουργού Αλογοσκούφη ηθικολογεί γενικολογώντας και επιχειρεί να μας πείσει για την ανάγκη διαφύλαξης του τεκμηρίου της πολιτικής αθωότητας και ανευθυνότητας. Λίγο ακόμη και θα μας είχε μιλήσει για την ανάγκη παρέμβασης της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στις περιπτώσεις εκείνες που θίγονται χωρίς αποδείξεις (εδώ είναι το κόλλημα μας τώρα - στις αποδείξεις) τα ευαίσθητα δεδομένα των πολιτικών μας ταγών.

Ο κ. Πρετεντέρης προετοιμάζει (νομίζω χωρίς επιτυχία την φορά αυτή) το έδαφος για την απορρόφηση των πρώτων κρίσιμων κραδασμών από το επερχόμενο τσουνάμι της αθλιότητας. Προσδεθείτε λοιπόν και μην καπνίζετε. Τουλάχιστον μέχρι να βγούμε από την ζώνη των έντονων αναταράξεων.

buzz it!

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

-Δια την τροφήν που εσύναξας με κόπους ανεκφράστους ...

... ιδού χάσκει το λαίμαργον
στόμα τυράννων


*************************
**************************************************



Μίζα Siemens προς υπουργό ΠΑΣΟΚ κραυγάζει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σήμερα.

*************************



"Δώρα" της Siemens και μετά το 2005 ξεφωνίζει την ίδια στιγμή στην πρώτη σελίδα του το ΒΗΜΑ.

***************************************************************************


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους ακόμη μελετούν με αγωνία τις δημοσκοπήσεις αναζητώντας τους καταλληλότερους. Σε όσους δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι τα σκατά είναι το μόνο πράγμα που ξέρουν να ξερνούν οι οχετοί.

Αλλά και σε όσους ξυπνούν τρομαγμένοι τα βράδια με την σκέψη ότι η Ελλαδίτσα τους, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου, μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Ας απολαύσουν λοιπόν ευτυχείς την ασφάλεια και την θαλπωρή που τους προσφέρουν τα βοθρολύματα των "αναγκαστικών τους λύσεων".


***************************************************************************

... ... ... ...

Το αχόρταστον δρέπανον

αυτοί βαστούν, θερίζουν

πάντ’ όσα ο ίδρωτάς μας

ωρίμασεν αστάχυα

δια τους υιούς μας.


Δια την τροφήν ’που εσύναξας

με’ κόπους ανεκφράστους,

εις τα παραθαλάσσια

ιδού χάσκει το λαίμαργον

στόμα τυράννων.


(Ωδή 8η, Εις Αγαρηνούς, ιβ΄ & ιδ΄)

buzz it!

Κυριακή, Ιουνίου 15, 2008

-Ο δημοσιογράφος Κοττάκης και η Καραμανλική version της διάκρισης των εξουσιών


(Για όσους αφελώς πιστεύουν ότι η απονομή δικαιοσύνης και η προστασία της ηθικής ακεραιότητας της κοινωνίας μας μπορούν ανεύθυνα να αφεθούν στα αδέξια χέρια της αδύναμης δικαιοσύνης)



Θα πρέπει να ομολογήσω ότι βιάστηκα. Πράγματι, όταν διάβασα τον υπέρτιτλο του άρθρου που αναφέρεται στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, εντυπωσιάσθηκα τόσο πολύ με αποτέλεσμα πριν καλά καλά ολοκληρώσω την ενημέρωση μου να σπεύσω να μοιραστώ την εξαιρετική εμπειρία με τους εκλεκτούς αναγνώστες μου. Τι λάθος! Τι ολέθριο λάθος! Εξηγούμαι αμέσως.

Στις μέσα λοιπόν γραμμές του κειμένου που επιπολαίως προσπέρασα ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Κοττάκης ξεδιπλώνει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλες τις πτυχές του περίπλοκου και μεγαλοφυούς σχεδίου Καραμανλή για τον εξωραϊσμό της πολιτικής του εικόνας. Κάποια σημεία της ανάλυσης προκαλούν την κατάπληξη και τον θαυμασμό.

Έτσι διαβάζουμε ότι στο πλαίσιο του πολιτικού του σχεδιασμού, και με στόχο την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των μουζίκων στην πολιτική, ο Μεγάλος Τιμονιέρης εξετάζει το ενδεχόμενο να προφυλακίσει(!!!) τους διοικητές που ενεπλάκησαν στην υπόθεση των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων και να παραπέμψει(!!!) κάποιους για διακίνηση μαύρου χρήματος στην υπόθεση Ζαχόπουλου.

Εάν τα παραπάνω εξωφρενικά γράφονταν σε ημερήσιο έντυπο οποιασδήποτε από τις υπόλοιπες 191 χώρες του ΟΗΕ, πλην του Ιράν των μουλάδων, (νομίζω ότι ακόμη και το Αφγανιστάν έχει αποκτήσει, τύποις τουλάχιστον, το αγαθό της διάκρισης των εξουσιών), θα προκαλούσαν σίγουρα την άμεση αντίδραση της εκτελεστικής εξουσίας. Η οποία μέσω του χλευασμού και της έμμεσης αποκήρυξης του ανόητου συντάκτη θα προσπαθούσε να διασώσει τα προσχήματα και να διαχωρίσει την θέση της από βλακώδη δημοσιεύματα που την θέλουν να σφετερίζεται με τόσο προκλητικό τρόπο τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες της ανεξάρτητης δικαιοσύνης.

Στην Ελλάδα του 2008 αντίθετα κάποιοι μπορεί να αισθάνονται ακόμη και υπερήφανοι που η χώρα διαθέτει για πρωθυπουργό έναν τέτοιο γίγαντα της ηθικής δράσης. Μια προσωπικότητα με μεσσιανικές ιδιότητες που ως εκ της αγαθής της φύσεως συγκεντρώνει, και δικαιούται να συγκεντρώνει, κατ΄ εξαίρεση στα στιβαρά της χέρια το σύνολο των εξουσιών. Γιατί η σοφία ενός τέτοιου ηγέτη αποτελεί από μόνη της εγγύηση για την ορθή άσκηση τους. Ας αφήσουμε λοιπόν τους θεσμούς και τους νόμους να κοιμούνται, όπως έλεγε και ο μακαριστός μας αρχιεπίσκοπος. Τουλάχιστον για όσο διάστημα έχουμε πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Μετά, βλέποντας και κάνοντας.

Δυστυχώς τίποτε από όλα όσα μας αποκαλύπτει ο εκλεκτός δημοσιογράφος κ. Κοττάκης δεν είναι ανακριβές. Η χώρα δεν διαθέτει πλέον ούτε νομοθετική ούτε δικαστική εξουσία. Είναι μάλιστα αμφίβολο αν διαθέτει και εκτελεστική. Η διοίκηση ασκείται κατά βούληση από την κλειστή παρέα του Μαξίμου, τους 5-10 χυδαίους κόλακές της και μερικές δεκάδες επίορκους εγκάθετους, που καταλαμβάνουν κατά την ευαρέσκεια του ηγεμόνος τα καίρια πόστα του κρατικού μηχανισμού. Η διοίκηση για όσα ζητήματα ενδιαφέρουν την πρωθυπουργική καμαρίλα, εννοείται. Γιατί για όλα τα υπόλοιπα ο ανεκδιήγητος συρφετός των κομματικών στελεχών που επανδρώνει το κράτος έχει το απολύτως ελεύθερο. Άλλωστε τις όποιες παραπομπές και προφυλακίσεις τις αποφασίζει ο ίδιος ο Πατισάχ πρωθυπουργός, ανάλογα με τις ανάγκες της εικόνας του. Ο καθείς λοιπόν κατά την συνείδηση του. Στο κάτω κάτω η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα ηθικό.

Το γεγονός ότι τέτοιου είδους "αναλύσεις", τέτοιου είδους κυνικές ομολογίες ενός ακραίου και αναίσχυντου αμοραλισμού, βλέπουν το φως της δημοσιότητας χωρίς να προκαλούν θυμό και αγανάκτηση καταδεικνύει την απόλυτη παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος να θυμώσει άλλωστε; Ποιος βλέπει σε όλα αυτά κάτι διαφορετικό από ότι θα ήθελε ο ίδιος να κάνει αν μπορούσε;

buzz it!

-Όταν ο Τύπος λέει την αλήθεια αξίζει τον δημόσιο έπαινο μας

Τα «αντίδοτα» του Μαξίμου στη φθορά των γκάλοπ

«Αντίδοτα» του Μαξίμου στη φθορά

Χορήγηση επιδόματος θέρμανσης και καθιέρωση κατώτατης σύνταξης. Τα σχέδια για την ανάταξη της εικόνας του πρωθυπουργού.

(από την κεντρική σελίδα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου σήμερα, 15/06/2008)


Γι' αυτό μου αρέσει τελευταία αυτή η εφημερίδα. Μπορείς να ρίχνεις μια σύντομη ματιά και να μαθαίνεις όλη την αλήθεια. Χωρίς να χρειάζεται να κουράζεσαι διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, να αναρωτιέσαι, να αμφιβάλεις ή να λύνεις περίπλοκους γρίφους. Είναι φανερό ότι οι ειλικρινείς άνθρωποι που την γράφουν είναι καλά και εκ των έσω πληροφορημένοι.

Το παμπόνηρο σχέδιο λοιπόν είναι για την ανάταξη της σεπτής εικόνας του πρωθυπουργού. Του πολυτιμότερου πράγματος που έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο.

Όλως συγκυριακώς, -το θέλησε η τύχη-, στα γρανάζια του συγκεκριμένου μεγαλοφυούς σχεδιασμού εμπλέκονται, και μπορεί να ωφελούνται, και μερικοί απεχθείς πτωχοί. Κάποιοι φόρου υποτελείς φουκαράδες. Συμπτωματικά, τελείως συμπτωματικά. Αύριο, το επόμενο σχέδιο για το οποίο θα ξοδευτούν χρήματα, -πάλι για την ανάταξη της εικόνας του πρωθυπουργού, mutatis mutandis-, μπορεί να εξυπηρετήσει ας πούμε την Siemens. Μεθαύριο τον Κινέζο αρχιλιμενάρχη μας. Αντιμεθαύριο τον Σύλλογο Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων. Και πάει λέγοντας.

Για τέτοια εικόνα όμως αξίζει να πληρώνουμε. Όσο όσο. Σκέφτεται κανείς άλλωστε τι θα είχαν απογίνει χωρίς αυτήν, την ανεκτίμητης αξίας αγιογραφία, οι 10.000 κομματικοί εγκάθετοι συμπολίτες μας, που τα τελευταία χρόνια εργάζονται νυχθημερόν από τα μετερίζια των πάσης φύσεως δημόσιων οργανισμών για την επανίδρυση του δυστυχούς μας κράτους και για την εις τους αιώνας δόξα της "όι όι δόλιας πατρίδας" (που λέει και ο Νέστωρ της δημοσιογραφίας μας και βασικό στέλεχος του εν λόγω εντύπου).

Στην ίδια λογική κινούμενοι ας μην ξεχνάμε και τα επί μέρους, χαμηλότερης έντασης σχέδια, που προορίζονται για την ανάταξη μικρότερων, αλλά όχι λιγότερο σημαντικών για την αισθητική μας απόλαυση εικόνων. Όπως είναι αυτές της Ντόρας, του Αβραμόπουλου, του Σουφλιά, της Φάνης μας κ.λ.π.. Κι αυτά κοστίζουν κατιτίς. Λεφτά όμως υπάρχουν. Νάναι καλά οι ειδικοί λογαριασμοί, η δημιουργική λογιστική, η Εθνική μας Στατιστική Υπηρεσία και τα μονίμως στραβά μάτια των ελεγκτών της Eurostat.

Πάμε λοιπόν όλοι μαζί σεβαστέ μας δάσκαλε Χρήστο Πασαλάρη! Με το ένα, με το δύο, με το τρία!

Όι όι!

Όι όι!

Όι όι δόλια πατρίδα!

buzz it!

Τετάρτη, Ιουνίου 04, 2008

-Κρίμα κ. Σανιδά. Μάλλον θα χάσουμε.

Η ανοησία και η έλλειψη έστω και στοιχειώδους σχεδιασμού, της κυβέρνησης των μυστικών δημοσκοπήσεων και των κυλιόμενων ερευνών της κοινής γνώμης, θριάμβευσαν για μια ακόμη φορά. Έτσι, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την μοναδική ευκαιρία και μέσω του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης να αποδώσει στους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας τα αυτονόητα αστικά δικαιώματα που τους ανήκουν, -κλείνοντας το ζήτημα μια και καλή για το ορατό μέλλον-, δεν τόλμησε για μια ακόμη φορά να αντιπαρατεθεί με τον λαϊκιστικό σκοταδισμό του Άνθιμου και των κάθε λογής γραφικών ελληνορθόδοξων θαμώνων των τηλεπαραθύρων. Τώρα το κακό έγινε. Το πρόβλημα ήταν υπαρκτό και δεν θα μπορούσε παρά να αναδυθεί από την άλλη, την πολύ σοβαρότερη πλευρά του. Η ομοφυλοφιλική κοινότητα έχοντας χάσει το έλασσον διεκδικεί πλέον δυναμικά, και μάλλον με πολλές ελπίδες να το κατακτήσει μεσοπρόθεσμα, το δικαίωμα στο μείζον. Αντί για την άχρωμη πράξη του συμβολαιογράφου απαιτεί την επίσημη ευλογία του δημάρχου.

Εν όψει των τελευταίων ραγδαίων εξελίξεων, που καθορίστηκαν εν πολλοίς από την αποφασιστική στάση του δημάρχου της Τήλου, ο νομικός κόσμος της χώρας φαίνεται σαν να πιάστηκε σε βαθύ ύπνο και αντιδρά μουδιασμένος και, εμφανέστατα, με έλλειψη φαντασίας και έμπνευσης. Για τον πολιτικό κόσμο δεν μπορούμε να μιλάμε. Αυτός θα αφυπνισθεί πολύ αργότερα, όταν οι θεούσες ψηφοφόροι που παίρνουν γραμμή από τα κυριακάτικα κηρύγματα από άμβωνος στρέψουν την προσοχή τους σε άλλα, σημαντικότερα θέματα της επικαιρότητας. Οι απόψεις λοιπόν τριών καθηγητών της νομικής που δημοσιεύονται στο σημερινό ΒΗΜΑ (04/06/08/) έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο κ. Γ. Παπαδημητρίου φαίνεται να σκέπτεται λογικότερα και περισσότερο πολιτικά από όλους. Έτσι χωρίς να κρίνει το νόμιμο ή μη της τέλεσης γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου προτείνει ευθέως την μοναδική αποτελεσματική οδό διαφυγής, που δεν είναι άλλη από την άμεση επέκταση του συμφώνου ελεύθερης διαβίωσης και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από την αρχή.

Αντίθετα τόσο ο κ. Κ. Χρυσόγονος, όσο και ο τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μ. Σταθόπουλος, εξαντλούν τις παρεμβάσεις τους σε αυτονόητα και μάλλον παιδαριώδη νομικά επιχειρήματα για να καταδείξουν ότι, παρά το κενό που προκύπτει από την γραμματική ερμηνεία του νόμου, η βούληση του νομοθέτη, -που εννοεί πέραν κάθε αμφιβολίας ως γάμο την ένωση μόνο δύο ατόμων διαφορετικού φύλου-, δεν είναι σε καμία περίπτωση δυνατόν να παρανοηθεί. Άρα οι γάμοι που έχουν ήδη τελεσθεί είναι άνευ ετέρου ανυπόστατοι και άκυροι. Πιο συγκεκριμένα, λέει μεταξύ άλλων ο κ. Σταθόπουλος:

"Ο νόμος δεν προβλέπει ρητά, ούτε πριν από το 1982 ούτε και μετά, ότι προϋπόθεση του γάμου είναι η ετερότητα του φύλου. Ωστόσο δεν μπορούμε να ερμηνεύουμε τον νόμο μόνο κατά το γράμμα του αλλά και κατά το πνεύμα του νομοθέτη, ο οποίος εννοούσε καθαρά άνδρα και γυναίκα. Αυτό είναι το ισχύον δίκαιο."

Τα παραπάνω συμπεράσματα είναι τόσο αυτονόητα που για να καταλήξει κανείς σε αυτά δεν χρειάζεται να είναι καθηγητής της νομικής. Δεν χρειάζεται καν να είναι απλός δικηγόρος. Είναι όμως αυτές οι κοινοτοπίες η αναμενόμενη συνεισφορά της πνευματικής ηγεσίας του τόπου στον ορισμό και την επίλυση ενός τόσο σημαντικού πολιτικού και κοινωνικού (και όχι τόσο νομικού) προβλήματος; Μάλλον όχι.
Ο κ. Σταθόπουλος βέβαια δεν λέει ψέματα και η διατύπωση που χρησιμοποιεί δεν είναι λανθασμένη. Πλην όμως μας λέει μόνον την μισή αλήθεια.

Για να βοηθηθούμε ας ρίξουμε μια ματιά στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απόφαση 43546/02 της 22ας Ιανουαρίου 2008 - Ε.Β. κατά Γαλλίας). Απόφαση που καταδικάζει την Γαλλική Δημοκρατία επειδή στέρησε από ομοφυλόφιλη Γαλλίδα εκπαιδευτικό την διοικητική έγκριση για την υιοθεσία ανηλίκου.
Στην υπόθεση αυτή οι δικαστές έκριναν με βάση την Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών η οποία συντάχθηκε ήδη από το 1950 και όπως είναι φυσικό, αν λάβει κανείς υπ΄ όψιν του τα ήθη, τις ανάγκες και τους προβληματισμούς εκείνης της εποχής, δεν περιέχει καμία πρόβλεψη σχετική τόσο με τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων όσο και με τις υιοθεσίες παιδιών εκ μέρους τους. Από την ερμηνεία όμως αυτής της Σύμβασης οι δικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Γαλλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις της και παραβίασε τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της υπηκόου της. Και αυτό διότι, όπως κρίθηκε σε αυτό το τόσο υψηλό επίπεδο, η Σύμβαση, όπως και κάθε άλλο κανονιστικό κείμενο παρόμοιας εμβέλειας, δεν είναι ένα στατικό νομοθέτημα αλλά, αντίθετα, ένας ζωντανός οργανισμός που πρέπει να ερμηνεύεται και να εφαρμόζεται με βάση τις διαρκώς εξελισσόμενες ανάγκες της καθημερινότητας.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο κ. Σταθόπουλος μας προτρέπει να τραβήξουμε τα μάτια από την γραμματική ερμηνεία του νόμου και να αναλογισθούμε τους σκοπούς του νομοθέτη της περασμένης γενεάς κοιτάζοντας μακρυά στο παρελθόν.

Οι δικαστές της ΕΣΔΑ λένε και αυτοί να παραμερίσουμε τις γραμματικές ερμηνείες. Με μόνη την διαφορά ότι μας προτείνουν να το κάνουμε για να μπορέσουμε να στρέψουμε το βλέμμα προς το μέλλον. Και να διαγνώσουμε εκεί τις πρωτόγνωρες ανάγκες και προκλήσεις που θα μας οδηγήσουν σε νέες αναγνώσεις των παλιών κειμένων.

Οι κύριοι καθηγητές δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, -ή το κατάλαβαν αλλά αρνούνται να το αποδεχθούν και προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό και να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό των ελληνόψυχων ιθαγενών-, ότι πλέον το ζήτημα προσωρινά μόνον και για λογους αμιγώς δικονομικής φύσεως ανήκει στο πεδίο αρμοδιότητος της ελληνικής δικαιοσύνης (την οποία μάλλον ως απειλή επικαλούνται). Γιατί αυτοί που θα κληθούν να λάβουν τις τελικές αποφάσεις θα είναι οι δικαστές της ΕΣΔΑ, στο γραφικό Στρασβούργο. Που είναι μεν κοντά αλλά ταυτόχρονα και αρκετά μακρυά, ώστε να μην ακούγονται μέχρι εκεί οι κραυγές του Άνθιμου και των ζηλωτών μοναχών. Αλλά και οι ικεσίες των πολιτικών μας που τόσο φοβούνται τις ευθύνες και τόσο απεχθάνονται τις πάσης φύσεως καυτές πατάτες. Και η απόφαση της ΕΣΔΑ είναι μάλλον γνωστή από τώρα.

Για άλλη μια φορά λοιπόν μια σοβαρή μεταρρύθμιση, που θα έπρεπε να είχε προκύψει ως φυσικό αποτέλεσμα ζύμωσης, ωρίμανσης και εξέλιξης της κοινωνίας, θα εισαχθεί στην χώρα ως καταναγκαστικός και, κυρίως, ακατανόητος στους πολλούς, εκσυγχρονισμός. Που ως τέτοιος αντί να μας φέρνει πιο κοντά στους υπόλοιπους λαούς με τους οποίους αποφασίσαμε να συμπορευθούμε, θα διευρύνει περισσότερο την ψυχική απόσταση και το τεράστιο πολιτισμικό χάσμα που ήδη μας χωρίζει.

Οι καθυστερημένες και κοντόφθαλμες εγχώριες ελίτ δεν έχουν προφανώς κατανοήσει ότι τα ζητήματα που απασχολούν τις κάθε είδους μειονότητες των κοινωνιών της δύσης έχουν από καιρό ταξινομηθεί στην σφαίρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ως τέτοια βρίσκονται πολύ ψηλά. Σχεδόν στην κορυφή της ατζέντας στην οποία εγγράφονται τα ζητήματα εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Επιπλέον το άθλιο σύστημα των πελατειακών σχέσεων, που συντηρείται με εγκληματική ευθύνη των φαύλων πολιτικών μας και συνδέει τους έλληνες πολίτες με το κράτος και τις δομές του, δεν επιτρέπει στους τελευταίους να αποκτήσουν σαφή αίσθηση της έννοιας του δικαιώματος, με τρόπο που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν καλύτερα την πολυπλοκότητα του κόσμου και να αποκτήσουν την απαραίτητη ανοχή και κατανόηση που αποτελεί προϋπόθεση για μια ομαλή και παραγωγική συμβίωση. Έτσι η ελληνική κοινωνία παραδέρνει χωρίς πυξίδα μέσα σε ένα απέραντο θεσμικό κενό αναπαράγοντας και αναμασώντας τις φθηνές και αυθαίρετες ηθικολογικές της κοινοτοπίες.

Τέλος δεν είναι λιγότερο σημαντικό να τονίσουμε ότι η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να πάψει να αντιμετωπίζει τις διεθνείς συνθήκες στις οποίες συμμετέχει με την λογική και την νοοτροπία της ξιπασμένης μαντάμ Σουσούς, που αισθάνεται περήφανη με την μεγαλοπρεπή είσοδό της σε κάθε νέο κοσμικό σαλόνι. Οι πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν την συμφωνία του Κιότο για την μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων είναι ιδιαίτερα ενδεικτικές για τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του και τιμά την υπογραφή του. Οι συμφωνίες που συνάπτει η χώρα είναι για να εφαρμόζονται πλήρως και με συνέπεια και δεν είναι σκόπιμο και λογικό να παραβιάζονται επιλεκτικά όταν δεν αρέσουν στον μητροπολίτη Άνθιμο, στον νομάρχη Ψωμιάδη ή στον βουλευτή Γκιουλέκα, που, ειδικά ο τελευταίος, πριν αποφασίσει για την τήρηση τους, αλλά και για άλλα προβλήματα και προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, αφουγκράζεται τα ιερά τουφέκια των εθνικών μας αγώνων και συμβουλεύεται με δακρυσμένα μάτια τις σεπτές εικόνες των ηρωϊκών μακεδονομάχων.


buzz it!

Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008

-Το άσυλο και ολίγα τινά για την εφαρμογή των νόμων


Πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας από τους ελάχιστους πλέον σοβαρούς ανθρώπους που διαθέτουν πρόσβαση στα αυτιά των μακαρίως κοιμωμένων ελλήνων πολιτών, (ας διευκρινίσουμε, σοβαροί υπάρχουν αρκετοί, πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν την φωνή τους να ακουστεί πέρα από τον στενό κύκλο των φίλων και γνωστών τους αφού για τα ελληνικά ΜΜΕ πάντοτε προηγούνται οι περιπέτειες της Καλομοίρας και οι απόψεις των μόδιστρων για τα όσα συμβαίνουν αυτήν την σαιζόν στην Μύκονο), που θα έχει το θάρρος να βγει και να μιλήσει ουσιαστικά και απερίφραστα για την αθλιότητα του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου; Για αυτήν την απύθμενη μαύρη τρύπα του όσου πολιτισμού έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο.

Ποιος θα παραμερίσει τον φθηνό καθωσπρεπισμό και την κακώς εννοούμενη ευγένεια, -που λειτουργούν ως ιδανικά προκαλύμματα για την επικράτηση στην δημόσια ζωή των αμαθών, των ανίκανων και των φαύλων-, και θα χαρακτηρίσει ευθέως και χωρίς περιστροφές ως γελοίους ή στην καλύτερη περίπτωση ως ανεύθυνους και εγκληματικά καιροσκόπους όλους αυτούς, τους ακαδημαϊκούς ή πολιτικούς, που κάθε φορά που αναφέρονται στο θέμα δεν βρίσκουν να πουν τίποτε άλλο από κολακείες και φτηνούς ύμνους για την δήθεν μεγάλη "κατάκτηση" του "πανεπιστημιακού κινήματος" που πρέπει ως κόρην οφθαλμού να διαφυλάξουμε.

Ο μέσος απλός πολίτης έχει από καιρό διαισθανθεί τι είναι και ποιους εξυπηρετεί αυτή η μοναδική στην πολιτισμένη ανθρωπότητα ασχήμια. Πλην όμως δεν μπορεί να περάσει από το στάδιο της απλής διαίσθησης σε αυτό της αποκρυσταλλωμένης άποψης. Και αυτό διότι ο υποκριτικός λόγος που εκπέμπουν στην δημόσια σφαίρα οι κήνσορες των πολιτικών και πνευματικών μας ψευτοελίτ δεν προσφέρει κανένα έρεισμα για την ανατροπή της καθεστηκυίας αντίληψης, που επιμένει να θεωρεί την παράλογη καθιέρωση του ακαταδίωκτου των κάθε λογής φασιστοειδών και εγκληματικών στοιχείων στον χώρο του πανεπιστημίου ως υψηλή κατάκτηση και ως μοναδική εγγύηση της ελευθερίας του λόγου και των ιδεών. Και ο απλός πολίτης δεν έχει άλλο δρόμο από του να συνταχθεί με την κυρίαρχη άποψη. Ακόμη και όταν δεν μπορεί να την κατανοήσει. Ακόμη και όταν αισθάνεται ότι αυτή δεν είναι απόλυτα σωστή. Οι κοινωνίες οδηγούνται από τις ελίτ τους. Και εμείς δυστυχώς αυτές έχουμε. Ας περιορισθούμε λοιπόν στην καταδίκη των εκτρόπων και της εγκληματικής δραστηριότητας αλλά προς Θεού, ας μην θίξουμε την μήτρα του κακού. Ας ορκιστούμε για μια ακόμη φορά στην ιερότητα του ασύλου.

Και λίγα λόγια για την αυτονόητη σκοπιμότητα της εφαρμογής του νόμου. Όχι μόνον του πρόσφατου νόμου για την εκπαίδευση, που αποτελεί και την αφορμή της αποκρουστικής έριδας που παρακολουθούμε απαθείς. Αλλά του κάθε νόμου. Καλού ή κακού, που απλά έτυχε να ψηφισθεί και να ισχύει.

Πολλοί είναι οι αρθρογράφοι που αυτές τις μέρες προτάσσουν αυτήν ακριβώς την διάσταση, που τους βοηθά να ξεφύγουν από την ουσία και να τοποθετήσουν το ζήτημα αμιγώς στο πλαίσιο της πολιτικής υπακοής και της τήρησης της τάξης. Στο κάτω κάτω, λένε, είναι ένας νόμος που ψηφίστηκε από την δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή των Ελλήνων. Είναι αδιανόητο να μην εφαρμοσθεί. Ακόμη και εάν είναι ένας κακός νόμος. Η στάση αυτή όμως ρίχνει με έμμεσο τρόπο λάδι στην φωτιά.

Γιατί υπάρχουν πράγματα, που παρά το γεγονός ότι και αυτά δεν λέγονται φωναχτά και δημόσια, αποτελούν κοινά μυστικά και για τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας. Ποιος άραγε δεν έχει άποψη για το απίθανα χαμηλό επίπεδο των νομοθετών βουλευτών μας; Ποιος δεν ψυχανεμίζεται τον τρόπο με τον οποίο ψηφίζονται τα ασύντακτα, προχειρογραμμένα και ευτελή κείμενα που γεμάτα από ασάφειες, παράθυρα και ολοφάνερες φαύλες σκοπιμότητες παριστάνουν τους υψηλούς κανόνες ρύθμισης της ζωής μας. Ο μέσος έλληνας τα διαισθάνεται όλα αυτά. Και για τον λόγο αυτό πιστεύει ότι οι κάθε λογής κανόνες δεν τον αφορούν. Και ότι η πολιτική υπακοή που οφείλει να δείξει όταν καλείται να εφαρμόσει έναν νόμο, που πιθανόν ακουμπάει αρνητικά τα στενά του συμφέροντα, ισοδυναμεί με δουλική υποταγή σε άλλα συμφέροντα. Αυτά των ξύπνιων που κατάφεραν να αποσπάσουν σε μια δεδομένη στιγμή την κούφια και εύκολη σφραγίδα του ιδιοτελούς νομοθέτη.

Όσοι προβάλλουν λοιπόν την άποψη αυτή δεν λαμβάνουν υπ΄ όψη τους ότι οι κοινωνίες, -οι δημοκρατικές κοινωνίες, είναι πολύ χρήσιμη η διάκριση-, δεν λειτουργούν μηχανιστικά. Βασικό στοιχείο της συνοχής, άρα και της αποτελεσματικότητάς τους, είναι η συναίνεση των μελών τους και η εμπεδωμένη πίστη τους στο κοινό συμφέρον που προκύπτει από την θεσμικά ρυθμισμένη λειτουργία της ομάδας.

Στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας η πίστη αυτή χαρακτηρίζεται ως πατριωτισμός. Και είναι ακριβώς αυτό που μας λείπει.


buzz it!