Κυριακή, Απριλίου 24, 2011

-Η δική μας είναι καλύτερη (η Ανάσταση)

Ανάσταση στην Salvator Kirche, στην ορθόδοξη εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο κέντρο του Μονάχου.

Κόσμος πολύς και εύχαρις, φωνές, σούσουρο και στριμωξίδι μέσα στον ναό, συναπαντήματα, φιλιά και δημόσιες σχέσεις στον δρόμο. Οι μισοί αποχωρούν βιαστικά αμέσως μετά το Χριστός Ανέστη, με τα κεριά και τα αναμμένα φαναράκια στο χέρι.












Μόλις τριακόσια μέτρα πιο πέρα, στην Frauenkirche, τον καθεδρικό της πόλης, οι καθολικοί έχουν την δική τους, λιγάκι πιο τακτική και πιο συμμαζεμένη, Ανάσταση.

Με τάξη, ησυχία, σε άψογους σχηματισμούς και ο καθένας με το κερί του στο ποτηράκι και με το βιβλίο των ψαλμών ανοικτό μπροστά του.






Σηκώνονται και κάθονται, κατά την τάξη της ακολουθίας και πάντοτε σύμφωνα με τα παραγγέλματα των εποπτευόντων.





Αν και, όπως με φρίκη μπορεί κανείς να παρατηρήσει, η νεότερη γενιά τους έχει αρχίσει λιγάκι να ξεφεύγει σε ασυνήθιστες απρέπειες.



**********************

Είναι, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, περίπου όπως μας τα έλεγε πριν χρόνια ο Νίκος Καββαδίας:


Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοικτά,

εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία

και ψάλλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,

που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.


Και οι Έλληνες, με την μορφή την βασανιστική,

από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους

κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή "Πάτερ ημών..."

το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλο τους.


ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

buzz it!

Πέμπτη, Απριλίου 21, 2011

-Περιχαράκωση



Δεν αποτελεί άποψη αλλά προσωπική εμπειρική αίσθηση. Θα μπορούσε, όμως, να αποτελέσει την βάση για την συγκρότηση μιας άποψης, σε συνδυασμό με όλα αυτά που συζητούνται τις τελευταίες μέρες στην δημόσια σκηνή για το μέλλον της χώρας. Και ακριβέστερα για το μέλλον του χρέους της χώρας από το οποίο θα κριθούν όλα τα υπόλοιπα.

Στο ξεκίνημα της περιπέτειας της εφαρμογής του μνημονίου το ενδιαφέρον της "τρόικας" δεν ήταν απλά έντονο. Ήταν και ειδικό. Δεν περιοριζόταν μόνον στα μεγέθη και στους αριθμούς, αλλά επεκτείνονταν και στις διαδικασίες με τις οποίες ασκείται η διοίκηση στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι των Βρυξελλών, αυτοί κυρίως, δεν εξαντλούσαν τις δραστηριότητες τους στις επαφές με την κυβέρνηση, αλλά, αντίθετα, μιλούσαν με πολύ κόσμο, προσπαθούσαν να αποσπάσουν λεπτομερείς πληροφορίες για όλα, να εστιάσουν στις ρίζες των ελληνικών προβλημάτων και, με τον τρόπο αυτό, να ανακαλύψουν και να προτείνουν, ή ακόμη και να επιβάλλουν, εξειδικευμένες δράσεις και λύσεις. Όχι αποκλειστικά για τον χειρισμό των μακροοικονομικών μεγεθών αυτών καθ' εαυτών, αλλά για την βελτίωση του διαχειριστικού πλαισίου και την δημιουργία νέων βάσεων λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σε πείσμα των προθέσεων τους η κυβέρνηση των σοσιαλιστικών ευαισθησιών τους αντιγύριζε οριζόντια μέτρα πρόχειρων περικοπών. Τους επεδείκνυε φανταχτερούς εκσυγχρονιστικούς νόμους οι οποίοι, όμως, είχαν ήδη ακυρωθεί, πριν καν ψηφισθούν, από μικρές νυχτερινές τροπολογίες. Τους μιλούσε για αλλαγές και ανατροπές την ίδια στιγμή που έκλεινε καθησυχαστικά πονηρά το μάτι, ξεχωριστά σε κάθε μαχητική και διεκδικητική, των "δικών της" δικαιωμάτων, εννοείται, ομάδα του εσωτερικού μετώπου.

Τους τελευταίους μήνες όλα αυτά φαίνεται να αφήνουν πλέον αδιάφορους τους Ευρωπαίους φίλους μας. Η εμπλοκή τους έπαψε να έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δεν ρωτούν ειδικά και δεν επιμένουν περιπτωσιολογικά. Έρχονται τυπικά, ζητούν αριθμούς και πίνακες, βγάζουν κάποιες στεγνές ανακοινώσεις και υπαγορεύουν τις καινούργιες τους απαιτήσεις για τους επόμενους αριθμούς και τα επόμενα νούμερα. Είναι φανερό ότι έχουν παραιτηθεί από την αρχική προσπάθεια εξευρωπαϊσμού και εξορθολογισμού της ελληνικής πραγματικότητας. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς, που δεν βρίσκονται στην σκηνή και δεν χρειάζεται να κρύβονται από την κοινή γνώμη, δεν διστάζουν να εκφράζουν ανοικτά την απορία τους.

Αυτό που πλέον επιχειρείται από τους οικονομομέτρες των Βρυξελλών είναι η ασφαλής περιχαράκωση του ελληνικού χρέους. Μια ομάδα πυροτεχνουργών δεν διαθέτει άπειρο χρόνο για την απασφάλιση του εκρηκτικού μηχανισμού που έχει μπροστά της. Αρχικά το προσπαθεί. Αλλά όταν εκτιμήσει ότι αυτό απαιτεί μεγάλο διάστημα, στην διάρκεια του οποίοι θα πρέπει αναγκαστικά να τεθεί σε συνθήκες αποκλεισμού και έκτακτης ανάγκης όλη η γειτονιά, αποφασίζει την ελεγχόμενη έκρηξη, μέσα σε κλωβό ασφαλείας. Το πρόβλημα δεν είναι πάντα απαραίτητο να λύνεται. Μπορεί θαυμάσια να εξαλείφεται. Είναι ζήτημα κόστους. Οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού. Όμως, κόστους.

Άλλωστε, μια από τις βασικές ανατολίτικες πεποιθήσεις της αστοιχείωτης και χυδαίας πολιτικής μας τάξης, -ότι θα μας πληρώνουν για να τους εμπαίζουμε επ' αόριστον, επειδή δήθεν δεν αντέχουν το κόστος της κατάρρευσής μας-, δεν άρεσε ποτέ ιδιαίτερα στους καλούς μας εταίρους. Διότι η αλληλεγγύη μπορεί να εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Ποτέ, όμως, ένας από αυτούς δεν μπορεί να είναι ο εκβιασμός. Επειδή τότε δεν είναι αλληλεγγύη αλλά καταβολή λύτρων. Υποχρέωση όχι και πολύ ευχάριστη.

buzz it!

Δευτέρα, Απριλίου 18, 2011

-Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ή επείγουσα Εσωτερική Κάθαρση;

Προσωπικά, βρίσκω όλο τον τελευταίο θόρυβο, για την δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, παράλογο και αποπροσανατολιστικό. Πολύ δε περισσότερο όταν επιχειρείται να συνδυασθεί με το ενδεχόμενο κήρυξης των εθνικών μας οφειλών ως επαχθών και μη πληρωτέων.

Σε όλο το διάστημα της συσσώρευσης του γιγαντιαίου χρέους μας η Ελλάδα διέθετε νόμιμες κυβερνήσεις. Τα φυσικά πρόσωπα που διαχειρίσθηκαν τις τύχες και τις υποθέσεις της χώρας προέκυπταν πάντοτε από άμεση και αβίαστη λαϊκή εντολή. Οι πολίτες είχαν κάθε δυνατότητα να ενημερωθούν ή, τουλάχιστον, να ζητήσουν ορθή ενημέρωση. Άσχετα αν ποτέ δεν θέλησαν να το κάνουν, αρκούμενοι στον λευκό θόρυβο των τηλεπαράθυρων και στις παρελάσεις γραφικών, τύπου Ψωμιάδη και όχι μόνον, στα πρωϊνάδικα. Και, το κυριότερο, το επίπεδο διαβίωσης γνώριζε μια συνεχή και πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά μέτρα άνοδο. Κοντολογίς δεν συντρέχει καμία απολύτως προϋπόθεση που θα δικαίωνε ακραίες επικλήσεις αυτού του είδους.

Οι κραυγές λοιπόν που ακούγονται δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να ενταχθεί το κατάντημα της χώρας σε απλοϊκά συνωμοσιολογικά σχήματα, που βοηθούν την αποενοχοποίηση και μεταθέτουν τις ευθύνες σε κάποιες από τις πάντοτε αόρατες σκοτεινές δυνάμεις, που δήθεν εχθρεύονται και δυναστεύουν τον ελληνισμό.

Το μόνο που θα είχε νόημα θα ήταν μια αμιγώς εσωτερική διαδικασία κάθαρσης, -τουλάχιστον όσον αφορά στις μεγάλες υποθέσεις κλοπής δημοσίου χρήματος, που δεν είναι καθόλου λίγες-, με αναδρομική κατάργηση, ως ακραία καταχρηστικών και δόλια ψηφισθέντων, όλων των νόμων που θεσπίστηκαν για την σκανδαλώδη προστασία της πολιτικής τάξης. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να γίνει διότι οι υποψήφιοι κατηγορούμενοι είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα νομοθετούν και κυβερνούν, με την ψήφο και τις ευλογίες των εθελόδουλων υπηκόων τους. Επειδή δεν είναι μόνον η πολιτική τάξη διεφθαρμένη και εξαγοράσιμη. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της χώρας.

Αν σήμερα γίνουν εκλογές θα αναδειχθούν και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι. Το πολύ πολύ, κάποιοι λίγοι από αυτούς να αντικατασταθούν με κακέκτυπα των παλαιοτέρων. Κακέκτυπα που θα αντληθούν από τις ίδιες κομματικές δεξαμενές και θα χρησιμοποιηθούν ως προμετωπίδα μιας ψευδεπίγραφης δήθεν ανανέωσης. Ο ελληνικός λαός, πλήρως ηλιθιοποιημένος, αποστασιοποιημένος εδώ και καιρό από τα κοινά, διασπασμένος και βυθισμένος σε μια ευδαιμονιστική και ακραία ατομικιστική θέαση της ζωής, είναι έτοιμος να εξαγορασθεί με κάθε λογής υποσχέσεις και ωραιοποιήσεις και ικανός να υποστεί την πιο ακραία ταπείνωση, με αντάλλαγμα μια προσωπική εξυπηρέτηση, σε βάρος του κοινού συμφέροντος. Αστική τάξη και πραγματικές κοινωνικές ελίτ δεν υπάρχουν. Άσχετα αν παρηγοριόμαστε να ονομάζουμε ευφημιστικά έτσι την απαίδευτη νεοπλουτίστικη κλεπτοκρατία, με την αισθητική των σκυλάδικων και των φανταχτερών εξοχικών, με τα γκαζόν και τις πισίνες, στα Κυκλαδίτικα νησιά.

Οι ελάχιστοι που ξεφεύγουν από τον κανόνα του σωρού και νοιώθουν ταπεινωμένοι και ηθικά ισοπεδωμένοι από την δουλεία που τους επιβάλλεται, ασφυκτιούν μέσα σε ένα κυρίαρχο ολοκληρωτικό σύστημα αισθητικής αλλοτρίωσης και πλήρως κατευθυνόμενης πληροφόρησης, που δεν επιτρέπει σε κανένα επίπεδο την ανανέωση ιδεών ή προσώπων και το πέρασμα μας από την δημοκρατία στο κράτος δικαίου. Διότι η Ελλάδα είναι μεν δημοκρατία αλλά απέχει πολύ από του να είναι ταυτόχρονα και κράτος δικαίου. Και οι πιο πολλοί αδυνατούν να κάνουν αυτήν την πολύ ουσιώδη διάκριση, που θα τους βοηθήσει να αντιληφθούν τις διαφορές μας από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι κάτι που ακόμη και οι εταίροι μας δεν αντιλαμβάνονται, επειδή γι' αυτούς ανήκει στην σφαίρα του αδιανόητου. Έτσι δεν είναι σε θέση να ξέρουν ποιες είναι εκείνες οι αλλαγές που θα πρέπει να μας ζητήσουν ή να μας επιβάλλουν.

Τα περί ΕΛΕ, λοιπόν, και τα λοιπά παρόμοια, που ανυποψίαστοι μηρυκάζουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από εκτονωτικές ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, που μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν στους εκτός του ελλαδικού χώρου σύγχρονους κηδεμόνες μας. Αυτούς που σήμερα κρατούν το μέλλον μας στα χέρια τους, επειδή εμείς τους το παραχωρήσαμε, ως ανίκανοι να το χειρισθούμε μόνοι. Ζητώντας την ίδια στιγμή, με υπεροψία, να τραβήξουμε το σχοινί παραπάνω από όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας και ξεχνώντας ότι η χώρα έχει ήδη φτάσει στο σημείο, εάν αφεθεί για λίγο χωρίς την βοήθεια των εταίρων της, να μην μπορεί να εξασφαλίσει ούτε καν τα απολύτως απαραίτητα για την ίδια την διατροφή των ανθρώπων της.

Επαναστατικές πράξεις μείζονος εμβέλειας θα ήταν το σφράγισμα των τηλεοράσεων, η εγκατάλειψη των εφημερίδων και των περιοδικών στα ράφια των περιπτέρων και η καθολική αποχή από τα κλικ των ποντικιών στις ηλεκτρονικές σελίδες τους. Μια βδομάδα θα ήταν αρκετή για να επιφέρει πανικό στο σύστημα και ένας μήνας θα δημιουργούσε τις συνθήκες για την εκκίνηση ενός υγιούς και καθαρτήριου για την χώρα διαλόγου. Ενός διαλόγου χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα.

buzz it!

Πέμπτη, Απριλίου 14, 2011

-Μικρό ιατρικό εγχειρίδιο για την κρίση


Η καρδιά (κράτος - διακριτή κοινωνική δομή με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά) είναι ο μόνος ιστός του σώματος (Ε.Ε. - Ελλάς - κόσμος) που διαθέτει την δυνατότητα να συστέλλεται αποτελεσματικά (λειτουργεί εύρυθμα) χωρίς να έχει την ανάγκη εξωτερικών ερεθισμάτων (παρεμβάσεων στην εθνική κυριαρχία). Η καρδιά λοιπόν είναι το μόνο όργανο που διαθέτει μηχανισμό αυτόματης λειτουργίας (κρατική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας - θεσμοί ελέγχου και αυτοδιόρθωσης).

Το βασικό αρχικό ηλεκτρικό ερέθισμα, με το οποίο ξεκινά η λειτουργία της, προέρχεται από έναν μικροσκοπικό σχηματισμό κυττάρων υψηλής εξειδίκευσης, τον Φλεβόκομβο (Σύνταγμα - Νόμοι), που εδράζεται στην συμβολή του δεξιού κόλπου και της άνω κοίλης φλέβας. Σε τακτά χρονικά διαστήματα ο φλεβόκομβος στέλνει σήματα συγκεκριμένης ισχύος (αρμοδιότητες) τα οποία διαβιβάζονται λίγο παρακάτω, στον κολποκοιλιακό κόμβο (κυβέρνηση - ανώτατη πολιτική διοίκηση). Ο κολποκοιλιακός κόμβος λειτουργεί ως κέντρο ελέγχου και διανομής των σημάτων, προκειμένου να εξασφαλίζεται ο σωστός χρόνος της μετάδοσης της ώσης στο επόμενο κυτταρικό σύμπλεγμα, που είναι το δεμάτιο του His (δημόσια διοίκηση) και οι ίνες του Purkinje (αποκεντρωμένες δομές διαχείρισης).

Το τελικό αποτέλεσμα είναι η ομαλή διάχυση του σωστού ερεθίσματος και ο ταυτόχρονος συντονισμός των εκατομμυρίων αυτοτελών καρδιακών ινών (κοινωνία - πολίτες), με τρόπο που εξασφαλίζει την σύσπαση τους σε ενιαία κατεύθυνση (κοινή ορθολογική δράση), και επιτυγχάνει την αποστολή της μέγιστης κάθε φορά ποσότητας αίματος (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) στην περιφέρεια (δίκαιη κατανομή πόρων), προς όφελος του συνόλου των υπόλοιπων οργάνων (δημόσιο συμφέρον).

Είναι φορές που ο Φλεβόκομβος (Σύνταγμα - Νόμοι) αδυνατεί να εκπέμψει το κατάλληλο σήμα (κακό Σύνταγμα - κακοί Νόμοι = κακές αρμοδιότητες) με αποτέλεσμα η διαχείριση του από τις κατώτερες δομές να παράγει ανεπαρκή αποτελέσματα και ελαττωματική καρδιακή λειτουργία. Σε πολλές περιπτώσεις, παρά την σωστή λειτουργία του Φλεβοκόμβου, το σήμα μπορεί να αλλοιώνεται (διαφθορά - ανικανότητα) και στα κατώτερα κέντρα (κυβέρνηση - ανώτατη διοίκηση) και να διαχέεται ασυντόνιστα στο δεμάτιο του His και τις ίνες του Purkinje (δημόσια διοίκηση - αποκεντρωμένες δομές). Με αποτέλεσμα να μην φτάνει ή να φτάνει εξαιρετικά αδύναμο στα εκατομμύρια των μεμονωμένων καρδιακών ινών(πολίτες - κοινωνία) των οποίων η λειτουργία αρχίζει να γίνεται λιγότερο αποδοτική (οικονομική κρίση).

Σε ελαφριές καταστάσεις (Ιρλανδία - Πορτογαλία), στις οποίες οι δυσλειτουργίες εντοπίζονται στα υψηλά επίπεδα της δομής, η εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού μπορεί να βελτιωθεί ή και να αποκατασταθεί πλήρως με την τοποθέτηση μιας εξωτερικής συσκευής, που λέγεται βηματοδότης (Τρόϊκα - ΔΝΤ - Οίκοι Διεθνών Συμβούλων). Ο βηματοδότης παρακάμπτει τον φλεβόκομβο (αφαίρεση μέρους της εθνικής κυριαρχίας) και αναλαμβάνει ο ίδιος την αποστολή των κατάλληλων σημάτων ερεθισμού στα κατώτερα κέντρα (κοινωνία - οικονομία). Στις βαρύτερες, όμως, περιπτώσεις (Ελλάδα), όπου οι βλάβες είναι διάχυτες (γενικευμένη ηθική κρίση) και έχουν προσβάλλει όλο το σύστημα διέγερσης και σύσπασης (όλοι μαζί τα φάγαμε) αυτό δεν είναι δυνατόν. Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση;

Το ένστικτο επιβίωσης των αυτοτελών ινών (πολίτες) είναι πανίσχυρο. Κάθε μια από αυτές, όταν σταματήσει να δέχεται ερεθίσματα από τα ανώτερα κέντρα (κρατική δομή - κοινωνικές ελίτ), αποκτάει αυτό που στην ιατρική ορολογία λέγεται "αυτοματία" (αυθαιρεσία - αυτοδικία) και αρχίζει να πάλλεται αυτόνομα και ανεξέλεγκτα με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό. Η καρδιά όμως (κοινωνία) είναι μια ενιαία κοιλότητα (συλλογικότητα) και η σύσπαση της για την παραγωγή έργου (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) απαιτεί την σε ενιαία κατεύθυνση ενεργοποίηση του συνόλου των γραμμικά διατεταγμένων ινών (πολιτών - οικονομικών μονάδων). Ελλείψει συντονιστικών σημάτων, όπως είπαμε, αυτό δεν επιτυγχάνεται.

Το αποτέλεσμα ονομάζεται ινιδισμός ή κοιλιακή μαρμαρυγή. Στην παθολογική αυτή κατάσταση οι καρδιακές ίνες (πολίτες) αρχίζουν να πάλλονται με έναν τρελό ρυθμό (κοινωνική αναταραχή), προσπαθώντας, -με την ενεργοποίηση των ακόμη διατηρούμενων αρχέγονων μηχανισμών επιβίωσης των πρωτόγονων μονοκύτταρων οργανισμών-, να εξασφαλίσουν την προσωπική τους συντήρηση (ο σώζων εαυτόν σωθήτω). Εις μάτην όμως. Διότι η τροφοδοσία τους σε οξυγόνο (μισθοί - συντάξεις) εξαρτάται αποκλειστικά από το έργο της καρδιακής κοιλότητας στο σύνολο της (κοινωνία). Η καρδιά, λοιπόν, πάλλεται μανιωδώς και με τεράστια κατανάλωση ενέργειας, παράγοντας, όμως, μηδενικό έργο εξώθησης. Αίμα δηλαδή, που πρώτα από όλα χρειάζεται για να τραφεί αυτή η ίδια (ανεπάρκεια φοροεισπρακτικών μηχανισμών).

Ο ινιδισμός ή κοιλιακή μαρμαρυγή (κατάρρευση των πολιτικών και κοινωνικών δομών) είναι μια από τις πιο επείγουσες παθολογικές καταστάσεις. Αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα, οι καρδιακές ίνες αρχίζουν να πάσχουν από οξύτατη έλλειψη οξυγόνου (φτώχια - ανέχεια) και προσπαθούν, όπως είπαμε, από μόνες τους να εξασφαλίσουν ασυντόνιστα την τροφοδοσία τους (ξύπνημα πρωτόγονων ενστίκτων). Όσο μεγαλύτερη είναι η στέρηση του οξυγόνου (δείκτες ανεργίας) τόσο αυξάνεται ο απελπισμένος ιδιορυθμός (αυτοδικία - αυτοπροστασία - αυθαιρεσία) και συνακόλουθα και οι αντίστοιχες ανάγκες σε οξυγόνο. Γίνεται, δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρέπει. Ο οργανισμός μπαίνει σε φάσεις φαύλων κύκλων αυτοκαταστροφής και ο θάνατος επέρχεται τάχιστα από καθολική ανοξαιμία.

Η λύση είναι μια και σε όλες τις περιπτώσεις κατεπείγουσα. Οι πιο κοσμοπολίτες από εμάς θα έχουν προσέξει σε πολλούς σταθμούς υπογείου σιδηροδρόμου ξένων πρωτευουσών, -μπορεί να υπάρχει ήδη και στο μετρό της Αθήνας, δεν ξέρω-, τα κρεμασμένα στους τοίχους κουτιά με τα έντονα χρώματα και την επιγραφή Defibrillator.

Πρόκειται για συσκευές που παράγουν στιγμιαία ρεύματα χαμηλής εντάσεως και εξαιρετικά υψηλής τάσεως. Με την κατάλληλη τοποθέτησή τους στο στήθος του ασθενούς οι απινιδωτές διοχετεύουν αυτά τα ρεύματα, -όσες φορές χρειαστεί-, με κατεύθυνση από την κορυφή προς την βάση της καρδιάς. Οι καρδιακές ίνες δέχονται ένα τόσο ισχυρό και βίαιο σοκ που σταματούν απότομα την απεγνωσμένη αυτόνομη λειτουργία τους. Η ελπίδα είναι ότι, όταν παύσουν να λειτουργούν και περιπέσουν σε πλήρη αδράνεια, υπάρχει δυνατότητα επανόδου τους στην συνεργατική μορφή παραγωγής έργου, μέσω της εκ νέου ανάληψης δράσης από τα ανώτερα κέντρα παραγωγής κεντρικού σήματος. Φτάνει αυτά τα κέντρα να διαθέτουν ακόμη δυνάμεις και επαρκή συγκρότηση για να αναλάβουν την αποστολή τους.

Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο απινιδωτής, το βολτάζ πρέπει να είναι τερατώδες και το σοκ ασύλληπτων διαστάσεων. Όλοι θα έχουν δει στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση το ξαφνικό και βίαιο τίναγμα ενός σώματος, όταν δέχεται την βαρύτατη αλλά, πολλές φορές, ευεργετική θεραπεία.

Η απινίδωση βέβαια δεν πετυχαίνει πάντα και ο ασθενής, όχι σπάνια, καταλήγει (είπαμε, η κοιλιακή μαρμαρυγή είναι μια βαρύτατη εκδήλωσης καρδιακής νόσου). Το μοιραίο, όμως, μπορεί να συμβεί όχι μόνον επειδή η κατάσταση του άτυχου άρρωστου ήταν σε κάποια χρονική στιγμή μη αναστρέψιμη. Αλλά και εξ αιτίας της ανεύθυνης καθυστέρησης των σωστικών συνεργείων.

buzz it!

Τετάρτη, Απριλίου 13, 2011

-Όταν η ανοησία είναι χειρότερη από τον δόλο

update της τελευταίας στιγμής.

Δεν θα μπορούσε να λείψει ο σεβάσμιος μαϊντανός από το σούσουρο. Μας κέρασε λοιπόν κι αυτός ένα φοντάν για να πάνε κάτω τα φαρμάκια μας. Και για να συμπαρασταθεί στον καλό του φίλο και δοκιμαζόμενο πολιτικό άνδρα που βγήκε από τα σπλάχνα του λαού.





*******************************




Με την πρώτη ματιά, και μέσα σ' αυτή την σκηνή του παραλόγου που βρεθήκαμε θεατές, φαίνεται ασήμαντο. Δεν είναι όμως.

Και δεν είναι, όχι επειδή μέσα στην καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και την σιχασιά που γεννά το οικτρό θέαμα της ανευθυνότητας και της χυδαίας ιδιοτέλειας αυτών των ανθρώπων, αποτελεί ακόμη μια προσπάθεια θεσμοθέτησης της παραβατικότητας και της ατιμωρησίας στους κόλπους τους.

Ούτε επειδή δείχνει ότι, μόλις ένα βήμα πριν από τον γκρεμό, αυτοί που διαλέγουμε για να νομοθετούν, να δίνουν το παράδειγμα και να κυβερνούν τις ζωές μας δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να διαισθανθούν την παρακμή και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Ούτε, τέλος, επειδή αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της πλήρους απομάκρυνσης της κοινωνίας μας από κάθε ηθική διάσταση του νόμου. Μια και οι "νομοθέτες" δεν κρύβουν την πρόθεση τους να αποδεσμεύσουν την φύση του εγκλήματος από την ηθική συγκρότηση και την ποιότητα του ατόμου που το διαπράττει και να το μετατρέψουν σε μια γραφειοκρατικά ελεγχόμενη πειθαρχική παράβαση. Που θα ρυθμίζεται με τον ανούσιο τύπο και τα δικονομικά τερτίπια. Έτσι θα μπορούν να γίνονται κυβερνήτες ακόμη και βιαστές μικρών παιδιών ή δολοφόνοι, μια και το παράπτωμα τους δεν θα έχει σχέση με την υπηρεσιακή τους ύλη και η λάσπη της ψυχής τους δεν θα ακουμπά τα στεγανά της αρμοδιότητας τους.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι διανοητικά ανεπαρκείς βουλευτές του ΛΑΟΣ κάνουν αυτό που κάνουν επειδή προσδοκούν πολιτικά οφέλη. Μέσα σε αυτήν την καταιγίδα συνεχίζουν να θεωρούν τον χυδαίο λαϊκισμό και την κολακεία σαν μέσο που θα δώσει μια ακόμη μικρή ώθηση στα νούμερα του κόμματος τους στις δημοσκοπήσεις. Με κάθε κόστος.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη, περισσότερο τραγικό. Το ενδεχόμενο οι άνθρωποι αυτοί να έχουν εκτιμήσει σωστά. Και να υπάρχουν "πολίτες" έτοιμοι να επιβραβεύσουν τον πιο ελεεινό και τον πιο πρωτόγονο λαϊκισμό. "Πολίτες" που, προκειμένου να μην χάσουν από τα πρωϊνάδικα τον καραγκιόζη της καρδιάς τους, αυτό το απίθανο φαινόμενο αισθητικής παρακμής και ευτέλειας, δέχονται να θυσιάσουν ακόμη και το ίδιο το μέλλον των παιδιών τους.

Η Νέα Δημοκρατία, ασφαλώς, δεν έδειξε να έχει διαφορετικές απόψεις. Απλά για ακόμη μια φορά απέδειξε τα αργά αντανακλαστικά της και την έλλειψη πνευματικής εγρήγορσης των κουρασμένων και μαλθακών, από την χρόνια έκθεση στην εξουσία, στελεχών της. Την πρόλαβε πάλι στην στροφή ο δαιμόνιος συνένοικος στην πολυκατοικία. Ο πρόεδρος Καρατζαφέρης. Με την διορατικότητα του και το αλάνθαστο πολιτικό του αισθητήριο. Καημένε Αντώνη.

buzz it!

Δευτέρα, Απριλίου 11, 2011

-Οι βαρύτατες ευθύνες των δικαστών


Ας γίνουμε για λίγο καλόπιστοι. Kαι ας υποθέσουμε, για μια μόνο στιγμή, ότι όλα αυτά που ακούμε τους τελευταίους μήνες δεν είναι ένας αφόρητος λευκός θόρυβος από φλύαρες υποκρισίες. Αλλά η πραγματική φωνή των ταγών και των ανθρώπων μιας χώρας, που έχουν σκύψει το κεφάλι και προσπαθούν με περισυλλογή, ειλικρίνεια και αίσθημα ευθύνης να ανακαλύψουν τα λάθη του παρελθόντος τους. Και, στο πλαίσιο αυτό, ας λάβουμε υπ' όψη μας μια αναντίρρητη αλήθεια. Σύμφωνα με την οποία, ένα μεγάλο μέρος του τεράστιου ποσού, που αποτελεί σήμερα το δημόσιο χρέος μας, σπαταλήθηκε ασυλλόγιστα στον τομέα των μεγάλων έργων και των κάθε λογής δημόσιων προμηθειών. Μέσα σε ένα κλίμα παράνομων συναλλαγών και αχαλίνωτης διαφθοράς.

Θα διαπιστώσουμε τότε ότι ξεχνάμε μια μικρή και καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια. Ενώ επιρρίπτουμε ευθύνες στην πολιτική ηγεσία, την διοίκηση, στον τύπο και στους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, αφήνουμε στο απυρόβλητο κάποιους, αφανείς, -και μυστηριώδεις για τους πολλούς-, αλλά εξαιρετικά σημαντικούς παράγοντες της δημόσιας ζωής. Την Διοικητική και την Δημοσιονομική δικαιοσύνη. Το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Αυτό γίνεται περισσότερο από άγνοια. Και πράγματι, σε μια χώρα που επιμένει να μην διατηρεί καλές σχέσεις με τους νόμους και τους κανόνες και που τα πάντα αποτελούν αντικείμενο αγοραίας διαπραγμάτευσης, ανάλογα με τις ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων και τις δυνατότητες επηρεασμού της κοινής γνώμης, ο ρόλος των ανώτατων θεσμικών διαιτητών, είναι φυσικό να φαντάζει ασήμαντος και περιθωριακός και να υποτιμάται ανάλογα.

Ξεχνούμε λοιπόν κάτι. Ότι η νομιμότητα του συνόλου των μεγάλων συμβάσεων που υπέγραψε το ελληνικό κράτος εξετάστηκε "εξονυχιστικά" από το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο. Ότι το σύνολο των πληρωμών που εκτελέστηκαν υπέστη την ίδια "εξαντλητική" βάσανο. Και ότι ένα μεγάλο μέρος των ενδιάμεσων διαδικασιών, που οδήγησαν στην κατανομή των αναθέσεων, εξετάστηκε, με την ίδια "επιμέλεια|, από την Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας, μετά από προσφυγές και αιτήσεις παροχής δικαστικής προστασίας των συμμετεχόντων. Όλα αυτά, λοιπόν, βρέθηκαν, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, νομιμότατα. Ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες όπου και ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να δει ξεκάθαρα που κρύβονταν η απάτη. Τι ακριβώς συνέβη;

Η δικαστική εξουσία υποτίθεται πως είναι ανεξάρτητη. Υποτίθεται πως είναι ισότιμη με τις άλλες δύο και πως αποστολή της είναι να ελέγχει την νομιμότητα της λειτουργίας τους. Να ελέγχει αν η βουλή νομοθετεί σύμφωνα με το Σύνταγμα, το Κοινοτικό Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες και εάν η εκτελεστική εξουσία ασκεί την δική της αρμοδιότητα της, που δεν είναι άλλη από την πιστή εφαρμογή όσων προβλέπουν οι νόμοι, με τον τρόπο που το προβλέπουν. Η δικαστική εξουσία υποτίθεται ότι είναι ο μηχανισμός αυτορρύθμισης του συστήματος. Αλλά, αυτή η δικαστική εξουσία, τα έβρισκε πάντοτε όλα καλά καμωμένα και σύμφωνα με την τάξη του νομικού κόσμου. Μέχρι η χώρα να χρεοκοπήσει, μέσα σε ένα κλίμα καθολικής απαξίας των μηχανισμών του κράτους και μια διάχυτη αίσθηση γενικευμένης ανομίας. Τι συνέβη λοιπόν; Τι έκανε λάθος η δικαιοσύνη μας; Εάν ήταν πραγματική δικαιοσύνη βέβαια.

Η μόνιμη και πρόχειρη δικαιολογία των δικαστών είναι ότι, αυτοί δεν κάνουν και δεν πρέπει να κάνουν τίποτε περισσότερο από του να εφαρμόζουν τους νόμους και το Σύνταγμα. Και η εφαρμογή κάποιων κακών νόμων, λένε, που στηρίζονται σε ένα εξίσου κακό Σύνταγμα, παράγει, αναγκαστικά, ακατάλληλα και ασύμβατα με την δικαιοσύνη και την καλή διαχείριση αποτελέσματα. Ακούγεται καλό αυτό αλλά απέχει πολύ από του να είναι η αλήθεια.

Το σύνταγμα δεν επιτρέπει απλά αλλά, αντίθετα, δίνει ρητή εντολή στον δικαστή να μην εφαρμόζει νόμο ή άλλη διάταξη κανονιστικού περιεχομένου που δεν συμφωνεί με αυτό. Και μια και η χώρα δεν διαθέτει Συνταγματικό Δικαστήριο ο έλεγχος αντισυνταγματικότητας των νόμων πρέπει υποχρεωτικά να προηγείται κάθε αυτόνομης δικαστικής κρίσης. Η παράβαση αυτής της εντολής ήταν η πρώτη σοβαρή παράλειψη των δικαστηρίων.

Ο έλεγχος αντισυνταγματικότητας δεν είναι πάντα μια εύκολη υπόθεση. Επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις στηρίζεται όχι σε απλουστευμένες γραμματικές ερμηνείες αλλά στο πνεύμα του νόμου, που πρέπει να ευθυγραμμίζεται με το πνεύμα του συντάγματος. Υπό αυτήν την έννοια η διαδικασία μέσα από την οποία θα προκύψει το συμπέρασμα της ταύτισης του σκοπού του νόμου με την πρωτογενή επιθυμία του συνταγματικού νομοθέτη απαιτεί συστηματική ερμηνεία, που θα λαμβάνει υπ' όψη της μια μακρά σειρά δεδομένων. Από την ιστορική πραγματικότητα των εποχών και τις αλλαγές που προκύπτουν, μέχρι την πολιτική συγκυρία και τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα. Θα φθάσει να σταθμίσει ακόμη και την ίδια την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιήθηκαν για την σύνταξη των κειμένων, και των οποίων το νόημα μπορεί να αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου και να διαθέτει αυξημένη ή μειωμένη βαρύτητα. Επιπλέον θα πρέπει να περάσει τον νόμο από την βάσανο του ελέγχου της συμφωνίας του με τις αρχές δικαίου, που δεν αναφέρονται στο Σύνταγμα αλλά πηγάζουν κατ' ευθείαν από αυτό, μέσω της βαθιάς ερμηνείας του. Αν για τους δικαστές των χαμηλότερων βαθμίδων η διαδικασία αυτή είναι συμπληρωματική του έργου τους, για αυτούς της ανώτατης δικαιοσύνης είναι η σχεδόν αποκλειστική αποστολή. Σε αυτήν τους την αποστολή οι δικαστές των δύο ανωτάτων δικαστηρίων της διοίκησης απέτυχαν πλήρως. Λειτούργησαν πολύ περισσότερο σαν επαρχιακοί ειρηνοδίκες, που δικάζουν βαριεστημένα τις υποθέσεις των πολιτών, έχοντας σαν στόχο την ικανοποίηση του τοπικού αγά και λιγότερο σαν ταγοί και αδέκαστοι εγγυητές της τήρησης του κοινωνικού συμβολαίου.

Αλλά ας αρχίσουμε από τα εύκολα. Από περιπτώσεις στις οποίες ο νόμος, (αυτός που δήθεν έδενε τα χέρια των δικαστών), ήταν αντισυνταγματικός και στις οποίες η διαπίστωση αυτή δεν απαιτούσε κατάδυση στις περιοχές των απροσπέλαστων νομικών μυστικών.

Την τελευταία δεκαετία η βουλή ψήφισε περισσότερες από μισή ντουζίνα διατάξεις (τροπολογίες λίγων γραμμών σε άσχετα νομοσχέδια) με τις οποίες οι τεράστιες δαπάνες κάποιων δημόσιων φορέων, παρά το γεγονός ότι ήταν προδήλως παράνομες, "θεωρήθηκαν" νόμιμες και επιτράπηκε η πληρωμή τους. Το γεγονός της πρόδηλης παρανομίας προκύπτει αυταπόδεικτα από την ίδια την ανάγκη της θέσπισης των "νομιμοποιητικών" τροπολογιών. Οι δαπάνες αυτές ανέρχονταν σε δεκάδες δις και είχαν γίνει από τους δήμους, τα νοσοκομεία και όχι μόνον. Η νομοθετική εξουσία, λοιπόν, όχι μόνο "νομιμοποίησε" τις δαπάνες αυτές, κατά παράβαση κάθε έννοιας συνταγματικής νομιμότητας, αλλά παράλληλα παρεμπόδισε και τον, έστω και εκ των υστέρων, έλεγχο, από τον οποίον θα μπορούσαν να προκύψουν είτε οι ποινικές ευθύνες των αρμοδίων είτε οι προς διόρθωση εγγενείς αδυναμίες των διοικητικών μηχανισμών, που διευκόλυναν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Ακολούθως, η ανακουφισμένη πλέον διοίκηση θυμήθηκε την τυπική πλευρά του νόμου και έστειλε τα εντάλματα πληρωμής για σφράγιση στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Όχι για έλεγχο. Για σφράγιση. Και το Ελεγκτικό Συνέδριο τα σφράγισε χωρίς πολλά λόγια, αποδεχόμενο ασμένως τον ευνουχισμό του και την, μέσω αυτού, κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος.

Το 2001, με αφορμή την ψήφιση του άρθρου 15 του Ν.2955/2001, το οποίο αφορούσε την "νομιμοποίηση" των δαπανών του Υπουργείου Υγείας, (υπουργός τότε ήταν ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος), είχα την ευκαιρία να συζητήσω ο ίδιος το ζήτημα, σε διαδοχικές συναντήσεις, με τον τότε πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Στην αρχή ο ανώτατος δικαστής, όταν είδε το σχέδιο της διάταξης, αντέδρασε ειρωνικά, λέγοντας ότι αυτά τα πράγματα είναι αντισυνταγματικά και "δεν υπάρχει περίπτωση" να περάσουν. Η αντίδραση ήταν λογική και μέσα στο πλαίσιο του νόμου και, όπως είναι φυσικό, δεν υπήρξε περιθώριο διαφωνίας ή ψόγου. Λίγες μέρες αργότερα η στάση του έγινε περισσότερο στωική και υποχωρητική. Ο νομοθέτης είναι πανίσχυρος είπε κουρασμένα. Αφού το θέλει δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Του θύμισα ότι, με το άρθρο 98 του Συντάγματος, ο έλεγχος των δαπανών της διοίκησης έχει ανατεθεί αποκλειστικά στο ανεξάρτητο Δικαστήριό του και ότι ο κοινός νομοθέτης δεν διαθέτει καμία αρμοδιότητα για την αναστολή ή την παράκαμψη της διενέργειας αυτού του ελέγχου. Και ότι η διάταξη του Παπαδόπουλου ήταν χωρίς αμφιβολία αντισυνταγματική. Δεν απάντησε. Κούνησε απλά το κεφάλι. Στην τρίτη συνάντηση είχε ανακτήσει πλήρως την αυτοπεποίθηση του. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα κλείσω τα νοσοκομεία, είπε, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι η συζήτηση είχε λάβει τέλος. Σε λίγες εβδομάδες το σύνολο των χρηματικών ενταλμάτων είχε σφραγισθεί και οι παράνομες δαπάνες είχαν πληρωθεί χωρίς έλεγχο. Η διοίκηση πήρε το ξεκάθαρο μήνυμα ότι μπορεί να συνεχίσει την κερδοφόρα δραστηριότητα της ανενόχλητη.

Σύμφωνα με τον αρχιδικαστή, η παράβαση των συνταγματικών αρχών έγινε προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος. Η απλοϊκή λογική του (αλλά και το μήνυμα που ασφαλώς θα πήρε από την πολιτική ηγεσία) έλεγε προφανώς ότι εάν οι παράνομες οφειλές δεν εξοφληθούν, χωρίς περιττές διαδικασίες ελέγχου και απόδοσης ποινών, οι προμηθευτές θα επιβάλλουν εμπάργκο στα νοσοκομεία, με αποτέλεσμα την διακινδύνευση της δημόσια υγείας. Για να καταλήξει σε αυτήν την παιδαριώδη απόφαση ξεχνούσε όχι μόνον ένα αλλά πολλά βασικά πράγματα.

Το πρώτο από όλα ήταν ότι, η αρμοδιότητα του ήταν σαφώς περιορισμένη στον έλεγχο της τυπικής νομιμότητας των πράξεων της διοίκησης και σε καμία περίπτωση στην εκτίμηση της ουσίας ή των πραγματικών περιστατικών. Η προστασία της δημόσιας υγείας έχει ανατεθεί σε άλλους λειτουργούς. Το Σύνταγμα φρόντισε, κατά την διανομή των σχετικών ρόλων, να δημιουργήσει ασφαλή στεγανά ανάμεσα στις διαφορετικές αρμοδιότητες, που ασκούνται για να έρθει εις πέρας η βαριά αποστολή της ομαλής λειτουργίας του κράτους. Τα στεγανά αυτά διασφαλίζουν τον αμοιβαίο έλεγχο των δραστηριοτήτων των κρατικών οργάνων και αποτελούν τις δικλείδες ασφαλείας και τους μηχανισμούς αυτορρύθμισης. Η δε κατάργηση τους διευκολύνει και ενθαρρύνει την ανομία.

Κατά δεύτερον, ο πρόεδρος του Ελ. Συνεδρίου λησμόνησε την θεμελιώδη αρχή που ορίζει ότι το δημόσιο συμφέρον ταυτίζεται αναγκαστικά με την εφαρμογή του νόμου. Τυχόν παράβαση αυτής της αρχής, σύμφωνα πάντα με την νομολογία των ίδιων των ανώτατων δικαστηρίων, μπορεί να είναι οριακά επιτρεπτή, μόνο σε αντικειμενικά έκτακτες περιστάσεις, και να αιτιολογείται ειδικά και εξαντλητικά. Η ύπαρξη παράνομων δαπανών αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ευρώ δεν μπορεί ασφαλώς να υπαχθεί σε μια τέτοια κατηγορία. Και η απλή, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, αναφορά της συνδρομής του δημοσίου συμφέροντος δεν αρκεί.

Τέλος η συλλογιστική του πρόεδρου του Δημοσιονομικού Δικαστηρίου δεν λαμβάνει υπ' όψη της ένα ακόμη βασικό δεδομένο. Ότι η ομαλή λειτουργία του κράτους δεν μπορεί να στηρίζεται σε παράνομες συναλλαγές, ωσάν αυτές να είναι νομοτελειακά αναπόφευκτες. Εάν οι παρόντες προμηθευτές δεν μπορούν να λειτουργήσουν νόμιμα η πολιτεία οφείλει να τους αποβάλλει και να αναζητήσει άλλους. Και όχι να αποδεχθεί τον εκβιασμό τους και τους όρους που θέτουν, προσποιούμενη ότι το κάνει επειδή δεν διαθέτει άλλο τρόπο για την προστασία βασικών αγαθών, όπως εν προκειμένω η δημόσια υγεία. Παρόμοια αντίληψη ακυρώνει πλήρως την έννοια της κρατικής ισχύος και συνακόλουθα της προστασίας των ευρύτερων συμφερόντων της κοινωνίας.

Τα επόμενα χρόνια η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές. Άλλοτε με τις δαπάνες των νοσοκομείων και άλλοτε με αυτές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μπορεί γι' αυτό να ερωτηθούν όλοι οι διατελέσαντες υπουργοί υγείας (του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ) καθώς και αυτοί της Δημόσιας Διοίκησης. Ο κ. Παυλόπουλος, αν και διαπρεπής νομομαθής και συνταγματολόγος, έχει όχι μια, αλλά τουλάχιστον δύο ρυθμίσεις στο ενεργητικό του. Υπό αυτές τις συνθήκες, τόσο οι παράγοντες της διοίκησης, όσο και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί προστάτες τους, γνώριζαν ότι το Συνταγματικό ανάχωμα του δημοσιονομικού ελέγχου είχε καταργηθεί και ότι κάθε καταστρατήγηση του νόμου, με αποτέλεσμα την παράνομη άντληση πλούτου από το δημόσιο ταμείο, μπορούσε να θεραπευθεί με μια μικρή τροπολογία λίγων γραμμών, ψηφισμένη με εγκληματική ελαφρότητα από το κοπάδι των καλοπληρωμένων ανοήτων της βουλής. Χάθηκαν δεκάδες δισεκατομμύρια.

Ας μεταφερθούμε με την φαντασία μας σε μια άλλη χώρα.. Και ας υποθέσουμε ότι το εκεί Δημοσιονομικό Δικαστήριο διέθετε δικαστές. Και όρθωνε το ανάστημά του, έκλεινε τα μάτια, όπως οφείλει να κάνει πάντα η δικαιοσύνη, και εφάρμοζε πιστά την εντολή που είχε πάρει από την κοινωνία. Τι θα γινόταν;

Στην αρχή μια μικρή ανακατωσούρα. Και μετά, θα ακολουθούσε το ξεσκέπασμα των παραγόντων της διοίκησης που συμμετείχαν στο φαγοπότι. Πράγματι, η ενδεχόμενη απώλεια τόσων χρημάτων από τα ταμεία των καλών επιχειρηματιών δεν θα άφηνε περιθώρια για την διατήρηση των τόσο στενών "σχέσεων φιλίας" που είχαν αναπτυχθεί, τις εποχές που κάθονταν όλοι μαζί στο κοινό πλούσιο τραπέζι. Ο ένας θα άρχιζε να "δίνει" τον άλλον για να σώσει μέσα στην καταιγίδα το δικό του έχειν. Και όλοι μαζί θα "έδιναν" τους πολιτικούς προστάτες. Την ηγεσία της μαφιόζικης δομής του κρατικού μας οικοδομήματος. Τελικά, η κοινωνία θα μάθαινε και θα μπορούσε να προστατευθεί. Οι θεσμοί θα λειτουργούσαν κα θα διατηρούσαν την ισχύ των επιθυμητών μέσων όρων. Δεν θα φτάναμε απελπισμένοι στα άκρα.

Πριν από λίγους μόνο μήνες το Ελεγκτικό Συνέδριο αποδέχθηκε, για πολλοστή φορά, με τροπολογία της Μαριλίζας, την πληρωμή μερικών ακόμη παράνομα σπαταλημένων δισεκατομμυρίων ευρώ. Η αιτιολογία; Το Δημόσιο συμφέρον και πάλι. Η υγεία του ελληνικού λαού. Στο μεταξύ η χώρα είχε χρεοκοπήσει.

Η συνέχεια, όμως, σε επόμενη ανάρτηση.

buzz it!

-Υποβρύχια (τα άλλα, με την βανίλια)


Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες, ακόμη, αλλά ωστόσο έγκυρες πληροφορίες, οι δικαστικές αρχές τού Μονάχου άσκησαν διώξεις κατά υπευθύνων για την δωροδοκία ελλήνων αξιωματούχων στην υπόθεση των στραβωμένων υποβρυχίων.

Μάλλον θα πέσουν και πρόστιμα. Μην ανησυχείτε όμως. Τα έχουμε ήδη προκαταβάλλει στους ανθρώπους. Ως λαός τιμούμε τις υποχρεώσεις μας και δεν αφήνουμε τους συνεργάτες μας ξεκρέμαστους.

Κατά τα λοιπά καλό θα ήταν να αρχίσουμε να γέρνουμε λίγο, -δεξιά ή αριστερά, δεν ξέρω ακόμη, αυτά είναι ασήμαντες τεχνικές λεπτομέρειες-, για να μην χτυπάμε το κεφάλι μας όταν μπαίνουμε στα υποβρύχια. Εκείνο το ανέκδοτο που λέει "α ρε κουστουμιά ο ανάπηρος!!" το ξέρετε;

Καλές λιακάδες και καλά γλυκά υποβρύχια να έχουμε Άκη μου. Παραγράφηκαν τα άλλα πονηρούλη!!!

buzz it!

Παρασκευή, Απριλίου 08, 2011

-Δεν είναι συγκινητικό κ. Παπακωνσταντίνου και κ. Λοβέρδε μας;



Έκτακτη ενημέρωση της τελευταίας στιγμής!!! Ξαφνικά και μόλις πριν λίγα λεπτά πήρε χαμπάρι το θέμα και ο ΣΚΑΙ!!! Κάνει λόγο μάλιστα για κάποια πράγματα όπως οι τιμωρίες, που, αλίμονο, συμβαίνουν μόνο στα σοβαρά κράτη. Υπονοώντας μάλλον ότι εμείς δεν είμαστε ένα από αυτά.

Για να μην μένουν λοιπόν οι προβληματισμοί των συντακτών του σταθμού αναπάντητοι θα πρέπει να τους πούμε ότι στα σοβαρά κράτη οι δημοσιογράφοι ρωτάνε καμιά φορά και μερικά δύσκολα πράγματα στους καλεσμένους των talk shows τους. Ο Σκάι ρωτάει; Ας πούμε, τον ρώτησε πριν λίγες μέρες τον Παπαδόπουλο;

Σε κάθε περίπτωση και για όσους βαρέθηκαν να μασάνε χόρτο. Οι άνθρωποι του Σκάι ξέρουν από καιρό και ονόματα και ημερομηνίες και διευθύνσεις. Αλλά, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους των σοβαρών χωρών, τα κρατάνε ως επτασφράγιστα μυστικά. Για λόγους που μόνον ο Παπαχελάς γνωρίζει. Τώρα, όμως, φαίνεται πως ψιλοφοβήθηκαν, μήπως και το θέμα ανοίξει και κινδυνέψουν να χάσουν την αποκλειστικότητα. Και είπαν να μας προετοιμάσουν. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Καλή ανάγνωση της κυρίως ανάρτησης.

****************************************








Πράγματι είναι συγκινητικό. Μέχρις δακρύων. Γι' αυτό όσοι δεν αντέχουν σε τέτοια ας μην συνεχίσουν παρακάτω.

Η πολυεθνική εταιρεία Johnson & Johnson, διαχρονικά προτιμώμενος μεγαλοπρομηθευτής του ελληνικού δημοσίου, (κάτι σαν Siemens της Υγείας, μόνο λίγο πιο ακριβή), συμβιβάστηκε τελικά με τις Αρχές Κεφαλαιαγοράς της Νέας Υόρκης (SEC) και το Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης (US DOJ) και θα κα
ταβάλει πρόστιμο 70 εκ. $ (για την ακρίβεια 70.006.316 $). Θα αποσυρθούν έτσι οι κατηγορίες που είχαν απαγγελθεί εναντίον της για παραβίαση του ομοσπονδιακού νόμου FCPA (Foreign Corrupt Practices Act ή ελληνιστί νόμος για διεφθαρμένες πρακτικές στο εξωτερικό). Η εταιρεία πιστεύει ότι σύντομ α θα έρθει σε παρόμοια συμφωνία και με την βρετανική SFO (Serious Fraud Office ή ελληνιστί Υπηρεσία Σοβαρών Απατών) ώστε έναντι κάποιου αντίστοιχου τιμήματος να εξασφαλίσει και εκεί το ποινικό ακαταδίωκτο. Δεν τα λέμε εμείς όλα αυτά. Τα λέει, σήμερα μόλις, η ίδια στην ιστοσελίδα της.

Τι έκανε η φουκαριάρα και έχει τέτοιους μπελάδες; ; Τίποτε σπουδαίο. Λάδωνε γιατρούς στην Ελλάδα. Και λιγουλάκι στην Ρουμανία. Ώστε να πουλάει τα προϊόντα της λίγο παραπάνω από την πραγματική τους εμπορική αξία. Περίπου 800% παραπάνω. Εδώ, για μας είναι το 800. Όχι για την Ρουμανία.

Ο Ανδρέας, όμως, λέει, (ο Λοβέρδος ο Ανδρέας) ότι έβαζε αυτές τις τιμές η καημένη, από το 2000 τουλάχιστον, επειδή ήξερε ότι θα πληρώνεται με καθυστέρηση
από το ελληνικό δημόσιο και έπρεπε να παίρνει κάτι τις παραπάνω για να καλύπτει και τα χρηματοοικονομικά της.

Β
έβαια ο μικρός Ανδρέας δικαιολογείται λίγο. Ως συνταγματολόγος και άνθρωπος των τεχνών που είναι, δεν μπορεί να ξέρει ότι τα κεφάλαια στα οποία είχε πρόσβαση η καλή εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαν ετήσιο κόστος πάνω από 3-4%. Και ότι αν έβαζε τα χρήματα της στην τράπεζα (!!! εκεί σταματά προφανώς η οικονομική παιδεία του υπουργού μας, στις τραπεζικές καταθέσεις) δεν θα έπαιρνε ούτε 1%. Ε! Από το 1, όμως, ή το 3 ή το 4, μέχρι το 800%, η απόσταση δεν είναι και πολύ μεγάλη. Έβαλε λοιπόν κατιτίς παραπάνω η αναγκεμένη πολυεθνική που την τρώγαν τον κόπο οι τράπεζες. Ούτε γύφτοι θα γίνουμε γι' αυτό, ούτε παζαρτζήδες. Οι δυνατές φιλίες άλλωστε δεν χτίζονται με τις ματζιριές.

Με την άποψη αυτή φαίνεται να συμφώνησε απόλυτα και ο υπουργός Παπακωνσταντίνου. Ο οποίος, προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος ασφαλώς, "έκοψε" τα
ομόλογα που λέγαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, χωρίς πολλές και περιττές ερωτήσεις και πλήρωσε την Johnson & Johnson. Και μαζί της και όλο το υπόλοιπο σκυλολόι, που γινόταν τόσα χρόνια θυσία για να εξυπηρετήσει το ελληνικό κράτος για λίγα ψίχουλα. Μόλις 800% ψίχουλα. Ας πούμε πλήρωσε τους μεταπράτες με τα φίλτρα αιμοκάθαρσης. Θέλετε τις δικές τους τιμές σε σχέση με αυτές που πληρώνουν τα γερμανικά νοσοκομεία; Να μερικές, έτσι πρόχειρα. Τις έχουν και οι υπουργοί. Τους ενημέρωσα.



(Τις υπουργικές αποφάσεις τις θυμόμαστε ασφαλώς. Είναι εκείνες που είχαν εκδοθεί μετά το 2001 με τον νόμο Παπαδόπουλου. Τον καλό Ν. 2955/2001 που ο τότε υπουργός και σημερινός Νέστωρ είχε φτιάξει, -και η βουλή είχε ψηφίσει-, για να εξυπηρετηθούν, λέει, κάτι πολύ έκτακτες καταστάσεις σε σπάνιες περιπτώσεις. Αυτές που κρατούσε σε ισχύ με νύχια και με δόντια ο Πρέσβυς Αβραμάπουλος ακόμη και δύο χρόνια μετά την καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Για να προλάβουν προφανώς να πάρουν οι άνθρωποι κάτι παραπάνω να βγάλουνε του τόκους.)

Σήμερα τα φίλτρα πουλιούνται πάνω κάτω στα ίδια, άντε 20% πιο κάτω, (μετά από κάποιες προσπάθειες που έκανε ένας παλιός Γ.Γ., που μετά τιμωρήθηκε με δυσμένεια γι' αυτό, ξεχασμένες ιστορίες, αφήστε). Και πληρώνονται με τα λεφτά της τρόϊκας. Αυτά, της εκχωρημένης εθνικής κυριαρχίας του ΓΑΠ. Δεν πρόλαβε βλέπετε ακόμη ο καημένος ο μικρός Ανδρέας να τις κατεβάσει. Ούτε η Επιτροπή Ανταγωνισμού πρόλαβε να ερευνήσει την σύσταση και λειτουργία του συγκεκριμένου καρτέλ, ενός από τα πολλά. Παίρνουν καιρό αυτά τα πράγματα. Στο κάτω κάτω λεφτά έχει ο Παπακωνσταντίνου. Και όταν δεν έχει λεφτά, σιγά τ' αυγά. Κόβει ομόλογα. Αν υπάρχει πρόσωπο υπάρχουν και τρόποι! (Bonität το λένε το πρόσωπο οι δανειστές μας οι Γερμανοί. Σήμερα το έχουμε στις 1.000 και κάτι μονάδες και είμαστε και σ' αυτό οι πρώτοι στην Ευρώπη).

Δεν ξέρω πως θα την βγάλει τελικά η καλή εταιρεία στην Βρετανία με την εκεί Υπηρεσία κατά της Απάτης. Οψόμεθα και ευχόμαστε να μην πληρώσει πολλά και μετά τα χρεώνει σε μας, που είμαστε γνωστοί χουβαρντάδες.

Ξέρω μόνον ότι σε λίγες μέρες, όσοι ιδιώτες αμερικάνοι κρατούσαν μετοχές της στο Αμέρικα θα πάρουν με τα ταχυδρομείο από ένα τσεκ που θα περιέχει την αναλογικά μοιρασμένη αποζημίωση τους. Επειδή η εταιρεία που εμπιστεύθηκαν τους εξαπάτησε "παραλείποντας να τους αναφέρει ότι οι πραγματικές αιτίες της μεγέθυνσης της δεν ήταν οι νόμιμες δραστηριότητες της αλλά αυτές που διώκουν οι ειδικές υπηρεσίες καταπολέμησης απάτης στις πολιτισμένες χώρες. Ποιος θα έχει πληρώσει την αποζημίωση; Μα οι έλληνες φορολογούμενοι φυσικά. Όχι σήμερα, όμως, μην ανησυχείτε. Σιγά σιγά, τα επόμενα 30-40 χρόνια. Οι έλληνες φορολογούμενοι και τα παιδιά τους. Τα παιδιά μας.

Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί/θέλει να στραφεί εναντίον της καλής εταιρείας που πουλούσε τα χρυσά ορθοπεδικά, τα διαμαντένια stents και τα μαλαματένια ράμματα. Ούτε εναντίον αυτών με τα καλά τα φίλτρα, που από την Γερμανία μέχρι εδώ εξαπλασίαζαν τις τιμές τους με τα ΦΕΚ της Μαριλίζας. Δεν έχουμε εμείς εδώ νόμους για την καταπολέμηση της απάτης. Έχουμε πρόσωπο και πληρώνουμε. Και μεγάλη καρδιά και συγχωρούμε.

Και κάτι άλλο βέβαια. Αν από κάνα ατύχημα κάνει πως στρέφεται, -λέμε τώρα για να περνάει η ώρα-, και αρχίσουν και βγαίνουν στον αέρα ανεύθυνες βρωμιές, μπορεί να εκμεταλλευτούν την κατάσταση τίποτε κακοήθεις και να αρχίσουν και συκοφαντούν αδίκως Κακλαμάνηδες, Αβραμόπουλους, Παπαδόπουλους και δεν συμαζεύεται. Και τα βορθοκάναλα άλλο που δεν θέλουν. Θα πάρουν την τρίχα και θα την κάνουν τριχιά. Αυτούς τους ανθρώπους όμως, σαν τον Αβραμόπουλο ας πούμε, τους χρειαζόμαστε, για να βγούμε από την κρίση και δεν μπορούμε να τους εκθέτουμε στην κάθε φλύαρη γλώσσα. Δεν παίζει κανείς τόσο εύκολα με το μέλλον της χώρας. Κάτι ξέρει λοιπόν ο Παπακωνσταντίνου που πλήρωσε για να κλείσει τα κακά στόματα. Θα μου πείτε, λίγο ακριβά δεν μας βγαίνουν οι πολιτικοί μας; Τι να κάνουμε όμως. Το καλό πράγμα πρέπει να πληρώνεται. Δεν μπορείς να έχεις και Πρέσβυ και Κακλαμάνη και Λοβέρδο και Μαριλίζα στα τοκ σώου και να την βγάζεις και τζάμπα.

Να μην ξεχάσουμε να επισημάνουμε ότι ο αντίστοιχος Παπακωνσταντίνου στην Αμερική θα ήταν ήδη στην φυλακή. Για να κάνει παρέα στον αντίστοιχο Πρέσβυ Δημήτριο και τον τοπικό Δήμαρχο. Μαζί, παρέα, με τους υπόλοιπους με τις πορτοκαλιές φόρμες και τις ανοξείδωτες αλυσίδες, χέρια, μέση, πόδια. Εξυπηρέτηση παράνομων συναλλαγών με χρήματα των φορολογουμένων, συγκάλυψη διακεκριμένης απάτης, συνέργεια σε ξέπλυμα, κάπως έτσι θα τα λέγανε τα αδικήματα. Διότι οι χώρες που έχουν καλές υπηρεσίες καταπολέμησης της απάτης έχουν και φυλακές φιλόξενες ακόμη και για υπουργούς. Επειδή συνήθως απάτες χωρίς υπουργούς και άλλους υψηλούς προστάτες δεν γίνονται.


Θυμώσατε; Αν ναι, ξύδι να ξεθυμώσετε. Αν όχι, καλύτερα να πάτε να σας δει κάνας γιατρός. Να σας βάλει κανένα stent της Johnson & Johnson που είναι από τα καλά.


Και που' στε! Να προσεύχεστε να την βγάλει φτηνά η Johnson & Johnson με την Υπηρεσία Σοβαρών Απατών της Βρετανίας. Γιατί αν το πρόστιμο είναι μεγάλο θα ανέβουν πάλι οι τιμές στα δικά μας. Ο Λοβέρδος δεν είναι άνθρωπος χωρίς κατανόηση.

Εμείς; Ξύδι.

buzz it!

Τρίτη, Απριλίου 05, 2011

-Η ταύτιση του κράτους με το έγκλημα


Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας κ. Παπακωνσταντίνου έκοψε νέα ομόλογα, -που θα πληρωθούν από τα παιδιά των παιδιών μας-, για να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις τιμής του ελληνικού κράτους προς την εταιρεία Johnson & Johnson, που για πολλά χρόνια το καταλήστευε συστηματικά.


*******************************

Το είχαμε θυμίσει σε ανύποπτο χρόνο από πληροφορίες αρχείου. Ας το ξαναπούμε χρησιμοποιώντας τα πιο πρόσφατα και έγκυρα στοιχεία από το δικαστικό ρεπορτάζ.

Σημερινή λοιπόν είδηση:

Έξι ακόμα μεγαλογιατροί Δημοσίων Νοσοκομείων ζητεί να διωχθούν η εισαγγελέας Εφετών Άννα Ζαίρη για δωροδοκία από την εταιρεία ορθοπεδικών ειδών De Puy Internasional (θυγατρική της Johnson & Johnson με έδρα τη Βρετανία) και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος γιατί σε λογαριασμούς τους βρέθηκαν εκατομμύρια ευρώ τα οποία δεν μπόρεσαν να δικαιολογήσουν.

Η πολύμηνη δικαστική έρευνα που διενεργήθηκε από την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών κατέληξε στην απαγγελία των κακουργηματικών κατηγορίων καθώς ανοίχτηκαν τραπεζικοί λογαριασμοί με τη συνδρομή του ΣΔΟΕ και προέκυψαν τεράστια χρηματικά ποσά.

Η κ. Ζαίρη με παραγγελία της προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ζητεί να διωχθούν 4 γιατροί από την Αθήνα και 2 από τη Θεσσαλονίκη, ενώ ήδη έχουν διωχθεί από τον περασμένο Ιανουάριο άλλοι 6 γιατροί ανεβάζοντας των υπό κατηγορία γιατρών στους 12. Μάλιστα ήδη η Εισαγγελία Εφετών έχει στρέψει το ενδιαφέρον της και σε 4 στελέχη εταιριών του κλάδου για έκνομη δραστηριότητα.

Τα λαβράκια

Η ενδελεχής έρευνα της εισαγγελίας έβγαλε λαβράκια αφού προέκυψαν στοιχεία σε βάρος συγκεκριμένων γιατρών του ΕΣΥ που φέρονται να «έσπρωχναν» στην αγορά τα ορθοπεδικά είδη της εν λόγω εταιρίας, με το αζημίωτο βέβαια. Η εκτίμηση των αρχών είναι πώς η μίζα κάθε γιατρού για κάθε ένα ορθοπεδικό είδος που «έσπρωχνε» άγγιζε το 30% της αξίας του. Η δίωξη αφορά τα αδικήματα της δωροδοκίας σε βάρος του δημοσίου και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και στρέφεται πλέον κατά συνολικά 12 γιατρών που θα κληθούν σε απολογία από ανακριτή.

Μίζες εκατομμυρίων
Η έρευνα ξεκίνησε στην Βρετανία απ΄ όπου στάλθηκαν στην χώρα μας σωρεία στοιχείων. Σύμφωνα με αυτά η εταιρεία ορθοπεδικών ειδών De Puy Internasional (θυγατρική της Johnson & Johnson με έδρα τη Βρετανία) σκόρπιζε μίζες στα μεγάλα ιατρεία και τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας.


Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας κ. Παπακωνσταντίνου έκοψε νέα ομόλογα, -που θα πληρωθούν από τα παιδιά των παιδιών μας-, για να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις τιμής του ελληνικού κράτους προς την εταιρεία Johnson & Johnson, που για πολλά χρόνια το καταλήστευε συστηματικά.

Η καλή εταιρεία, ασφαλώς ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να παραμένει "νομιμότατος" προμηθευτής του ελληνικού δημοσίου. Στους δε φακέλους των προσφορών της εσωκλείει υπεύθυνες δηλώσεις, οι οποίες γίνονται ασμένως αποδεκτές και οι οποίες βεβαιώνουν, εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, ότι "δεν έχει υποπέσει σε κανένα παράπτωμα κατά την άσκηση της δραστηριότητας της". (τελεία)

Κατά τα λοιπά πολλοί μας προτείνουν να χαρακτηρίσουμε τα δανεικά που πήραμε από τα ασφαλιστικά ταμεία της Νορβηγίας ως χρέος απαχθές. Για να αποκτήσουμε επιτέλους, λένε, την εθνική μας περηφάνια και να τραβήξουμε περήφανοι τον δρόμο μας προς το μέλλον. Με την Johnson & Johnson, τον Παπακωνσταντίνου, τον Λοβέρδο, τους "μεγαλογιατρούς" και τα άλλα παιδιά. (Ξέρω, αδικώ τον Αβραμόπουλο αλλά τα δικά του παραγράφηκαν).

Η παράκληση για κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς κατά των υπευθύνων για βαριά παράβαση καθήκοντος εξακολουθεί να ισχύει.

buzz it!

-Στα πρόθυρα εμφυλίου;

"Καμία μείωση πουθενά, κάτω τα χέρια πλέον από τους μισθούς μας ήταν η οργισμένη αντίδραση του προέδρου της ΑΔΕΔΥ Σπύρου Παπασπύρου, σε κάθε ενδεχόμενο μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων στο Δημόσιο. «Αν προωθηθούν αυτά τα σχέδια η αντιπαράθεσή μας με την κυβέρνηση θα έχει τέτοια ένταση που δεν έχει υπάρξει προηγούμενο», υπογραμμίζει ο κ. Παπασπύρος" (σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Εν όψει των περήφανων αυτών δηλώσεων του κ. Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ, -ο οποίος παρακάτω ισχυρίζεται θρασύτατα ότι η πάλη των Δ.Υ. για την διατήρηση των εισοδημάτων τους, εις βάρος του συνεχώς συρρικνούμενου ιδιωτικού τομέα και κατά παράβαση κάθε αρχής ισονομίας και κάθε έννοιας δικαίου, θα γίνει προς όφελος των πολιτών-, δεν μπορώ παρά να μπω στον πειρασμό να ανατρέξω σε σχετική ανάρτηση του ιστολογίου της 22/3/2010/. Παρά το γεγονός ότι κάποια από τα δευτερεύοντα στοιχεία που περιέχονται στο κείμενο έχουν ήδη ξεπεραστεί από την μεσολάβηση του μνημονίου και των λοιπών εξελίξεων, πιστεύω ότι τα συμπεράσματα παραμένουν στο ακέραιο επίκαιρα.



σημείωση:

Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου, όπως και πολλούς από τους αγωνιούντες συμπολίτες μου, ως νομίμως εκπροσωπούμενο από την ελληνική κυβέρνηση και επειδή από όσο καλά θυμάμαι δεν έχω εκχωρήσει στον κ. Παπασπύρου και στην ΑΔΕΔΥ κανένα δικαίωμα παράλληλης εκπροσώπησης φαντάζομαι ότι ο χωρίς προηγούμενο δικός του αγώνας κατά της δικής μου κυβέρνησης, θα στρέφεται με έμμεσο πλην σαφή τρόπο και εναντίον μου.
Επιφυλάσσομαι λοιπόν για την άσκηση του δικαιώματος μου στην νόμιμη άμυνα.


********************************


Στα πρόθυρα εμφυλίου;

Το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, παριστάνοντας πως γυρεύει την απάντηση στο ερώτημα του εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο 6,5%. Έτσι αποφεύγει να μιλήσει για το πραγματικό ζητούμενο. Που δεν είναι άλλο από το εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε εν γένει. Ακόμη και αν εξασφαλίσουμε επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της κραταιάς Γερμανίας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο περιμένοντας ένα θαύμα. Όπως όλοι οι ετοιμοθάνατοι.

Οι αριθμοί είναι πλέον αμείλικτοι. Το μοντέλο "ανάπτυξης" των τελευταίων δεκαετιών έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμο. Το χρέος έγινε αυτοτροφοδοτούμενο και ο ρυθμός μεγέθυνσης του τα αμέσως επόμενα χρόνια θα πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη, -η πραγματική ανάπτυξη και όχι αυτή της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων, που πληρώνονται με δανεικά, ή της ανακύκλωσης χρημάτων από μεταβιβάσεις υπερτιμολογημένων ακινήτων-, το αβέβαιο αυτό θαύμα που όλοι δήθεν περιμένουν, χρειάζεται χρόνο. Και ακόμη και εάν ξεκινήσει με ορμή άμεσα θα τρέξει πολύ πιο αργά από την καταιγίδα.

Η λύση που απομένει είναι μόνο μια. Ο δραματικός περιορισμός του αριθμού των υπαλλήλων του δημοσίου και ο εξορθολογισμός των πραγματικών αμοιβών όσων απομείνουν, με επαναφορά τους στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα. Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει κάτι τέτοιο. Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός μπορεί να κάνει τα πάντα. Εκτός από την αυτοκατάργηση του.

Ένας από τους κυρίαρχους και πιο παραπλανητικούς μύθους, στους σημερινούς καιρούς της κρίσης, είναι αυτός που θέλει την δημοσιοϋπαλληλία να ταυτίζεται με τους απλούς εργαζόμενους αυτής της χώρας. Είναι αυτός που παρουσιάζει τους υπαλλήλους του κράτους ως κάποιους ακόμη δυστυχείς βιοπαλαιστές, ως μέλη μιας κοινής ευρείας τάξης εργαζομένων, που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανασφάλειες έχοντας απέναντι τους έναν κοινό εχθρό. Το σώμα των ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών. Τίποτε πιο αναληθές από αυτό.

Η δημοσιοϋπαλληλία και το άθλιο και φαύλο πολιτικό σύστημα δεν αποτελούν διακριτές οντότητες. Αντίθετα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μέρη του ίδιου παρασιτικού οργανισμού, με τρόπο που η λειτουργία του ενός τροφοδοτεί και εξασφαλίζει την συνέχιση της λειτουργίας του άλλου. Η δημοσιοϋπαλληλία δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την παρουσία του πολιτικού συστήματος και αυτό με την σειρά του δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να αναπαραχθεί χωρίς την πολύτιμη στήριξη της. Καμία πράξη από όλες όσες καταλογίζονται στο πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να εκτελεσθεί χωρίς την νομιμοποίηση που προέρχεται από την πρόθυμη δράση της δημόσιας διοίκησης. Κανένα ρουσφέτι, καμία παρέμβαση, καμία κατάχρηση, καμία αλλοίωση διαδικασιών, καμία καταστρατήγηση θεσμών και νόμων. Το πολιτικό σύστημα δεν διεισδύει με τρόπο μεταφυσικό μέσα στις σάρκες του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Διαθέτει το ζωντανό, δραστήριο και μαχητικό στράτευμά του. Τον αποτελεσματικό του εκτελεστικό βραχίονα. Τους κρατικούς υπαλλήλους.

Υπό το φώς αυτής της πραγματικότητας η δημοσιοϋπαλληλία δεν αποτελεί τμήμα και μέρος του σώματος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Είναι αντίθετα η δύναμη κρούσης του στρατού κατοχής που κατατρώει τις σάρκες της. Και όπως σε όλες τις μεγάλες εισβολές κατά των ανυπεράσπιστων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, η ηγεσία είναι αυτή που διαχειρίζεται τα μεγάλα και σημαντικά (τις συμβάσεις της Siemens, τις μαζικές προμήθειες στα εξοπλιστικά, τα χορταστικά φιλέτα στις "επενδύσεις" της υγείας) και το άτακτο και ανώνυμο στράτευμα αυτό που ανταμοίβεται για την αφοσίωση και την συνεργασία του, με την ελευθερία της απόλαυσης του καθημερινού μικροπλιάτσικου (το φακελάκι του γιατρού, το χαρτζιλίκι του τελωνειακού, το δώρο του πολεοδόμου, το ποσοστό του εφοριακού).

Στις μέρες που διανύουμε το φάσμα της μαζικής ανεργίας πλανάται ήδη απειλητικά πάνω από την χώρα. Σε λίγο καιρό θα γίνει δυσβάστακτη πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να επιλέξουμε αν προτιμούμε την ανεργία των παραγωγικών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου ή αυτήν των κρατικών μας υπαλλήλων. Με τα υποκριτικά ψευδοανθρωπιστικά κριτήρια της αγοράς οι δύο αυτές μορφές στέρησης του "δικαιώματος στην ζωή" θα φαντάζουν όμοιες και ισοβαρείς. Με όρους όμως πραγματικής δικαιοσύνης και, κυρίως, με όρους προοπτικής του κοινού μας μέλλοντος, η επιλογή της δήθεν ισότητας θα έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να πάρει τις κατάλληλες, δύσκολες, αλλά σωτήριες αποφάσεις. Και όχι τόσο επειδή δεν διαθέτει ορθή κρίση. Αλλά επειδή του είναι αδύνατον να αποφασίσει αυτόβουλα την αυτοκατάργηση του. Κάτι πολύ φυσικό μέσα στα ανθρώπινα μέτρα.

Σε λίγο καιρό ο μέσος παραγωγικός έλληνας της πραγματικής οικονομίας θα αντιληφθεί ότι, σε κάθε δύσκολο βήμα του, είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει στην πλάτη του από έναν αυθάδη κηφήνα. Και ότι η σίτιση αυτού του κηφήνα θα προηγείται των δικών του αναγκών. Των αναγκών του σπιτιού και των παιδιών του. Η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των απολυμένων φτωχοδιάβολων θα θεωρείται φυσική και αναπότρεπτη για την σωτηρία της πατρίδας. Τα "καταχτημένο" δικαίωμα όμως των μόνιμων υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος "στην δουλειά" και "την ζωή", δεν θα μπαίνει σε καμία ζυγαριά και καμία διαπραγμάτευση.

Στην αρχή θα είναι ενόχληση. Μετά θυμός. Έπειτα οργή. Την συνέχεια κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Περισσότερο από φόβο.

buzz it!

Δευτέρα, Απριλίου 04, 2011

-Τέρμα η γκρίνια. Προτάσεις στον πρωθυπουργό!!!


Η γκρίνια δεν είναι καλό πράγμα και, μάλλον, όποιος γκρινιάζει πολύ το κάνει για να κρύψει την αδυναμία του να αντιμετωπίσει με ρεαλιστικές και αποτελεσματικές λύσεις τα προβλήματα. Χρειάζονται προτάσεις. Ας προτείνουμε λοιπόν.

Αντιγράφω από τα σημερινά ΝΕΑ:

Στο πλαίσιο αυτό, ο Πρωθυπουργός αναµένεται να επαναλάβει αυτή την εβδοµάδα τις επισκέψεις του στην περιφέρεια παράλληλα µε τη σύγκληση διαφόρων κυβερνητικών συσκέψεων που θα δώσουν την εικόνα ότι η κυβέρνηση λειτουργεί και παίρνει αποφάσεις ανεξάρτητα από τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν.

Και αντιπροτείνω:

Αντί ο πρωθυπουργός να αρχίσει για μια ακόμη φορά να αλωνίζει σαν ανέμελος πραματευτής την ελληνική "περιφέρεια" καίγοντας πετρέλαια, (και αναγκάζοντας και τα δυστυχή συνεργεία γιαουρτωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ να τον ακολουθούν ξεσπιτωνόμενα αναιτίως), -όλα αυτά φυσικά στα διαλείμματα των άπειρων ταξιδιών του ανά τον κόσμο, πολλών εκ των οποίων η σκοπιμότητα είναι δύσκολο να εξηγηθεί-, να κάτσει λίγες ημέρες και να εργαστεί στο γραφείο του στην Αθήνα.

Και αντί να αρχίσει να συγκαλεί δήθεν συσκέψεις, από εκείνες που "δίνουν την εικόνα" ότι η κυβέρνηση του βρίσκεται σε δημιουργικό οργασμό, να παρατήσει την επικοινωνία και να προσανατολισθεί στην παραγωγή πραγματικού έργου. Και ας μην στενοχωριέται και ανησυχεί. Το πραγματικό έργο, αυτό που προκύπτει αντικειμενικά από αριθμούς και μετρήσιμα μεγέθη δεν χρειάζεται επικοινωνίες, δημοσιογραφικές συμμαχίες και φιλικά συγκροτήματα για να "επικοινωνηθεί". Προσλαμβάνεται από τον κόσμο αυτόματα, γιατί είναι κάτι πάνω στο οποίο σκοντάφτεις σε κάθε σου βήμα, όσο κακοπροαίρετος και αν είσαι. Και μετά φαίνεται στα χαμόγελα και την ανανεωμένη εμπιστοσύνη. Τα άτομα καμιά φορά μπορεί. Αλλά οι λαοί όχι. Ποτέ δεν είναι αχάριστοι.

Συνεχίζω να αντιγράφω από τα σημερινά ΝΕΑ:

Στις επαφές αυτές, ο κ. Παπανδρέου φέρεται να επαναλαµβάνει ότι “δεχόµαστε επίθεση από παντού, είµαστε σε πόλεµο. Θα πρέπει να κρατηθούµε όρθιοι αν θέλουµε να τα καταφέρουµε”.

Και συνεχίζω να αντιπροτείνω:

Ήτανε μια φορά και έναν καιρό ένα βοσκόπουλο, που επειδή βαριόταν ολημέρα μοναχό στο βουνό με τα πρόβατα και επειδή δεν του άρεσε και η φλογέρα, έπαιζε συνέχεια το παιχνίδι με τον ψεύτικο κακό λύκο, για να διασκεδάζει και να γελάει τρομάζοντας και αναστατώνοντας τους άλλους τσομπάνηδες του χωριού. Μέχρι που ένα πρωί αυτός ο λύκος, που μέχρι τότε ήταν δήθεν και για πλάκα, ήρθε πραγματικά. Επειδή, όμως, στο μεταξύ, οι άλλοι τσομπάνηδες δεν πιστεύανε πλέον το βοσκόπουλο, μια και είχανε βαρεθεί τις κοροϊδίες και τα παρόμοια, δεν πήγαν να βοηθήσουν και έμεινε μόνος ο λύκος να αλωνίζει στο κοπάδι και πάνε και τα πρόβατα και πάει και το ξύπνιο το βοσκόπουλο μαζί και μετά ήταν απαρηγόρητοι όλοι στο χωρίο και κλαίγανε και φωνάζανε και χτυπιόντουσαν και ζήσανε αυτοί κακά και μεις χειρότερα. Γι' αυτό και για να μην πάθουμε και μεις τα ίδια, και μετά κλαίμε και χτυπιόμαστε όταν θα είναι πολύ αργά, πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια και να μην ξεγελάμε τους συνανθρώπους μας (αυτό είναι η πρόταση). Γιατί από αυτούς θα περιμένουμε να μας βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές, όταν θα έρχονται κοπάδια κοπάδια οι αληθινοί κακοί λύκοι. Και τότε ούτε αστεία θα έχει ούτε τίποτε. Όλοι όπου φύγει φύγει θα είναι.

Και συνεχίζω να αντιπροτείνω:

Να μας πει ο κ. Παπανδρέου με αριθμούς και ημερομηνίες τι εννοεί όταν μας λέει "θα τα καταφέρουμε". Θα καταφέρουμε να γίνουμε πολύ πλούσιοι; Όπως το 2008 ας πούμε ή μήπως περισσότερο; Είμαστε όντως στα δύσκολα και θα αναγκαστούμε να κάνουμε μικρές οικονομίες για κάνα δυό χρόνια; Ή μήπως για πιο πολύ ακόμη; Είμαστε πολύ χειρότερα από άσχημα και θα γίνουμε μάλλον σαν την Βουλγαρία ή την Αλβανία αλλά θα είμαστε και τότε ευτυχισμένοι επειδή θα έχουμε διατηρήσει την ανθρωπιά μας; Ή κι αυτό παίζεται; Θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους αλλά αυτό δεν θα πειράζει επειδή όποιος κερδίζει θα διορίζεται μετά στην ΔΕΗ και θα παίρνει και επίδομα τύψεων;

Να μας πει λοιπόν ο πρωθυπουργός επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους.

Α! Και καλού κακού ας μην ξεχάσει να ανάψει και κάνα κερί. Που ξέρεις;

buzz it!

Κυριακή, Απριλίου 03, 2011

-Είναι η δημοκρατία αυτονόητη;

Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό που λέω δεν είναι καθόλου πολιτικώς ορθόν. Και ο μόνος τρόπος για να περιοριστούν οι οργίλες αντιδράσεις αυτών που συνδιαλέγονται μαζί μου είναι να προσθέσω ότι δεν αποτελεί ούτε επιθυμία ούτε βούληση ούτε ευχή μου. Είναι απλά μια θλιβερή διαπίστωση. Θα ευχόμουν ολόψυχα να κάνω λάθος.

Σε λίγους μήνες η χώρα δεν θα μπορεί πλέον να κυβερνηθεί με δημοκρατικά μέσα. Τα θεμελιώδη προαπαιτούμενα για την διατήρηση στη ζωή του πολιτεύματος, που δεν είναι άλλα από την εμπιστοσύνη και την διάθεση συνεργασίας, τείνουν σχεδόν να εξαφανισθούν. Ο ιστός των προϋποθέσεων, που κάνει τα συμφέροντα των μονάδων ενός συνόλου να επιδιώκουν αυτόβουλα μια ελάχιστη σύγκλιση και δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες από τις οποίες προκύπτουν οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, που αμβλύνουν τις διαφορές και διευκολύνουν τον συντονισμό και την κοινή δράση, έχει αποσαρθρωθεί.

Πριν από έναν περίπου χρόνο μας δόθηκε η ευκαιρία να αποφύγουμε τα χειρότερα. Να κάνουμε ταμείο, να αποδεχθούμε την ανάληψη των ζημιών της κάκιστης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος και να προσγειωθούμε στο επίπεδο ζωής της Βουλγαρίας, επιδιώκοντας ένα νέο ξεκίνημα. Το γεγονός ότι αυτό έγινε υπό τις έκτακτες συνθήκες των εκβιαστικών διλημμάτων που έθετε το διεθνές περιβάλλον, συνθήκες που λίγο πολύ κατέστησαν την γενναιοδωρία των δανειστών μας μονόδρομο, δεν ευνόησε την δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων αφύπνισης και πλήρους συνειδητοποίησης της τραγικής μας κατάστασης και συντήρησε τις, ούτως ή άλλως βαθιά ριζωμένες, αυταπάτες μας. Σήμερα, έχοντας κάνει ελάχιστα πράγματα προς την κατεύθυνση της καλής χρήσης του χρόνου που μας παραχωρήθηκε, αντιμετωπίζουμε την μετατόπιση του σημείου νέας εκκίνησης σε περιοχές όλο και περισσότερο αρνητικών προσήμων. Και κάθε μέρα αναβολής της αλλαγής πορείας έχει σαν αποτέλεσμα την μετακίνηση της πραγματικής μας θέσης σε επίπεδα ακόμη χαμηλότερα. Αν σήμερα το πρότυπο της Βουλγαρίας μας φαίνεται απεχθές δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που θα αποτελεί ένα άπιαστο μακρινό όνειρο και έναν ποθητό στόχο.

Η βασική ευθύνη για όλα τα παραπάνω βαρύνει αυταπόδεικτα την πολιτική τάξη, η οποία είναι και η μόνη που κατείχε, και ακόμη και μέχρι σήμερα κατέχει, τα θεσμικά εργαλεία για την υλοποίηση των ουσιωδών αλλαγών που, έστω και την τελευταία στιγμή, θα μπορούσαν να σώσουν την χώρα. Όχι τόσο την οικονομία της, -η καταστροφή της οποίας έχει ήδη συντελεστεί και η επανεκκίνησή της μπορεί πλέον να γίνει μόνο από εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο-, αλλά το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Στο σημείο μηδέν που βρισκόμαστε έχει πολύ μικρή σημασία εάν το πολιτικό προσωπικό δεν θέλησε, από δόλια ιδιοτέλεια, ή δεν μπόρεσε, από αδυναμία και ανικανότητα, να εφαρμόσει τις απαραίτητες λύσεις για την σωτηρία. Διότι, και στις δύο περιπτώσεις ελέγχεται ως ακατάλληλο και επικίνδυνο. Και ο χρόνος που απαιτείται είτε για το ξεκαθάρισμα των αμνών από τα ερίφια στις τάξεις του είτε για την "εκπαίδευση" και την "αναμόρφωση" του δεν υπάρχει. Η μοναδική λοιπόν λύση που απομένει είναι η συνολική και άνευ όρων αποχώρησή του.

Αυτό μπορεί να ακούγεται παράδοξο και, ίσως, απραγματοποίητο. Είναι, όμως, έτσι, επειδή εξετάζεται μέσα στο κλίμα του εφησυχασμού, που δημιουργεί η διατήρηση της ψευδαίσθησης ότι, αυτό το περίφημο "θα τα καταφέρουμε", δεν μπορεί παρά να σημαίνει την άνευ ετέρου και πολύ σύντομη επιστροφή μας στα επίπεδα του μέσου όρου ευμάρειας της προηγούμενης δεκαετίας. Προσεγγίζεται, με άλλα λόγια, με διάθεση σχεδόν ακαδημαϊκή και με διαδικασίες συμβατικής νοητικής ανάλυσης, χωρίς να συγκρούεται με τα βαθύτερα ένστικτα επιβίωσης των ατόμων, -ας μην μιλάμε καλύτερα για συλλογικές δομές-, που βρίσκονται ακόμη σε κατάσταση τεχνητής νάρκωσης. Η αφύπνιση των ενστίκτων αυτών, -που μοιραία δεν θα αργήσει να γίνει, όσο κάποια στρώματα του πληθυσμού θα περνούν ανυπεράσπιστα και αβοήθητα το κατώφλι της φτώχιας-, θα απελευθερώσει ανεξέλεγκτες πρωτόγονες δυνάμεις αυτοπροστασίας, με μηδενικές διαθέσεις λογικής αντιπαράθεσης και συνδιαλλαγής, για την οποία άλλωστε κανένα από όλα τα ετερόκλητα μέρη του πληθυσμού δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένο. Υπό τις συνθήκες αυτές κάθε έννοια κανόνα παύει να υφίσταται, η έννομη τάξη καταρρέει και επικρατεί το χάος και η ταχύτατη και ανεξέλεγκτη φθορά. Οι σταθερές καταργούνται και το έως πριν μια στιγμή αδιανόητο γίνεται απτή πραγματικότητα.

Τα σημάδια στον ορίζοντα είναι ήδη εμφανή. Όλοι μιλούν για την ανάγκη της αναδιάρθρωσης του χρέους και προετοιμάζουν μεθοδικά το έδαφος. Κανείς όμως, -από όσους ασφαλώς διαθέτουν φωνή με επαρκή διείσδυση στα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού-, δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ότι, πλην της λογιστικής διάστασης, που αφορά την προσωρινή τακτοποίηση των αριθμών, η αναδιάρθρωση θα έχει και ένα βαρύτατο εσωτερικό οικονομικό κόστος. Και κανείς δεν κάνει το παραμικρό για να προετοιμάσει το πλέον απαραίτητο συνοδευτικό στοιχείο που θα την καταστήσει μεσοπρόθεσμα αποτελεσματική. Την λήψη, δηλαδή, όλων εκείνων των προνοιών και των μέτρων που θα επιμερίσουν με δικαιοσύνη το κόστος αυτό σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Η φυσική δυσφορία που προκαλούν η στέρηση και η ανέχεια υποφέρεται. Όταν, όμως, στην δυσφορία αυτή, προστεθεί και το βαθύ αίσθημα της αδικίας, το βάρος γίνεται αβάστακτο.

Σε λίγους μήνες, λοιπόν, η χώρα δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί με συμβατικά δημοκρατικά μέσα. Και σίγουρα δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί από αυτούς που όχι μόνον την οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα, αλλά απέφυγαν έστω και την ύστατη ώρα να αποτρέψουν την διολίσθησή της στην έσχατη απαξίωση. Θα πρέπει, ωστόσο, κάπως να κυβερνηθεί.

buzz it!

Σάββατο, Απριλίου 02, 2011

-Οι πολλαπλότητα των παγκάλων και η αντιστοίχιση των ζευγών τους (tags: θεωρία συμμετριών, εντροπία σημάτων, πολιτικές επιστήμες, κρίση)

Εικών "Μεγάλου κοιμώμενου παγκάλου"


(Πρόσφατο αντίγραφο της παλαιότερης απεικόνισης του "Μεγάλου κοιμώμενου σατύρου" -γλυπτού του 200 π.χ. που φυλάσσεται επιμελώς στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου-.
Ως μοντέλο για την αναπαραγωγή του έργου σύμφωνα με τα σύγχρονα αισθητικά πρότυπα χρησιμοποιήθηκε ο Πάγκαλος. Ακολουθεί η παράθεση του πρωτοτύπου)



Η εικών του πρωτοτύπου.
Ο "Μεγάλος κοιμώμενος σάτυρος".




Το περιεχόμενο της προηγούμενης ανάρτησης της έγκριτης ιστοσελίδας μας σε συνδυασμό με ένα μικρό βίντεο ποικίλης ύλης που αναρτήθηκε στο buzz και τις αντιδράσεις που το ακολούθησαν με ανάγκασαν να συντάξω το παρακάτω σύντομο επιστημονικό δοκίμιο.

****************

Μα το πρόβλημα Yellowkid είναι ακριβώς ότι η κυρία δεν λέει τίποτε "άλλο". Λέει ακριβώς τα ίδια πράγματα που λένε οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Η για να γίνω ακριβέστερος εκπέμπει εν είδει λευκού θορύβου ηχητικά σήματα με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Οι ήχοι αυτοί δεν είναι λόγος. Είναι σήματα με υψηλό βαθμό εντροπίας. Εξ ου και δεν έχουν περιεχόμενο, δηλ. πληροφορία, παρά μόνον "τρόπο" με τον οποίον εκφέρονται. Ο τρόπος προσδιορίζεται από τον ρυθμό και το είδος των συστατικών. Εν προκειμένω έχουμε μια ατέρμονη σειρά από bits κατανεμημένα ομοιόμορφα στον χρόνο.

Το πρόβλημα συνεπώς ορίζεται ως εξής: Στην παρδαλή μας χώρα η ακολουθία αυτή αποκαλείται καταχρηστικώς και όλως αντιεπιστημονικώς λόγος. Η δε διασταύρωση δύο τέτοιων παρόμοιων ακολουθιών στον χωρόχρονο διάλογος. Στην φυσική, όμως, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι ο ορισμός της εντροπίας.

Τα συστήματα με υψηλό βαθμό εντροπίας είναι μεν κλειστά αλλά χρειάζονται διαρκή ροή ενέργειας από το περιβάλλον για να διατηρήσουν έναν στοιχειώδη βαθμό διαφοροποιημένης διάταξης των μερών που τα συγκροτούν. Στις βιολογικές επιστήμες η διαφοροποίηση αυτή είναι ο ορισμός της ζωής. Εάν ο παραλληλισμός γίνει με τις οικονομικές επιστήμες τότε ο όρος "ενέργεια" θα πρέπει να αντικατασταθεί με τον όρο "δανεικά". Η διακοπή παροχής ενέργειας σε ένα ζωντανό οργανισμό (που είναι εξ ορισμού ένα σύστημα με μόνιμη τάση αύξησης της εντροπίας του και η τάση αυτή συγκρατείται από την εισερχόμενη ενέργεια) προκαλεί τον θάνατο του. Με τον ίδιο τρόπο η διακοπή εισροής δανεικών σε ένα αντιπαραγωγικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο προκαλεί την βίαιη κατάρρευση.

Η μόνη διαφορά λοιπόν είναι ότι η κυρία είναι από την άλλη όχθη. Αυτήν που λέμε της "κοινωνίας". Μια αλγεβρική τοπολογική ανάλυση θα μας βοηθούσε να αντιληφθούμε τις συμμετρίες. Με άλλα λόγια ο αμπελουργός από την Ελευσίνα είναι ο πάγκαλος της πολιτικής (δείτε παρακαλώ το "πάγκαλος" όχι ως όνομα αλλά ως όρο των πολιτικών επιστημών - εξ ου και το πεζό "π") . Και η κυρία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων από την Κερατέα είναι ο πάγκαλος της κοινωνίας. Τα νομίσματα έχουν πάντοτε δύο όψεις και αυτές είναι αναπόσπαστα δεμένες μεταξύ τους. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει ελλείψει της άλλης χωρίς να καταργηθεί (πράγμα αδύνατον) η ακλόνητη για τα ανθρώπινα νοητικά εργαλεία έννοια του συμβατικού ευκλείδιου χώρου. Η παρουσία του αμπελουργού που κατέχει την θέση παγκάλου στο πολιτικό σκηνικό προϋποθέτει την ύπαρξη αντίστοιχου παγκάλου στην κοινωνία. Εν προκειμένω ο ένας πάγκαλος ακούει στο όνομα Πάγκαλος ο δε έτερος στο όνομα κυρία Πίτσα από την Κερατέα. Για την αποφυγή συγχύσεων να τονίσω για μία ακόμη φορά ότι ο Πάγκαλος και η κυρία Πίτσα από την Κερατέα είναι φυσικά πρόσωπα ενώ το "παγκαλος" όρος των πολιτικών επιστημών. Και όπως αναφέρθηκε και παραπάνω κάθε νόμισμα έχει δύο παγκάλους.

Φυσική λοιπόν, βιολογία, οικονομία, μαθηματικά και πολιτική. Όλες οι επιστήμες υπακούουν σε κοινούς γενικούς κανόνες. Ο πρωταρχικός αυτών είναι ότι οι πάγκαλοι πάνε πάντα κατά ζεύγη μηδέποτε χωριζόμενα. Η εξαφάνιση του ενός δεν είναι δυνατή άνευ της ταυτόχρονης εξαφανίσεως του άλλου. Συνάγεται εξ αυτού ότι νίκη του ενός επί του άλλου δεν νοείται. Μοιραίο συμπέρασμα; Εάν χάσουμε τον Πάγκαλο πάγκαλο θα έχουμε χάσει ταυτόχρονα και την κυρία Πίτσα από την Κερατέα πάγκαλο. Θα έχουμε δηλαδή αλλάξει το μοντέλο μας. Θα έχουμε αποκτήσει μια άλλη χώρα.

Επιτρέψτε μου να επιμείνω για μία ακόμη φορά στην ουσιώδη διάκριση μεταξύ του όρου "πάγκαλος", που είναι το σημαίνον, και του ονόματος Πάγκαλος (ή κ. Πίτσα από την Κερατέα, ή Παπαχελάς, ή Πρετεντέρης, ή Φωτόπουλος της ΔΕΗ, δεν έχει σημασία), που προσδιορίζει το σημαινόμενο. Είναι ουσιαστική για την πλήρη κατανόηση του πλαισίου. Από κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες, βλέπετε, χάνουμε καμία φορά την ουσία.

buzz it!

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2011

-Η θλιβερή εικόνα μας στην Ευρώπη


... ...

Ταυτόχρονα (η μάχη της Κερατέας) δείχνει την αρρώστια από την οποία πάσχει η χώρα. Από την έλλειψη κοινωνικής συναίνεσης. Όλο και περισσότεροι έλληνες πιστεύουν ότι μπορούν να αγνοούν τον νόμο, με το να χρησιμοποιούν δωρεάν τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας, με το να αρνούνται την πληρωμή διοδίων και με το να στήνουν οδοφράγματα με σκοπό την ικανοποίηση κάθε είδους αιτήματός τους. Η Αλέκα Παπαρήγα, Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενθαρρύνει τις παράνομες μορφές διαμαρτυρίας των πολιτών. Οι πολίτες, λέει, πρέπει να ξεπεράσουν τους όποιους δισταγμούς για κάτι τέτοιο.

Αλλά ο πόλεμος στην Κερατέα δείχνει πάνω από όλα, που οδηγεί η αντίληψη των πολιτικών, σύμφωνα με την οποία τους επιτρέπεται να κυβερνούν πίσω από τις πλάτες του λαού. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαφάνεια στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Οι πολίτες νοιώθουν φυλακισμένοι σε ένα δίχτυ διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων. Η ευνοιοκρατία και η αυθαιρεσία δεν μολύνουν απλά εδώ και δεκαετίες τον ελληνικό πολιτικό πολιτισμό, αλλά την ίδια στιγμή παραλύουν και την οικονομία. Είναι με αυτόν τον τρόπο μια από τις αιτίες της σημερινής κρίσης χρέους.

Έτσι αυτό που αντανακλά η Κερατέα είναι μια μικρογραφία της συνολικής πολιτικής μιζέριας της χώρας. Κανένας υπουργός δεν έκανε ποτέ τον κόπο να εξηγήσει στους κατοίκους της τι σχεδιάστηκε για εκεί. Ότι δηλαδή δεν θα πρόκειται για έναν παραδοσιακό βρωμερό χώρο απόθεσης σκουπιδιών, πάνω από τον οποίο θα πετούν κρώζοντας οι γλάροι. Ότι αυτό που θα γίνει θα είναι ένας σύγχρονος χώρος επεξεργασίας με εγκαταστάσεις για ανακύκλωση και κομποστοποίηση. Ο υπουργός Εσωτερικών Ραγκούσης διαβεβαιώνει ότι είναι ανοικτός σε κάθε συζήτηση, με τις όλες τις κοινωνικές ομάδες, με σκοπό να επέλθουν βελτιώσεις στο σχέδιο. Αυτόν τον διάλογο όμως θα έπρεπε η κυβέρνηση να τον είχε κάνει πολύ νωρίτερα. Είναι πλέον δύσκολο να δει κανείς πως μπορεί να διενεργηθεί σήμερα και πως μπορεί να καρποφορήσει.

Ο δήμαρχος Λεβαντίνης είναι ανήσυχος. "Φοβάμαι το χειρότερο", λέει. "Βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο και πρέπει να βρεθεί μια άμεση λύση στο πρόβλημα". Αυτό όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. "Το σχέδιο πρέπει να υλοποιηθεί με κάθε κόστος", λέει από την μεριά του ο υπουργός Εσωτερικών Ραγκούσης, "και γι' αυτό θα πρέπει να φροντίσουμε για την εκτέλεση του".


από την σημερινή Frankfurter Rundschau

buzz it!