Tomas de Torquemada, 1420-1498
Εκείνη την ώρα γίνεται να περνά από το μέρος της παρουσίας Του ο Αρχιερέας, ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Βλέπει. Και καταλαβαίνει αμέσως. Είναι γιατί το ήξερε μάλλον από καιρό. Με φρύδια σμιχτά και πρόσωπο σκοτεινό πλησιάζει και διατάζει την φρουρά του να Τον συλλάβει. Το πλήθος υποχωρεί στη στιγμή, ξεχνά αστραπιαία και υποκλίνεται στην εξουσία του ανθρώπου.
Το ίδιο βράδυ ο Αρχιερέας πηγαίνει στο κελί Του. Στέκεται και Τον κοιτάζει διαπεραστικά, ώρα πολλή, στα μάτια. Τον ρωτάει αν είναι Αυτός, χωρίς όμως νά γυρεύει απάντηση. Σώπαινε, Του λέει, τι έχεις νά πεις. Δεν έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις τίποτε σαυτά που είχες τότε πει. Γιατί ήρθες λοιπόν να μας ενοχλήσεις; Αύριο θα Σε καταδικάσω και θα Σε κάψω πάνω στην πυρά, σαν τον χειρότερο αιρετικό. Και θα εκείνος ο ίδιος ο λαός που φιλούσε σήμερα τα πόδια Σου που με ένα μου μονάχα νεύμα θα τρέξει και θα συνδαυλίσει την πυρά Σου.
Οι Αδελφοί Καραμαζώφ είναι αναμφίβολα μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος. Ο μύθος τού Ιεροεξεταστή είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του βιβλίου. Ένα βαθύ, διεισδυτικό κείμενο, που πραγματεύεται την θεμελιώδη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία του. Αλλά δεν προσφέρεται για μια και μόνη ανάγνωση.
Είναι μοιραίο να γινόμαστε κάποτε εχθροί των ίδιων μας των ιδεών. Είναι γιατί αυτές διατηρούν αναλλοίωτη την λάμψη τους στον χρόνο. Ενώ εμείς, δέσμιοι των νόμων τής φθοράς, γινόμαστε όλο και πιο αδύναμοι να τις υπηρετήσουμε.
Γινόμαστε μέρος μιας πραγματικότητας που ολοένα μας ξεπερνά. Και τότε, αρνούμενοι να παραχωρήσουμε την θέση μας στους νέους πρωταγωνιστές του αέναου δράματος, ταυτίζουμε το όραμα με την ψευδαίσθηση της αθανασίας μας.
Αλλά στο βάθος ξέρουμε, -και περιμένουμε την στιγμή-, που θα Τον δούμε να περπατά γαλήνιος και ατάραχος μέσα στο ανάστατο πλήθος.
Είναι παράξενο, πραγματικά, αλλά τα λόγια τού Εκκλησιαστή, εξακολουθούν ακόμη να ηχούν ζωντανά μετά από 2,500 χρόνια. Ότι υπήρξε θα ξαναϋπάρξει, κι ότι έγινε θα γίνει κάποτε ξανά. Τίποτε δεν είναι καινούργιο πάνω σ΄ αυτή τη γη.
Γιαυτό, υπάρχει καιρός για να γελάσεις και καιρός για να κλάψεις.
Καιρός για να αποκτήσεις και καιρός για να χάσεις.
Καιρός για να αγκαλιάσεις και καιρός για ν΄ αποτραβηχτείς.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Πράγματι Deepest Blue! Πολύ εύστοχη η παρατήρηση σου. Το κείμενο δεν γράφτηκε για να σχολιάσει τον μύθο. Ο μύθος απλώς χρησιμοποιήθηκε για την κριτική κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου.
Αλλά τι είναι άραγε αυτό που σου φαίνεται παράξενο; Μαζί με τους εξουσιαζόμενους, -που είναι οι περισσότεροι-, δεν υπάρχουν και οι λίγοι εξουσιαστές; Δεν είναι αυτοί που κυνικά χρησιμοποιούν τα οράματα, τα όνειρα, τις ελπίδες αλλά και τους φόβους και τις αγωνίες των απλών ανθρώπων σαν οχήματα για τις προσωπικές τους επιδιώξεις; Πιστεύεις ότι όλοι αυτοί ξεκινούν την πορεία τους ως κακοί και σκοτεινοί υπολογιστές; Εγώ θα έλεγα πως μάλλον όχι. Σε κάποιο πρώιμο στάδιο της ζωής μας, όλοι, για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα ο καθένας, δρούμε σύμφωνα με την κατηγορική προσταγή. Στον δρόμο αλλάζουμε. Και γινόμαστε κάτι σαν τον Μέγα Ιεροεξεταστή.
Πιστεύεις αλήθεια πως ο πατήρ ημών Χριστόδουλος, όταν γινόταν μέλος της αδελφότητάς του, στα 18 του χρόνια, σχεδίαζε ήδη μέσα στο μυαλουδάκι του όλα αυτά τα ψέματα και όλες αυτές τις υπολογισμένες αθλιότητες που με τόση υποκρισία και ιδιοτέλεια εκστομίζει σήμερα στο όνομα του Χριστού και της πατρίδας; Εγώ θα διακινδύνευα να πω πως τότε ήταν ένας φλογισμένος νέος που απλά στρατεύθηκε σε μια μεγάλη και ευγενή ιδέα. Όλα τα άλλα, και ο Κουλουσούσας και ο Γιοσάκης και ο Βαβύλης, ήρθαν μετά, σιγά σιγά.
Γιαυτό έχει τόσο μεγάλη αξία να καταλαβαίνεις πότε οι καιροί δεν είναι πια καλοί για σένα και να αποχωρείς με αξιοπρέπεια. Γιατί κανείς δεν είναι μοναδικός και τίποτε καινούργιο δεν υπάρχει πάνω σαυτή τη γη. Γιαυτό υπάρχει καιρός για όλα.
@ ermippos
Πολύ σωστά και πετυχημένα συμπληρώνεις-διευκρινίζεις το ποστ σου, με τα δύο σου σχόλια στον Deepest Blue, γιατί για να είμαι ειλικρινής και μένα (σκέτο το κείμενο του μπλογκ) θα με μπέρδευε.
Δημοσίευση σχολίου