Δεν είναι εκπληκτικό; Τα σχεδιαζόμενα μέτρα για την αστυνόμευση δεν έχουν ως βασικό στόχο την πρόληψη και την καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Αντίθετα στοχεύουν, πρωτίστως, στα ορμέφυτα της κοινής γνώμης. Σχεδιάστηκαν για να αγγίξουν πάνω από όλα τις ψυχές των νοικοκυραίων. Η περιγραφή του απόλυτου πολιτικού αδιεξόδου της χώρας μέσα σε τρεις γραμμές.
Μπορεί το δημοσίευμα να μην είναι ακριβές. Μπορεί, την φορά αυτή, οι αποφάσεις της κυβέρνησης να ελήφθησαν πράγματι με τα μάτια στραμμένα στα πραγματικά προβλήματα. Μικρή σημασία όμως έχει. Αυτό που πια μετράει είναι ο τρόπος με τον οποίο από καιρό πλέον αντιλαμβανόμαστε την πολιτική. Η δημιουργία των κριτηρίων που θέτουμε όταν αποφασίζουμε να μιλήσουμε για αυτήν. Είναι ο τρόπος που διδαχθήκαμε από τον εκσυχρονισμό του Σημίτη και που ο οραματισμός του Καραμανλή ανήγαγε σε υψηλή τέχνη. Την μόνη που ο ίδιος πιθανόν γνωρίζει.
Πολιτική λοιπόν είναι η επιδίωξη διόρθωσης των δημοσκοπικών αποτελεσμάτων της επόμενης εβδομάδας. Είναι η φτιασιδωμένη επιστροφή στο κοπάδι των αδαών μικροαστών, που μας παρακολουθούν μέσα από τα πολύχρωμα show των οκτώ, όλου αυτού του εμετικού μίγματος άγνοιας, μισαλλοδοξίας, ιδιοτέλειας και φόβου που οι ίδιοι εκπέμπουν και που ανιχνεύουν για λογαριασμό της πολιτικής οι δήθεν επιστήμονες της συμπεριφοράς. Ανοίξτε οποιαδήποτε εφημερίδα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην αναλύει τα γεγονότα μέσα από αυτό το πρίσμα, που να μην ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς με βάση τις επιδόσεις τους σε αυτόν τον τομέα.
Χθές, οι ομιλούσες κεφαλές των καναλιών, ασχολήθηκαν περισσότερο με την αποτελεσματικότητα της απεγνωσμένης προσπάθειας του πρωθυπουργού να παρουσιασθεί ως ισχυρός και μεγάλος ηγέτης, από αυτούς που μπορούν να τα λένε όποια ώρα αποφασίσουν "τετ-α-τετ" με τον Ομπάμα, και πολύ λιγότερο με τα όποια αποτελέσματα παρήγαγε η συνάντηση αυτή για τα συμφέροντα της χώρας. Όταν σχολιάζουμε για τα μέτρα αντιμετώπισης της εγκληματικότητας λέμε περισσότερα για την "αποφασιστικότητα" των πολιτικών που τα λαμβάνουν και λιγότερο για την αποτελεσματικότητά τους αυτήν καθ΄ευατήν. Όταν κρίνουμε τα μέτρα για την οικονομία συζητούμε περισσότερο για τις επιπτώσεις τους στην ψυχολογία του μέσου ψηφοφόρου των επερχόμενων ευρωεκλογών και λιγότερο για τις επείγουσες και πιεστικές ανάγκες, για τις ενδεχομένως μη αντιστρεπτές συνθήκες που διαμορφώνονται στην αγορά και την κοινωνία. Όταν ψηφίζουμε για την σύσταση προανακριτικής επιτροπής στην Βουλή το κάνουμε όχι γιατί αποζητούμε διψασμένα την δικαιοσύνη αλλά επειδή εκτιμήσαμε ότι, σε διαφορετική περίπτωση, η εικόνα της συγκάλυψης θα είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με την εικόνα της πιθανής αποκάλυψης της αποκρουστικής περίπτωσης ενός επίορκου δημόσιου λειτουργού. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Η χώρα βαδίζει προς τον γκρεμό με την συναίνεση και του τελευταίου πολίτη της.
(το απόσπασμα προέρχεται από το ρεπορτάζ του Α. Ραβάνου στο σημερινό ΒΗΜΑ)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου