Εχθές, αργά το απόγευμα, πήρα ένα μήνυμα από έναν φίλο, που είχα να δώ και να ακούσω πολύ καιρό. Χάρηκα για την ευχάριστη έκπληξη και ομολογώ πως κολακεύτηκα που έμαθα ότι παρακολουθεί την ιστοσελίδα μου.
(Να παρατηρήσω στο σημείο αυτό ότι πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τα πραγματικά μου στοιχεία. Τα γνωρίζουν όμως, από την πρώτη στιγμή και με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες, όλες οι αρμόδιες αρχές της χώρας, κυρίως οι διωκτικές και αυτές της δικαιοσύνης. Καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι από όλο το φάσμα του τύπου. Η ενημέρωση έγινε, δοθείσης κάθε φορά της ευκαιρίας, άμεσα, από εμένα τον ίδιο, μια και κάποιες από τις αναρτήσεις του περασμένου χρόνου εκφεύγουν από το πλαίσιο του απλού σχολιασμού της καθημερινότητας και περιέχουν σοβαρές καταγγελίες, για τις οποίες ένα φυσικό πρόσωπο έπρεπε οπωσδήποτε να αναλάβει την ευθύνη. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν εύλογα να εκληφθούν ως αντικείμενο συκοφαντίας και φθηνού, ή ίσως ακόμη και κακόβουλου, κουτσομπολιού.
Πιστεύω, βλέπετε, ότι ο ακτιβισμός, όπως και κάθε άλλη μορφή αντίστασης, πρέπει να συνοδεύεται από την αντίστοιχη έκθεση του ακτιβιστή στον κίνδυνο της διαφανούς αναμέτρησης με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που πολεμάει. Κάθε νέα νομιμότητα, για να διαθέτει αξιοπιστία, ισχύ και διάρκεια, είναι απαραίτητο να προκύπτει αποκλειστικά μέσα από τις θεσμικές διαδικασίες αναθεώρησης και διόρθωσης αυτής που αντικαθιστά. Σε διαφορετική περίπτωση, η διεκδίκηση της δεν διαφέρει, παρά μόνο στα εξωτερικά της γνωρίσματα, από την ωμή βία. Η οποία, όταν επικρατεί, φέρνει μαζί της το χάος και την αδικία. Ενώ, όταν νικηθεί, οδηγεί στην ενίσχυση των άρρωστων θεσμών που ήθελε, υποτίθεται, εν ονόματι του δικαίου να καταργήσει.
Νομίζω πως τα παραπάνω απαντούν και σε κάποιες από τις κραυγές που ακούγονται τελευταία, και από τις δύο πλευρές του λόφου, σε σχέση με τις ολοένα και αυξανόμενες σε ένταση περιπτώσεις πολιτικής ανυπακοής. Το "κίνημα" καρικατούρα του εκ του ασφαλούς "δεν πληρώνω" ή οι χωρίς κόστος δήθεν συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ομηρίας και βασανισμού των πολιτών, από κάποιες προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, που μάχονται για την διατήρηση προνομίων που αγγίζουν τα όρια της κοινής κλοπής, είναι εύγλωττα παραδείγματα. Σε συνδυασμό ασφαλώς με την υποκρισία των κομματικών συμμοριών που κυβερνούν τον τόπο και συνηθίζουν να θρηνούν για την ακεραιότητα των θεσμών όταν πλέον δεν μπορούν οι ίδιοι να τους ελέγξουν και να τους κακοποιήσουν προς χάριν των προσωπικών τους συμφερόντων.)
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα της ανάρτησης και ας διαβάσουμε το σύντομο μήνυμα, αυτούσιο, όπως ακριβώς στάλθηκε:
Φίλε μου ΧΧΧΧ,τι κάνεις;
Χάθηκες για αρκετό διάστημα,
Από καιρό θέλω να σου πω για την αξιόλογη δουλειά που κάνεις.
Προσπάθησε μόνο να μην κάνεις την γλώσσα σου δύσκολη, αλλά βατή και κατανοητή. Φυσικά γνωρίζεις πολύ καλά το παιχνίδι της Ελληνικής γλώσσας και μπορείς να γράφεις με αυτό τον τρόπο. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες προτάσεις μπορεί να τις ξαναδιαβάσω δεύτερη φορά...
Αυτά που σου γράφω είναι προσωπική μου άποψη και έτσι να την εκ λάβεις και σαφώς όχι σαν υπόδειξη.-
Φαντάζομαι είσαι ακόμη στο ΧΧΧΧΧΧΧ;
Με την δουλειά σου τι γίνεται;
Για την δική μου μπορούμε να μιλάμε ώρες...
Με μία λέξη μόνο θα σου έλεγα: σιχάθηκα.
Αηδίασα πλέον και δεν ξέρω εάν πρέπει να αρχίσω να παίρνω ψυχοφάρμακα ή να πάρω ένα μπουρλότο και να τινάξω στον αέρα την Βουλή - όχι ότι ξεκαθαρίζει έτσι η κατάσταση.
Νοιώθω ότι πήγε στράφι η ζωή μου, ότι δουλεύω τριάντα χρόνια και είμαι πάλι στην αρχή.
Νοιώθω ότι κάποιοι μου κλέψαν την ζωή...
Αστα γιατί όπως καταλαβαίνεις έχω τις σκοτεινές μου.
Δεν μπορώ να βλέπω το ειρωνικό χαμόγελο του Βουλγαράκη-Ρουσόπουλου-Τσοχατζόπουλου-Μαντέλη-Τσουκάτου-κλπ.κλπ. γιατί νομίζω ότι γελάνε με την αγωνία μου για το αύριο.
Νοιώθω ότι μου λένε :δούλευε μαλάκα, λεφτά δεν πρόκειται να βγάλεις έτσι...
Και όλοι είναι ελεύθεροι- ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι και απολαμβάνουν τα κλεμμένα.
Ο άνθρωπος που έγραψε τα παραπάνω είναι αυτός που θα χαρακτηρίζονταν ως ο μέσος έλληνας αυτοδημιούργητος νοικοκύρης. Δουλεύει από την εφηβεία του και δεν διαθέτει ανώτερες σπουδές στο ενεργητικό του. Δεν ασκεί εμπορική δραστηριότητα και δεν πουλάει άυλες υπηρεσίες. Δημιούργησε μια μικρομεσαία, για τα μέτρα της οικονομίας μας, και ιδιαίτερα επιτυχημένη επιχείρηση κάθετης κατασκευής εξειδικευμένου μηχανολογικού εξοπλισμού που αντικαθιστά κατά 100% εισαγόμενα μηχανήματα. Κάθε βίδα που τοποθετεί αποτελεί εγχώρια προστιθέμενη αξία και παραγωγή καθαρού εθνικού πλούτου. Κάθε δραχμή που εισπράττει αντιστοιχεί σε πραγματικό ΑΕΠ. Από αυτό που σήμερα επειγόντως χρειαζόμαστε και όχι από αυτό που προκύπτει από την άθροιση των κερδών των αντιπροσωπιών εισαγομένων αυτοκινήτων. Και κάθε παραγγελία, που από δω και πέρα θα χάνει, θα αντικαθίσταται με εισαγόμενα αγαθά, που θα πληρώνονται το βάρος τους σε χρυσάφι, αφού θα είναι στην πλειοψηφία τους tailor made.
Η απελπισία αυτού του παραγωγικού ανθρώπου, -και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό το "του παραγωγικού"-, δείχνει ένα και μόνο πράγμα. Ότι καμία διαδικασία εξόδου από την κρίση δεν έχει ξεκινήσει. Ότι αντίθετα η οικονομία, η κοινωνία και η χώρα συνεχίζουν να βυθίζονται στον εφιάλτη της καταστροφής με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα. Ότι δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει ούτε τι μας συμβαίνει ούτε και πως θα το αντιμετωπίσουμε.
Δυστυχώς, τόσο αυτοί που μας κυβερνούν όσο και αυτοί που μας ενημερώνουν δεν είναι μόνον φαύλοι. Είναι ταυτόχρονα και ηλίθιοι. Και οι ηλίθιοι δεν μπορεί να αντιληφθούν την δικαιοσύνη (θεωρητικά μόνον γιατί η βαθύτερη αίσθηση αυτού του αγαθού θα τους ξεφεύγει πάντα) παρά μόνο σαν αποτέλεσμα εφαρμογής οριζόντιων ρυθμίσεων. Στις δύσκολες στιγμές, όταν ξυπνούν για λίγο απ' την λαγνεία και απ' την μέθη και ανίκανα και μισοζαλισμένα κοιτούν να σώσουν το προσωπικό τους έχειν, μπορούν να βλέπουν μόνον αριθμούς. Και ακόμη και αυτούς με τον απλοϊκό τρόπο που ταιριάζει στην μικρόνοια τους.
Διάβαζα πριν λίγες μέρες, σε μια από τις ναυαρχίδες του τύπου μας, μια ανταπόκριση για τα προβλήματα του εμπορικού διανομέα της Timberland. Η ευαισθητοποιημένη εφημερίδα βέβαια, -σφόδρα ταραγμένη η ίδια για το μέλλον της εισαγωγικής επιχείρησης των παράλογα ακριβών ειδών πολυτελείας-, μας καθησυχάζει λέγοντας μας ότι, ευτυχώς, η μητρική εισαγωγική κυπριακών συμφερόντων δεν σκοπεύει να αφαιρέσει την τοπική αντιπροσωπεία, αλλά θα επαναδιαπραγματευθεί απλά τους όρους των συμβολαίων. Ανακούφισις. Μια πολύτιμη μονάδα της οικονομίας μας θα μπορέσει μάλλον να σταθεί στα πόδια της, μέσα στην καταιγίδα. Βλέπετε έρχεται και καλοκαίρι και οι σόλες των φτηνών απομιμήσεων χαράζουν το γυαλισμένο μαχαγκόνι των κότερων, στα οποία θα καταφύγει για να ξεκουραστεί η δικαιωματικά συγκλίνουσα με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο ευημερίας μεσαία τάξη μας.
Σοκαρισμένη ακόμη από το τράνταγμα της εξόδου από την αμεριμνησία και πανικόβλητη από την προοπτική απώλειας της εξουσίας η άρχουσα τάξη μας είναι ανίκανη να σκεφθεί και να κάνει στοιχειώδεις διακρίσεις. Αν για παράδειγμα εξασφαλίσουμε λίγα ακόμη δανεικά και το ΑΕΠ πάρει την ανηφόρα, -επειδή θα τα διαθέσουμε στους υπαλλήλους που βάζουν σφραγίδες και αυτοί , με στην σειρά τους, θα "ζεστάνουν" την αγορά, ψωνίζοντας εισαγόμενα καλούδια από τις αντιπροσωπίες και τα σούπερ μάρκετ-, θα στηθεί γιορτή μεγάλη στο Σύνταγμα. Και οι τηλεπερσόνες θα καλούν τους συντελεστές της επιτυχίας στις εκπομπές τους και θα τους ρωτούν βαθιά εντυπωσιασμένοι για τα μυστικά της επιτυχίας τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι, εδώ που φτάσαμε, πρέπει πλέον να κατανοήσουμε ότι υπάρχει ΑΕΠ και ΑΕΠ και ότι, ενώ το πρώτο δίνει ζωή και προοπτική, το δεύτερο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο που κατεβαίνει αργά στην γη.
Ας είναι όμως. Από το λιτό μήνυμα του φίλου βγαίνει, για όποιον έχει μάτια και διάθεση να δει φυσικά, ένα σημαντικό μήνυμα. Που μας λέει ότι το πρόβλημα μας δεν είναι η οικονομική κρίση αυτή καθ' αυτή. Ότι τα πράγματα στην ζωή είναι σχετικά και ότι πιθανόν θα μπορέσουμε να ζήσουμε, και να ζήσουμε μάλιστα καλά, για όσα χρόνια χρειασθεί, με λιγότερα από αυτά που θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δεδομένα. Επειδή το κεντρικό αίτημα δεν είναι τα περισσότερα αγαθά και η εφήμερη ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευφορίας.
Η κυρίαρχη απαίτηση, αυτή που θεμελιώνει την συλλογικότητα και οδηγεί στην πραγμάτωση έργων μεγάλης κλίμακας, όπως είναι σήμερα η ζητούμενη ηθική και υλική ανόρθωση της κοινωνίας, είναι η δικαιοσύνη. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αυτό είναι νομίζω που πάνω από όλα ζητά ο φίλος του σημειώματος. Δικαιοσύνη και εμπιστοσύνη. Αν τα εξασφαλίσει θα επιστρέψει ήρεμος στο παραγωγικό του έργο. Και όλο το ποτάμι θα επιστρέψει μαζί του στην παλιά του κοίτη. Αυτό που θα αρχίσει να φουσκώνει θα είναι το πραγματικό μας ΑΕΠ.
Προς το παρόν, όμως, η δικαιοσύνη αυτή, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, πραγματώνεται με τις οριζόντιες περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Και για να μην είμαστε άδικοι. Και με τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές της Βουλής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου