Καμιά φορά τα σχόλια των απλών αναγνωστών περιέχουν περισσότερες και σημαντικότερες ειδήσεις από τα ίδια τα άρθρα της εφημερίδας. "Δυστυχώς είναι πολύ αργά", σχολιάζει στο ΒΗΜΑ ο συμπατριώτης από την Γαλλία. "Ο εκεί Τύπος δεν αναφέρεται πλέον στον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του αλλά στους Έλληνες τους ίδιους". Στα μάτια των ξένων, με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός ταυτίζεται πλέον με την απέραντη αθλιότητα της ηγεσίας του.
Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας προσπαθούν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τις ενέργειες μας με τον μόνο τρόπο που μπορούν. Αντλώντας από τις δικές τους παραστάσεις και εμπειρίες. Σκέφτονται λοιπόν και αναλύουν μέσα στο πλαίσιο των σταθερών αρχών και των συμβάσεων που ισχύουν στις δικές τους, δυτικού τύπου, δημοκρατίες. Όπου τα πολιτικά αξιώματα δεν μεταβιβάζονται κληρονομικά, όπου οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για αυτά που λένε και πράττουν, όπου υπάρχει λογοδοσία και καταλογισμός συνεπειών.
Οι δυτικού τύπου δημοκρατίας δεν είναι εικόνες βγαλμένες από τον παράδεισο. Υπάρχει και σε αυτές δόλος, διαφθορά, ανηθικότητα. Υπάρχουν όμως και θεσμικά αναχώματα που εμποδίζουν τους πρωθυπουργούς ή τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης να περιφέρουν στην αγορά, ως κληρονομημένη απόλυτη ιδιοκτησία τους, τις ψήφους του κοπαδιού των βουλευτών που τους χάρισε το έθνος.
Στις δυτικού τύπου δημοκρατίες οι εκεί Γιωργάκηδες δεν χρησιμοποιούν τους ευτελισμένους θεσμούς για να επικυρώνουν τις προειλημμένες αποφάσεις της σκοτεινής παράγκας τους. Και οι εκεί Αντωνάκηδες δυσκολεύονται να υποκαταθιστούν τις ψοφοδεείς κοινοβουλευτικές τους ομάδες, δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι "αυτοί", αφού συσκέφθηκαν με τους έμπιστους συνεργάτες τους, "αποφάσισαν" να μην ψηφίσουν το α ή το β νομοσχέδιο.
Στις δυτικού τύπου δημοκρατίες οι θεσμοί εκπροσωπούν λίγο πολύ την ίδια την λαϊκή θέληση. Τυχόν παρεκτροπές προλαμβάνονται και οι παρεκτραπέντες τσακίζονται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η γαλλική και η γερμανική κοινή γνώμη δικαιούνται να πιστεύουν ότι πίσω από την αθλιότητα του πρωθυπουργού Γεωργίου του Γ΄κρύβεται η θέληση του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μέσος γάλλος και ο μέσος γερμανός φορολογούμενος δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει και να δικαιολογεί την στάση της δικής μας Βάσως, που πριν αποφασίσει για την ψήφο της θα πρέπει να σκεφθεί το μέλλον των ορφανών του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Ούτε την στάση του δικού μας Αντώνη, που κάνοντας την "αυτοκριτική" του κόμματός "του", πρέπει πριν από όλα να φροντίσει για την ακεραιότητα της ιερής εικόνας του Καραμανλή, αυτής που κρατά όρθια την ψυχή των οπαδών της μεγάλης ιστορικής παράταξης.
Σε μια ξεχασμένη στα συρτάρια του προέδρου της βουλής μηνυτήρια αναφορά, -αναφορά που καταγγέλλει ένα κορυφαίο ζήτημα, από αυτά που προκάλεσαν στην κατάρρευση της χώρας-, υπάρχουν. μεταξύ άλλων, αυτές οι γραμμές:
Εάν πράγματι οι ευθύνες που αποκαλύπτονται στην παρούσα μηνυτήρια αναφορά ήσαν γνησίως πολιτικές ο ευρωπαϊκός τύπος θα μπορούσε να αποδώσει στην πολιτική ηγεσία της χώρας απλή ανικανότητα. Σήμερα όμως έχει φθάσει στο σημείο να χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό στο σύνολο του ως λαό κοινών απατεώνων. Η στάση αυτή είναι απολύτως φυσική, αφού, από την στιγμή που οι ευθύνες δεν προσωποποιούνται ποτέ στους πραγματικούς ενόχους είναι φυσικό να βαρύνουν το σύνολο των πολιτών, κατ' εξουσιοδότηση των οποίων υπάρχει και δρα η πολιτική τάξη.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
'Ερμιπε, καλά ολ' αυτά και δεκτά. Για τα προβλήματα της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, και τώρα της Ιταλίας, τι φταίει; Για το οτι τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας (της οποίας οι εξαγωγές είναι 70% εντός της Ευρωζώνης) εκτοξεύθηκαν στην κυριολεξία μετά την υιοθέτηση του ευρώ, τι φταίει πάλι; 'Η για το οτι αντίστοιχα εκτοξεύθηκαν τα εμπορικά ελλείμματα της Ελλάδας; Για το οτι η Ιταλία πέρασε απο πλεονάσματα στο ισοζύγιο συναλλαγών σε ελλείμματα; Μήπως, λέω μήπως, φταίει η κατάργηση των ισοτιμιων (για την ακρίβεια η υιοθέτηση σταθερών ισοτιμιων) και η ακατάλληλη επιτοκιακη πολιτική της ΕΚΤ; Μήπως, λέω πάλι, σε όλες τις ελλειμματικές χωρες της Ευρωζώνης είδαμε πάνω-κάτω σταθερά επίπεδα δημοσίου χρέους (ναι, και στην Ελλάδα) και αλματώδη αύξηση του ιδιωτικού χρέους; Μήπως μετά το πάγωμα της διατραπεζικής αγοράς το 2008 οι κρατικοί προϋπολογισμοί απλά σήκωσαν το βάρος της οικονομίας μέσω των αυτόματων σταθεροποιητών; Μηπως, λεώ πάλι, η άρνηση των Γερμανών να εγγυηθεί η ΕΚΤ τα επιτόκια των κρατών-μελών οδηγεί τη νομισματική ένωση σε διάλυση, άσχετα με το τι κάνει ή δεν κάνει η Ελλάδα;
Jim Slip
Τίποτε από αυτά που λες δεν αναιρεί κάτι από αυτά που λέω εγώ. Και αντίστροφα πιθανόν. Σημασία έχει πως δεν μπορούμε να κρύβουμε το αίσχος και την αθλιότητα αυτής της χώρας πίσω από τις γενικότερες αδυναμίες του συστήματος.
Θα δεχθώ ότι όλα όσα αναφέρεις είναι σωστά. Πιστεύεις όμως ότι μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα εξάμηνο με το πάτημα μερικών κουμπιών; Ή πιστεύεις ότι στις ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν αναπτύσσονται αυτοί οι προβληματισμοί; Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Η διαδικασία που θα μας οδηγήσει λίγο πιο μπροστά έχει ήδη ξεκινήσει αλλά θα πάρει χρόνο. Η αδράνεια του συστήματος, η πολυπλοκότητα και κυρίως η χαοτική μορφή λειτουργίας του δεν επιτρέπουν βίαιες παρεμβάσεις χωρίς τον κίνδυνο σοβαρών ατυχημάτων που μπορεί να έχουν ανυπολόγιστο κόστος. Οι ώριμες κοινωνίες λοιπόν ξέρουν να περιμένουν και να εργάζονται μεθοδικά. Και δεν σπάνε τα σχολεία και τις πλατείες τους για να εκδικηθούν την παγκόσμια πλουτοκρατία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο.
Δημοσίευση σχολίου