Σάββατο, Μαΐου 05, 2012

-Η προτελευταία πράξη


Εκτός από τους πάσης φύσεως φανατικούς των κομμάτων και τους ανόητους, οι περισσότεροι σκεπτόμενοι  Έλληνες το νοιώθουν ήδη. Οι εκλογές που έρχονται δεν θα είναι αυτές που θα σηματοδοτήσουν το σταμάτημα της κατηφόρας και την αντιστροφή της πορείας της χώρας. Δεν θα είναι καν αυτές που θα μας εισάγουν στην τελευταία πράξη του δράματος. Η κυριακάτικη λαϊκή ετυμηγορία θα μας οδηγήσει απλά σε ένα μεταβατικό στάδιο. Σε μια περίοδο προετοιμασίας, για την ορμητική έλευση του λαϊκίστικου σκοταδισμού, που θα σαρώσει στο πέρασμα του τα πάντα και θα δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες αξιακού κενού, οι οποίες θα επιτρέψουν τον ριζικό επανασχεδιασμό του αποτυχημένου κοινωνικού μας μοντέλου.

Τα μέλη του δικομματισμού δεν θα παρουσιάσουν σπουδαίες επιδόσεις την Κυριακή το βράδυ. Ο εκβιασμός που άσκησαν όλο αυτό το διάστημα στην κοινωνία δεν φαίνεται ότι θα αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θα έχει αρκέσει, ωστόσο, για να εξασφαλίσει από κοινού στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ένα ποσοστό που κατά πάσα βεβαιότητα θα ξεπερνά ελαφρά το 45% του εκλογικού σώματος. Με την επίδοση αυτή, και χάρη στον ιδιαίτερα γενναιόδωρο εκλογικό νόμο, τα δύο κόμματα θα αποκτήσουν μια ευρύτατη πλειοψηφία κοινοβουλευτικών εδρών και εκ των πραγμάτων, παγιδευμένα στην ίδια την προεκλογική ρητορική τους, θα αναγκασθούν να σχηματίσουν συμμαχική κυβέρνηση. Η πιθανότητα πρόκλησης νέων εκλογών, για την απόκτηση αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, είναι σχεδόν μηδενική και πρέπει να αποκλεισθεί απολύτως. Τυχόν πρόκριση μιας τέτοιας ακραίας τυχοδιωκτικής επιλογής θα εξοργίσει τον λαό και θα προκαλέσει μάλλον την καταστροφή παρά την ωφέλεια αυτού που θα έχει τη ατυχή έμπνευση.

Η αναγκαστική συμβίωση των δύο αντιπάλων δεν θα είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνονται την πολιτική τους παρουσία, -αποκλειστικά ως κατοχή και νομή της εξουσίας-, θα οδηγήσει στην μοιρασιά του κράτους-λάφυρο ανάμεσα στους δύο στρατούς. Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος θα σημαίνει ότι ο, ούτως ή άλλως στοιχειώδης, έλεγχος των υπουργικών φέουδων της πελατοκρατίας θα περιοριστεί στην μισή έκταση του κρατικού μηχανισμού. Η μάλλον απίθανη επιλογή Παπαδήμου ή μιας λύσης τύπου Παπαδήμου θα έχει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα, μια και θα καταργήσει πλήρως κάθε έννοια συντονισμού και συλλογικής κυβερνητικής δράσης.

Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι θα συνεχίσουν τον κλεφτοπόλεμο  με την τρόικα, ψηφίζοντας διαρκώς νέα και μη εφαρμόσιμα νομικά εκτρώματα και προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο και να ματαιώσουν κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση, που θα απειλεί την τριτοκοσμικού τύπου πολιτική ισχύ τους. Το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, άλλωστε, δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με τα ευρωπαϊκά πολιτικά ήθη και τις δυτικού τύπου μορφές διακυβέρνησης. Οι υποκριτικές, αγωνιώδεις κραυγές για την ανάγκη παραμονής της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παραμονή την οποία τα δύο "μεγάλα" κόμματα δήθεν επιδιώκουν και εγγυώνται, αποτελούν φτηνά μόνον τεχνάσματα. Για το ακραία διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα η Ευρώπη δεν είναι, στην φάση αυτή, τίποτε περισσότερο από τις ανοικτές γραμμές χρηματοδότησης, που κρατούν ζωντανή την λειτουργία του κράτους και παρέχουν χρόνο για κάποιες εξελίξεις που θα επιτρέψουν την σταθεροποίηση του. Στον βαθμό που κάποιοι από τους πολιτικούς μας είναι σε θέση να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να επιχειρήσουν έστω και ένα στοιχειώδη σχεδιασμό η προοπτική αυτή ισοδυναμεί με την δυνατότητα τους να είναι αυτοί που θα χειριστούν επ' ωφελεία τους την ομαλή μετάβαση στην δραχμή.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, των "υπεύθυνων ευρωπαϊκών  δυνάμεων", που σταδιακά θα εγκαταλείπεται από τους ξένους δανειστές, θα καταρρεύσει πριν από την εκπνοή του 2012, μέσα σε κλίμα ακυβερνησίας, κοινωνικής αναταραχής και ασυγκράτητης λαϊκής οργής και η χώρα θα οδηγηθεί και πάλι σε εκλογές, στις οποίες, την φορά αυτή, θα κυριαρχήσουν απόλυτα οι αντιμνημονιακές δυνάμεις. Πολλά από τα στελέχη των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων, που θα δουν τα ποσοστά τους κυριολεκτικά να καταρρέουν, θα έχουν ήδη συμπαραταχθεί με αυτές, ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλίσουν την πολιτική τους σωτηρία. Μια ολόκληρη χώρα θα τρέφεται και θα κινητοποιείται από ένα απλοϊκό ψέμα, αυτό της κατάργησης του μνημονίου, που δήθεν ευθύνεται για τα δεινά των ελλήνων, αρνούμενη να αποδεχθεί την πολύ διαφορετική αλήθεια.

Υπό την αντιμνημονιακή της διακυβέρνηση η Ελλάδα θα ισοπεδωθεί πλήρως σε διάστημα μικρότερο του εξαμήνου. Η ανέχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού θα καταστήσει την χώρα μη ασφαλή και θα διαλύσει και τις τελευταίες αυταπάτες των προνομιούχων τάξεων που θα έχουν απομείνει, για την διατήρηση των πλεονεκτημάτων τους σε βάρος των πολλών. Έτσι, κάθε μορφή αντίστασης θα εγκαταλειφθεί και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα αμήχανης οργής, που δεν θα ξέρει προς τα που θα πρέπει να στραφεί, η κοινωνία θα ειρηνεύσει και θα επανενταχθεί οργανικά στον φυσικό της χώρο, αυτόν της Βαλκανικής, από τον οποίο είχε αποσπασθεί πολιτικά μετά τον πόλεμο, χωρίς, όμως, την ταυτόχρονη πολιτισμική της απομάκρυνση. Η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ε.Ε.. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι Ευρώπη δεν είναι μόνον οι πλούσιες κεντροευρωπαϊκές χώρες και ότι δύο από τις πλην ημών χώρες της Βαλκανικής ανήκουν ήδη από καιρό σ' αυτήν, με όλες τις υπόλοιπες να ελπίζουν και να περιμένουν την ένταξη τους στο μέλλον. Οι χώρες αυτές, εθισμένες στην φτώχια του σοσιαλιστικού τους παρελθόντος, δεν έτρεφαν ποτέ την ημέτερη γελοία αυταπάτη της ταχύτατης οικονομικής τους σύγκλισης με τις προηγμένες δημοκρατίες της δύσης, αφού οι πληθυσμοί τους δεν τροφοδοτήθηκαν ποτέ με το αφελές ιδεολόγημα που θέλει τον πλούτο και την οικονομική ευημερία να είναι αναφαίρετο "δικαίωμα" των περιούσιων λαών, χορηγούμενο ανεξάρτητα από την χρηστή διακυβέρνηση, την συλλογική δράση σε περιβάλλον κοινωνικής δικαιοσύνης, την σκληρή εργασία, την τεχνολογική πρόοδο, και την παραγωγικότητα.

Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι πλέον, σε καμία περίπτωση, δυνατόν να αποφευχθούν. Επειδή, πέρα από κάποια ψελλίσματα για τους πραγματικούς λόγους, -ψελλίσματα που ελάχιστα αγγίζουν και διαμορφώνουν την συλλογική μας άποψη-, η εγκατάσταση της οικονομικής κρίσης έχει βολικά αποδοθεί, σχεδόν από όλους, στην σκληρή λιτότητα, που μας επιβλήθηκε από έξω και στην ύφεση και το έλλειμμα ανάπτυξης που προκάλεσε η εφαρμογή του μνημονίου. Οι ατομικές και συλλογικές ευθύνες για την οικονομική χρεοκοπία, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο αναγνωρίζονται, βέβαια, αόριστα. Πλην όμως μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και παραγνωρίζονται, με την βολική υιοθέτηση ενός πλήρως αυθαίρετου δόγματος.

Σύμφωνα με αυτό, το 2009 - 2010 η χώρα είχε τις δυνατότητες να ξεπεράσει την "προσωρινή" της κρίση αν συνέχιζε να δανείζεται, για να καλύπτει απρόσκοπτα τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες ευημερίας του πληθυσμού, ενώ την ίδια στιγμή τα κολοσσιαία ελλείμματα και η εξυπηρέτηση του ήδη τεράστιου δανεισμού θα μπορούσαν να καλυφθούν από μια θεωρητική, σχεδόν στα όρια του μύθου, "ανάπτυξη", και από τις εξίσου μυθικές προσόδους που θα επέφερε η επικερδής εκμετάλλευση της "δημόσιας περιουσίας" και των διαφόρων "συγκριτικών πλεονεκτημάτων", -έτσι γενικώς και αορίστως-, της χώρας. Την "δυνατότητα" αυτήν μας την στέρησε η συμπαιγνία της Ε.Ε και του ΔΝΤ, που κατάφεραν να εξαπατήσουν ή να εξαγοράσουν, (καθείς μπορεί να προτιμήσει όποια από τις δύο εκδοχές του ταιριάζει), τον αφελή και ανίκανο πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Η συμπαιγνία αυτή πήρε μόνιμη νομική μορφή με τα περίφημα μνημόνια και συνεχίζεται με τους εκβιασμούς που, μέσω αυτών, εξακολουθούν να ασκούν σε βάρος μας οι εχθροί της Ελλάδας. Η κατάργηση, άρα, των μνημονίων και η επιστροφή στον δανεισμό, την φορά αυτή όχι από τις κακές αγορές αλλά με πιθανό όχημα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, -που όμως κανείς δεν την ρώτησε-, θα επιτρέψει την άμεση αντιστροφή της κατάστασης. Ασφαλώς, απαραίτητο προαπαιτούμενο όλων αυτών είναι η πλήρης αποκατάσταση των χαμένων εισοδημάτων και η επαναφορά των αυξητικών ρυθμών που αυτά απολάμβαναν την τελευταία δεκαετία.

Είναι απίστευτο, αλλά αυτή η ασύλληπτα παιδαριώδης και απλοϊκή φαντασιακή κατασκευή εμπνέει "προγράμματα" κομμάτων, λόγους πολιτικών και γραφίδες μεγαλοδημοσιογράφων και αναλυτών και οδηγεί, δύο χρόνια τώρα, μια ολόκληρη χώρα σε μια ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη απομάκρυνση από την λογική και σε έναν αυτοκαταστροφικό παροξυσμό.

Κανείς ποτέ δεν εξήγησε στον λαό ότι, στην πραγματικότητα, οι δανειστές μας δεν μας επιβάλλουν το παραμικρό. Απλά, δεν μας δανείζουν πλέον όσο οι ίδιοι θα θέλαμε. Και αυτό είναι απόλυτο και αυτονόητο δικαίωμα τους. Και ότι οι δήθεν επιβαλλόμενες από αυτούς, μεταρρυθμίσεις, δεν είναι τίποτε άλλο από αλλαγές στην διοίκηση και το οικονομικό μας μοντέλο, που σχεδόν οι πάντες παραδέχονται ότι θα έπρεπε ήδη από δεκαετίες να έχουν γίνει από εμάς τους ίδιους. Η συμπερίληψη τους στο διαβόητο μνημόνιο οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στην μνημειώδη ανικανότητα και αναξιοπιστία των πολιτικών μας ελίτ, οι οποίες αφενός δεν ήταν σε θέση να τις σχεδιάσουν και αφετέρου δεν μπορούσαν να προσφέρουν καμία απολύτως εγγύηση για την ορθή εφαρμογή τους.

Η δαιμονοποίηση λοιπόν του απλούστατου και αυτονόητα αναγκαίου μας οδηγεί στην πλήρη αποκοπή μας από την αμείλικτη πραγματικότητα. Οι "αντιμνημονιακοί" θέλουν να "φύγει το μνημόνιο" για να σταματήσει η ύφεση και η πίεση στους μισθούς και στα εισοδήματα. Είναι απόλυτα προφανές, όμως, ότι χωρίς το μνημόνιο οι μισθοί και τα εισοδήματα θα καταρρεύσουν αυτομάτως. Η δε ύφεση θα πάρει την μορφή της μαζικής καταστροφής και αυτού του λιγοστού εναπομείναντος πλούτου.

Από την άλλη μεριά οι λεγόμενοι "μνημονιακοί", αυτοπαγιδευμένοι στην υποκριτική τους ρητορική, -που μόνο στόχο είχε την απόκρυψη των ευθυνών τους για την πτώχευση της χώρας-, διακηρύσσουν ότι θα εφαρμόσουν το μνημόνιο, όχι επειδή πρέπει και το θέλουν, αλλά στο πλαίσιο ενός εκβιασμού που τους ασκείται από έξω. Ταυτόχρονα μας εγγυώνται και την σύντομη έξοδο από αυτό. Άλλος σε δύο και άλλος σε τρία χρόνια. Διότι και για την δική τους αφήγηση, το μνημόνιο είναι αυτό που ευθύνεται για την πτώση των εισοδημάτων και την καθήλωση της χώρας σε δραματική ύφεση.

Καλούν έτσι τον λαό να υποστεί την εφαρμογή ενός προγράμματος, -που οι ίδιοι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους θεωρούν ακατάλληλο και επιβαρυντικό-, επειδή έτσι επιθυμούν οι ανάλγητοι ξένοι, που μας έχουν προσωρινά στο χέρι. Με την τακτική αυτή δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από του να ενισχύουν τους "αντιμνημονιακούς" αντιπάλους τους και, παράλληλα, να καθιστούν αδύνατη την από μέρους τους άσκηση των αναγκαίων πολιτικών. Πετυχαίνουν βέβαια να ελαφρύνουν την θέση τους προσωρινά, ενοχοποιώντας ενώπιον του ακροατηρίου της κοινωνίας κάποιους τρίτους, εκτός της χώρας, όχι όμως χωρίς να καταβάλλουν το αναλογούν τίμημα. Που δεν είναι άλλο από την χρέωση σε αυτούς της υποτέλειας, για την οποία με την σειρά τους τους κατηγορούν, προσποριζόμενοι σημαντικά πολιτικά οφέλη, οι αμιγώς "αντιμνημονιακοί" "πατριώτες".

Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα των εκλογών θα αφορά την προτίμηση μας για τον χρόνο έλευσης της απόλυτης καταστροφής. Καλούμεθα να αποφασίσουμε αν την θέλουμε τώρα ή αν προτιμάμε να την αναβάλλουμε για αργότερα, μετά την παρεμβολή του διαστήματος της παρωδίας της ιστορικής "εθνικής συνεννόησης" των μαφιόζικων οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η απάντηση του καθενός θα εξαρτηθεί από την προσωπική του αντοχή και την γενναιότητα με την οποία μπορεί να στέκεται μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής. Πιστεύω ότι αυτή η γενναιότητα λείπει από τούς περισσότερους και ότι το μεσοδιάστημα της Σαμαροβενιζελικής συγκυβέρνησης δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ένα είναι βέβαιο, όμως. Πολλοί λίγοι θα είναι αυτοί που θα επιλέξουν με ελαφριά καρδιά και, προπάντων, με ελπίδα για κάτι καλύτερο. Οι συντριπτικά περισσότεροι θα φθάσουν στην κάλπη συρόμενοι και αναστατωμένοι. Ακόμη και αυτοί που επιμένουν να κρατούν το κεφάλι βαθιά βυθισμένο στην άμμο ξέρουν ήδη καλά μέσα τους ότι αυτή η δυσάρεστη ιστορία δεν πρόκειται να τελειώσει χωρίς κάποια βαριά τιμωρία και κόστος, χωρίς κάποιας μορφής βαρύ μνημόνιο. Το εάν θα είναι αυτό των δανειστών μας ή κάποιο άλλο, που θα συνταχθεί μετά από έναν δικό μας, ειλικρινή και λυτρωτικό διάλογο, δεν θα το κάνει λιγότερο επώδυνο, δεν θα μειώσει ιδιαίτερα την ένταση του.

Χωρίς την πολύτιμη συνδρομή των εταίρων μας η χώρα θα ήταν ήδη βυθισμένη στην δίνη ενός εμφυλίου πολέμου. Μας βοήθησαν γενναιόδωρα να αποφύγουμε την φρικτή αυτή προοπτική. Φαίνεται, όμως, ότι εμείς αποφασίσαμε να αρνηθούμε την βοήθεια τους και να προκαλέσουμε μόνοι την έλευση της συμφοράς. Καλή ψήφο σε όλους.

buzz it!

23 σχόλια:

ck είπε...

Η πιο πλήρης και ακριβής ακτινογραφία της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

Χωρίς παρωπίδες και χωρίς αβάσιμες ελπίδες για απο μηχανής θεούς.

Παρακολουθούμε το έργο ξέροντας το μοιραίο τέλος, ανήμποροι να αλλάξουμε το παραμικρό, γιατί τα γεγονότα αποτελούν αναπόφευκτο αποτέλεσμα των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της.
Και ο χαρακτήρας αυτός δεν μπορεί να αλλάξει παρα μόνο μέσα απο επώδυνες εμπειρίες και την αργή και επίπονη επαναπροσέγγιση με την πραγματικότητα.

zepos είπε...

Λίαν απαισιόδοξο σε βρίσκω, αλλά δεν μπορώ παρά να ομολογήσω οτι τα ίδια σκέφτομαι και γω για το προσεχές μέλλον.
Πάντως χρειαζόμαστε επειγόντως άλλες πιο αισιόδοξες φωνές. Η ελπίδα ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει τελευταία!

Σωτήριος Καλαμίτσης είπε...

Τα πάντα σωστά ξεκινώνατς από το γεγιονός ότι το Μνημόνιο πριλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα, η νοοτροπία είναι τέτοια που ουδείς ασχολείται με την εφαρμογή αυτών των αλλαγών. Δεν χρειάζονται Μνημόνια για να διορθωθούν τα πράγματα. Απλή λογική χρειάζεται και πολιτική βούληση. Αμφότερες απουσιάζουν. Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, τίποτε από τις "μαφιόζικες οργανώσεις", όπως ορθώς τις χαρακτηρίζετε όσο υπάρχουν αφ' ετέρου πολιτικοί που τολμούν να λένε "με το ΠΑΣΟΚ και τον Αντρέα λαδώσατε το αντεράκι σας" αφ' ετέρου ψηφοφόροι που επιβραβεύουν αυτούς τους πολιτικούς.

Jim Slip είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jim Slip είπε...

Το ευρω προκάλεσε την κρίση (σταθερή ισοτιμία εντός ΕΖ, ακριβή ισοτιμία εκτός ΕΖ, πολύ χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ) και το ευρώ εμποδίζει την επίλυση της κρίσης (σταθερή ισοτιμία, εχθρική κεντρική τράπεζα).

'Οταν ο ιδιωτικός τομέας δε δανείζει και δε δανείζεται, το κράτος πρέπει να αναλαμβάνει να "σηκώσει" την πιστωτική επέκταση την οικονομία, σε συνεργασία με την κεντρική του τράπεζα. Το θέμα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά πολλές χώρες της Ευρωζώνης.

Το νόμισμα είναι ένα ιδιαίτερα πολύτιμο εργαλείο για να το μοιράζεσαι με κάποιους "εταίρους" στο όνομα κάποιας ασαφούς "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης".

Ελπίζω κάποτε ο 'Ερμιππος να διαχωρίσει τα πολιτισμικά προβλήματα της Ελλάδας με το αν η Ευρωζώνη αποτελεί λειτουργική νομισματική ένωση ή όχι. Προς το παρόν η αντιπάθεια του για τα πρώτα, τον κάνει να προκρίνει το δεύτερο. Αλλά 2 λάθη δεν κάνουν 1 σωστό.

BETTY είπε...

Πολύ αγαπητέ Έρμιππε, η κοινωνικοπολιτική μοιάζει να εξελίσσετε πιό γρήγορα από αυτό που περιγράφετε. Το τέλος του 2012 θα έρθιει πιό γρήγορα για τη χώρα μας. Jim Slip συγχώρεσε την απλοική μου σκέψη αλλά το νόμισμα είναι το πρόβλημά μας? Κάνε μου το λίγο πιό λιανά σε σχέση με τη χώρα μας. "Αντιπάθεια στα πολιτισμικά προβληματα της Ελλάδας", δεν το καταλαβαίνω. Ευχαριστώ

Jim Slip είπε...

@BETTY

Ναι, το νόμισμα είναι το πρόβλημα μας.

Το ευρώ γιγάντωσε τις εμπορικές ανισορροπίες γιατί έχουμε σταθερή ισοτιμία με τις χώρες της Ευρωζώνης και ακριβή ισοτιμία με τις χώρες εκτός Ευρωζώνης. Με τη δραχμή, όταν το εμπορικό ισοζύγιο έβγαινε εκτός ελέγχου, η ισοτιμία έπέφτε και το ισοζύγιο ισορροπούσε.

Το ευρώ γιγάντωσε το έλλειμμα στο ισοζύγιο συναλλαγών γιατί επέτρεψε τον υπερδιπλασιασμό του ιδιωτικού χρέους (ως μέγεθος του ΑΕΠ). Με τη δραχμή, όταν ο ιδιωτικός δανεισμός έβγαινε εκτός ελέγχου, η ΤτΕ αύξανε τα επιτόκια και η πιστωτική επέκταση ισορροπούσε.

Ο ρόλος της ΕΚΤ στην κρίση έχει εν πολλοίς αγνοηθεί απο τους δημοσιογράφους.

Το ευρώ εμποδίζει την επίλυση της κρίσης γιατί σε μια περίοδο που ο ιδιωτικός τομέας επιθυμεί να αποταμιεύσει, τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκουν απέναντι τους μια εχθρική κεντρική τράπεζα η οποία αντιλαμβάνεται σα μοναδική της υποχρέωση τη διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα. Με τη δραχμή, σε μία ανάλογη ύφεση, η κεντρική τράπεζα - μέσω των βασικών της διαπραγματευτών - θα δάνειζε το κράτος, θα υπήρχαν οι κρατικές δαπάνες, και ο ιδιωτικός τομέας θα έβρισκε τα κεφάλαια που επιθυμεί να αποταμιεύσει χωρίς να διαταραχθεί η οικονομική δραστηριότητα.

Η προσαρμογή θα γινόταν πάλι μέσω της ισοτιμίας.

Αν όλοι ήμασταν σαν τη Γερμανία (εξαγωγική χώρα) τότε η ισοτιμία του ευρώ θα ανέβαινε διαρκώς vis-a-vis με τα νομίσματα των εμπορικών μας εταίρων, κατι που θα έπρεπε να αντισταθμιστεί με συνεχείς αυξήσεις στην παραγωγικότητα. Η Ευρωζώνη θα ήταν σαν τη Γερμανία με το Μάρκο. Η Γερμανία αναφερόταν τότε ως "ο μεγάλος ασθενής", λόγω της υψηλής ανεργίας και των χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

@Jim Slip

Δεν πιστεύεις ότι θα ήταν σκόπιμο πριν ενοχοποιήσουμε με τέτοιο απόλυτο τρόπο τον νομισματικό παράγοντα να κάνουμε ταμείο και να μετρήσουμε την συμβολή στην χρεοκοπία όλων των υπόλοιπων λόγων που ήδη γνωρίζουμε; Από τις συντάξεις των τυφλών στην Ζάκυβθο, μέχρι τους "καλύτερους αγώνες όλων των εποχών" και τα χρυσά στεντς. Ίσως τοτε εκπλαγούμε.
Και μην μου μιλήσεις για τις υπόλοιπες χώρες που επλήγησαν από το συστημικό έγκλημα του ευρώ. Εκτός από το γεγονός ότι καμία δεν έχει το δικό μας απερίγραπτο χάλι λίγο πολύ όλες αμάρτησαν και λίγο προς την κατεύθυνση της σύγκλισης με δανεικά. Τελικά δεν είναι η κρίση που αποκάλυψε τις αδυναμίες του κοινού νομίσματος. Απλά το κοινό νόμισμα έδρασε ως καταλύτης για να επιταχύνει την από άλλους λόγους προκαλούμενη συστημική φθορά. Σε κάθε περίπτωση το ευρώ σήμερα υπάρχει. Αν κάποιος θέλει να αποχωρήσει από αυτό θα πρέπει να σκφθεί και το κόστος εξόδου το οποίο πρέπει να αφαιρεθεί από τα όποια αβέβαια μελλοντικά κέρδη.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά τα κουκιά δε βγήκαν για τους μαφιόζους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μάλλον υπέστησαν.. ΣΟΚ!Το σχόλιό σου για τα αποτελέσματα Έρμιππε;

ck είπε...

@Jim Slip
"Το ευρώ γιγάντωσε το έλλειμμα στο ισοζύγιο συναλλαγών γιατί επέτρεψε τον υπερδιπλασιασμό του ιδιωτικού χρέους (ως μέγεθος του ΑΕΠ). Με τη δραχμή, όταν ο ιδιωτικός δανεισμός έβγαινε εκτός ελέγχου, η ΤτΕ αύξανε τα επιτόκια και η πιστωτική επέκταση ισορροπούσε."

Τί σχέση έχει το πρόβλημα κρατικού χρέους που έχει η χώρας μας με τον ιδιωτικό δανεισμό? Το ισοζύγιο συναλλαγών γιγαντώθηκε γιατί η κεντρική κυβέρνηση δανειζόταν κάθε χρόνο απο 5-10 % του ΑΕΠ και τα έριχνε στην αγορά υπο μορφή μισθών, συντάξεων, δημοσίων έργων κλπ. τα οποία φυσικά κατέληγαν σε προιόντα εισαγωγής.

Τα τελευταία 3 χρόνια η ΕΚΤ έχει χρηματοδοτήσει με € 3 τρις περίπου τις ευρωπαικές κυβερνήσεις, μέσω της χρηματοδότησης των τραπεζών για αγορά κρατικών ομολόγων. Σε ποιό νούμερο θα είσαστε ικανοποιημένος?

Ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν έρχεται ανάκαμψη στην ευρωζώνη παρά την τρομακτική αύξηση της ρευστότητας απο την ΕΚΤ, είναι απλούστατος. Η εκτύπωση νέου χρήματος δεν δημιουργεί πλούτο. Ανακατανέμει τον πλούτο που υπάρχει σε κάθε οικονομία, μεταφέροντάς τον απο την παραγωγική οικονομία στην κρατική κατανάλωση και στον τραπεζικο τομέα, που διαχειρίζεται πρώτος την αυξημένη ρευστότητα.

Τις δυνατότητες της δραχμής στην επίλυση των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας την ζήσαμε στο πετσί μας μετά το 1981.

Συμπερασματικά, είτε με την δραχμή είτε με το ευρώ, αν δεν μηδενιστεί άμεσα το κρατικό έλλειμα και δεν προχωρήσουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η ελληνική κοινωνία θα υποχρεωθεί απο την οικονομική πραγματικότητα να προσαρμόσει το βιοτικό της επίπεδο σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Η επιστροφή στην δραχμή μπορεί να βοηθήσει στην αναβολή των διαρθρωτικών αλλαγών και στην επίτευξη βιοτικού επιπέδου Αιγύπτου πολύ πιο εύκολα, παρά σε ένα αυστηρότερο νομισματικό περιβάλλον, όπως είναι η ζώνη του Ευρώ.

Jim Slip είπε...

@ minority opinion

Το κρατικό χρέος παρέμεινε σταθερό - ως ποσοστό του ΑΕΠ - απ' το 1991 μέχρι το 2008, επομένως αυτό που λες δεν ισχύει. Ο ιδιωτικός δανεισμός όμως υπερδιπλασιάστηκε την περίοδο του ευρώ. Η ιδιωτική πιστωτική επέκταση ήταν που "οδηγούσε" την ανάπτυξη της οικονομίας. Το 2008, με το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, οι ελληνικές τράπεζες έμειναν έξω απ' τη διατραπεζική αγορά και η ιδιωτική πιστωτική επέκταση άρχισε να έχει αρνητικούς ρυθμούς. Τότε, ο κρατικός προϋπολογισμός σήκωσε το βάρος της οικονομίας μέσω των αυτόματων σταθεροποιητών (λιγότερα έσοδα, περισσότερα έξοδα). Η άνοδος του κρατικού ελλείμματος το 2008 οφείλεται στη διακοπή του ιδιωτικού δανεισμού και στην ύφεση που αυτή προκάλεσε.

Η ΕΚΤ δεν "εκτυπώνει χρήματα". Η ΕΚΤ δανείζει "χρήματα" (bank reserves) στις τράπεζες με αντάλλαγμα κάποιο ενέχυρο. Οι τράπεζες όμως περιορίζονται ως προς τα χρήματα που μπορούν να δανείσουν από την κεφαλαιακή τους επάρκεια και όχι από τη ρευστότητα της κεντρικής τράπεζας (την οποία έτσι κι αλλιώς παρέχει σε απεριόριστες ποσότητες προκειμένου να πετύχει το στόχο του επιτοκίου). 'Οταν η οικονομία αναπτύσσεται από τα δάνεια που δίνουν οι τράπεζες, μπορούν να αντλήσουν κεφάλαια ωστέ να αυξήσουν την κεφαλαιακή τους επάρκεια, και στη συνέχεια να δώσουν πιο πολλά δάνεια ωστέ να συνεχίζεται ο κύκλος ανάπτυξης της οικονομίας.

Ο λόγος για τον οποίο δεν έρχεται ανάκαμψη στην Ευρωζώνη παρά την αύξηση ρευστότητας από την ΕΚΤ προς τις τράπεζες είναι οτι ο ιδιωτικός τομέας δεν επιθυμεί να δανειστεί αλλά να αποταμιεύσει (απομόχλευση). Υπό αυτές τις συνθήκες, η μοναδική λύση είναι οι κρατικές δαπάνες, τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα. 'Ομως, επειδή οι ιθύνοντες της Ευρωζώνης έχουν τις ίδιες απόψεις με σένα, επιχειρούν παράλληλη απομόχλευση του κρατικού τομέα. Αυτό, αντί να εμφυσύσει εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να αυξήσει το δανεισμό του, τον κάνει να θέλει να αποταμιεύσει ακόμα περισσότερο. Στο μεταξύ, αυτή η παράλληλη απομόχλευση κράτους και ιδιωτών μειώνει την ποσότητα χρήματος στην οικονομία, και μαζί μ' αυτήν και την οικονομική δραστηριότητα, αυξάνει την ανεργία κλπ.

'Οπως γράφω και στον ΄'Ερμιππο, καλό είναι να μη μπλέκουμε τα διάφορα πολιτισμικά προβλήματα της Ελλάδας με την οικονομική πολιτική, ειδικά σε μια διεθνή κρίση σαν κι αυτή.

ck είπε...

"Το κρατικό χρέος παρέμεινε σταθερό - ως ποσοστό του ΑΕΠ - απ' το 1991 μέχρι το 2008"

1. Το δημόσιο χρέος (χωρίς τα κρυφά ελλείμματα των εγγυήσεων του δημοσίου που όπως μάθαμε εκ των υστέρων αφορούσε ένα 10% του ΑΕΠ επιπλέον) αυξήθηκε απο € 166 δις το 2002 (102% του ΑΕΠ)στα € 262 δις το 2008 (110% του ΑΕΠ), με μεσο όρο δημοσιονομικού ελλείματος για το διάστημα αυτό το 5,5% του ΑΕΠ. Το έλλειμμα χρηματοδοτείτο σχεδόν αποκλειστικά απο το εξωτερικό και τα λεφτά αυτά εισέρρεαν κάθε χρόνο στην ελληνική οικονομία δημιουργώντας αντίσοιχη "ανάπτυξη", ιδιωτική κατανάλωση και αντίσοιχο έλλειμα στις εμπορικές συναλλαγές.

2. Όταν το κρατικό χρέος ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ η κατάρρευση είναι θέμα χρόνου γιατί η παραμικρή αύξηση των επιτοκίων των κραστικών ομολόγων εκτοξεύουν τα ελλείμματα σεεπίπεδα που απαιτούν επιπλέον δανεισμό και επιπλέον αύξηση επιτοκίων κλπ. Γι αυτό και η συμφωνία του Μααστριχ προβλέπει μέγιστο κρατικό χρέος στο 60% του ΑΕΠ και μέγιστο ποσοστό ελλείμματος 3% του ΑΕΠ. Πάνω απο αυτά τα ποσοστά οι χώρες πρέπει να μπαίνουν σε επιτήρηση μέχρι να επανέλθουν στα επιτρεπτά όρια.

3. Ο λόγος που καθυστέρησε η κατάρρευση μέχρι το 2010, ήταν η πεποίθηση των αγορών ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, σε περίπτωση προβλήματος, θα είχαν την υποστήριξη των άλλων χωρών της ΕΕ, γι αυτό και εξακολουθούσαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα με το ίδιο χαμηλό επιτόκιο όπως τα γερμανικά ομόλογα, μέχρι και το 2008. Τελικά ανακάλυψαν εφέτος με το PSI ότι δεν είχαν δίκαιο, χάνοντας το 75% της αξίας των ομολόγων τους.

4. Με την παγκόσμια πιστωτική κρίση του 2008, οι επενδυτές άρχισαν να αμφιβάλλουν για την δυνατότητα εξόφλησης του κρατικού χρέους της Ελλάδας, και μετά το έλλειμμα το 10% το 2009 όπως ήταν φυσικό ανέβασαν τα επιτόκια λόγω του διαφαινόμενου ρίσκου, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση του χρέους απο το ελληνικό κράτος.

5. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος απορρόφησε 100 δις περίπου απο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα (με την αγορά ομολόγων απο τις τράπεζες και τα ταμεία) για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του, αφαιρόντας την ρευστότητα που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει τον ιδιωτικό τομέα.

6. Οι ελληνικές τράπεζες, ακόμα και σήμερα έχουν πρόσβαση σε δανεισμό απο την ΕΚΤ, με εγγύηση κρατικών ομολόγων (κατα παράβαση των κανόνων της ΕΚΤ), αλλά η ρευστότητα που αποκτούν μεταφέρεται αυτούσια στο δημόσιο μέσω επιπλέον αγοράς κρατικών ομολόγων.

7. Όταν η ΕΚΤ δανείζει με ενέχυρο ελληνικά ή ιταλικά ή ισπανικά κρατικά ομόλογα τότε στην πραγματικότητα "τυπώνει" λεφτά. Και αυτό θα το δούμε όταν τα "ενέχυρα" αυτά αποδειχθούν "άνθρακες", οπότε και το ευρωπαικό τραπεζικό σύστημα θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα

8. Ο ιδιωτικός τομέας δεν αποταμιεύει τα τελευταία 4 χρόνια. Μόνο κάποιος που ζεί εκτός αγοράς, στον μυθικό κόσμο του Κέυνς μπορεί να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο σήμερα. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Οι εταιρείες ικετεύουν τις τράπεζες για κεφάλαια. Ο ιδιωτικός τομέας σήμερα καταναλώνει τα κεφάλαια που έχει για να επιβιώσει, γιατί τα ελλείματα των κρατικών προυπολογισμών απορροφούν και την πραγματική αποταμίευση των ιδιωτικών καταθέσεων και την ρευστότητα της ΕΚΤ.

ck είπε...

10. Ο δανεισμός του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα είναι ο μικρότερος στην ευρωζώνη σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του ιδιωτικού δανεισμού κατευθύνεται σε επενδύσεις, ενώ το σύνολο σχεδόν του κρατικού δανεισμού κατευθύνεται σε κατανάλωση (Οι δημόσιες επενδύσεις δεν ξεπερνούν το 5% του προυπολογισμού - 1-2% του ΑΕΠ)
"Η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ιδιωτικό χρέος ( νοικοκυριά και επιχειρήσεις) ως ποσοστό του ΑΕΠ της, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρωζώνη και ειδικά σε σχέση με την Ιταλία, την Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Σύμφωνα με το οίκο, το χρέος των ελληνικών επιχειρήσεων και των ελληνικών νοικοκυριών, αγγίζει το 110% του ΑΕΠ της, ελάχιστα χαμηλότερο από αυτό της Γερμανίας, όμως στην Ιταλία φτάνει το 140%, στη Γαλλία το 160%, στην Ισπανία το 230%, στην Πορτογαλία το 35% και στην Ιρλανδία το… 330% περίπου."

Η χώρα μας έχει πρόβλημα κρατικού χρέους και κρατικού ελλείμματος. Αυτά με την σειρά τους δημιουργούν και αντίστοιχες στρεβλώσεις στο εμπορικό ισοζύγιο καθώς και στην λειτουργία του τραπεζικού τομέα, απο τον οποίο απορροφούν όλη τη ρευστότητα για την κάλυψη των ελλειμμάτων, καταδικάζοντας τον ιδιωτικό τομέα σε αφανισμό. Ο ισχυρισμός ότι μεγαλύτερα ελλείμματα, μεγαλύτερος δανεισμός και μεγαλύτερα χρέη θα μας οδηγήσουν στην ευημερία, δεν νομίζω ότι μπορούν πλέον να συζητούνται σοβαρά.

Jim Slip είπε...

Παραβλέπω το 1 μιας και απλά λέει αυτό που είπα κι εγώ, οτι το κρατικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ παρέμεινε πρακτικά σταθερό.

2) Δεν ισχύουν τίποτα απ' όσα λες. Μία χώρα που έχει νομισματική ανεξαρτησία και δανείζεται στο νόμισμα της δε χρεοκοπεί. Την προσαρμογή την κάνει πάντα η ελεύθερη ισοτιμία. Η Ιαπωνία, η οποία πέρασε από μία παρόμοια πιστωτική φούσκα, και η οποία δοκίμασε τις λύσεις που δοκιμάζει τώρα η Ευρωζώνη, τελικα κατέφυγε στις κρατικές δαπάνες και έχει κρατικό χρέος 220% του ΑΕΠ. Οι ομοϊδεάτες σου συνεχώς προβλέπουν την επανάσταση των "bond vigilantes", η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Αντίθετα, τα επιτόκια παραμένουν κολλημένα σχεδόν στο μηδέν. Γιατί; Γιατί κουμάντο δεν κάνουν οι "αγορές" αλλά οι κεντρικές τράπεζες. Η συμφωνία του Μάαστριχτ είναι μια σαχλαμάρα που θέτει κάποια ξεκάρφωτα όρια άνευ λόγου και αιτίας.

3) και 4) Οι χώρες της Ευρωζώνης είναι currency users και όχι currency issuers και γι' αυτό κινδυνεύουν απο χρεοκοπία.

5) και 6) Δεν ισχύει. Επαναλαμβάνεις τη λανθασμένη θεωρία των loanable funds και του money multiplier. Στον πραγματικό κόσμο του σύγχρονου νομισματικού συστήματος δεν είναι οι καταθέσεις που δημιουργούν δάνεια, αλλά τα δάνεια που δημιουργούν καταθέσεις. Οι τράπεζες δεν είναι ποτέ περιορισμένες από την πλευρά της ρευστότητας. Η κεντρική τράπεζα πάντα θα δώσει την απαραίτητη ρευστότητα αλλιώς θα χάσει το στόχο του επιτοκίου. Δεν υπάρχει κανένα crowding out effect, παρα μόνο στη φαντασία των νεοκλασικών οικονομολόγων.

7) Δεν ισχύει. Τύπωμα χρήματος είναι μόνο οι κρατικές δαπάνες και τα ιδιωτικά δάνεια. Μπερδεύεις το money supply με το monetary base.

8) Μην κολλάς στις λέξεις. Ο ιδιωτικός τομέας είτε θέλει να αποπληρώσει τα δάνεια του, είτε δεν είναι αξιόχρεος. Η λιτότητα σίγουρα δεν τον κάνει περισσότερο αξιόχρεο.

Τα κρατικά ελλείμματα απορροφούν την αποταμίευση των ιδιωτικών καταθέσεων; Το αντίθετο ισχύει. Τα κρατικά ελλείμματα εξ' ορισμού ισούνται με την αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα.

9) Ισχύει το αντίθετο απ' οτι λες. Το οτι ο κρατικός δανεισμός παρέμεινε σταθερός σα ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ ο ιδιωτικός δανεισμός υπερδιπλασιάστηκε, σημαίνει οτι ο ιδιωτικός δανεισμός κατευθύνθηκε σε μη παραγωγικές επενδύσεις (κατανάλωση).

Η Ελλάδα έχει όντως απ' τα μικρότερα ποσοστά ιδιωτικού χρέους (ένα όχι ευκαταφρόνητο 115% του ΑΕΠ) για Δυτική χώρα. Και; Αυτό που έχει σημασία είναι το χρέος αυτό σε σχέση με την οικονομία της Ελλάδας, όχι με άλλες οικονομίες.

Η Ελλάδα έχει πρόβλημα ισοζυγίου συναλλαγών.

Το κρατικό έλλειμμα είναι στα μεγέθη που είναι λόγω της ύφεσης και των αυτόματων σταθεροποιητών. Και είναι πολύ μικρό για να καλύψει την επιθυμία του ιδιωτικού τομέα για αποταμίευση. Το κρατικό έλλειμμα/ πλεόνασμα δεν προγραμματίζεται. Προκύπτει απ' τις συνθήκες που επικρατούν στην οικονομία. Φυσικά μπορείς σε μία μεγάλη ύφεση να μηδενίσεις το κρατικό έλλειμμα. Προσωπικά δε θα ήθελα να δω το αποτέλεσμα.

Unknown είπε...

Βέβαια, πλέον, ο λαός ευτυχώς δεν άφησε τη δυνατότητα στα δύο κόμματα εφιάλτες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση. Φυσικά τίποτε δεν έχει τελειώσει ακόμα και μπορεί σε κανά δίμηνο οι κοτζαμπάσηδες να αναγεννηθούν. Πάντως είναι πολύ ρομαντικό να πιστεύουμε ότι οι δανειστές δεν επιβάλλουν κάτι. Σίγουρα, λόγω της "ανάγκης" μας εξαναγκαζόμαστε να τους ακούμε, αλλά κι αυτοί επιζητούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους - δεν είναι τόσο φιλελεύθεροι όπως διατείνονται, μόνο το όνομα έχουν και όχι τη χάρη.

Προβληματισμένος. είπε...

Φυσικά και δεν μας βοηθούν οι "εταίροι" μας και οι "φίλοι" μας επειδή μας αγαπάνε ή μας συμπονούν.Τα χρήματά τους θέλουν να διασφαλίσουν.Χρήματα πολλά από τα οποία μας δάνειζαν για να επιστρέψουν πίσω σε αυτούς ως πληρωμές για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ιατρικά υλικά και πάει λέγοντας.Αυτοί οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν τους κατάλληλους μηχανισμούς (λάδωμα) για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.Δεν είναι αθώοι οι "φίλοι" μας. Ωστόσο την κύρια ευθύνη την φέρουν τα "όρνια" της πολιτικής αλλά και οι "κουμπάροι" και οι "σύζυγοι" και όλο το συγγενολόι.Οι "εχθροί"της χώρας μας βρίσκονται μέσα στη χώρα μας.Κοιτάξτε απλά τα νέα και θα καταλάβετε."2 δημ.υπάλληλοι ζήτησαν φακελάκι 120.000 € από επιχειρηματία για να προχωρήσουν τον φάκελό του! Εν μέσω τέτοιας κρίσης!Και μετά μας μιλάνε για ανάπτυξη. Ατιμωρησία εκεί κρύβεται το κλειδί της κατάντιας μας.Κάτι που αφορά τόσο τον απλό απατεώνα όσο και τους πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς.(Να μου συγχωρεθεί η υστέρηση του λόγου μου,λίγες σκέψεις ήθελα να γράψω και όχι κάποιο δοκίμιο.)

hroni είπε...

Ήταν μιά νύχτα μαγική σαν όλη η Ελλάδα να είχε πάει στα μπουζούκια. Τα ήπιαμε, τα σπάσαμε και με το χάραμα, ένας ένας οι χουβαρντάδες που θα πλέρωναν ξεχάσαν το πορτοφόλι στο σπίτι. Το πρόβλημα δεν είναι ότι τώρα τον λογαριασμό κρατάει το ατίθασο παιδί που δεν έχει λέγειν αλλά ότι δεν έχει κάτι να πει. Θυμίζει '81 αλλά χωρίς την ελπίδα.

Στην αντιπέρα όχθη, ανθρωποειδή που μισούν ό,τι συλλογικά αντιλαμβανόμαστε ως ανθρωπότητα, νεκρανασταίνουν τέρατα της ιστορίας και μέσα από αλλά μονοπάτια, μας φέρνουν στην ίδια αφετηρία της Ελλάδας του '50, μόνο με πιό πολλές χαιρετούρες και καρούμπαλα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Έρμιππε

σας παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα , αλλά δεν έχω σχολιάσει τα κείμενα σας.

Να σας πω ότι με αυτό σας το ποστ με βρίσκετε εν πολλοίς σύμφωνο. Μπορεί η οπτική μου να είναι λίγο διαφορετική για τα αίτια και τις πολιτικές , αλλά στο απαισιόδοξο του συμπεράσματος δεν λαθεύετε.

Σας το χρώσταγα από ακιρό , αλλά επιτέλους προχθές σας έβαλα στο blogroll μου

Να είστε καλά

Παπούλης

Ανώνυμος είπε...

Ο κυριος Jim Slipp ας παει στον ιστοτοπο της ΕΚΤ για να δει οτι (α) τα αποθεματικα τελειωσαν με το πρωτο LTRO και (β) οτι τα χαρτονομισματα αυξηθηκαν - αρα η ΕΚΤ τυπωνει χρηματα χωρις αντικρυσμα τα οποια "αραζουν" πια στα αποθεματικα της ΕΚΤ. Που λενε στην αλλη μερια του Ατλαντικου - It is not rocket science.

elisavet είπε...

Παρακαλώ πολύ τους γνώστες των οικονομικών γενικώς και της Ελλάδος ειδικά. Σήμερα ο κ. Καμμένος είπε ότι το ομόλογο του Μαίου των 400 τόσο εκ. θα μπορούσε να πληρωθεί από το χρεωστούμενο ΦΠΑ της Hochtief, μπορεί να είναι αλήθεια και εάν ναί τι συμβαίνει, εάν όχι, υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναενοχλήσω με τα "πυροτεχνήματα" των πολιτικών μας.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω για χρωστουμενο ΦΠΑ, αλλα, ναι, στις 15 Μαιου ληγουν ομολογα αγγλικου δικαιου υψους 430 εκατ. και υπαρχουν οριμενα ταμεια (Νορβηγικο, τραπεζα ΑΒΝ, Elliot Associates κα) τα οποια δεν εχουν δεχθει να "κουρευτουν". Με δεδομενο το γεγονος οτι χρηματα δεν υπαρχουν για τετοιο σκοπο, απ' οτι φαινεται, η Ελλαδα θα χρεωκοπησει (hard default) με σημαντικες επιπτωσεις στο εμποριο, στην τραπεζικη αγορα κλπ. Και αυτα περα απο τις μηνυσεις που θα πεσουν συννεφο.
Ας ελπισουμε οτι καποιοι στο Υπουργειο Οικονομικων ειχαν μυαλο να τα αγορασουν απο τους ακουρευτους μεσω τριτων.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Έρμιππε

έχετε μαιλ

papoylis

elisavet είπε...

Σχεδόν κάθε μέρα δαβάζω το άρθρο του 'Ερμιππου. Μαζοχισμός! δεν νομίζω! Προετοιμάζομαι...... για τα χειρότερα.