-Έτσι μπορεί να μας σώσει ο πρόεδρος (λέμε τώρα)

Μην βιαστείτε, επειδή δεν αστειεύομαι. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σώσει, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή, την χώρα από την απόλυτη καταστροφή, εκεί όπου την οδηγεί η σύγχυση και ο ακραίος παραλογισμός, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Προς Θεού, δεν εννοώ να τον καλέσουμε να αναλάβει εκ νέου την διακυβέρνηση. Ας μην ζητάμε πολλά από έναν άνθρωπο που μας έχει ήδη δώσει τόσα.

Ο Κώστας Καραμανλής, όμως, θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια μικρή υπέρβαση, η οποία είναι βέβαιο ότι θα του εξασφαλίσει μια ακόμη πιο περίοπτη θέση στην εθνική μας ιστορία. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα χρειαστεί να κάνει πολλά και, το κυριότερο, αυτά τα λίγα που θα αναλάβει δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου, κουραστικά.

Φτάνει μόνο να λύσει την μακρά, επίμονη και για πολλούς ανεξήγητη σιωπή του, (ανεξήγητη, επειδή έχει να κάνει με σκοτεινούς και πέρα από τα ανθρώπινα λόγους υψηλής πολιτικής), και να μας διηγηθεί μια σειρά από σύντομες ιστορίες. Είναι κάτι που δεν θα πάρει περισσότερο από μια ώρα. Μετά θα μπορεί να αποσυρθεί και πάλι στο παρασκήνιο, που τόσο πολύ αγαπά και να συνεχίσει τις εκεί ποικίλες δραστηριότητές του. Εμείς θα υποσχεθούμε ότι δεν θα τον ξαναενοχλήσουμε. Ποτέ και για οιονδήποτε λόγο.

Να μας πει, λοιπόν, ο Κώστας Καραμανλής κάποια λίγα πράγματα από όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο δωδεκάμηνο της θητείας του. Και πιο συγκεκριμένα:

Να μας μεταφέρει, μέσες άκρες, το περιεχόμενο των τριών - τεσσάρων τελευταίων συνομιλιών του με τον Γιώργο Αλογοσκούφη, τον χειμώνα του 2008, και να μας πει ειλικρινά ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην αντικατάσταση (σιωπηρή παραίτηση;) του τελευταίου. Θα βοηθούσε ιδιαίτερα, μάλιστα, αν μπορούσε να θυμηθεί εάν τα βράδια, μετά τις συναντήσεις αυτές, έτρωγε λιγότερο ή περισσότερο από το κανονικό.

Να μας πει σε τι ήλπισε όταν αποφάσισε την αποπομπή (αποδοχή σιωπηρής παραίτησης;) του μέχρι τότε πανίσχυρου υπουργού του και, προς έκπληξη όλων, ανέθεσε την διαχείριση της οικονομίας (του δανεισμού με άλλα λόγια, διότι εκεί άρχιζε και τελείωνε ο κάθε "σχεδιασμός") στον, κατά κοινή ομολογία,  ανίδεο και ως εκ τούτου εξόχως κολακευμένο και υπάκουο Γιάννη Παπαθανασίου. Αν αυτό που προσδοκούσε δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, αλλά απλά και μόνο ένα θαύμα, ας μην διστάσει να το παραδεχθεί. Η υπηρεσία που θα μας προσφέρει θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Σχεδόν ανεκτίμητη. Θα ξέρουμε ότι τα θαύματα μπορεί μεν να είναι καλά, αλλά, συνήθως, δεν γίνονται.

Να μας μεταφέρει το περιεχόμενο της συνάντησής του με τον Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ, το καλοκαίρι του 2009, και να μας απαριθμήσει, -θα το θυμάται σίγουρα-, τον αριθμό των πιάτων που κατανάλωσε στο δείπνο του εκείνο το βράδυ. Αν δεν έφαγε καθόλου θα είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα οφείλονταν σε καταθλιπτική ανορεξία. Αν, όμως, κατέβασε τον περίδρομο θα ξέρουμε ότι είχε καταληφθεί από καταθλιπτική βουλιμία. Και στις δύο περιπτώσεις θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τα πράγματα.

Και το κυριότερο από όλα;

Να προσπαθήσει να περιγράψει με απόλυτη ειλικρίνεια τα συναισθήματα του, στο πολύ μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία συνάντησή του με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Προβόπουλο, μέχρι την στιγμή, λίγες μέρες ή ώρες μετά, που πήρε την μεγάλη απόφαση να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές της φυγής. Δεν χρειάζεται να αιτιολογήσει την απόφαση αυτή με ορθολογικούς όρους. Φτάνει να μας πει απλά και μόνο τι ένοιωθε. Φόβο; Τρόμο; Πανικό; Αίσθημα ασήκωτου βάρους; Τι απ' όλα; Μήπως όλα μαζί;

Αυτά τα πολύ λίγα. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά. Με τα πολύτιμα εφόδια που θα έχουμε αποκτήσει θα μπορέσουμε μέσα σε λίγες μέρες να κατανοήσουμε τι είναι στην πραγματικότητα το μνημόνιο, γιατί φτάσαμε στην ανάγκη γι' αυτό και τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Αν θα πρέπει να το κρατήσουμε ή να το καταγγείλουμε, δηλαδή. Προσωπικά εκτιμώ ότι θα αποφασίσουμε να το κρατήσουμε. Μετά θα διαλύσουμε τα απεχθή μέτωπα των καλών και των κακών, θα κάνουμε τις εκλογές μας στα γρήγορα και θα ξεκινήσουμε την εργώδη προετοιμασία για την επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών μας με τους εταίρους μας. Υπολογίζω ότι η τελευταία αυτή διαδικασία θα ξεκινήσει όχι αμέσως, όπως θέλει ο Σαμαράς, αλλά μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια και είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει επιτυχώς. Ακολούθως, θα ξανακάνουμε καινούργιες εκλογές και άλλα δέκα χρόνια μετά, όσα συμβαίνουν σήμερα θα αποτελούν μια κακή ανάμνηση, έναν εφιάλτη που σιγά σιγά θα σβήνει.

Φτάνει να θελήσει να μας βοηθήσει ο πρόεδρος. Μια ώρα από την ζωή του θα είναι μόνο.

υστ. Κανονικά, όλα αυτά που περιμένουμε να μας αποκαλύψει ο πρόεδρος θα έπρεπε να τα έχουμε ήδη βρει, καιρό τώρα, από μόνοι μας. Η δυσθεώρητη ανοησία του Γιωργάκη, όμως, -που έγκειται κυρίως στις γεμάτες αισιοδοξία πρόνοιες του για το καλό και ασφαλές μέλλον του δικομματισμού-, έκανε τους περισσότερους από εμάς να πιστέψουν ότι το ρολόι του χρόνου άρχισε να κτυπά μόλις τον Μάρτιο του 2010. Και όταν, δύο περίπου χρόνια μετά, ο αρχηγός ενός εκ των μικρών κομμάτων της πολιτικής μας σκηνής, ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, είπε την περίφημη και τόσο σοφή ρήση,

"Το μεγάλο πολιτικό μας λάθος είναι ότι επιτρέψαμε σε 23 μήνες να διαγραφεί από την μνήμη του ελληνικού λαού τι είχε συμβεί τα προηγούμενα 6 χρόνια … … Αποτελεί δράμα για την κοινωνία η ρηχή πολιτική μνήμη",

ήταν ήδη πολύ αργά. Κανείς δεν τον πίστευε πλέον. Κυρίως, επειδή στην πραγματικότητα ο λαός δεν είχε πρόβλημα μνήμης. Θυμόταν, αντίθετα, πολύ καλά την ευωχία που έφερναν στα μπλόκα των αγροτών και στις δικαστικές έδρες οι πακτωλοί των τελευταίων δανεικών, με τα ιδιαίτερα χαμηλά, σχεδόν γερμανικά επιτόκια. Αν είχε ένα πρόβλημα ο λαός αυτός, αυτό ήταν πρόβλημα κατανόησης. Και, επιπλέον, δεν ευτύχησε ποτέ να μάθει πως αισθάνθηκε ο πρωθυπουργός του μετά από εκείνες τις κουραστικές και γεμάτες νούμερα με πολλά μηδενικά συναντήσεις του με τους τραπεζίτες.

Τον πρόεδρο Κώστα, όμως, είναι σίγουρο ότι θα τον πιστέψουν όλοι. Διατηρεί ακόμη αναλλοίωτη την φήμη ανθρώπου "έξω καρδιά" και δεν υπάρχει κανείς που δεν θα τον ήθελε στις παρέες του. Τα βράδια βεβαίως. Μετά την δουλειά.

Tweet