Όλοι αυτοί που ασχολούνται αυτάρεσκα με το νέο φρούτο που μας προέκυψε, -τον γέροντα Παστίτσιο και τις περιπέτειές του-, και επιδεικνύουν, με εξυπνακισμούς και ειρωνείες κυρίως, τον προοδευτισμό και την δυτικόστροφη σκέψη τους, δεν αντιλαμβάνονται, οι δυστυχείς και αφελείς το πόσο μοιραία θύματα είναι οι ίδιοι.
Το κράτος (το πολιτικό σύστημα και τα πάσης φύσεως προσαρτήματα του) , δρώντας σοφά, με συνέπεια και σοβαρότητα, προς την κατεύθυνση του ενός και μόνο σκοπού του, που δεν είναι άλλος από την δική του προσωπική επιβίωση και αναπαραγωγή, είναι υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων να προσαρμόζεται στις επιθυμίες και τις ανάγκες όλων εκείνων από τους οποίους θα μπορούσε, στα πλαίσια της ψευτοδημοκρατίας που εφαρμόζεται στην χώρα, να κινδυνεύσει.
Ποιοι είναι αυτοί στην συγκεκριμένη περίπτωση; Μα όσοι πιστεύουν σταθερά και σθεναρά στις αξίες και τις αρχές τους, -όποιες και αν είναι αυτές, ακόμη και οι πιο βλακώδεις, αναχρονιστικές και πρωτόγονες-, και δεν είναι πρόθυμοι, έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος, να τις προδώσουν.
Σε αντίθεση με την ψοφοδεή, εξαγορασμένη και πανικόβλήτη δήθεν αστική τάξη της χώρας, η οποία, μη διαθέτοντας η ίδια φρόνημα, ηθική υπόσταση και πνευματικά ερείσματα, είναι έτοιμη να προσκυνήσει άνευ όρων οιονδήποτε τύραννο και να ανεχθεί το χωρίς όριο τσαλάκωμα της αξιοπρέπειας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων της, υποτασσόμενη στην δύναμη των φτηνών εκβιαστικών διλημμάτων της απώλειας του καταναλωτικού παραδείσου της. Του μόνου πράγματος που κατέχει και στο οποίο πραγματικά πιστεύει.
Το κράτος λοιπόν πράττει σοφά και ορθολογικά, υποτασσόμενο στην ανάγκη και ας νομίζουν κάποιοι ότι είναι ένα κράτος γελοίο. Αναγκάζεται να συμπλεύσει με αυτούς που δεν μπορεί να εξαπατήσει, να εξαγοράσει ή να εκβιάσει και να ικανοποιήσει στο ακέραιο το περί δικαίου αίσθημα τους. Για τους υπόλοιπους, τους μορφωμένους φωταδιστές, τους έξυπνους και ανοιχτόμυαλους Ευρωπαίους της βαλκανικής, τους αγωνιστές της δημοκρατίας των social media, τους θηρευτές των like στο Facebook, δεν είναι διατεθειμένο να αναλώσει τα αποθέματα του και να κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση τους, στην επόμενη κρίσιμη καμπή, είναι αρκετό ένα νέο απλοϊκό και πρόχειρο δίλημμα καταστροφής.
Οι εγχώριοι Ταλιμπάν, όπως τους αποκαλούν οι επικριτές τους, οι ελαφρόμυαλοι, οι θρησκόληπτοι και προληπτικοί, οι πιστοί στην μνήμη του κάθε Παϊσίου, διαθέτουν ένα ανίκητο υπερόπλο. Είναι συνεπείς και ανυποχώρητοι. Δεν συνηθίζουν να ψηφίζουν στις εκλογές το μη χείρον με σιχασιά. Στέκουν εκεί ορθοί και απαιτούν, κατά προτεραιότητα, την ικανοποίηση των αναγκών της ψυχής τους. Για τούτο και οι επιθυμίες τους είναι ιερές και γίνονται συνήθως σεβαστές.
Οι άλλοι, αντίθετα, αυτοί που γνωρίζουν τα πολλά και ειρωνεύονται την μικρόνοια των απλών, πλησιάζουν κατά κανόνα την κάλπη με αποστροφή, κλείνουν την μύτη και τα μάτια με αηδία και ψηφίζουν τους κλέφτες και τους ψεύτες που σιχαίνονται. Ανταλλάσσοντας την ψήφο τους με το επόμενο σαββατοκύριακο στο εξοχικό και το νέο μοντέλο του αγαπημένου τους γκάτζετ, που όπου νάναι κυκλοφορεί στην αγορά. Αυτούς, το σοφό μας κράτος, το ίδιο που βγαίνει από αυτές τις όζουσες κάλπες της σιχασιάς, ούτε που τους υπολογίζει και ούτε που τους υπολήπτεται. Απλά, όταν έρθει η καλή ώρα, για άλλη μια φορά τους εκβιάζει. Μπορεί να είναι οι πιο έξυπνοι αλλά, παράλληλα, είναι και οι πιο εύκολοι. Οι πιο ακίνδυνοι.
Και κάτι ακόμη. Οι ηθικές αξίες έχουν ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό. Διατηρούν την ακεραιότητά τους και δεν ανέχονται σταθμίσεις και περιορισμούς. Σε αντίθεση με τις υλικές, οι οποίες κατά κανόνα δεν αντιστέκονται στις εκπτώσεις. Είναι αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Λένιν. Αυτοί οι ίδιοι είναι που, λίγο λίγο, θα μας δώσουν το σχοινί για να τους κρεμάσουμε.
Το κράτος είναι σοφό. Όσο πιο διεφθαρμένο τόσο πιο σοφό.
Αναρτήσεις
15 σχόλια:
Νομίζω ότι το βλέπεις ανάποδα.
Οι "ηθικές" γριούλες και οι "χριστιαναράδες" είναι αυτές και αυτοί που βρίζουν τον Σαμαρά ή το ΠΑΣΟΚ και τους λένε κλέφτες, αλλά τους ψηφίζουν ξανά κλείνοντας τη μύτη -και το μυαλό- τους και αμέσως μετά τρέχουν στις πορείες κατά του Καζαντζάκη, γιατί υπαινίγχθηκε ότι ο χ Άγιος ίσως να είπε και κάποια ψέματα. Αυτοί είναι που είναι βουτηγμένοι μέσα στο ψέμα και την υποκρισία, όπως όλοι οι "φανατικοί" της κακιάς ώρας...
Αντίθετα οι "κακοί προοδευτικοί" (τι βαρετό και τι ανούσιο που έχετε βγάλει μίσος για τους μορφωμένους, και στην ουσία αυτούς σκοπεύετε πίσω από τους χαρακτηρισμούς σας) είναι αυτοί που δεν θα συγχωρήσουν τα λάθη του κάθε διαφημιζόμενου από την TV πολιτικίσκου και θα ψηφίσουμε με πάθος και φανατισμό κάποιον άλλον, ίσως καλύτερο.
Και ναι, πολλοί από τους "κακούς μορφωμένους" καταγόμαστε από τελείως λαϊκές οικογένειες και βγάζουμε με ιδρώτα το ψωμί μας. Τα γκάτζετ τα αγοράζουν εκείνοι που μισούν το διάβασμα και τα βιβλία και δεν θα διάβαζαν ποτέ το κείμενό σου...
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Ερμηνεύστε το κείμενο, όμως, πιο διασταλτικά. Δεν χωράνε όλα σε πέντε παραγράφους. Και σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει καμία στόχευση κατά των πραγματικά μορφωμένων. Η χώρα όμως δεν διαθέτει πολλούς τέτοιους. Αποφοίτους των ΑΕΙ της διαθέτει.
Και κάτι επί της ουσίας. Οι ηθικές γριούλες και οι χριστιαναράδες ψηφίζουν Σαμαρά, όπως λέτε, ομοίως με την ψευδοαστική τάξη επειδή γίνεται τελικά το δικό τους. Ενω η αστική τάξη ψηφίζει με αντάλλαγμα ανύπαρκτο εκβιαζόμενη. Γιαυτό και το κράτος έχει ως προτεραιότητα του τις ανάγκες των πρώτων. Θεατρικά και αυτές βέβαια αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Επειδή το ήξερα καιρό το group αυτό έχω να πω πως μιλάτε όλοι εκ των υστέρων χωρίς να γνωρίζετε τι συζητήσεις γινόντουσαν εκεί. Έκανε κριτική στην θρησκεία αυτή αλλά και σε όλες συνολικά όπως έχει δικαίωμα κάθε άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων να κάνει. Απλώς το έκανε με χιούμορ. Και μάλιστα πολύ έξυπνο χιούμορ. Σπάνια έξυπνο όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε πολλούς. Αυτό έκαψε την ομάδα αυτή δυστυχώς...το χιούμορ...διότι είχε να κάνει με θρησκοφασίστες μουτζαχεντίν που για την θρησκεία τους μπορούν να κάνουν τα πάντα ακολουθώντας σαν πρόβατα τον τσοπάνι τους.
Σε αντίθεση με άλλα κείμενά σας, αυτό βρίθει από στερεότυπα και κοινοτοπίες. Η αγωνία για τα υλικά αγαθά διαπερνά όλες τις πολιτικές παρατάξεις, και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι εντονότερη πίσω από τον Παπαχελά απ' ό,τι πίσω απ' τον Φωτόπουλο. Δε διαφωνώ ότι μέσα σε αυτά τα σπαρακτικά διλήμματα κάποιοι χάνουν το μέτρο με τον τρόπο που πολύ ωραία περιγράφατε μετά τις εκλογές («τελικά θέλαμε μόνο να φύγει ο Αλέξης»), αλλά ο ισχυρισμός ότι οι χειμαζόμενοι που ελλείψει εναλλακτικών επιλέγουν το μη χείρον με βαριά καρδιά ανήκουν στην τάξη που ενδιαφέρεται μόνο για τα τελευταία γάτζετς του iphone είναι προσβλητικός και, συγγνώμη, γελοίος. Αν δε νομίζετε ότι η μορφωμένη τους αυτή επιλογή είναι λανθασμένη, θα πρέπει να βρείτε κάτι να αντιτάξετε σε αυτό.
@Πολυβώτης
Το μετεκλογικό κείμενο στο οποίο αναφερθήκατε τελειώνει έτσι:
Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να υποδείξει εκ των υστέρων ότι έπρεπε να ψηφιστεί ο Αλέξης. Είναι απλά μια προσπάθεια για να καταδειχθεί μια νομοτέλεια. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι κατασκευασμένο για να επιτυγχάνει ορθολογικές λύσεις, κοντά στον μέσο όρο. Αντίθετα φτιάχτηκε για να λειτουργεί με υπόγειες αντιπαροχές και, στην ανάγκη, με κατασκευασμένα ακραία εκβιαστικά διλήμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν προκειμένω, είναι ένα αναπόσπαστο μέρος του. Δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Είναι η μόνη εναλλακτική λύση που η προηγούμενη κυριαρχία αυτών των δυο επιτρέπει. Και δεν θα εξαφανιστεί αν δεν εξαφανιστούν οι συνθήκες που τον δημιούργησαν και τον συντηρουν. Η λύση του πολιτικού και δευτερευόντως του οικονομικού προβλήματος θα βρεθεί μόνο αν αναζητηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Δεν έχω σαν να λέμε να προτείνω τίποτε και απλά περιμένω την σύγκρουση στον τοίχο του αδιεξόδου. Το τι θα κάνουμε θα το δούμε μετά.
Όσο για την κοινότοπη όπως λετε ταύτιση των αγωνιούντων με τους κατόχους των άι φόουν είναι όντως γενικευτική αλλά αυτή η γενίκευση είναι μάλλον αναγκαστική. Επειδή τρια χρόνια τώρα κανείς δεν έκανε τον κόπο να δώσει με στοιχειώδη συνέπεια τον ορισμό του περιεχομένου αυτής της περίφημης σωτηρίας. Έναν ορισμό που να συμπεριλαμβάνει όλους τους πολίτες αυτής της χώρας και όχι κάθε φορά την μικρή ή μεγαλύτερη ομάδα που συνομιλεί πίσω από κλειστές πόρτες με την μονόμως υποκρινόμενη ηγεσία όλων των πολιτικών παρατάξεων.
Επιφυλάσσομαι να διαβάσω αργότερα το κείμενο στο οποίο με παραπέμπετε και να επανέλθω.
Να'σαι καλά πασά μου ανατολίτη που μας άνοιξες τα μάτια. Εμπρός τώρα για κρεμάλες στο Σύνταγμα, κρατική επιδότηση για γαρύφαλλα στη Βανδή, υποχρεωτικό εγκλεισμό των ομοφυλοφίλων σε ίδρυμα, και ό,τι άλλο χρειάζεται για να ικανοποιηθούν αυτοί που "πιστεύουν σταθερά και σθεναρά στις αξίες και τις αρχές τους".
Κάποιες ιδέες έχει το κείμενο αλλά χάνονται μέσα σε μια διαστρεβλεμένη οπτική.
Πρώτα πρώτα, ζούμε στο 2012. Το Σύστημα και η Εξουσία έχει γραμμένους στα @@ του και τον Παϊσιο, και τον Παστίτσιο, και ό,τι άλλο.
Οπότε η καταγγελία από κάποιους του «θεοκρατικού κράτους» που «κάνει τα χατήρια της εξουσίας» κλπ είναι τρίχες κατσαρές.
Ένα επεισόδιο μηδενικής σημασίας είναι το όλο θέμα, μαζί με την σύλληψη κλπ. Να στοχεύει στο να πάρουν κάνα χριστιανικό ψήφο; Σαχλαμάρες τούμπανα. Οι εκλογές αργούν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ (δεν ριψοκινδυνεύουν την εξουσία τώρα), και όταν έρθουν τελείως άλλα ζητήματα θα απασχολήσουν τους κανονικούς ψηφοφόρους. Εκείνοι οι ψηφοφόροι που μπορεί να επηρεάζονταν από κάτι τέτοιο, θα ψηφίσουν όπως συνήθως κάνα χριστιανικό κομματίδιο ―μιλάμε για 50,000 άτομα το πολύ πανελλαδικά.
Πιο απλό να σκεφτούμε ότι απλά εφάρμοσαν το παλιό νόμο, περί «προσβολής θρησκευτικών συμβόλων», ο οποίος δεν εξαφανίστηκε απλά επειδή η εξουσία έχει γραμμένη την θρησκεία στα τέτοια της. Επίσης μπορεί να τους φανεί χρήσιμο, για να εξαπλωθεί και άλλο η ανοχή στην σύλληψη για μπλόγκιν. Συνέπεσε εξάλλου και με την ιστορία των βίντεο του Μωάμεθ, και μπορεί να χρησιμεύσει σαν δικαιολογία να συλλάβουν κανέναν αργότερα και από την άλλη πλευρά.
Τα περί «διαφωτισμού» κλπ είναι ιστορίες παλαιών κυράδων. Έλεος να συζητάμε ...θετικά περί διαφωτισμού το 2012, ενώ έχουν περάσει δυο αιώνες που οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, διανοητές, καλλιτέχνες κλπ της Δύσης του έχουν σύρει τα μύρια όσα, από τους ρομαντικούς του 18-19ου αιώνα, έως τους σουρεαλιστές, τους ντανταιστές, τη φιλοσοφία της αποδόμησης, το Φουκώ κλπ κλπ.
Μην πολεμάτε φαντάσματα κύριοι. Μπορεί οι γριούλες ενάντια στην σελίδα του Πατσίτσιου να σας φαίνονται «τρε μπανάλ» και καθόλου σικ, αλλά ούτε αυτές είναι το προβλημά μας, ούτε ζούμε στον κόσμο τους, ούτε το σύστημα εξουσίας είναι με το μέρος τους.
Δεν πάσχουμε από υπερβολική ...θρησκεία, από υπερβολικό διαφωτισμό, στην καπιταλιστική εκδοχή του πάσχουμε.
Ούτε η Χ.Α είναι το ναζιστικό κόμμα και η Ελλάδα του 2012 είναι η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Άμα βλέπετε βλακέντιους συστημικούς δημοσιογράφους να τα λένε αυτά, να σκέφτεστε ότι μάλλον το αντίθετο ισχύει.
Τα συστήματα, όπως ο ναζισμός και ο φασισμός δεν επιστρέφουν σαν ζόμπι... Η Χ.Α είναι μια μάζα μποντιμπιλντεράδων και βαρεμένων, κόμμα του 0.3%. Δεν πήρε 8% ως Χ.Α, ως αντίδραση στους άλλους ηλίθιους το τσίμπησε. Ήταν μια χειρονομία καταστροφή, του είδους «ε, να και εγώ», η ψήφος εκεί. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδες του συστήματος για αφελείς που νομίζουν ότι ο κάθε Μιχαλολιάκος θα γίνει μεθαύριο καγκελάριος λες και ζούνε στο '36. Όπως παλιά μας έπρηζαν τα @@ με τον κίνδυνο που συνιστά ο ...Άδωνις Γεωργιάδης, μέχρι που ψήφησε το μνημόνιο, πήγε στην ΝΔ και υσηχάσανε.
Διαλέχτε να πολεμήσετε τους ισχυρούς και την εξουσία της εποχής σας, όχι φαντάσματα της εποχής του '40, ούτε διακόσιες γριούλες σε παραθρησκευτικές οργανώσεις...
Ανώνυμε στις 10:20
Σκέψου πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν το κράτος θα ένοιωθε υποχρεωμένο να ικανοποιήσει κάποιους άλλους σταθερά και σθεναρά πιστούς στις αρχές και τις αξίες τους. Αυτή την φορά όμως τις αρχές και τις αξίες μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας. Οι τελευταίοι, όμως, δεν σχηματίζουν κρίσιμη μάζα ή δεν φροντίζουν να το κάνουν με τρόπο που να γίνεται αντιληπτό. Μάλλον είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο αλλά απλά δεν καταλαβαινόμαστε αρκετά.
Ανώνυμε στις 1:12
Χάνετε το δάσος αγαπητέ, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες παρατηρήσεις σας είναι ολόσωστες.
Έρμιππε, η παραμονή στο ευρώ και αποφυγή της χρεοκοπίας με ουρές έξω από τις τράπεζες είναι ο βραχυπρόθεσμος στόχος - όχι ικανοποιητικός, όντως, αλλά το μίνιμουμ για να πάμε παρακάτω. Για το παρακάτω, επειδή παρακολουθείτε την κίνηση στα κοινωνικά δίκτυα, θα γνωρίζετε ότι στον κόσμο που εγκαλείτε υπάρχει μία αγωνία για «μεταρρυθμίσεις», και προτείνονται συχνά συγκεκριμένες που φέρουν τον χαρακτήρα της δικαιοσύνης, της λογοδοσίας και της θεσμικής βελτίωσης - όχι της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων ομάδων όπως γράφετε. Προφανώς, το αυτί των περισσότερων υπουργών το έχουν όχι οι «μεταρρυθμιστές» αλλά οι ίδιες συντεχνίες που το είχαν πάντα. Μου φαίνεται, όμως, πως χτυπάτε τους πρώτους αντί να τα βάλετε με τις δεύτερες.
ανώνυμε των 1:12, να πας εσύ να κάτσεις 3 μέρες στο κρατητήριο επειδή η γριά κατήγγειλε ότι της μάγεψες την κατσίκα και μετά να μιλήσεις για "ασήμαντο επεισόδιο".
Διαφωνώ. Οι ελαφρόμυαλοι, οι θρησκόληπτοι και οι προληπτικοί δεν είναι συνεπείς κι ανυποχώρητοι. Ίσως να είναι κάποιοι απ΄ αυτούς, αλλά οι περισσότεροι είναι οι ίδιοι που ψήφιζαν -και ψηφίζουν- Σαμαρά και Βενιζέλο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για να τούς κάνει το ρουσφέτι ή επειδή θα γοητευτούν από την κάθε λουστραρισμένη μπαρούφα που θ' ακούσουν.
Επίσης: Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως πολλοί απ' τούς επικριτές αυτών των ελαφρόμυαλων και θρησκόληπτων θα έχουν ψηφίσει -και θα συνεχίζουν να ταυτίζονται πολιτικά με- αυτό που περιέγραψες γι' αυτούς, αλλά η πλειοψηφία τους δεν είναι έτσι. Εκτός αν νομίζεις πως οι μόνοι συνεπείς στη χώρα αυτή είναι οι θρησκόληπτοι. Επικίνδυνη και χοντροκομμένη γενίκευση μού φαίνεται.
Επίσης: Ναι, μπορείς να είσαι Ευρωπαίος τής Βαλκανικής. Το αν είσαι μειοψηφία ή όχι είναι άλλο καπέλο, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.
Τέλος, προς τον ανώνυμο τής 1:12: Η ΧΑ δεν είναι κόμμα τού 0,3%, δυστυχώς. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι το τωρινό ποσοστό της είναι μικρό, σε σύγκριση με αυτούς που ασπάζονται τις ιδέες της. Μεγάλο μέρος τής ελληνικής κοινωνίας (δεν ξέρω αν είναι πλειοψηφία, αλλά και το 20% μεγάλο ποσοστό είναι) είναι ρατσιστές, ξενόφοβοι κι εθνίκια -πάντα ήταν. Απλώς, τις εποχές των παχιών αγελάδων ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και λοιπούς για να κονομήσουν και κείνοι χρήματα ή κανά ρουσφέτι -τώρα που τα χρήματα και τα πολλά ρουσφέτια τελείωσαν (ή περιορίστηκαν), επέστρεψαν εκεί όπου ιδεολογικά ανήκουν. Βλέπεις, όταν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις, μπορείς τουλάχιστον να είσαι ειλικρινής.
Το "δεν είμαστε στο '36" είναι, χωρίς παρεξήγηση, αφελές. Και τότε, πάντως, κανένας δεν πίστευε ότι, λίγα χρόνια μετά τον Α' ΠΠ κι ό,τι αυτός έφερε, θα ξεκινούσε ένας πόλεμος χειρότερος. Κι όμως συνέβη. Πώς το 'λεγε ο Μπλοχ, "η ιστορία δεν διδάσκει ότι το παρελθόν επαναλαμβάνεται, αλλά ότι αυτό που συνέβη χθες θα συμβεί και αύριο". Αν τού το επιτρέψεις.
@Πολυβώτης
Τα βάζω πράγματι με τους πρώτους επειδή πιστεύω ότι αυτοί είναι ο αποφασιστικός παράγων. Διότι η στάση τους και η ανοχή τους είναι τα στοιχεία που καθορίζουν αποφασιστικά και τις αντιστάσεις του πολιτικού συστήματος και των συντεχνιών, που είναι οι προνομιακοί του συνομιλητές, στο πλαίσιο της επιδίωξης του ελέγχου της κοινωνίας μέσω της πολυδιάσπασης της σε εντοπισμένες, διακριτές και κατ' ουσίαν αντίπαλες ομάδες συμφερόντων.
Θεωρώ ότι σε αντίθεση με την ατομική ευημερία, -που μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους και χωρίς την τήρηση γενικών προϋποθέσεων-, η σταθερή και βιώσιμη ευημερία της κοινότητας, στο σύνολο της, περνάει μόνον μέσα από την εφαρμογή των θεσμών της δυτικής δημοκρατίας. Και η εγκατάσταση αυτής της δημοκρατίας ξεκινάει πάντοτε από την ίδρυση και προάσπιση των άυλων αγαθών της ισότητας, της ισονομίας, της ανάπτυξης και προάσπισης του δημοσίου χώρου, του αποτελεσματικού ελέγχου της εξουσίας και της κάθε φορά συνδρομής του δημοσίου συμφέροντος. Οι υλικές ανταμοιβές ακολουθούν ως φυσικό αποτέλεσμα. Και στο σημείο αυτό δημιουργείται μια διάκριση. Ενώ η πίστη στις αρχές πρέπει να είναι ακλόνητη και αδιαπραγμάτευτη, -διότι αν δεν είναι τέτοια δεν είναι καθόλου, δεν υπάρχει παρά μόνον κατ' επίφαση-, τα όρια των αποδεκτών και ανεκτών υλικών συνθηκών είναι ανάλογα με τους αντικειμενικούς περιορισμούς διαπραγματεύσιμα. Στην περίπτωση μας έχουμε μια αντιστροφή της απαίτησης. Και το γεγονός αυτό αποτελεί θεμελιώδη αντίφαση, η οποία, κατ' εμέ τουλάχιστον, εγγυάται την βέβαιη αποτυχία του στόχου. Για να ευημερήσει μια κοινότητα τα μέλη της πρέπει να ομονοούν και να συνεργάζονται και η συγκολλητική ουσία είναι όχι μόνον η κοινή πίστη στους υγιείς θεσμούς αλλά και η βεβαιότητα ότι αυτοί οι θεσμοί διαφυλάσσονται από έναν αξιόπιστο διαιτητή. Οποιαδήποτε παραχώρηση στην ικανοποίηση αυτής της θεμελιώδους ανάγκης είναι καταστρεπτική.
Πριν από λίγες εβδομάδες η κοινωνία "διαπραγματεύτηκε" για μια ακόμη φορά την σωτηρία της, που την έχει ταυτίσει αόριστα με την παραμονή της στο ευρώ, χωρίς την τήρηση καμίας άλλης προϋπόθεσης και χωρίς ορθολογικό σχεδιασμό για κάποια επόμενα βήματα, αποδεχόμενη ως αναγκαστικό όρο από την πλευρά του πολιτικού συστήματος την διασφάλιση της θέσης της κόρης του Πολύδωρα (ένα απλό παράδειγμα από τα δεκάδες που μπορεί κανείς να αναφέρει). Κατά την γνώμη μου με την ενέργεια αυτή ακύρωσε τους μοναδικούς όρους που απαιτούνται για την σωτηρία της, αφού αποδέχθηκε την συναλλαγή όχι των ικανών αλλά των αναγκαίων συνθηκών που είναι απαραίτητες για το επόμενο βήμα. Το βαθύτερο έλλειμμα μας είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης και οποιαδήποτε ρωγμή σε αυτό, ακόμη και η πιο ανεπαίσθητη, εξουδετερώνει αυτόματα κάθε άλλη πρόοδο στους υπόλοιπους τομείς. Ελπίζω ότι με καταλαβαίνεις. Δεν θεωρώ την υποχώρηση στο θεσμικό πεδίο, την παραμικρή υποχώρηση, έστω και την ελάχιστη, απλά επιβαρυντική της προσπάθειας για την ανόρθωση αλλά απολύτως ακυρωτική. Για τον λόγο αυτό θεώρησα σκόπιμο να μιλήσω για τις εμμονές των Ταλιμπάν της θρησκοληψίας. Επειδή πιστεύω ότι η χώρα σήμερα χρειάζεται τους ανυποχώρητους Ταλιμπάν της θεσμικής καθαρότητας. Αυτό είναι όρος για την επιβίωση μας.
(συνέχει)
Οι πολίτες, στους οποίους αναφέρεστε, πράγματι αγωνιούν. Και πράγματι ζητούν δράσεις και αλλαγές προς την σωστή κατεύθυνση. Πλην όμως, -μπορεί να κάνω και λάθος σε αυτό και μακάρι να κάνω λάθος-, αποδίδουν την ίδια βαρύτητα στον υλικό τομέα σε σχέση με τον αξιακό, παραγνωρίζοντας ότι ο δεύτερος είναι εκ των ων ου άνευ προϋπόθεση του πρώτου και ότι το κτίσιμο του ενός πρέπει να προηγηθεί του κτισίματος του άλλου. Έτσι η κοινωνία πέφτει στην παγίδα να παζαρεύει την θεσμική της ολοκλήρωση και μάλιστα απέναντι σε ένα σύστημα που όχι μόνον δεν επιδιώκει τους ίδιους σκοπούς με αυτήν αλλά αντίθετα προσπαθεί με ιδιοτέλεια να αποτρέψει την μετεξέλιξη της χώρας σε κράτος δικαίου.
Όσο για το άμεσο δίλημμα, που θα μου ξαναπείτε ότι υπάρχει και που μπορεί να καθιστά σχετικά όλα αυτά που λέω, πιστεύω ότι είναι τεχνητό και ανύπαρκτο. Πριν από 7 μήνες είχα γράψει
///Εξ ορισμού, ένα δίλημμα, -από αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε τραγικά-, δεν είναι ποτέ η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Απεικονίζει, αντίθετα, την απελπισμένη αμφιθυμία και την βασανιστική ταλάντωση ανάμεσα στην ήρεμη αποδοχή μιας συμφοράς από την μια και στην άβουλη παράδοση στον όλεθρο και την καταστροφή από την άλλη. Η απάντηση σε ένα δίλημμα αυτού του είδους δεν είναι παρά η τελετουργική επισφράγιση ενός δράματος που έχει ήδη συντελεσθεί από καιρό, οριστικά και ανεπανόρθωτα.///
(http://ermippos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_12.html)
Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.
Έρμιππε, ευχαριστώ για την αναλυτική απάντηση· με βοηθάει να καταλάβω τη θέση σας (θέση σου; να το γυρίσουμε στον ενικό;) και να επιβεβαιώσω τη διαφωνία μου.
Υπάρχει κάτι που καθιστά τον ιδεαλισμό των Ταλιμπάν της θεσμικής καθαρότητας έωλο: η πολύ βάσιμη υπόθεση ότι μακριά από το σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η θεσμική ολοκλήρωση θα πήγαινε αυτομάτως δεκαετίες πίσω, ανεξάρτητα από τις όποιες αξίες και αρχές θέλει κανείς να πιστεύει ότι θα διαφυλάσσονταν από την καθαρή στάση. Είναι κάτι, νομίζω, που και ο Τσίπρας αν είχε συνειδητοποιήσει θα έβαζε νερό στο κρασί του. Να θυμίσω από το κείμενό σου «Απέραντη αθλιότητα»; «Την στιγμή αυτή συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας το μέχρι πρότινος και για πολλές δεκαετίες αδιανόητο. Ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων. Η βίαιη και αυτόβουλη απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρώπη. Το σκόπιμα επιδιωκόμενο γκρέμισμα, στην συνείδηση της κοινής γνώμης, της εδραιωμένης πεποίθησης για τον θεμελιώδη προσανατολισμό της χώρας. Και αυτό προς χάριν της επιβίωσης μερικών δεκάδων πολιτικών οικογενειών, μερικών εκατοντάδων παραγόντων δευτέρας διαλογής και μερικών χιλιάδων άεργων παρασίτων, που, όλοι μαζί, συγκροτούν τους κομματικούς στρατούς και ψωμίζονται πλουσιοπάροχα από τα λάφυρα της νομής της κρατικής εξουσίας.»
Αυτό, νομίζω, και όχι τα υλικά αγαθά είναι η αγωνία που αναγκάζει το μεταρρυθμιστικό χώρο να βάζει νερό στο κρασί του και να υπομένει την παρούσα κατάσταση. Είναι αστείο, π.χ., να εγκαλούνται άνθρωποι όπως καθηγητές πανεπιστημίου που παίρνουν τρεις και εξήντα και βλέπουν το μισθό τους να μειώνεται διαρκώς, αλλά αρνούνται να απεργήσουν, ότι κινούνται από την αγωνία για τα υλικά αγαθά. Από πού προκύπτει ότι «δεν αντιλαμβάνονται, οι δυστυχείς και αφελείς το πόσο μοιραία θύματα είναι οι ίδιοι»; Ίσα ίσα, δε νομίζω ότι υπάρχει άλλο πολιτικό ρεύμα που να αισθάνεται τόσο ηττημένο από τις εξελίξεις, παρά τις ευκαιρίες που προσέφερε η κρίση.
Στο μεσοπρόθεσμο «δια ταύτα» μπορεί να μη διαφωνούμε. Βασική προϋπόθεση για να παρέμβει αυτός ο χώρος στις εξελίξεις (αν μπορεί πια· συμμερίζομαι την απαισιοδοξία) είναι να πάψει να αισθάνεται ότι οι θέσεις του είναι εκ των προτέρων χαμένες (χωρίς ποτέ να έχει μπορέσει να εκπροσωπηθεί και να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία) και να βάλει στην κορυφή της ατζέντας, εκτός των άλλων, την απαλλαγή από αυτό το φαιδρό πολιτικό προσωπικό που εξακολουθεί να διαχειρίζεται τις τύχες τις χώρας. Αυτό δε συμβαίνει και θα συμφωνήσω απόλυτα σε μία κριτική της στρατηγικής του χώρου - αν μπορεί να μιλήσει κανείς για στρατηγική μερικών ομάδων που χαριεντίζονται στο facebook. Αλλά όχι στη βάση του ότι χρειάζεται ένας (ακόμη) ταλιμπανισμός, ή ότι τα εν λόγω υποκείμενα είναι γκατζετάκηδες· μάλλον, η τραγική μερικότητα του ατόμου που εμποδίζει άλλους να δουν στο πραγματικό τους μέγεθος τα διλήμματα μπροστά στα οποία βρίσκεται η χώρα, εμποδίζει αυτούς να πιάσουν τον παλμό της πιάτσας και να υπερβούν τον πολιτικό τους αυτισμό.
Δημοσίευση σχολίου