Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2012

-Η ζητιανιά πολιτικού χρόνου δεν είναι διαπραγμάτευση για την χώρα



Τι σημαίνει πολιτική διαπραγμάτευση, στο πλαίσιο ενός προσυμφωνηθέντος και κατ' ουσίαν αμετακίνητου στόχου; Είναι η αντικατάσταση ενός σχεδίου δράσης με ένα άλλο, εναλλακτικό, που αυτός που ζητά την υιοθέτησή του θεωρεί ότι θα οδηγήσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα στο τελικό ζητούμενο. 

Καλώς ή κακώς, οι δανειστές μας έχουν συντάξει κάποιο σχέδιο. Με πολλά λάθη, βέβαια, που προκαλούνται, όμως, όχι από την τεχνική τους ανεπάρκεια αλλά από την άγνοια των συνθηκών που επικρατούν στην χώρα μας και κυρίως από την κακή εκτίμηση της θέλησης της πολιτικής τάξης να υποστηρίξει κάποιες αλλαγές και της ικανότητας της διοίκησης να τις εφαρμόσει. Έλλειμμα που οφείλεται ξεκάθαρα στην δική μας ανειλικρίνεια.

Εμείς, από την μεριά μας, ζητάμε πολιτική διαπραγμάτευση αντιδρώντας σε αυτό το σχέδιο. Αλλά χωρίς να προτείνουμε κάποιο άλλο που θα το αντικαταστήσει. Σε σχέση με την δράση, την έστω και λανθασμένη, προτείνουμε την ακινησία, εν αναμονή, προφανώς, κάποιου θαύματος. Το "δώστε μας περισσότερο χρόνο" δεν είναι σχέδιο. Ναι, να ζητήσουμε χρόνο, αλλά για ποιο πράγμα;

Ένα μικρό παράδειγμα μόνον. Οι πάντες περιφέρονται και μιλούν για ανάπτυξη, Τρία χρόνια τώρα, όμως, καμία κρατική αρχή, κανένα επιμελητήριο, κανένας συλλογικός φορέας δεν έχει κάνει κάτι που έπρεπε να είχε γίνει, με κατεπείγουσες διαδικασίες, από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Μια χαρτογράφηση του, έστω φτωχού, παραγωγικού δυναμικού της χώρας, με σκοπό την εκτίμηση των δυνατοτήτων υποκατάστασης των εισαγωγών. Με πρώτη προτεραιότητα στον τομέα των κρατικών προμηθειών, που θα μπορούσαν, κατευθυνόμενες μαζικά σε ελληνικές επιχειρήσεις, να προσφέρουν όχι μόνον μια αναθέρμανση της οικονομίας αλλά και μια αίσθηση εμπιστοσύνης και συνεργατικής ενότητας του πληθυσμού. Και στο τέλος έναν οικονομικό πατριωτισμό.

Να, λοιπόν, ένα καλό πεδίο πολιτικής διαπραγμάτευσης, στην περίπτωση που κάποιοι από τους εταίρους μας θα προέβαλαν τυχόν αντιρρήσεις. Και τα επιχειρήματα θα ήταν πολλά, σε βάρος τους. Το καρτέλ των φίλτρων αιμοκάθαρσης, για παράδειγμα, δεν λειτουργούσε για πολλά χρόνια αυτόνομα στην χώρα. Στηρίζονταν ενεργά και δραστήρια από τους βαριά ένοχους γερμανικούς κολοσσούς. Και στηρίζεται ακόμη και σήμερα, κάτω από τα αδιάφορα μάτια της ασπόνδυλης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αλλά αυτά χρειάζονται στοιχειώδη γνώση. Και κάποιο όραμα.

Αντ' αυτού η ανίκανη πολιτική ηγεσία θυμήθηκε μόλις τώρα και ψελλίζει κάποιες ανέξοδες και πολιτικά ορθές κοινοτοπίες περί εφαρμογής των κανόνων του ανταγωνισμού και περί αυτόματης διαμόρφωσης του επιχειρηματικού και οικονομικού πεδίου από τις δυνάμεις της αυτορρυθμιζόμενης αγοράς. Η ίδια πολιτική ηγεσία, που αφού φρόντισε να οδηγήσει σε προθανάτιο στάδιο το σύνολο σχεδόν των εγχώριων επιχειρήσεων, ακόμη και των χωρίς αμφιβολία υγιών, προσπαθεί τώρα να εμφανίσει ως αποτέλεσμα προσήλωσης σε αρχές την πλήρη αδυναμία της να δράσει, επικαλούμενη μονότονα και με τρόπο ολοφάνερα ιδεοληπτικό τις ρήτρες των κοινοτικών οδηγιών και τις αρχές της επιχειρηματικής ελευθερίας. Και προτρέπει αυτές τις επιχειρήσεις, κουνώντας μάλιστα καμιά φορά αυστηρά το δάκτυλο, να σπεύσουν στο πεδίο του ανταγωνισμού για να αντιμετωπίσουν τις εύρωστες ομόλογές τους του εξωτερικού, που, έχοντας αναπτυχθεί σε υγιή περιβάλλοντα και όντας αδρά χρηματοδοτούμενες, διαθέτουν αξεπέραστο συγκριτικό πλεονέκτημα. Οι κοινοτικές οδηγίες και η ελευθερία των αγορών ως φερεντζές της τραγικής ανικανότητας και ανεπάρκειας, λοιπόν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για τις ίδιες οδηγίες που οι ελληνικές κυβερνήσεις παραβίαζαν συστηματικά και με θρασύτητα για πολλές δεκαετίες, με τεράστια ζημία για την χώρα και με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση άνομων, παρασιτικών συμφερόντων, που διοχέτευαν μαζικά τον δημόσιο πλούτο στα ταμεία μεγάλων επιχειρήσεων του εξωτερικού, με αντάλλαγμα ένα καλούτσικο ποσοστό στους λογαριασμούς που διατηρούσαν πολιτικοί και άλλοι εμπλεκόμενοι παράγοντες στις ελβετικές τράπεζες. Οι δεκάδες ή ακόμη και εκατοντάδες καταδικαστικές αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Και, ταυτόχρονα, η πλήρης περιφρόνησή των αποφάσεων αυτών από την ελληνική διοίκηση αποδεικνύει και το κρίσιμο θεσμικό έλλειμμα του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δημιούργησε μια θαυμαστή έννομη τάξη, χωρίς, όμως, να φροντίσει και για την θέσπιση των διαδικασιών εκείνων που θα εξασφάλιζαν την αναγκαστική και πιστή εφαρμογή της από τα κράτη μέλη.

Και κάτι ακόμη. Πλήθος από τις οδηγίες αυτές παραβιάζονταν και από άλλες, συνήθως τις πανίσχυρες χώρες της Ε.Ε. Την Γαλλία ή την Γερμανία για παράδειγμα. Και στις περιπτώσεις αυτές, όπως και σε μας, οι παραβιάσεις γίνονταν με την συμμετοχή ή την ανοχή της διοίκησης και της πολιτικής εξουσίας. Με σκοπό, όμως, την προαγωγή εθνικών συμφερόντων και την προστασία τοπικών επιχειρήσεων, στις οποίες παρέχονταν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έναντι άλλων ομοειδών του εξωτερικού. 

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Μόλις πριν λίγες ημέρες η εμφανώς ανεπαρκής ηγεσία του υπουργείου δικαιοσύνης, ανακοίνωσε ως μείζονα αποκάλυψη, -σε αναζήτηση επικοινωνιακών τεχνασμάτων ασφαλώς-, την πολύ μπαγιάτικη είδηση, σύμφωνα με την οποία κάποιες πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν καταβάλλει υπέρογκα πρόστιμα στις αμερικανικές αρχές και σε αρχές άλλων χωρών, μετά από παραδοχή παράνομων πρακτικών διαφθοράς στην Ελλάδα, αποδεχόμενες επώδυνους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς. Την ίδια στιγμή, οι ίδιες αυτές βαριά ένοχες εταιρείες εξακολουθούν να προμηθεύουν με τα ακριβοπληρωμένα προϊόντα τους το ελληνικό δημόσιο, συνήθως χωρίς ανταγωνιστικές διαδικασίες, αλλά με απευθείας αναθέσεις, καταθέτοντας μάλιστα υπεύθυνες δηλώσεις, με τις οποίες βεβαιούν ότι ουδέποτε έχουν διαπράξει αδίκημα σε σχέση με την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Χωρίς κανένας να γνωρίζει, ούτε καν αυτά τα ίδια τα επιμελητήρια, -οι δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων συντηρούνται από την υποχρεωτική συνεισφορά των επιχειρήσεων-, αν υπάρχουν ελληνικές παραγωγικές μονάδες, που θα μπορούσαν να τις υποκαταστήσουν στην εξυπηρέτηση της εγχώριας ζήτησης.

Με την οικονομία θνήσκουσα, την χώρα παράλυτη, την μισή κοινωνία πανικόβλητη και την άλλη μισή σε αλλόφρονα κατάσταση, -έτοιμη να πάρει τον ηθικό νόμο στα χέρια της-, και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο παραγωγικής δράσης, ένας πλήρως αναξιόπιστος πρωθυπουργός πηγαίνει για μια ακόμη δήθεν πολιτική διαπραγμάτευση. Χάρη στις ανάγκες των εταίρων μας και για κανέναν άλλο λόγο θα του δοθεί πιθανόν λίγος ακόμη χρόνος. Όχι για να κάνει κάτι που έχει σχεδιασθεί. Αλλά μήπως και προλάβει να μην πεθάνει πολιτικά ο ίδιος και ο στρατός του μέχρι να συνηθίσουν οι  Έλληνες στην ιδέα ότι, μετά από μια σύντομη περιπλάνηση στα σαλόνια της Ευρώπης, ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στην φυσική, την βαλκανική τους γειτονιά. Άλλωστε το δόγμα μας, τόσο καιρό τώρα σε κίνδυνο, ήταν ότι, "αυτούς έχουμε και με αυτούς θα πορευτούμε". Με άλλα λόγια, τόσοι είμαστε και τόσα μπορούμε.

buzz it!

10 σχόλια:

ck είπε...

1. Αντπροσωπεύουμε το τρομερό ποσοστό του 0,8% των Γερμανικών εξαγωγών
2. Τα Γερμανικά προιόντα είναι συνήθως τα καλύτερα στην κατηγορία τους (μηχανολογικός και ιατρικος εξοπλισμός, αυτοκίνητα κλπ)
3. Οι Γερμανικές εταιρείες που, μέσω του έλληνα αντιπρόσωπου ή διευθυντή, αναγκάστηκαν απο την ελληνική γραφειοκρατία να λαδώσουν για να πουλήσουν τα προιόντα τους στο ελληνικό κράτος, τιμώρησαν ήδη τους ενόχους. Εμείς ακόμα να ασχοληθούμε με τους δημόσιους λειτουργούς και πολιτικούς που τα πήραν με το έτσι θέλω.

Μάλλον πρέπει να βρούμε άλλο εξιλαστήριο θύμα για την κατάντια μας.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

@minotity opinion

Σωστά όλα αυτά που λες αλλά αναρωτιέμαι τι σχέση έχουν με το κείμενο, το κεντρικό νόημα του οποίου είναι ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να κατασκευάζουν αυτά που καταναλώνουν. Στον βαθμό που μπορούν βεβαίως. Και μπορούν αρκετά.

Όσο γοα τις γερμανικές εταιρείες που τιμωρήθηκαν είδαμε μόνον την κορυφή του παγόβουνου. Άσχετα από αυτό, όμως, καθόλου δεν προτείνω να μπούμε σε κύκλο τέτοιας αντιπαράθεσης. Λέω απλά ότι θα έχουμε αρκετά επιχειρήματα όταν μας κατηγορήσουν για προστατευτισμό. Επειδή αυτοί τον ασκούν με απείρως μεγαλύτερη ένταση για τις δικές τους εταιρείες (την στιγμή που εμείς παριστάνουμε τις σεμνές παρθένες και εν όψει της ανικανότητας να φυλάξουμε το σπίτι μας βρίσκουμε έυκολη καταφυγή στις επικλήσεις της ελευθερίας του ανταγωνισμού και του εμπορίου.

Με τα δικά μας λέω να ασχοληθούμε εν ολίγοις όχι με τα έξω.
Αλλά ας μην θεοποιούμε και τους άλλους.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Και επιπλέον το ιστολόγιο αυτό είναι το τελευταίο στο οποίο θα έπρεπε κανείς να αναζητήσει προσπάθειες για καταλογισμό ευθυνών σε εξιλαστήρια θύματα.

ck είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με την δεύτερη απάντηση, γι αυτό και η έκπληξη. Με την πρώτη, όχι τόσο.
Νομίζω ότι η αντικατάσταση των εισαγωγών δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω σε (υψηλούς) δασμούς, ιδιαίτερα απο χώρες της ΕΕ, γιατί η ενιαία αγορά είναι η ουσία της ΕΕ.
Εκτός όμως απο το νομικό πρόβλημα, υπάρχουν και πιο ουσιαστικά προβλήματα, απο τα οποία τα πιο σημαντικά είναι:
1. Ο προστατευτισμός θα μας αφήσει στο έλεος διαφόρων κρατικά διασυνδεδεμένων "επιχειρηματιών" της συμφοράς που θα χρεώνουν υψηλές τιμές για χαμηλή ποιότητα σε ένα περιβάλλον εγγυημένης κερδοφορίας.
2. Με δεδομένη την μείωση των διαθέσιμων δημοσίων και ιδιωτικών πόρων, οι αυξημένες τιμές θα μειώσουν ακόμα περισσότερο (και ίσως πολύ περισσότερο) τις προσφερόμενες δημόσιες υπηρεσίες και την ιδιωτική κατανάλωση, ιδιαίτερα στα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού
3. Θα αποκλείσουν τις ελληνικές επιχειρήσεις απο την πρόσβαση σε φθηνές πρώτες ύλες και τεχνολογικό εξοπλισμό (τουλάχιστον στα προιόντα υπο προστασία), μειώνοντας την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ακόμα περισσότερο.

Το πρόβλημα της ανάπτυξης δυστυχώς δεν έχει εύκολες λύσεις και δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν λύσουμε το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας που έχει η ελληνική οικονομία, με πρώτο στόχο να σταματήσει η μαζική έξοδος επιχειρήσεων απο τη χώρα και δεύτερο στόχο την προσέλκυση τόσο εγχώριων όσο και ξένων επενδύσεων.
΄Το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας οφείλεται κυρίως στους πιο κάτω παράγοντες (με σειρά βαρύτητας):
1. Κρατική γραφειοκρατικά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα
2. Χρηματοδοτική ασφυξία λόγω απορρόφησης κάθε τραπεζικής ρευστότητας για κάλυψη των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα
3. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, για το σημερινό επίπεδο της χώρας
4. Χαμηλό επίπεδο ανώτατης παιδείας.
5. Υψηλό κόστος δημοσίων αγαθών και προστατευμένων επαγγελματων όπως ενέργεια, μεταφορές κλπ

Το παράδειγμα πχ της Σουηδίας (είχε το ίδιο πρόβλημα με τη χώρα μας την δεκαετία του '90)όσον αφορά όλα τα παραπάνω, θα μπορουσε να αποτελέσει ενδεχομένως οδηγό για το τι πρέπει να κάνουμε απο δώ και πέρα.







Ανώνυμος είπε...

Πολυ σωστα και συμπληρωνω.


Οι προεδροι, πρωθυπουργοι, υπουργοι οικονομιας και εξωτερικων των ΗΠΑ, της Ρωσιας και των ισχυρων χωρων της ΕΕ στις διεθνεις σχεσεις τους λειτουργουν ως μεγα-dealers προιοντων που παραγουν επιχειρησεις των οι χωρων τους(οπλικα συστηματα, πολιτικα αεροπλανα, τραινα, μεγαλα δημοσια εργα (γεφυρες, αεροδρομια,..)

Αφωτσιτος Φιλελλην

Insp Rebus είπε...

"οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να κατασκευάζουν αυτά που καταναλώνουν. Στον βαθμό που μπορούν βεβαίως. Και μπορούν αρκετά."

Θα προσέθετα "και στον βαθμό που τοςυ επιτρέπουν*"

http://statbank.gr/content/article/26594.html

* Aφορά το έργο υποβρύχιας σύνδεσης Κυκλάδων με ηπεριωτική χώρα, Π/Υ 400 εκ ευρώ (ΕΣΠΑ). Στο διαγωνισμό συμμετέχει μία Κ/Ξ με την Siemens και μία με την Βιοχάλκο

ck είπε...

Σε μια ευνομούμενη χώρα, το θέμα θα είχε διερευνηθεί ήδη απο τους εισαγγελείς και εάν η εταιρεία είχε δίκαιο οι αρμόδιοι για τον διαγωνισμό θα πήγαιναν φυλακή, εάν όχι η καταγγέλουσα εταιρεία θα πλήρωνε ένα τσουκτερό πρόστιμο, για τις ψευδείς της καταγγελίες.

Και αυτό μας υπενθυμίζει ότι πριν απο όλα τα άλλα, για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις στην χώρα, χρειαζόμαστε αδέκαστη, και αποτελεσματική δικαιοσύνη, η οποία να μην διορίζεται και να μην καθοδηγείται απο τους εκάστοτε πολιτικούς προισταμένους.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν κ εξωστρεφείς ελληνικές επιχειρήσεις που τα πάνε μια χαρά,αυτές γιατί πρέπει να καταστραφούν από τα αντίμετρα που θα ακολουθήσουν την επιβολή του προστατευτισμού για να επιβιώσουν οι άλλοι;

Ας γίνει κατανοητό ότι η Ελλάδα έχασε τον 'πόλεμο' κ πρέπει να υποστεί τις συνέπειες, μια από τις οποίες είναι ο 'εξανδραποδισμός' του πολιτικο-οικονομικού ηγετικού δυναμικού(όπως τους έχεις γλαφυρώτατα παρουσιάσει σε άλλες αναρτήσεις σου).Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό,τόσο λιγότερες παράπλευρες απώλειες θα υπάρξουν.Σε όσους δεν αρέσει αυτό που θα ακολουθήσει μπορούν να μεταναστεύσουν,χωρίς Ξανθοπουλικές μοιρολαγνείες

Atlas Shrugged

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

@Atlas

Έλα μου όμως που από ότι φαίνεται ο όλος ο προγραμματισμός μέσα (αλλά και έξω πλέον πιθανόν - αναγκαστικά ίσως γιαυτούς) γίνεται ακριβώς για να σωθεί αυτό το περίφημο πολιτικο-οικονομικό ηγετικό δυναμικό. Με κάθε κόστος για τους υπόλοιπους. Ακόμη και αν αυτοί δεν είναι μόνο ψωροέμποροι που πουλούσαν κινέζικα αλλά εξωστρεφείς επιχειρήσεις. Αυτό καλάζει μέχρι και ηγουμένη αυστηρού κοινοβίου.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν πολλά είδη προστατευτισμού που δεν είναι ή που δεν φαίνονται παράνομα και σεν επισύρουν επιβολή αντιποίνων. Υπαρχει ακόμη και ο οικονομικός πατριωτισμός που ανθεί στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης των 27. Υπάρχουν πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Αν είναι αυτός ο προγραμματισμός και των έξω(κ μάλλον τείνω να συμφωνήσω μαζί σου με τον τρόπο που πάνε τα πράγματα), τότε προτείνω σε όσους μπορούν να αναχωρήσουν αλά ΦΑΓΕ.Όταν το failed state καταρρεύσει τελικά θα ξαναστηθεί σε άλλη πιο υγιή βάση, αλλά ακόμα κ αν δεν γίνει αυτό ο Ελληνισμός θα επιβιώσει μέσω της Διασποράς.

Αυτοί που θα μείνουν μέσα θα βιώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους κ ίσως(αν το Ρικαρντιανό βουκέντρι της φτώχειας τους παρακινήσει αρκετά) να βρουν το δρόμο τους μετά από 2-3 δεκαετίες. Το διάστημα αυτό μπορεί να μειωθεί αν παραδειγματιστούμε από τις Σκανδιναβικές χώρες όπως έγραψε ο mo.
Φυσικά υπάρχει πάντα ο δρόμος της βιολογικής λύσης (που κατ'ευφημισμό την αποκαλούμε επανάσταση όταν εφαρμόζεται στις ανθρώπινες κοινωνίες) ή ακόμα κ λύσεις Μεσολογγίου.Σε κάθε περίπτωση λύσεις υπάρχουν, κάποιες λίγο πιο αιματηρές από τις άλλες, ωριμότητα δεν βλέπω.
Atlas Shrugged