Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2012

-Η δεξιά, η αριστερά και ο πραγματικός κόσμος



Μιλούσα με έναν φίλο χθες, για τα πολιτικά, και μεταξύ άλλων αναφερθήκαμε και στην παιδεία. Πολιτικά πάντα. Δεν είμαστε ειδικοί.

Είπα λοιπόν, ως υπόθεση εργασίας: Ότι, μέσα σε ένα τερατώδες σχολικό συγκρότημα, σαν αυτό της Γκράβας, για παράδειγμα, -που όλοι θεωρούν μια τελειωμένη υπόθεση παραγωγής μετριότητας και περιθωρίου και το εγκαταλείπουν στην τύχη του-, υπάρχουν στατιστικά, κάθε δεδομένη στιγμή, ένα, δύο, τρία παιδιά με ξεχωριστή ευφυΐα, που συνήθως καταστρέφονται από το περιβάλλον, χαραμίζονται και όταν έρθει η ώρα προστίθενται και αυτά στον αδιάφορο σωρό των ασκόπως φωνασκούντων ενηλίκων. Πλούτος ασύλληπτος, που εγκαταλείπεται στην απαξίωση.

Καθήκον, λοιπόν, επιτακτικό της κοινότητας είναι να εντοπίζει αυτά τα παιδιά και να τους δίνει όλα τα απαραίτητα μέσα που θα τα οδηγήσουν στον δρόμο για τον οποίο τα προίκισε η φύση. Με τον τρόπο αυτό η συλλογικότητα δεν αποδίδει μόνον δικαιοσύνη αλλά, ταυτόχρονα, δρα ωφελιμιστικά και για την ίδια. Προάγει τον εαυτό της. Η δικαιοσύνη είναι συμφέρον, όσο και αν δεν φαίνεται έτσι με την πρώτη ματιά.

Μου απάντησε ότι αυτό είναι αριστερός λόγος. Του είπα ότι το κάνει δύο αιώνες τώρα με ιδιαίτερη επιμέλεια και επιτυχία και η αμερικάνικη κοινωνία, που δεν φημίζεται δα και για την αριστεροσύνη της.Ακολούθησε σιωπή μερικών δευτερολέπτων.

Τι είναι τελικά δεξιό και τι αριστερό; Πνιγόμαστε μέσα σε μια θάλασσα από ιδεοληψίες, που μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα και επιμένουμε προσκολλημένοι σε μια δήθεν ιδεολογική καθαρότητα, που δεν υπάρχει παρά μόνον στην γόνιμη φαντασία μας.

Και στο τέλος, τι κάνουμε; Αναζητούμε τα "καλά μυαλά" που θα μας "υπηρετήσουν" στα σχολεία των βορείων προαστίων, -εκεί που μέχρι και οι "αριστεροί" ηγέτες συνηθίζουν να στέλνουν για σιγουριά τους βλαστούς τους-, και κατορθώνουμε έτσι να συντηρούμε μαζί με την μετριότητα και την διαιώνιση της αδικίας και των ταξικών διαφορών. Για τους συνηθισμένους νέους της σειράς, αυτούς που λέμε της "ευρείας μεσαίας τάξης", διατηρούμε την αποδοτική βιομηχανία παραγωγής άχρηστων πτυχίων και άνευ λόγου αποδιδόμενων διδακτορικών, από τα κατ' ευφημισμό πανεπιστήμια. Μένουμε έτσι καθηλωμένοι στον βυθό, αλλά αυτό μας επιτρέπει να διατηρούμε τα ανόητα στερεότυπά μας και να δίνουμε τροφή στις ψευτοϊδεολογικές μας διαμάχες, που μας κρατάν σε εγρήγορση και μας δίνουν υπόσταση.

Στις Γκράβες πηγαίνουν πότε πότε και "ψαρεύουν" κάτι τύποι από το ΜΙΤ, το Stanford και το Harvard. Ύστερα, και αφού τα προικισμένα παιδιά μας έχουν ήδη μπει στο αεροπλάνο, που θα τα οδηγήσει στις άλλες χώρες, εκεί όπου οι κοινωνίες συνηθίζουν να αποδίδουν το ίσο, οι εγχώριες εφημερίδες δημοσιεύουν τις εφηβικές τους φωτογραφίες και οι σοφοί μας δημοσιογράφοι γράφουν περισπούδαστα άρθρα, για το τι μπορεί να κατορθώσει αυτός ο λαός και για το πόσο μπορούν να ξεχωρίζουν, αν το θελήσουν, οι Έλληνες στο διεθνές πνευματικό στερέωμα.

Μετά, όλοι μαζί περήφανοι και ψυχικά πολύ ανανεωμένοι συνεχίζουμε τις ωραίες διαμάχες μας για την υπεροχή του φιλελευθερισμού και για την προοπτική του αριστερού κινήματος, στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Για την εγγύηση που προσφέρει ο Σαμαράς απέναντι στον ανεύθυνο Τσίπρα, για το τρίτο μνημόνιο και τα εισοδήματα του λαού και άλλα τέτοια σπουδαία και εκτάκτως επείγοντα.

Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω θέση, επειδή δεν ξέρω ακόμη αν είμαι δεξιός ή αριστερός.Γεγονός που περιορίζει όχι μόνον την σκοπιμότητα αλλά ακόμη και την δυνατότητα συμμετοχής μου στον δημόσιο διάλογο.

buzz it!

1 σχόλιο:

Leo Kastanas είπε...

Τι είναι τελικά δεξιό και τι αριστερό; Πνιγόμαστε μέσα σε μια θάλασσα από ιδεοληψίες, που μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα και επιμένουμε προσκολλημένοι σε μια δήθεν ιδεολογική καθαρότητα, που δεν υπάρχει παρά μόνον στην γόνιμη φαντασία μας.

Σωστό, οταν θα το ξεπεράσουμε θα βρούμε άκρη. Για τα μυαλά τώρα. Θα βρουν το δρόμο τους, αλλά δεν θα μείνουν εδώ να παλεύουν με την διαφθορά και τη μιζέρια. Τους περιμένουν αγορές για να εκμεταλλευτούν τις ικανότητές τους, να τους απογειώσουν, να τους δώσουν κινητρα. Η αιώνια πάλη του ανθρώπου, Ερμιππε. Τα πρότυπα σχολεία πολεμήθηκαν από την αριστερά στα πλάισια του εξισωτισμού προς τα κάτω. Δυστυχώς. Η χώρα μας δεν έχει Αστική τάξη αλλά ούτε αριστερά. Έχει μόνο συντεχνίες που δεν παράγουν πλούτο. Είμαστε σχεδόν καταδικασμένοι.