Τρίτη, Ιουλίου 09, 2013

-Η συντήρηση της αυταπάτης και οι προσευχές σε λάθος θεό



Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτοί που αναλίσκονται, για να γράφουν καλοπροαίρετα για όλα αυτά τα γενναία, εκσυγχρονιστικά και ορθολογικά πράγματα που  "πρέπει" να κάνει το πολιτικό σύστημα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Τα γράφουν ειδικότερα όταν βρισκόμαστε σε μια σημαντική καμπή της θλιβερής πορείας μας, (εκταμίευση δόσεων, ολοκλήρωση ενός ακόμη από τους ελέγχους της ξένης επιτροπείας, αλλαγές κυβερνητικών σχημάτων κ.λ.π.), που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης και επιτρέπει την ανούσια φιλολογία περί νέας αρχής, χάραξης νέας πορείας, νέου ξεκινήματος και άλλων παιδαριωδών παρόμοιων.

Παρασυρόμενοι από τις δικές τους επιθυμίες και αγαθές προθέσεις, οι καλοί συμπολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πολιτικό σύστημα αγωνίζεται μεν σκληρά, -και θα συνεχίσει να αγωνίζεται-, αλλά το κάνει για το ξεπέρασμα όχι της δικής μας κρίσης αλλά της δικής του. Αγωνίζεται με άλλα λόγια για να συνεχίσει να υπάρχει με την σημερινή του μορφή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι κάθε αλλαγή για το καλό της κοινωνίας και της χώρας θα επιβαρύνει την δική του υπόσταση και θα απομειώσει την δική του εξουσία, οδηγώντας το σταδιακά στην αυτοκατάργηση. Γι' αυτό και όχι μόνον δεν επιδιώκει τέτοιου είδους αλλαγές αλλά, αντίθετα, τις πολεμάει λυσσαλέα.

Συνιστά, λοιπόν, θεμελιώδη αντίφαση το γεγονός ότι τους έχουμε επιλέξει για να λύσουν τα προβλήματα μας. Επειδή τα προβλήματα αυτά δεν είναι και δικά τους. Το αντίθετο μάλιστα. Τα συμφέροντα μας είναι ολοφάνερα αντικρουόμενα. Την αντίφαση αυτή, όμως, την δημιουργούμε και την διατηρούμε μόνοι μας, επιμένοντας στην ευχάριστη αυταπάτη. Ότι επιτέλους θα καταλάβουν, θα αλλάξουν, θα συμμορφωθούν, και θα κάνουν αυτό που πρέπει. Θα αυτοκαταργηθούν, επειδή αυτό είναι που πρέπει να γίνει για το καλό μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η μόνη δύναμη που πραγματικά βρίσκεται απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι η αντιπροσωπεία των δανειστών. Ατελώς βέβαια και χωρίς αξιόλογες δυνατότητες, αφού αφενός δεν διαθέτει, τουλάχιστον προς ώρας, την πολυτέλεια να αφήσει την χώρα να καταρρεύσει και αφετέρου η εικονικά δημοκρατική δομή του πολιτεύματος μας δεν της επιτρέπει άμεσες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις στον χειρισμό και τον έλεγχο των εσωτερικών υποθέσεων. Η μάχη των δόσεων, το κακοπαιγμένο αυτό έργο που επαναλαμβάνεται μονότονα σε τακτά χρονικά διαστήματα, είναι απόλυτα ενδεικτική. Είναι μια πίεση ατελής όμως και αναποτελεσματική και λειτουργεί μόνον ως μήνυμα προς εμάς. Δυστυχώς, όμως, αυτό το μήνυμα είμαστε ανίκανοι να το συλλάβουμε.

Προκύπτει σαφώς ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι τα παιχνίδι παίζεται μεταξύ δανειστών και πολιτικού συστήματος, με τον ελληνικό λαό στην γωνία και την χώρα σε θέση σκληρής και αυτόβουλης ομηρείας. Και ότι όταν οι δανειστές αποκτήσουν την πολυτέλεια να εγκαταλείψουν την χώρα το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει βίαια, από έλλειψη πόρων, συμπαρασύροντας στην κατάρρευση του και όλους εμάς, που θα έχουμε συναινέσει ομόθυμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες αν υπάρχει μια ελπίδα αυτή είναι η διατήρηση της εξάρτησης της υγείας και της ακεραιότητας της ευρωζώνης από το ελληνικό πρόβλημα. Όταν τα δύο αυτά πάψουν να σχετίζονται το παιχνίδι για μας θα έχει τελειώσει οριστικά και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Οι προσευχές αυτών που επιδιώκουν την σωτηρία τους πρέπει λοιπόν να στρέφονται σε αυτήν την κατεύθυνση. Όλα τα άλλα είναι ελπίδες μάταιες. Που θα συνεχίσουν βέβαια να υπάρχουν. Είναι ανθρώπινο κάτι τέτοιο. Και, μετά, η γνώση είναι κάτι που αποκτάται μόνον με την εμπειρία.

buzz it!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σου πηρε λιγο καιρο, αλλα τελικα το επιασες το νοημα. Αλλα και παλι δεν μας δινεις ενα εναλλακτικο σεναριο περα απο την ολοκληρωτικη καταστροφη και πιθανως μια νεα εμφυλια διαμαχη (αν διαβασες τα "εναλλακτικα" το ΣΥΡΙΖΑ)

Χρήστος είπε...

"μόνη δύναμη που πραγματικά βρίσκεται απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι η αντιπροσωπεία των δανειστών"

Πολύ εύστοχη παρατήρηση, στο παίγνιο μεταξύ
ελληνικής κοινωνίας (ως σύστημα αρχών και ιδεών), ελληνικού λαού, πολιτικού συστήματος, οικονομικής ελιτ και δανειστών,
ΜΟΝΟ τα συμφέροντα των δανειστών συμπλέουν με τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας (δεν ταυτίζονται αλλά έχουν κοινά σημεία).