-Απόδειξη παρακμής ή ...;

"... Mε κάθε καινούργιο «συγκλονισμό», κύμα πελώριο μάς κατακλύζει δημοσιογραφικής επιπολαιότητας και περιττολογίας. Στα τηλεοπτικά «παράθυρα» συνωστίζονται αναρίθμητοι «ειδικοί», που «κοινωνιολογούν» ή «ψυχαναλύουν» τις «παραβατικές» περιπτώσεις με φληναφήματα αφόρητης κοινοτοπίας, φτηνιάρικες εκλαϊκεύσεις και κλισέ ασήμαντων εγχειριδίων. Oλοι αυτοί, δημοσιογράφοι και «ειδικοί», μαζί με τους επαγγελματίες της πολιτικής (μόνιμους ευτελισμένους επαίτες τηλεοπτικής δημοσιότητας) καταλήγουν «συμπερασματικά» πάντοτε στην ηθικολογία: Tι «πρέπει» να κάνει η οικογένεια! Tι «πρέπει» να προσέξουν οι δάσκαλοι! Tι «πρέπει» να φροντίσει η κοινωνία!

Aπόδειξη παρακμής μιας κοινωνίας είναι, ακριβώς, το να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά της με ηθικολογικές αοριστολογίες και γενικότητες. Δεν μπορεί πια να εμπιστευθεί τους θεσμούς ή έχει ξεμάθει – οι θεσμοί στην παρακμιακή κοινωνία είναι εντελώς αναποτελεσματικοί, κανένας δεν τους σκέφτεται προκειμένου να λυθούν προβλήματα. Mετατίθενται, λοιπόν, οι ελπίδες στην καλή θέληση των ατόμων και αναζητούνται λύσεις με εκκλήσεις, παροτρύνσεις, συναισθηματικές εξαιτήσεις. Aν καταφύγει κανείς στη γνώμη των πολιτών για τα κρίσιμα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας (το δημογραφικό, την παιδεία, τη «διαπλοκή» και διαφθορά, την αναπηρία της δημόσιας διοίκησης, τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του συνδικαλισμού), οι απαντήσεις θα είναι σίγουρα συνταγές για ηθική «βελτίωση» των ατομικών συμπεριφορών ..."

Από την επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της Κυριακής 18/06/06/

Απόδειξη παρακμής ή ακλόνητη συνέπεια στις προεκλογικές εξαγγελίες για σεμνότητα και ταπεινότητα;

Tweet