-Περί της των μικρών εμπάθειας

Διάβαζα σήμερα στον τύπο τα σχετικά με την υπόθεση του ληστή-υπασπιστή του Γερουσιαστή Καλλιώρα και, μεταξύ άλλων, πληροφορήθηκα και για όλα όσα έχουν να κάνουν με τα πτυχία, την λαμπρή ακαδημαϊκή πορεία, την υψηλή κατάρτιση και της θαυμαστές ικανότητες του ατυχούς, -στις δευτερεύουσες ασφαλώς επιλογές του-, φερέλπιδος πολιτικού.

Και αναρωτήθηκα ειλικρινώς, μήπως καμιά φορά εμείς οι πολίτες θεατές, ωθούμενοι από ζήλια και κρυφή μειονεξία, αδικούμε με την μίζερη και ζηλόφθονη κριτική μας όλους αυτούς τους ικανούς και προικισμένους ανθρώπους της δημόσιας ζωής, που εργάζονται με τόσο πάθος, τέτοια αυταπάρνηση και τέτοια διάθεση για προσφορά για το δικό μας μικρό μέλλον.

Μετά θυμήθηκα και την σχεδόν οργισμένη αντίδραση ενός καλού φίλου κάθε φορά που κάποιος από την συντροφιά τολμά να εκτοξεύσει τα φαρμακερά του βέλη εναντίον ενός πολύ νεαρού ακόμη αστέρα της πολιτικής, (σε κάποια από τις περιφέρειες της χώρας), που με τις ευλογίες του μηχανισμού του κόμματός του ετοιμάζεται να διαδεχθεί στις επόμενες εκλογές τον μπαμπά του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. "Εδώ δεν έχεις δίκαιο! Γίνεσαι κακός και εμπαθής!", εξεγείρεται η ορθή κρίσις. Και συνεχίζει. "Μπορεί να είναι υιος του τέως Γερουσιαστού αλλά τουλάχιστον γιαυτόν η συγκεκριμένη ιδιότητα δεν αποτελεί, όπως για άλλους, το μοναδικό του προσόν. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος είναι και μορφωμένος και έξυπνος και ικανός. Δεν μπορούμε να τους καταδικάζουμε όλους".

Και γέμισα ενοχές!

Τι πρέπει να κάνω άραγε; Να παραδεχθώ την αλήθεια και να υποκλιθώ; Ή να διατηρήσω την εμπαθή και ζηλόφθονη στάση μου απέναντι στους μεγάλους;

Η δεύτερη λύσις είναι ασφαλώς θελκτικότερη, αφού μου δίδει την δυνατότητα να διατηρήσω την ανόητη υπεροψία μου και να συνεχίσω την δήθεν αφ΄ υψηλού, -και οπωσδήποτε αυτοθεραπευτική της μικρότητας μου-, κακόβουλη και απαξιωτική κριτική. Χρειάζομαι όμως ένα έρεισμα. Μιαν ευπρεπήν δικαιολογίαν. Ενα ικανό επιχείρημα. Κάτι σαν σκίαστρον κατάλληλον να μειώσει την λάμψιν των γιγάντων, των ικανών και δικαίως προβεβλημένων, και να επιτρέψει και την ιδικήν μου εμφάνισιν εις το στερέωμα, εμού, του ασθενεστέρας λάμψεως αδικηθέντος αστέρος. Κάτι που να λειτουργεί εναντίον τους τέλος πάντων!

Και τότε θυμήθηκα μια παλαιότερη και ευστοχότατη αναφορά ενός αθεράπευτου γκρινιάρη των εβδομαδιαίων στηλών. Του γνωστού για τις αντιδραστικές του απόψεις καθηγητού Χ. Γιανναρά. Και ιδού τι λέγει ο από μηχανής Θεός μου, ο προστάτης της ζηλοφθονίας μου, σε παλαιότερο δημοσίευμα του:

"Οι άνθρωποι της πολιτικής στην Ελλάδα σήμερα (οι κομματάνθρωποι), πολυπτυχιούχοι και φινετσάτοι ή προϊόντα του συνδικαλιστικού πρωτογονισμού, είναι αδύνατο να συντονιστούν με τον στοιχειωδέστερο έστω πολιτικό - κοινωνικό προβληματισμό. Κατανοούν, φυσικά, (τουλάχιστον ορισμένοι) τη γλωσσική διατύπωση των προβληματισμών, ίσως (λιγότεροι) και τη λογική τους. Αλλά τους είναι αδύνατο να μετάσχουν στον προβληματισμό, να προβληματιστούν οι ίδιοι. Τον οποιοδήποτε προβληματισμό θα τον εντάξουν στη μοναδική τους έγνοια: στη λογική της επανεκλογής τους"

Μέχρις νεοτέρας ανακουφίστηκα και συνεχίζω την πορείαν μου ως κακός.

Tweet