Ο υποτακτικός π. Βασίλειος
Ο υποτακτικός π. Βασίλειος με τον Γέροντα του π. Μάξιμο
*****
Από όλους όσους γνώρισα, -λιγότερο ή περισσότερο καλά-, την εποχή που συχνά-πυκνά τριγύριζα στο Περιβόλι της Παναγίας, έναν μόνο μπορώ να θυμηθώ με πηγαίο χαμόγελο. Τον π. Βασίλειο. Τον υποτακτικό του π. Μάξιμου, στην απομονωμένη, απρόσιτη και ξεχασμένη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στην Έρημο του Αγίου Όρους. Λέω την αλήθεια.
Νομίζω πως ο π. Βασίλειος εγκατέλειψε τον κόσμο σε σχετικά ώριμη ηλικία. Έζησε για πολλά χρόνια στην Σκήτη και ήταν πολύ λίγες οι φορές που έφυγε μακρυά από το κελί της μετάνοιας του. Ασκήθηκε στην Υπομονή και στην Υπακοή και υπηρέτησε με πολλή Αγάπη τον Γέροντα του και τους λιγοστούς επισκέπτες που σπάνια τύχαινε να κτυπήσουν την πόρτα της καλύβας του. Ήταν απλός και δούλεψε σκληρά με τα χέρια του.
Πριν από δύο ή τρία χρόνια άκουσα πως κοιμήθηκε. Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Όπως και νάχει όμως ο υποτακτικός Βασίλειος ήταν από καιρό ένας ένοικος του Παράδεισου. Από καιρό ένας φωτεινός Θεός κατοικούσε μέσα του. Αλλιώς πως να εξηγήσεις το πρόσωπο; Που να αποδώσεις τόσο πλούτο;
Σε όποιον Θεό και αν πιστεύουμε, όποια είδωλα και αν προσκυνάμε, ας έχουμε σήμερα την ευχή του.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
taxg2
Είναι υπέροχος αλλά δεν είναι για όλους.... Ο μοναχισμός! Την ευχή του π.Βασιλείου να έχουμε.Το μυστικό νομίζω ότι βρίσκεται στην ταπείνωση και αυτή κατακτάται πιο εύκολα στο στίβο του μοναχισμού. Αν όμως θυμηθούμε την ιστορία από το γεροντικό με τον Μέγα Ασκητή που ζήτησε από το Θεό να του υποδείξει κάποιον ανώτερο από αυτόν και ο Θεός του υπέδειξε έναν τσαγκάρη, τότε μάλλον δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κανέναν. Καλή χρονιά.
"Και δεν μπορείς να τον εξηγήσεις εύκολα. Ψυχασθένεια; Φυγή από την πραγματικότητα; Λιποψυχία; Αντικοινωνικότητα;"
Ναι, μάλλον. Γιατί δεν είναι ένα πράγμα ο μοναχισμός. Οι μοναχισμοί είναι τόσοι όσοι και οι μοναχοί. Βέβαια στις οργανωμένες του μορφές, αυτές που είναι περισσότερο ορατές, (π.χ. στον ορθόδοξο μοναχισμό, τα δυτικά μοναχικά τάγματα) το πρωτογενές κίνητρο αποκρύπτεται πίσω από το σαφές και συγκεκριμένο κωδικοποιημένο σχήμα. Έτσι, με τον τρόπο αυτό, η "κλίση" παραλλάσσεται σε "κλήση" και το πραγματικό πρόσωπο του μοναχού αλλοιώνεται εν μέρει παίρνοντας το σχήμα που απαιτεί ο οργανωμένος φορέας. Γίνεται λιγότερο ή περισσότερο ένα με το δοχείο φιλοξενίας. Για την εξήγηση όμως του φαινομένου η "κλίση" παραμένει το μεγάλο μυστικό.
Όπως και νάχει, ο μοναχισμός, σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν είναι τίποτε άλλο από την επώδυνη, αλλά και λυτρωτική ταυτόχρονα, αναζήτηση της ελευθερίας στην απόλυτη μορφή της. Ένας διαρκής ανήφορος προς την κατάκτηση του σύμπαντος.
Όλα αυτά όμως, καθώς και πολλά άλλα που θα μπορούσαν να λεχθούν, δεν είναι παρά δήμειες αναλύσεις. Το ουσιώδες το βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε ενός που υπάκουσε στην κλίση του χωρίς να γελαστεί.
Παρόλο που δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ξέρω καλά τα άλλα είδη μοναχισμού θα διακινδυνεύσω να πω ότι ο γνήσιος ορθόδοξος μοναχισμός έχει μια θαυμαστή ισορροπία και μια αξεπέραστη γοητεία.
Σε κάθε περίπτωση έχει δίκιο το zoifio. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για κανέναν. Αλλά είναι πράγματι αυτός ο σκοπός; Προσωπικά προτιμώ να αφήνομαι στην στιγμιαία γοητεία της πλάνης. Άσχετα αν με τον τρόπο αυτό λιγότερο εξηγώ και περισσότερο αποκαλύπτομαι.
Έρρωσθε
Δημοσίευση σχολίου