Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2007

-Γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις χθεσινές εκλογές είναι πολλά. Και χρήσιμα. Και απαισιόδοξα.

Όχι βέβαια επειδή κέρδισε η Νέα Δημοκρατία ή επειδή έχασε το ΠΑΣΟΚ. Ή ακόμη επειδή μπήκε στην Βουλή ένα κόμμα σαν το ΛΑΟΣ, που από τους πολλούς θεωρείται πολιτικός σχηματισμός ακραίος και επικίνδυνος. Όλα αυτά δεν είναι η αρρώστεια. Είναι μόνο κάποια από τα συμπτώματα της.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός λαός αδυνατεί να αντιληφθεί την πολιτική ως θεμελιώδη λειτουργία από την οποία εξαρτάται ουσιωδώς η ζωή του. Και κατά συνέπεια ως λειτουργία την οποία θα πρέπει ο ίδιος να ελέγχει και να καθορίζει κυρίαρχα.

Αντίθετα, ο κάθε ένας από εμάς, ζώντας υπό συνθήκες απόλυτης σχεδόν απουσίας συλλογικού βίου, αντιλαμβάνεται τα πάντα ως προσωπικά του προβλήματα. Και ενοχλείται μόνον όταν κάτι τυχαίνει να θίγει περιστασιακά τα, υπό την πλέον στενή έννοια, προσωπικά του συμφέροντα.
Η στάση αυτή οδηγεί τον μέσο άνθρωπο στην ακλόνητη βεβαιότητα ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος βελτίωσης των ατομικών συνθηκών είναι η ατομική δράση. Δράση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται από κανόνες και δεσμεύσεις, αφού τα όποια δυσμενή αποτελέσματά της στο κοινωνικό περιβάλλον δεν προσμετρώνται και δεν σταθμίζονται. Στό πλαίσιο αυτό μπορεί να γίνει εύκολα ανεκτή και αποδεκτή ακόμη και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, αφού αυτά δεν θεωρούνται δεδομένα και η απόκτηση τους δεν διασφαλίζεται από μιά αμοιβαία συμφωνία, αλλά αντίθετα εξαρτάται από την θετική ή αρνητική έκβαση του διαρκούς παιχνιδιού ισχύος, που διεξάγεται μεταξύ των πολιτών με σκοπό την καθημερινή τους επιβίωση.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παραξενο που η λογική της επιλογής των εκπροσώπων μας δεν διαφέρει και πολύ από την λογική της επιλογής του τηλεοπτικού προγράμματος που διαλέγουμε για να περάσουμε δυό τρείς ευχάριστες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.

Οι πιο υποψιασμένοι βέβαια αντιδρούν στην παρακμή αυτή επιδιδόμενοι σε σκληρές ασκήσεις εικονικής αυτοκριτικής, που αντί να περιέχει προσωπικά στοιχεία, όπως οφείλει άλλωστε κάθε σοβαρή και πραγματική αξιολόγηση, εξαντλείται σε γενικόλογες και κατά τεκμήριο γραφικές αναφορές κάποιων αόριστων δήθεν ελαττωμάτων της κατά τα άλλα χαρισματικής φυλής μας.
Κάποιοι εκδηλώνουν και μια τάση για αγώνες. Έτσι αναρτούν στα ιστολόγια τους απίστευτης ηλιθιότητας, (ή λαϊκισμού - εξαρτάται από το πνευματικό επίπεδο των αγωνιστών), λεζάντες, με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν θα ησυχάσουν και δεν θα υποστείλουν τις σημαίες τους εάν δεν δικαιωθεί η Αμαλία. Πολύ καλές προθέσεις, σίγουρα. Πλην όμως όσοι τις εκδηλώνουν αδυνατούν να αντιληφθούν ότι για τα πάθη της άτυχης κοπέλας υπάρχει και κάτι που λέγεται πολιτική ευθύνη. Διότι εάν το αντιλαμβανόντουσαν, ο πολιτικός που είναι υπεύθυνος για τον συγκεκριμένο τομέα δεν θα φιγουράριζε περήφανος, και ανυποψίαστος, επειδή έτσι του επιτρέπεται, στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.

Αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε σε αυτά και ας ερμηνεύσουμε με δύο απλά λόγια την δεινή ήττα του ΠΑΣΟΚ στις χθεσινές εκλογές.

Ο Γ.Α.Π. είναι ένας άνθρωπος μέσης ευφυίας. Περίπου όπως και ο Καραμανλής. Περίπου όπως όλοι μας. Καλώς ή κακώς όμως, κάποια στιγμή, κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι είναι βλαξ. Η συγκυρία ήταν καλή. Από κοντά βοήθησε λίγο και το πρόσωπο, το ανεπαρκές γλωσσικό αισθητήριο, η γλώσσα του σώματος. Και ο δυστυχής Γ.Α.Π. καθιερώθηκε στην κοινή γνώμη ως βλαξ. Ως Γιωργάκης.
Αυτό πήγε κάποτε να συμβεί και με τον Καραμανλή. Κινδύνευσε και αυτός κάποτε να περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως Κωστάκης. Μιλούσε όμως καλύτερα, οι κινήσεις του διέθεταν μεγαλύτερο αέρα αυτοπεποίθησης και τα στελέχη του δεν είχαν την ώρα εκείνη κανένα λόγο να χαμογελούν με νόημα και εμφανή εσωτερική ικανοποίηση μπροστά σε τέτοιες μειωτικές αναφορές. Έτσι ο Κωστας έγινε αφεντικό και το Κωστάκης ξεχάστηκε και έμεινε μόνο στα χείλη κάποιων περιθωριακών αντιπάλων του, και από τις δύο πλευρές, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί πάντα να είναι όπως αυτοί θέλουν.

Μαυτά και μαυτά το ατυχές ΠΑΣΟΚ έφθασε στις κάλπες να διεκδικεί την εξουσία με τις καλύτερες των συνθηκών αλλά με "βλάκα" αρχηγό. Προσέξτε. Όχι αντιεπικοινωνιακό. "Βλάκα". Η διαφορά είναι τεράστια. Και ο Σημίτης αντιεπικοινωνιακός ήταν. Δεν το έκρυβε κανείς στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν όμως "βλάκας".

Η κοινή γνώμη, η συλλογική συνείδηση δηλαδή, είναι σαν τα πολύ μεγάλα καράβια. Προχωράει αργά και στρίβει δύσκολα. Αν χωνέψει κάτι δεν το αφήνει. Το παίρνει μαζί της και περνάει με αυτό τους ωκεανούς.

Η κοινή γνώμη είναι ακόμη σαν τα μικρά παιδιά. Αποδέχεται μόνο απλοϊκά πράγματα και μόνο με απλοϊκό τρόπο. Για την κοινή γνώμη δεν υπάρχουν μέσοι όροι και λογικές διαβαθμίσεις. Εάν δεν είσαι έξυπνος είσαι βλαξ. Και είναι φυσικό ότι ένας βλαξ δεν είναι ποτέ δυνατόν να κληθεί για να κυβερνήσει μια χώρα.

Μην πάτε σε πιο περίπλοκες αναλύσεις. Ούτε το βαθύ ΠΑΣΟΚ φταίει, ούτε ο Λαλιώτης, ούτε ο Κουλούρης. Δεν ήταν αυτά τα βαρίδια της Χαριλάου Τρικούπη. Σκεφθείτε απλά και πρακτικά. Για να μην χάνουμε χρόνο. Και για να πάμε σύντομα στο επόμενο θέμα μας.

buzz it!

8 σχόλια:

Elias είπε...

Παρομοιάζω τον ΓΑΠ με τον Λουδοβίκο XVI της Γαλλικής Επανάστασης: ο λαός τον αντιμετώπιζε με χαλαρότητα, αντί να τον λατρεύει ή να τον φοβάται (καλύτερο απ' όλα, ένας συνδυασμός αυτών των δύο). Γελούσε μαζί του, σάρκαζε τη σεξουαλική του αφλογιστία, έφτιαχνε περιπαιχτικά τραγούδια και ανέκδοτα για τη νωθρότητά του -γενικώς, τον θεωρούσε έναν συμπαθητικούλη χαζό. Όταν όμως τα πράγματα αγρίεψαν, όλη αυτή η χαλαρότητα μετατράπηκε σε αγριότητα.

Νομίζω όμως, από το καθημερινό feedback που λαμβάνω, ότι το ΠΑΣΟΚ χαντακώθηκε επειδή τα στελέχη του δε συνειδητοποίησαν πόσο μεγάλη ήταν η δυσαρέσκεια του κόσμου από τη 2η τετραετία Σημίτη (κυρίως). Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην έχει παράπονα από το ΠΑΣΟΚ.

saska είπε...

Tο πρόβλημα μάλλον έχει πολύ βαθύτερες ρίζες και ακούει στο όνομα διαπλοκή-διαφθορά-νταβατζήδες.
Ανήκουστα πράγματα βγαίνουν στην "φόρα" τελευταία που πραγματικά μας κάνουν να καταλαβαίνουμε ποιοι στήνουν- έστηναν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα.
Φαίνεται ποιός ακόμα είναι και πρωτεργάτης όλων αυτών που νταβατζήδες χρησιμοποιούν, οχι ο Βενιζέλος αυτός είναι το σημερινό πιόνι, αλλά ο αρχιμάγειρας ΣΙΜΗΤΗΣ.
Ακομα αποδείχτηκε πόσο αφελής αλλά και καθαρός είναι ο Γ.Α.Π.
Μακάρι να βγώ ψεύτης αλλά αυτός ο Μπένυ σαν νεκριθαφτης που θάβει κατόπιν παραγγελίας μου μοιάζει και μάλιστα τους θάβει και ζωντανούς.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Entia non sunt multiplicanda praeter mecessitatem ή άλλως "Οι οντότητες δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται πέραν του απολύτως απαραίτητου" (γνωστό και ως ξυράφι του Όκκαμ).

Προσωπικά προτιμώ τις απλές εξηγήσεις.

saska είπε...

Σκεφθείτε απλά και πρακτικά.

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο χωρίς να του αποδοθεί κάποιος λόγος, εκτός εάν είναι κάτι που είναι γνωστό από μόνο του.

Δεδομένη η διαπλοκή(τον νεκρό ποτέ δεν τον θάβουν ζωντανό εκτος απο κάτι Τουρκοπαιδια)- νταβατζίδικος λόγος (είμαι ο επόμενος σας αρχηγός)- γνωστό απο που πηγάζει η διαφθορά (Το κανάλι ΜΕΓΑ διέκοψε τον ποδοσφαιρικό αγώνα για να μεταδόση ΒΕΝΙΖΕΛΟ)

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

@saska

Το θέμα του ποστ ήταν αποκλειστικά και μόνον το "γιατί δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει στον αιώνα τον άπαντα ο ΓΑΠ; - δες ποστ". Το ζήτημα αυτό μπορεί και πρέπει να εξετασθεί ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη των νταβατζήδων.

Συναφώς, και εάν θεωρήσουμε υποθετικά ότι οι νταβατζήδες υπάρχουν, το ποστ θα μπορούσε να εξετάζει και εμμέσως το "γιατί οι νταβατζήδες δεν θέλουν άλλο τον ΓΑΠ; - δες ποστ και λάβε υπ΄ οψιν ότι ένας καλός νταβατζής δεν ποντάρει για δεύτερη φορά σε κακό άλογο".

Μέχρι εδώ παρέλκει η πραγματική και ουσιαστική έρευνα σχετικά με την ύπαρξη ή μη των νταβατζήδων και ακόμη είναι αδιάφορο το εάν το να κυκλοφορούν νταβατζήδες ανάμεσα μας είναι ήθικό ή ανήθικο και καλό ή κακό. Τα παραπάνω είναι άλλης τάξεως ζητήματα.

mickey είπε...

Συμφωνώ.

Η "απλή" εξήγηση που δίνεις στο ποστ είναι και η πλέον ικανοποιητική. Και επιπλέον οι τρεις τελευταίες παράγραφοι συνιστούν μια εξαιρετική εξήγηση και τεξμηρίωσή της.

Απλό και κατανοητό...

zoifio είπε...

Γεια σου Έρμιππε. Θα γράψεις κατι καινούργιο ή έχεις βαρεθεί την ελληνική πραγματικότητα;

Elias είπε...

(Μετά από το Ζωύφιο, δεν μπορεί παρά να μιλήσει ένα Κουνούπι)

Σε περιμένω να 'ρθεις και πάλι, μαζί να χτίσουμε μια Ελλάδα μεγάλη!