-Γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις χθεσινές εκλογές είναι πολλά. Και χρήσιμα. Και απαισιόδοξα.

Όχι βέβαια επειδή κέρδισε η Νέα Δημοκρατία ή επειδή έχασε το ΠΑΣΟΚ. Ή ακόμη επειδή μπήκε στην Βουλή ένα κόμμα σαν το ΛΑΟΣ, που από τους πολλούς θεωρείται πολιτικός σχηματισμός ακραίος και επικίνδυνος. Όλα αυτά δεν είναι η αρρώστεια. Είναι μόνο κάποια από τα συμπτώματα της.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός λαός αδυνατεί να αντιληφθεί την πολιτική ως θεμελιώδη λειτουργία από την οποία εξαρτάται ουσιωδώς η ζωή του. Και κατά συνέπεια ως λειτουργία την οποία θα πρέπει ο ίδιος να ελέγχει και να καθορίζει κυρίαρχα.

Αντίθετα, ο κάθε ένας από εμάς, ζώντας υπό συνθήκες απόλυτης σχεδόν απουσίας συλλογικού βίου, αντιλαμβάνεται τα πάντα ως προσωπικά του προβλήματα. Και ενοχλείται μόνον όταν κάτι τυχαίνει να θίγει περιστασιακά τα, υπό την πλέον στενή έννοια, προσωπικά του συμφέροντα.
Η στάση αυτή οδηγεί τον μέσο άνθρωπο στην ακλόνητη βεβαιότητα ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος βελτίωσης των ατομικών συνθηκών είναι η ατομική δράση. Δράση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται από κανόνες και δεσμεύσεις, αφού τα όποια δυσμενή αποτελέσματά της στο κοινωνικό περιβάλλον δεν προσμετρώνται και δεν σταθμίζονται. Στό πλαίσιο αυτό μπορεί να γίνει εύκολα ανεκτή και αποδεκτή ακόμη και η στέρηση βασικών δικαιωμάτων, αφού αυτά δεν θεωρούνται δεδομένα και η απόκτηση τους δεν διασφαλίζεται από μιά αμοιβαία συμφωνία, αλλά αντίθετα εξαρτάται από την θετική ή αρνητική έκβαση του διαρκούς παιχνιδιού ισχύος, που διεξάγεται μεταξύ των πολιτών με σκοπό την καθημερινή τους επιβίωση.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παραξενο που η λογική της επιλογής των εκπροσώπων μας δεν διαφέρει και πολύ από την λογική της επιλογής του τηλεοπτικού προγράμματος που διαλέγουμε για να περάσουμε δυό τρείς ευχάριστες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.

Οι πιο υποψιασμένοι βέβαια αντιδρούν στην παρακμή αυτή επιδιδόμενοι σε σκληρές ασκήσεις εικονικής αυτοκριτικής, που αντί να περιέχει προσωπικά στοιχεία, όπως οφείλει άλλωστε κάθε σοβαρή και πραγματική αξιολόγηση, εξαντλείται σε γενικόλογες και κατά τεκμήριο γραφικές αναφορές κάποιων αόριστων δήθεν ελαττωμάτων της κατά τα άλλα χαρισματικής φυλής μας.
Κάποιοι εκδηλώνουν και μια τάση για αγώνες. Έτσι αναρτούν στα ιστολόγια τους απίστευτης ηλιθιότητας, (ή λαϊκισμού - εξαρτάται από το πνευματικό επίπεδο των αγωνιστών), λεζάντες, με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν θα ησυχάσουν και δεν θα υποστείλουν τις σημαίες τους εάν δεν δικαιωθεί η Αμαλία. Πολύ καλές προθέσεις, σίγουρα. Πλην όμως όσοι τις εκδηλώνουν αδυνατούν να αντιληφθούν ότι για τα πάθη της άτυχης κοπέλας υπάρχει και κάτι που λέγεται πολιτική ευθύνη. Διότι εάν το αντιλαμβανόντουσαν, ο πολιτικός που είναι υπεύθυνος για τον συγκεκριμένο τομέα δεν θα φιγουράριζε περήφανος, και ανυποψίαστος, επειδή έτσι του επιτρέπεται, στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.

Αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε σε αυτά και ας ερμηνεύσουμε με δύο απλά λόγια την δεινή ήττα του ΠΑΣΟΚ στις χθεσινές εκλογές.

Ο Γ.Α.Π. είναι ένας άνθρωπος μέσης ευφυίας. Περίπου όπως και ο Καραμανλής. Περίπου όπως όλοι μας. Καλώς ή κακώς όμως, κάποια στιγμή, κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι είναι βλαξ. Η συγκυρία ήταν καλή. Από κοντά βοήθησε λίγο και το πρόσωπο, το ανεπαρκές γλωσσικό αισθητήριο, η γλώσσα του σώματος. Και ο δυστυχής Γ.Α.Π. καθιερώθηκε στην κοινή γνώμη ως βλαξ. Ως Γιωργάκης.
Αυτό πήγε κάποτε να συμβεί και με τον Καραμανλή. Κινδύνευσε και αυτός κάποτε να περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως Κωστάκης. Μιλούσε όμως καλύτερα, οι κινήσεις του διέθεταν μεγαλύτερο αέρα αυτοπεποίθησης και τα στελέχη του δεν είχαν την ώρα εκείνη κανένα λόγο να χαμογελούν με νόημα και εμφανή εσωτερική ικανοποίηση μπροστά σε τέτοιες μειωτικές αναφορές. Έτσι ο Κωστας έγινε αφεντικό και το Κωστάκης ξεχάστηκε και έμεινε μόνο στα χείλη κάποιων περιθωριακών αντιπάλων του, και από τις δύο πλευρές, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί πάντα να είναι όπως αυτοί θέλουν.

Μαυτά και μαυτά το ατυχές ΠΑΣΟΚ έφθασε στις κάλπες να διεκδικεί την εξουσία με τις καλύτερες των συνθηκών αλλά με "βλάκα" αρχηγό. Προσέξτε. Όχι αντιεπικοινωνιακό. "Βλάκα". Η διαφορά είναι τεράστια. Και ο Σημίτης αντιεπικοινωνιακός ήταν. Δεν το έκρυβε κανείς στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν όμως "βλάκας".

Η κοινή γνώμη, η συλλογική συνείδηση δηλαδή, είναι σαν τα πολύ μεγάλα καράβια. Προχωράει αργά και στρίβει δύσκολα. Αν χωνέψει κάτι δεν το αφήνει. Το παίρνει μαζί της και περνάει με αυτό τους ωκεανούς.

Η κοινή γνώμη είναι ακόμη σαν τα μικρά παιδιά. Αποδέχεται μόνο απλοϊκά πράγματα και μόνο με απλοϊκό τρόπο. Για την κοινή γνώμη δεν υπάρχουν μέσοι όροι και λογικές διαβαθμίσεις. Εάν δεν είσαι έξυπνος είσαι βλαξ. Και είναι φυσικό ότι ένας βλαξ δεν είναι ποτέ δυνατόν να κληθεί για να κυβερνήσει μια χώρα.

Μην πάτε σε πιο περίπλοκες αναλύσεις. Ούτε το βαθύ ΠΑΣΟΚ φταίει, ούτε ο Λαλιώτης, ούτε ο Κουλούρης. Δεν ήταν αυτά τα βαρίδια της Χαριλάου Τρικούπη. Σκεφθείτε απλά και πρακτικά. Για να μην χάνουμε χρόνο. Και για να πάμε σύντομα στο επόμενο θέμα μας.

Tweet