-Το δικαίωμα στην ανοησία

1,19 ευρώ. Δεν εξεπλάγην. Γιατί να εκπλαγώ άλλωστε.

Για να εκπλαγεί κανείς θα πρέπει να είναι ή τελείως ανόητος ή έλληνας βουλευτής. Από αυτούς που συχνάζουν στις εκπομπές του Μάκη του Δημοσιογράφου. Και μένουν άφωνοι, με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια βουρκωμένα, μπροστά στα κακώς κείμενα. Αυτά που βλέπουν και ακούν στο στούντιο για πρώτη φορά. Και φρικιούν και σοκάρονται. Και αδυνατούν να τα πιστέψουν. Και κουνούν το κεφάλι απελπισμένοι και ομολογούν με κάθε ειλικρίνεια. "Φοβερά πράγματα κ. Τριανταφυλλόπουλε. Δεν ξέρω τι να πω. Είμαστε όλοι ένοχοι."

1 ευρώ και 19 λεπτά λοιπόν στοίχιζε το SMS στην ψηφοφορία της Eurovision. 1 και 19. Σχεδόν ένα παλιό πεντακοσάρικο. Και ο κοσμάκης πλήρωνε και ψήφιζε. Και ξαναπλήρωνε και ξαναψήφιζε.

Και όμως. Από 1,5 μέχρι 5 λεπτά χρεώνουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας ένα γραπτό μήνυμα και τρέχουν και δεν φτάνουν για να προλάβουν η μια τις προσφορές της άλλης. Γιατί όχι άλλωστε. Με τις υπάρχουσες διαθεσιμότητες στα δίκτυα η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν τους στοιχίζει ούτε δεκάρα. Γιαυτό και ότι πάρουν είναι καθαρό κέρδος.

Υπό τις συνθήκες αυτές κανείς από όλους όσους άσκησαν προχθές το δημοκρατικό τους δικαίωμα δεν σκέφθηκε γιατί ένα απλό SMS προς ένα πλήρως αυτοματοποιημένο κέντρο, -όπως αυτά των εταιρειών τηλεφωνικών ψηφοφοριών-, θα έπρεπε να κοστίζει 80 και 60 και 50 φορές παραπάνω. Κανείς δεν υπολόγισε την απίστευτη αναντιστοιχία κόστους-τιμής πώλησης που απολαμβάνουν οι καλές αυτές εταιρείες. Εταιρείες που ασφαλώς προσαρμόζουν τα τιμολόγια τους ανάλογα με τους κανόνες της ζήτησης. Και με την ψυχρή λογική που λέει ότι, όσο τα κορόιδα πληρώνουν αδιαμαρτύρητα τόσο οι τιμές μπορεί να παραμένουν υψηλές και τα κέρδη δυσθεώρητα.

Την ίδια στιγμή στην πλούσια και κραταιά Γερμανία, στην χώρα που πέρυσι, για μια ακόμη φορά, αναδείχθηκε με απόσταση παγκόσμια πρωταθλήτρια εξαγωγών, αγγίζοντας το αστρονομικό ποσό των 1.000 δισ. ευρώ (!!!), το ίδιο SMS κόστιζε 20 μόλις λεπτά!!! 83% περίπου φθηνότερα από ότι στην ψωροκώσταινα!!! Ή έξι φορές λιγότερο!!!

Ο λόγος είναι απλός. Ο μέσος γερμανός σίγουρα δεν λυπάται να δώσει και ένα και δύο και τρία ευρώ για το στιγμιαίο χαβαλέ και την ικανοποίηση της παρόρμησής του. Παράλληλα όμως κοστολογεί αυτό που κάθε φορά αγοράζει και είναι προφανές ότι αρνείται να γίνει κορόιδο και να πληρώσει κάτι το οποίο του πουλιέται 1.000 φορές ακριβότερα από όσο στοιχίζει. Εξ ου και εκεί οι καλές εταιρείες το ξανασκέφτονται. Και από το τίποτε αρκούνται στα 20 λεπτά. Στο κάτω κάτω και αυτά καθαρό κέρδος είναι.

Και μετά; Μετά οι φουκαράδες έλληνες ιθαγενείς μιλάνε για την ακρίβεια και για την δύσκολη ζωή τους. Και για τις στερήσεις και την φτώχεια που έρχεται. Και για την αξιολύπητη γενιά των 700 ευρώ. Που σημειωτέον συνηθίζει να πίνει τον καφέ της με 4 ευρώ στα Starbacks και να κάνει λογαριασμούς 150 ευρώ στα κινητά της, έχοντας την αίσθηση ότι απολαμβάνει αναφαίρετα δημοκρατικά της δικαιώματα. Γιατί έτσι μάθαμε. Να έχουμε για μέτρο των δικαιωμάτων μας το ύψος των επιθυμιών μας. Και όχι την αξία της δουλειάς μας.

Τελικά μου φαίνεται ότι όλη αυτή η υπόθεση για την ακρίβεια είναι μια ακόμη φάρσα της καλής μας τηλεόρασης. Που καταπώς φαίνεται ξέμεινε από θέματα και ρίχτηκε τις τελευταίες ημέρες να ολοφύρεται για τις τιμές της πελαγίσιας τσιπούρας, του εισαγόμενου αργεντίνικου T-bone και του φουαγκρά. Που θα πάει όμως. Σε καμιά βδομάδα, άντε δύο, όλο και κανένας ερωτύλος λαδωμένος από την Siemens θα πηδήξει από το παράθυρο και θα ανανεώσει άθελα του το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου μας. Για νάχουμε να γεμίζουμε ζουμερά και πιπεράτα τις ζεστές και ιδρωμένες νύχτες μας στα αυθαίρετα της Λούτσας και της Καλλικράτειας.

Tweet