Μετά την υψηλή πτήση των τελευταίων μηνών οι τιμές των τροφίμων στην Γερμανία παίρνουν πλέον την κατηφόρα. Με πρακτικά ενιαίο βηματισμό οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής προχωρούν από την Δευτέρα σε μειώσεις σε μεγάλο αριθμό προϊόντων όπως ο χυμός μήλου, το βούτυρο, ο καφές και η ζάχαρη. Σε κάποιες περιπτώσεις η πτώση φτάνει ακόμη και το 35%.
...
Θέλουμε με αυτό να στείλουμε ένα μήνυμα, ανέφερε ο Günther Becker, Γενικός Διευθυντής του ομίλου EDEKA, στον οποίο ανήκει και η εκπτωτική αλυσίδα Penny. Οι πελάτες μας πρέπει να γνωρίζουν ότι κάθε ευνοϊκή περίπτωση στις αγορές μας θα μετακυλίεται άμεσα προς το δικό τους όφελος. Δεν πρόκειται για περιστασιακές εκπτώσεις αλλά αντίθετα για σταθερές μειώσεις διαρκείας, εξήγησαν από την πλευρά τους οι Lidl και Aldi.
...
Ο καιρός των δραματικών αυξήσεων στην αγορά των τροφίμων φαίνεται να έχει περάσει. Την άνοιξη και το καλοκαίρι οι αυξήσεις αυτές, από 8% και πάνω, είχαν οδηγήσει στα ύψη τον πληθωρισμό. Σήμερα με την οικονομική κρίση, την πτώση των τιμών του πετρελαίου και μιας ακόμη σειράς πρώτων υλών φαίνεται ότι τερματίζεται και το ράλλυ στα τρόφιμα.
...
Στην πραγματικότητα, στις ετήσιες διαπραγματεύσεις που διεξάγονται αυτή την εποχή, οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής αμύνονται με όλα τα μέσα έναντι των απαιτήσεων της βιομηχανίας για περισσότερα κέρδη απαιτώντας μάλιστα περαιτέρω πτώση των τιμών.
Οι αλυσίδες λιανικής στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους όχι μόνο στις μειωμένες τιμές των πρώτων υλών αλλά επιπλέον και στην δύσκολη θέση που θα βρεθεί η αγορά εν όψει της επαπειλούμενης ύφεσης. "Οι καταναλωτές αισθάνονται ανασφαλείς. Αν σήμερα προχωρήσουμε σε αυξήσεις θα βρεθούμε υπό την απειλή μιας παράλυσης της αγοράς εξ αιτίας του πανικού" φέρεται να ισχυρίζεται μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις λιανεμπορίου τροφίμων.
Επιπλέον στον χώρο του εμπορίου υπάρχει η αίσθηση, σύμφωνα με πληροφορίες από την Κεντρική Ένωση Λιανικού Εμπορίου, ότι, σε αντίθεση με την αγορά αυτοκινήτου, δεν υπάρχουν ακόμη τάσεις συγκράτησης. Και σύμφωνα με τον κλάδο οι συνθήκες αυτές πρέπει να παραμείνουν σταθερές για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Ο εκπρόσωπος της Ένωσης Hubertus Pellengahr είναι γιαυτό πεπεισμένος. "Από το μέτωπο των τιμών δεν πρέπει να αναμένονται εστίες ανησυχίας. Τίποτε από όσα θα μπορούσαν να τρομάξουν τους καταναλωτές".
Από την ιστοσελίδα του Focus σε πρόχειρη μετάφραση.
http://www.focus.de/finanzen/news/discounter-aldi-lidl-penny-senken-die-preise_aid_345720.html
Αν το συγκεκριμένο άρθρο αναδημοσιευόταν σε ελληνική εφημερίδα θα έπρεπε να είχε τον τίτλο "Μελαγχολικές συγκρίσεις".
Γιατί η οποιαδήποτε επ' αγαθώ αυτορύθμιση δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνον όταν επιχειρείται μεταξύ σοβαρών και υπεύθυνων συναλασσομένων μερών. Και εν προκειμένω, όταν πρόκειται για την αυτορύθμιση τόσο πραγματικών και κρίσιμων αγορών, χρειάζεται πρώτα και πάνω από όλα πολίτες-καταναλωτές που σέβονται τον εαυτό τους.
Δεν θα πρέπει να προκαλεί απορία το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή διεξάγεται στην χώρα που διαθέτει όχι μόνον την μεγαλύτερη και υγιέστερη οικονομία στην Ευρώπη αλλά και την πιο συμπαγή, συνειδητοποιημένη και φανατικά ομονοούσα στα ουσιώδη κοινωνία πολιτών. Που εκτός όλων των άλλων τυχαίνει να είναι και ο μακράν μεγαλύτερος χρηματοδότης της παρδαλής και χαζοχαρούμενης Ευρωπαϊκής μας Ένωσης.
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
αυτορρυθμιση? οχι ακριβως. απλα η Γερμανια εχει την πιο ανταγωνιστικη αγορα σουπερμαρκετ στην ΕΕ και ισως στον κοσμο.
Κατα τα αλλα και στην Ελλαδα θα πεσουν σιγουρα οι τιμες των τροφιμων. Αλλα βλεπεις τα καναλια δεν θα ασχοληθουν με αυτο, ασχολουνται μονο οταν ανεβαινουν οι τιμες.
Η πράγματι μεγάλη και ανταγωνιστική αγορά της Γερμανίας μπορεί να εξηγήσει κάποια θέματα, όπως π.χ. τη σπουδή του κ. Becker να μετακυλίσει την πτώση κόστους στις τιμές των προϊόντων. Κάνει εντύπωση όμως η στάση του εκπροσώπου της Ένωσης Λιανικού Εμπορίου. Ο κ. Hubertus Pellengahr (αυτό είναι όνομα, όχι αστεία) καταλαβαίνει ότι οι καταναλωτές είναι ανήσυχοι και ότι δεν πρέπει με τίποτα να τρομάξουν τώρα. Δεν υπερασπίζεται μόνο τα στενά συμφέροντα του κλάδου που εκπροσωπεί, είναι σαν να μιλάει για την ευρύτερη κοινωνία. Και η στάση αυτή (όχι η πρακτική της μείωσης τιμών) είναι κάτι που δεν αποδίδεται έτσι απλά σε οικονομικά μεγέθη και αριθμούς.
Έρμιππε, δε μπορώ να μη σκεφτώ τον προβληματισμό του Ρουσσώ διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα. Ο Ζαν Ζακ τόνιζε έντονα ότι η δημοκρατία δε σημαίνει απλώς καθολικό δικαίωμα ψήφου, απαιτεί πολίτες που να νοιάζονται ενεργά για το κοινό συμφέρον. Αφήνοντας κατά μέρους τις απολυτότητές του για το ρόλο του Νομοθέτη κ.α. – είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι ο Ρουσσώ υπήρξε υπερβολικός και άστοχος σε πολλά θέματα (το παραδεχόταν κι ο ίδιος, εξάλλου!) – νομίζω πως κάτι έχουμε να μάθουμε από την κοινωνικοπολιτική του φιλοσοφία. Ας κρατήσουμε τουλάχιστον την ιδέα ότι ο πολίτης είναι ένα ον απαίδευτο, αλλοτριωμένο, που θα πρέπει με κάποιον τρόπο να ασκηθεί στη μέριμνα του κοινού συμφέροντος και όχι απλώς στην περιχαράκωση των δικών του ιδιοτελών σκοπών.
SG
Κρίμα. Και εγώ πίστευα μέχρι τώρα ότι η αυτορύθμιση είναι το αποτέλεσμα των πολύπλοκων διαδικασιών που πυροδοτεί ο υγιής ανταγωνισμός που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Άσχετα από αυτό τώρα τελευταία έχω την αίσθηση ότι στο (νεο)φιλελεύθερο σύμπαν δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για άτομα που ενεργούν με ελεύθερη βούληση. Κυριαρχεί μόνον η αυθεντία του μεταφυσικού συστήματος των αγορών που υπηρετείται από το φωτισμένο ιερατείο όσων λίγων εκλεκτών διαθέτουν το χάρισμα της επικοινωνίας με τα επέκεινα (εξ ου άλλωστε και το εξίσου μεταφυσικό ύψος των αμοιβών τους). Εδώ μυρίζει λίγο θρησκευτικό σκοταδισμό.
Υπό την έννοια αυτή πολύ σωστά θεωρείται ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά εσωτερικό παίγνιο του συστήματος στο οποίο ουδεμία συμμετοχή διαθέτουν οι μάζες των ανυποψίαστων κοπαδιών.
Elias
Δεν νομίζω ότι η γερμανική κοινωνία λειτουργεί με βάση τα απλά οικονομικά μεγέθη και τους αριθμούς. Η αίσθηση συμμετοχής και η μέριμνα για το κοινό συμφέρον υπάρχει διάχυτη όπου και να κοιτάξεις. Και αυτό άσχετα από την καθημερινή αρνητική ρητορεία των απλών ανθρώπων που τείνουν να απομυθοποιούν το σύστημα μέσα στο οποίο ζουν. Για το εάν αυτό οφείλεται στην πίστη σε κάποιες αφηρημένες αξίες ή απλά στην πεζή συνειδητοποίηση ότι το δημόσιο συμφέρον ταυτίζεται αναγκαστικά με το ατομικό (και κατά συνέπεια τα δύο αυτά πρέπει να βρίσκονται σε μια διαρκή ισορροπία που εξασφαλίζεται μέσω αυτοπεριορισμών που αντισταθμίζονται από δίκαιες ρυθμίσεις) δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Προσωπικά πιστεύω ότι τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούν με βάση την πρώτη παραδοχή ενώ τα ανώτερα γνωρίζουν ότι η σχετική υποταγή τους στους κοινούς κανόνες είναι αναγκαία συνθήκη για την ομαλή και παραγωγική συνύπαρξη.
"Κυριαρχεί μόνον η αυθεντία του μεταφυσικού συστήματος των αγορών που υπηρετείται από το φωτισμένο ιερατείο όσων λίγων εκλεκτών διαθέτουν το χάρισμα της επικοινωνίας με τα επέκεινα (εξ ου άλλωστε και το εξίσου μεταφυσικό ύψος των αμοιβών τους)."
αυτο να πω την αληθεια καθολου δεν το καταλαβα.
"πολύ σωστά θεωρείται ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά εσωτερικό παίγνιο του συστήματος στο οποίο ουδεμία συμμετοχή διαθέτουν οι μάζες των ανυποψίαστων κοπαδιών."
και αυτο ακομα λιγοτερο. Τι σημαινει οτι ο ανταγωνισμος ειναι εσωτερικο παιγνιο? Δυο εταιρειες ανταγωνιζονται η μια την αλλη , τι αλλο απο παιχνιδι μεταξυ τους μπορει να ειναι ο ανταγωνισμος?
Νομίζω πως η πρώτη φράση της παραγράφου, που παραλείπεται, εξηγεί επαρκώς τις επόμενες.
Όσο για την παρατήρηση σας θα μπορούσα να πω πρόχειρα ότι και στον μεσαίωνα υπήρχε έντονος ανταγωνισμός. Μεταξύ των φεουδαρχών. Και πάντα στο όνομα των υποτελών δουλοπάροικων. Η μεταξύ των καρδιναλίων της αγίας έδρας. Στο όνομα του ποιμνίου αυτή τη φορά.
Σε κάθε περίπτωση ο πραγματικός ανταγωνισμός είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με τρεις και πάνω. Τις δύο (τουλάχιστον) εταιρείες και τους καταναλωτές. Επιτρέψτε μου να πω ότι προσωπικά δεν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που ονομάζουμε σήμερα ανταγωνισμό θυμίζει περισσότερο σκυλοκαβγά πάνω σε κλοπιμαία.
Επιπλέον τα γνήσια ανταγωνιστικά συστήματα δεν καταρρέουν εν
μία νυκτί σαν χάρτινοι πύργοι, όπως καλή ώρα. Η ύπαρξη του ανταγωνισμού, -του υγιούς εννοείται-, εξασφαλίζει την έγκαιρη αποβολή των ασθενών μερών και την υποκατάσταση τους με άλλα υγιέστερα. Οι καταρρεύσεις εν κενώ συμβαίνουν μόνον σε μονοπολικά συστήματα που λειτουργούν υπό συνθήκες ισχύος έχοντας φροντίσει να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Στην πολιτική αυτό το λέμε ολοκληρωτισμό.
"ο πραγματικός ανταγωνισμός είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με τρεις και πάνω. Τις δύο (τουλάχιστον) εταιρείες και τους καταναλωτές"
επιμενω να μην καταλαβαινω ποιο ειναι καν το θεμα. Ανταγωνισμο εχουμε οποτε εχουμε τουλαχιστον δυο παιχτες που εχουν μη-ομοια συμφεροντα.
"Αυτό που ονομάζουμε σήμερα ανταγωνισμό θυμίζει περισσότερο σκυλοκαβγά πάνω σε κλοπιμαία."
τι ονομαζει ποιος ανταγωνισμο. και ποια ειναι τα κλοπιμαια?
"Επιπλέον τα γνήσια ανταγωνιστικά συστήματα δεν καταρρέουν εν
μία νυκτί σαν χάρτινοι πύργοι, όπως καλή ώρα"
ποιος το λεει αυτο και οπως κατερρευσε τι?
"Η ύπαρξη του ανταγωνισμού, -του υγιούς εννοείται-, εξασφαλίζει την έγκαιρη αποβολή των ασθενών μερών και την υποκατάσταση τους με άλλα υγιέστερα."
τι ακριβως σημαινει αυτο? οτι οι ασθενεστερες εταιρειες πεθαινουν κατευθειαν? αυτο ειναι ανακριβες, απλα εχουν (ολο και) μικροτερο μεριδιο αγορας.
ειλικρινα δεν εχω καταλαβει καν ποιο ειναι το ζητημα εδω περα.
Δημοσίευση σχολίου