"... ο σκοπός τους δεν είναι να σώσουν την Ελλάδα και την οικονομία της, αλλά να ελέγξουν τον απείθαρχο έλληνα ..."".
"... Η συλλογή αποδείξεων με ... βραβείο το αφορολόγητο των 12,000 μόνο σε κοινωνίες κατώτερου πολιτιστικού επιπέδου ταιριάζει ..."
"... Με την Ελλάδα και τους Έλληνες, συντελείται ένα ενδιαφέρον πείραμα. Αν κρατήσει η Ελλάδα θα κρατήσει και η Ε.Ε. Δυστυχώς αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε για ηγέτη τον forest gap και τον Αντώνη να συναινεί ..."
Τα αλιεύματα είναι τελείως τυχαία. Μου τα έστειλε πριν λίγο ένας φίλος και δεν ξέρω εάν είναι από εφημερίδες, από ιστοσελίδες ή από δηλώσεις δημοσίων προσώπων. Θα μπορούσε πάντως να είναι από οπουδήποτε. Η ανοησία έχει περισσέψει στην χώρα και ξεχειλίζει πλέον από παντού. Όλοι λίγο πολύ λένε τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια. Ένα αλλόκοτο και συγχυτικό μείγμα ιδεοληψιών και φθηνών ιδεολογημάτων, ξιπασμένης επαρχιώτικης δήθεν αξιοπρέπειας, ιδιοτέλειας, δόλου και υποκρισίας.
Τελικά πρέπει να πληρώσουν οι Γερμανοί. Άντε και λίγο οι Γάλλοι. Αν δεν θελήσουν να το κάνουν, επειδή έτσι πρέπει και επειδή αυτό είναι που οφείλουν στον υπέροχο λαό μας, θα το κάνουν αναγκαστικά επειδή μπορούμε να τους σύρουμε μαζί μας στην άβυσσο. Λίγο πολύ το λέει σήμερα ο πολύς Παπαχελάς στην έγκριτη Καθημερινή. Να απειλήσει αύριο στην Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής ο Παπανδρέου με προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ. Κάτι που προφανώς, κατά τον σοφό καθοδηγητή της κοινής γνώμης, θα οδηγήσει την Γερμανία στα πρόθυρα του διεθνούς εξευτελισμού. Και, μάλλον, θα την αναγκάσει να μας τα ξαναρίξει. 'Οχι όμως για να ξοφλήσουμε όπως όπως τα χρέη μας και μετά να μαζευτούμε στα σπίτια μας για να συλλογιστούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Αλλά για να συνεχίσουμε να θεωρούμε την διαφθορά εγγενές στοιχείο των συναλλαγών και την φοροκλοπή θεμιτό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Για να διορίζουμε άχρηστους υπαλλήλους και να θεωρούμε την αργομισθία και την τεμπελιά δικαίωμα. Για να χτίζουμε εφιαλτικής ασχήμιας πόλεις και χωρία, να βρομίζουμε και να μολύνουμε ότι έχει απομείνει από αυτήν την άλλοτε πανέμορφη χώρα. Εμείς το επίπεδο ζωής που κερδίσαμε δεν το διαπραγματευόμαστε, να το ξέρουνε. Και ας πάψουν οι όπου γης σκοτεινοί κύκλοι να προκαλούν και να πειραματίζονται με τον υπερήφανο και απροσκύνητο ελληνισμό. Αν δεν πάψουν, πρόβλημα τους.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο η σωτηρία προϋποθέτει μετάνοια.
Το σύστημα αξιών μας, ημών των δυτικών τουλάχιστον, στηρίζεται στην παραδοχή της ύπαρξης ελεύθερης βούλησης.
Υπό την έννοια αυτή ο Θεός δεν κάνει τίποτε περισσότερο από τα να επικυρώνει τυπικά το αποτέλεσμα της αβίαστα εκπεφρασμένης απόφασης του κάθε μετανοήσαντος δούλου. Ο Θεός δεν ενεργεί. Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Απλά εγγυάται με την ύπαρξη του την τάξη του κόσμου.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα από την επιστήμη της Σωτηριολογίας ότι στα ζητήματα αυτά δεν χωρεί καμία απολύτως εξωτερική παρέμβαση. Αντίθετα, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο επίπεδο της εσωτερικής διεργασίας που συντελείται εντός του υποκειμένου και που έχει σαν γνώμονα πρώτα την σαφή αίσθηση της ύπαρξης κάποιων κανόνων, κατόπιν την αναγνώριση της υποχρέωσης τήρησης τους και τέλος τον φόβο για τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να επέλθουν σε περίπτωση μη συμμόρφωσης.
Πρόβλημα υπάρχει στην περίπτωση που το υποκείμενο που κατέχει το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης είτε δεν γνωρίζει τους κανόνες είτε τους γνωρίζει αλλά αδιαφορεί για την τήρηση τους, θεωρώντας ότι το ίδιο δεν ανήκει στο πεδίο εφαρμογής τους. Ή ακόμη στην περίπτωση που ενώ τους γνωρίζει και συναφώς τους αναγνωρίζει ως ρυθμιστικούς και της ιδίας αυτού ύπαρξης αντιδρά στην προσταγή της συμμόρφωσης του, παραβλέποντας απερίσκεπτα τις δυσάρεστες συνέπειες της κακής χρήσης της ελευθερίας του.
Για το πρώτο σκέλος του πρώτου ενδεχομένου δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Άλλωστε το γνωστό ερώτημα που γεννούν οι πρώτοι προβληματισμοί των περισσότερο προικισμένων από τους κατηχουμένους -και τι θα γίνουν δηλαδή οι ιθαγενείς του Αμαζονίου που κανείς δεν τους μίλησε για την σωτηρία τους και ως εκ τούτου δεν γνωρίζουν τι πρέπει να πράξουν;- δεν απαντάται εύκολα ή, συνηθέστατα δεν έχει κατανοητή απάντηση. Είναι γνωστό ασφαλώς ότι οι κατηχητές δεν φημίζονται συνήθως για την οξύνοια τους.
Η δεύτερη υποπερίπτωση του πρώτου ενδεχομένου είναι ενδεικτική ελαφρότητας και μειωμένων δυνατοτήτων σύλληψης της εικόνας του περίπλοκου κόσμου που μας περιβάλλει. Ασφαλώς δεν μένει ατιμώρητη, πλην όμως η τιμωρία δεν είναι βαριά και επώδυνη και έχει κυρίως παιδευτικό χαρακτήρα, τόσο για το ίδιο το υποκείμενο, όσο και για άλλα που ωφελούνται εμμέσως από μόνη την δύναμη του παραδείγματος.
Το δεύτερο ενδεχόμενο ορίζεται ως φθηνός τσαμπουκάς και, σύμφωνα με το σύστημα αξιών που ρυθμίζει τα ανθρώπινα από καταβολής λόγου, αποτελεί τον πληρέστερο και ακριβέστερο ορισμό του αμαρτήματος.
Να μην ξεχάσω να συμπληρώσω ότι κατά τα θρυλούμενα -και προερχόμενα από τα απόνερα της κυριαρχίας του ορθού πολιτικού λόγου- δεν υφίσταται πλέον η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Πλην όμως ο Κύριος ο Θεός μας, κατά την κρίσιμη στιγμή της αποβολής των πρωτοπλάστων από τον ξεχασμένο πια παράδεισο, βροντοφώναξε: και σεις και τα παιδιά σας και τα παιδιά των παιδιών σας!!! Έτσι είπε και έκτοτε δεν απέστειλε στα υποκείμενα της ελεύθερης βούλησης μήνυμα άλλου, διαφορετικού περιεχομένου. Η δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα μας οδηγεί στην ανάγκη να συγχωνεύσουμε την δεύτερη υποπερίπτωση του πρώτου ενδεχομένου με το δεύτερο ενδεχόμενο. Κανείς δεν είναι τέλειος τελικά.
Αμήν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου