-Μοιραίος (πλέον) επαρχιωτισμός

Για να είμαι ειλικρινής, πάει καιρός τώρα που σταμάτησα να προσπαθώ να μαντέψω το μέλλον της χώρας σκεπτόμενος λογικά, διαβάζοντας πολιτικές ειδήσεις και αναλύσεις και ανατρέχοντας σε περισπούδαστες οικονομικές εκθέσεις και εκτιμήσεις. Περιορίζομαι μόνο να μαζεύω σκόρπιες λέξεις και προτάσεις, να παρατηρώ αφηρημένα σχήματα και εκφράσεις και να κοιτάζω εικόνες και φωτογραφίες της καθημερινότητας. Αισθάνομαι ότι τα συμπεράσματα είναι έτσι ασφαλέστερα. Δέστε ας πούμε την, πολύ πρόσφατη, φωτογραφία παραπάνω.

Στο κάτω μέρος της, ο καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα και ανυπεράσπιστος υπουργός των οικονομικών της Γερμανίας προσπαθεί, με μια έκφραση που περιέχει σε ίσες δόσεις αμηχανία, απορία και έκπληξη, -ίσως αμυδρά και λίγη ευγενική συγκατάβαση-, να αντιληφθεί τους λόγους της εκρηκτικής χαράς και της σιελώδους διάχυσης του ημετέρου εκτάκτως ευφυούς οικονομολογούντος συνταγματολόγου.

Είναι ζήτημα αν οι δύο άνδρες γνωρίζονται για περισσότερο από έναν μήνα. Ο δυστυχής Σόιμπλε μάλιστα μπορεί και να δυσκολεύονταν ακόμη και να αναγνωρίσει με σιγουριά τον πολύ φρέσκο στην παρέα "συνάδελφό" του, αν δεν τον βοηθούσε το γεγονός του σπανίως θηριώδους εκτοπίσματος, που, δίχως άλλο, κάνει τον εκτάκτως ευφυή Βαγγέλη να ξεχωρίζει αλάνθαστα από την αδιάφορη μάζα των κοινών ανθρώπων.

Από την άλλη ο εκτάκτως ευφυής Βενιζέλος, -που επιχειρεί έναν ακόμη από τους συνηθισμένους του αριστοτεχνικούς ελιγμούς πολιτικής διαπραγμάτευσης, μετά από τόσα πολλά χρόνια εργώδους άσκησης στον σκληρό στίβο των ελληνικών τηλεπαραθύρων-, φαίνεται απολύτως ειλικρινής στην εκδήλωση των φλογερών αισθημάτων του απέναντι στον κάτοχο των κλειδιών του ευρωπαϊκού θησαυροφυλακίου. Είναι βλέπετε επειδή, σύμφωνα με την ακλόνητη πεποίθησή του, ο μέσος συνομιλητής του στις πρόσφατες περιπλανήσεις του στο διεθνές χωρίο, υπό την νέα ιδιότητά του ως ειδήμονος επί δημοσιονομικών ζητημάτων, δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τον αρχετυπικό ανθρωπολογικό τύπο του τυπικού ψηφοφόρου της Α' Θεσσαλονίκης. Μια ουρανομήκης κραυγή χαράς για την απρόσμενη ευτυχή συνάντηση, λοιπόν, ένα εγκάρδιο χτύπημα στην πλάτη, ένα σβουριχτό φιλί και μια άνευ ετέρου διαβεβαίωση για την ταχτοποίηση της κόρης σε σίγουρη θέση αργομισθίας σε δημόσιο οργανισμό και καθαρίσαμε. Ας έρχεται το επόμενο χαϊβάνι.

Και μια ακόμη απορία. Μετά το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα, που με πόνο ψυχής και συντριβή μας έταξε, που την βρίσκει ο μπαγάσας τόση διάθεση; Στο κάτω κάτω για να ταπεινωθεί και για να ζητιανέψει για χάρη μας μας είπε ότι πήγε εκεί, μακρυά στα ξένα.

Ας είναι όμως. Για τους εκτάκτως ευφυείς αντιπροέδρους μας, και όχι μόνον, ο κόσμος όλος αποτελείται από πιστά αντίγραφα των αφελών και ψοφοδεών ψηφοφόρων της Α' Θεσσαλονίκης και της Β' Αθηνών.

Δεν τους ξέρουμε τους εταίρους μας. Δύο χρόνια τώρα προσπαθούμε με μικρά και μεγάλα ψέματα, με ανοικτές και συγκαλυμμένες απάτες, με πονηριές και μικροπρέπειες, να τους πείσουμε όχι μόνον να πληρώσουν την συσσωρευμένη ζημιά που κάναμε, αλλά και να υπογράψουν επίσημες διαβεβαιώσεις ότι θα αναλάβουν στον αιώνα τον άπαντα το κόστος της ακριβής ζωής, που, ως περιούσιος λαός, ανυπερθέτως δικαιούμεθα.

Από την μεριά τους αυτοί συνεχίζουν να συζητούν υπομονετικά και να διαπραγματεύονται μαζί μας. Όχι μόνον επειδή, τώρα που μπλέξανε, φοβούνται τις σε βάρος τους συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης κατρακύλας μας. Αλλά και γιατί, όσο από τον βαθύ ορθολογισμό τους και να επιστρατεύσουν, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι τόσο αλλόκοτοι και τόσο αυτοκαταστροφικοί όσο εμείς. Και για τον λόγο αυτό φοβούνται μήπως κάνουν λάθος και δίχως να το θέλουν μας αδικούν. Κάτι άλλο θα φταίει, σκέφτονται. Σκοτεινές, αόρατες και πανίσχυρες δυνάμεις πιθανόν. Σαν αυτές που έβαλαν στο στόχαστρο και τελικά κατάφεραν να ανατρέψουν ακόμη και αυτόν τον ίδιο τον πολιτικό γίγαντα, τον Κώστα τον Καραμανλή. Και τώρα συνεχίζουν ακάθεκτες το απάνθρωπο έργο τους. Ο Θεός να μας λυπηθεί αν είναι έτσι, που θα έλεγε και ο έτερος επίδοξος πολιτικός διαπραγματευτής Αντώνης.

Tweet