Πέμπτη, Φεβρουαρίου 16, 2012

-Η Ευρώπη θέλει. Χρειάζεται όμως συνομιλητές.



Όσο βαθαίνει η πολιτική κρίση, -η οικονομική είναι δεδομένη και θα μας συντροφεύει δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμη-, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η συγκάλυψη της βαθύτατης ανεπάρκειας και ιδιοτέλειας των μελών του πολιτικού συστήματος. Και του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η παραμονή τους στο τιμόνι της χώρας.

Οι κομματάνθρωποι, στο σύνολο τους, ενδιαφέρονται ελάχιστα για την σωτηρία της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Το ζήτημα τους αγγίζει, αποκλειστικά και μόνο, στον βαθμό που μια ενδεχόμενη καταστροφή μπορεί να επισύρει συνέπειες και για τους ίδιους. Για τις προσωπικές τους καριέρες και την ζωή των οικογενειών τους. Γι' αυτό και οι κόκκινες γραμμές, πίσω από τις οποίες κάθε φορά οχυρώνονται, αφορούν πρώτα και πάνω από όλα την, με κάθε κόστος, διατήρηση και διασφάλιση της δικής τους εξουσίας.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο εδώ και δύο χρόνια μέμφεται, με φτηνά ηθικολογικά ψελλίσματα, τους ευρωπαίους εταίρους μας. Προετοιμάζεται για την καταστροφή και κτίζει την κιβωτό ασφαλείας, στην οποία θα βρει φιλόξενο καταφύγιο, στα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν τον κατακλυσμό.

Προσάπτουμε στους συμμάχους μας, και κυρίως στους Γερμανούς, ότι, στην πραγματικότητα, νοιάζονται πολύ λίγο για την σωτηρία της χώρας μας. Και ότι, επί δύο συνεχή χρόνια δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από του να επιχειρούν να απομονώσουν την "ελληνική ειδική περίπτωση" και να ασφαλίσουν την οικονομική τους ζώνη από τις συνέπειες της "προαποφασιμένης" και "προσεκτικά σχεδιασμένης" χρεοκοπίας μας.

Η ελληνική πολιτική τάξη, που μέμφεται γι' αυτό τους Ευρωπαίους εταίρους, δεν έπαψε, όλο αυτό το διάστημα, να κάνει συστηματικά, στο δικό της πεδίο, ακριβώς το ίδιο, εις βάρος της χώρας και των πολιτών της. Να προετοιμάζει το δικό της οχυρό, την δική της ασπίδα προστασίας για την κρίσιμη στιγμή της έκρηξης.

Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι, το σύνολο των λαμβανόμενων μέτρων και των επιδιωκόμενων μεταρρυθμίσεων, υπήρξαν αποτέλεσμα έξωθεν επιβολής, από τις κακές δυνάμεις των δανειστών. Πάνω στην δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, που με πόνο ψυχής αλλά, φευ, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία πάντα στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα από τον ακαριαίο θάνατο. Την ίδια στιγμή, η ίδια αυτή ηγεσία, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, -που η ίδια δεν πίστευε-, στον ανήμπορο λαό.

Όσο η οικονομική κρίση βάθαινε, τόσο περισσότερο ο αμήχανος και πανικόβλητος πληθυσμός ενσωμάτωνε υποσυνείδητα την παιδαριώδη αυτή θεώρηση. Σήμερα, ακόμη και κάποιοι από τους πολίτες που, χωρίς να περιμένουν νουθεσίες και υποδείξεις από το εξωτερικό, είχαν από καιρό πεισθεί για την επείγουσα ανάγκη της ριζικής μεταρρύθμισης των άρρωστων, τριτοκοσμικών δομών της χώρας, φτάνουν και αυτοί να αποδίδουν, σε κάποιο βαθμό, την ενδεχόμενη κατάρρευση στα λάθη, τις παραλείψεις και, ίσως ακόμη και τις δόλιες προθέσεις της κ. Μέρκελ.

Αυτό που ξεκάθαρα προκύπτει είναι ότι, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, θέτοντας σε απόλυτη προτεραιότητα την δική του επιβίωση, -με την προσπάθεια διατήρησης ερεισμάτων στο εσωτερικό μέτωπο και την μεθοδική προετοιμασία των εχθρών, στους οποίους θα επιχειρήσει να επιρρίψει την ευθύνη μετά την πτώση της χώρας-, υπονόμευσε καταλυτικά την όποια αποτελεσματικότητα των προσπαθειών σωτηρίας. Και, ακυρώνοντας τα όποια θετικά στοιχεία του περίφημου μνημονίου, άφησε διαθέσιμα στον συγχυτικό δημόσιο διάλογο μόνο τα σημεία εκείνα που είχε φροντίσει η ίδια έγκαιρα να δαιμονοποιήσει.

Το κακοσχεδιασμένο παιχνίδι δεν είχε επιτυχή κατάληξη. Η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή είναι εξοπλισμένη με ικανά αποθέματα ορθολογισμού και τεχνοκρατικής επιμέλειας και, σε αντίθεση με αυτό που πίστεψαν οι μικροαπατεώνες της δικής μας ετοιμόρροπης παράγκας, δεν διαθέτει τις απεριόριστες δόσεις ευπιστίας, τα περιθώρια εξαγοράς και τις μειωμένες αντιστάσεις του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Επιπλέον, τα χρήματα που καλείται να διαθέσει σε αυτήν την ριψοκίνδυνη ζαριά είναι τόσο πολλά, που σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν την συνέχιση μιας επιπόλαιας προσέγγισης του προβλήματος.

Σήμερα, τα δύο ιστορικά κυρίαρχα κόμματα σύρονται στην κυριολεξία στην άνευ όρων παράδοση τους στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Όχι πλέον ως συνεργάτες, σε μια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας, -έναν ρόλο που τα ίδια επίμονα αρνήθηκαν-, αλλά ως ταπεινοί εντολοδόχοι, για την αναγκαστική εκτέλεση ενός έξωθεν επιβαλλόμενου και, για τον λόγο αυτό, εν πολλοίς ακατανόητου για τις ευρείες λαϊκές μάζες βίαιου εκσυγχρονισμού.

Είναι όμως πολύ αργά. Οι υπογραφές και οι δηλώσεις πίστης, που με τόση σπουδή και υποκριτική προθυμία σπεύδουν να παραχωρήσουν οι κατ' ευφημισμό "πολιτικοί αρχηγοί", έχουν τόση αξία όση και τα ποσοστά που λαμβάνουν στις δημοσκοπήσεις οι το πάλαι ποτέ ένδοξοι και σήμερα φυλλοροούντες και ετοιμόρροποι σχηματισμοί που εκπροσωπούν. Τα καθοριστικά τμήματα του εκλογικού σώματος βρίσκονται πλέον αλλού. Εκεί όπου επένδυσε το πολιτικό σύστημα, όταν με τόση αφροσύνη και με πλήρη αδιαφορία για το μέλλον της χώρας φρόντιζε για την εναλλακτική οδό διαφυγής του, χτίζοντας τα "αντιμνημονιακά" του μέτωπα. Εκεί, έτοιμο να γκρεμίσει και να καταστρέψει. Και να κάψει τελετουργικά στις πλατείες τις σημαίες των κρατών εκείνων που, ακόμη και σήμερα, πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας και που, μόλις πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν, κατά κοινή ομολογία, τα πρότυπα του ευρωπαϊκού μας οράματος.

Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι, ακόμη και σήμερα, τα άρθρα "γνώμης" των μεγάλων εφημερίδων, φροντίζουν να υποδαυλίσουν το διάχυτο αντιευρωπαϊκό κλίμα, -δια παν ενδεχόμενο-, καθρεφτίζοντας έτσι διάφανα όχι μόνο την δολιότητα και την ιδιοτέλεια αλλά και τον πανικό των διεφθαρμένων ελίτ. Είναι ευτύχημα τελικά το γεγονός ότι η Ευρώπη θα τις διαψεύσει και θα σεβαστεί τους Έλληνες περισσότερο από όσο τους σέβεται η δική τους, ανεύθυνη και σπιθαμιαία ηγεσία.

Στις δημοκρατίες η πολιτική υπάρχει για τους ανθρώπους και γίνεται από αυτούς. Ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι η εμπιστοσύνη και η συνεργασία. Καμία πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς την συμμετοχή των πολλών και την ανοχή των λίγων. Η ελληνική πολιτική τάξη, αποτυχημένη, ένοχη και στριμωγμένη στην γωνία, θα ζητήσει τώρα από τους Έλληνες να υποφέρουν και να βάλουν πλάτη σε μια τιτάνια προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας. Θα ζητήσει πράγματα που μέχρι χθες η ίδια καταδίκαζε ως άδικα, προσποιούνταν ότι δεν τα ήθελε, άφηνε με κάθε τρόπο να φανεί ότι προσπαθούσε να τα αποφύγει. Πόση επιτυχία μπορεί να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα;

Μετά την οριστικοποίηση του εν αναμονή πακέτου αποτροπής της χρεοκοπίας η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξαναδώσει ούτε ένα ευρώ για την κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Για όποιους, όμως, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν θυσία για την αναγέννηση και μακροημέρευση του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Τις τελευταίες ημέρες, δια στόματος του πρωθυπουργού της Ιταλίας, -και αυτό έχει την σημασία του-, η Ευρώπη είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα.

"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Των πολιτών.

buzz it!

11 σχόλια:

Elias είπε...

Κι αυτό το άρθρο της Καθημερινής ήταν χαρακτηριστικό: "Ευθεία αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της Ελλάδας". Όμως ο τίτλος παραπλανεί. Όπως διαβάζω το άρθρο, αυτό που αμφισβητήθηκε ευθέως ήταν ο Βενιζέλος (κι ο ελληνικός δημόσιος βίος). Η Καθημερινή ταυτίζει την Ελλάδα με τους πολιτικούς της.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Ευτυχώς Ηλία δεν κάνει το ίδιο και η Ευρώπη. Και προσωπικά πιστεύω βαθύτατα σε αυτό:

Είναι ευτύχημα τελικά το γεγονός ότι η Ευρώπη θα τις διαψεύσει και θα σεβαστεί τους Έλληνες περισσότερο από όσο τους σέβεται η δική τους, ανεύθυνη και σπιθαμιαία ηγεσία.

niko νικο είπε...

Το καλό είναι πως κάποιοι σ'αυτή τη χώρα το έχουμε καταλάβει το βρώμικο παιχνίδι σκιών που παίζουν.

Εξ ού και το κράξιμο που έφαγε αυτό το τίποτα, ο Παπούλιας όταν "εξοργισμένος" αναφώνησε πατριωτικά "Ποιός είναι ο Κύριος Σόιμπλε".

ΚΑτα σύστημα ρίχνουν όλες τις ευθύνες στους "κακούς" ξένους. (ΟΚ δεν είναι και καλοί, αλλα αυτό είναι άλλο θέμα). Ελπίζω μόνο να μήν τσιμπήσουμε, γιατί σαν λαός είμαστε λίγο χαζοβιόληδες.

το πιγκουϊνόμορφον τρελωχίμ είπε...

Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι,
κοιμήσου, που να σε χάρη ο νιος που θα σε πάρη.
Κοιμήσου, που παράγγειλα 'ς την Πόλη τα χρυσά σου,
'ς τη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου.
Κοιμήσου, που σου ράβουνε το πάπλωμα 'ς την Πόλη,
και σου το τελειώνουνε σαρανταδυό μαστόροι,
'ς τη μέση βάνουν τον αετό, 'ς την άκρη το παγόνι.
Νάνι του ρήγα το παιδί, του βασιλιά ταγγόνι.
Κοιμήσου και παράγγειλα παπούτσια 'ς τον τσαγγάρη,
να σου τα κάνη κόκκινα με το μαργαριτάρι.
Κοιμήσου μέσ' 'ς την κούνια σου και 'ς τα παχιά παννιά σου,
η Παναγιά η δέσποινα να είναι συντροφιά σου.

...περίμενε εσύ από τους ξένους...

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Τα ελληνικά τα μιλάτε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ σωστά νομίζω αναλύεται η επικοινωνιακή τακτική των πολιτικών που για όλα έριχναν ευθύνες στην ΕΕ για τα κακά μέτρα. Και σήμερα τα ΜΜΕ εξακολουθούν να κατηγορούν την τρόικα προσπαθώντας να περισώσουν κάτι από το πολιτικό σύστημα και να μην τιναχτεί στο αέρα.

Ωστόσο, μέσα στην ανάλυση δεν αποτελεί καθόλου θέμα τα αίτια της γερμανικής στάσης. Μάλιστα με μισολόγα φαίνεται να την προστατεύει κιόλας. Αν αναλύονταν στο σύνολο της η γερμανική τακτική θα βλέπαμε ότι και οι δικοί μας πολιτικοί δεν έκαναν και κάτι διαφορετικό (απλά διαφέρει σε αναλογία). Χωρίς βέβαια τούτο να μειώνει τις ευθύνες των πολιτικών μας ταγών.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

@δείμος

Το κείμενο αναφέρεται κυρίως στην εσωτερική σκηνή. Το κλείσιμο άλλωστε ήταν σαφές. Μάλιστα η άποψη ότι η υπόθεση βρισκόταν πολύ περισσότερο (ή και σχεδόν αποκλειστικά) στα δικά μας χέρια από ότι των ξένων εκφράστηκε σε αυτό το ιστολόγιο ήδη από την αρχή της κρίσης:

Είναι προφανές και απόλυτα λογικό ότι οι ξένοι πιστωτές θέλουν να διασφαλίσουν την επιστροφή των χρημάτων τους. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν τον εξορθολογισμό των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας. Οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, όμως, δεν διαθέτουν την πολυτέλεια ούτε για την λήψη εξειδικευμένων εξυγιαντικών μέτρων ούτε για την άσκηση της καθημερινής και σε βάθος εποπτείας της ελληνικής διοίκησης. Δεν διαθέτουν με άλλα λόγια την δυνατότητα να περιορίσουν πρωτογενώς την απίστευτη σπατάλη που προέρχεται από την κακοδιοίκηση, την ανικανότητα των κρατούντων ή την εκτεταμένη και ομολογημένη σε όλα τα επίπεδα διαφθορά. Μοιραία λοιπόν θα περιορισθούν στην κορυφή του παγόβουνου και θα απαιτήσουν πιεστικά την οριζόντια περικοπή των εμφανών δαπανών, που κατευθύνοντα σε μισθούς, συντάξεις και νόμιμες κοινωνικές παροχές. Θα ζητήσουν την κατάργηση δημόσιων θέσεων εργασίας. Θα παρέμβουν στα βασικά και θεμελιώδη, όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια θα βελτιώσουν τους αριθμούς και θα παραμελήσουν τους ανθρώπους. Όχι επειδή αδιαφορούν γι΄αυτούς. Αλλά επειδή, η συγκεκριμένη φροντίδα είναι αναγκαστικά ζήτημα και αρμοδιότητα των ελληνικών αρχών. Υπό την έννοια αυτή η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τον διεθνή παράγοντα, στο επίπεδο που την εννοείτε, στερείται πλήρως νοήματος. Η χθεσινή δήλωση της κ. Μέρκελ είναι εξαιρετικά εύγλωττη. … …

Εν όψει όλων των παραπάνω, τα γκρίζα κουστούμια του ΔΝΤ θα ζητούν, το κάθε ευρώ που θα χάνεται μέσα στον καιάδα της ανευθυνότητας και της θεμελιώδους άγνοιας της ανίκανης διοίκησης, να υποκαθίσταται από κάποιες νέες δραστικές και δραματικές περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις και από κάποιες νέες, όλο και περισσότερες, καταργήσεις θέσεων εργασίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι κραυγές για την επίδειξη ανθρωπισμού, που ανέπεμψαν σήμερα σε δραματικούς τόνους οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στην συνεδρίασή τους, δεν έπρεπε να απευθύνονται προς τους αδιάφορους λογιστές του ΔΝΤ. Αλλά προς τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της καταρρέουσας χώρας. Η ανοχή της κοινωνίας θα φτάσει σίγουρα σε εκρηκτικά όρια. Η διαπραγμάτευση, όμως, που θα μπορούσε να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι διαπραγμάτευση αναγκαστικά εσωτερική. Και εξαιρετικά επείγουσα. …


(εδώ: http://ermippos.blogspot.com/2010/04/blog-post_27.html).

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Όσον αφορά την στάση της Γερμανίας; Στο κείμενο δεν υπάρχει καμία κριτική για αυτήν. Αφήνεται μόνο να διαφανεί ότι, κατά την άποψη μου, η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη λειτούργησαν με αγαθές προθέσεις απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκαναν λάθη. Αλλά και για τα λάθη αυτά η ευθύνη είναι πάλι δική μας. Διότι μια εφαρμοζόμενη πολιτική είναι μια δυναμική ισορροπία διαρκώς μετακινούμενη. Τα λάθη θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν η Ελλάδα διαπραγματευόταν καλόπιστα και με στόχο την σωτηρία της. Και εάν όταν έλεγε ναι στα προτεινόμενα μέτρα τα εφάρμοζε και στην πορεία πρότεινε με επαρκείς αποδείξεις την τροποποίηση τους. Οι ξένοι δεν στερούνται ορθολογισμού.

Το μόνο που έκαναν οι πολιτικοί μας όμως είναι να αποδέχονται δουλικά αλλά και με ακραία υποκρισία κάθε μέτρο που επιβάλλονταν απλά και μόνο για να ξεφορτωθούν το πρόβλημα με ορίζοντα το πολύ 1-2 μηνών, σίγουροι ότι αυτό θα συνεχίζεται επ΄ άπειρον. Και μετά επέστρεφαν στην Αθήνα κα έκλειναν το μάτι στις συντεχνίες και περίμεναν ευκαιρία να χώσουν μερικούς ακόμη υπαλλήλους στην Βουλή. Η πρακτική αυτή υπήρξε παράγων πολλαπλασιασμού των αρχικών λαθών (η ευρωπαϊκή πολιτική εξελισσόταν εν κενώ στο εσωτερικό της χώρας) και όταν τα πράγματα σκούρηναν άρχισε η συνωμοσιολογία.

Jim Slip είπε...

"Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν θυσία για την αναγέννηση και μακροημέρευση του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος."


Αν το πρόβλημα είναι το φαύλο ελληνικό πολιτικό προσωπικό, τότε γιατί η Ευρώπη δεν παίρνει αναπτυξιακά μέτρα σε άλλες χώρες, πχ στην Ισπανία που έχει ανεργία 23% τα τελευταία 3 χρόνια; Γιατί επιβάλλονται μέτρα λιτότητας παντού, στην Πορτογαλία, ακόμα και στον καλό μαθητή την Ιρλανδία;

Κυρίως όμως, γιατί δεν παίρνει αναπτυξιακά μέτρα στις πλεονασματικές χώρες; Η εξάλειψη των ανισορροπιών εντός της Ευρωζώνης αυτό επιτάσσει. Τα μέτρα λιτότητας στο Νότο να αντισταθμιστούν απο μέτρα ανάπτυξης στο Βορρά, η έλλειψη ζήτησης στο Νότο να αντισταθμιστεί απο αύξηση της ζήτησης στο Βορρά έτσι ώστε να ισορροπήσουν τα ισοζύγια πληρωμών.

Το ευρώ θα αποδειχτεί κολοσσιαίο λάθος για την ανέτοιμη να ενωθεί πολιτικά Ευρώπη. 'Οπως εμείς στην Ελλάδα (το παράδειγμα πιο χρήσιμο όταν είχαμε τη δραχμή) επιδοτούσαμε με έμμεσο τρόπο την επαρχία (μέσω της ίδρυσης ΤΕΙ, στρατοπέδων κλπ) και τα νησιά (μέσω της επιδότησης των ακτοπλοϊκών, μειωμένου ΦΠΑ κλπ) προκειμένου να μη καταστραφούν οι οικονομίες τους και ερημωθούν οι περιοχές, το ίδιο πρέπει να κάνει και η Ευρώπη με τον "προβληματικό" Νότο. Απλά δε θέλει να το κάνει. Γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους Ευρωπαίους με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς των χωρών ξεχωριστά.

niko νικο είπε...

ο Jim Slip έχει ένα δίκιο. Βασικά συνωμότησαν όλα τα στραβά. Το ένα στραβό είναι οτι αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία το πάνω χέρι το έχουν φανατικοί ορθόδοξοι μονεταριστές.

Michael είπε...

Έρμιππε, θα συμφωνήσω στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου σου, αλλά θα το πάω και ένα βήμα παρακάτω. Πρέπει να αρχίζουμε να σημειώνουμε από εδώ και στο εξής -για να ξέρουμε τι μας γίνεται- την ανήθικη προνομιακή μεταχείριση των τραπεζών. Από το κούρεμα οι ελληνικές θα χάσουν 25 δις και ταυτόχρονα την ίδια ώρα θα ανακεφαλαιοπηθούν με 50.
Μιλάμε για τις ίδιες τράπεζες, που φέρουν τεράστια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, που φυσικά γνώριζαν πολύ καλύτερα από τον απλό πολίτη τα οικονομικά του κράτους και συνέχισαν να επενδύουν σε φούσκες εδώ και στα Βαλκάνια, παίρνοντας εύκολο δανεικό χρήμα, που ουσιαστικά έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, δηλαδή τον τεράστιο λογαριασμό που ακούει στο όνομα ελληνικό κράτος.
Βεβαίως, δεν υπάρχει πολιτικός που θα υπερασπιστεί τους μικροομολογιούχους γιατί ούτως ή άλλως είναι ανύπαρκτοι πολιτικά ως ομάδα. Ενώ οι τράπεζες, μέσω του οποίου γίνεται το ξέπλυμα για όλο το σύστημα, δεν «πρέπει» να πέσουν έξω με τίποτα.
Και μια τελευταία παρατήρηση, ειλικρινά χωρίς καμία διάθεση χαιρεκακίας. Ξέρω πως κάποτε τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου διαφημίζονταν και προβάλλονταν ως μια καλή σταθερή επένδυση. Πότε, όμως, θα μάθει ο κόσμος να μην εμπιστεύεται το κράτος σε επενδυτικές συμβουλές. Έχουμε τα ομόλογα τώρα, όταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια ήταν το χρηματιστήριο. Δυστυχώς έτσι όπως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, δεν μπορούμε να το εμπιστευόμαστε, γιατί έχει πάψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα.