-Τα δίκια του Αλέξη (και του Αντώνη) με απλά μαθηματικά

Τα θεωρήματα είναι ταυτολογίες, που δεν επινοούνται, αλλά προκύπτουν αυτόματα, με την εφαρμογή των αυστηρών κανόνων της λογικής. Το πλαίσιο αναφοράς συγκροτείται από το αξιωματικό σύστημα, που προσλαμβάνεται διαισθητικά.

Τα αξιώματα είναι λίγα σε αριθμό και διακρίνονται για την απλότητα τους. Τα θεωρήματα μπορεί εν δυνάμει να είναι άπειρα και καμιά φορά είναι εξαιρετικά σύνθετα.

Τα αξιώματα δεν διαθέτουν αισθητικά χαρακτηριστικά. Είναι δεδομένα και ουδέτερα. Αντίθετα, τα θεωρήματα, πολλές φορές, διακρίνονται για την ομορφιά τους. Για τον λόγο αυτό η ανακάλυψη τους μπορεί να είναι μια γοητευτική υπόθεση.

Οι στοχασμοί του ανθρώπου για τον κόσμο που τον περιβάλλει ξεκινούν από τα αξιώματα, που επινοεί, στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει τον κόσμο. Τα θεωρήματα, που συνάγονται, όπως είπαμε, ταυτολογικά, έπονται και είναι είτε προσπάθειες επίλυσης πρακτικών προβλημάτων της καθημερινότητας είτε χαριτωμένες ασκήσεις πνευματικής εγρήγορσης. Πάντα μέσα στο σφικτό πλαίσιο του αξιωματικού συστήματος.

Εν προκειμένω:

Αξίωμα 1ο: Τα δανεικά είναι εισόδημα (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)

Αξίωμα 2ο: Τα δανεικά μπορεί και πρέπει να είναι τόσα όσα χρειαζόμαστε (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)

Αξίωμα 3ο: Οι ανάγκες μας προσδιορίζονται από το ηθικώς (μας) δέον το οποίο, με την σειρά του, οριοθετεί και το νόμιμο (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη)

Αξίωμα 4ο: Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών (ισχύει - δεν απαιτεί απόδειξη - δείτε και τα αποδεικτικά καταβολής των βουλευτικών αποζημιώσεων του Καραμανλή καθώς και τις πρόσφατες δηλώσεις του ανδρός)

Αξίωμα 5ο: Χωρίς εμάς ο κόσμος χάνει το νόημα του για τους Γερμανούς (ισχύει οπωσδήποτε)

Η ελληνική κοινωνία είναι θεματοφύλακας του αξιωματικού της συστήματος. Είναι επειδή είναι στοχαστική και σοφή.

Τα κόμματα απαρτίζονται από τα περισσότερο ενθουσιώδη μέλη της κοινωνίας.  Η διαδικασία της διαρκούς αναζήτησης και της συνεπούς κωδικοποίησης των άπειρων ισοτήτων, που μπορεί να προκύψουν από έναν τόσο περιορισμένο αριθμό θεμελιωδών αρχών, ασκεί ισχυρή έλξη πάνω σε αυτούς τους προικισμένους ανθρώπους. Είτε για την καθαρά αισθητική απόλαυση (κλασσικό παράδειγμα, εδώ, ο ποιητής Βύρων Πολύδωρας) είτε για την ανακάλυψη ορθολογικών τρόπων καλυτέρευσης της ζωής του συνόλου (είναι λαχτάρα της προσφοράς στον πλησίον, που μπορεί να διακρίνει κανείς στο βλέμμα πολιτικών όπως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος).

Τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων είναι πλήρεις ενότητες θεωρημάτων, που ανταποκρίνονται με ακρίβεια στις απαιτήσεις συνέπειας της μεθόδου. Είναι νοητικές κατασκευές καταρχήν όμορφες.

Η διαφορά στην έλξη που ασκεί το κάθε ένα από αυτά -από την άλλοτε άλλη έλξη αυτή προκύπτει και η πολυσυλλεκτικότητα της πολιτικής μας ζωής καθώς και οι τυχόν διαφωνίες μας- είναι απολύτως φαινομενική. Και εξαφανίζεται όταν εξετασθεί κάτω από το φως των κρυμμένων συμμετριών.

Κατά βάση η αισθητική προσέγγιση είναι κοινή. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού στα θεμέλια του οικοδομήματος κυριαρχεί η στιβαρότητα των ακλόνητων αξιωμάτων.

Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μη χρηστικό παιχνίδι σύγκρουσης συνεπών αισθητικών προτύπων. Η στιγμή κατά την οποία κορυφώνεται η πνευματική περιπέτεια του σοφού λαού μας και αποδεικνύεται η υπεροχή του σε σχέση με τους άλλους, που ερμήνευσαν τον μεγάλο Αριστοτέλη σύμφωνα με τις ανάγκες της αθλίας κοιλίας τους. Μετά από αυτές ο νόμος των συμμετριών εξαφανίζει τις ψευδείς αντιφάσεις και η ζωή συνεχίζεται χαρούμενη, όπως πρώτα.

Tweet