-Τα σπουδαία θα γίνουν αλλού. Εδώ απλά μια παράσταση.

Στο κέντρο του κόσμου όντες και ομφαλοσκοπούντες, ως συνήθως, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα και να προβλέψουμε τις εξελίξεις μόνο με βάση τις επιθυμίες μας και τις πιο εμφανείς από τις κινήσεις που είμαστε σε θέση να διακρίνουμε, στην φτωχή, επαρχιακή μας πολιτική σκηνή. Σε αυτήν αποκλειστικά. Τίποτε εξωτερικό δεν μας αγγίζει.

Καταλήξαμε έτσι στο συμπέρασμα ότι η χώρα έμεινε στο ευρώ, δεν εξερράγη και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αναπνέει, χάρη στην υπεύθυνη πολιτική που ακολούθησε προσωπικά ο πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς και οι επιφανείς εταίροι του, στην τρικομματική κυβέρνηση του ιστορικού συμβιβασμού. Και βέβαια χάρη στις έκτακτες και ειδικές ικανότητες και άοκνες προσπάθειες του μάγου της οικονομίας, Στουρνάρα, ο οποίος προσέθεσε εύστοχα στην υψηλή πολιτική των άλλων την απαραίτητη δική του τεχνική αρτιότητα. Αυτός είναι ο κυρίαρχος μύθος, που εξηγεί τα βασικά, ενώ υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι, παράπλευροι και πάντα εσωτερικοί, για τα μικρότερα.

Το ότι η χώρα "διεσώθη" σχεδόν παρά φύσιν, χάρη στην, ολοφάνερη πλέον, ύψιστη οικονομική και πολιτική σκοπιμότητα της Ε.Ε., με αποφάσεις που πάρθηκαν, τη απουσία ημών, στις Βρυξέλλες και, κυρίως στο Βερολίνο και ότι όλα τα επί μέρους στοιχεία και μέτρα της εσωτερικής διευθέτησης καθορίστηκαν στο κατώτερο επιτρεπτό όριο, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτού και μόνον του στόχου, το σκεφτόμαστε μεν λίγο, πλην όμως το προσπερνάμε βιαστικά, επειδή είναι προφανές ότι δεν ικανοποιεί ούτε την αυταρέσκεια ούτε την περήφανη αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας μας.

Φτάνουμε έτσι να πιστώνουμε στον εσωτερικό πολιτικό θίασο "επιτεύγματα" που, σε καμία περίπτωση, δεν του ανήκουν. Και όχι μόνο. Επειδή η απόδοση θετικών ιδιοτήτων σε κάποιους πρέπει να ισοσταθμίζεται με την απόδοση των αντίστοιχων αρνητικών σε κάποιους άλλους, ο μύθος των μισών καλών γεννά αναγκαστικά τον παράλληλο μύθο των άλλων μισών, που δεν μπορεί παρά να είναι οι απαραίτητοι κακοί. Και ασφαλώς οι τελευταίοι, ενσωματωμένοι πλήρως στον κυρίαρχο τρόπο σκέψης της κοινωνίας, ανταποκρίνονται περίφημα στις ανάγκες του φυσικού τους ρόλου, παίζοντας με επιτυχία τους κακούς, χωρίς διόλου να το αντιλαμβάνονται.

Το αποτέλεσμα είναι η συνύπαρξη δύο παράλληλων κόσμων. Του πραγματικού, που έχει να κάνει με τις ανάγκες και τις κεντρικές αποφάσεις της Ευρώπης και του φανταστικού, που περιλαμβάνει τα όσα, εικονικής πραγματικότητας, διαδραματίζονται στην αφασική πολιτική μας σκηνή, στην οποία, τρία χρόνια τώρα, παρατηρούμε την συναρπαστική διαδοχή των επεισοδίων του έργου της σωτηρίας της πατρίδας.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους συνθλίβονται οι πολίτες, αντιμέτωποι με την ανελέητη καθημερινότητα και τα διαρκώς διογκούμενα προβλήματα. Διότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, μπορεί μεν να καθορίζουν τις βασικές πολιτικές αλλά στερούνται την δυνατότητα να τις εφαρμόσουν επί τόπου, ασκώντας οι ίδιες την διακυβέρνηση της χώρας. Και από την άλλη πλευρά το πολιτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα απασχολημένο, με την προσπάθεια του να οικειοποιηθεί οποιαδήποτε καλή εξέλιξη, εντάσσοντας την στο ευφάνταστο σενάριο της θεατρικής παράστασης που έχει αναλάβει. Η Ελλάδα πορεύεται στην ουσία ακυβέρνητη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η έξοδος από την διαδοχή των φαύλων κύκλων μπορεί να γίνει μόνο με αυτόματο και, μοιραία, βίαιο τρόπο. Αυτό θα επισυμβεί όταν το κόστος για την εξυπηρέτηση της σκοπιμότητας των εταίρων μας ξεπεράσει την αναμενόμενη για τους ίδιους ωφέλεια και καταστεί πλέον απαγορευτικό.

Το πότε είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί μια και εξαρτάται από παράγοντες που ούτε μπορούμε να διαμορφώσουμε, αλλά ούτε και να αξιολογήσουμε. Έχοντας τα μάτια στραμμένα στην απατηλή κινητικότητα της εσωτερικής σκιαμαχίας, που θέλουμε να θεωρούμε πολιτική σκηνή, έχουμε παραιτηθεί από κάθε δυνατότητα δράσης στο πεδίο της πραγματικότητας και έχουμε μετατραπεί από υποκείμενα σε αντικείμενα της ιστορίας. Επιλέξαμε να πληρώσουμε το κόστος μιας παράστασης, μαζί με τα έξοδα και τις αμοιβές των ηθοποιών της. Το πάθος μας για το θέατρο φαίνεται να ξεπερνάει την ανάγκη μας για την ζωή.

Tweet