-Με λένε αβγδεζ και είμαι καθαρός!!! Pray for me guys!!

Δηλαδή δεν έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου τις τελευταίες δύο ημέρες. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένας μικρός προσωπικός θρίαμβος!
Από τότε που ξεκίνησα το κάπνισμα, κοντά τρείς δεκαετίες πριν, ο μεγαλύτερος χρόνος αποχής μου από αυτό δεν ξεπέρασε τις 15 ώρες. Γιατί τόση ήταν η διάρκεια μίας εφιαλτικής πτήσης χωρίς στάση από την Νέα Υόρκη στο Τόκυο. Μέχρι τότε είχα σπάσει μερικά μικρότερα ρεκόρ, - 8ωρα, 9ωρα, 10ωρα κ.λ.π.-, πάντα μέσα σε κάποιο αεροπλάνο να μετράω μπαρουτιασμένος τα δευτερόλεπτα.
Άρχισα να καπνίζω από την ηλικία των δεκαπέντε ή δεκαέξι χρόνων. Δεν θυμάμαι πλέον πότε ακριβώς. Δεν ήταν από μαγκιά. Αυτό είναι σίγουρο. Γιατί τον πρώτο καιρό το κάναμε κρυφά. Τα απογεύματα του Σαββάτου αγοράζαμε με έναν φίλο ένα πακέτο Astor, πηγαίναμε στο παρκάκι της παραλίας μπροστά από το βασιλικό θέατρο, την πέφταμε στο γρασίδι και δεν σηκωνόμασταν πριν κάψουμε άτσαλα και το τελευταίο τσιγάρο.
Μετά από λίγους μήνες η σαχλαμάρα αυτή είχε γίνει καθημερινή συνήθεια. Τότε αρχίσαμε να καπνίζουμε στα διαλείμματα του σχολείου. Παίρναμε τον "Άσσο" ή τα "Καρέλια" κασετίνα που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη με δέκα τσιγάρα. Φορούσαμε ακόμη καμπάνες παντελόνια και μπορούσαμε να το βάζαμε μαζί με τα σπίρτα στις κάλτσες. Δεν καπνίζαμε πολύ και το μεγάλο πακέτο των είκοσι δεν τελείωνε σε μια μέρα. Και μιά και δεν μπορούσαμε, λόγω των αυστηρών μητρικών ελέγχων, να κουβαλάμε το περίσσευμα στο σπίτι το πέταγμά του ισοδυναμούσε με βαριά οικονομική αιμορραγία. Καμιά φορά, όταν ο προϋπολογισμός μας δεν το επέτρεπε, αγοράζαμε και κανένα πακέτο "Πρώτο". Κόστιζε, θυμάμαι, 4 δραχμές και τα τσιγάρα ήταν παραγεμισμένα με τεράστια χοντρά κοτσάνια καπνού. Κανονικό χόρτο. Ήταν εποχές οπωσδήποτε ηρωικές.
Στις εισαγωγικές του πανεπιστημίου, -για όσους τις περάσανε τότε, ένα ολόκληρο παράλογο καλοκαίρι τυράννιας που το περνούσαμε διαβάζοντας και διαβάζοντας και διαβάζοντας-, ήταν πλέον ζήτημα μαγκιάς. "Άσσος Σκέτος", πολλά βαρύς, με κτύπημα πάνω στο πακέτο και επιμελές σάλιωμα. Θυμάμαι ότι το σάλιωνα συστηματικά αν και ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τον λόγο. Οι πιo φευγάτοι παίρνανε Pall Mall ή Camel άφιλτρα που ταιριάζανε περισσότερο με τα απόλυτα φετίχ της εποχής. Τα Ray Ban και τον Lou Reed.
Ακολούθησαν καμιά δεκαπενταριά εξαιρετικά χρόνια. Με την χαρά της αφθαρσίας μεσ' τα μάτια. Καπνίζαμε και κάναμε τα πάντα με απόλυτη άνεση και φυσικότητα. Καπνίζαμε και ανεβαίναμε τρέχοντας στον Μύτικα, καπνίζαμε και παίζαμε 3 ώρες μπάσκετ στο Ποσειδώνιο, καπνίζαμε και κολυμπούσαμε, καπνίζαμε και ξενυχτούσαμε, καπνίζαμε και κάναμε τα πάντα καπνίζοντας. Δεν έχω ούτε μιά φωτογραφία που να μην χαμογελάω ή να ποζάρω δήθεν σκεπτικός με ένα τσιγάρο στο χέρι ή στο στόμα και δεν έχω τραβήξει ο ίδιος ούτε μια φωτογραφία που να μην θολώνει ελαφρά από το συννεφάκι καπνού που περνάει μπροστά από τον φακό. Έχω σπάσει όλα τα ρεκόρ, έχω παραβιάσει όλους τους κανονισμούς και έχω παραβεί όλες τις απαγορεύσεις. Με κατέβασαν, τα παλιά καλά αμερικάνικα χρόνια, από λεωφορείο της Grayhound, με συνέλαβαν, ευτυχώς επί Γιέλτσιν, στο μετρό της Μόσχας, απείλησαν να με εκδιώξουν από μοναστήρια του Αγίου Όρους, μου ζήτησαν να πληρώσω τις μοκέτες στον διάδρομο του TGV σε μία χαμηλή "πτήση" προς Μασσαλία (ευτυχώς είμασταν πολλοί και την γλυτώσαμε), μου έφεραν τρέχοντας και κραυγάζοντας ακαταλαβίστικα σε κατάσταση πανικού τασάκι στο αεροδρόμιο του Τόκυο. Μόνο στην πατρίδα δεν με ενόχλησε κανείς. Ποτέ. (Ας είμαστε καλά και ας συνεχίσουμε να καταλαβαίνουμε όπως κανείς άλλος λαός στον κόσμο τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του).
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω μικρή ανηφόρα και με λούζει κρύος ιδρώτας. Ξεχνάω τα γυαλιά μου στο ένα δωμάτιον και προτιμώ να στραβωθώ μπροστά στην οθόνη παρά να γυρίσω πίσω να τα πάρω. Φορτώνομαι και τις δεκαπέντε σακούλες ψώνια από το αυτοκίνητο μέχρι το το σπίτι γιατί σκέφτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χρειαστεί να κάνω και δεύτερο δρομολόγιο.
Μετά από αυτά τολμώ να σκεφτώ ότι τρία πακέτα την ημέρα, καμιά φορά και τέσσερα, ήταν μάλλον πολλά. Εξ ου και το σύνδρομο στέρησης.
Δυό εικοσιτετράωρα τώρα είμαι σε κατάσταση απόλυτου πανικού. Πότε πότε μπαίνω στον πειρασμό να ζητιανέψω από κανέναν άγνωστο ένα τσιγάρο. Ακόμη και στον δρόμο. Το μυαλό μου λειτουργεί σαν κλούβιο αυγό. Θα έλεγα ότι είμαι μάλλον νωθρός. Οι προτάσεις μου μένουν συνήθως μισές. Αλλά τα πόδια μου μουδιάζουν με έναν ευχάριστο τρόπο και αναπνέω ήδη εμφανώς καλύτερα. Σήμερα το πρωί ο βήχας μου ήταν σχετικώς αξιοπρέπης. Λένε ότι σε δέκα μέρες γίνεσαι άλλος άνθρωπός. Θα δούμε. Αν δούμε.

Pray for me guys.

Tweet