Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007

-Φυλάξου! Γιατί ο κόσμος είναι ένα μέρος πολύ επικίνδυνο!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, λίγο πριν αναχωρήσω για την αλλοδαπή, αγόρασα ένα μικρό σπίτι και κουβάλησα εκεί το έχειν μου. Έμεινα στο σπίτι αυτό τόσο, όσο χρειάζόταν για να τακτοποιήσω το απερίγραπτο χάος, που όλοι ξέρουν ότι προκαλεί μια μετακόμιση, και να ηρεμήσω από την αφάνταστη πολυήμερη ταλαιπωρία.

Το σπίτι είναι καινούργιο και χτισμένο σε σχετικά μεγάλο οικόπεδο, σε περιοχή με χαμηλό συντελεστή δόμησης. Ως εκ τούτου διαθέτει για τους ενοίκους του άνετους, ευρύχωρους και κυρίως καλαίσθητους χώρους στάθμευσης στην αυλή, που καμία σχέση δεν έχουν με το αίσχος της γνωστής "πυλωτής".
Δεν ξέρω αν ήταν από λάθος ή από αθώα πονηριά, αλλά ο καλός μου ο μεσίτης, στις πρώτες μας επαφές, μου υπέδειξε μια ωραιότατη θέση πάρκιγκ, ίσως την πιο ωραία από όλες τις άλλες, και μου είπε: "και αυτή είναι δική σου". Τον πίστεψα χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία και δεν ξαναασχολήθηκα με το αστείο αυτό ζήτημα, (αν η κούρσα μου θα στέκεται αριστερά ή δεξιά ή στο κέντρο της αυλής), μέχρι την ημέρα της πρώτης διανυκτέρευσης στο καινούργιο παλάτι μου.
Την ημέρα εκείνη όλη η γειτονιά είδε ότι κάποιος κουβαλιότανε στον δεύτερο. Το φορτηγό, οι εργάτες, η τεράστια τηλεσκοπική σκάλα που ανέβαζε τα έπιπλα και τις, ούτε λίγο ούτε πολύ, 180 βαριές και ογκώδεις κούτες, τα άπειρα υλικά συσκευασίας που στοιβαζόντουσαν στο πεζοδρόμιο. Υπό τις συνθήκες αυτές, ακόμη και εάν δεν δει κανείς τον ίδιο τον φουκαρά μετακομίζοντα, μπορεί να αντιληφθεί τις αθλιες συνθήκες που αυτός βιώνει, να συμμερισθεί την απίστευτη ταλαιπωρία του και να δείξει μια μικρή κατανόηση. Κατανόηση για τον λίγο περισσότερο θόρυβο, την κάποια προσωρινή ακαταστασία στην είσοδο, την προσωρινή αίσθηση μικρού ξεβολέματος τέλος πάντων. Άλλωστε ποιός από εμάς δεν έχει περάσει κάτι τέτοιο. Και έπειτα, είμαστε λαός φιλόξενος, ανοιχτόκαρδος και χαμογελαστός. Λαός έτοιμος να αγκαλιάσει τον κάθε καινούργιο φίλο που μπαίνει στην ζωή μας και να τον καλωσορίσει με ευγένεια, ανθρωπιά και ψυχική γενναιοδωρία.
Τέλος πάντων, αργά το απόγευμα, αφού ξεπροβόδισα τους εργάτες πάρκαρα το αυτοκίνητο στην θέση που μου είχε αρχικά υποδειχθεί και βρέθηκα σε κατάσταση απόγνωσης μόνος μέσα στο σπίτι συντροφιά με τις 180 κλειστές κούτες μου.
Θα ήταν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα όταν κατέβηκα πάλι στην αυλή για να πάρω κάτι που είχα ξεχάσει. Είδα τότε ότι πίσω από το ωραιότατα σταθμευμένο όχημα μου υπήρχε κάθετα τοποθετημένο ένα άλλο, πολύ μικρότερο, με τέτοιο τρόπο ώστε να εμποδίζει κάθε δική μου κίνηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η αυλή είχε την στιγμή εκείνη αρκετές ακόμη θέσεις ελεύθερου πάρκιγκ, μια και η συνολική χωρητικότητα της, από ότι έμαθα αργότερα, είναι αρκετά μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται για να εξυπηρετηθούν όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και επέστρεψα βιαστικά στο χάος μου.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κατέβηκα για να φύγω, βρήκα στο τζάμι του αυτοκινήτου το χαρτί που βλέπετε πιό κάτω.




Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βυθιστώ σε μια βαθιά απορία. Κοίταζα το χαρτί για κάμποση ώρα προσπαθώντας να αντιληφθώ το μέγεθος και τον λόγο, κυρίως τον λόγο, της αγριότητας και του θυμού που ανέδιδε.

Καλά χριστιανέ μου. Κάποιος κατέλαβε την θέση του πάρκιγκ σου. Είναι ο κουρασμένος καινούργιος σου γείτονας, που μπορεί και να μην το ήθελε. Μπορεί να έκανε και λάθος. Θα μπορούσες, για σήμερα μόνο, να παρκάρεις λίγα μέτρα πιο δίπλα. Με την ίδια ασφάλεια και ευκολία. Και την επομένη να λύσεις αυτήν την ασήμαντη διαφορά με ευγενικό, φιλικό και ανθρώπινο τρόπο. Και αν μετά από λίγες ημέρες το γαϊδούρι που έτυχε δίπλα σου δεν εννοεί να καταλάβει μέχρι που μπορεί να απλώνει τα πόδια του, ε τότε μπορείς να αρχίσεις να θυμώνεις και να εξαπολύεις απειλές. Να καλείς τους γερανούς και τις αστυνομίες. Ακόμη και τα σώματα καταδρομών αν θέλεις. Αλλά για την ώρα τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ούτε σκόπιμο ούτε απαραίτητο.

Κοιτούσα πολλή ώρα απορημένος τις λίγες γραμμές που με καλωσόριζαν στην νέα μου γειτοινιά, μέχρι που σιγά - σιγά άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου η εικόνα του προσώπου. Ενός προσώπου άσχημου και απωθητικού. Με εκείνη την ασχήμια που ξεπροβάλλει αποκρουστική κάτω από την φτιασιδωμένη μάσκα της επιφάνειας. Με την ασχήμια που προσδίδει στα πρόσωπα η μόνιμη καχυποψία και η διαρκής εγρήγορση. Η εγρήγορση για μια παράλογη άμυνα απέναντι σε κάθε έναν από τους γύρω, που δεν μπορεί παρά να είναι ένας καινούργιος και εν δυνάμει επικίνδυνος εχθρός.
Είναι το θλιβερό πρόσωπο του μικροαστού. Του ανθρώπου που σε όλη την ζωή του φοβάται και οχυρώνεται. Που σε κάθε του βήμα αμφιβάλλει και κρύβεται. Που είναι ανίκανος να μοιράσει και να μοιραστεί επειδή πιστεύει ότι αυτά που έχει είναι πολύ λίγα. Τόσο λίγα, που μπροστά τους μια θέση πάρκιγκ στην πυλωτή της πολυκατοικίας μεταμορφώνεται σε αγαθό πολύτιμο και ανεκτίμητο. Στο μόνο αγαθό που του ανήκει πραγματικά και για το οποίο αξίζει να παλέψει και να θυσιαστεί. Γιατί τίποτε άλλο, πιο μεγάλο και πιο σημαντικό, δεν του έχει απομείνει.

Δίπλωσα προσεκτικά το πολύτιμο έγγραφο και το αρχειοθέτησα στην συλλογή μου. Λίγες μέρες αργότερα αναχώρησα για την Εσπερία χωρίς δυστυχώς να μπορέσω να ζητήσω συγγνώμη από την κυρία που τόσο πολύ αναστάτωσα και ενόχλησα με την ανεύθυνη συμπεριφορά μαυ. Και αυτό γιατί την μια και μοναδική φορά που διασταυρωθήκαμε στην αυλή, αυτή ήταν βιαστική και κοιτούσε ίσια μπροστά. Σαν όλους τους ανθρώπους που δεν αντέχουν να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με το βλέμμα του διπλανού τους.

Μια βδομάδα περίπου μετά εγκαταστάθηκα στο καινούργιο μου σπίτι, σε μια πολή του γερμανικού νότου. Από την πρώτη κιόλας ημέρα γνωρίστηκα με τους γείτονες μου, στον πάνω όροφο της δίπατης οικοδομής. Με καλωσόρισαν εγκάρδια και με κατατόπισαν για ότι ήταν απαραίτητο και σκόπιμο να γνωρίζω. Στο τέλος μου είπαν ευγενικά ότι δεν θα ήταν ανάγκη να παραγγείλω και να πληρώσω στον δήμο ξεχωριστούς κάδους για τα σκουπίδια μου. Μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους δικούς τους χωρίς κόστος και χωρίς να νοιάζομαι για το ποιός θα τους βγάζει στον δρόμο κάθε δεκαπέντε που θα περνούσε το αυτοκίνητο της αποκομιδής.
Κάποια στιγμή, λίγο αργότερα, ξέχασα το αυτοκίνητο μου λίγο αδέξια μπροστά στην πόρτα του γκαράζ τους. Την άλλη ημέρα βρήκα στο τζάμι μου το παρακάτω σημείωμα.

"Αγαπητέ γείτονα Καλημέρα, θα μπορούσατε παρακαλούμε να παρκάρετε από την άλλη πλευρά του δρόμου; Σήμερα το πρωϊ ήταν σχεδόν αδύνατον να βγούμε από το γκαράζ μας. Σας ευχαριστούμε πολύ, E. Jüteborg".



Αυτά και μόνο αυτά. Ούτε γερανοί, ούτε απειλές, ούτε η Γκεστάπο, ούτε η Βέρμαχτ. Ένα ευγενικό μόνο και φιλικό σημείωμα που, τολμώ να πω, αντί να ενοχλήσει είναι σε θέση ακόμη και να βελτιώσει τις σχέσεις κάποιων ανθρώπων. Γιατί μετά από αυτό δεν μπορεί, θα σταματήσεις με την πρώτη ευκαιρία στην είσοδο, θα χαμογελάσεις, θα σου χαμογελάσουν και θα ζητήσεις συγγνώμη. Θα σου πουν πως όχι, δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά και δεν ήταν δα και τίποτε που φέρνει την καταστροφή. Και η ζωή μας θα πάει παρακάτω, λιγάκι πιο όμορφη.
Ζούμε στην ίδια γειτονιά. Μπορεί και να μην αγαπιόμαστε. Αλλά είναι πάντοτε σκόπιμο να προσπαθούμε να βρίσκουμε τα κοινά σημεία μας. Αλλιώς η καθημερινότητα μας γίνεται αφόρητη.

Νομίζω πως κάπως έτσι ζούνε οι άνθρωποι αυτοί εκεί πάνω. Κάθε μέρα το βλέμμα σου συναντά το βλέμμα δέκα, δεκαπέντε περαστικών. Στο σουπερμάρκετ, στον δρόμο, στα μονοπάτια του δάσους που είναι γεμάτα περιπατητές και ποδηλάτες, στα εστιατόρια όταν σηκώνεσαι και ετοιμάζεσαι να φύγεις. Και κάθε φορά ένας άγνωστος σου χαμογελά και σου λέει καλημέρα. Και μετά παραμένει άγνωστος. Αυτό είναι αδιάφορο.

Νομίζω ακόμη πως στην σημερινή Ελλάδα των καμμένων δασών, των μουλτιπλεξ εμπορικών κέντρων και του ατομικού συμφέροντος τα βλέμματα των ανθρώπων συναντιώνται αυθόρμητα όλο και λιγότερο. Οι καλημέρες και τα χαμόγελα γίνονται όλο και σπανιότερα. Κάθε ένας που περνά δίπλα μας δεν είναι ένας σαν και μας που απλά πηγαίνει, όπως εμείς, στην δουλειά του. Είναι κάποιος επικίνδυνος άγνωστος που ήδη κάνει πονηρές σκέψεις για την θέση μας στην πυλωτή. Που κοιτάει το πορτοφόλι μας ύποπτα. Που ζηλεύει το καλογυαλισμένο μας αυτοκίνητο. Που θέλει με κάθε τρόπο το κακό μας και που ετοιμάζεται να παρασύρει στα σκοτεινά και να βιάσει τον τρυφερό και ανυπεράσπιστο κλώνο μας.

Κάθε μέρα τα λέει η τηλεόραση άλλωστε. Ο κόσμος μας είναι ένα μέρος πολύ επικίνδυνο. Γιαυτό τα μάτια πρέπει να είναι ανοικτά και να κοιτούν τριγύρω πίσω από μαύρια γιαλιά. Να εντοπίζουν, να αξιολογούν και να εξουδετερώνουν τους επερχόμενους κινδύνους. Κάθε στιγμή χαλάρωσης μπορεί να έχει κόστος ανυπολόγιστο.


Και μετά; Μετά ξοδευόμαστε σε όλα εκείνα τα ανούσια και ανόητα στερεότυπα που το μόνο που δείχνουν είναι το πόσο λίγο ξέρουμε τους ευατούς μας και πόσο λιγότερο γνωρίζουμε τους άλλους. Οι γερμανοί είναι ψυχρά κτήνη, οι άγγλοι είναι αδιάφοροι, οι σουηδοί παγεροί. Ενώ εμείς είμαστε φιλικοί και ανθρώπινοι. Αυτοί συμβιώνουν στα κλουβιά. Εμείς κοινωνούμε στις σχέσεις μας. Και περιμένουμε πότε θα γυρίσει ο γείτονας αλλού το βλέμμα για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας στην αυλή του.


buzz it!

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

-Στις δημοκρατίες κυβερνούν οι πλεοψηφίες.



Πρότυπος εκμετάλλευσις ημιυπαιθρίου - Με σαφείς επιρροές από την ύστερη Οθωμανική παράδοση

Πρότυπος εκμετάλλευσις ανωγείου χώρου - Σύγχρονη εκδοχή με σαφείς επιδράσεις του πρώιμου κλασσικισμού, (δεκαετία '90)


Πρότυπος εκμετάλλευσις ανωγείου χώρου. Πρώιμος Κλασσικισμός. Προστατευόμενη κατασκευή. (δεκαετία '70-'80)


Σύγχρονη μέθοδος εναπόθεσης απορριμάτων μετά στοιχείων ορθόδοξου στοχασμού, (δεκαετία '00)


Λίγο πριν από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, ώριμος αντιδήμαρχος πόλης ελληνικής μεγάλης, (και νύμφης πολυφέρνου κόλπου αβαθούς), (και συμπρωτεύουσας λαμπράς της πατρίδος μας), αντιδήμαρχος γεμάτος εμπειρίες και γνώσεις, αντιδήμαρχος σοφός προπάντων, (καθόσον είχε διατελέσει στο ημέτερον στράτευμα βαθμοφόρος, πριν τον καλέσει η πατρίς σε άλλα μετερίζια), κατελήφθη υπό αιφνιδίου άγχους και αγωνίας και αβεβαιότητος δια την έκβασιν των εκλογών, (που ως γνωστόν είναι όπως ήταν οι κυοφορούσες πριν από την ανακάλυψιν της συσκευής των υπερήχων).
Ότι γαρ διέγνωσε, και πολύ ορθώς μάλιστα, μιαν κόπωσιν του εκλογικού σώματος. Μιαν κάμψιν του αγωνιστικού φρονήματος των οπαδών και φίλων.
Και εις την στιγμήν αυτήν της ανθρωπίνου αδυναμίας εξομολογήθηκε τις εύλογες ανησυχίες του εις έτερον υψηλόβαθμον παράγοντα της διοίκησης διερωτόμενος δικαίως:

-Τι θέλει αυτός ο κόσμος; Όπου υπήρχε χώμα στρώσαμε τσιμέντο. Όπου υπήρχε ελεύθερο οικόπεδο το χτίσαμε. Τι άλλο να κάναμε πια;

Ευτυχώς όμως οπού ο κόσμος έχει και κρίσιν και μνήμην. Και την ύστατη ώρα της ευθύνης ενεθυμήθη τας παλλαπλάς ευεργεσίας. Και δεν απέστρεψε το πρόσωπον από τους ανιδιοτελείς εκείνους που τον αγαπούν και εργάζονται σκληρά γιαυτόν.
Και η παράταξις εξελέγη δια τρίτην συνεχήν φορά, αν και όχι εν θριάμβω όπως παλαιότερα. Πάντως εξελέγη.

Πολλοί απέδωσαν την μοναδικήν αυτήν αντοχήν εις την προσωπικήν λαμπράν ακτινοβολίαν του πρώτου της ομάδος. Του ιδίου του δημάρχου. Που στο απώτατον παρελθόν είχε διατελέσει και ιατρός. Και μάλιστα πτερωτός και ιπτάμενος τοιούτος.
Άλλοι πάλι θέλησαν να συνδέσουν την επικράτησιν του πτερωτού συνδυασμού με την δυναμικήν που προσέδωσε εις αυτόν η στενή του ιδεολογική συγγένεια με την πρωτοφανώς λαοφιλή κυβέρνησιν των ριζικών μεταρυθμίσεων, που γίνονται για πρώτη φορά στον τόπο.

Και οι μεν και οι δε, όμως, εκτίμησαν λανθασμένα.

Τας εκλογάς εκέρδισεν το έργον, όπως πολύ σωστά διείδε ο πολύπειρος απόστρατος πρεσβύτης. Διότι, σε αντίθεση με τους συγχρόνους επικοινωνιολογούντας, αυτός είχε έρθει εις το παρελθόν αντιμέτωπος με την δυσαρέσκεια και τις κατάρες των ταλαίπωρων κληρωτών, όταν αυτοί εντέλοντο να απαλλάξουν τα αχανή οικόπεδα των στρατοπέδων από τα ατελείωτα φύλλα του φθινοπώρου.
Και εγνώριζε έτσι την συμβολή των μη απορροφητικών και λείων επιφανειών στην καθαριότητα και τον πολιτισμό. Και είχε άποψη για την ορθή και προσοδοφόρο εκμετάλλευση των δημοσίων χώρων.
Τας εκλογάς λοιπόν εκέρδισεν το έργον. Και ας λέγουν ότι θέλουν αυτοί που εντυπωσιάζονται από την εφήμερον και απατηλήν λάμψιν των προσώπων. Γιατί τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται. Ενώ η στιλπνότης του σκυροδέματος μπορεί να ζει αιώνια.

Για τον λόγο αυτόν λέγω.

Όσοι δεν είναι εις θέσιν να κατανοήσουν ορθώς και να ικανοποιήσουν επαρκώς τις ανάγκες του λαού θα είναι καταδικασμένοι να υπομένουν μέχρι του αθλίου τέλους των το πυρωμένο καμίνι της αντιπολίτευσης. Όσοι επιδιώκουν να επιστρέψουν την χώρα εις τον σκοτεινό μεσαίωνα της πέτρας, της λάσπης και του χώματος, θα παραμείνουν εσαει, ως θλιβερά παραδείγματα προς αποφυγήν, εις τα σκοτεινά χρονοντούλαπα της ιστορίας.

Αυτά.
Για να μην διαολιστώ περισσότερο και μιλήσω για την ελεεινή εικόνα της προσβολής του Εθνικού μας Κοινοβουλίου, από τους γκατζετάκηδες με τα ποδήλατα, που συγκεντώθηκαν εκεί προ ολίγων ημερών. Λησμονώντας προφανώς σε ποιά οικόπεδα στεγάζουν και οι ίδιοι την οικογενειακή τους ευτυχία. Ας είναι όμως. Τους τα είπε καλά προχθές ο Πάσχος ο Μανδραβέλης μέσα από τις σελίδες της "Καθημερινής". Δεν χρειάζεται να τους λούσω και εγώ.


buzz it!

Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2007

-Καβάλα! Περήφανα καβάλα στην καμπούρα του γείτονα!


... Ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία συχνά ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι πολλά περιμένετε ἀπό μᾶς. Κι ἔχουμε κάθε διάθεση νά συμπαρασταθοῦμε. Ἤδη πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση κινούμεθα. Παρά ταῦτα σᾶς ὀφείλουμε μιά ἐξήγηση τοῦ τί μᾶς δυσκολεύει σέ μία ἀπροκάλυπτη ὑποστήριξη τῶν μεταμοσχεύσεων. Γιά κάτι τέτοιο ἔχουμε καί λόγους ἐνδοεκκλησιαστικούς, ἀλλά καί λόγους κοινωνικούς. Σέ αὐτούς τούς λόγους ὀφείλεται τό ὅτι συχνά συστελλόμεθα καί ἐκφράζουμε ἐπιφυλάξεις ...

... Ἐπί τοῦ παρόντος ἀνοιχτά συμπαριστάμεθα στή δωρεά τῶν διδύμων ὀργάνων καί τῶν ἱστῶν (κερατοειδοῦς, δέρματος, μυελοῦ ὀστῶν κ.λπ) πιστεύοντας ὅτι σύντομα θά εἴμαστε καί στήν εὐχάριστη θέση νά προχωρήσουμε περισσότερο ...


... Ἐμεῖς τίς μεταμοσχεύσεις τίς καταλαβαίνουμε μόνον μέσα ἀπό τήν ἀγάπη, τήν ἀνιδιοτέλεια τόν σεβασμό, τήν ἀνωτερότητα, τήν ἀκεραιότητα. Γιά τόν λόγο αὐτόν, Ἐκκλησία ζητάει ἠθικές, νομικές καί πρακτικές ἐγγυήσεις ὅτι οἱ μεταμοσχεύσεις τελικά δέν θά παρατείνουν μόνον ζωές ἀλλά θά σώζουν ψυχές ...

Απόσπασμα από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλου στα εγκαίνια του Κέντρου Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας

(περισσότερες λεπτομέρειες στην επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδας)

*****************************************************


ιε'. Μεγάλη καταισχύνη εστί τω προεστώτι, να παρακαλεί τον Θεόν, να δώσει τω υποτακτικώ αυτού εκείνο το χάρισμα, το οποίον δεν έχει αυτός ο ίδιος. Και δια τούτο πρέπει να αποκτήσει αυτός όλας τας χάριτας. Και τότε δύναται να έχει παρρησίαν ευπρόσωπον, να δέεται του Θεού να τας χορηγήσει και τη συνοδία του.

κγ'. Όσω βλέπει ο προεστώς ότι τον ευλαβούνται οι μοναχοί και οι κοσμικοί, και πιστεύουσι τοις λόγοις του, και φυλάττουσι τας παραινέσεις του, τοσω περισσοτέρως χρεωστεί να φυλάττει κάλλιον και ακριβέστερον τον εαυτόν του καθ' όλα τα πράγματα, τα οποία λέγει και ποιεί. Θεωρών πως πάντες οι μοναχοί και λαϊκοί τον βλέπουσιν ως αρχέτυπον και αγίαν εικόνα, και τύπον της αρετής, και της θεοφιλούς καταστάσεως, και κρίνουσι τους λόγους και τας πράξεις του, ως θείους νόμους, και πράγματα άγια, και τα τιμώσι και τα φυλάττουσιν απαρασάλευτα. Διότι αν εκτραπεί ολίγον τι και αμελήσει ψυχραίνονται άπαντες και βλάπτονται.

μθ'. Πρόσεχε να μη γίνεσαι ακριβής εξεταστής των μικροτάτων σφαλμάτων, ούτε τόσον πολλά αυστηρός κριτής εις αυτά, ώστε να τα κανονίζεις βαρύτατα και αυστηρότατα. Διότι αν δεν συγκαταβαίνεις με μετριότητα και διακριση, δεν γίνεσαι όμοιος του Χριστού εις την επιείκειαν, ούτε δύνασαι να φέρεις αυτώ καρπόν πολλαπλάσιον και λιπαρόν.

π'. ... Διότι δεν πρέπει πάντοτε ο Προεστώς να κρίνει το δίκαιον, αλλά να πολιτεύεται κατά την των κρινομένων γνώσιν και διάκρισιν, και να συγκαταβαίνει τοις αγνώστοις ένεκα της αγνωσίας των, και να τους καταδικάζει ολιγώτερον, τους δε γνωστικούς περισσότερον. Διότι ο γνωστικός δεν πρέπει να συνερίζεται τω αγνώστω, αλλά να τον υποφέρει δια την αγάπην του Χριστού, όστις υπομένει όλους ημάς δια την ευσπλαχνίαν του.


Κλίμαξ. Λόγος ΛΑ'. Προς τον Ποιμένα
Του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Σιναΐτου.


buzz it!

Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2007

-Εις το Αλεξανδρινόν Γυμνάσιον

Πανοραμική όψις του Γυμνασίου


Το αίμα των Λαγιδών



Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο
Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα
της
Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι
Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το
Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι
Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.





σημείωση: Όπως κάθε μεγάλο γεγονός, έτσι και το πρόσφατο συνέδριο της Ν.Δ. δεν θα μορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Κάθησα λοιπόν και έγραψα εις ανάμνησιν αυτούς τους λίγους σεμνούς στίχους.


buzz it!

Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007

-Το (φτηνό) μέλλον της Ελλάδας ...συνέχεια


Οι φωτιές, η άναρχη, παράνομη και εκτρωματικής ασχήμειας, τις περισσότερες φορές, δόμηση, η κάθε είδους ρύπανση του περιβάλλοντος, η άσκοπη κατασπατάληση ενέργειας, (ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η πλέον εξαρτώμενη από τους υδρογονάθρακες χώρα της Ευρώπης και μακράν η τελευταία στην εκμετάλλευση των εναλλακτικών πηγών - ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ από τα πολλά που ήδη διαθέτουμε), και άλλα πολλά που δεν είναι της στιγμής, καταδεικνύουν την αρρωστημένη σχέση μας με την φύση, το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο αισθητικής καλλιέργειας και την εγκληματικά κοντόθωρη αντίληψη μας για την εκμετάλλευση του φυσικού κεφαλαίου που μας έλαχε. Ας σκεφθούμε ξανά την σημασία του όρου "αειφόρος ανάπτυξη".

Υπό αυτήν την έννοια το προϊόν το οποίο παράγουμε, -γιατί ως προϊόν βλέπουμε τον τουρισμό μας και μάλιστα ως βασικό προϊόν από το οποίο έχουμε σε μεγάλο βαθμό και πολύ απερίσκεπτα εξαρτήσει το μέλλον μας-, δεν μπορεί παρά να είναι εξ ίσου βαριά υποβαθμισμένο.

Η Ελλάδα είναι πλέον ένας φθηνός τουριστικός προορισμός, όχι γιατί πρέπει να σταθεί όρθια σε έναν ολοένα και περισσότερο εντεινόμενο ανταγωνισμό, αλλά επειδή το προϊόν που παράγει είναι φθηνό. Φθηνιάρικο θα έλεγα. Η Ελλάδα καθίσταται πλέον πρωτογενώς φθηνή και όχι φθηνή λόγω ανταγωνισμού. Και ασφαλώς, το γεγονός ότι και άλλες χώρες οδηγούνται στην ίδια κατάντια δεν νομίζω ότι θα πρέπει να μας ανακουφίζει.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που προσπαθεί σήμερα απεγνωσμένα να προσελκύσει τον τουρίστα που το μόνο που θέλει είναι απλά να φύγει μερικές ημέρες από το σπίτι του και να κάνει τα μπάνια του. Με άλλα λόγια να πάει σε ένα από τα χιλιάδες ξενοδοχεία καρμπόν, που βρίσκει πλέον κανείς σε όλη την μεσόγειο, να κλειστεί μέσα, να φορέσει το everything you can drink βραχιολάκι του και να ξαναβγεί ανανεωμένος και ανυποψίαστος, όταν τελειώσουν οι 10-15 ημέρες που του αναλογούν. Ο τουρίστας αυτός δεν θα παραξενευτεί αν δει γκαζόν στην Μύκονο και γήπεδα γκόλφ στα οικόπεδα της Μονής Τοπλού. Στο επίπεδο αυτό, ασφαλώς και καλούμεθα να "παίξουμε" στο ίδιο τεραίν με την Τουρκία κα την Ισπανία και όποιον άλλον φθηνό προορισμό.

Αλλά σε τελική ανάλυση αυτό είναι που είχε (είχε, δεν έχει πλέον) να προσφέρει η Μύκονος; Θυμάμαι πριν από 25 περίπου χρόνια που το Time Magazine είχε κατατάξει τα νησιά των Κυκλάδων ως το δεύτερο πιο όμορφο μέρος στον κόσμο.

Γιατί άραγε; Για το γκαζόν, τις water land, τις δήθεν παραδοσιακές βίλες τους και τα χιλιάδες κακόγουστα rooms τους; Μάλλον όχι.

Αντίθετα, για την συγκλονιστική ερημία του τοπίου τους, για το χρώμα των ξερών βράχων τους και για την υποβλητική απλότητα των λίγων χαμηλών άσπρων σπιτιών τους. Για τα πράγματα αυτά που έχουν χαθεί πλέον για πάντα.

Γιατί το κάναμε και γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε αυτό; Η εξήγηση είναι απλή. Κανείς δεν μπορεί να πει ή να δείξει κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά έχει μέσα του.

Και κάτι τελευταίο για τις φωτιές και τις συνέπειες τους. Τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Η Πάρνηθα σε λίγα χρόνια θα είναι ένα ακόμη πλούσιο προάστιο της Αθήνας. Ένα μέρος γεμάτο βίλες τούρτες και τεχνητούς κήπους. Και αυτό επειδή παρόμοιες υποθέσεις δεν είναι καθόλου ψηλά στην ατζέντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων ψηφοφόρων. Και ας λένε ότι θέλουν οι μπλόγκερς με τις φωνές της αγωνίας τους.

Οι λύσεις για την αποφυγή αυτής της εξέλιξης είναι απλές. Εξαιρετικά απλές. Παιδαριωδώς απλές. Τόσο απλές, που είναι ελαφρώς ανόητο να τις υπενθυμίζουμε μετά από κάθε τέτοιο τραγικό περιστατικό στους αρμόδιους. Τις ξέρουν όλοι από καιρό.

Δεν πρόκειται όμως να εφαρμοσθούν επειδή οι πολιτικοί στις δημοκρατίες κάνουν πάντα αυτό που τους ζητάει βραχυπρόθεσμα ο λαός. Ο Καραμανλής και ο κάθε Καραμανλής κάνει κάθε λίγο και λιγάκι τις ποιοτικές μετρήσεις του. Και ασκεί πολιτική ανάλογα με αυτά που βλέπει ότι θέλουν οι πολίτες. Ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι εάν η επόμενη μέτρηση έδειχνε ότι το ζήτημα του περιβάλλοντος είναι ένα από τα κυρίαρχα 2-3 ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο και που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα θα άρχιζε σταδιακά να ξαναγίνεται ο χαμένος παράδεισος που ήταν άλλοτε. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

buzz it!

Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2007

-Το (φτηνό) μέλλον της Ελλάδας

Ζήσε τον μύθο σου

Ζήσε τον μύθο σου

Ζήσε τον μύθο σου
Ζήσε τον μύθο σου

Ζήσε τον μύθο σου

Ζήσε τον μύθο σου

Τυχαία έπεσε προχθές το μάτι μου στην προθήκη ενός τουριστικού πρακτορείου στον κεντρικό πεζόδρομο μιας γερμανικής πόλης. Last Minute Urlaub. "Πακέτα" διακοπών για όλα τα γούστα.

Μέσα στους εξωτικούς προορισμούς νά'σου και η μακαρία χώρα μας. Κάτω δεξιά διάβασα "Thessaloniki", 697 Ευρώ. Θα είναι για κανένα τριήμερο σκέφθηκα. Άντε ας είναι και πενθήμερο. Δεν μπορεί παραπάνω. Με 697 Ευρώ τι να πρωτοπληρώσεις; Τους αερομεταφορείς; Τους φόρους των αεροδρομίων; Τους ξενοδόχους; Τα εστιατόρια;

Αμ δε! Έλα μου που το "πακέτο" ήταν για 14 ολόκληρες ημέρες! 14 ημέρες στο Γερακίνα Beach της Χαλκιδικής! Που μπορεί να μην είναι τίποτε σπουδαίο, αλλά δεν είναι δα και κανένα χάνι της κακιάς συμφοράς. Με αεροπορικά εισιτήρια, μεταφορά από το αεροδρόμιο hin und zurück και ημιδιατροφή. Και δωμάτιο; Abgehobene παρακαλώ.

Τώρα από αυτά τα 697 δεν θα πάρουν 100 ο μεταφορέας και το αεροδρόμιο; Δεν θα κρατήσει τουλάχιστον 100 ο μεγαλονταβατζής που μας έκανε την τιμή να προαγοράσει βερεσέ τα κρεβάτια και να μας βάλει στην βιτρίνα του, έστω και κάτω δεξιά στην γωνία; Δεν θα πάρει κάτι ο μεταφορέας από και προς το αεροδρόμιο;

Σαν να λέμε, και με κάτι από δω κάτι από κει, θα μείνουν τελικά στον ξενοδόχο 450, βαριά 500 Ευρώ. Με αυτά θα πρέπει να ταϊσει, να ποτίσει, να κοιμίσει και να προσφέρει ικανοποιητική ψυχαγωγία σε έναν άνθρωπο για 14 ολόκληρες ημέρες. Με 30 έως 35 Ευρώ την ημέρα σε ξενοδοχείο Α΄ κατηγορίας! Καταπληκτικό! Τιμή γερασμένης και ξεπεσμένης πόρνης που όσο και να πασαλειφτεί με πούδρες και πατσουλιά πάλι δεν θα βλέπεται. Αλλά έλα που πρέπει και να φάει και να πληρώσει και το νοίκι!

Αυτό είναι το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό είναι το διακηρυγμένο με θριαμβικούς τόνους όραμα των κυβερνήσεων των τελευταίων 20 τουλάχιστον ετών. Αλλά και το όνειρο των φουκαράδων ιθαγενών που γελάστηκαν ότι βρήκαν το μυστικό χάρη στο οποίο θα μπορούν να συνεχίσουν να ζουν πολυτελώς χωρίς να σκάπτωσι. Η οικοπεδοποίηση και το ξεπούλημα του άλλοτε μοναδικού αυτού τόπου και η μετατροπή του σε φτηνό προορισμό για τις μικροαστικές μάζες των προηγμένων χωρών. Για τουρίστες της δεκάρας που έρχονται στην Ελλάδα για να δουν γκαζόν και συντριβάνια στην Μύκονο, κοκοφοίνικες στην Χαλκιδική και ατέλειωτα στρέμματα από φρέσκο χορτάρι στα γήπεδα γκολφ που ετοιμάζονται στην Κρήτη. Και όπου νάναι ας είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε και τις 4.000.000 εξοχικές κατοικίες που θα χτιστούν, -με αισθητική αρτιότητα και σεβασμό στο περιβάλλον ασφαλώς-, για τα πλήθη των βορειοευρωπαίων συνταξιούχων που ήδη αδημονούν για μια θέση κάτω από τον μεσογειακό μας ήλιο. Και έπεται συνέχεια.
Η Γερμανία κρατάει τα λιβάδια και τα δάση της ανέγγιχτα από κάθε (από ΚΑΘΕ, από ΚΑΘΕ) είδους δόμηση και γιορτάζει για κάθε νέο ζευγάρι λύκων που θα περάσει τα σύνορα της και θα εγκατασταθεί στα βουνά της. Και μείς τροποποιούμε το σύνταγμα μας εμπλουτίζοντας το με μακροσκελείς και πονηρούτσικους ορισμούς της έννοιας του δάσους και αφαιρούμε το συνοδευτικό "αειφόρος". Γιατί, λέει, από εκεί πιανόντουσαν κάθε φορά οι καλοβολεμένοι μεγαλοδικαστές του ΣτΕ, όταν ήθελαν να επιτεθούν στα συμφέροντα του λαού και να ορθώσουν παράλογα και άδικα εμπόδια στην ανάπτυξη της χώρας και στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων και της κληρονομιάς της.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αργοπεθαίνει. Και αυτοί οι λίγοι που το έχουν αντιληφθεί, αλλά συνεχίζουν να ελπίζουν σε ένα θαύμα, μάλλον κακές υπηρεσίες της προσφέρουν. Γιατί με τις κραυγές της αγωνίας, και με τις επικλήσεις, και με τις παροτρύνσεις τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να νομιμοποιούν τις υπάρχουσες δομές εξουσίας. Αφού, σε τελική ανάλυση, αυτές τις ίδιες είναι που καλούν κάθε φορά να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για την αναστροφή της πορείας προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Υπό την έννοια αυτή η μόνη αμυδρή ελπίδα είναι η συνολική κατάρρευση του συστήματος. Και η μόνη λογική και αποτελεσματική στάση είναι αυτή που επιδιώκει την εξουδετέρωση του μέσω της απαξίας που μπορεί να δημιουργήσει η απόλυτη περιφρόνηση.


buzz it!