-Φυλάξου! Γιατί ο κόσμος είναι ένα μέρος πολύ επικίνδυνο!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, λίγο πριν αναχωρήσω για την αλλοδαπή, αγόρασα ένα μικρό σπίτι και κουβάλησα εκεί το έχειν μου. Έμεινα στο σπίτι αυτό τόσο, όσο χρειάζόταν για να τακτοποιήσω το απερίγραπτο χάος, που όλοι ξέρουν ότι προκαλεί μια μετακόμιση, και να ηρεμήσω από την αφάνταστη πολυήμερη ταλαιπωρία.

Το σπίτι είναι καινούργιο και χτισμένο σε σχετικά μεγάλο οικόπεδο, σε περιοχή με χαμηλό συντελεστή δόμησης. Ως εκ τούτου διαθέτει για τους ενοίκους του άνετους, ευρύχωρους και κυρίως καλαίσθητους χώρους στάθμευσης στην αυλή, που καμία σχέση δεν έχουν με το αίσχος της γνωστής "πυλωτής".
Δεν ξέρω αν ήταν από λάθος ή από αθώα πονηριά, αλλά ο καλός μου ο μεσίτης, στις πρώτες μας επαφές, μου υπέδειξε μια ωραιότατη θέση πάρκιγκ, ίσως την πιο ωραία από όλες τις άλλες, και μου είπε: "και αυτή είναι δική σου". Τον πίστεψα χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία και δεν ξαναασχολήθηκα με το αστείο αυτό ζήτημα, (αν η κούρσα μου θα στέκεται αριστερά ή δεξιά ή στο κέντρο της αυλής), μέχρι την ημέρα της πρώτης διανυκτέρευσης στο καινούργιο παλάτι μου.
Την ημέρα εκείνη όλη η γειτονιά είδε ότι κάποιος κουβαλιότανε στον δεύτερο. Το φορτηγό, οι εργάτες, η τεράστια τηλεσκοπική σκάλα που ανέβαζε τα έπιπλα και τις, ούτε λίγο ούτε πολύ, 180 βαριές και ογκώδεις κούτες, τα άπειρα υλικά συσκευασίας που στοιβαζόντουσαν στο πεζοδρόμιο. Υπό τις συνθήκες αυτές, ακόμη και εάν δεν δει κανείς τον ίδιο τον φουκαρά μετακομίζοντα, μπορεί να αντιληφθεί τις αθλιες συνθήκες που αυτός βιώνει, να συμμερισθεί την απίστευτη ταλαιπωρία του και να δείξει μια μικρή κατανόηση. Κατανόηση για τον λίγο περισσότερο θόρυβο, την κάποια προσωρινή ακαταστασία στην είσοδο, την προσωρινή αίσθηση μικρού ξεβολέματος τέλος πάντων. Άλλωστε ποιός από εμάς δεν έχει περάσει κάτι τέτοιο. Και έπειτα, είμαστε λαός φιλόξενος, ανοιχτόκαρδος και χαμογελαστός. Λαός έτοιμος να αγκαλιάσει τον κάθε καινούργιο φίλο που μπαίνει στην ζωή μας και να τον καλωσορίσει με ευγένεια, ανθρωπιά και ψυχική γενναιοδωρία.
Τέλος πάντων, αργά το απόγευμα, αφού ξεπροβόδισα τους εργάτες πάρκαρα το αυτοκίνητο στην θέση που μου είχε αρχικά υποδειχθεί και βρέθηκα σε κατάσταση απόγνωσης μόνος μέσα στο σπίτι συντροφιά με τις 180 κλειστές κούτες μου.
Θα ήταν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα όταν κατέβηκα πάλι στην αυλή για να πάρω κάτι που είχα ξεχάσει. Είδα τότε ότι πίσω από το ωραιότατα σταθμευμένο όχημα μου υπήρχε κάθετα τοποθετημένο ένα άλλο, πολύ μικρότερο, με τέτοιο τρόπο ώστε να εμποδίζει κάθε δική μου κίνηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η αυλή είχε την στιγμή εκείνη αρκετές ακόμη θέσεις ελεύθερου πάρκιγκ, μια και η συνολική χωρητικότητα της, από ότι έμαθα αργότερα, είναι αρκετά μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται για να εξυπηρετηθούν όλοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και επέστρεψα βιαστικά στο χάος μου.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κατέβηκα για να φύγω, βρήκα στο τζάμι του αυτοκινήτου το χαρτί που βλέπετε πιό κάτω.



Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βυθιστώ σε μια βαθιά απορία. Κοίταζα το χαρτί για κάμποση ώρα προσπαθώντας να αντιληφθώ το μέγεθος και τον λόγο, κυρίως τον λόγο, της αγριότητας και του θυμού που ανέδιδε.

Καλά χριστιανέ μου. Κάποιος κατέλαβε την θέση του πάρκιγκ σου. Είναι ο κουρασμένος καινούργιος σου γείτονας, που μπορεί και να μην το ήθελε. Μπορεί να έκανε και λάθος. Θα μπορούσες, για σήμερα μόνο, να παρκάρεις λίγα μέτρα πιο δίπλα. Με την ίδια ασφάλεια και ευκολία. Και την επομένη να λύσεις αυτήν την ασήμαντη διαφορά με ευγενικό, φιλικό και ανθρώπινο τρόπο. Και αν μετά από λίγες ημέρες το γαϊδούρι που έτυχε δίπλα σου δεν εννοεί να καταλάβει μέχρι που μπορεί να απλώνει τα πόδια του, ε τότε μπορείς να αρχίσεις να θυμώνεις και να εξαπολύεις απειλές. Να καλείς τους γερανούς και τις αστυνομίες. Ακόμη και τα σώματα καταδρομών αν θέλεις. Αλλά για την ώρα τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ούτε σκόπιμο ούτε απαραίτητο.

Κοιτούσα πολλή ώρα απορημένος τις λίγες γραμμές που με καλωσόριζαν στην νέα μου γειτοινιά, μέχρι που σιγά - σιγά άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου η εικόνα του προσώπου. Ενός προσώπου άσχημου και απωθητικού. Με εκείνη την ασχήμια που ξεπροβάλλει αποκρουστική κάτω από την φτιασιδωμένη μάσκα της επιφάνειας. Με την ασχήμια που προσδίδει στα πρόσωπα η μόνιμη καχυποψία και η διαρκής εγρήγορση. Η εγρήγορση για μια παράλογη άμυνα απέναντι σε κάθε έναν από τους γύρω, που δεν μπορεί παρά να είναι ένας καινούργιος και εν δυνάμει επικίνδυνος εχθρός.
Είναι το θλιβερό πρόσωπο του μικροαστού. Του ανθρώπου που σε όλη την ζωή του φοβάται και οχυρώνεται. Που σε κάθε του βήμα αμφιβάλλει και κρύβεται. Που είναι ανίκανος να μοιράσει και να μοιραστεί επειδή πιστεύει ότι αυτά που έχει είναι πολύ λίγα. Τόσο λίγα, που μπροστά τους μια θέση πάρκιγκ στην πυλωτή της πολυκατοικίας μεταμορφώνεται σε αγαθό πολύτιμο και ανεκτίμητο. Στο μόνο αγαθό που του ανήκει πραγματικά και για το οποίο αξίζει να παλέψει και να θυσιαστεί. Γιατί τίποτε άλλο, πιο μεγάλο και πιο σημαντικό, δεν του έχει απομείνει.

Δίπλωσα προσεκτικά το πολύτιμο έγγραφο και το αρχειοθέτησα στην συλλογή μου. Λίγες μέρες αργότερα αναχώρησα για την Εσπερία χωρίς δυστυχώς να μπορέσω να ζητήσω συγγνώμη από την κυρία που τόσο πολύ αναστάτωσα και ενόχλησα με την ανεύθυνη συμπεριφορά μαυ. Και αυτό γιατί την μια και μοναδική φορά που διασταυρωθήκαμε στην αυλή, αυτή ήταν βιαστική και κοιτούσε ίσια μπροστά. Σαν όλους τους ανθρώπους που δεν αντέχουν να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με το βλέμμα του διπλανού τους.

Μια βδομάδα περίπου μετά εγκαταστάθηκα στο καινούργιο μου σπίτι, σε μια πολή του γερμανικού νότου. Από την πρώτη κιόλας ημέρα γνωρίστηκα με τους γείτονες μου, στον πάνω όροφο της δίπατης οικοδομής. Με καλωσόρισαν εγκάρδια και με κατατόπισαν για ότι ήταν απαραίτητο και σκόπιμο να γνωρίζω. Στο τέλος μου είπαν ευγενικά ότι δεν θα ήταν ανάγκη να παραγγείλω και να πληρώσω στον δήμο ξεχωριστούς κάδους για τα σκουπίδια μου. Μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους δικούς τους χωρίς κόστος και χωρίς να νοιάζομαι για το ποιός θα τους βγάζει στον δρόμο κάθε δεκαπέντε που θα περνούσε το αυτοκίνητο της αποκομιδής.
Κάποια στιγμή, λίγο αργότερα, ξέχασα το αυτοκίνητο μου λίγο αδέξια μπροστά στην πόρτα του γκαράζ τους. Την άλλη ημέρα βρήκα στο τζάμι μου το παρακάτω σημείωμα.

"Αγαπητέ γείτονα Καλημέρα, θα μπορούσατε παρακαλούμε να παρκάρετε από την άλλη πλευρά του δρόμου; Σήμερα το πρωϊ ήταν σχεδόν αδύνατον να βγούμε από το γκαράζ μας. Σας ευχαριστούμε πολύ, E. Jüteborg".



Αυτά και μόνο αυτά. Ούτε γερανοί, ούτε απειλές, ούτε η Γκεστάπο, ούτε η Βέρμαχτ. Ένα ευγενικό μόνο και φιλικό σημείωμα που, τολμώ να πω, αντί να ενοχλήσει είναι σε θέση ακόμη και να βελτιώσει τις σχέσεις κάποιων ανθρώπων. Γιατί μετά από αυτό δεν μπορεί, θα σταματήσεις με την πρώτη ευκαιρία στην είσοδο, θα χαμογελάσεις, θα σου χαμογελάσουν και θα ζητήσεις συγγνώμη. Θα σου πουν πως όχι, δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά και δεν ήταν δα και τίποτε που φέρνει την καταστροφή. Και η ζωή μας θα πάει παρακάτω, λιγάκι πιο όμορφη.
Ζούμε στην ίδια γειτονιά. Μπορεί και να μην αγαπιόμαστε. Αλλά είναι πάντοτε σκόπιμο να προσπαθούμε να βρίσκουμε τα κοινά σημεία μας. Αλλιώς η καθημερινότητα μας γίνεται αφόρητη.

Νομίζω πως κάπως έτσι ζούνε οι άνθρωποι αυτοί εκεί πάνω. Κάθε μέρα το βλέμμα σου συναντά το βλέμμα δέκα, δεκαπέντε περαστικών. Στο σουπερμάρκετ, στον δρόμο, στα μονοπάτια του δάσους που είναι γεμάτα περιπατητές και ποδηλάτες, στα εστιατόρια όταν σηκώνεσαι και ετοιμάζεσαι να φύγεις. Και κάθε φορά ένας άγνωστος σου χαμογελά και σου λέει καλημέρα. Και μετά παραμένει άγνωστος. Αυτό είναι αδιάφορο.

Νομίζω ακόμη πως στην σημερινή Ελλάδα των καμμένων δασών, των μουλτιπλεξ εμπορικών κέντρων και του ατομικού συμφέροντος τα βλέμματα των ανθρώπων συναντιώνται αυθόρμητα όλο και λιγότερο. Οι καλημέρες και τα χαμόγελα γίνονται όλο και σπανιότερα. Κάθε ένας που περνά δίπλα μας δεν είναι ένας σαν και μας που απλά πηγαίνει, όπως εμείς, στην δουλειά του. Είναι κάποιος επικίνδυνος άγνωστος που ήδη κάνει πονηρές σκέψεις για την θέση μας στην πυλωτή. Που κοιτάει το πορτοφόλι μας ύποπτα. Που ζηλεύει το καλογυαλισμένο μας αυτοκίνητο. Που θέλει με κάθε τρόπο το κακό μας και που ετοιμάζεται να παρασύρει στα σκοτεινά και να βιάσει τον τρυφερό και ανυπεράσπιστο κλώνο μας.

Κάθε μέρα τα λέει η τηλεόραση άλλωστε. Ο κόσμος μας είναι ένα μέρος πολύ επικίνδυνο. Γιαυτό τα μάτια πρέπει να είναι ανοικτά και να κοιτούν τριγύρω πίσω από μαύρια γιαλιά. Να εντοπίζουν, να αξιολογούν και να εξουδετερώνουν τους επερχόμενους κινδύνους. Κάθε στιγμή χαλάρωσης μπορεί να έχει κόστος ανυπολόγιστο.


Και μετά; Μετά ξοδευόμαστε σε όλα εκείνα τα ανούσια και ανόητα στερεότυπα που το μόνο που δείχνουν είναι το πόσο λίγο ξέρουμε τους ευατούς μας και πόσο λιγότερο γνωρίζουμε τους άλλους. Οι γερμανοί είναι ψυχρά κτήνη, οι άγγλοι είναι αδιάφοροι, οι σουηδοί παγεροί. Ενώ εμείς είμαστε φιλικοί και ανθρώπινοι. Αυτοί συμβιώνουν στα κλουβιά. Εμείς κοινωνούμε στις σχέσεις μας. Και περιμένουμε πότε θα γυρίσει ο γείτονας αλλού το βλέμμα για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας στην αυλή του.

Tweet