-Από μικρό και από χαζό ... ...

Μανώλης Κοττάκης. Πολλοί από τους συστηματικούς αναγνώστες του τύπου ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν από τους χειρότερους έλληνες δημοσιογράφους. Στην ουσία δεν πρόκειται καν για δημοσιογράφο. Αλλά για έναν φανατικό και μάλλον χαμηλής νοημοσύνης νεοδημοκράτη, που εκτελεί διατεταγμένη αποστολή αναπαράγωντας μονότονα, αντιαισθητικά και χωρίς καμία φαντασία την χοντροκομμένη προπαγάνδα των εντολέων του. Δεν διαφωνώ καθόλου. Αντίθετα, επαυξάνω. Έχουμε όμως την πολυτέλεια να απέχουμε από την παρακολούθηση της δραστηριότητας του συγκεκριμένου ατόμου;

Θα έλεγα πως όχι. Γιατί σε κάθε ένα από τα φαινομενικά ασήμαντα άρθρα του, ασήμαντα διότι ουδόλως εξυπηρετούν τους αμιγώς κομματικούς και ιδιοτελείς σκοπούς για τους οποίους συντάσσονται, ενυπάρχουν συνήθως κρυμμένα απίθανα υψηλά ποσά πληροφορίας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και λειτουργεί η ηγετική ελίτ που κρύβεται πίσω από τον αφελή μισθοφόρο. Σχετικά με τα κίνητρα της σημερινής εξουσίας και τελικά τον τρόπο με τον οποίο διοικείται τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα.

Αποκωδικοποιείστε για παράδειγμα λίγες λέξεις από την χθεσινή συμβουλευτική προς Καραμανλή "παρέμβασή" του στον Ε.Τ. "Δεν είναι δυνατόν" λέει "να λειτουργεί έτσι το κράτος σε μια περίοδο που το παραμικρό τσαφ προκαλεί εκλογικές απώλειες"! Εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι σε άλλες περιόδους, περιόδους κατά τις οποίες δεν υφίσταται ορατός κίνδυνος εκλογικών απωλειών η κακή λειτουργία του κράτους συνήθως επιτρέπεται. Τεκμαίρεται κατά συνέπεια η πλήρης αποδέσμευση της λειτουργίας του κράτους από κάθε σκοπιμότητα επιδιωκόμενου βέλτιστου διοικητικού αποτελέσματος, κάθε ανάγκη εξυπηρέτησης του πολίτη, κάθε απαίτηση τήρησης της έννομης τάξης. Μοναδικό κίνητρο μας για να εμφανίσουμε, προσοχή, μόνον να εμφανίσουμε , όχι να καταστήσουμε, το κράτος ως μια μηχανή που λειτουργεί εύρυθμα είναι οι εκλογικές ανάγκες. Οι απαιτήσεις της εικόνας της στιγμής. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται, λειτουργεί και αντιδρά ο Καραμανλής.

Γιατί για τον πιο κατάλληλο, τον πιο υπεύθυνο και τον πιο πατριώτη πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από το τιμόνι αυτής της χώρας, η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από την "διαχείριση της κοινής γνώμης". Κάθε τι άλλο, το όραμα για τον τόπο, ο προγραμματισμός, η διοίκηση, η εφαρμογή των νόμων, είναι για τους αφελείς και τους ονειροπόλους. Για προσωπικότητες του μεγέθους ενός Καραμανλή, για μυαλά σαν το δικό, που βλέπουν ξεκάθαρα μέσα στα σκοτεινά της ιστορίας χωρίς τις παραμορφώσεις που προκαλούν οι αδυναμίες των απλών ανθρώπων, τα πράγματα είναι απλά. Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και κάθε προσπάθεια είναι μάταια. Η ιστορία υπακούει στον δικό της ανερμήνευτο ντετερμινισμό. Η προσπάθεια παρέμβασης είναι ατελέσφορη και ταυτόχρονα κουραστική. Καλός πολιτικός είναι μόνον αυτός που μπορεί να κερδίζει εκλογές.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι λίγες παραπάνω γραμμές αρκούν για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της θλιβερής αποτυχίας της Νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης που άρχισε με τόσες ελπίδες, -των αφελών, ημών, εννοείτα-ι, και τόσες προσδοκίες και ανοχές πριν από πέντε μόλις χρόνια. Το ουσιωδέστερο λάθος της καθιερωμένης ανάλυσης είναι αυτό που θέλει την τραγωδία Καραμανλή να οφείλεται στην ανικανότητα των ανθρώπων που επέλεξε. Στο κακό υλικό του κόμματος που παρέλαβε και δεν μπόρεσε έγκαιρα να αλλάξει. Στην προδοσία του άξιου αρχηγού από κάποιους φαύλους και ιδιοτελείς. Τίποτε αναληθέστερο.

Οι χειρότεροι υπουργοί, οι πιο ανίκανοι, θα είχαν κάνει κάτι, έστω κάτι ελάχιστο, αν αφηνόντουσαν να λειτουργήσουν με κριτήρια πραγματικής διακυβέρνησης. Τα χειρότερα στελέχη θα είχαν ασχοληθεί έστω και λίγο με την διοίκηση αν είχαν ακόμη και υποτυπώδη κίνητρα από ένα κέντρο που πίστευε ότι μια τέτοια ασχολία έχει νόημα. Οι πιο θρασείς κλέφτες θα είχαν υποβληθεί σε κάποιον αυτοπεριορισμό αν αισθανόντουσαν ότι θα υποστούν έναν στοιχειώδη έλεγχο. Δυστυχώς όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια, κάθε πραγματική λειτουργία πάγωνε κάτω από την καταθλιπτική επιβολή του φίλτρου της επικοινωνιακής σκοπιμότητας του Μεγάρου Μαξίμου. Ακόμη και όταν δεν ασκείτο έλεγχος κυριαρχούσε ο φόβος για την άσκηση του. Το καλό ή το κακό, το σκόπιμο ή το άσκοπο, δεν τεκμαίρονταν από τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας ή από τις εκτιμήσεις των, κατ΄ ευφημισμόν όπως αποδεικνύεται, χειριστών των διαφόρων ζητημάτων αλλά από την εκτίμηση του πανίσχυρου αντ΄ αυτού Ρουσόπουλου για το θετικό ή αρνητικό επικοινωνιακό αποτέλεσμα κάθε δράσης. Η χώρα βυθίστηκε σταδιακά σε ένα τέλμα απραξίας απότοκο της προσπάθειας των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να προσαρμόσουν την απείρως σύνθετη πραγματικότητα στον απλοϊκό εικονικό κόσμο που υπήρχε μέσα στο λίγο μυαλό των ιδιοτελών μαθητευόμενων μάγων του κλειστού κέντρου του κυβερνητικού μεγάρου. Και ο αναχρονισμός της θεοποίησης του Καραμανλή και της αναγόρευσης του, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε Μεγάλο Τιμονιέρη δημιούργησαν σταδιακά ένα κλίμα δουλοπρέπειας και υποταγής ακόμη και των ισχυρότερων και εξάλειψαν κάθε δυνατότητα κριτικής και αμφισβήτησης που θα μπορούσε να έχει σωτήρια αποτελέσματα και να αποτελέσει διέξοδο από την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που κάθε μέρα διαμορψωνόταν στην χώρα. Κανένας από όσους καταλάβαιναν δεν έλεγε τίποτε για να μην θέσει σε κίνδυνο την εύνοια του ηγεμόνα. Ή μάλλον την εύνοια των αρχιευνούχων της αυλής που τον εκπρσωπούσαν. Γιατί ο ίδιος ο μεγάλος ηγέτης αρκούνταν να θεωρεί πληροφόρηση τους ψιθύρους τους, μη έχοντας καν την ευαρέσκεια να στρέψει ο ίδιος το βλέμμα προς τον όχλο των μικρών ανθρώπων που διαγκωνίζονταν υμνολογώντας στο κατώφλι του και εκλιπαρώντας για ένα νεύμα του.

Άλλωστε κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο. Για να ξεπεραστεί η αλογία, που γινόταν φανερή από τις πρώτες στιγμές μέσα από την έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος και την απουσία σαφούς λόγου έπρεπε να εφευρεθεί ένας "αρχηγός Θεός" με υπερφυσικές ικανότητες, στην μεταφυσική ουσία των οποίων θα μπορούσε να ακουμπήσει ο κόσμος. Ο ορθολογισμός είναι άχρηστος όταν υπάρχει πίστη. Η σημερινή παράδοξη διατήρηση της εικόνας καταλληλότητας του απολύτως ανίκανου πρωθυπουργού και η δυνατότητα που έχουν, βάσει αυτής, οι τύπου Κοττάκη κονδυλοφόροι να μιλούν για την ανάγκη της αναγέννησης, που θα έρθει μόνον όταν αυτός ο μεγάλος θα πάρει την κρίσιμη απόφαση (αλήθεια γιατί δεν την παίρνει τόσο καιρό;) να διώξει όλους αυτούς που πλήγωσαν την παράταξη επαληθεύει νομίζω τα παραπάνω και αποδεικνύει ότι για ένα ικανό διάστημα η συνταγή λειτούργησε αποτελεσματικά. Πλην καταστροφικά για το μέλλον της χώρας.

Εάν η Ν.Δ. θέλει να σώσει ότι της έχει απομείνει δεν έχει παρά ένα δρόμο. Να ξεφορτωθεί τον Καραμανλή στα απόβλητα της ιστορίας και να αποκηρύξει πλήρως την όποια κληρονομιά του. Ακόμη και οι πιο κακοί από όσους απομείνουν κάτι θα μπορέσουν να κάνουν αν αποφασίσουν ότι πρέπει, έστω και λίγο, να ασχοληθούν με την πραγματική ουσία των καθημερινών προβλημάτων.

Προσωπικά, όχι μόνο διαβάζω προσεκτικά τον δημοσιογράφο Κοττάκη αλλά αρχιοθετώ με επιμέλεια τα πολύτιμα άρθρα του. Έτσι, όταν σε λίγα χρόνια ωριμάσουν τα πράγματα και οι έλληνες αρχίσουν επιτέλους να αντιλαμβάνονται την θηριώδη απάτη του ΝεοΚαραμανλισμού, θά έχω συγκεντρωμένα χωρίς κόπο μπροστά μου τα κεφάλαια του βιβλίου της εσωτερικής ιστορίας μιας από τις απεχθέστερες περιόδους του, μεταπολεμικού τουλάχιστον, ελληνικού κράτους.

Tweet