Ένα κείμενο του Δημήτρη Τσάμη
100 χρόνια Ελληνική Θεσσαλονίκη
Ώρα για επανάσταση αισθητικής.
Αξίζει μια τέτοια συζήτηση σ’ αυτή την πόλη; Η Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται σε πόλη πολλαπλών περιθωρίων όπου βιώνουν κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές μοναχικότητες.
Μια ευκαιρία δόθηκε με την πολιτιστική πρωτεύουσα αλλά όλα δείχνουν ότι δεν αξιοποιήθηκε. Η σημερινή πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα και θλιβερά. Είμαστε ασφαλώς πολύ πίσω. Γιατί να ελπίσουμε ότι η επέτειος των 100 χρόνων θα έχει καλύτερη μοίρα;
Ίσως και μόνο επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Η ελπίδα, ότι θα ξεφύγουμε από ό,τι στραγγαλίζει το σήμερα. Κατακερματισμός παραγόντων, ταπεινές ιδιοτέλειες γκρίνιες και αναβολές, μικροαπάτες και υπεκφυγές,. Μα πάνω απ’ όλα κακή, κάκιστη αισθητική μηδενικός σεβασμός του δημόσιου χώρου. Απ΄ αυτά πρέπει να ξεφύγουμε κι αυτή θα άξιζε να είναι η κληρονομιά των εκατό χρόνων.
Μια σκληρή, αμείλικτη επανάσταση ποιότητας, αξιοπρέπειας κι αισθητικής.
Μια δυναμική εκστρατεία ενίσχυσης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας και του δημόσιου ήθους. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, είναι πρωτίστως ζήτημα παραδειγμάτων. Αυτά λείπουν.
Ένα νέφος ναρκισσιστικού λαϊκισμού σκέπασε την πόλη.
Οι υποδομές εκσυγχρονίζονται, οι εποχές αλλάζουν, η ευρύτερη Βαλκανική γειτονιά μας προκαλεί.
Κι εμείς εκεί. Στα περιθώρια. Συμβιβασθήκαμε με την ασχήμια και δεν μας αηδιάζει.. Δεν ξέρω πόσοι είμαστε. Ξέρω όμως, ότι χωρίς αισθητική προκοπή, ιστορική συναίσθηση και μέτρο, η ελπίδα θα πεθάνει πολύ νωρίς.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου